장음표시 사용
121쪽
possit adferre, ne censorium filum, cuiu mucronem multis remediis maiores nostri effuderunt, aeque
p0sthac atque illum dictatorium gladium pertimesca- 124 mus. Sin autem quod subscriptum est, quia Verum
est, idcirco grave debet esse, hoc quaeramuS, Verum sit an falsum. Removeantur auctoritate cen8Oriae; tollatur id ex causa quod in causa non est; doce
quam pecuniam Cluentius dederit, unde sederit. quem ad modum sederit unum denique aliquod a Cluenti aliquundo profecta pecunia vestigium Os λψtende. Vince deinde bonum virum fuisse Oppianicum, hominem integrum, nihil do illo umquam Sestu esse Oxistimatum, nihil deniquo praeiudicatum. Tum auctoritatum censoriam lamplexator, tum illorum 125 iudicium coniunctum cum re esse dolandito. Dum svero eum fuisse Oppianicum constabit qui fabulas publicas municipii manu sua corrupisse iudicatus sit, qui testamentum interleverit, qui supposita per80nae falsum testamentum obsignandum curaverit, qui eum cuius nomine id obsignatum est interfecerit, qui Oavunculum filii sui in servitute ac vinculis necaverit, qui municipes suos proscribendo occidendosque cura verit, qui eius Xorem quem occiderat in matri monium duxerit, qui pecuniam pro abortione dederit, qui Socrum, qui uxores qui uno tempore fratris suxorem Aperato8quo libero fratremque ipsum, qui donique suos liberos interfecerit, qui cum Venenum
122쪽
privigno suo dare vellet, manifesto deprehensus sit, cuius ministris consciis tu damnatis ipse adductus in iudicium pecuniam iudici sederit ad sen-tuntias iudicum corrumpendas dum haec, inquam, de Oppianie constabunt, neque ullo argumento Cluentiana pecuniae crimen tenebitur, quid est quod tu ista consoria sive voluntas sive opinio fuit, adiuvare aut hunc innocentem opprimere p0880vidos tur
1 XLV. Quid igitur censorus secuti sunt ipsi 126
quidem, ut gravissime dicam, quicquam aliud dicunt praeter sermonem atque famam nihil se testibus, nihil tabulis, nihil aliquo gravi argument comperisse, nihil denique causa cognita statuisse dicunt.1 Quod si ita fecissent, amon id non ita fixum esse
deb0ret ut conv0lli non liceret. Non utar Xemplorum copia, quae Summa e8t; non rem Veterem, non
hominem potentem aliquem aut gratio8um proferam. Nuper hominem tenuem scribam aedilicium, D. Matri- et nium, cum defendissem apud M. Iunium Q. Publicium praetores et . laetorium C. Flaminium aeditos curules, persuasi ut scribam iurati legerent eum quem idem isti censores aerarium reliquissent cum enim in homino nulla culpa inveniretur, quid ille meruisset, et non quid de eo Statutum Aset, quaerendum esse
duxerunt am haec quidem quae do iudicio cor 122 rupto ub8crip8erunt, quis est qui ab illis satis cognitae diliguntor iudicata arbitroturi In M'. Aquilium t
123쪽
in Ti. Guttam video ess subscriptum. Quid est hoc
duos esse corrupto solo pecunia dicant ceteri videlicet gratis condemnarunt. Non est igitur cir-0UmVentu8, non 8 Oppre8Su pecunia, non, ut illae Quinctiana contiones habebantur, omnes qui Oppianicum condemnarunt in culpa sunt ac suspicione ponendi. Duos solo video auctoritate censorum
adfinos i turpitudini iudieari aut illud adferant, aliquid sese, quod de his duobus habuerint om-
pertum, de ceteri comperi88e. io
128 XLVI. Nam illud quidem minime probandum e8t,
ad notationes auctoritatemque censoriam Xemplum illos e consu0tudine militari transtulisse. Statuerunt unim ita maiores nostri ut, si a multis esset flagitiumro militaris admissum sortito in quosdam animadvert i50retur, ut metus videlicet ad omne8, poena ad paucos perveniret. Quod idem lacore censores in delectu dignitatis ot in iudidio civium et in animadversione viti orum qui conveni l Nam miles qui locum non tenuit, qui hostium impetum vimque pertimuit, potest idem opostea et miles esse melioris vir bonus f divis utilis. Qua re qui in bello propter hostium metum deliquerat, amplior ei mortis et supplicii metus est a maioribus constitutus ne autem nimium multi poenam capitis 129 subirunt, idcirco illa sortitio comparata est. Hoc tu a 3
124쪽
