Miscellanea critica quibus continentur observationes criticae in scriptores graecos praesertim Homerum et Demosthenem

171쪽

ubi in ali libro est δέον inepte. 0m. IV. 201. 30. αἱ τις

172쪽

Passim libri sit apud Libanium et apud Her0dotum et ali0s

inter has duas formas fluetuant, Ut utra Sit potior non ex auctoritat t0stium sed ex Graeci sermonis ratione et 8 sit constituundum. I0m 219. β. δυς υχεῖς τινας αρτοποπους alii αρτοποιους εἰσπραττειν χρυσἱον. II 333. 24. τους αρτο ποπους 2 hi αρτοποιους. 335. 4. των ἀρτοποπων. Multis aliis locis ἀρτοκοποι appellantur, Sed quia τον ἄρτον κοπτειν nihil est, sed

conStanter Omne sanem coquere, ον αρτον πεττειν , dicebanthin nata est forma αρτο ποπος , a VetuSto Ens Unde πέψω, επεια, ἄρτος ευ πεπεμμ ενος formantur, et πόπανον, ut εω

ξοανον. Θργω οργανον et similia haud pauca. LIBANI DICTIO IN NONNULLIS VITIOSA. Libanius quamquam in Veterum ieetione assiduus et cum diseipulorum soloecismis aeriter bellum gerens tamen ipse in multis antiqua lingua Atticae inceritatem imprudens corrupit. Cavendum quidem magno opere At ne scribarum errore ipsi imputentur, Sed complura reperiuntur ab ipso negligenter et viti0se dicta, quorum partem aliquam nun redarguam. Confundit παρ' η ιεραν et καθ' ημιεραν quasi nihil interesset nempe

ano die interpo/ito, alternis diebu , tertio quoque die, ut παρ' ἐνιαυτον ρατηγεῖν et παρ' ημιεραν πυρεττειν de labri tertiana.Rsiet dixit Libanius I. 82. . de Iuliano ὀ βασιλευς - καθ'

λείου δενδρο te et de eadem re I. 564 12 ου si διον βασιλεῖ καθ' εκάςην ημερα εξω βασιλειων ἐφ' ιερα βαδιζειν sed vitios in eodem argument scripsit I. 394, 19 επε μὴ τρέχειν εις ἱερον I IAP ημέραν εγεςιν, ἱερὸν ποιεῖται leg. ποιεῖ τα βασίλεια καὶ τον κῆπον. Fluctuant libri I. 337 12. in aliis est παρ' ημεραναυξεται, in alii καθ' ημιεραν. Sed sine varietat I. 4l 18. χαἱροντες τη φορα τῆς ψυχῆς , ην παρ ημιερα εκφέρεις. Contra I. 360 2 σωροὶ παρ' his ιέραν πασης ἰδέας ἰχθυων πεισερχονται, est discrupan lectio καθ εκαςην ηιχέραν ab aliquo correctore pro-

173쪽

secta. Iterum viti0s tribus locis scribitur III. 275 19. τῶν mτης ἡσυχίας παρ' ἡμ εραν πραττομενων. et III. 326 3. πποι δὲ καὶ τετρωρα παρ' ἡμιεραν ταῖς διαδοχιαῖς το ταχος πιτείνοντα et

IV. 626. 20. ἡ ρι μείζω ποιῆς παρ' ἡμέραν τὴν ουσίαν. utatenim se dicere niδ ope quotidie augeaδ, sed dixit perinepte nisi tertio quoque die augea OFeδ. Alterum viti0sa Graecitatis exemplum est in usu verbi σκοπεῖν Athenienses in praesenti tempore promi8cue dicebant σκοπεῖν et σκοπεῖσθαι, in caeteris c0nStantiSSime σκεψομιαι, Θκεψαμην,εσκεμ φλαι et ἐσκεψομαι Sero nati Graeeuli pro σκοπω et σκοπουμαι saepe dicebant σκέπτοιχα US Homerico, et ex analogia σκοπήσω,

ρα - ωπται. Mendose legebatur apud Thucydidem VIII. 66. ταρηθησομοενα προτερον αυτοῖς ἐσκέπτETO. rimus vidit Elmsidius ad Eurip. Heraelidas 148. σκεΠT veram lectionem SSe. In lat0nis Laolete pag. 185. B. τί ποτ' ἔς περὶ ου βουλευό-μ εθα καὶ σκεπτόμιεθχJ; manifesta est interpolatio. In Dibiade II pag. 40. A. συν τε δυο σκεπτομιένω ludens in Homerico συντ δυ' ἐρχομένω, Dialogi auctor, quisquis est, per i0cum sormam Homericam Atticae substituit. Graviter lapsus est Libanius IV. 665 quum Acriberet: τίς ευποιεῖσθ α βουλεται immemor ευ ποιεῖν paSSiVum ευ πασχειν habere. Quum Vellet αττικως πανυ dicere ουδ ε ρυ dixit II. 401 ους μιέτεισιν ο κηδεμων τη βουλη ουδὶ γρυ, et IV. 15. 19. υχ υτ λεμοφος τις ἐγω ς γρυ τι των ἐριων τουτον λαβεῖν. Non animadvertit ουδὲ γρυ cum solis dioendi Verbi componi posse, φθέγγεσθαι. αποκρίνεσθαι Ουδε γρυ, unde γρυζειν muttire et υδεν γρυξας et Sim. nata Sunt.

