장음표시 사용
421쪽
418 ARTICULUS V. CONPROPERAI UNICA.emendationem in futurum mori iussus non fuit, antequam Palaestinam ingrederetur. II. Regum XII. Quoniam blasphemare jecisti ininucos Domini situs , quinatus est tibi, morte moriatiar. Quae verba apertissime indicant, poenas illas fuisse inflictas .in vindietam peceati. Ad probat. N. C. S. Augustinus non negat, miserias hujus vitae , quamvis post recatum remissum sint exercitationes iustorum ad meritum , immitti etiam in vindictam peccatorum. Nihil enim impedit, quo minus eadem asstic tio dicatur proprie poena , tamquam Proveniens a justitia, quae sibi vult satisfieri, et castigatio tamquam eN paterna eura ac providentia ortum habens; quando in unμ Dei actione et justitia punientis , et sollia citudo paterne emendantis possunt concurrere. Pari m do S. Chrysostomus vindictum pecuati non excludit; sed tantum ait, in hujus vitae poenis Deum magis utilitatem nostrum, quam peccati viti lictuin intondero, ut patet ex verbis , quae locum citatum Praecedunt. S. . Ambrorius rer satisfactionem intelligit ibi excusatiouem; ideoque illum laudat , quod culpam suam ingenue consessuq s erit, non excusaveri L. Petrυs, inquit , doluit et fleuit
quia errapit ut homo Non incentia , quid dixerit, in-ὐenio quod Aererit. Lu Finus ejus lego, satis actionem non lego : sed quod dejeudi non potest, ablui ρο test. DCXLVI. Dices I. Opera Dei sunt persecta. Ergo remissa culpa , remittitur etiam poena P. C. Re missio culpae, poena non remissa, est imperfecta Ergo. II. Sublata causa, tollitur etiam essectus Ergo remis a culpa , tollitur etiam reatus poenae temρο-ralis , qui est essectas culpae. P. A. Sublato igne , defuit splendor. Ergo sublata cau a tollitur effectus. R. D. A. Opora Dei sunt Persecta , id est, habeat omne
422쪽
persectionem sibi debitam , ad obtinendum finem a Deo intentum, C. A. In alio sensu, N. A. Et Conseq. Ad probat. D. A. Est imperfecta Positive, icl. est, non hahet persectionem sibi debitam in ordine ad obtinendum finem illum, quem Deus sibi praefixit, N. A. Est imperfecta negative, seu minus plena et persecta in
ratione remissioni v , C. A. N C. Ad II. R. I. Ergo sui Iato, vel remoto ense, euratur vulnins e uso inflictum 'B. II. D. Λ. Sublata causa , tollitur effectus, si ille dependeat a causa, ut sit, atque etiam ut conservetur, sicut v. g. splendor ab igne , C A. Si non dependet a causa in sui conservatione , N. A. Sicut vultius in suigonservatione non dependet a gladio: ita nossae reatus poenae temporalis dependet a culpa DCXLVi I. Obiicitur m contra II. ConeIusionem. I firmitas argumenti ex libris Machabaeorum petitio Libri Machabaeorum. non sunt Canonici Ergo ex Scriptura P obari non potest, sanetum et salubrem esse consucti dinem orandi pro defunctis. Ergo haec eo requelado est impia et superstitiosa R. I. N. A. Libros Machabae Fum Canonicos esse ostendimus Tractata II. Articulo II. de Verbo Dei scripto, Controversia II. R. l I. go etiam ultimam Conse l. Quamvis id ex Scripturis probari non posset; argamata lamen a nobis allata in Probationibus , nempe aut ritus antiquissimorum P trum, Conciliorum, Liturgiarum , et constans Ecclesiae proxis manifeste evincvat, id salicti haberi ex verbo tradit ,. cuius nota minor ae verbi scripti est author tas. Praeterea quamvis Machabaeorum libri Cano a io i non essent , Satis, tamen osteuderent praxin Ecclesiae Iadat, eae, quae pro defunctis sacrificia offerro solebat. I . s. enim Machabaeus , Paternae legis peritissimus ain
423쪽
4ao ARTICULUS P. CONTROVERSIA UNICA. tenacissimus , novos atque in asitatos ritus in Synagogam non introduxit, et Iudaei etiam nostrorum tem- Porum pro desunctis suis orant. Cuius consuetudinis eum nullum assignari possit initium , dicendam omnino est, morem hanc non a Christianis, quorum ritus aversantur ae contemnunt, Sed ab antiquissima veteris Synagogae institutione ad ho iternos Iudaeos profectum esse.