idem facio censor in senatu logondo ' Si erunt plures qui ob innocentem condemnandum pecuniam acceperint, tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis, et paucos X militis ad ignominiam sortior lue absibi igitur' scient ut vidente curia Senatorem, populus Romanus iudicem, rus publica civom sine ign0mini quemquam, qui ad perniciem innocentis fidem suam, religionem pecunia commutarit et qui pretio adductus eripuerit patriam, fortunas, liberos 1 civi innocenti, is consoriae severitatis nota non inuretur Tu es praesectus moribus, tu magi8ter votoris disdiplina ad foveritatis, si aut retines quemquam sciens in senatu scelere tanto contaminatum, aut statuis qui in adem culpa sit non adum poena adiicii convenires Aut quam condicionem suppliei maiores in ollo timiditati militis propositam esse Voluerunt, eandem tu in pace constitues improbitati senatoris Quod si hoc exemplum ex re militari ad animad- VerSionem censoriam transferendum fuit, sortition id et ipsum factum esse oportuit; sin autem s0rtiri ad poenam et hominum delictum fortuna iudidio com mittere minime censorium est, certe in multorum
peccat carpi paucos ad ign0miniam et turpitudinem
si XLVII. Verum mnus intellegimus in istis subscrip 130tionibus volitum quendam popularem 8Se quaeSitum. Iactata res erat in contione a tribuno seditioso;
125쪽
incognita causa probatum erat illud multitudini; nomini licitum est contra dicere nemo denique ut defenderet contrariam partem laborabat. In invidiam porro magnam illa iudicia venerant etenim paucis postea mensibus alia vehemens erat in iudiciis x notation tabellarum invidia Versata. Ρraetermitti ab censoribus ut neglegi macula iudiciorum posse non videbatur. Homines quos ceteris vitiis at tu omni dedecor infames videbant, os hac quoque subscriptione notare Voluerunt,-et eo magi Ioquod ill ipso tempore, illis censoribus erant iudicia cum equestri ordine communicata, ut viderentur per hominum idoneorum ignominiam sua auctoritat illa
131 iudicia reprehendisse. Quod si hanc apud eosdem ipsos censores mihi aut alii causam agere licuisset, is hominibus tali prudentia praeditis certe probavissem; res nim indicat nihil ipsos habuissu cogniti, nihil
comperti ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem 88 quaeSitum. Nam in P. Popilium, qui Oppianicum condemnarat, o subscripsit L. Gellius, quod is pecuniam accepisset, quo innocentem condemnaret. Iam id ipsum quanta divinationis est scire innocentem fuisse reum, quem forta88 numquam Viderat, cum homines sapientissimi, iudices, ut nihil dicam de is qui condum nar 3132 unt, causa cognita sibi diX0runt non liquores Verum esto condemnat opilium Gellius, iudicat accepisso a Cluuntio pecuniam. Negat hoc Lentu is Nam
126쪽
Popilium, quod erat liburtini filius, in senatum non legit, locum quidem senatorium ludis et cetera ornamenta relinquit, et iam omni ignominia liberat; quod cum facit, iudicat ius sententia grati esses Oppianicum condemnatum. Et eundem opilium postea Lentulus in ambitus iudicio pro iustimonio diliguntissim laudat. Qua r si ne tu L. Gelli iudicio toti Lontulus neque sintuli existimatione contentus fuit Gellius, et si uterque censor cen8OriSI opinione standum non putavit, quid est quam ob rem
quisquam nostrum censorias ubscriptione omnes fixas et in purpetuum ratas putet esse oportere
XLVIII. At in ipsum Habitum animadverterunt. 133 Nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius is vita non dicam vitium, sed erratum neque enim h00 homine sanctior neque probior neque in omnibus officiis rutinundis diliguntior esse quisquam poteSt. Ne tu illi aliter dicunt, sed aridom illam famam
iudicii corrupti secuti sunt neque ipsi secus Xisti- η mant quam nos existimari volumus de huius pudore, integritate, virtute, sed putarunt praetermitti accusatorem non potuisse, cum animadversum esset in
iudices. Qua de re tota si unum factum X omni antiquitate protulero, plura non dicam. Non enim 134's mihi Ox0mplum summi et clarissimi viri, P. Africani,
praetereundum Videtur, qui cum esset censor et in equitum consi C. Licinius Sacerdos prodisset, clara
127쪽
Voce ut uim contio audire posset, dixit so sciro illum verbis conceptis peierasse: si qui contra vellet
dicere, uSurum 88 eum suo testimonio deind0 cum nemo contra diceret, iussit equum traducere. Ita is, cuius arbitrio et populus Romanus et Xterae gentes contentae AS conSuerant, ipse sua scientia ad ignominiam alterius contentus non fuit. Quod si hoc Habito sacer licuisset, facit illis ipsis iudicibus t falsa0 suspicioni et invidia populariter excitatae restitisset. 135 Unum tiam si quod me maxime perturbat, cui ioloco respondere ViX Videor p08se, quod elogium recitasti do testamento Cn. Egnati patris, h0minis honustissimi videlicet et sapiuntissimi idcirco suoxhure lasso filium quod is ob Oppianici condomnationem pecuniam accepis8et. De cuius hominis is lovitat et inconstantia plura non dicam hoc testamentum ipsum, quod recitas eius modi us ut illo, cum eum filium Xheredaret quem oderat ei filio coheredes homines alienissimos adiungeret quem diligobat. Sed tu, Acci, consideres, censeo, diligenter, O utrum censorum iudicium grave velis esse an Egnati. Si Egnati, leve est quod censores de ceteris subscripserunt; ipsum enim Cn. Egnatium, quem tu gravem
