장음표시 사용
221쪽
ARTICULUS III. CONTROVERSIA VII. apud Innocentium Ρ taedece,sorem suum accusatos fuisse subverebatur. V. Denique Pelagianam haere, in pau-I o post, detectis nempe per Africanos Episcopos Pelagii ne Coelestii fraudibus, solemni Decreto a Zosimo fuisse proscriptam. Vide plura apud Henricum Card. Norisium in Hist. Pelagiana. IXatialem Alexandrum Dissert. III. in Hist. Ecclesiast. Saec. V. Laurentium Alti cotium Summae Augustinianae Parte II1. Quaest. II. Artic. VI.
CDl,II. Objicitur XI. Lapsus Gelasii qui Libro
de ducibus in Christo naturis docuit, in Sacramento Euchari tiae uua cum carne Christi permanere etiam substantiam panis et vini. R. I. Gelasias verbis illis non intelligit substantiam philosophice acceptam , prout haec distinguitur ab accidentibus ; sed sensibiles tantum panis et vini proprietates externas , in quibus
communi hominum usu rei natura posita esse videtur.
Verum hac de re fusius agemus Tomo VII. de Sacramento Eucharistiae Num. CCXXI. R. II. Longe pro-Labilius authorem uitati libri non fuisse Gelasium Romanum Pontificem, sed ullum quemdam sorte huius nominis. Ita sentiunt Cardinales Bellumninus, Laronius , Perronius, Θοndrati etc. Probatur assertio I. Quia liber , quem contra Nestorium et Eutychetem scripsit Gelasius Papa . testibus Gennadio Lib. de Vbris illa tribus Cap. XIV, et Anastasio Bibliothecario, grande fuit volumen in quinque libros distinctum : hiuvero, qui citatur, cxiguus est libellus, vix aliquot plagularum , nec in plures libros distributas. II. Author citati libri altercationem de duabus naturis recentem, et nuper natam dicit, ejusque initiis extinguendis se illam scriptionem suscepisse. Ex quo manifeste col-
222쪽
DE IRERRANTIA ROMANI PONTIFICIS. at 9 Iigitur opusculum illud non Gelasio Papae, qui XXXV. annis post Chalcedonense in Petri Cathedra sedit , sed
alteri tribuendum esse. li I. Profitetur se omnium fere antiquorum Patrum sententias de Incarnatione Domini collecturum ; neque plures tameu quam duos citat ex Latinis , Damasum Nempe et Ambrosiam, complures vero ex Graecis , nulla prorsus facta mentione S. Le nis M., et Chalcedonensis Concilii. Quae satis ostendunt, authorem Graecum fuisse, atque ante Chalcedonense Concilium scripsi se . IV. Laudat inter Orthodo-Aos Patres Eusebium Caesariensem, Scriptorem Atia Nae impietatis convictum, eumque Gregorio NaZiann Ilo anteponit, cujus tamen Historiam Ecclesiasticam Gelasius Papa in suo Decreto Inter Apocrypha rejecit. Quare potiori jure opusculum hoc Gelasse Cyziceno, graeco scriptori adscribitur, qui Aota Concilii Nicaeni I. tribus libris complexus est, in quibus Eusebium Caesariensem maximis ornat encomtis.