DCXLVIII. Dices L. Si libri Machabaeorum essent Canonici et divini, probaretur omnino viventium preges prodesse etiam illis , qui in peccato mortali mortui sunt. Atqui certam est illis nihil prodesse. Ergo. P. M. I das sacrificium omrri jussit pro illis, qui contra expressam Mosaicae Legis prohibitionem sarrepta idolorum donaria intra tunicas zelaverant. Ergo sacrificium osseui iussit, pro illis, qui in peccato mortali mortui erant. R. N. M. Ad Probat. C. A. N. C. Iudas Ma-ehabaeus pie existimavit milites illos peccatum suam
ante pugnam poenitentia et contritione expiasse, il-Ii usque veniam a Deo obtinuisse ; ita tamen ut tempoσralis sorte poena in Purgatorio laenua maneret. Ipse S as textus affirmat, eos cum pietate dormiti Ovem az- cepiSM.
DCXLIX. Diees II. Aathor Libri II. Machabae
Tum supponit animas cum corporibus interire, et cum illis postea resurgere , sicque destruit animae immortalitatem. Ergo liber ille non est canonicus. P. A. Cap. XII. v. . . dicitur: Nisi enim eos, qui ceciderant, regia recturos veraret, suρerfluum Oideretur et panum Orare Pro mortuis. Si animas supponeret author illius libri non perire cum corpore, orMio pro mortuis non esse superflua , sed si non corpori, saltem animae prodesset. Ergo eum dicat orationem pro mortuis fore superflaam ,
424쪽
4 et si corpora non resurgerent, supponit animas cum corpo ribus interire. R. N. A. Ait Probat. c. A. N. C. Author Iibri illius, pro more Iudaeorum, utramque quaesti nem , nempe de immortalitate animae et zorporum resurrectione . simul conjungit: sicut Christus ambas qaaesti
nes simul conjunxit in disputatione illa cum Sadducaeis Matth. Cap. XXII. v. Si. Non legistis , quod dictum est a Deo , dicente oobis : Ego sum Deus Abraham , et Deus Isaac, et Deus Iacob 3 Non est Deus mortuorum , sed uiuentium. Et Apostolas I. ad Cor. Cap. XV, v. 32. Quid mihi prodest, si mortui non resurgunt 3 manduc
mus et bibamus, cras enim moriemur. Ratio utramque quaestionem coniungendi fuit, quia utraque quaestio apud Iudaeos ita erat connexa, ut utramque vel negarent , vel admitterent; eo quod Patarent , siquidem a ubma immortalis sit, corpus etiam, quod in partem bovi vel mali operis venit, mercede aut poena carere non POMM. Sadducaei utrumque negabant; Pharisaei vero utramque admittebant.
D L. Diees III. Author libri Machabaeorum na xat solummodo, quid fecerit Iadas Machabaeus; ipse vero nullihi approbat factum Iudae. Ergo quamvis hio liber foret Canonicus, ex eo tamen non eviticitar vivorum suffragia prodesse de sanctis. R. N. A. Posteaquam sacer Scriptor narravit sactum Iudae Machahaei, illi subjungit: Sancta ergo et salubris est cogitatio Pro defunctis exorare , ut a Peccatis solςantur. DCLI. Obseritur V I. Authoritas Patrum. S. Cypri nus Lib. ad Demetrianum scribit: Quando isthinc excessum fuerit, nullus iam Romitentiae locus est, nullus satisiactionis efffectus. S. Chrysost. Hom. II. de Lazaro. cum hinc discesserimus, non est in inabis situm Poeni-
425쪽
4αα ARTICULDS V CONTROVERSIA UNICA.tere, neque commissa diluere S. Ambrosius Lib. de B Do mortis, cap. II. Qui enim hic non ac perit remissionem ρeccatorum , illic non erit nimirum in patria beatorum. S. Cyrillus Ierosol. Catech. XVIII Poenitentiae et remissionis peccatorum tantum in hac pila praescriptum tempus habemus. 1l. S. Hieronymus in Caput IX. Amos serihil: Quando anima pinculis laxata coryorei
potandi quo petit, sire quo ire comρellitur , habuerit libertatem, aut ad inferna ducetur, de quibus scri 'tum est: Iu inserno quis conflebitur tibi Τ ut certe ad coel
stia sublepabitur. Ill. S. Chrysostomus in Psalm. L. scribit : Ubi misericordia est, poenae non e eruntur. A qui in omnes justos ex hac uita decedentes Deus exercet misericorili am. Ergo poenas ab illis non inpetitia IV. S. Augustinus Lib. II. de peceat. meritis et remiss. Cap. XX. DL scribit, peccata hic remissa non obesse Posthauo vitam. Et I.ib. de Spiritu et litt. Cap. XXVIlΙ, peccata venialia hominem iustum non impedire a vita aeterna. V. Idem S. Augustinus vehementer dubitavit doPurgatorio. Nam in Enchiridio Cap. LXVIII. exponens Iocum Apostoli I. ad Cor. Cap III Use autem salous erit, sic tamen quasi per ignem , ita scribit: Tale ali quid etiam post hane ollam feri, incredibile non est, et utrum ita sit, quaeri potest : et aut inreniri , aut lati re , non nullos Ideles, mr ignem quemdam Purg torium , quanto magis minusve bona pereuntia dile- aertint, tanto tardius citiusque saluari . Et Lib. V. ΗΡpognostici cap. V. Primum locum Ides Catholicorum