esse vis, ex senatu eiecerunt: Sin autem en Sorum,
hunc Egnatium, quem pater censoria subscriptione 30Xheredavit, censore in Senatu, cum patrem eicerent,
128쪽
XLIX. At nim senatus univorsus iudicavit illud 136 corruptum esse iudicium. Quo modo: Suscepit causam. An potuit rem delatam ius modi r0pudiar l cum tribunus plebis populo concitato rem
paene ad manus revocasset, cum vir optimus et homo innocentissimus pecunia circumventus esse diceretur,
cum invidia flagraret ordo senatorius, potuit nihil decerni potuit illa concitatio multitudinis sine Summo periculo rei publica ropudiaria At quid est decretum quam iusto quam sapienteri quam
diligenteri S QUI SUNT QUORUM OΡERA FACTUM SITU IUDICIUM PUBLICUM CORRUMPERETUR. Utrum
videtur id senatus factum iudicare, an, si factum sit, moleste graviterque ferres' Si ipse A. Cluuntius sententiam do iudiciis rogaretur, aliam non diceret atque ii dixerunt quorum sententiis Cluentium condemnatum esse dicitis. Sed qua sero a vobis num 137 istam J0gem X isto senatus consulto L. Lucullus consul, homo sapientissimus, tulerit, num anno OStΜ. Lucullus et C. Cassius, in quos tum consules designatos dum illud senatus decreverata Non tuturunt ut quod tu abiti pecunia factum esse arguis neque id ulla tenuissima suspicione confirmas, factum est primum illorum aequitate se sapiuntiacon Sulum, ut id, quod senatus decreverat ad illud invidia praesens incendium restinguendum, id postea ferendum ad populi tui non arbitrarentur ipse deinde populus Romanus, qui L. Quincti fictis querimoniis
129쪽
antea concitatus rem illam ut rogationem flagitarat, idom C. Iuni lii, pusiri parvuli, lacrimi commotuS, maximo clamore et concursu totam quaestionem
138 illam o leg0m opudiavit. Ex v intellegi potuit
id quod saepe dictum est ut mare, quod Sua natura tranquillum sit, ventorum vi agitari atque turbari, si populum Romanum sua sponte SA placatum, hominum seditiosorum vocibus ut violentissimis tempestatibus concitari. L. Est tiam reliqua permagna auctoritaS,'Uam ego loturpiter paene preterii mea enim esse dicitur. Recitavit X oratione nescio qua Accius, quam meam esse dicebat, cohortationum quandam iudicum ad honeste iudicandum et commemorationem cum aliorum iudiciorum quae probata non essent, tum illius sipsius iudicii Iuniani proinde quasi eg0 0n ab initio huius oransionis dix0rim invidiosum illud iudicium fuisse, aut, cum de infamia iudiciorum dis putarem, potuerim illud quod tam populare osse illo 139 empore praeterire. Ego vero, si quid eius modicio dixi, neque cognitum commemoravi neque pro teSti monio dixi, et illa oratio potius temporis mei quam iudieii sit auctoritatis fuit. Cum enim accu8arem, et mihi initio proposuissem ut animos et populi Romani
et iudicum commoverem, cumque omne offenSione 25 iudiciorum non X mea opinione sed e hominum rumore proferrem, Stam rem, quae tam populariter
130쪽
e8Set agitata, praeterire non potui. Sed errat vehementer si quis in orationibus nostris, quas in iudiciis
habuimus, auctoritates nostras consignatas se habere arbitratur omnes enim illae causarum ac temporum sunt, non hominum ipsorum aut patronorum. Nam
si causa ipsae pro se loqui possent, nemo adhiberet
oratorem nunc adhibemur ut ea dicamu8, non quae nostra auctoritate constituantur, sed quae e re ipSacausaque ducantur Hominem cingeniosum, M. 1401 Antonium, aiunt solitum esse dicere idcirco se nullam umquam orationem scripsisse ut, si quid aliquando non opus esset ab se esse dictum, p088et
negare dixisse proindo quasi si quid a nobis dictum
aut actum sit, id nisi litteris mandarimus, hominum 1 memoria non comprehendatur. I. Ego vero in isto genere libentius cum multorum tum hominis loquentissimi et sapiuntissimi, L. Crassi, auctoritatem Sequor, qui cum Cn. lancum defenderet, accusante M. Bruto, homine in dicendo voli omento et callido. a cum Brutus duobus recitatoribus constitutis X duabus eius orationibus capita altorna inter se contraria recitanda curasset, quod in dissuasionurogationis eius quae contra coloniam Narbonensem ferebatur quantum potest de auctoritat senatus a dotrahit, in suasione legis Serviliae summis ornat senatum laudibus, et multa in equites Romanos cum X ea oratione asperius dicta recitasset, quo animi illorum iudicum in Crassum incenderentur,