Miscellanea critica quibus continentur observationes criticae in scriptores graecos praesertim Homerum et Demosthenem

181쪽

aut loquatur tamquam ipse suis verbis significans inducitur. ἐμ, ακαριζον την ριν τερα olio τεκνων ἐκυρ ησε perinde est ac si dixi8Set: ὀακαρίζοντες ελεγον Ἀγων τεκνων κυρησαel' et sic in caeteris omnibus. Igitur qui indignabundus apud se cogitat liti; ἡ πολι συμ βουλοις χρῆται l de eo dicitur αγανακτεῖ οῖοις ηπολις συμ βουλοις χρῆται, et pro lii Si quis ποίοις dicere vellet absurde loqueretur. Ex eiusdem rei observatione emendandus os locus Libani III. 19l. 4. τον πατερα τε λεγων καὶ ο

ηδικημ.ενος οἱ ποιουντα τον παῖδα ορ- τον ἐαυτου , imo ero τον πατερα λεων Ια εδικη κενος. Eadem opera subveniendum Dinarcho κατὰ Δημ.οσθένους pag. 92 34. τοίμων γενομενων τοὐν 'Αρκα δων βοηδεῖν καὶ ἐλεησαντων ἐν οἷς ησαν κακοῖς cui reddamus: ἐν ΟΙΟΙ ῆσαν κακοῖς.

Libanius in is larmis Atticorum consuetudinem secutus St. Sequiores pro ἡ η τω Substituebant et σωον pro των et σωα pro σα. mendate legitur IV. 337 2. σῶς με η πατρὶς σως M M 'Eλλας ut apud Aristophanem:

Liberandus simili errore est locus Demosthenis pag. 11. 20.

182쪽

ἀλλα χη τι o Λαμυπι Γουκ εφθεγξατο ἀλλ' υδ αυτος ουτοσί In nescio quo Codice is omittitur sensit enim Orrector aliquisn0gationem contra Attigorum usum Viti08 abundare. ΣAOPO - σαπρος. Libanius II pag. 551 9. πίπτουσαι οἰκίαι ταΠραί. erpetua est in libris confusi inter σαΓIρος et σα Θρος, sed utra it Scriptura verior nusquam ambigua Optio St. ἡ οἰκία ου σηπεται, non competur cit domus, itaque οἰκίαι σαΘρα Scribendum. Sine vitio legitur II. 376 18. εἰς διδασκαλεῖον κνεβη σα Θρον του πιχτενεχθήσεσθαι παρέχον φόβον. et IV. 790. 22. ποδείξοντες α σα Θρατων 1μετερρουν χωρίων. Sed mend0S IV. 624 27. επικαττυουσατ σαΠρα τοὐν χιτωνίων, et IV. 10. 10. ανθρωπος si λις μιατιον κεκτηριεν ις ταΠρον VeSte non computreδcunt, Sed lacerae, detrita esse sol0nt. Contra de hominibus Seni deeresilia σαπρός frequens S ut γραυς σαπρα pud Comicos Libanius I. 176 8. εἰσί μοι τοὐν ἡλικιωτων οἱ ζωντε ετι, νυν σαπροἱ τότε δ' ἡν- θουμ εν et Ι. 552. τοῖς λίγοις καὶ σαπροῖς τρατιωταεις. Iterum σαθρός revocandum est Tom. III 82. I. πόθεν οἴει

δομεῖν, τραπεζίταις συνεῖναι Calcei longo usu detriti esse, non putrescere Solent quamobrem σα Θροῖς repone. APOC EXCIDIT.

