Miscellanea critica quibus continentur observationes criticae in scriptores graecos praesertim Homerum et Demosthenem

301쪽

N. 204.

Semel et iterum imperfectum ρελίσσετο reperitur in OdySS. . 24. 0 28.

prior Versus vitiatus est sed ex nota Homeri comp0sitione non dissiculter sanatUr

Nempe λίσσετο precabatur prorSus a loei sententia abhorret. Sensus manis eSt0 8 οὐ 2. εων ταρφεα ρε φεται - ως ουτως)'Eκτωρ ρεοετο. Ergo poeta verbi ελιτ σεμεν imperfecto passivo usus est. Sed qua forma Est in libris nonnullis εἱλίσσεθ' ταί- ρουο, quae Atticorum forma est Homer incognita Priscum νε λίσσομαι habet impersectum ρεχ αττετο , idque ipsum Verum est sit ex longo exili tandem in pristinam sedem reducendum. Postquam το δίγαμυμ deletum Si ελίσσετο aut in εἱλίσσετο abiit aut in λλάσσετο , Utrumque aperte mendOSUm. His igitur praemissi munita via est ad opprimendum monstrum, quo adhue multos poetae locos inquinat. Compone mihi l0cum M. 74. νελιχθεντων υπ' 'Aχαιων cum . 497. . 106. A. 214. οἱ V λελίχθησαν καὶ 4ναντίοι epa 'Aχαιων. et intulliges idem verbum eodem sensu utrobique l)OSi tum fuisse ρελι ιθεντων it 4rελύχθησαν. id ist 4ςραφησαν, ' μιετεςρα.*rησαν, is converterunt ae/e qui terga dederant et oboerδ in o tem tet

302쪽

id St Zεταςραῖέντες ὐπρςρα ii υτερ, quum delet τω δίγαριμα SupereSSet τὸ τε ε .ιχθέντες intolerabilis litatu expletus est sic ut Γῆτ' λελ. ιχ θόντες Supponeretur quamquam Verbi λελίζειν a Sequioribus poetastris fieti nullum est apud Homerum certum vestigium. Verbi ξελισο εμυεν plusquamperseeti pa88ivi ερελικτο, id est ουνεσπείρατο, συγ ραπτο, duo Sunt testimonia ambo corrupta:

A. 39.

et A. 530.

μέγαν δ' ἐρέ2.ιξεν ολυμ πον, pro ἐλέλιξεν. et P. 278. ριαλ. γαρ τί φεας κ' ἐνέλιξεν, pro ἐλέλιξεν. et ε. 314. περὶ δε σχεδίην ἐξέλιξεν, pr ἐλέλιξεν. et sic rma ἐλε/.i ει omni praesidio destituta ex errore nata

arguitur ac perit. Nihil interesse inter ipῆτε Ῥελιχθέντε et μεταςρεφθέντες aut

υπο τρεφθέντες facile colliges ex A. 567 et 581 et 595. ubi una et eadem Sententia triplici hoc participio significatur. Sic et P. 32.

303쪽

et A. 782.

σφω δε μαλ' η θελετο Ν. et toties imprudens antiquae linguae Epidae et Atticae conSuetudinem Violavit Sinceritatemque corrupit. Versabatur enim in

Suadente loci cuiusque Sententia reponi portere, atque ita fecit. Post plurima demum Saecula verum vidit etrus Elinsteius ad Aristophani Acharue e v8. 233. qui certis testimoniis liquido demouStravit SECUNDAM ERSONAM DUALEM NUMQUAM A TERTIA DIVERSAM FUISSE . Aristarchi contraria opinio apparet ex his Arist0nici annotationibus ad . 448 η διπλη περιες ινμιόγκ1 οτι

n0ta ad A. 282. nihil unu aliud Superest quam Ζηνοδοτος ηθελε τLIN. Nulla est dubitatio quin et in Iliad. . 726. σψEi λεγ Σιχὼ βοὸς ,ετο κρέα. in Ven0dotea ἈπετH fuerit scriptum edi ab Aristarcho cum caeteris correctum Scilicet ἔπετον Audi testes quos luisleius produxit. antiquissimus omnium est auctor celebrati se0lii apud Athen pag. 695. B.

304쪽

Euripidi proximus est Arist0phanes in Nubibu I506.

