장음표시 사용
401쪽
argumentatur hoc modo , Imperatorem tantum Romae potuisse ae Tyrannus Maxentius, quem sua manu Constaminus necavit , &c. Atqui, inquit L olita, ZoZimus narrat libro undecimo. Maxeniatium magnam victimarum multitudinem Romae Diis obtulisse , flelibros Sibyllinos perlustrare voluisse e locum ZoZimi , ut Crasseto lectum fuisse credamus, his verbis Latinis illum expressite irerra murοι inelusius Diis victi σ gerebat usis quoque Sibyllinu Ora Iu ρα-
vestigatis: concedo Crassete Pater, Constantinum tantam ad minimum habuitis Autoritatem , quantam sibi arrogaverat Tyrannus Maxentius, sed quid inde' ergo potuit legere, imo legit Oracula Sibyllina. Sed hoc si ponamus; nempe illum legisse, an ex eo constabit, ergo illa oracula quae legit erant genuina, & illis Christianorum mysteria comtinebantur ἰ hoc certe pernegamus , multa maledica erant inserta,
obiicit Celsus apud Origenem , de conquisitis per Legatos carminibus loquens , erant teste Dionysio Halicarnallio valde interpolata & 1 prioribus diverea r illa tantum legere potuit Constantinus, priora autem di Antiqua non vidit. Notandum porro. Crassetum citare locum ex Zorimi Historia libro undecimo. Ex hac ZoZimi allegatione ostenditJestita, se Scriptorem illum nec legisse nec vidisse. Dicit enim Iocum supra Iaudatum reperiri libro undecimo, cum legatur libro secundo, p. m-rs. IdeoqueJure meritoque suspicamur Crassetum, Zorimi illud testimo mi um ex alio descripsisse, ac deceptum fuisse. hoc modo, invenit citati nem illam apud Scriptorem suum ex libro Ι l. hac formula conscriptam, hine suspicatus suit indicari librum undecimum. undecimus enim si Cistris, ut loquuntur, designetur, hoc pacto exprimitur; secundus etiam hoc modo designatur , atque hinc est quod rillucinetur Loyolita, si oramum ipsum consuluisset , errorem illum in chartam non conis iecisset, sed reperist illum sex tantum scripsisse libros. Conseserem Crasseto, ut imposterum, quando testimonia vult ex aliis describere, eodem plane modo, iisdem illa Cisseis exprimat, sic pro libro secundo undecimum non citabit. Nullo autem modo excusari potest Crassetus , dicit enim , in cime rapporte dam te hine metieme de sin stoere, dicere debuisset, dum te irine deureissime, si ciffris locum india Callet, errorem in Typographum rejicere potuisset. Notari etiam velim
errorem hunc in altera dissertationum suarum Editione eum non emeniadalle, quod mihi ignum est illum non melius scivisse. Describenda
402쪽
.esset sere tota Constantini Oratio coram Concilio Niceno habita, si omnia quae Princeps Maximus de Sibyllis narravit, reserre vellemus, nonnulla tantum producemus quae de Sibyllarum Autoritate retulit. Postquam igitur de Erythraea omnium Sibyllarum Antiquissima se monem habuit, haec adjungit , inquit Loyolita Crassetus , -οI
λ, e Bamriade G εινα λέγε S, . Misi tamen huic praedictionisdem dorogant, quia is Sibiliam Myrrhaeam re vera qui Varem uisesteantur. Sust scantur autem a quodam ex nos e Religionis hominibus , poetieae artis non ignaro ,
eos -rsu esse eonfictos est salso ae supposititio titulo Sibyllae adseribi. Putat Crassetus, Constantinum Jure meritoque Sibyllae Erythraeae adtriabuisse illam Acrostichidem , sed qua ratione & quo sundamento, hoc dixerit, supra fuse demonstravimus: nunc tantum lubet paucis respondere ad consequentias a Crasseto ex Constantini verbis extusas, superius enim allata ad Crasseti objectiones susticiunt: Etiamsi tum temporis illius libellum vel dissertationem de Sibyllis non viderimus. hoc enim demum anno 3682. ad manus nostras pervenit. Certum a tem est , inquit Loyolita Crassetus , quod , si Constantinus , qui illo tempore tantum erat Catechumenus , nunquam versibus illis Fidem adhibuisset, nisi persuasus fuisset, illos in Sibyllarum Originali reperiri e verum, bone Pater , an Constantinus , utut magnus Imperator, non potuit decipi ' an ejus persuasio aut Fides causa est, cur& nos debeamus credere, revera Acrostichidem hanc extare in Scripto Sibrilino Authentico & Originalii & quia sic credidit, an ergo res ita se habet ρ quid hac assertione sutilius t Pronuntiamus igitur si sissimam esse Imperatoris opinionem , credentis, in Sibyllinorum carminum Originali Scripto, Tarquinio a muliere extranea vendito, Acrostichidem extitisse. Nunquam enim Imperator illud vidit, imo ne quidem videre potuit , utpote cum Capitolii incendio plane a sumptum: & quod probe notandum talibus Acrostichidibus, qualis en illa de qua loquitur Caesar Constantinus, non constabant Sibyllina carmina, sed brevioribus, ut supra docuimus, unde &hinc commodum eliciamus argumentum, e.le plane supposititiam hanc Acr stichidem, uti di totum hoc quod nunc sub Sibyllarum nomine exstat
