장음표시 사용
241쪽
eo sententiam asserentes quid sequendum esset quasi dubi j inqui
sierint.2. Sex numero in hac controuersia scripsisse nominatim expressit Pardulus. Sed Amalari j & Ioannis Scoti tantum, non, reliquorum nomina retulit Lugdunensis Ecclesia r qui igitur sint quatuor reliqui, qui tant1 sententiarum distananti, scripserunt, cum hodie vel extent vel memorentur opuscula, inquirere non est operosum: unus immo primus illorum fuit Hincmarus, qui opusculum ex tunc fecerat ad reclusos & simplices in sua parrochia consistentes de quo supr1 ad annum 8 p.Secundus fuit Pr dentius gemino opere edito, priori ad ipsos Hincmarum & Par-dulum,& posteriori, contra Ioannem Scotum. Tertius Rat ramis
nus gemino pariter opere, & Epistola sua ad amicum, & opusculo de praedestinatione ad Κarolum Regem. Quartus denique Lupus Ferrariensis Epistola ad eundem Regem & Collectaneo suo de tribus quaestionibus: & horum trium libros notissimos fuisse Hinc maio&Pardulo patet ex iis quae suprx retulimus, immo etiam Prudent ij opusculum contra Ioannem Scotum anno praeceis denti confectum illis tunc non filisse ignotum mox videbitur et aenotandum, quod Pardulus Epistola sua dixit plures inde apud nos scripserunt ad exclusionem Lupi Seruati & Rabani Moguntiniqui in Germania extra regnum Raroli scripserant. Cum etiam Rabanus ibidem ab Ecclesia Lugdunensi scripsisse mem&etur inter eos de quibus agitur. Postremo de libris Hypognosticon & de induratione Pharaonis qui maximam ut inquit Pardulus inter illos contentionem pepererunt, obseruandum quoad librum hunc postremum inter
Hincmarum & Ratram num ortae controuersiae solum monumentum extare apud Rabanum Epistola sua postrema ad Hinc ma-D rum: quod autem, inquit, illeCorbe tenus Monachus in Episto- D la sua vituperauit vos non recte Fulgentii sententiam exposuisse M scribendo de vobis ad amicum suum ita dicens, nam quod ait di-D xisse Fulgentium praeparauit Deus malos ad tuenda supplicia pro D eo quod est praeparari permisit, inuenit quod diceret, non verom, dixit quod debuit, & vos seductos esse asserit stylo cuiusdam li-M belli, qui fertur esse Hieronymi de induratione cordis Pharao-M nis, ut diceretis non Deum indurasse cor Pharaonis, sed indu-M rari permisisse , non recte vos reprehendere mihi videtur, &c.IDe hoe libello sic Ecclesia Lugdunensis huic Epistolae respon-M dens. Libellum vero de induratione cordis Pharoanis qui a Bea- M, to Hieronymo scriptus putatur, nec in libro de viris illustribus. , , nec in venerabili vitae eius historia, inter cius opuscula inuenires, potuimus. Et caetera qui superuacuunt esset hic referre, cum
242쪽
eertum sit libium illum ab omnibus reiici.
Libros vero Hypognostico ii quasi germanum Sancti Augustini opus pro comperto habuerunt omnes, qui contra Goties chal cum scripserunt, quo malorum praedestinationem ad poenam reiicerent, icd&Gottet chalcum ipsum&Ratramnum etiam in eo errore fuisse constat ex prolixiore confessione, & fragmento supra relato libri eius ad Rabanum, & ex Ratramni opere de Praedestinatione lib. 2. in principio. Lupus vero Ferrariensis horum librorum nullomodo meminit : Prudentius solus ante Ee eleliam Lugdunensem ex his qui in hac controuerita scripserunt
hunc errorem impugnauit scribens contra Ioannem Scotum cap. I . num. T. his verbis. Cum anccps diutius haesitarem,ubi nam di- tum earctorum eius reperiri posset, repente subiit in mentem recensenta MI .