174쪽

Legora Libanius apud AthenienSe τυπτειν, παιειν , προταξαι

επὶ κορρης. Hinc sumsit III 310. ροπαλ παίων επὶ κόρρης, et se mirifice credidit esse locutum. Fugit eum de lusa tantum haec dici pro ραπίζειν, κονδυλίζειν. Sic Vindicta manumi8si, quibus in iure d0minus alvum insigil, ο επ' ἐλευθερίε ραπισθέντες appellantur. 0m. I. 403 10.

Hinc adit intelligitur quam inepte dicatur aliquis uva,

χειρὶ παταξαι τινὶ την γναθον. Tom. IV. 552. 1. τον νοριον - τον υπ' ἐμου τε θειριενον. Sexcenties recte dixerat: κεῖται ὁ νομος, νόμιος π του Σολωνος κειμ ενος Nunc male contra certum et perpetuum mnium usum

analogiam equi maluit. ΤΙ ΠΑΘΩ - τί ὀαθων. Non est alia in libris frequentior confusio quam inter παθίουν et μαθων in hac formula quae Saepius apud veteres, SaepisSime apud recentiores legitur Mirifica varietate modo τί μαθων, modo τί πα θων Sensu eodem scriptum Videmus et pas8im eodem l0c utrumque ex libris diversis assertur. Onam Sub uno conspectu partem lucorum, ubi Libanius hac dicendi larma usus est. I. 209. 5. τί μιαθων Iλιον γε τον Πυλιον γεροντα Q. 268. 4. τί παθων λίθους επὶ λίθοις δεικνυει; . 292 1. ρετο

- ηλκεῖτε; IV. 380 17. τί δη παθων - IV. 454 30. τί δὲ παθων πολιτείαν προφερεις εραν IV. 677 2. ἱ ἡ παθων υκ ἐν οἶς κελευες εμενον IV. 864. 15 τ παθων υκ ἐκώλυεν Eadem est in caeteris quo tu scriptoribus ut antiquis et recontioribus scribendi inconstantia. Sed quidem iam olim secutus sum auctoritatem Onam, qui παθούν. I παθων , , τι παθων unice Verum eZS et χαθων vitio vel errore natum esse arbitrantur. Dicebant I

175쪽

stulte aut temere aut perperam agentem aliquid Viderent, ut Latine quae te dementia epis aut quae te intemperiae agitant rhabotque igitur τί παθών ubique in reprehensione aut emprobratione locum. Itaque τί παθων ο mxντας ημων τουτου παρέδωκαc notionem hanc continet quae rat ea soliditas non hoδoe omne te ad miεδ in iudicium et τί ποτε παθων τουτους ουτωμιι τεις quid tandem te impulit ut o tam inconδiderate a temere oderis IIAI CL - πῶσι. Saepissime in libris παῖς pro πας legitur, nonnumquam contra. Tria haec exempla apud Libanium fide. Tom. IV. 488 30. παντα α τις αν αυτ συνευξαιτο καὶ πασιν IV. 559. ἡιχεῖς δε ἡριῖν αυτοῖς καὶ παι τὶ al. πασι ταγαθα παρα των θεων α ρυμ εν. In Deelamati0n Cephali Mnemo8. 1875. pag. 8. τίς ου αναυτί, τε καὶ πασι γενε α ευξαιτο Omnibus his logis unic0 verum est ΠΑΙ C pro πασι. Ζῆν - βιουν. Libanius IV. 294. 5. ψελον τον Ισοκρατους - ελεσθαι βίον, , ἐν ησυχίμ. καὶ γαληνην βιουν. Graeculi βιουν Verbum vetus Ionicum recoxerunt, analogia quadam decepti. Athenienses βιώσομιαι, βιων , βεβίωκα dicebant, Sed in praesenti constanter ζω,

i, ζωην, ζῆν, ζων. Hinc t alius err0 propullulavit: quia Graeculi utebantur participio praesenti βιων βιουντες pro ζων,

