장음표시 사용
551쪽
Iiger melina sede mutatio enim etiam ob hiatum eat necessa Yta. In Virgilii Aen. ii, 803. iamdudum B eodd. est revocatum erit aeripedem eouam licet.
Haec tamen iis non vera videbuntur, qui a Lachmantio edocti sunt, Latinos veteres iu hrevi oratione licet cum adiectivis coniunxisse, uti solent nostri temporis homines. Id ille quidem exposuit in notis adropert. 8, 30, 74. 2. 34, 74. et scribendum censuit thitic, licet ingratiae, Tityrus ipse canam. At salsa est observatio. veteres Latini licet non usurparunt, nisi in nominativo intelligebatiir sit, aut verbum in primaria enuntiationis parte positum. CL Grysari librum dolat. scrib. arte p. 520.
Properi. 4, 9,ὶ II, 17. immatura tieet, tamen hue non noxia ueni. i. e. licet immatura Venias. Stat. Theb. I, 286. eqvidem haud rebar te mente seevnda ιaturam, quodcumque tuos, licet aequus, in Argos eonsulerem. Properi. 2, 34, 74. servanda erat codicum scripturar huislieet ingratae IΤtyrus ipse ea nai. Ovid. Met. 15, 62. nunc re stitutum est: isque, licet eoeli regione remotus, mente deos adiit.
Omitto significationem longinquitatis, quae imprimis cernitur in rebus a loco aliquo recedentibus vel pro molis et in regionibus, quae longo intervallo distant: ne odeclarabo, quo modo longe triplici ex ratione et in longinquo et in longinquum et e longinquo significare et in quibusdam dictionibus brevitati, veluti verborum, opponi possit. Nam haec omnia in lexicis satis demonstrata, tamen non accurate disposita sunt.
Hariungius in libro de Casibus p. 208. ut demonstraret advectiorum terminationem esse syllabam modalis vel Iocalia casus, attulit exemplum vocabuli longe, quod apud Lucret. I, 712. esset longei. At ibi leguntur haec: magnopere α vero longei dgreasse videntur, nec quisquam sanus dubitabit, quin nomia nativus sit adiectivi. Con . Forbiger ad h. L
1. An longe de tempore pro diu latine dici possit, inter grammaticos ambigitur. Ex iis nomino Lambinum, qui ad Cic. Phil. 5, 6. Victorium acriter perstrinxit, quod scripserat non disputabo de hoc Longiua,
552쪽
et wagnerum, citii ad Virgil. Ecl. 4, 53. nullum exstare exemplum ait, in quo positiva forma adverbii longe
potestatem temporalem habeat. Defendit autem huno usum Burmaunus ad Lucan. 9, 921. miratus. quo modo factum esset, ut longum atque alia nomina loci de tempore dici possent, longe autem non posset. Quod saepe accidit, omnes hi viri verum senserunt. sed non ad rationes retulerunt: quae quidem et in ipsa significatione et in usu positae sunt. Sed iam antiqui grammati ei aliquid observarunt. Servius ad Virsit. Aen. 10, 317. nec longe pro nec DO POSt. αdsiectιum loci pro tem-Porer antique. Neque impediebat ulla caussa, quo minus longum a loco ad tempus transferretur, ei pro diu
diceretur. Nam longum a diu eo dissert, quod illud,
omisso tempoIis vocabulo, magnitudinem temporis praedicati nomine, diu autem sulistantivi notione exprimit. ΙΙinc vero efficitur, ut longum proprie signiscet Procedens tempus et res per tempus productas, diu tempus non finitum et res in tempore manentes. Sic Germani fortitavernil et audauernil diversa vocabula
Usurpant. Haec tamen usu non semper distinguuntur.
Sic Plaut. Epid. 3, 2, 40. nimis longum loquor: diu me estis demorati. Sed aliis mullis in locis legitur diu dicere: vide T. 2. p. 286. Neque igitur male dicereturiongum pipere et longe pisiere. Tamen non ita loquuti sunt elegantiores Romani, quorum nemo longe et longum adverbia de tempore usurpavit. Dixit Plautus
quidem Stich. 4, 1, 23. quam dum in 'Orium penis c8 PA. Longissume. Et quod legitur Men. 5, 9, 52. quid longissume meministi, dic mihi, in putria tua'
in eum modum est formalum, quo Cic. P. Arch. 1, 1. quoad longissime potest mens meta respicere spatium
praeterili temporis. Intelligitur spatium temporis. Illi vero elegantiores dixisse videntur longum h. e. in longum tempus: certe dixerunt longius, pro in longius.
