장음표시 사용
431쪽
Leonis nomen litteris eum in modum inter se june tis morem illius aevi demonstrat. Quamvis enim antea apud veteres Latinos, & Graecos haec literarum compendia, quae Monogrammata appellant, sere semper in usu suerint , quemadmodum praeter Christianorum monumenta Constantiniano Christi Monogrammate insignita , alia quoque longe iis antiquiora testantur; nunquam tamen, Iam frequens usus ac familiaris suit, quam circa Leonis III., & Caroli M. aetatem extitit: adeo ut non desint , qui ab eodem Carolo primum sentiant Monogrammata
suisse invecta ad nomen suum indicandum . Hinc laudatus Vignotius eos deceptos prodit, qui eo literarum compendio Caroli Magni nomen inscriptum ex imperitia sinpositum censent.
II. Hujutinodi porro honorem Carolo uti Patricio, Ecclesiaeque, & Populi Romani Advocato, R De sensori suisse concessum , alter ostendit nummus ejusden Leonis III., exhibitus a Leblanco in tractatu i ingua gallica scripto de antiquis Regum Francorum monetis, de nummis Caroli M., R Ludovici Pii disserente. In eos quidem Carolus aureo circulo gemmis distincto ornatus cernitur, dextra manu ensem , sinistra vexillum gerit, quae scilicet sunt Patriciatus insignia ; quare laudatus Vignotius eodem loco notat: Si quis autem ad honores alios hvie non issimiles, quos Leo III. Carolo M. Imperatoris tuuis nondum insignito, antea detulerit, velit an,
mum advertere , mirari strofecto desinet, s postquam i
Ium Imperatorem renuncialerit, Adpocatum , Tutorem, Defensoremque novo Sacramento adprinxerat, id etiam
in suis denariis perpetuo tesutum esse voluerit: Idipsum
jam pridem observaverat ex sola inscriptione nominis
ejusdem Caroli ab sique ejus emgie , scribens : Inter honores vero , quibus illam Caroluin) , fuit hie Pontifex Leo III.) prosequutus , id praeeipue recenseri debet, quod is suir nummu elui etiam nomen apponi voluerit, g st
432쪽
alia deinde Pontifices ut infra, usue ad Benedictum VII. sidebimur, interdumfacere consueverunt. En porro ipsum nummum ex eissidem Scriptoribus hic exhibitum . III. Leblaneus scriptor Gallus paullo ante memor tus cum in ipsios, aliosique eorumdem Pontificum nummos incidisset, in quibus Imperatorum nomina expressa leguntur, continuo pro illorum monetis accepit, ac venditavit ; de iis insuper peculiarem seripsit librum, cui sequentem , perperam affixit titulum : Dissertatio obsorique sur puel uer monnoer de Charis Magne, de Lovis, de Lothaire, e de Leuri successeura franeer dans Rome r par te puelles on refutὸ Popinion de ceux , qui ρr Iendent, que ees Prisces n'ont jamais eu auean autoritὸ dans certe tille, que consent ement Pape : Hos tysos deinde nummos in dissertatione post tractatum, quem superiori q. desgnavimus , nihil haesitans , tanquam imperatorios evulgavit. Eum Antonius Pagius sequutus in Critica ad Baronianos Annales, anno Christi Dcccxxm. num. iii. Expressum in iis nummis Imperatoris nomen nihil aliud praeseserre censet, quam supremae in Urbem p testatis , & juris indilium : Unde Leblaneus, inquit, Vir Claris. in tranatu lingua Gallica seripto, de antra uis Regum Francorum monesis pag. io a. plures Lodovico Pio Auguso imperante flereussas exhibet, in quarum an- tua legitur LUDOVICUS IMP. in Monogrammate ROMA , ct in postea S . PETRUS; tum pag. Iog. auia1 Loiharii moneIas , in quarum postea habetur , SCA
433쪽
PETRUS. Quae omnes supremi Lodovici PD, ct Lotharii
in Urbem Romam juris inditia sunt: Hoc idem ad annum DCCCLXXV. nu. i. de Lodo vico II. prodit . Uerum &Pagius ipse , & Leblancus decepti plane sunt, Imperat