τί γαρ παθόντ' βρι τH εἰς τρυς θεους, καθ τῆς σεληνης σκοπῶσθε την δραν Aristophanem lato equitur, apud quem complura sunt huius rei testimonia indubitata, quae expromere Operae pretium est, Si sorte veterem controversiam dirimere possimus. In E

ex sciolorum et scribarum manibus illaesa evaserunt, sed passim apud Tragic0s, Aristophanem, latonem d0eti et indocti idem peceaverunt, quod in Homero ristarchus lurosque locos ea emendatione indigentes lingleius l. l. enumeravit et in his Homericos ἡδcribendum inquit Il . 448. καριότην. . 45. λαβέτην A. 725. πέτην. 78 l. ηδελέτην '. Oteratne summi viri sententia praeclarius confirmari quam ut hae ipsa leotiones ex antiquis enodoti Codicibus promerentur eas lue ab ri Starcho pinionis quodam errore interpolata esse constaret Et tamen nemo his verissimis Scripturis utitur, sed barbara fovent omnes Beliker, a Boche, caeteri. Nenape utim annus praeeunte Schaesuro oblocutus est et λεπτολογίαις quibusdam Stendere Sategit et καμ ετον et καμ ἐτην perinde bene dici, quasi hac disserendi subtilitate certa et indubitata antiquitatis testimonia convelli ullo modo possent. Spernitur et ulta luaslei in l0eo H0meric evidens mendati Il. . 455.

305쪽

ικεσθον enim pro κωθη dici n0 poterat Sed indubie reponendum Hσθον, ut ii ιν κησθον futurum Homericum pro 7ξεσθον VΑd hane lucem multa librorum inv0terata vitia manifesto deprehenduntur, ut in Ba demo pag. 2 3. E. εἰ ε αλ ως

Graecul interpolatum. Habet tamen is error aliquid excusationis, in quem Aristarchum ipsum implicitum fuisse videmus. Frequens Et assiduus των δυικῶν Sus Homero cum Atticis, praesertim Aristophane et latone, communis est. Audi Aristarchum ad Iliad. N. 19 ubi est ἴαντ ιχεμαότ θουριδος αλ

Summo iure videtur isistratus de H0mero dixisse:

plurimis enim ii lingua Homerica indiciis colligimus Athenis oriundum suisse poetam, de qua re saepius infra dabitur dicendi l0dus Qui sunt Doristae originis a dualium usu pror8u abstinent. Itaque homo Megarensis in solarnevδibu va. 733. dicere non potuit:

306쪽

maculis quibusdam c0nspersit. Audi quid scribat pag. V. Insoribendi modis cina uepe perinae 3δel laeone an illa soneretur littera, eam fere quoque loco poδui quo a suilimi et propinqui/fornia prooeime beδset. Si quod ae*ἱει eribehatur pro *ἱ1η, τίθει pro τίθη. ἐδiδου pro δίδω, uolum δι errore eorum qui, cum pri/eam litteraturum Ionica mutarent, uou men uerant, usi erat ΑΦΙ ΕΙ ΙΘ ΕΔΙΔΟ , posse utroque modo Ui, debere eo quitertium a prima, iugularem re plurali , indicativum ab stativo partioipio insultivo quam minime abδtraheret . Satis mirari hoc B0kk0ri iudieium nequ00. Constituit formas Vetere non ex Graecorum certo perpetuoque usu Sed ex Suis opinionibus quae quidem cum stabili Graecitatis c0nsuetudine aperte pugnant, obtruditque Omer serinas minime Graecas, quibus neque Homerus neque Ionum Vel Atheniensium quisquam

δίδωμι 'δίδως iδωσι. ἐδιδουν ἐδίδους ἐδίδου imperativus δίδου. Nulla alia forma praeter has solas scriptore Attici utuntur. Ut prima semper Si τίθη χι, Sic secunda sine ulla exceptionec0nstanter est τιθEIO τιθεῖς), non τίθης , et tertia τίθησιν. Eadem omnibus est in imperfeci constantia: HiθH , sed ἐτίθSIC . ἐτiθΘΙ. et in imperativo i θει.