dum quemdam pseudographum libellum qui fallo Hypomnesti. cccon Augustini inscribitur, quem non esse Beatissimi Augustini re plurima documenta sunt videlicet, quia non cum reliquis libris cestiis ab ipso retractatus est &c. J Unde constat non ignotum ceetiam tunc Mincmaro & Pardulo librum hunc Prudent ij contra Ioannem Scotum, ex quo solo orta est maxima illa contentio 1 Pardulo hic memorata de auctore librorum I lypognosticon. levero de hae singulari contentione fuerit Ecclesiae Lugdunensis iudicium ne longius protrahatur hic referre expedit:vno verbo una cum Prudentio iuxta sensum totius Ecclesiae, libros illos non esse Sancti Augustini clarissime demonstrat, nec ab illorum auctore ementitum nomen. Sed eo quod in illis sensus Sancti Augustini contra Pelagianos collegisset, ideo Hypognosticon, idest commemoratorium Sancti Augustini titulum tuisse Iraefixum: inde mala in errorem illum, quem nouum vocat, Raanum incidisse, eumque secutos Hincmarum, & alios, qui in illa quaestione de diuina Praedestinatione similiter caecutientes et &quoniam haec quaestio princeps & caput est reliquarum, quae tuasi incidentes, subsecutae fiant et fundamentum vero sententiaetae posuerunt illi omnes in eo quod Sanctum Augustinum auctorem tillorum librorum imprudentes arbitrati sunt, non parui momenti erit hic exhibere aliqua ex iis quae contra hunc errorem Lugdunensis Ecclesia in hoc libello de tribus Epistolis protulit , ut diruto fundamento superstructum a Rabano, Hinc-maro de aliis aedificium leui Iabole, & suo ipso pondere coris
Cum itaque affereret Epistola sua Hinc marus Sanctum Augustinum post libros de Plae destinatione Sanctorum, & de bono perseuerantiae , scripsisse librum Mypognosticon aduersus Coelemum de Pelagium de quinque quaestionibus de hanc sextam luco
243쪽
retractationis superaddidisse de praedestinatione: ubi, inquit, se excusat non eo sensa dixisse nec intelligi velle praedestinatos ad interitum, sed in iniquitate vel impietate per erantibus pc nam esse praedestinarum. Respondet Ecclesia Lugdunensis: A.
iungit etiam rem nouam & neque ex lectione neque ex veraci M aliqua traditione nobis hactenus compertam, quod scilicet B-a' tus Augustinus post omnes libros suos icripserit quendam libet '' lum, quem graeco vocabulo Ypomnesticon nominant, quod lati D tine memoratorium interpretatur, in quo de quinque quaestioniai bus contra Pelagium Sc Coelestium disputauerit :& quicquid inai praecedentibus libris de praedestinatione diuina erga damnatio- mnem reproborum dixerat , non ita se dixisse , ut ab omnibus D dixisse, cognolcitur & intelligitur. Sed alio absurdissimo de M inconuenientissimo sensu, ut per hoc , quod dixit , impios ado, interitum pridestinatos nolent intelligi ipsos impios ad interio D tum praedestinatos et sed , quod nemo credere aut suspicari a posset, poenam eis intelligi voluerit esse praedestinatam.
D unquam audiuit tam pertinacem audaciam, vel tam audacem
a pertinaciam put Sancti fumum & veracissimum Doctorem ipsum D de se fateti compellat, quia quod dixit impios in sua impietate , permansuros praedestinasse ad interitum, non dixit quia veraci-M ter ita sit , sed quώd in eius verbis nullatenus sonat, poenam eis , intelligi voluerit praeparatam. Quis talem absurditatem, imm5M insaniam ferre possit 3 nos enim manifeste nouimus &c.JEt ubi plurimis rationibus probatum est librum illum non esse Sancti Augustini (quod hodie in confesso est. Ideoque rationes ilis D las hic pri termittimus. Additum fuit: unde magis credibile est,
D quod non paruo spatio post eius obitum a quodam alio scriptus D sit, & magna ex parte iuxta modum, & formam sensuum eius D contra Pelagianos, & Coelestianos haereticos de illis quinque D periculosioridus eorum quaestionibus breuiter collectus atque M digestus. Et quia auctor eius ipsius Beati Augustini sensus breuin isto opusculo velut in unum collegisse& explicuisse videtur: ideos, ipsi opusculo nomen Sancti Augustini in titulo praeferre voluerit: D non quod vere ab illo sit editus, sed vere, in quantum auctor D eius potuit , iuxta formam disputationum eius digestus atque compositus et velut si eundem libellum latine memoratorium M Sancti Augustini appellare voluisset: nihil utique aliud intelli-M geretur, nisi quia illud quod ab eo sparsim,&multipliciter fue-M rat disputatum, breuiter & velut sub uno aspectu positum me
ITEM in responsione ad tertiam Epistolam quae est Rabani,
nullam tamen (inquit de Rabano esse diuinam praedestinationem D erga
244쪽
erga iustam clamitationem eorumdem impiorum ae iniquorum,& it A. 8 3.