Caes. Heli. gall. 7, 7I. sed paullo etiam longius tolerare pos-aum parcendo. 4, I. neque longius anno remanere uno in Deo Glendi eatissa lieet. Cornet. Attic. 2, 4. neque longius, quam dietum esset, eos debere passus eat. Sallust. Cat. 29, 1. quod neque urbem ab insidiis privato tonsilio longius tueri poterat. Ovid. Met. II, 702. si vitam dueere nitar longius. i. e. in Iongius. Carm. in Maec. 4. tam longiua annoso uiuere dignus avo.
553쪽
Et stant dictiones, quae ad spatiiun Hemporis designandum recipiunt longius, non item diutius di voluti apud Cic. Brut. 15, 60. Varro putat in hoc erratum otiumque Naeoli producit longius. Longius dicere et longum dicere non significat per Iongum tempus, sed
per longam orationem, multis verbis. Tandem poetae, Virgilium imitantes, elium longe de tempore pro longum
usurpare coeperunt, tamen rarius, neo omnes. , Tirgil. Aen. 10, 3IT nee longe. quod apud Stal. Theb. 7. 300. nee longum. Vti Valeri Flaccus 3, ML dixit e longum resistens, ita 3, 37. ipse diem longe solisque eiauia Tiphys eo utit. 7, 26 Ilongeque mirahar et ipsa. Atque ita Virgil. Aen. 5, 406. anta omnea stupet ipse Dares longeque recusat. in quihus, etiamsi se vius longe Pro valde dictum putat, recte intelligimus longam
Aliam rationem habet dictio longe ante, de qua infra. Stat. Silv. I, 1, 75. auditum longe numen mihi. male Basethius explicuit: diu ante hunc conspectum t eat enim in longin quo , in prolando. Apud Virgil. Ecl. 4, M. non codicum a gloritate constitui poterit, utrum scribamus r et mihi tam longe
maneat pars ultima vitae, spiritus et, quantum stat erit tua dicere saeiar an et mihi tam longae maneat pars tillima vitae. At Po taε sententia non alia esse Potest quum haec: quae mihi a hue eoneessa eat ultima Pura vitae, ea sit tam longa, qua tum eis. Quare necesse est scribamus tam ιongae vitae: nee
diei potest mihi longe manet, quod certo esse debet me mcinet longa. Aen. II, 214. longi pars maxima luetus. Inepto e mendat Servius scripturam longe. In Lucani R 920. quidquid eomprobetur, inepta est Burmanui sententia de cervo longe
2. Memoranda nobis est ea significatio, qua longum intervallum sive interiectum spatium de rebus distantibus dicitur: quemadmodum longe sequitur is, qui x motus sequitur vel extremus. Vnde adverbium ad qualiacumque verba distantiao et discessus transfertur, sed primitiva significatione locali etiam in metaphora servata. Dicitur enim longe aberrare Cic. de Urat. 2, 38, 160. et in Verr. 2, 4, 10. longissime abhorrere. Virgil. Aen. 1, 252. longe disiungi. 12, 44. quem nunc mo alum patrita Ardea longe dioidit. ubi Servius male
coniungit verba longe moestum. Donatus autem ad verba Terentii et errat longe Adelph. 1, 1, 40. notavit:
554쪽
melius est longe simpliciter accoundum, ul locati hil, quam si aliae.
Valer. Flacc. 1, 652. qu Noto, eaerulus Horror et madii Iograuis Unda sinu longeque sequutus Imber ad Aeoliae tendunt simul aequora portae. Haec ita sunt ordinanda r quos Horror et Unda seqituti et longe, i. e. extremo loco, sequiitiis Inalier tondunt. Quintil. 5, 12, 9. ita longe quidem, sed sequitur tamen. 10, 1, 87. ceteri omnes longe sequentur. Similia haec sunt i Quintil. 12, 10, 9. Phidias tomen diis quam hominibus ση ciendis melior arti X ereditur, in ebore vero longe citra aemulum. Stui. Acta. I, 176. Pur studiis aevique modis, sed robore longe. i. c. Ionge rei notus, infra Achillem. Cie. do Amic. 9, δ2. at ii, qui pecudum ritu ad uoluptatem omnia referunt, longe dis eustulit. ι3. Atque ita eo distantia est caussa, quapropter longe proprie colu ponitur cum vocabulis diversitatis et dis- sinii litudinis.