et in imperseet ι ην ι SIC EI, ξυνίει, νίει, χεθίει cum imperativo lat. Similiter solum δίδωμ ι in usu est et δίδως et δίδωσι, sed in imper ut sine varietate διδUTN. δἱδOT C et ἐδιδOT, et in imperativo διδου. Lingua Homerica, ut assolet formis noti nullis est logia pletior. Omnes habet 0rma Atticas sed iraulere habet τι θεις, Sed etiam τιθεῖσθα habet τίθησι Sud etiam τι δεῖ.Si in ημι habet ησι sed etiam ἱεῖ In verbo δίδωμι habet omnia eadem praeter δίδως, quod apud

307쪽

ρ δίδω et δίδωσθα pro διλῖσθα Libri ut plurimum servant Scripturas Vetere et emendatas, quibus Behherus vitiosas et commenticias de Suo SuppOSuit. In imperativis ekkerus esei quomodo nil pesteavit. τίδει intactum reliquit A. 509. et πὰρ ε τίθει p. 77. et ει 3. 338. et ξυνιει α. Tl. . 39l. . 378. et δίδου γ 58. Δiδωθι est γ. 380. ἀλλα ρανασσ' ῖληθι. δίνω θ δε χοι κλεο εσθλον.

Be kerus si sibi c0nstare voluisset quibus de causis sermas ἐτίθη τίθη, Σίη, χεθίη, δίδω , δίδω potiores SSe existimavit iisdem τίθη in ξυνίη, i δ vulgatis anteponere debuisset. 0- num factum quod manum abstinuit. Tertias quoque praesenti persona mutare non p0tuit et Ser-VaVit . 12 l. μεθιεῖ. N. 73l. τιθεῖ. . 192. παρτιθεῖ, Sed ne sic quidem sepercit secundi E. 880 αγιεῖ: Z. 23. et δ. 372. χε - θιεῖς, et in impersecto . 24. et . 358. αγίει o. 16. χεθίει et PaSSim δίει προῖει. τίδει. Sim. Tίθησθα dedit pro τιθεῖσθα ι.

404. et 1. 476. Διδοῖς emendate segitur . 164. et διδοῖ p. 350. sed passim εδίδου et δίδου pervertit in ἐδίδα et δίδω, et pr0 διδοῖσθα T. 270. perperam iδωσθα suppoSuit. In theniensium libris, ut et in plerisque reliquorum, peccari

solet in Secundis praesenti temporis personis, ubi AEI in τιθεῖς, α*ιεῖς, ξυνιεῖ cet in m Sexcentis loci male conversum Videbis. Certo indicio hanc fraud0m deprensam tenemus in Castorionis Solensis versiculo apud thenaeum pag. 454. F.

poeta Scrip8erat SIC Gεῖe, namque lab0rioso artifici, dedurat homo operam, neste Athenaeo, ut singulti dipodiae essent uu decim litterarum, Q εκα γραμμια τοι. In caeteri Omnibus numerus syllabarum constat sed in

308쪽

pro undeoim vides decem litteras inesse. roba sorma ἱεῖς restituit artificium. Scriba qui locis sexcentis, I in m corruperunt non minus saepe prae80rtim in libris pervetustis ut in Plat0nis Parisino et Demoεthenis S, veterem formam ξυνιεῖς διατιθεῖς et aut integram Servaverunt aut lenissimo mendo in participium ξυνιείς, διατιθεἱ refinxerunt, unde vera Helio continuo pellucet. Coll0gin0nnulla de gener hoc in nemosyne 860 pag. 372 sqq. plura alias aut ad latonsem aut ad Demosthenem daturus Nunc deun 80phoel dieam. Dindorfius edidit in Eleolra 596. 1 πασα νύης γλωσσαν. et 347 οὐχι ξυνιηe; et in ed. Tyr. 628. εἰ δὲ ξ δεης μηδεν et in Philool. 992.

ξυνιεῖρ, τιθεῖa. OrSoni auctoritas ad Ore/L s. 4l , quae in gaeteri iure gravissima est, nunc quidem indorfi imposuit.

XII.

