장음표시 사용
291쪽
ut pro tribrachi ter dactylus reponatur geminat, digammate
liaque complura Apud H0syclitum post υῖαχοι legitur:
nihil aliud is, quam αννιδε του quod formatum S Ut λαμ--
VII. ΔFΗΝ - ΔFEICAΙ, ΔFEOC, ΔΘΔFΙA. Digamma quum sit littera quida mutis quibusdam subiungitur. Apud Homerum quidem in du0bus tantum ouabrilis liquid apparet digamma litora Δ fuisse subiunetum. Primum in FH , quod ubique sine ulla exceptione antecedentem breVem positione producit ut in
292쪽
ετερου το ποδε ισαντες. riStarchum Behherus Aequitur, inconsiderate admodum AriStarchus enim quae esset antiqua horum Vocabulorum forma Seire non poterat, quoniam numquam suspicatus est in lingua H0merica SubesS consonantem literam quae Oculi non cerneretur Belikerum vel solae metri eae rationes advertere potuerant et ad Verum reperiendum adducere. Producitur enim prima in ρεισεν ut in ε φα , εδξεατεν
Sic et producit antecedentem brevem forma Δρει τηνωρ P.
293쪽
In tanta frequentia locorum, ubi antiquae linguae tam expressa et certa veAtigia apparent, non miraberis 88 loco pauculos, in quibus longa dies et communis omnium linguae Vetustae ignoratio vocabulorum Veterum Ormam Variis modi ηψανισεν. Quae carmina per multas aetates Olitarant per Ora virorum longo post intervallo ex cantantium ore excepta literis describic0epta sunt, postquam digamma, exta alphabeti litera, apud Iones et Atti 0 plane in desuetudinem abierat deseribentibusque prorsus erat ignotum. Itaque pro ξαδεν Scribebatur ευαδεν, pro καρράξαντες et καρραξαι dederUnt αυαξαντε et καυαξα α pro αξξέρυσαν exarabant αυέρυσαν et αυῖαχοὶ pro αξξιαχοι Similiaque ubio erat geminatum. Simplex autem p omitti solebat et penitus sine vestigio interire. Itaque quia passim liter consonan exciderat carmina Vetustaliteris exarata plena erant rimarum versuSque canori et eximia arte e0mpositi passim intolerabili hiatu satisq0bant, veluti: ω δέ σφ' εγκέφαλος χαρια δις ρέοι coc δῆ οἶνος
N0 est igitur mirandum rhapsodos et cantores centum modis molestum hiatum sarcire eonatos, qui aut inseruiebant literulam cpοιβῆς δικην προς τὸ κεχηνὸ του υθμ ου Veluti, aut γ' aut . aut vocula inter se permutabant pro δέ aut τε γαρ substituuntes aut Verba transponebant elui πασιν μοὶ δε μαλις pro πασι χαλις δ' ειχοι, Omninoque leni8Sima Vulgatae scripturae mutatione numeri et auribus consulebant. Eodem modo quo illi votustas 1 0rmas obscurabant. 0Strum S easdem reVocare in lucem, non per Vim gra88antes urendo secandoque et audaci transpositione aut correcti0ne violenta sed leni8sima litorulauinflexione aut omissione. Optimum actu e8t 000 poetae omnes, ubi vetusta forma obliteratae sunt. Sub uno conspectu
p0nere omnibusque diliguntur c0nsideratis expensisque ita linguae
294쪽
antiquae rationem et Sum, Si fieri potest, restituere. Sunt auto loci audiali hi H. 117 δε ia prima brevi ιπερ αδειης ἐ-ι. . 133. βροντήτας αρα δεινον. N. 163. απο νε δεῖσε εθυμ ω. . 626. ἀνεμοι δε δεινος α ητης. 1. 663. ρωες δεδιασιν, sit du0bis l0eis α. 203. et . 34. των δ' ἄρα δει ταντων et β.
Quod autem saepius in utr0que carmine legitur δείδω et ubique in hexametri initio collocatur, non arbitror esse linguae Homericae, ut neque Atticae linguae esse Satis constat Atheniense conStanter δεδοικα ut δεδια dicebant et δεδιθι, δεδιμυεν εδεδ ηαν, δεδιεναι, δεδι sc stet Homerus de m0re omnia habet eadem, sed prima ob ami8Sum digamma in diphthongum pr0dueta δείδοικα, δείδια, δείδιμεν , δείδισαν , υπεδείδισαν, δείδιθι, δειδίμεν δε διεναι et δει διοτες. ro vulgata δείδω nonnumquam diserepans lectio antiqua δεiδια ex Vetu8tis poetae editionibus Sive διορθωσεσιν profertur ut Iliad. E. 44, quam equidem ubique cant0ribus Ionicis reddendam esse arbitror, et pro δείδω rep0
C0nsentiunt libri, coit firmant testes veteres, pollonius, Hesychius, tymologici auct0r, caeteri Tamen mendosa haec sorma est ut in vuturatum seriptura vitium nos allit. Qua sit probaut genuina forma duce optima anadogia investigandum erit. Spectemus primum forma ex Vetur verbo propagatas. 0ristu8
295쪽
Misere corruptus locus est . 294. κυδος αρεσθ' 4πὶ νηυσὶ θαλα σσην τ' ,ελσαι 'Aχ.χιους. nam quod o ἱγαμμια eximentes ' λσαι geribunt perinde estau Si qui ελσαι pro κελσαι sub8tituere Vellet. Sed salva res est, quia poetae manum alibi integram servatam habemus hane
Participium ρελσαι legitur in versiculo Odysseae bis repetit0ε. 132. et . 250.
item piter navi fulmine ictam di Pidie. Pr νελσαι linguae Homericae consuetudine, qua τω ἱγαριμα saepi88ime E praefigitur, ξελσαι legitur si 295.
