장음표시 사용
551쪽
mum quadragesimum sextum ¢esimum quinquagesimuni annos Hermas suppositionem Sibyllae factam esse existimaverit, atque A ctorem librorum illi assignatorum esse Antiquiorem. Sanctus Iustinus Philosophus Christianus, Neapoli Palasinae olim Stilem dicta ortu
dus, & qui postea Romae Martyrium passus est, primo Junii, anno centesimo sexagesimo tertio et in prima sua Apologia oblata Α tonino eiusque filiis adoptivis & populo , antequam Marcus Aur lius , qui Herissimus fuit dictus , in Imperio collega fuisset receptus.
consequenter circiter annum centesimum quadragesimum primum aut
quadragesimum secundum , conqueritur , quod sub poena rapitis lectio librorum Sibyllinorum ac Hystaspis fuerit interdicta, neque dubitationi locus relinquitur quod non de illis libris Sibyllinis, quos nune habemus loqui aut scribere intenderit, quandoquidem in Paraenesi sua ad Graecos descripsit tres versus ex prae satione libri tertii, & septimi, quod evidens est argumentum , Oracula Sibyllina tum temporis fuisse publica , quoniam illa ipsus manibus suerant contrectata, ac obiecta riganis tanquam notissima, quibus illorum e rores retundebat. Hactenus Doctiss. Blondellus de tempore quo Sibyllina Oracula publice innotuerunt: nunc restat ut de illorum A ctore vel Auctoribus disserentem audiamus r duos autem illorum Auctores desgnat, quibus vel alteruti talptum hoc, his argumentis fretus, adjudicat e Hermam uti ante indicavimus, nominat: qui Sibyllam suisse illam, anum quae illi libellum poenitentiae praecepta populo proponenda continentem tradidit. Alterum Si l Iinorum Oraculorum Auctorem conjiciunt Blondet Ius & D. Maresius όμα suisse Montanum haeresarcham , hisce fretus argumentis; primo inquit Doctillimus Maresus, Montanus Prophetam agebat, paraeletum se mentiendo & duas secum Prophetissas circumducendo . Priscam & Maximillam , quibus iam in illo tractu praeluxerat illa Jelabel cujus fit mentio Apoc. cap II. vers. XX. 8e in quibus frequens observabatur furor , & Enthusiasmus , haud ei absimilis quo Sibyllae Ethnicorum correplebantur, &qui hodie Quakeris Amgliae est perfamiliaris. Secundo haud obscure Sibyllinorum horum Oraculorum Scriptor innuit , se suisse Phrygia oriundum , atque
hinc Phrygiam supra alias terras extolli . vocat illam Φερωσαν S N -
χωα. lib. tertio p. 2 . eo quod existimet Phrygiam, primam post
552쪽
Diluvium fuisse ab hominibus habitatam , hoc modo autem de illa Vaticinatur: lib. I. p. II .
Atque etiam hinc est quod mendacissime scribat lib. I. p. ito. Ariscam Noachi constitisse in monte Phrygiae , cui nomen tuit Ararat, et sic Phrygiam novi mundi terrarum ruisse cultissimam & Antiquisii mam. Hoc modo loquitur pseudo-Sibylla lib. I: p. I 3
Assurgit Phrygiae mons quidam m finibus atrae Arduis asta pereris, Ararat quem nomine dicunt. De hoe Sibyllae mendacio atque erroris illius occasone postea latius disseremus , ac tum Doctissimi Isiaci Vota, credentis montem Ararat posse dici in Phrygia exstitisse, opinionem examinabimus r saltem ex his patet Sibyllinorum fabricatorem Phrygiam tanquam suam Patriam aliis terrae Regionibus praetulisse. At vero Μontanus erat Phryx , & inde Montanistae Cataph ges dicti Veteribus. Tertio, errores qui in Sibyllinis sparsim reperiuntur, quales sunt inter alios, de igne ultimae conflagrationis, per quem omnes putat transituros, de duplici Resurrectione ad gloriam, de exclusis animabus piorum a Dei visione ante Resurrectionem, de Christi Regno millenario in terris, &c. Quorum plerique a Cerintho vel Papia vel utroque Promanarunt, Montanus affricuit Tertulliano aliisque, se differente & affirmante Doctiss. Maresio Thesi XXXVI. de Sibyllis & libris Sibyllinn. Quarto existimat jam saepe laudatus D. Maresus, eo quod Montani temporibus vanitas illa Naballistica, qua nomina per num ros enuntiantur , impensius viguit, atque Sibyllinorum versuum
Seriptorem vel Scriptores illis futilibus multum addicti deprehenduntur Diuitigod by Corale
553쪽
tur, valde probabiliter laetum illum supposuitium Montano posse a tribui. Addit & conjecturam suam Doctiss. D. Hoorn eckius inde conversione Iudaeorum disputatione XIII. Th. XXVII. sorte, inquit, nec Papias , Hieropolitanae in Asia Ecclesiae Episcopus omittendus erit, qui Johannis Apostoli Auditor , praecipuus opinionis Chiliasticae patronus fuisse & Auctor perhibetur: quemque Hieronymus,