ζωντες, factum est ut formae Attissae ex βιους conδtanter corrumperentur. Pro βιοντος, βιοντι, βιόντες ubique hinc legitur βιουντος, βιουντι et errore mani&Sto. Γραίφεσθαι - κατηγορεῖν.Libanius IV. 430 3. πως παρανόριων κατηγορεῖς δι' ον οι νομ.οι φυλαττονται oblitus erat Libanius παρανομιων γραφεσθα τινα esse dicendum. Omnino verbi κατηγορεῖν veterem rationem et usum equiores plane amiSerant. Nesciebant ex ipsa natura verbi

176쪽

diei p0rtere κατηγορεῖν TI τινο , et in paSSi V κατηγορεῖτα τι τινός. Κατηγορουριαι, quo utuntur omne recenti0re8, perinde est viti08um et absurdum ac si quis Latine pro ceuδor vellet didere distor in eum. 'Aλωνα τινος. Αλωνα τινος apud Graeculos est idem quod ἐρασθῆναι et ἐπιθυμῆσαι apud Veteres Libanius IV. 24. ου του 'Iασον τῆς xlόδείας ἐ πιθυμ ησαντα σκοπων ευρίσκω, ἡ δε ηδειαν λο/ταν 'Ιασονος. et pag. 25. ποτερον Ιασων ηδεία εαλωκει et IV. 596. τῆς δε προικὸς μιριλλον η περ κείνης ηλίσκετο, et Sic Saepissime apud Libanium et Libani aequales praesertim Iulianum sit Themistium. Saepe Scribae participia praeδentis temp0ris et coriali una tantum literula inter se discrepantia ing0gitanter confundunt, εἱ-

tura verior ubique loci sententia clamat. Ridiculum vitium insederat Tom. III. 72. 6. ο δε ηρίς μιενων καὶ πίγων ἐκαθευδε. οδ solvia, credo, itaque a Reighi πιων accipe. In talibus nullam libr0rum 8s rationem habendam ASe per8pb

177쪽

τοσαυτην σκησιν ποιεῖσθαι κοσικιρτητος οὐσθ' υπὸ των κρων ἐν ταῖς πολεσιν επὶ παιδIA καὶ γυναῖκας εἰσαγεσθαι. Dederat μὶ

παῖδAC, namque επὶ παιδία unu8qui8que Sine periculo poterat admitti Scribitur , παι. ΔΟΞΕΙ - δείξειν.Frequens admodum praesertim in Oratorum libris confusio est inter δόξω - δείξω , δοξα - δειξα, θξαι - δεῖξαι et Sim. Li

εις βραχυτATA ρημιατΛ. Scribebatur εἰ βραχ υ ρημα. Καλεῖν επι ξενια, 0 μι ξενίφ. Satis nunc constat inter omnes is ξενια ut μὶ δεῖπνον unice e88 Verum, sed Scribis ut plurimum aliter videtur. De m0re dederunt apud Libanium V. 397 8 ουδ ει ξενί τουὶ μὶ τἡ βωλον ηκοντας καλεσα κηρυκας In genitiVO et dativo n0ns0let peccari. Emendate scribitur . 23. 18. ξενίων τυχών. et I 287 28. τυχοντες ξενίων , id est κληθεὶς, κληθεντες , ξενια.

Tυχη - ψυχη - αρχη. Τυχη et φυχη Oti88ima de causa confunduntur ubique locorum Libanius III. 434. 13. αγανακτων δε πρὸς τουτουσὶ τους τ λεν αυτων γνοουντας κακα, τα δε των αλλων ψυχας εξεταζοντας. perspicuum est τυχας reponi oportere. alio modo

178쪽

peccatum est V. 496. 15. αφεὶς με τον τρατηγον καὶ τους πρυτανεις καὶ τα αλλας cos. MendOSum At τυχας. Reif-kius τιμας i0niecit. infeliciter Corrigendum καὶ τας Ἀλλας Saepe apparet ex vitiis Codicum certa emendati0ne sublatis quam male habiti, quam perrosi se laceri essent libri antiquiore unde n0stri Codices manarunt, veluti apud Libanium III. 123 13. σωτηρία μὲ γαρ αυτοῖς ἐκ τῆ των τα κοινα διοικούντων ρετῆς, EPΩ δε εἰ τις αυτοῖς - παρακολουθοίη ψογος. Evidens est Reighii mendati 'ΟΛΕΘ POC ε ει τις Non potuit aliter oriri mendum nisi si ut in lalio lacer hae laciniae tantum cernerentur Ο Θ Po δε quas stipes qualicumque Odoexplevit et correxit Acilicet. Quamobrem ubicumque gententia loci manifesta est seque de Verbis quibus concepta fuerit dubitari p0test, n0 attinet anxie circa litterarum apices haerere. De Constantio philos0phorum et sophistarum fore scribit Libanius III. 437 2. ψιλοσοφοι μιεν καὶ σο*ιςαῖς καὶ σοι τῆς πρὸς το 'Eρμῆν τε καὶ ουσας τελετῆ ΚΑΙ ΘΙ το βασίλειον. eigheconiecit ἔκλει' την παροδον εἰς το βασίλειον Felicissime repperit ΘΚΛ EICE, sed male την παροδεν addidit. Verum est κλειπετο βασίλειον, non enim aditum in regiam, Sed regram ipsam clau8it. Mendum sic natum est: ex ΚΛ SIC factum est ΚΛΙC et eliso E ob praecedens C scriba dedit A E sententiae Aecurus.