. tantummodo in parte electoruin esse credendam verbis praefati re. libelli, qui Hypomnesticon dicitur, affirmare centendit: unde cedi quia ipse ante omnes, qui moderno tempore scripsisse referun- cetur, de hac re scripsit, eius sibi auctoritatem sequi videntur, qu, si similiter de eadem praedestinatione sentiunt & defendunt. si Denique in responsione ad secundam istam quam nunc expendi- Ibidem admus Epistolam nis verbis (inquit quid aliud imprimis responta M secundam. dere possumus, nisi quia de his rebus auxiliante & protegente cediuina misericordia, nullus labor, nulla necessitas noua inquita cerendi& inueniendi &scribendi mud eos extitisset, nec tanta dio cesentio de eontentio exoriri potuisset, si remoto omni praesumptim crius atque animositatis studio, sola apud illos veritas in Satristo- cerum Patrum dogmatibus, di Ecclesiasticis definitionibus, quo- rum tectissimam fidem&fidelissimam doctrinam semper hono- cerabiliter ,& fideliter, de secuta est & sequitiir. & sequetur Ec- ecclesia, unanimiter&humiliter atque obedienter inquireretur:& quod inuentum esset, pacifica & tranquilla pietate omnibus se- cequendum proponeretur, & commendaretur: nec propter unum ea
libellum usque hodie incerti auctoris, & inusitati, nec ullatenus cerecipiendi sensus de quaestione praescientiae dc praedcstinationis is Dei, tam claris & tant, firmitate solidatis Ecclesiasticae vetitatis institutionibus praeferre maluissent &c.J MVnde patet tantam fuisse Sancti Augustini auctoritatem etiam apud Rabanum, Hinc marum & reliquos qui eius doctrinae aduersarentur, ut illum in cunitanter sequendum, & se ipsos inde clinabiliter sequi professi sint, nec nisi sub eius auspiciis diuinam erga reprobos praedestinationem respuere tutum esse cretadiderint. Sed falso tundamento innixas eorum assertiones evanescere. Haec per anticipationem dicta in examine secundae
Epistolae eo quod nihil aliud hic reponendum contineat. De tertia quae est Rabani supr1 meminimus in principio huius-ee disseitationis, ita ut nobis selum supersit examen libelli Eeclesiae Lugdunensis praecipue circa responsionem ad primam, quae
est Hinemari Epistolam, modo in oratae rei gesti constet 1 quo editus fuerit hic libellus.