296쪽
M. 38. νηυσὶν επὶ γλαφυρῆσι ξεξελμενοι.
sunt. Quae Verba in prisco Epic Sermone το ἱγαμικα habent praefixum a gaepe videbis in Attica pro γε habere diphthongum S Ut εγ.ἱσσω εἱλίσσω . et Sic εἰργαζομην, εἱςίων, εἴθιζον et alia nata Sunt. Hinc νελλ.οιχα apud thenien8e ΘΙλλομαι et Ιλλο- ρια Sonabat producto. Multa in comp0sita Attidis et Ionibus antiquis in usu fuerunt: εξίλλω συνίλλω. νἱλλω κατίλλω, προσίλλω, περιι λλω. πίλλω de quibus multa dixi in Var Leoti. pag. 87. et 36 l. et in Nov. Leoti pag. 457. Soph0cles in Antigone A. 340.
Quia Ι longum est εἰλ. λοι νων et εἰ 2.ομενων S 'ribae dare Solent, ut sic nata est apud Homerum quoque mendosa lectio, quae et apud Sophoclom et Plat0num ut alios comparet. Vid. Ruhnken. ad Tim. v. ἰλοριεγων et Γῆν ἰλλο χενην. Pro prisco γελλι et ille ἴλλο iam plaud Iomorum est pro
297쪽
factum est ut in libris pro Veris ac genuinis formi ελλομενοι apud Homerum, ἰλλάαενος et εἰλουμενος in Attica haec Scripturae Vitia pasSi recurrant εἰλομενος, ειλόμενος εἰλουμενο pro ελλοριενορ et εἰλλόμενος . quae nemini imponere possunt et nullius omnino sunt pretii. Ad Iliad. E. 782 ςασαν - εἰλόμενοι la Rotae attulit ex Cod. . εἰλούμενοι, ex M. ειλόμενοι Similiaque
alibi, quibus quid est Vanius quid inutilius l
In persecto passivo notandu est Behheri constans error νελ- ριεθα et ξελιχ ενοι ubique Scribenti et ad eundem m0dum alibi pa8Sim ξολπα, οργα, fοικα, ερτο, Τερμενον. Haec omnia perinde vitiosa Sunt ac Si qui pro λελοιπα, πεποιθα, δεδ ηα. πέ*ηνα, σετ ηπα, τετtηκα Sim. Vellet λοιπα, ποιθα cael digere. In ρεξελμεθα non 3gi primam consonantem omittere lidet quam in κεκορημαι βεβόλιημαι, δεδασμιαι, δεδακρυμιαι, δεδεμιαι, τεταμιαι, δεδομαι, πεπομαι SimilibuSque Omnibus. Non erat autem arduum et aneeps pro λαρυρβων ε ελ αεγρι et βουλησιν
vel immanis hiatus Behkerum admonere poterat perfectum passivum reduplicationem habere solere. Permulta alia apud Bekkerum adversu digamma peccata sunt sive seglexerit evidens scripturae Vitium Sive male curaverit. In c0nstituenda carminum Homericorum lectione utilissimum est semper hoc agere et Observare quibus modi cantore Veteres rimas innumerabiles quibus antiqua carmina propter digamma delotum passim fatiscebant, supplere sint soliti et sarcire et interpolando numerorum labem manifestam occultare. In qua re non Violenter grassabantur aut lectiones antiquas temeraria manu exabant, Sed οιβας τινας tenues et exiles inserebant τε γε, αρ τι, et quidquid leni SSime το κεχηνος τουρυθ κου arciebat. Nonnumquam Verba transponebant tantum,
restitutis numeris sanare poteris. In Iliad. N. 204 in libris est:
298쪽
δον. et similia complura, ut et σοαιρηδόν et apud Homerum ipSUm πυργηδον, φαλαγγόδόν αγελέδον. Quid igitur Emenda verbis transpositis: σφαιρηδξον δε υν ν κε νε λιξαμ ενος δι' o Zἱλου. ponitur σψαις δον recte primo loco. ut in B. 89 βοτρυδον δεπετονται et ManifeSto aliqui S cui hiatu in κε χλιξαμιενος vexabat aure8, ἰώμενος μείζω την νοσον πρίν σεν. Iuvat eadem pera et alios Homeri Versiculos complures, ubi neglectum δίγαμμυα in ausa fuit ut lectio antiqua vitiaretur, paucis redintegrare conari. Iliad. n. 522.
299쪽
suadente sententia et metro iubent restitue :αντι θεου Τανακτος,, et alia mihi mala Di dederunt T reyla mei ieem doleo. . 395. εἰ μιεν κεν νοτης γη αναξ τεος ἐς το δε δωμ α. veram lectionem hanc esse arbitror εἰ μεν νος ησSIS αναξ τεος.
sdntentia laboranti scripturae fert opem, quae non κυδαινε postula, sed obieetabat, citaque Ιαινε, non κυδαινε Hinc numeri redeunt θυμιον δ' Ιαινε Τανακτος.
pro ου δει eonδtanter υτι dicebat et pro ουδε frequenter admodum χυτι. En igitur antiquam et Veram leutionem ου T νεξοργως κεισομιαι, ut P. 66l. ἀλλ' ο τι πρησσει, et alibi. Plura de genere eodem alia proferam. IX. FEΛICCEMEN.Quamqu9m, ut diximus του διγαμ μ α missi et ignoratio, ut plurimum levia tantum menda et leni manu corrigenda peperit, tamen nonnumquam ea re lingua H0mericae insigne detrimentum attulit et monstra ac portenta lectionum sic nata sunt, quae nemo adhuc procuravit, quia nemo raudem subesse