Libanus III. 224. . numerans cau8a cur senatu auctoritaS sit imminuta commemorat ha8ce: το μὴ ταυτα ψρονεῖν, - τοτον βριςην αρχοντα των ἐπαινουντων ε ποιεῖν. eighe ad ultima annotavit non intelligo Deum uno Facile credo, sed nihil neg0tii est veram lectionem reperire, quae haec est: των ἐπαινουντων υποPεῖν, o iam habere. P0At pauca pag. 225. . veteri Senatus Optimas artes praedicans Acribit τω κοινὸν σχῆμα πλέον EX ET O προς αλληλους

179쪽

ΔΡAEACΘΑΙ - δέξασθαι. Saepius inter se mutant locum Libanus L 289. 16. αἱ φυσεις υμ οἴαι δέξασθαι τῆς τεχνης et pag. 592 8. I δ' υπῆρξε καὶ πνου τι δεξασθαι. Utrobique ei8kius verum vidit δραξα- σθαι reponens. Fugit eum tertius locus V. 167. 25. αυτ νος ἐκείριην οἰμωζων βραχυ δέ τι δεξάμενος πνου τε ubi δραξαμενος scribendum. Dicitur enim δραξασθαι πνου ut πνου λαχεῖν et

Pervulgata haec in libris confusi est Libanus IV. 24. 22.

πολλοὶ των πολιτων εν del., τοῖς πουτου κεκλημένον λογοις -ποθνησκουσιν. In alio libro S κεκλιμιένοι, at tu Vide κεκηλ ημιόνοι Verum esse. Facile nunc est emendare locum IV. 837. 22. τὰ η πον σκληρον πρυτονὶ κατακλείσασα; imo sero κατακLIAEIσασα, opinor. HI CAN . συνῆσαν E SIM. Utebantur Sophistae et Rhetores αττικιζοντες Vetere lama σαν, προησσαν, ceti. Sed Scribae qui eam etiam ex Atticis scrip-t0ribus penitus expulerunt impune fecerunt idem in sequioribus. Tamen nonnulla ex eorum manibus illaesa evaserunt apud Libanium I. 35. 6. ηεσαν τινες αποθανουμενοι, ubi optimus liber ῆι τα fideliter servavit. IV. 658 28. συνῆσαν πανταχοθεν , in quo latet συνη1σαν. IV. 35. 12. οἱ ποδες ο ριεν βουλόριην ου προσησαν, dederat ου προῆσαν.ΠPIACΘΑΙ. Votus Atheniensium Oristus πριαμιν ν πρίω μὴ et Iist, πρίασθαι

180쪽

apud sequiores plane in desuetudinem abiit, qui ἐωνησαμιην et saepiuS γησαμ ην in illiu locum substituerunt. Itaque antiquae formae in magno Semper periculo Versantur. Πρίασθαι in τρι- ῆσθαι corrumpitur, ut κιρνασθαι et κιχρῆσθαι et Similia plura. Eodem modo πρἈντο in πριῶν ro abibat Libanus IV. 230 10.

Seribuntur in libris antiquioribus ανγ - ε et α - εχ Uno nexu, ut oculi utra Scriptura sit verior discernere non OSSis. Sententia dat lucem, Sed scriba quia n0 cogitant stulte haec miseere solent, ut apud Libanium IV. 32. 7. μιεγαλην ρατιαν

550. 12 ου συμιμιαχου ἐγείρουσιν Dissentiunt libri II. 220. . et IV. 33. 19. sed quid in talibus librorum testimonio opus Stubi certi mendi originem certam perSpicimus l

λοις - σιωπων. Ut sit Graeca ratio expuncta iterula scribe αγανακτων ῖοι a. Saepi88ime οἷος sic ponitur cum Verbis motus animi significantibus ut apud Libanium IV. 193. ἡ Δεινο χχην μιακαρίζειν οἱον αγαλμια εἰ φως γαγεν. III. 446. 23. τενονταοῖν φέρων αυτον ἐνεδησε κακω. I. 16 10. θρηνουντίου - ει ρῖαν

et Horodotus αἱ 'Aργεῖαι ἐμιακαριζον τὴν μητέρα τέκνων κυρησε, et sic alii passim. In his omnibus is est prorsus nece88artu In quia quae quis in ea commotione animi aut cogitet