245쪽
Ecclesia Iugdunensis per Remigium Archiepiscopum Amtia successorem tribus uriae Disolis respondet. Ac pristim de propositionibus quae Gottestatari esse dicebantur itidi cium ferens s duas priores in quibus de praedestinatione
agitur ab Hismari censura vindiciat, septemque ea de re certi mas regulas tradit quas tamenpostea Hincm rus pari temeritate ac insueta acerbis me proscindere ausus essu Ini M v s has tres Epistolas ad Amulum Lugdunensem Arachiepiscopum ab uincetnaro& Pardulo missas, ut Ecclesia Lugdunensis, quid de eadem re sentiret, illis vere & si liter respondereti verisimile est Epistolas illas in singulari Ecclesiae Lugdunensis conuentu praesente Archiepiscoeo adiuncto Canonicorum recte intelligentiunt Collegio expolitas, perlectas, accuratere diligenti examine ponderatas &discussas , pia & fideli attemtione omnia pertractata, iuxta Canonicas regulas & laudabilem Ecclesiae Lugdunensis consuetudinem, quam obseruatam videbimus anno sequenti in examine quatuor Capitulorum Carisiacensium in libro de tenenda veritate Scripti irae. his verbis: haec igi-M tur cum legissemus,&adiuncto nobis fratrum Deo donante bene,, studentium & recte intelligentium Collegio, pia & fideli atten-M tioite singula pertractassemus vidimus &c. J Illis igitur Epistolis sic discutus Remigium Amuli in Cathedra Lugdunensi successo
rem virum tum doctrina, tum pietate, tum morum sanctitate eximium demandatam curam ante promotionem, vel post pro . motionem oblatam, pro Ecclesia sua respondendi libenter suscepisse in comperto est. Sicut libelli in Ioannem Scotum Florus Magister. Ita huiusce de tribus Epistolis Remigius LugdunensisArcniepiscopus auctor ab omnibus laudatur. Hoc ipsum testari videtur Hincmarus in opere suo depraedestinatione cap. 3 i. dum hoc libello digit nomine quaterniunculorum unius consacerdotis sui, &nominatim Guillelmus Paradinus Historiae Lugd nensis lib. 2. cap. R. P. Maldonatus Societatis Iesu Commentariis in Mathaeum cap. Ei v. 28.&R. P. Sirmondus in historia sua praedestinatiana cap. vltimo optimh librum hunc Ecclesiae Lugdunensis Sanctissimo eius Praesuli Remigio specialiter ve
246쪽
siae Lugdunensis. Compositum siquidem a Remigio in collegio totius Ecelesiae confirmatum: ideoque nomine eiusdem Ecclesiae vulgatum misse certissimo argumento est non solum Titu lus sed di eiusdem praefatio, in qua cautum est emissas tres illas Epistolas ad Ecclesiam Lugdunensem, & ipsius Ecclesiae Lugdunensis exoptatam & expetitam sententiam. Sed quaenam illa
Imprimis aduertendum Ecclesiam Lugdunensem condemnae tionis illius miserabilis Monachi, quam supra satis superque expendimus , parum sollicitam, doctrinae Catholicae tuendae ma xime fuisse intentam. Quapropter, inquit, etsi illius miserabilis Monachi improbatur leuitas, improbatur temeritas, turpatur importuna loquacitas: non ideo diuina neganda est veritas. J Ad definitionem itaque primae & secundae sententiae in quibus de veritate diuinae praescientiae& praedestinationis agitur. Septem c. quasdam regulas fidei ex diuinarum Scripturarum auctoritate cieuenientes,&a Sanctis atque orthodoxis Patribus diligentissi me commendatas tradidit, quas & Catholicus quisque fidelissi a re me tenere debeat, & quicunque his contraria sapit, non Catholi- ccce sentire comprobetur. J Haec ipsa sunt verba Ecclesiae Lugdu- .nensis, quae nudae saltem harum regularum expressioni nos adstringunt, pium lectorem exorantes, ut eas cum subiectis in illo libello auctoritatibus attente, sinceriter & humiliter implorato Dei auxilio expendere non gravetur, eo magis quod Hinc marus in opere suo depraedestinatione cap. 3i. impudentissilite ae-gulas illas infamat, non fidei regulas, sed ad infidelitatem por
Harum ergo prima est (inquit Ecclesia Lugdunensis ut omniis iano fidinissime teneamus, quia omnipotens Deus nihil ex tempo- tare praescierit vel praedestinauerit 3 sed sicut ipse absque ullo initio taaeternus & incommutabilis est: nulla enim Deo noua voluntas, tanullum nouum consilium, nulla noua dispositio, nullum nouum ..iudicium, quasi ex aeterno apud ipsum, & in ipso non fuerit , sed is post inodum esse coeperit: nihil namque eius diuinitati est acci- ..deiis, nihil in eius diuinitate potest augeri, vel minui, aut mutari;& ideo quicquid praesciuit, aeternaliter praesciuit , quicquid praedestinauit , proculdubio aeternaliter praedestinauit. Ad hanc fidem nos Scriptura Sancta, proculdubio inseruit atque informat
dicens: Deus aeterne qui occultorum es cognitor, qui nosti omnia am . .
Et ipse omnipotens Deus qui cum de se ipso testa , de dicit. Ego enim Dominus=non mutor Sc.J c. 2. Regula nihil omnino esse , aut fuisse aut futurum esse posse in is operibus Dei, quae siue in condendis,sive in regendis,sive in conta c. a. Reg.