Cie. de Orat. 1, 49, 211. multum inter se distant istae fa I- tiara longeque sunt diuersae. Quintil. 5, II, 26. Topic. 12, 13. P. Sull. II, 49. et erat hvio iudicio longe dissimilis illa eontenιio. P. Font. 17, 39. o fortunam longe disparem. Cie. Phil. 5, 18, 49. eius autem filii longissime diuersa
ratio. Saepe adiungitur nominibus aliud, aliter, pecus. Cic. ad Fatu. 14, II, 1. nostra Delum esse negligentia, tiι longe alia in fortuna esset. Vatin. ud Cic. Epist. 5, 10, 8. longe alia eonditione ego sum, ac eeteri imperatores. Liv. I. 12, 3. iam sciunt longe aliud esse virgines rapere, aliud pugnare cum Diris. 39, 28, 1. ad eam Philippus longe aliam, quam adversus Thessalos Perrhaebosque nuper, ingressus disserendi viam inquit -. 2a, 43, 6. longe alia omnia inquirenti eomperια sunt. Sallust. Cnt.
52, 2. Ionge mihi alia mens est. Cic. Acad. 2, .a I, 101. Stoici, qui multa falsa esse dicunt longeque aliter se habere, ac sensibus videuntur. Orat. 58, 198. nam est longe aliter in Dersibus. Vide Tom. I. p. 274. Cic. p. Plano. M, M. quod est longe sectis. de Amic. 9, 29.
4. Longe esse, quod dicitur de eo, qui non adest alicui, nec quidquam iuvat, exempla habet apud poetas et apud recentio vos scriptores. Vide Mureti Var. Lec t. 10, 4. Cerdam ad Virgil. Ac n. 12, 52. Freinshem. in In
555쪽
praepositio reb sequitur, sed saepius dativus. Recentissimi scriptores adverbium ita cum nominibus componebant, quasa esset praepositio.
Apulei. Μet. I. p. IV, 40. haud ita tange radiora platani lenis sunt - ignavus ibat. Apules. Met. 5. p. 162, 32. extorrea et lare et Osa patria dega mus ιonge parentum velut exulantes.
est praeceptum, quo grammatici docuerunt idem esse ac palde, mullum. Vd Sorvium ad Virgil. Aen. 1. 13. 252. 2, 711. 12, 44. qui tamen in plurimis his locis explicandis haud bene versa-ur, Diomedem p. 182 et 183. Sapientius Donatus ad
limus. Sed longe cum sisnificatione a loci distantia translata veteres Latini addebant tantum verbis. Quae Praestantiam significant antecedendi aut anteponendi Eaeo rii' idom .ignificans aedodit. Sempla, In quibus adverbium post suum verbum col-
ἰοnge praestitit. In ore. R M, IIS. longe ceteris anteeellunt. 5, 44, 115. Cic. Aead. I, 1, 3. quum - ea res Ionge celeris et Muriis et riιbus anteeedat. Cic. de Orat. I, 21, - longe aeademias et Ueeo tuum hoc suburbanum 'mnasium anteponam. ud Att. 2, 16. M ille tuus τον πρακτικον βίον longe omnibus anteponat. Cic. de Fin. 5, 14, 40. quum longs muItumque praeviet mens atque ratio. P. Mur. 13, 29. disendi eonsuetudo longe et multum Sit vestrae exercitationi ad honorem anteeesset. in Vere. 5 21β- ιonge omnes multumque auperabit. ' '6. Sed praestantia illa maxime apparet in superlati-Vo, cui, ut maiorem habeat vim, praefigi solet mullo es congct, quIbus Indicamus, quantum distet id, Quod
greste. Cf. Kriig. ad Sallust. Iug. p. 42. Superlati- Ius autem similia ea sunt adiectiva, qud summum ocum
556쪽
-tinentur. de Orat. I, II, 47. Wiseipi longa omnium in direndo granissimo. Brut. 62, 224. P. Rosc. An . 12, 33. Hriit. 14, M. Fod ex pontiscum commentariis longe plurimum ingenio valuisse videatur. Caes. H. gall. 5, 14. ex his omnibus longe stunt hvmanissimi, qui Cantium ineolunt. I, 2. Liv. 4I, 4, 6. longe plurimos hostium oceidit. IIorat. Sat. 1, 5, 3. Neliodorus Graecorum
Ionge doetissimus. I, 5, 89. Quintil. 7, 4, 4. 10, 3I, 3.