CDLIII. Objicitur XII. Lapsus Vigilii, et Uonorii. Vigilius Agapeti Pontificis Diaconas, jussu Theodorae Augustae a Belisario intrusus , vivente adhue legitimo Pontifice Sylverio , eoque Oblenta conspirationis cuiusdam in exilium pulso , Apostolicam Sedem invasit. Hic Theodorae Augustae , eiusque Episcopis Severo, Theodosio, Anthemio etc. misi i littercis arcanas, quibus, damnata Chalcedonensi Synodo, Eutychia nam haeresin profitebatur , rogans ut interea omnia silentio tegerentur. lta reserunt Liberatus Cap. XXII sui Breviarii, et Victor Tunonensis in Chronico. II. Honorius Papa datis ad Sergium CPolitanirari litteris Mono-thelitarum errorem asseruit, damnatus idcirco a Synodo VI. Generali tamquam haereticus. R. I. Litteras
223쪽
adio ARTICULUs IV. CONTROYERSIA VII. Vigilii probabilius supposititias esse, nullamque hac in re fidem mereri Liberatum Archidiaconum Carthaginensem , et Victorem Tunonensem, schismaticos homines, ac Vigilio insensissimos, quod uoudemnationem trium capitularum, et Synodum Oeeumenicam V. Decreto suo firmasset. Vide quae hae de re erudite disserit Henrietis Schus in Commentario .critico sol 514. R. II. Demus vera esse, quae scribunt Liberatus , et Victor. Quid inde Τ Vigilius eo tempore, quo litteras has scripsisse sertur, nondum erat legitimus Pontifex, sivente adhuc S. Diverto Iegitimo Pastore. At vero mortuo SIIveris , ob bonum pacis pro legitimo Pon rifice ab Ecelesia acceptatus, negavit intrepide Vigitius praestari a se posse, quae Augustae turpiter et inique promisisset. Quod tantum abest, ut Pontifi-eiae infallibilitati officiat , ut illam etiam maximopere sommendet et comprobet. De Vigilio in causa trium
Capitulorum, vide dicta dum. CLXXXVI. et CCXXVII. Ad II. H. Bonorium ab omni baeresis ac negligentiae vota vindicavimus Tomo , . dium. CCCV. et seq.CDLIV. Objicitur XIII. Lapsus Gregorii II. et Ficolai l. S. Gregorius II. Epist. XIV. ad Bonifacium xelatus a Gratiano causa X XII. Quaest. VII. cap. Quod proposuisti, scribit: Proposuisti, si mulier in-μrmitate correρta non ualuerit debitum piro reddere, quid ejus Iaciet jugulis: bonum esset, 3i ric Permaneret , ut abstinentiae uacaret: sed quia hoc magnorum est , ille qui se non poterit continere, nubat m sis ; non tamen subsidii opem subtrahat ab illa, quam ins itas praepedit, non detestabilis cu a excludit. Atqui certum est, quod viro non liceat aliud eonj gium inire, si uxor aliqua laborat infirmitate, ob
224쪽
DE INRRRANTIA ROMANI PONTIFICIS. aar quam viro debitum reddere nequeat. IIo S. Nicolaus I. in Responsis ad Consuli. Bulgarorum , cap. cIV. docuit, Baptismum in nomine solius Christi eollatum, esse validum : Hi profecto, si in nomine Sanctae Trinitatis, uel tantum In nomise Christi , sicut in Actis ostolorum IegImus, baptizati sunt, unum qui 'peidemque est, ut Sanctus exponit Ambrosius constat eos non esse denuo hamirandos. R. ad Io S. Grego xium II. Ioqui de infirmitate matrimonium praecedetiste , et quae perpetuam impotentiam adjunctam habet, et solum post contractum jam matrimonium innotescit. Cum enim constans semper fuerit dogma in Ecclesia, validi Matrimonii vinculam esse indissolubile, prae terquam in eo casu, quo, unus conjugum infidelium an fidem convertitur, altero in sua infidelitate permanente 3 Lael que oκ tota antiqui te in medium proferri queat, qui aliquando dubitaverit, an ob supervcnientem alioui conjugi infirmitatem, qua conjugale
debitum impeditur , alteri liceat novas nuptias eum aliaeelebrare, incredibile omnino eit , Bonifacium Germanorum Apostolum hac de re duhitasse, et Gregorium Bonifacio ita. respondisse , ut inauditum in Ecclesia dogmα tamquam certissimam regulam illi proponeret. A Mdo GregorIum ad Bouilacium, aliorumque Pontificum