403쪽
Oraculorum syntagma. Verum responsio Constantini surget Crass tus) ad illam objectionem , invincibile est argumentum, quo asseditio eius probatur. Sic enim loquitur Μ. Imperator: ὀν-.C
Sed Verit, ipsa in propatulo est omnibus , eum homi num nostrorum diligentia temporum seriem adeo accurate collegerit, in amnemo seuspicari pol , post adventum se condemnationem Chrigi, carmen illud esse eompositum ; salsoque divulgari, quas Sihela hos versm diu ansevaticinando profuderit. Ecce , inquit Loyolita , conclusionem quae Blondellum male excipit, quoniam illa Scriptorem illum , mendacii di calumniae reum arguit i ostendere debuisses Crasset e , qua in rementitus, quo pacto calumniosus sit Blondellus, nunquid mentitur, quando dicto Imperatoris Fidem non commodat , haeccine est calumnia Z Constantinus credit Acrostichidem longe ante Servatoris Nativitatem suisse compositam, quoniam Christiani summa cum diligentia seriem temporum collegerunt, ego vero hoc non credo, sic regerit Blondellus: quodnam in hac sintentia est mendacium ψ quaeriam in illa reperitur calumnia , Crassete ' Dic sodes; video, ni fallor. quid velis . nempe Bion delius negat illud quod Imperator pro vero assirmat, ideoque mendax & calumniosus est, siccine Crassete ' putasne igitur in Inquisitione veritatis iussicere, Imperator sic sentit, ergo ejus opinio est verat Non putem quemquam tam stolide argument turum e non quaeritur quid credat Imperator. sed quid credere debeat. Verum addit Constantinus, hominiam n0hrorum diligentia temporum feriem culerit: itaque nemo suspicari potest, post Cissiadventum se condemnationem earmen illud esse compositum. Quid ergo dicendam erit, Crassete, Christianos illos qui temporum seriem collegerunt, fuisse Insallibiles ἰ nemo est qui hoc assimare audeat, ut ut est, Imperatoris Fides nitebatur hominum suorum opinionibus, quoniam illi diligenter temporum seriem collegerant, itaque ante natum Christum Acrostichis fuit composita. Hac pacto non solum Constantinus Imperator , verum etiam diligentes eius homines Insillibiles constitue tur. Recte egisset Imperator si hominum suorum collectitan temporum seriem indicasset : sic illorum hominum diligentia notior &
404쪽
evidentior apparuisset. Dicendum erat, quinam illi fuerint homines qui tam diligenter temporum seriem collegerant, tum saltem posteritas Christiana potuisset, imo & ipsum Concilium, coram quo semmonem habebat , tanto facilius Fidem illorum opinioni commodare. Pagani enim Christianorum Doctorum judicis & Αutoritate non poterant permoveri ut crederent, Acrostichidem , ante Christum natum , fuisse compositam , quia Christiani Gentilium adversarii diligenter temporum seriem collegerant & sic judicaverant: poterat alicuius esse pretii Christianorum illorum judicium , apud Imper torem & Concilium, ut crediderit ante Christi Servatoris nostrin uritatem compositum suisse illud carmen, imo credo etiam Constantinum sie sensisse, & ideo rem se ita habere, credidisset sed quid va-flabat ad convincendos Gentiles infideles talis argumentatio ἶ Christi ni nostri diligenter temporum seriem collegerunt, & ante natum ervatorem compositam fuisse illam Acroilichidem , iudicarunt,
ergo nemo contrarium suspicari potest i Siccine tu argumentareris, Crassere η certe nimis crasso modo imperitiam tuam ostenderes. Id. Imperator Constantinus in sermone suo ad S.Coetum meminit a
Christianis factam seriei temporum collectionem, sed a quibus facta sit, hoc non docet. Verum si DIS placet) sagacissimus noster ossietus, nos illo beabit ossicio. Dicit enim, proculdubio intelligit S. Justinum, S. Clementem Alexandrinum, Lactantium & praecipue