rios arbitrantes nummos, qui re ipsa erant Pontificii, indeque monstra finxere pro historia. Utrumque Uigno lius recitato libro refellit. Pagium vero per strigens , merito illi objicit, quae ipse adversus Petrum de Marca Protulerat, nimirum tempore Adriani I., & Leonis III. nullum supremum in Urbem jus Carolo fuisse; adeoque quemadmodum Caroli nomen inscriptum indicare nequibat ditionem, atque dominium in Romanam Urbem e ratione pari id ipsium importare non poterat in sic riptio nominum Imperatorum in ipsis nummis: Nihil miror, inquit , Pagium eum Leblanco ita decipi , quum nec ipse hos Ponti ios nummos esse perspexerit ἱ supeo tameν ,
quod ei strorsus memoria exciderint, ρuae inter cetera ad annum ChrisI CCXC VI. n. 6. , ubi de Leonis VIII. n inmo ab Alemanno Leoni III. attributo , haec iis omnino contraria scripseris: Verum ante Leonem III. similia numismata eudere poterat Stephanus II., ct ejusfuccessorei, quia
is non minur, quam Leo III. supremi Urbis Domini fuere, quod non vIdetur in posterum in dubium reuocari posse.Quae quidem cum superioribus collata , quantum inter se pugnent , nemo non videt. Leblancum autem jure, meritoque erroris arguit idem Uignotius tanquam sua deceptum in scit ia , qua , ut haec numismata Imperatoribus adscriberet, sola illorum nomina adspexit inscripta, mon grammata vero Romanorum Pontificum in ipsis expressa ignoravit penitus, insciteque neglexit. Id certe absque
Viri eruditi iniuria affirmare posse Uignotius sibi visius
fuit, quum institiam suam eodem tractatu scriptor ipse pM. 93. his verbis ingenue fateatur : Le IT C. N. denter soni fratDr a Rome comme Dura inscriptions le Aoupent.
434쪽
snt Dura reveri. Et pag. Io8. idem rursus profitetur non dissimilibus verbis : Ie ne risu stourquoir on donne fur eerte monnoe ture de PIUS a Lothaire , ct j'avope , que D signiscarion dea Dures, qui soni dans te champs de a piere δε eo' si reterr m es inconnue . I Idipsum agnovit, & ingenue fassus est Iunior
Pagius in breviario gestor. Sum m. Pontific. agens de Paschale I., ubi Baronianum censorem absque ullo examine Leblanco adstipulantem reprehendens, nummos, de quibus disserimus, revera Summorum Pontificum esse censet, nec ab iis ullum concessum Imperatori jus Q
premum in Urbem sive dominium , & quod potissimum historiae caput est, id ipsum eorumdem in iis inscriptis nominibus neutiquam indicari . Ex quodam tamen siupplemento historico Pauli Diaconi auctor ipse collegit se premam iurisidictionem ex concessione Paschalis Ponti fieis Max. Lotharium Romae exercuisse; cudendi nihilominus monetas potestatem sibi servasse integram memorat. Quare Uignotium improbans , quod seniorem Pagium inγmein morem notaverit n. 9. addit et Sed ego magis supeo hune scriptorem vel non legisse , vel di mutasse, quae scribit Antonius Pudius ad eumdem annum DCCcxx. n. I. Paschalem seu eei Ponti em eoncessisse Lothario Imperatori stotesatem , uamprisci Imperatorer habuerunt ,isper populum Romanum, idest supremum in Urbe dominium; ex eo enim mav fese eosiore conclusisset, quae scri erat antea ad annum Dccxcv I. eum superioribus collata inser se maxime cobaer re: At vero, quidquid junior Pagius adversius Uignotium afferat, ut seniorem defendat, qua de re multa congessit Vir Cl. Floravantes in notis ad laudatum Uignotium in Sergio II. certe recens ipsus opinatio de jure cudendi m netas Pontifici reservato, ac supremo in Urbem dominio, Loihario Imperatori concesso, nobis nullo modo probari potest . Cui enim verisimile fit , tot studia, & labores impendisse Romanos Pontifices, ut jus illud supremum in
435쪽