praeter quinque volumina explanationum sermonum Domini, edia disse, ait, mille annorum Iudaicam Ingenue autem fit mur nos , nulli in particulari attribui posse spuria haec scripta existimamus enim non simul uno eodemque tempore , ab uno
Scriptore prosecta suisse haec Sibyllina carmina, nec eo ordine in octo libros congesta, fuisse conspecta, sed successu temporis, his illis qua dam tanquam Sibyllina addentibus , suisse a quodam collecta & in illum ordinem, quo illa nunc supersiunt , fuisse congesta. Certum enim esse judicamus , ne Lactantii quidem aevo in hunc ordinem suisse redactat citat nonnullos praetensae hujus Acrostichidis versus, sed nullibi verbum reperitur ex Acrostichide sic dicta fuisse dea promptos , atque illi sub hoc Acrostichidis nomine fuisse cognitos. Imo ne quidem allegat Lactantius nonnullos versus quos nunc in illa se dicta Acrostichide invenimus, verum de Acrostichide altum est silentium lib. VII. de vita beata cap. XVI. & XIX. & XX. cap. imo ne Iustinus quidem Martyr Acrostichidis meminit, uti, plura siquis velit , capite de Sibylla Erythraea ostendimus. Et si quis perpendere dignetur, quanta in his carminibus styli deprehendatur inaequalitas, iacile discernet, non esse unius eiusdemque hominis aut temporis scriptum ideoque existimamus frustra inquiri de horum Sibyllinorum oraculorum Auctore vel Auctoribus, quandoquidem plures , & quidem tenebriones suisse judicamus. Neque etiam sumdamento carere hanc sententiam putamus. Si enim de conquistis in multis Regionibus sermonem instituamus, non adeo mirandum esse credimus, si multi suppositi iii versus pro Sibyllinis venditatis, iris repserint i si de his octo libris quatra nunc habemus, agatur, non dissitemur, imo assirmamus uti antea indicavimus, plurima adulte na carmina pro genuinis potuisse substitui a nugivendis, imo Nipsi Pagani suspicabantur, non omnia illa oracula suisse sincera, qu niam post Iegatorum reditum delectum illorum carminum habu
554쪽
runt, & quae genuina iudicabantur, sub arctaeustodia asservari e rarunt: certum igitur est signum ne ab ipsis quidem Gentilibus progenuinis habita fuisse illa carmina, quae sub Sibyllarum nomine cir
BREVIARIUM.Λ ΤΟ-usis existimant Sibyllina Oracula, eum antiqua Paganorum adeo decantara , tum Me quae nune octo libris comprehensa habemus,
fuisse . Deo ing rata. opinis Lee refellitur. Sibilia suerunt furiosae ct insinae , Prophetae ct Divinitus inspirati viri, tales non fuerunt. Sibyllae fuerunt Melanetilieae secundum Aristotelem. Sibyllae ipsa fauni- se fuisse furiosis ct mente alienatos. Sibylla sibi contradisit. Spiritus Dei non reddit homines in os. Sibila non novit omnia, etiamsi de omnisilentia glorietur. De Omnisilentia Viri, Divinitus insti- rati sibi eonoessa nunquam fuere gloriati. yustinus Martyr , aliique Patres, Sibilaspui1se amentes, eum Spiritu Dei arriperentur, testantur. Hoc etiam sis iacuerunt Constantinm, Plato, cte. Prophetae nonD runt amentes. me Patres antiquissimi docuerunt. S. Scriptura hoc etiam innuit. Non selum Patres Graeci verum etiam Latini hoe affirmarunt. Sic etiam Neoteriei censuerunt. Tertullianus refutatur. Prophetae D vinitus iri rati non omnia particularia, aut omni tempore statim S ss Oracula Diuitiaco by Corale
555쪽
Oraeuia fundebant, illa intellexerunt. An Sib M pra a Deo motis pqsint haberi. Sibila fuerunt diabolieae. Prophetae Divinitus -- Pirati nunquam res sacras vendebant, aut pretium pro illis accipiebant, sed quidem DF Prophetae. Prophetae Sancti plerumque numina sua, patriam , parentes , tempus quo vivebant , M. Oraculis suis prae runt. His quae nune Iisb Sibilarum nomine habemus Oracula, retigioni Paganae favent, ideoque non fuisse Divinitus instirata statuendum censimus. Crassenu refellitur. Hae supposititia oracula mendaciis ct aequivocationi us fatent. De oraculo iam Croeso dato. De Oraculo fraudetento Atheniensibus dato. id ad ilzud uomatis apud Eusebium. De Oraeuis Anatu dato. De Oraculo ambiguo quod Lacedaemoniis Pythia dedit. De Apollinis 3 esponse Philippo Maced num Regi dato. De Haticinio quod Anius olim accepit. Duo pacto Epaminondas Oraeulo fuit dereptus est , ct Amilcar, cte. De reoonseastuto primis minis parentibus is Diabolo dato. De Adami nomine,
utrum sit tetrae rammaton. Etymologia vocis cδης. Cur ct unde cδης mox fle dicta. An a voce Qδιια derivetur. De voce ύδης quomodo sumatur apud nουι testamenti scriptores. Adamus nam sua damnatis nee primus omnium hominum mortuus est. Sibylia mendacium.