Eusebium , Antiquitatis maxime gnarum. Sed quis hoc te docuisi Crassete, magnos illos viros esse intelligendos t haec tua tantum est Coniectura, atque eadem facilitate qua tu illam profers , rejici potest: Verum posito, Viros illos seriem illam temporum collegisse, an itaque existimas. non posse dubitari, Acrostichidem illam ante nativitatem Iesu Christi fuisse compositam ' certe nos non solum de illius assertionis Veritate dubitamus. . Verum pro certo pronuntiamus , non
solum post Servatoris nostri adventum & Incarnationem fuisse con , sed & nunquam inter famosarum & antiquarum illarum
Sibyllarum oracula fuisse lectam. Nihil enim praeter Romani I perii fata de cultus idololatricos illa continuisse, testes sunt Gentilcs Historici. Quotiescunque enim aliquid ex illis memoriae produnt, oihil aliud quam tales quisquilias & sordes proserunt , uti constare potest ex illis quae supra attulisus, cum de Inspiciendorum & con-
405쪽
siilendorum illorum oraculorum occasione ageremus. Erraverunt ergo non silum Constantinus praejudiciis suorum hominum o cupatus, verum etiam illi Doctores a Crasseto laudati, cum ante natum Christum Acrostichidem illam exstitisse opinantur. Saltem inter Antiqua illa oracula Tarquinio vendita, non exstitisse nostra est opinio, quod vel ex hoc argumento discernere liceat. Non enim constabant illa priora oracula talis generis Acrostichidibus, qualis exemplum exstat libro VIII. Erant enim illi versus breviores, uti diximus, nec heroico metro compositi , uti legenda nobis restat Acrostichis pseudo-Sibyllina. Opinioni nostrae faventem habemus Dionysium Halicam assaeum superius laudatum, aliosque Scriptores. Verum testes
adhibet Ciceronem & Virgilium, inquit, Jesulta Crassetus , testaturque Imperator, Oratorum principem in Romanam dialectum transtulisse hanc Acrostichidem. De hoc Ciceroni viso carmine, multis disseruimus supra cap. de Sibylla Erythrata, ad quae Jesultam, ut sibi satisfactum videat, de Acrostichide Ciceroni visa , ablegamus. De Virgilii testimonio a Constantino laudato postea dicemus. Sedia παροδω notari velim, Crassetum pag. dissertationis suae de Sibyllis LII. audere splendidum in chartam suam conjicere mendacium. Dicit enim Imperatorem Constantinum , in sermone suo coram Synodo Nicaena habito , assirmare , se legisse Acrosti cliidem , Cicerone in Romanam linguam translatam. Imploro heic tuam Fidem, Crassete, nonJesuiticam, sed Christianam. Die sodes, ubinam hoc dixit Comstantinus Imperator P in Sermone, dicis ad Concilium Nitaenum. Prosectoi Ostendis, sic scribendo te vel Orationem illam Imper toris apud Eusebium nunquam legisse, vel si legisti, te Imperatoris mentem, vel textum Graecum non intellexisse. Sic enim loquitur in Oratione sua ad Sanctorum Coetum, Capite mihi XIX. p. 393. edi
uno sermone illud interpretarum esse, ae suis operibus inseruisse. Hoccine signiticat, Crassete. Constantinum Acrostichidem hanc, a Cicerone versa in , legisse ἰ Hoc tantum vult indicare magnus Imperator , a Cicerone versam fuisse in Romanam linguam, Acrostichidem hanc, non vero se legisse assirmat Constantinus: aeque verum est, Cicer
406쪽
nem vertisse carmen illud in Latinam Linguam , ac tu, Crassete, contendis Ciceronianam illam versionem ab Imperatore lectam. Acrost trichidem autem illam ne Ciceroni quidem visam, multo minus in Latinam Linguam versam fuisse , suse supra demonstravimus. Atque vel hinc constat, Jesultae assertionem esse salsam , Constantinum nempe legisse Acrostichidis Sibyllinae Ciceronianam versionem. Dicit porro Crasset in , Blondellum Ciceronis locum haud fideliter proposuisse aut allegasse, utpote qui non solum verba , verum etiam lineas integras confirmantes sententias Patrum, a Cicero nis Ioco resciderite quod quam salsum sit, provoco ad ipsum Crasse- tum , si quid ex Latina in Gallicam Linguam vertere novit. Cur verba illa Crassete omissa, lineas integras expunctas, non notasti, hoc si secisses. Jesuiticam tuam Fidem & Sinceritatem deprehendisse.