ae varIos Atilistites responsa, etiamsi in Decreto, aut Decretalibus contineatitur , non e, se idcirco responsa Pontificum ex Cathedra loquentiam, Sed tamquam a privatis Doctoribus Prosecta , eoquod non universam Ecclesiam , ,ed illam solummodo allocuti sint, a quo consule Dantur. Ad II. b. S. Nicolaum neque a Bulgari, cou,ultum fuisse de valore Baptismi in nomine solius tabristi collati, sed de ministro Baptismi, an is
225쪽
ARTICULUS III. CONTROVERSIA VII. valide esse posset Judaeus, vel Paganus; neque id tamquam supremam Ecclesiae capat scripsisse , aliquid defiuien io . et ex Ciit ne ira loquetido ; sed in ei denter
tantum privatum suam opinionem exponendo. Praeterea necessariam semper fuisse eApressam SS. Trinit iis invocationem ad valorem Baptismi, certum equidem vitetur, at non de file ; cum nostra etiam aetate
non desint Theologi quidam , quibus contraria opiuio probabilis applareat. CUI V. Lapsus Stephani VII. et Sergii III. Stephantis , i l. cadaver Formosi Papae decessoris sui ex- humari , et Sacris vestimentis indutum in Sede Aposto- Iicu collocari jussit: tuin vero, tevte Luitserando Ticinensi Lib. 1. Ilist. Cap. Vli I. , condemnatum, tri-Lus ah,uissis digitis, quibus populo Romano heue dicere solebat, in Tiberim projici praecepit. eque hic sese continuit novi Pontisicis furor ; factus enim a Foris fio Ordinationes declaravit irritas , et ordinatos ab illo denuo ordinavit; cum tamen ordinationes, etiam ah Episcopo improbo et excommunicato factae , certo Sint
vati lae. Acta Stephani ruta habuit Sergius lII , im-Pri Davitque Omnia, quae contra Stephanum decreverat Joannes lX. Ergo et Stephanus VII. et Sergius III errarunt in materia fidei. R. N. C. Error Stephani conversationis suit, non praedicationis : violenta tyramnis in facto , non error in fide, cum id non egerit Stephanus, ut errorem hunc, velut dogma Ecclesiae credenduin proponeret, Sed ut tu mortuum, ejusque i mam saeviret. Quos Formosus Ordinaverat, a Stephano iterum ordinatos fuisse asserit Lui randus ; at Sige-bertus Gemblo censis in suo Chronico diserte id negat ;neo Rotu a Synodus sub Joanne LX. hujus novae Or-
226쪽
DE INERRANTIA ROMANI P0NTIFIcIS. a 23 clinationis meminit. Porro Stephanum inique ac crud liter adversus Formosum processisse agnovit Concilium Ravennatense LXXIV. Episcoporum A. 898., et Romanum eo lem anno celebratum, in qua utraque Synodo Ioannel ΙΚ. damnavit , abrogavitque Acta Stephani Contra Formosum. Caeterum Stephanus hanc causam facinori suo obtendit, quod Formosus contra Canonum statuta a Portuensi Ecclesia ad Romanam Sedem tran Iat us fuerit, et juramentum violarit Ioanni VIII. praestitum, Romanam Urbem non amplius intrandi, a quo tamen eum solverat Marinus, Ioannis VIII. Successor. Sergius Ioanni l X. sub insensus , quod Romani in Eleotione cum sibi praetulissent, confirmavit Acta Steph ni VII. . a Joanne Ι . rescissa o io magis illius con- Citatus , quam ut Ecclesiae obesset : neque probari potest , a Sergio reordinatos fuisse, quos Formosus aut
Joannes IK. ordinaverant. Praeterea iuxta communiorem gravissimorum Theologoram sententiam Observo, neutiquam de fide, set tantum moraliter certum esse, et a nemine negandum, quod Ordinationes ab excommunicatis , depositis, aut haereticis Episcopis factae, sitit validae : Formosus autem, jure an injuria hic non
quaerimus , excommunicatas ae depositus fuerat a Ioa ne VHI., quamvis postea et Communioni, et Ecclesiae suae restitutus sit a Marino.