247쪽
t' sunt inandis, vel finiendis creaturis agit,quod no ipse in suo aeterno D coulilio atq; iudicio re veraciter praescierit,& immobiliter prsor- 'i dinauerit. Atque ita omne quod teporale est intemporaliter iussi praescientia & praedestinatione traecedit. Et omne quod in eius ae terna priscientia&prq destinatione dispositum est etiam in rebus '' esse potest: quicquid vero ibi dispositu non est,nunqua & nusquum '' esse potest. N ihil enim temere vel fortuito, sed omnia aeterni 'i sapientit consilio & ratione facit, unde in eius laudibus verissime '' dicitur,omnia impiennafecisti: praece it enim eius sapientia ae- D ternaliter omnia, quae in creaturis facta sunt vel fiunt liue futura a' sunt temporaliter &c. J Vnde constat omnino, quod in utramqueat partem electorum videlicet & reproboru, nisi eoru vel glorifica D tionem vel danationem iustissimam praescientia Sc praedestinatiora diuina praecederet, nunqua in eis fieri atque adimpleri posset:sicut at nihil omnino in operibus Dei esse potest,quod no ibi praecesserit. D 3. Regula in operibus omnipotentis Dei no lunt alia praescita&alia prae destinata; sed quicquid ibi est prael citu, quia totu est bo-M num &iustu na,sine dubio est etiam praedestinatu; de quicquid praedestinatu utique & prq scitu, quia pr*destinat io line praescietia esse D non potest. Quantum igitur ad ipsa opera diuina pertinet, si uc di
m cantur praescita,sive dicantur praedestinata: tantumde valet,&canisai dem exprimit immobile firmitatem &c. Sic ergo in praeordinatio, a, ne electorum ad vitam, & in praeordinatione reproborum ad moris ratem, qaia viruinq; iustu opus Dei est,iicut Psalmista testatur die es, tuos est Domanus in omnibus vii uis, P Sanctus in omnibus operi-D bu uis, nec praescientia eius fine praedestinatione, nec praedestina./i tio line praescientia intelligi potest quia istud iustum est & tectumi, opus suum & vere praesciuit & praesciendo iuste praedestinauit. D s. Regula est: eiusde praescientiae de praedestinationis quod haec
D duo in operibus rationalis creaturae&di: tincte & coniuncte in M telligi possunt, quia scilicet eiusde creaturae opera alia sunt bona, a. alia mala: & quia bona opera, ita sunt ipsius creaturae, ut sint omni .
D no principaliter & veraciter opera creatoris, qui in ea D velle Sperficere ro bona voluntate, rectissime tanquam vere diui
, , na, idest diuinitus inspirata & gcsta & prestita & pr destinata de
a, bent intelligit mala vero opera eiusde creaturae, quia ipsius tatu in D modo sunt, & ex eius vitio, non ex Dei voluntate vel operationea, procedur. Praescita a Deo dici possunt,praedestinata non possunt: a, quia ita est ille certissime praescius omniu futurorum & bonorum , scilicet det maloru , ut nunquam ese possit praedestinator, sicut necs, auctor malorum. Praesciuit itaque Deus & praedestinauit rationas, lis cieaturae suae omnia bona &c. Mala vero opera & mala merita P eiusdem creaturq praesciuit tantummodo, non praedestinauit a phil.