Urbem retinerent, ac tuerentur; ipsiimque deinde ita neglexisse Paschalem , ut ultro Lot hario cesserit, & ab Apollolica Sede abdicaverit Z Et tamen latet neminem, Paschalem suisse Pontificem prudentia eximium , & jurium Romanae Ecclesiae studiosium , a quo nil magis abesse poterat, & debuerat, quam id genus facta , tibi, E clesiaeque suae noxia inepte cedere . Neque locus suppi menti historici Paulli Diaconi, quem affert Pagius ex co pore Francicae historiae ad annum Christi DCCCXXIII. dominium evincit, aperitque , quod Pagius ipse sibi fin, git, & asserit. Uerba illius haec sunt , quae tum in , Leone III., tum etiam in Paschale L recitantur : Lotharius Imperator primo ad Italiam venit, ct diem sanctum Paschae Roma fecit; Paschalis quoque Apostolicuistotes tem , quam prisci Imperatores habuere, ei super populum Romanum eones t. Ides s addit de suo Pagius) δε-
premum in Urbe dominium : Cujus sit auctoritatis, &qualem hic fidem mereatur siupplementi auctor, videant alii : Apud eruditos Viros dissicultate profecto non caret ejus assertum. Afficta praeterea est & ex arbitrio excogitata illa, quam Pagius adjecit, interpretatio. Ipso quidem teste Imperatores , & dece res Lotharii nullam supremam jurisdictionem & dominium in Urbem habuerunt. Quamobrem potesatis verbum, quod late patet, ad aliam potestatem videtur non esse reserendum , quam patrocinium, & advocationem , qua prisci Imperatores pro sic quebantur Romanam Ecclesiam. Tanto magis, quia Lotharius ipse ritu solemni Patriciatum Romanorum inivit; cui id munus amplissimum erat annexum . Unde priscos ab auctore supplementi designatos Imperatores λillos dumtaxat intelligendos puto; qui proximi ante Lo tharium decesserunt. Priscum enim a Latinis, & quidem elegantibus Scriptoribus dicitur, non modo id, quod saeculis superioribus suit, sed de re quoque , quae nuper suo, vel non multo ante temnore exstitit.
436쪽
U. Interpretationi nostrae pondus, & lucem addit Lotharii historia . Is, cuin Urbem esset ingressus , ea istantum praestitit, quae ad Patriciatus dignitatem, &munus defensoris Eccletiae Romanae pertinebant. Nec iii capitulis ab eo cum Eugenio II., & Populo Romano sancitis ullam factam mentionem legimus de dominio, ac
suprema jurisdicitione in Urbem Romam jam pridem sibi
asserto ex concessione decessioris sivi Paschalis. Magni mo- . menti etiam ad res Italici Regni erat Civium Romanorum concordia , ad quam conciliandam Ludovicus Pius ex totius Gallicanae nationis consilio Lotharium filium Imperii collegam Romam direxit, una cum Hilduino
Caesarii palatii Archi capellano, qua de re ita scribit auctor libelli de translatione S. Sebastiani apud Bollandum die a o. Ianuarii cap. i. A piissimo Caesare ad quorumdam improbitatem compescendam , qui adversus fummum Antisitem Eugenium intumuerant, Romae delegatur sic judicium omne prudenti examinatione exercuit, ut
Caesarii jussum expleret, ct Ponti istisfaceret, ct
eoi qui contra hune superbe intumuerant, sedata eorum contumacia pacatos redderet, ct quietos . Missum autem Lotharium : ut quae rerum necessitas flagitare videbatur, cum novo Ponti e , Populoque Romano salueret, atque Armaret: Eaque omnia memorati Pontificis benigno con seni peregis Ie , testantur Annales Bertiniani, & Egi- nardus seu Annalium Scriptor Laures hamensis ad annum DCCCXXIV. Capitula itaque quaedam juxta Ecclesiae Romanae indigentiam assentiente Eugenio II. ad temporum calamitatem sese accommodante sancita suere, quae prostant apud Holstentum in collectione Roman. bipa titas'. a. pag. 2II., inter quae sequens legitur: Holamur etiam , ut missi consituantur a Domno Apostolico , ct a nobis , qui annuatim nobis renuncient, qualiter singuli
Duces, o Iudices,situm populo faciant, quomodo nostra consisutio serpetur ; decernimus itaque, ut primum omne F f s et
437쪽
elamores, qui negligentia Ducum , aut Iudicum fuerint, ad notitia in Domni Aposolici referantur , ut satim , aut irae per suos Nuncios , eosdem emendare faciat, aut nobis
notificet, ut legatione a nobis directa emendentur : Hane