CDLVI. Objicitur XV . Lapsus Paschalis II, qui
Henrico V. Imperatori jus investiturae per annulum, Cra-cem , et haculum pastoralem concessit , quae ipsissima est haeresis Henriciana , aut Guibertina . R. Privilegium ill ad vi extorsit Henricus V. a Paschale II. , ideoque concessionem illam ut illegitimam ipse concedens damnavit in Lateranensi concilio A. II 16. In hoc Concilio
227쪽
aM ARTICULUS UI. CONTROVERSIA VII. Bruno Signinus Episcopus dixit: Grat as agamus omnipotenti Deo , qui Dominum Palaam Paschalem , qui praesenti Concilio praesidet , audiuimus Pruria ore damnantem illud priuilegium , quod praςitatem et haeresin continebat. Unde subiunxit alius . si Privilegium illud haeresin continebat, qui illud Iecit, haereticus fuit. Id impatienter serens Joannes Caietanus Epiqeopo Signino respondit: I une hie et in Concilio , nobis audientibus Romanum Pontisicem appellas haereticum 2 Scriptum quod Iecit Dominus Pua , malum quidem suit, sed ha resis non fuit. Adjecit alter et mmo nec malum dici d bet ; quia si liberare populum Dei bonum est , quod Dominus Papa fecit, bonum suit. Sed liberare ρηλιιlum Dei bonum est authoritate Eoangelii , qua Praeci murianimas quoque Pro fratribus Ponere. Contentionem hano indicto silentio sedavit Paschalis, dixitque : Fratres et Domini mei audite : Ecclesia ista nunquam habuit hae resin , immo hic omnes haereses conquassatae sunt. Pro hae Ecclesia Filιus Dei in Passiona sua oravit, cum dixit: Ego p o te ro Mit Petre , ut non desciat Idea tua. Porro haeresis uenriciana ab Henrico IV, Imperatore , seu Guibertina a Gai uerto Archiepiseopo Ravennatensi ita appellata , qui ab Henrico IV. Imp. in praedatoria Synodo Brixinensi XXX. Episcoporum Anno io8o in Petri Sede Clementis Iu . nomine per vim eo,
ocatus est, tres errores tuebatur. I. erat, licitam esse
vendere, et emere dignitates Ecclesiasticas. Il. Jas I vestiturae Ecclesi: Aticae Imporatoribus ex proprio officio competere, illumque solummodo Pontificem Romanam esse legitimam , quem I mPerator, seu Rex Germaniae nominasset. 1 Ii . coelibatum Clericorum neo utilem, nec sanetum , neu Apostolicam esse. Paschalis eoaeeaendo
228쪽
mERRANTIA ROMANI PONTIFICIS aas Imperatori Henrieo V. privilegium investiendi Germa
Niae Episcopos per annulum , baculum et crucem, nubIum eX enumeratis errorem approbavit r non primum, aut tertium, ut per se patet e non secundum ; quia Maipso , quod Pontifex hoc privilegium concessit , ipso facto ostendit, ius Investitarae Ecclesiasticae non com- Petere Imperatoribus ex proprio officio, sed ex indulto Apostolico. Neque concedendo Imperatori privilegium Episcopos Germaniae ita investiendi , docero umquam voluit, ipsam Ecclesiastieam potestatem per Mee signa ab Imperatore conseret. Ergo Paschalis nullo modo I psus fuit ita haeresin Henrietanam, vel Gutheminam. DLVII. objicitur XVI. Lapsas aliquoram Pontificum , qui Alexandram III. praecem an . Alexander III. interrogatas a Salernitano Arehiepiseopo, an matrimonium ratum dirimatur m infirmetur per aliad in Sequens matrimonium tonsummatum, respondit ma dem matrimonium ratum non infirmari: Non Ileel mulieri alii nubere; et si numerit, Miamsi earnalis evinia sit subsecuta, ab eo suarπὸ debet a et M ad WAmum redeat, Ecclesiastica districtisne eo enL Stibia git tamen: Quamvis aliter a quihusdam Praedecess-iabus nostris sit aliquando judicatum. Ergo quidam Alexandri III. praedoeessores hao in re effragunt. R. I. RPraedecessoribus Alexandri aliter fortasso Haigatum s isse , vel quia de matrimonio rato non satis eon stabat
vel quia illud prommissio magis de futuro matrimonio, quam de praesenti videbatur: vel quia deniquo gori sis utriusque studio interveniente Ecclesia fuit Moepta R. II. Id non absolute, sed hypothetico asseri ab Alexin dro, ita ut sensas sit: iubeo matrimonium ratum nullo pacto dirimi ac dissoleti per aliud subfriaeus incisumas '
229쪽
ραε ARTICULUS m. CONTROVERSIA VII. tum ; etiamsi verum esset, Praedecessores meos aliter ut, quando iudicasse. Fieri enim potuit, immo factum sui se ex responso Pontificis dignoscitur ad Archiepiscopum Salernitanum, ut, qui contrariam opinionem Sequebantur , Romanorum Pontificum quorumdam judicia in controversiis hujusmodi habita, et incertis rumoribus vulgata , ad sententiam suam perperam traducereat, quorum proin nullam habendam esse rationem asserit Alexander
III. Vide illustrissimum Ioann. Bivtistam Barioli Episcopum Fel triensem in Institutionibus Iuris Canonici Cap. XIV. Idem Illustrissimus Cap. XVI. centonem ibium , qui in Collectione Gregoriana deest , et quo asseritur ita matrimonium per haeresin solvi, ut liceat ei conjugium aliud inire, cujus prior conjux in haeresia lapqus sit, ostendit male assutum fuisse a falsario quo dam interpolatore Epistolae Coelestini III., quam exhibet Liber III. Decretaliam Tit. XXXIlI. Cap. I. CDLVIII. Objicitur XVII. Lapsus Innocentii III.