mus t verum videamus quas consequentias ex Ciceronis loco supra laudato, extundat Crassetus. Primo, inquit, ex hoc loco constat Cia ceronis tempore exstitisse versus quosdam alicuius Sibyllae, consissentes ut Regem eligerent Romani, si salvi esse vellent. Atqui Rex illesne quo salvi esse non possumus, . est Servator noster Iesus Christu . Constat ergo Acrostichidem hanc esse Sibyllinam , quandoquidem in hodierna Acrostichide Sibyllina mentio fit Jesu Christi. O miseram, Crasseti , argumentationem l Romani a. Partisis oppugnabantur, Cotta cum Julii Caesaris sauioribus contendebat , Regem illum esse appellandum, si a Parthis liberari velint. Quasi vero Romani a Parthorum invasionibus & vastationibus liberari non potuerint, nisi a Jesu Christo ventum, cum Cicero loquatur de illo , qui revera cum Rex esset, Rex esset etiam appellandus. Verum urgebit Crassetus, mentio fit in Acrostichide a Cotta allegata, Regis sine quo Romani salvi esse non poterant. Sed quaeso te, Crassete, quo pacto& quibus fidiculis extrahere potuisti hanc consequentiam , per Regem illum, de quo loquit ut Cotta, intelligendum esse Jesum Christum Servatorum nostrum i an non ipse lateris p. so. libelli tui , Julii Castris fautores& amicos, ut & ipsum Cottam intellcxi se Sibyllam de Julio Caesare fuisse vaticinatam φ cur igitur de Jesu Christo dictam asseris Acrostichidem: si Vaticinium illud Sibyllinum impleri debebat, si ex Cottae mente Iulius Caesar Rex suisset vocatus, nunquid igitur
praedictio illa suisset impleta, & si in Iulio implebatur, qua ratione V y s ergo
407쪽
ergo contendis in Jesu Christo post Julium nato, implendam &im.
pletam suiue ' Deinde pernegamus etiam versus illos a Cotta citatos , ii Sibylla profectos. Ciceronem testem eius rei habemus satis idoneum. Dicit enim, hoe s est in bis is, &c. Calvis enim qui illa composuit, per fecit , ut quod eumque accidisser, praedictum videreetur , hominum is te-porum definitione sublata, dcc. Ex toto hoc Ciceronis loco luce meridiana clarius patet , Oratorum Principem - ο ν hane Sibyllae non adtribuisse. Verum instat Loyolita Cras eius p. s s. hoc est, suo satis crasso modo . Me si est in libris , &c. Hisce verbis , inquit, ostendit Cicero, se non legisse praedictionem hanc, Graece, sed Latine, ex Cottae vertione qui clanculum apographum ex libris Sibyllinis descripserat, quem inter Romanos spargebat. Sed quis a risu se contineat, qui Jesultam tam imperite disterentem auditi Hoe sese in hisis, inquit Cicero, ergo non Graece sed Latine legit carmen hoc ,.ex versione Cottae . quis te hoc docuit, Vir perspicacillime, die sodes lubi haec tu legistit dic nobis, quomodo haec tua assertio cohaeret cum tua opinione, quam conscripsisti p. I 2. ubi ex Constantini mente assirmas, Ciceronem legisse hos versus atque in Romanam dialectum transtulisser si transtulit in Linguam Latinam, an igitur Graece non legit ' Quis porro hoc tibi Revelavit, Cottam clanculum ex libris Sibyllinis excerpsisse hoc carmen P Hoc si Cotta fecisset, criminis eapitalis se reum constituisset. nulli enim licebat oracula illa inspicere aut legere, nisi Quindecim-Viris Senatus Authoritate munitis. Itaque Cotta non alio modo illud carmen Sibyllae tribuit nisi ex hominum fama & rumore, non vero ex sua Notavit etiam hoc summus Orator, dicit enim, Siblia versius observamas, quas sila furens sudisse dicitur, quarum interpres salse quaedam hominum fama dactaries in Senatu