248쪽
, Regusi. QDd omnipotens Deus eadem praescientia di prae-
destinatione ita quosdam malos in sua iniquitate & impietate,& praescierit perseueraturos , & ob hoc iuste praedestinauerit is perituros r ut exi pia certa praescientia, & iusta praedestinatio. ne sua nulli necessitatem imposuerit , ut malus esset, & aliud is esse non posset: Hoc enim si fecisset ( quod absit de eius bonita si te felici rei ipse esset utique auetor malorum, quae suae potestatis violentia fieri compulisset. Quod quam horrendae sit blasphe miae dicere vel cogitare , omnis pius de fidelis intclligit. Suo M. ergo vitio impij dc iniqui in malis suis pertinaciter perseuerant, non aliquo Dei praeiudicio, qui quotidie omnes ad poenitentiam vocat , & ad salutem inuitat, &conuersis ad se misericordiae uuae sinum pandit, & incessanter declinari a malis & fieti bona rehortat ut & admonet &c. Non ergo ille tantae bonitatis &pietatis Pater quemquain impellit aut compellit ad malum opus si
agendum, vel in malo opere permanendum. Tamen vere con-
sttingit iudicio suo in malis perseuerantes ad iustum supplicium is luendum: Et ibi ergo bonus , quia neminem vult malum esse:&hic iustus quia nullum iniquum & impium permittit impunitum Messe et nusquam autem malus, qui malorum tantummodo ultor,
nunquam auctor existit &c. I ta6. Regula. Vt in diuinis Scripturis nequaquam hoc pueri- liter aetatur vel exigatur, ut ibi solummodo intelligatur dita cc uina praescientia vel praedestinatio , ubi haec ipsa nomina prae scientiae dc Praedestinationis expresse & proprie posita inueniun- Rom. t tur: sicut eo Ioco ubi Apostolus dicit , Nam quos praesciuit est cev. ar. praedestinavit confirmes fieri imaginis Filii fui : Sed ubicumque in res ipsa eiusdem diuinae Praeicientiae dc Praedestinationis certissi- me posita legitur, praescientiam& praedestinationem ipsain in catelligendam esse minime dubitemus. J ιι . Regula. Vt neque de Electis Dei ullum perire posse cre- radamus , neque de Reprobis aliquem saluari ullatenus existime- cemus: non quia non possunt homines de malo ad bonum com- mutari, & de malis ac prauis boni ac recti fieri et sed quia in tamelius mutari noluerunt, & in pessimis operibus usque in fi- ccnem perseuerare voluerunt et Nec possunt ullomodo pertinere cead sortem Electorum , qui magis elegerunt permanere in ma- celitia iniquitatum, & impietatum sitarum et Hoc enim pessimum tata nefarium malum , quod est nolle ad Deum conuerti, neo ecque de malo ad bonum commutari , sed Seeutam duritiam ..is impaenitentiam eordis sui , thes uria are sibi iram in die irae reuelationis iusti iudicii. Ille in eis aeterna sua praescientia ve
tissime praevidit futurum, qui omnino falli non potest et Et quia ..
249쪽
D hoc verissime praesciuit, iuste omnino tales perditioni aetemae ' praedestinauit et Quod ergo non possunt saluari eorum est v tium , quia nolunt et Non Dei ( quod absit aliqua iniquitas, qui erga illos & verax semper extitit in praescientia sua , re iustus in iudicio suo. Licet sit & aliud genus Reproborum in
D innumerabilibus videlicet millibus paruulorum , qui nec aetara tem nee sensum ad aliquid boni agendum unquam acceperunt: D sed in sola originalis peccati,qui per unum hominem in mundum intrauit, damnatione perierunt: de quibus quid aliud dicendum,
nisi quod &in eorum reprobatione . atque interitu omnipotenT. Deus iustus est, in quibus non naturam bene a se conditam , ted D culpam male admissam & in eos origilialiter transfusam iusta vl-yy tione damnauit &c.