Est in Codd. antiquis praep08itionis πρός compendiolum, quod quia scribae nostrorum librorum ignorabant multis locis προς portit. Ex Libani haec exempla Vide I. 15. 5. πολλων κιόντωναυτ*. ReiShe προσιόντων. III. 17. 11. περὶ τοὐν αεὶ πιπτόντων. III. 199 25. παντα τα ρυτα αν εἴ τι ποθεν γενοιτο. III. 203. 3. ηυ της τεχλης αε τι λαμιβα νη:ς. 0ntra IV. 134. 6. διε ποτε προς το συμ φερον εἶδον, importunum πρόρ liminandum est. Eadem de causa που excidit, ut IV. 663. 7. ταχ αν καρτερη- σας φχόμην. Optime et 8ke αποκαρτερησας. DE CODICIBUS AETATE LIBANII. I ivo Libani duo genera librorum erant in usu, quorum alii

183쪽

in latis membranis εἰς καλλος γεγραμ υμενοι literi quadratis sive inicialibus magna cura et arte erant elaborati alii εἰς τα χος γεγραμιμ Aοι δια τημείων minuta sed pereleganti scriptura habile ad manum, non magni p0nderis, notis et compendiis distincti. D illo genere Libanius scribites. 14. 2. γετα επὶ την των νόμ οὐ μια εισιν Sermo est de adolescente qui iurisprudentiae operam daturus in Berytensem scholam mittitur διψειρας ριε IIAX SI AC τε καὶ ΠAATEIA τα γονατα βαρυνουσα εφερεν plane ut Hier0nymus dixit noto loco: habeant qui volunt vetere/libro in membrani draeripto uncialibuδ, ut vulgo aiunt, Iiferis

onera massis Xarata quam codice8.

Tam magni ponderis libros servuli humeri gestabant Tom. III. 145. 1. των οἰκετων - οὶ φερουσι τῶ παίδὶ τα βιβλια et d. l. 1. ι τα βιβλία το νεοι 'ΘΠ' ΩMΩ φερουτερ. Magno constitisse colligas ex om. II. 289. νηλωκα σι τα εἰωθότα βιβλια τε νουμ ενοι καὶ μιατθον τελουντες. auci quidam librid genere hoc longe vetustissimi ad nostram aetatem perdu

rarunt.

Alterius generis librum brevem, levem, habilem ad manum multis deseripsit Libanius Tom. I. 100. unde pauca proferam:

ην μιοι inquit η Θουκυδi δου συγγραψ γραμμ ατ μ ὲ, εν μικροτητι χαρίεντα , o M συμιπαν ουτ ρ διον φερε ιν ις αυτος φερον παιδὸς κολουθουντος ' καὶ τὸ φορτίον τερψις is Tam multa est menti et apud Galenum et apud ipSum Libanium των σημείων, quibus οἱ εἰς ταχος γραφοντες SiVe οι σηριειογραφοι tebantur,

ut faeilis sit c0niectura opus Thucydideum in tam brevem molem c0ntractum huiuscemodi n0tis compendiisque exaratum fuisse, qua cernimus in illis Codicibus, qui permulti aetatem tulerunt. Itaque etiam in iis libris, qui multis saeculis ante Codices h0die superstit0 scripti fuerunt, eadem est triplex vitiorum orig0 aut litterae quadratae forma inter se similes confundebantur, aut ex compendiis male lectis aut male intellectis menda naseebantur, aut liber detritu et perrosus fugiente scriptura in libro rimis satiscente correctorum utiles et ineptas c0niectura eliciebat. Praeterea emblemata et lectorum annotatiunculae et Veterum Verborum interpretationes, et additamenta omne genus perinde ill0 libros Vetere ac nostro commaculabant.