itaque potestatem a Paschale datam Lot hario suis .is, non autem supremum in Urbem dominium tam illustre ipsius Scriptoris factum non obscure patefecit. Qui , ut liquido constat in iis capitulis nullum sibi dominii jusu serpavit, sed assentiente Pontifice , ad compescendos Romanos , uti Ecclesiae Advocatus, atque Desensior illa
decrevit. Cointius in Francorum annalibus Ecclesiasti iacis ad designatum annum DCCCXXIV. num. I . I r. eidem, cui nos, sententiae inhaerens ref e admonet, ea omnia a Lothario constituta fuisse , non tanquam supremo Domino, sed uti Ecclesae Romanae Defensore, alisque Advocato , quo nomine Francorum Reges, & Imperatores Urbis, & Ecclesiae Romanae paci, & tranquilinlitati quolibet tempore non solum per legatos , sed per se ipsos, quando res exigebat, studebant diligentissime. Profecto si summa potestate, & supremi dominii jurisdictione Lotharius ex concessione Paschalis I. potitus sui siset, leges suas benevolo alsensu beneficiarii Pontificis non edidisset, quod tamen ex recitatis annalibus Lotha rium fecisse vidimus . Nec interea est omittendum , quod memorato loco diserte advertit Cointius , in editis tunc capitulis distinctam omnino sutile Romanae Ecclesiae ditionem ab reliquo Italiae Regno. Imperator si quidem Romae tanquam Ecclesiae Protector eas leges spontanea Pontificis , & Populi Romani voluntate suscipiendas reliquit: Holumus etiam , inquit, ut omnis SenatuI,
Popular Romanus interrogeIur, quali vult lege Pizere, ut
sub ea vivat ; eirique denuncietur, quod procul dubiosi offenderint contra eamdem , eidem legi, quam prossitebuntur , dispositione Domni Pontiscis, G- nostra omnimodo
Iaboccbuos: At, quum leges, uti suae ditionis supre
438쪽
n; us Dominus , quae ad Italiae Regni reliquos populos spectabant, eodem tempore edidisset : nimirum , nΡ .
quid in suis confinibus injuste seret, & si quid inique factum esset, emendari jubet sequentibus verbis pro re nata omnino notandis et Praecipimus , ut depredationes in eo
snio nostro non fant; quae factae sunt, ct caeterae injus
sic fecundum legem ab utririque partibus emendentur. VI. Reliquum tandem est , ut ad excludendum penitus Urbis , ac Pontificiarum Provinciarum dominium, supremamque iurisdictionem , quam memorati Scriptores produnt in Galliarum Reges , & Imperatores per Patriciatum translatam , nonnulla etiam de Sacramento notemus, quod tum Carolo Magno, tum aliis quibuGdam Imperatoribus Romani exhibuerunt. Id certe non alia de caussa em i IIum fuit , quam , quod Principes ipsi, Romanorum Patricii , & Ecclesiae Advocati suerunt: ac proinde hujusmodi Sacramenta non supremi dominii extiterunt indicia, sed clientelae ac fidelis obsequii communi Defensori, atque Patrono , patefacta argumenta . Illud
tamen perperam censuit Draco lib. 2. cap. 6. Num. IO.
aliique ab ipso laudati, da tuta fuisse in signum eorumdem dominii , & Q premae jurisdictionis. Quo autem exactius, hoc gravissimae historiae caput illustremus , primum illud est advertendum , jussit Summorum Pontificum nonnullis dumtaxat, non omnibus , & singulis Imperatoribus ; idque ob peculiarem aliquam caussam , urgentemque necessitatem eo Sacramento Romanos adstri istos; nimirum, quum, vel eorum fides suspecta Imperatoribus esset, vel Pontifices Max. Imperatorum ope ad eos in Romanae Ecclesiae obsequio , atque obedientia retinendos indigerent. Certe non aliter Leo III. ante renovationem Imperii statim, ac dictus est Pontifex, quum adhuc Romanorum seditiones publicam tranquillitatem atque Imperium perturbarent , Adriani vero nepotes Urbis dominatum affectarent, Carolum Magnum Patri
439쪽
ciatus confirmationem postulantem rogavit: in aliquem de suis optimatibus mitteret, qui populum Romanum ad
fuam Mem , atque subjectionem Sacramento 'maret.