Sicque tandem Ecclesia Lugdunensis has septem Regulas optime concludit. Probet ergo se ipsum homo, ut ex quotidiano D profectu siue defectu vitae suae, utrum magis ad societatem Ele-m ctorum, an ( quod absit ad societatem Reproborum propinqua- γγ re se sentiat;apud se sollicitus perspiciat & inquirat, oretque ridem liter de perseueranter quantum potest, ut eum omnipotens Domγγ mini milericordia & ab aeterna damnatione eripi,in in Elictorum suorum iubeat grege numerari. Quia licet ( ut Beatus Gregorius D dicit obtineri nequaquam possint, cyrae praedestinata non fue-' rint; ipsa tamen perennis regni Praedestinatio, ita est ab omniis potente Deo disposita, ut ad hoc Elei ex labore perueniant, D quatenus postulando mereantur accipere, quod eis omnipotenEγγ Deus ante saecula disposuit donare. JDeinde illas ipsas Regulas ex auctoritate Sacrarum Scriptu rarum desumptas, ex antiquae Ecclesiae, & Sanctorum Patrum traditione confirmat, adductis maxime, Augustini, Fulgent ij. Leonis Papae, Gregorij Magni & venerabilis Bedae testimoniis,& duas illas priores sentent ias Gotteschalco impositas ex praedi-D istis comprociat his verbis. Quia iuxta praemissam Catholicaea, fidei rationem omnipotens Deus ante constitutionem mundi, an-
D tequam faceret a principio, certis & iustis atque immutabilibus D causis aeterni consili j sui, quosdam pr*destinauerit ad regnum D gratuita bonitate sua, ex quibus nemo sit periturus protegentexi misericordia sua,&quosdam praedestinauerit ad interitum iusto D iudicio suo,propter meritum quod prs sciuit impietatis eorum et D Ex quibus nemo possit saluari, non propter violentiam aliquam, diuinae potestatis, sed propter indomabilem & perseuerantem D nequitiam propriae iniquitatis. Quid ergo restat, nisi ut si quid
dis aliter sapuimus, hoc Deo nobis reuelante humiliter abnuamus,&M clarescentem veritatem fideliter ample mur: quia ut Apost Diuili ed by Coos e
250쪽
am docet,non debemus posse aliquid aduersus veritatem sed pro
veritate. sverum antequam ulterius progrediamur, quoniam supradidit septem Regul* ab Ecclesia Lugdunensi pro certissima Ecclesiae Catholicae doctrina . ut very iunt,& a M. N. Andrae a Du- Villio Doctore Sorbonaco, licet Hinc mari partibus non infenso, in notis luis agnotcuntur , traditae sunt: illas nihilominus ini quissima centura perstringere non veretur Hi marus d. cap. 3I. de Plae destinatione. Eius verba hic referre non grauabimur, ut
magis dii cernat prudens lector modestiam a pervicacia, doctri- natu ab errore ,& veram fidem a perfidiae sed re in praefata Su-- nodo (inquit Hinc marus Capitulis, qxuq nobis dedistis in qua-
terni unculis unius Consacerdotis nostri, septem subjunctas inue- tanimus non veritate, sed nomme regulas et i a non fidei (sicut ibi- ccdem scriptum reperimus regulae, sed ad infidelitatem simplici- rebus protensa sunt retiacula &C Et sic per septem illas non tam ve- ceras regulas, sed fictas reculas, sicut solent Sorciariae facere, ad is ora valeati mella, & in inferioribus partibus venena supponere, Morthodoxorum verba detruncata prsponens, ad hanc suininam scintellectus sui deducit sententiam; ut sicut Electi ad vitam, ita cere Reprobi I Deo pridestinentur ad mortem, & secundum prs-
scientiam suam Deus damnauerit, quos in iniquitate & impietate is perseueraturos pr*sciuerit, eosdemque perituros pr destinaue- rit: quae imitari volens Isidorum de Ticonio de aliis lapientibus useptem in Sacris Scripturis Regulas excerpentem, satis insulse sire non verisimila nausiauit, qu&rendo quid diceret, qui loqui renesciens tacere non potuit. De quibus superfluum duximus scri- rebere, quia primam de secundam, ac tertiam siue quartam aranea- rum telas quasi specialius Sanctus Augustinus in libro decor- cer t. & gratia, & in lib. de bono Perseuer. Et S. Prosper conm tetra Genuenses, nullius momenti esse demonstrant: quintam vero re N eniatum & septima Regulam B. August. contra veteres Pride stinatianos in lib. de Prq dest. Sane . Et S. Gregorius in lib. 2s. in Moralium Iob in totum & per totum adnihilant. Sexta. Vt di- citur sicut fumum pullium B. Augustinus inter caetera in libris de tagratia & de Libero Arbitrio, & de bono Perseuer. de Praedem de gratiae, & ad Sixtum Presbyterum exsurit, & sacit penitus non reparere. Et nostra mediocritas in tribus istum praecedentibus li- re Dellis & in isto commemoratis ex Sanctorum Patrum auctorita- retibus haec figmenta fauissima esse monstrauit. Et quae vera sunt de repraeseientia & praedestinatione Dei, & illic & istic ex Patrum Ca- .exholicorum sensibus lassicienter colligimus: Adeo ut qui veritam retem d*derat, ei collectio tanta su latet quibus vero non ista M