184쪽

Putemusne odiose Thucydidis a Libani in tanto pretio

habitum fuisse valde emendati0rem quam quibus hodie utimur lMulta sunt quae mihi suadeant ut non multo meliorem credam fuisse Libanius et aequales, Iulianus, Themistius, alii, praeclaro quosdam scriptoros stili sermundi causa assiduo lectitantes omnem indo dicendi c0piam, venustatem, elegantiam, lepores Venere8que in sua Scripta transserebant et tamquam floribus inde decerptis Suos hortul0 exornabant Themistius lat0nem tenebat memoriter, Libanius Demosthenem, Aeschinem Isocratem, Herodotum et Thucydidem. Innumerabiles apud Libanium l0ci Sunt, ubi tamquam gemmae splendent ἡ ις Antiquorum, modo simpliciter αυτ ολεξε descriptae, modo imitando expressae et ad aliud argumentum acc0mmodatae. Has omnes imitatione cognita et observatas habeas necesse est, si vis Iulianum et reliqu0s planu intelliger0. Sed diligonter cavendum est ne in ea re

modum Xcedas, nam magnorum Virorum naufragio infamis

hic scopulus est. Uyttenhachius, qui omnia legerat et quidquid legisset habebat in pr0mtu, sermultas huiusdemodi imitationes primus animadvertit et sic multis ostis aut certam c0rreotionem aut claram lucem attulit, sed saepius idem in re lubrica lapsus imitationes sibi videbatur videre, ubi ne minima quidem suberat imitandi suspicio; unde non immerito h0e animadversionum genus viris em unctae naris praebui risum praebetque. Ubicumque sera imitatio subest certa et expressa eius rei vestigia et indicia apparent. Ostendam in uno alteroque exemplo, ubi Veteris ρῆσις a Sophista ad aliud argumentum traducta est. Demosthenes dixerat pag. 296. b. ηγεῖτο γαραυτων ἔκ α τος ουχὶ τω πατρὶ καὶ τ μητρὶ μονον γεγενῆσθαι ἀλλακαὶ τη πατριδι διαφέρει δε τίς τι o μεν τοῖς γονε υσι μιόνον γεγενῆ αι νομίζων τον τῆς ιμ αριχένης καὶ τον αυτ ριατον θανατον περιμ εγει, ο ε καὶ se πατρίδι nrερ του χη ταυτην επιδεῖν δρυ- λ. ευ υταν αποθνη cειν θελ; σει. Audi nunc Lilianium IV. 780 10. δε γαρ τρυς αγαθους ανδρας - ου κουον σφωιν αυτοῖς εσθαι γεγονεναι τους παῖδας αλλα καὶ τ πατρίδι διαφερει ε I; τι

ο μ, εν αυτ μυόνω τα τεκνα γεγενῆσθαι νομοίζων την κ τῆς εἱμαρ-

185쪽

Demosthenses pag. 293 23 ες δε ταυτὶ παντα μιρι τα πολλα

Addam x Themisti alterum Themistius pag. 276. . He

τω τοιουτω συμ βαἱγεt. In hi et his similibus, qualia exesenta apud Libanium et aequale reperiuntur, luge clarior imitatio est et antiquae ησεω vestigia etiam arte et consilio ervantur. Alia plane est rati ubi συνεμιπτωσις quaedam inanem imitationis speciem erranti animo obtulit Iulianus pag. . . cupere edidit Constantium των λίγων κροατην ευριευῆ γενωθαι, ρυχι δεακριβῆ καὶ Σπαραίτητον κριτην κατατηγαι. ad haec Wyttenbaelitus: hmihi videor in Iesiano et aequali M/δ ιδerva e scriptoribuδ, eos εubinde e Plutaret dicendi forma et olore aδδumδine.' Nempe Plutarchus dixerat Tom. II. 1. Α δεῖ ε - της ut ἐν λεξεω καὶ

tarchus est in numero eorum, in quibus imitandis sibi placebant, ut si haec est imitatio, nihil a qu0quam dicetur quod suum dicere possit, quoniam utilli iam dictum quod non it dictum priuδ. Quorsum autem haec dissuro ut appareat nihil propem0dum in illius aetatis odicibus seriptum Tuissu undae n0stri libri emendari possint. Themisti orationes centonibus Plat0nicis totae

186쪽

eontextae sunt, et in his omnibus una tantum Agriptura reperta est vulgatae anteponenda, in Theaeteto pag. 75. c. ubi βαρβα, ρίζων servant latonis odices, Sed βατταρίζων Themistius suppeditat pag. 278.