Cie. in Vere. 2, 22, 53. huius longe primus civitatis est Dia crates quidam. Liv. 29, 28, 8. Ionge primus,eivitiatis erat. Cic. ad Funi. 13, 13, I. longe prineeps municipii lueensis. Liv. 1, 49, 9. Quod 3, 27, 1. legiimus: qui bello tamen primus Ionge romanae ivventutis habitus esset. non tam insolito verborum ordino, quam magna librorum diacrepantia dubitationem
7. Cum comparativo non composuerunt Cicero et celeri scriptores veteros, sed poetae posterioris aetatis et historici recentiores. Nec deerat ratio, quoniam etiam in duabus rebus comparandis distantia apparet
saepe magna. Virgil. Aen. 9, 556. pedibus tange melior Lycus. Ovid. Met. 4, 325. vd. n. s. Phaedr. 3, γ, 6. ego, qui sum longe fortior . pereo fame. Vellei. Pal. 2, SI, 3. variatum deinde proeliis, sed tino longe magia Pompeianis prospero. 2, 74. eamque Utaliam longe quam veraverat tumultuosiorem reperit. Quintil. 10, I, et0. sed mini longe magis orator probari in opere suo videtur. 10, I, 67. utiliorem longe fore Euripidem. 6, 4, 2I. Petron. s. longe maiore nisu elamauit. M. Giton lange blandior quam ego. 118. quod longe melius historiet faeivnt. Digeat. 4, 4, 39. d. n. s. L etant. do Ira Dei II, 12. septem illis sapientibus longe antiquior.
8. Proprie componitur longe cum Vocabulis ante et post, sive tempus significatur, sive praestantia. Est enim id quod multo.
Cie. Tuse. 3, 14, 29. haeo igitur praemeditatio futurorum
malorum lenit eorum adventum, quae venientia longe ante rideris. Liv. I, 9, 12. unam longe ante alias speela ae pultaritudinaissign- - raptam ferunt.
Gelliua 17, 2I, M. neque ita lange post Aristoιelea philo phua et post aliquario Demonhenes uita funeti sunt.
557쪽
9. Vt potestas vocabuli augeatur, bis ponitur, nec tantum primaria significatione loci, quemadmodum Horatius ciat. 1, 6, 17. quid oportet nos facere a Molgo longe longeque remotoa, sed etiam in tuanslationibus. Vide Benueium ad Horatii versum. vcie. do Fin. 2, 21, 68. plurimum ae et longe longeque plurimum tribuere honestati. Ovid. Met. 4, 321. sed tange cunctia Iongeque potentior tua est. Gellius 14, 1, 20. et supra longe atque longe per insultum. M. Saepe commutata est sormula longe lateque , quae de spatiis tantum dici poterati veluti Digest. 4, 4, 39, 1. vi longe lat qua rem meliorem feeit
10. Haec omnia bene conveniunt cum ipsius . Ocabuli natura. Sed posterioris aevi poetae hoc adverbium etiam adiectivis simplicibus addiderunt, quae aliquam virtutem aut magnitudinem significabant. Eosque imilati sunt recentissimi scriptores prosaici. Quare Laur.
Valla in Eleg. 1, 18. se longe igitur, inquit, pro Mutae
proprium est. exceptis paucis, comparativi et superla-livi: ipsum autem Oalde positivi et verbi, ut pulue ui-oes, oulde laudat: nec ausim dicere lonσe dives, longe laudat, nec palde ditior, palde ditιssimus. Ν que vero comprobari poterit ille usus ratione omnino destitutus. Cons. Ruddimanu. 2. P. 309.
stati Thela. 10, 140. aoniis longe grauis imminet arris. Silv. 4, 6, 2s. linea quae ueterem longe fateatur Aprilem. ApuleL do Deo Sole. p. 12, 4. Calchas autem longe praestabilia arioιari. Met. I. p. 112, I. ampliter nummatus et longo opulentus. s. p. 176, 15. aeeeptvrus - septem Savia suavia et unum blandientis προlsu linguae ιonge mellitum. Florid. p. 360. 12. Protagoras quidam sophista fuit longe multiseiva. Apud Vlpiam in Dig. 43, 18, I, I. olim Iegebatur sed lanoMua visum ene nune autem lange utilive.