I sce hoc modo explicatis & praemissis, ordo & ra-
tio, ut reliqua pertexamus, requirunt, ut nunc si inquiramus, quales fuerint Sibyllae, utrum Diviniatus sint inspiratae, an diabolicae ac energumenae, aut suriosae, aut Mela ncolicae, num possint censeri με
Et quid de illarum scriptis Oraculis, & in
specie hisce quae octo libris comprehensa, Doctorum virorum in manibus versantur, sit censendum: primo Notandum plurimos existimare, tam Sibyllarum Gentilium Oracula, quam illa quae nunc octo libris excusa&contenta, exstant, esse Divinitus inspirata, Hos inter deprehendit urS S. Patrum pars maxima, Verum quo iure, ante jam fuit ostensum ac post hac patebit. Neotericos autem quod attinit, plurimi caecutientes sectui, huic salsae opinioni assensum praebent. Miramur autem, tales, inter viros Doctos reperiri, qui futilibus & supposititiis his carminibus sub Sibyllarum nominibus evulgatis, tantum honorem deserunt, ut illa a Deo prosecta &Sibyllas
556쪽
pagan Divinitus inspiratas fuisse sustinere non erubescant: Rogamus igitur Lectorem nostrum , ut sepositis praeiudiciis, rationes nostras quibus sententiam hanc refellere intendimus, sedulo perpendere dignetur. Primo si Sibyllarum Prophetandi modum etiam secundum Gentilium descriptionem , quam passim in scriptis Paganorum reperimus cum Sanctorum Prophetarum modo sutura praenuntiandi conseramus, deprehendemus Sibyllas non fuisse Divinitus in iratas, Sibyllae enim mente alienatae insanarum more oracula su-derunt , nescientes quid estutivissent , de hac Sibyllarum insania &mentis alienatione egimus ante Cap. VI. p. I 29. Quae ibidem videri possunt. Virgilius Maro. lib. III. IEneid. vocat Sibyllam insanam, talis etiam indicatur apud eundem Poetam lib. VI. AEneid. Rentum erat ad limen, cum Virgo poscere fata Tempus, ait, Deus, ecce Deus , cui talia fanti Ante fores, subito non mirus, non color unus, Non eonceptae mansire comae, sed pectus anhelum, Et rabie fera corda tument, majorque videri Nec monale sonans, inata est numine quando.
Et paulo postris Phoebi nondum patiens immanis in antro
Baccharur nites: magnum s pectore possit Excusso Deum, tanto magis illi stigatos rabidum, fera tarda domans, fingitque premendo. Et paulo inserius testatur idem Poetarum princeps Virgilius Maro, lib. VI. AEneid. jam ante citato: Talibus ex adFo dictis Cumaea Sibylla
Horrendas eanis ambages, antroque remugit, Obscuris vera involvens, ea fraena furenti
Concutit, ct stimulos βb pectore vertit Apulio primum est furer, is rabida ora quierunt
Sibyllas fuisse atra bile correptas & Melancholicas sententia & opi-S s s a uio
557쪽
nio est magni Aristotelis, qui sic de illis problemat e libro Secti ne XXX. scribit. Πωλοὶ θ 6 2o τὸ ἐθώς εινα si νοερέ τε που et
propterea quod illi calor sedi mentis in vicino est, morbis vesaniae imia plicatis , aut instinctu lymphatico inferuefiunt, ex quo Siblia ficiuntur , ct Bacbae, is omnes qui Divinos raculo instigari creduntur, eum sciscet id non morbo, sed natur ab intemperie accidit. Maracm autem ei vis Syracusanus, poeta praestantior erat dum mente alienaretur. Hinc tu quido cuivis conflare potest, ex mente Aristotelis, Sibyllas non fuisse Divinitus inspiratas, verum atra bile suisse correptas, imo Pagani Sibyllae nomen mulieri alicui dantes , eo ipso insanam designabant, Σιουθα,ειν enim vel Σιζυμαν μνα ut alii legunt apud Diodorum Siculum lib. IV. cap. VI. fgnificat arreptum esse vel more senum delirare & secundum Suidam Σιλ ἀν cum de aliquo dicitur .idem significat quod ανα-- , fiducitur , &μιν-ς lil. Divinandi arre pollit. Sic etiam Seneca in Agamemnoner
Silet repente Phaebas, ct pallor genas .