Nos licet Baronii, & Bellarmini interpretationi non assentiamus , qui Leonem , non Carolo, sed sibi illa Sacramenta praestari voluisse contendunt, aperte nihilominus liquere noscimus, & afferimus , Leonem III. eam ob cautam postulata, ut Caroli Magni auctoritate Romanorum tumultus sedarentur; ac de illorum fide sibi tanquam Patricio, & Ecclesiae Romana: Advocato plenius caveret. Quod clare indicat Poeta Saxonicus in vita Caroli sic inquiens . Admonuitque piis precibus, quo mittere vellet
Ex propriis aliquor Primoribus, ae sibi plebem
Subdere Romanam servanda foedera cogens. Romani etenim foedera, quae cum Carolo Magno a Stephani III. temporibus Pontificia auctoritate sancita suerant, non semel deinceps renovaverunt. Sic pullulantibus iterum Romanorum seditionibus post Leonis III. obitum , quem acerbissimo odio Romani prosequuti suerant , Stephanus IV. statim , ac Pontificatum inivit, juGst populum universum fidem Sacramenti religione in te posita polliceri Lodo vico Pio, ut habetur ex Thegano invita Lodo vi ei Pii cap. I 6. Nec certe alia de caussa, quam pro sedandis Romanorum tumultibus id faetiam constat,
eoque sere tempore, quo Pontifex Imperatoria auistoriis tale, atque auxilio ad compescendos Romanos opus habebat .
VII. Quum ergo liquido constet, hujusmodi exhibita
Imperatoribus, ultro id volente Summo Pontifice a Romanis Sacramenta servandae fidei, atque subjectionis fuisse pignus, nullum inde Carolo , ceteri sique Principibus eo nomine supremi in Urbem Romam Imperii,
jus quaeri potest, dc adstribi: Quum hoc idem penes ipsos Pontifices Max. manserit, ejusque illi potissimum
440쪽
studiosi fuerint , atque soliciti, ne vel quoque modo a
Caesaribus, vel eorum Legatis violaretur . Sic Sergio II. insicio Imperatore , consecrato, quum Lotharius Romam misisset Lodovicum filium Italiae Regem cum exercitu, ut de Romanis ulcisceretur ; Is Bononia Romam usiquo multorum caedes edidit. Nihilominus , quum a Pontifice, a quo per amanter susceptus suit, postulasset: in omnes
Primales Romani, fidelitatem si Ludovico Regi per Sacramentum promitterent. Sergius omnino renuit: Iudasi saltis, inquit, Domno Lothario Magno Imperatori hoc Sacramentum , ut faciaut, solummodo consentio , atque promitto . Nam Ludovico ejus filio, ut hoc peragatur, nec ego, nec omnis Romanorum nobilitas consensit. Teste Anastasio Bibliothecario in Sergii vita. Non detrectabant Pontifices fidelitatis Sacramentum Imperatoribus a Romanis exhiberi , ratione Imperialis dignitatis , & Patriciatus , quem illi gerebant , cujus caussa, quum eo Potiis naum tempore quam frequenter opem ferre deberent Romanis Pontificibus, Populosique, & Cives adversus ipsos rebellantes compescere, vel tumultuantes, suspectosique continere in officio e re videbatur ἱ conducebatque quam maxime, ut ipsi sim et Defensioribus , atque Advoca tis Romanae Ecclesiae Sacramenti religione obstringerentur. Id tamen , ut supra monuimus , fidelitatis , &clientelae , non subjectionis supremo Domino debitae erat Sacramentum . Contra, quod Summis Pontificibus exhibebatur jusjurandum, tum fidelitatis erat, tum etiam subjectionis promissae proprio Domino , ut patet ex ejus formula , quod Formosio Pontifice Maximo jubente anno
Christi DCCCLXXX XU. Romani Arnulpho Imperatori
tunc electo praestiterunt, prostatque in appendice Annalium Fuldensium apud Duchesinium tom. a. pag. S8. cujus haec verba sunt: Iuro per haec omnia Dei mUeria,