Festus: magis a graeco μαλλον Menit. Quod quum grammatici ab omni ratione abhorrere vidissent, in alia omnia discesserunt. Gerh. Vossius a magiar Temansisse dicit adverbium magis et Iul. Caes. Scaliger do Caussis lat. ling. c. 101. neque vero prudenter negarunt. inquit, magis esse comparativum: nam magnus fecit
558쪽
magnior, magnius et magius, ac tandem maius: adverbium autem voluerunt variare, retenta littera pristina, ac iacere magis. Atque in hoc exemplo discessisse putat Latinos ab unalogia adverbiorum, quae a neutris non discedunt. Sed verum perspexerunt ii, qui positivum esse magis existimarunt. Nam e X illa stirpe, qua prognatum erat antiquum Verbum magere, unde mα- clus lactum est, prodiit etiam adiectivum magis mage, quae utraque forma adverbialem in usum adhibebatur, veluti potis et pole, satis ci Sale, quod sit 8at, nimis et nimium. Atque in eumdem sere modum sumptum est secus et ex Osrtere persti S. Ilueo omnia Hariungius in libro de Casibus p. 229. nou tam ad accusativos neutrius generis, quam ad dativos reserri debere opinatur. Scilicet in hac nova doctrina mensurae syllabarum nulla habetur ratio. Nemo autem umquam dubitavit in ve bis hoc polis est: quidni magis et 8atis cliam usurpetur eodem modo Z Rams hornius genitivi sormam agnoscit, et probabilius quidem. Muge dixerunt veteres Latini et in iis comici. Vide Plaut. Asin. 1, 1, 51. 2, 3, 14. Men. 2, 3, 35. Poen. , 2, 64. 2, 14. Trin. 4, 3, 46. Ennius apud Cic. ad Fam. 7, 13, 5. et p. Mur. 14, 30. et apud Gellium 20, 10. non
ex iure manum consertiam, Seu mage Jer . quamquam non consentiunt libri, qui plurimi magis habent. An tiquos imitabantur Lucrolius 4, 79. et Virgilius Aen. 10, 481. ubi Serviust quod adeo in uεum Genit . ut etiam in prosa inueniatur. Cicero in Frumentariar mage condemnatum hominem in iudicium adducere non posse. Nec mirabimur novissimo aevo imitationem esse
Manutius ad Cic. Epist. 7, Id. Anblicitur a in magis, metri caussat quod qui ignorabant, secere mage, ut in Gellio, et in orations pro Murenat in liuo quidem epistola seripti libri omnes nulla varietato habent magis. Assentiunt Gronovius et Ernestiua. Κlotgius ad Cic. Tusc. 2, 1li, asi. quid sentiat, non liquetr dieit enim poetam non scripsisse mage, quum in Promptu esset mage, sed magis pro magi'. Sed dicere voluit, Iioc loco, uti saepe alius, sinaletia syllabam neglecta position corripi. Cons. 2, 16, 38. In inscriptione npud Grutorum p. 654, 1. Iegitur magi. Veteres grammatici non consontiunt. Valer. Probus p. 1438. mage Per apocnPom dici Pro magis tradit i CIedonius P. 1921. Primitivam adverbii formam existimat
559쪽
esse mage. Donatus P. 1m. παραγωγή est, appositis adflnem diationis litterae a vi syllabae, in magis pro mage et pote pro poteat. Quae verba non eorrupta mihi videntur, etiamsi grammatieus exemplis haud bene usus eat.1. Magis est vocabulum Positivi generis, magnam vel auctam rem significans, sed in rerum comparationem ita adhibetur, ut qualitas e cognitione contrarii constituatur. Contrarium autem apparet in diversis gradibus qualitatis, ideoque comparatione cognoscitur maior gradus, quem particula magis proprie designat. Haec enim, quae Primo significatu exprimit auctam vel amplam conditionem, ut magia doctus sit is, qui etiam perdoctus dicitur, in rerum collatione nominibus attributivis additur, ubi indicandum est, quo altera res maior sit altera: nam magis doctus est doctior quam ille alter. In hac vero rerum comparatione quum tres rationes moderentur iudicium nostrum . tres. etiam sunt in
latina lingua orationis formae, quibus illae rationes designantur. Nam aut in rerum natura maiorem gradum spactamus, aut alteri rei attribuimus iudicio nostro Iraestantiam, aut rei lecto altera re concedimus alteri ocum. Primi generis sunt hoc magis aequum sive aequius est: secundi magis hoc aem/um est: tertii ρο-
tivs Mo aequum est. Quibus intaligitur, quid discriminis intersit, utrum apponamus altributivo Domini, an a tribuenti Verbo εει, hoc est, utrum condi lionem auctam et maiorem in ipsis rebus cernamus, ariiudicio praestantiam rei statuamus. Praeterea diversitas apparet, qua vocabula Potiua et pluS a magis distinguamus. Nam potius indicat, alteram rem praeferri, alteram reponi aut ericludi, atque negationi, quae aliquid removeat, et correctioni inservit et Plut autem non qua- Iitalem auctam, sed quantitalem notat vel numeri vel copiae, vel ambitus. Quamquam quotidianus linguae
latinae usus haec miscuit non uno modo.