putabatur, &c. Suspicio Ciceronis, addit porro Crasse-tus, carmen hoc esse supposititium , quia Acrostichis magis est attenti animi quam iurentis, est medium nullitatis quod Politicus hie opponit rationibus Cottae , & quidem invalidum. Si enim credidit Deum per Sibyllas locutum fuisse, & per illas versus edidisse, facili negotio credere potuit, Deum aeque Acrostichides potuisse per illas eloqui ac alium sermonem : sed heus, bone vir. gratis hoc supponis, Ciceronem credidisse Deum per Sibyllas suisse locutum, hoc tibi probandum incumbebat. Nos pro vero aestimamus & aBrmamus Cic
408쪽
ronem nunquam hoc credidisse, negat enim unquam in ullo mortalium repertum suisse furorem Divinum quo sutura praedicerentur. Cicero lib. II. de Divinatione selio mihi 1 9. Rutil τero Autoritatis ha -- furor iste, quem Divinum meatis ut, quae sapiens non videat, ea vi dein insimus , ct is, qui humanos sensu amiserit , Divinos assecurus D. Vides ergo Crassete, ii oculos vis aperire , quam misere procedat tua laree argumentatio. At urget & instat Jesulta , Sibyllatum , inquit, versus erant Acrostichides quales sunt Erythreae Sibyllae quos nunc habemus t an non pudet te haec in chartam conjicere ἰ Probare anni teris octo hos libros, qui nunc sub gibyllarum nominibus exstant, esse vere Sibyllinos; hoe ut constet, dicis versus Sibyllinos suis Ie Acro chides, testemque producere audes Dionysium Halicarnassaeum, exm Aerostichidibus nempe dignosci vera a suppositiis Oracula Sibyllina. Age, assumamus tuum argumentum , videbis quam bene procedat haec tua argutatio, fictilia Sibyllarum Oracula, aut sub Sibyllarum nominibus promulgata, Acrostichidibus discernuntur a Veris& genuinis, testibus Dionvsio Halicarnassaro, & ipsomet Crasseto , atqui in octo illis libris, qui nunc exstant, unicam tantum habemus Acrostichidem, ergo tota illa sarrago octo libris comprehensa est genuina & vere Sibyllina. O lepidam consequentiam an non dicendum tibi fuerat, ergo nullum illorum oraculorum, est genuinum praeter unam hanc Acrostichidem Nulla enim in octo illis libris reperitur Acrostichis praeter hanc unam lib. V II. An non hoc pacto deli ruis illud quod adfruere intendebas Z Te ipsum Iudicem appello, sorter geret Gyolita , ergo haec Acrostichis est vere Sib9linum carmen, quod tamen negat Blondellus: imo & nos cum illo hoc negamus. Rationes negationis pete ex loco supra laudato, ubi sui ius de illa Acro-stichide egimus. Tertia, quam Crasserus ex Ciceronis loco extundit, consequentia haee est: Versus hi Sibyllini tendebant ad deponendas Rein Ligiones , unde Cicero concludit flesiam 9 emditam habendam si Alam. Atqui oracula Sibyllina quae nunc habemus valent ad 2 mmae V porem quam Fuficipodas gentilium Religiones Invehuntur enim in cultus idololatricos Paganorum & unitatem Dei praedicant, ideoque pro veris Sibyllinis habenda : imo etiamsi Ciceroni concedetemus, Oraculum hoc esse supposititium , habemus tamen contra Blondet
tum, praeductionem, de adventu Regis, qui salvaret homines ic '
409쪽
stitutione novae Religionis, & destructione idololatriae , antecessisse adventu Filii Dei, ideoque libros Sibyllinos non fuisse compositos