In Libani autem, qui sexcentis logis utitur ex Dem08thene et Aeschine sumtis, qui passim hucydidem et Isodratem imitatur, numquam ne num quidem locum reperi, unde quidquam in eorum scriptis aut mendo liborari aut paullo melius constitui possit. Vitia et errores diu ant Libanii aetatem nati sunt, neque post Libanium Codices multo deteriores sunt facti. erse prima Saecula pleraque Scripturae vitia orta et propagata sunt, id quod et ante multis exempli demonStra Vimus, et alias in latone, Demosthene Thucydide, aliis, copiosius etiam demonstrare eonsilium St. Nunc uno tantum utar exemplo, ut ostendam Libanium vitiosa apud latonem lectione esse deceptum. Scribit Tom. II pag. 33. 19. βονονουκ επὶ των κεῖ χλων τὸ συνεδριον φεροντες. um Sit haec a Platone de Res pag. 600 D. cuius locum Vetere mendo depravatum esse n0n intellexit Editur:

parvulum iu uuibus et in tuu gestare et stratur in oculi dicitur Libanius sensit vitium inesse in επὶ ταῖς κεφαλαῖς et de Su επὶ τοὐν κεφαλων substituit augens etiam malum. Reiskius explicare c0natus perdidit operam: ἡδ qui inquit in ovile pigid portui, id νι sol lute u lubet seue eum δι id deferre quocumque velit.' quod aperte et cum natura rei pugnat et cum vitae usu Satiua est Libani Suum errorem relinquere ac meminisse iam olim Plutonis odices mendis utiam perineptis inquinutos sui380. Vetus liber perrosus hau tantum Servabat:

187쪽

proba 88ent adscribere in margin αξιου. Saepius autem factum est ut αξιον ex ora libri ineptissim in contextam rationem reciperetur, ut scriptor ridiculum in modum ibi υδ plaudere videatur Libanius dixerat II. 189. 3. ἐγω ε ηξίουν τὸν πρὸ τοὐδε Constantium Iuliani decessorem τα aD των ναντιων Dραὶ

καθαιρεῖν, - οἰκειων μεντοι χων - καὶ προκινδυνευειν. In libris

eSi καὶ προκινδυνευε ιν αξιον. Suboluit fraus eiskio, qui ξιον expunxit. In latoni Res pag. 496. . legitur: ρ' ου ως

cuum nune erit tibi unde tand0m sit natum. lane idem factum est apud Libanium V. 646. 5. ars καὶ τὸν ανδρο*όνον κρίνειν ξεςύν, αλλ' υ τόν γε την χεῖρα καθαρόν αξιον . Ubi haec semel deprensa sunt dissicile est vii Jgatam Scripturam Sine risu relegere AIΔΟNTEC - ΔIA ONTE C. Libanius III pag. 41. 2. Scribit: υκ πόρρητα εξέζερεν

οὐδε ροα τε σισῆσθαι χρῆν , αλλ α των πο γραοεων δόντων επὶ τῆς ρα απασιν υπῆρχεν ειδεναι. Emenda ΑΙ δόντων. Frequens admodum haec confusio est. δειδ ιν et αδεσθαι Saepe apud Libanium ponitur de iis rebus, quae salum et crebris multorum δermonibu celebraulur. Exempla quaedam proferre iuvat. I. 28 2. και νυν τουτο δεται παρ' su Cps τί καὶ τίνος κηκοεν. I. 226 18. ταυτὶ χεν τερρις δειν φείσθω. I 314. 2. τα παλαια σφωναυτων δουσαι. d. 45l. 4. καὶ ταυτα α παντες ριδουσιν. I. 589. 11.