et Bonifacit VIII. Innocentius IV., ut resert Caesarius misterbacensis Hist. memorab. Lib. III. cap. X XII, Capitulo cisterciensi respondit, sacrilegam Consessionem Monachi cujusdam non esse sub Sacramentali sigillo. landam. 1l. Bonifacius VHI. in Constitutione, quae incipit. L num Sanctam, se ita asseruit Regibus omni-hus Superiorem, o . eos pronuntiaverit haereticos, qui Pontifici Romano Regum abdicandorum, et Sacramenti fidelitatis ipsis debitae solve udi potestatem abjudicaverint. R. ad I. Historiam illam eo magis suspectam esse salsia talis . quod sub eodem Iunocentio 111. Delebratum sit Lateravense Concilium, in quo plane oppositum dogma fuit definitum. Quam ob rem dico. , vel aliquas a Caes fio omissas, stasse cireumflautias, quibas constabat, MO
230쪽
DE INERRANTIA ROMANI P0ΝrIFICIS. sta naehum illum Sacramentaliter conseqqum non sui qo :vel salsis rumoribus fi lem ab authore illo fuisse habitam vel denique privatam hanc fuisse Innocentii mentem ac Sententiam, quam ad Abbatem illam, a quo consultus fuerat, non vero ad totam direxerit Ecclesiam. Ad II. N. A. Id unum ea in Constitutione definivit Bonifacius, nemiuem ab obedientia Summi Pontificisti herum esse. En illius verba : Porro pubesse Romano Pontifici omnem humanam creaturam declaramus, dicimus , d innimus , et Pronuntiamus omnino esse de necessitate salutis. Huius propositionis sensus ex tota Consi, tutione illa clare desumitur: quod nimirum extra Ecelesiam Catholicam , quae corpus unum est sub uno Capite , non detur salus ; i deoque omnem Creaturam , ut salutem eoi sequatur , illius debere Ecclesiae membram esse, cujus
visibile Caput e,t Christi Vicarius, Ronacinus Pontifex, cui omnes , nullo excepto , in spiritualibus sunt subie eti, id Irae ratione Peccati, quemadmodum Bonifacias saepius et explicavit et declaravit. Illud tamen minimo hic dissimulo, Gallos verba illa sinistre fuisse interpretatos, quasi Bonifacius Regem Philippum, Regnamque Galliarum in temporalibus sibi de necessitate salutis vellet esse subiectum. Verum illud etiam observo, ubi contentiones vigent, et dissi diu se tacite si uistrae interpretationi locum dari , contra mentem asserentis.
CDL X. Obiicitur Xι ID. Lapsus Ioannis XXII. Nicolaus III. Cap. Exiit qui seminat de Verb. si gnificat . in Vl. docet, quod Christas abdicationem proprietatis omnium rerum, tam in speciali , quam communi, verbo docuerit, et exemplo firmaverit. Eo ira Ioannes XXII. Cap. Cum inter non nullos de Verb. igni lic. Extraνag. h.Luo propositionem , Christus et Apo-