centum & triginta octo annis post Iesu Christi Incarnationem ., uti vult Blon delius. Ut autem Lectori tota haec res innotescit , ut &Crasseti inscitia , Iocum Ciceronis heic adjicere lubet , quoniam Crassitus callide illum omisit in allegatione Latina. Locus autem siesonat: Damobrem Sibyllam quidem sepositam , er conditam habeamus, in , id quod proditum est 2 Maioribus, injussu Senatus ne legantur quidem libri, valeantque ad deponendas potius, quam ad sensi undas Retitiones reum Antistitibus agamus, ut quidvis potius ex illis nisis, quam Regem , proferant: quem Romae post hae nec Dii , nec homines esse patientur. J dicet nunc Judiciosus lector, utrum talis propositio in hoc Ciceronis loco reperiatur , qualem elicit Iesulta Crassetus , oracula Sibyllisa
valent ad deponendas potius, quam Uiendas Religiones. Certe talis non fuit Ciceronis mens, voluit tantum Oratorum Princeps, hoc modo,
quo Cotta, si agere liceat, & sub Sibyllarum nominibus quaevis essingere , tum libri Sibyllini valerent potius ad deponendas quam ad
suscipiendas Religiones, omnia susque deque everterentur . Ee quia is mortalium sua commenta , tanquam Oraculum Sibyllinum, in
Vulgus protruderet: quod Cicero dixit conditionaliter, illud Crasi tus simpliciter assumit dictum: & sic ejus mentem a scopo detorquet Jesulta. Sed, regerit Crassetus, Cicero addit, quamobrem si stam ct eonditam habeamus Sibyllam, nempe ne invectivae, contra idolo latriam Paganam , libris Sibyllae contentae, populo innotescant r εc sic non ad suscipiendas . sed potius deponendas Religiones valeant rsed quis genius hoc tibi Revelavit, vir sagacissime' ideo sepositam & 'conditam habendam Sibyllam , quia illarum Oraculis continebantur exhortationes ad fugam Idololatriari imo Veris antiquis Sibyllinis non alios ritus quam Idololatricos suisse contentos, abunde supra fuit ostensum e uti dc his ipsis, qui nunc in omnium manibus versantur, contineri cultus Idololatricos ne ipse quidem Crassitus negare audeat, an ergo Sibyllae, quas Crassetus Divino Spiritu actas existimat, pro & contra Idololatriam Oracula protulissent i Certe tales contradictiones a Divino Spiritu potuissse proficisci, negamus & pernega , must Deus enim nusquam 3c nunquam sibi est contrarius. Quaenam etiam haec est, Crassete, consequentia ' Sibyllae carmina quae nunc
410쪽
exstant, adhortantur homines ad sugam cultus idololatrici, ergo non sunt conficta sed vera & genuina Oracula Sibyllarum ' putasne ergo neminem praeter Sibyllas, inter Paganos, sugam Idololatriae docuisese i Hoc pacto quam plurima poetarum carmina, tales adhortationes comprehendentia, pro genuinis Sibyllinis possent obtrudi. Addis etiam
alteram rationem , cur pro genuinis & vere Sibyllinis haec quae nunc habemus carmina sint habenda, quia nempe unum Deum praedicant. Hoc& multi poetae cecinerunt, quorum poemata pro vere thyllini ricinadmittere vellet Loyolita. Audi Crassete, quid dicat Orpheus: Eli δι' ες' , ἐνος ἔκγονοι ἀτυκὼ , Ε, δι' ἀυmῖς ἀυτής - γιγνεθ, ουδέ τυ αύetννειαροψ μῶν , αυάς δέ γε πανυος Unus utique es ex se natus, exque uno genita omnia, Interest autem ipsis, nee ullus ipsum Intuetur mortalium, is aurem omnes videt. Idem Ε -οις δασμων λεlo, νώγας ἀπαντων Ela ις', αommλῆς, ενὸς ἔκγονα -νύ τέτυκθ.
λγχta αυτος ἔχων ο 6 ἡδο πιλαί- , Unum robur , unus Deus fuit, magnus Princeps omnium, Unus Ut, perfectus, unius opera omnia sunt. Irae caelestu, is in terra omnia terficit,
Principium ipse habens, ct mearum, o Dem.
in est Deus sapiens, potens atque beatur. Hi Versus aeque ae Sibyllarum earmina unum Deum praedicant, ideoquem Crasseti mente & sententia deberent etiam Sibyllis adiudicari. Sicium propter illam rationem pro vere Sibyllinis habenda sunt ea quae