Creberque totum possidet Corpus tremor, Stetere vittae, Mollis harrescit eoma, Anhela corda, murmure infuse fremunt. Incerta nutant lumina, ct vers retro Torquentur oculi, rursus immites rigenti
Lucanus. - - - Bacchatur demens aliena per antrae
Colla ferens, Vittasque Dei, Pharia in sena Erilia disi a comu. Idem libro V. p. m. 72.
558쪽
Impactae e res fores, melus γε templis Profluit , perstar rabies, nee cuncta locuta est. Ibidem. Talis in Euboiso Hares Cumana recessu, Indignata saum multis sincire furorem
Spumea tune primum rabies vesana per Ora Uuit , ct gemitis, Cr anhelo clara meae. Murmura: tune inaesitas vagia uialatus an aristis, Extremaeque sanas, domitabam Virgine voces.
Ttiam hoe de Sibylla ibidem addit Lucanus: Getera suppressi, fauere1ue ob uxit Apolgo. Hoc modo etiam Claudianus in de quarto Honorii consulam p. m. Is7. Chaldaei stupuere senes, Cumanaque rursus Intonuit rupes, rabidae delubra Sosia Audiamus autem ipsam Sibyllam , vel polim Impostorem qui sub ejus- nomine versus hosce, Sibyllinos composuit et libro II. in pri cipi H M o Σ δή κοα-παοα θεοὶ - ωδίω ,
οίι λεγω, κεο Θεος Postquam perdoctum carmen, me multa precante , o regit numen, sub praecordia rursum Divini cantus vocem subeat amaenam
559쪽
Corpore tota fluens trahor huc ignara quid ipsa Eloquar: ipse sed Lee mandac Deus omnia sari. Ibidem etiam postea sic loquitur pseud Sibylla , in tertia libri secundi parte. Παῖ ν βαφν με. κέκμηκα si ενδο& δωρ.
o'μα λος κέλετω - αγορευεμι α; -οιστν. Paulisser recreos, animo nam fessa D seo. Sed quid eor iterum quatitur mihi Z mensque flagelli rata, foras vocem prorumpere cogitur, Omnestae moneam ' rursus nimirum cuncta profabor ,2uae Deus stari mortalibus imperat aegris. Notandum autem quae dicit libro III.
Ut mibi divino requieta d carmine mens est, Orabam magnum genitorem, vis in abesset.
Sed mihi suggessit vocem Aub pectare rursum,
Perque omnes terrin praecepit vaticinari.
Sie etiam circa finem libri Tertii vocat se Sibylla, sufiosam. Hoc enim modo loquitur:
560쪽
uine sunt qua moneo Assyria Rufione profecta , In Graecos irris missus, fanatica eunetis Exponens Divina Dei praefignificata, Monali ut generi Divina aenigmata pandam. os Iudicet iterum puriudiciis non occupatus Lector , quam insulse I 'quatur quae se Divinitus inspiratam jactitat, Sibylla, libro IV. circa principium.
Hie mihi verberibus mentem quatit acribus intur. Antequam progrediamur , velim sedulus Lector observet, quam miserum in modum Sibylla haec ficta, sibi contradicat: audivimus supra illam ignorasse quae diceret quando Enthusiasta igne corrip retur , se suis. rabie & furore actam , adeo ut postea oraculorum sciscitantibus datorum . non fuerit memor: uti inserius hoc ex Iustino Martyre probabimus , conserantur itaque jam allegata cum illis, de quibus gloriatur tantopere libro octavo p. m. 92.
ου--ρα , ἡ, δενδρεα, -- Φυλαν THKαπόδων, νηίων re, ὀρνίθων πεφε ων. Novi aego arenarum numeros , mensumque profundi, Tellurisque simus, tenebrosque tari a novi.
ot fuerint homines, quot sui, quot deinde futuri , rarum numeros, stirpes, frondesque qua usquam: Puot sint quadrupedes , quot pisces, quotque volucres. Quo pacto Sibylla haec conciliabit δ ante dixit nescio quid dico, non memini illorum quae dixi , nunc vero gloriatur se omnia scire. Et sic blasphemo modo se Deo aequalem constituit. Hoccine procedat 1 Dei Sancto Spiritu i credant hoc qui volunt, nos certe nunquam credemus; nunquid probabile existimandum est 1 Dei Spiritu quivon reddit homines innatos, sed humiles, posse proficisci tantam