188쪽

καὶ το τε οὐ λανθα νον ρδετο ΙΙ. 234. 2. τουτο εἰς ριεσον αεὶ φέρει καὶ δει. Luculenta quaedam exempla eiusdem c0nfusi0nis dabit Valekenarius ad Her0d. VIII. 26. et ad Phoeniδερε s. 1388. Αίδοντες et δίδοντες confusa n0tavimus etiam in Var Leost.

pag. 527.

origo. Clamat 0ci sententia λιμ H ουτος Verum SSe. Sed scribae nihil cogitantes vicina Vicinis acc0mm0dare solent et sic T 1 άπλωθεντΩΝ ςἱ 1 λιι ΕΝΩ dederunt. Compara l0- cum V. 793. ταν ε βιαστ 1 Ν πραγμάτΩΝ καὶ πλεονεξίας συς η1. Sumta haec sunt ex Demosthene, qui dixerat: ταν ἐκ βίας TA πραγμιατ καὶ πλεονεξία συ τὸ Similiter II pag. 189 5. εκεινου του Ιουλιανου TOT SOT αυτω εγκατατεθειμενου ταῖς ψυχαῖς. Rectissime eis e το δεος Iulianus dicitur Perδurum feetoribu formidinem inieci e Sed scribae sententiae Securi εκείνου του δεους Subgtituerunt.

Eiusdem ineogitantiae memorabile xemplum est III 290 10.

glecta lineola is significantu ουχὶ κὰν natum est. Sed non vidit eadem opera sequens ἱκανον expungi op0rtere. Scriba errorem uiam corrigens in margine adscripserat κανὸν quod manente errore in alienam sudum irrepsit. Su0p0 0tavimus a de causa syllabalia is in glectam perii880. Hinc apud Libanium consusa sunt δε - δεον , ο - σον, ρον θρόνον, Ἀκ των - κόντων. et sim. In libris minus votustis Ἀν

189쪽

in ultima tantum syllaba si scribitur, in antiquioribus etiam in medio vocabulo compendium hoc ponitur, unde κοντων in

Libanius Τ0m. I. pag. 259. . describens hilaritatem ac laetitiam, quam Calendae Ianuariae per totum B 0manum imperium

late per omne Spargerent, ita dicit: πεια δε καὶ πατερα θανατν παιδὸς κείμ,ενον αυτον τε H εσθίοντα τρο*;όν τε δυσχερα νοντα διαλλα γηνα τε πρὸς αυτην αποθεσθαι τε την χλυν. Reigheinc0nsiderate ex uno libro sub η inSeruit. Scrib. αυτον τε θἱοντα,

Simili 0d dixit Libanius Τ0m. II 339. 18. καὶ αυτὸς ν

Libanius IV pag. 356. de mysteriis Eleusiniis scribit: τα τ'

αλλα καθαροῖς εἶναι τοῖς μυήταις εν κοινω προαγορευουσιν, οἷον ας χεῖρας, την ψυχην, την φων ἡ 'Eλλ ηνας εἶναι, καὶ ἰδία παλιντο Ιτου καὶ τ ριχ σίτου εγευσω ρυ καθαρὸς παρει. menda: καὶ δ α παλιν το se του καὶ του γε in os o καθαρὸς παρει. Eadem opera restitue locum pag. 368. ος ι τας χεῖρας μὴ καθαρος - στι C*ων ξυνετοc. Verum est: Dτι ΦΩNῆς ξυνε- τος , ut Supra την φωνην Ελληνας εἶναι.

190쪽

Mirum est quam saepe in libri ομοσαι in ομολογῆσαι abierit. Dedimus exempla ad Dem0sthenem, in cuius optim C0die Ssaepius sic St erratum. Ιεροι af ἱερεῖα, CONFUSA. Multos veterum loc0s a labes insedit. Hinc certa Libanio parata est correctio IV. 586 10 των θεων - τοῖς μιοῖ ιερ ΘΙΟΙC

라틴어 텍스트