VERSUS APUD HOMERUM INTERPOLATUS.

ratque esse qui haec carmina ita quaerant OnStituere qualia fui/δ ante Soloni vel Lyeury te osoru ibi sisyant.' Est ali sui dinter Solonem et Lycurgum, quem ioco nomina88 Videtur quo sit res absurda etiam aliquanto absurdior. Equidem in antiquis carminibus Ionicis, quae Homeri nomon gerunt, multa iam ante Solonis aetatem et mendose scripta et interpolata suisse arbitror, quorum complura ab Alexandrinis ut Ariatarcho corrueta sunt, sat multa a Buni luto ut aliis, ut superussu etiamnunc nonnihil in quo nostrae aetatis industria ut acumen apparere possit. Fecit do tu Editor perae pretium multum quo perutilum supullectilum undique congestum et ordine digestum nobis paravit, eximium Homeri et interprotundi ut emon dandi Aulis id iuni ut adium untum.

309쪽

Sed dicam enim libero et candide qu0d sentio non laudo quod

ei oerim a deliberatum δl, ultra receuδione Alemandrinorum

millo saeto regredi ut scribit ad Iliad. . 493. Quid in ristarchi verba iurabimus et Aristarchi errores fovebimus p0tiusquam Aristarchi exemplum sequemur et quidquid viti08um est,

etiam si ab ipso ristarcho profectu error St, Strenue confutabimus et, si est Sanabile mendum, etiamnunc emendabimus lDuplex est in Homero n0Stro mendorum genu8. InSunt errores

quidam antiquissimi ante Solonem nati insunt et alia quaedam vitia novicia, ut ita dicam, aut post Aristarchum demum nata aut amissis observati0nibus Aristarcheis in odistibus, qui nune

Super8unt, renata. Multi enim indiciis satis constat Aristaret, eae doctrinae et κρίσεως reliquia tantum Superesse modo copi08as et luculentas, modo exile et in Opes, ut in bona pari Ody88eae. Multarum αθετήσεων in Scholii memoria intercidit, quas aliunde cognitas habemUS multaque nunc circumferuntur lectiones deteriore8, quas aut Semidoctorum socordia aut in uria scribarum veri et antiquis suppo8uit. Ingens est Versuum Homericorum numerus, ubi quae sit Alexandrina detio ut ita dicam)certis testimoniis extra omnem dubitandi controversiam positum est. Sed sunt alii non minore numero, in quibus vulgata esstio non ali0 testes et auctore habet quam Codicum, qui nune Supersunt, Optimos, id Si minime malos, quum omnes mendosi sint et vitiis omne genus cooperti. Quam multae sunt lectiones manifesto vitiatae in Marciano ., qui reliquorum omnium et antiquissimus est et fidelissimus testis Ut uno exemplo defungar liber, qu non est alius emendatior usus, exhibet . 505.

barbara tamen haec esse constat pro αξῆσδε et αξοντο, ut et analogia demonstrat et Aristarchi testimonium liquid confirmat. Quid seribael In Scholio ad s. 505. recte scribunt: τι ρυμ ελλοντα σημιαίνει το αξῆσθε, sed ad 545. immanem barbarismum cum reliquis verbis pugnantem invexserunt: τὸ ξ Αντο υμιεδελοντα σημιαίνει. Credemusne igitur istis . 39. δυσAντο χιτωνας unum esse Perinde barbara Sunt ' AξAντο et δυσAυτο. Δυσετο passim leotur et dubitabimus δυσοντο rescribere, prae-

310쪽

sertim quum δυσAντο testem nullum habeat antiquum, legaturque apud illo solos, qui et αξασθε et αξαντο dederunt nil mali suspicanteS. Indicabo nunc versum insiticium, quem olim Aristarchum expunxisse Suspicor Sed nunc amissa Aristarehi sententia temere in contextum esse receptum. In Ody88. T. 364. The0clymenus ad pr0 0s ita didit:

XIII

ARISTARCHI ERRORES.

AriStarchu8, cuiu numquam ne minima quidem suspieio de amissa antiqua consonanti litera E in carminibus Homericis animum subiit, interdum ex huius rei ignoratione aut in constituenda lectione aut in indaganda sententia poetae graviter apsu e8 et in mani&8t0s err0res se induit. In Iliad. . 526. quum esset in libris omnibus

re Πηγοδοτος γραψε Significare hunc esse vulgatam librorum ei, erum incripturam, quam ari Atarchus aut ic alii. libris mut

라틴어 텍스트