Aug. Geotelandiis Praecepta Ramshornil improbans nova de ereta posuit in Ephemerid. Ienens. 1833. n. 10. magis significato maiorem ultitudinem et magnitudinem, plus vim et copiam rerum, sed in usu linguae id aliter se habere: nam πο- eabulo plus augeri notionem rei, vocabulo moris certiorem si reddi rem et ampIiorem. Quae omnia quantum a Veritate uti errent, non est quod demonstrem.
560쪽
modum, potiris autem unice. Delorus ad Cic. LaeI. p. 42. A 2, 10. quod quidem magis credo dubitantius quam ut potius reor, ut Virgilius loquitur. Hoc enim alteram sententiam Plane exeludit. M2. Prael Dittitur magis, ut vulgo notum est, non modo adiectivis et adverbiis, quibus ad comparativum designandum vel ob naturam rei immutabilis vel ob linguae usum propria forma .deest, sed etiam iis saepe,
quae in i comparatione formae suae mutationem admittunt, quemadmodum Plautus Amph. 2, 1, 54. magissimile, Pseudo 4, 1, 27. magis malus Asin. 3. 3, 114. magis sapiens, Most. 1, 3, 40. magis Sume, Terentius Ad. 4, 5, 30. dicendum magis aperte dixerunt. Sed iam antiqui grammatici observarunt quibusdam scriptoribus hanc formam frequeutius placuisse, aliis illam. Ud. Donat. ad Terent. Eun. 2, 1, 11. ad 3, 1, 24. ad
Grotelandus, quem untea iam nomina i , Caussam, quapropter magis iis quoque adiectivis adiiciatur. quae larmam comparativam induunt, in significationo quaerit. Verba Terentii, non Ciceronis, ut ille ait , omnes, quibus sunt res minus a fundae , magis sunt, nocio quomodo, stuvicissi, significare, homines, quibus minua secundae sunt Tea, facilius auspicionem eorutigere quam alios, qui non facile colligant: ain acripsisset T Yontius auspieiosiores, dixisse eum, istos homines maiori auspicioni se dedero. quam alii, qui minorem habeant suspicionem. In his vero dupIox eat error. Nam verba Terentuatio modo sunt explicanda, ut infra n. 25. dicami nee vaIet Praeceptum, quod usua omnino ignorat. Ignorat autem non modo in iis, quae comparativi forma carent, aed etiam in
Ad me hic non pertinet denisnstrare, quae nomina formati nem comparativam non habeant i omnia enim admittunt magia, grammatici autem nostri praeceptis suis admodum mancia non satisfaciunt. Apud veteres inveniuntur observationes haud despiciendae, veluti Varro 8, 44. 9, alio quod rogant, quor non
dicamus mane, manius, manissime, item de vesperi, in temporavere magis et minus estge non potest, ante et post potest: itaque prius est hora prima quam secunda, non magis hora, sed magis mane surgere tamen dicitur, qui primo mane sturgit, quam qui non, prior. Vt enim dies non potest esse magis quam maneriis ipsum Me, quod dicitur magis, sibi non conatat, quod in Di ilired by Cooste