diuina authoritate crodit, regnum esse coelorum ἶ Se-
eundum gehennam , ubi omnis amffata , pel a fra Christi alientis , aeterna sui Plic a ea Perietur e tertium penitus ignora naes, immo nec esse in Scripturis sanctis
426쪽
inueniamus. R. ad 1. Patres illos loqui de reatu poenae aeternae, et remissione peccati mortalis , quod in altera vita neque remittitur, ueque satisfactionem admittit. Ad II. S. Hieronymus non loquitur de morte naturali ted de solutione animae a corpore per speculationem ;disputat enim eo loco de anima impia, quae quocumque cogitatione se verterit , ibi Deum ultorem inveniet , ut patet legenti contextum. Ad III. Iaxta S. Chrysostomum, ubi misericordia est, poenae non expetu tur ad ruinam et perditionem peccatoris; sed ad ejus purgationem, et ad satisfacientium divinae iustitiae. Ad IV. Peccata remissa, aut etiam venialia nondum remissa, non impediunt quo minus iustas suo tempore , post plenam Satisfactionem Deo persolutam , sciit tem consequatur. Ad V Η S. Augustinum de Purgatorio quoad substantiam spectato , et suffragiorum Ecclesiae pro desunctis utilitate , tamquam de re Certa, ex Ilorata, ac prorsus indubitata semper locutum fuisse , ut patet inspicienti loca a nobis ex Augustino in prohatione allata : dubitasse autem tantummodo de poenarum geuere, quo in altera vita animae purgentur: acipe' ignem vere materialem, an per ali ad tormenti ge-nω, v. g. Per terrenos assectas ex pristini status recordatione Liber Hypognostici non est genuinus Auga -- stini laetas, sed alterias cui eatuque demum , qui in
eo libro non Purgatorium , sed Pelagii assertionem im- Pugnat , Parvulis siue baptismo ex hac vita decedentibus tertiam locum assignantis, in quo illi aeternu fruantur vita. Atque hunc tertium locain ignorari penitus a catholicis docet author Hypoga Ostiei. DCLIl. Objicitur VII. Autharitas Eccle iae Grae eae. Ecclesia Orientesis dissentit a Latina circa Purgν
427쪽
orium. Ergo non fuit eonstans traditio, ab universa EccIesia semper agnita, dari Purgatorium. R. D. A. Dissentit circa ipsum Purgatorium quoad substantiam speetatum , N. A. Quoad locum, et poenae genus, C. A. N. C. Latini asserunt, animas vero ac materiali igne . ut plurimum, non tamen semper ae pro omni casu torquerit Graeci autem, quamvis fateantur dari P gatorium, et vivorum suffragia desunctis prodesse, eo tend unt iustorum animas non igne , sed Squallore, obscuritate et angustis sitibus torqueri. Ergo Graeeos inter et Latinos nulla datur, aut data fuit dissensio in dogmate sed tantam circa aliqua , quae ab Ecclesia nullo modo fuerunt definita. Prob. assertio haec I. ex Liturgiis eorum et Patribus , quorum Ioea in Probatione Conclusionis attulimus. II. Ex Actis Coneilii Fl rentini. Nam Graeci Sess. XXV, sive ultima, interrogati quid de Purgatorio sentirent, responderunt: μο- 1erimus ex nobis iustorum animas perfectam laureoliam in melo iam consecutas esse, ad imPiorum Pe Pettias ρoenas luere , medias pero in Purgatorio esse et
quod quidem siue ignis. siue obscuritas , sipe turbo , siue id genus aliud sit , nihil refert. Unanimi dein
consensu , praeter Marcam Ephesinum, cum Latinis
definierunt: Si uere poenitentes in Dei charitate decesSerint , antequam dilanis menitentiae fructibus de
commissis satisfecerint et omissis, eorum animas Poenis Purgatorii post mortem purgari, et ut a poenis hu-jυsmodi relepentur , prodesse eis piuorum subragia, missarum scilicet sacri ira, orationes et eleemosynas ,
et alia Pietatis o cia, quae a Fidelibus pro aliis Ad
libus feri consueuerunt secundum Ecclesiae instituta.
ιιι. Eri professionibus fidei Gabrielis Alexandrini Λα-
428쪽
DA FΠRGATORIO. asno a S, Dosithei Patriarchae Ierosolymitani A. 1672, et libris Graecorum, Eustathii CPolitanae Ecclesiae Pre hyteri in libro de animahus separatis , cuius meminit Photius in Bibliotheca, Cod. CLXXI , Nicolai Cabas Iae in expoqitione Liturgiae Cap. XLV. Gregorii Prot syncelli in Synopsi dogmatum, Gennadii Patriarchao CPolitani in Exposit. Cone. Florentini, cap. III. Ioa nis Plusiadent in disceptatione pro Concilio Florentino. Meletii Alexandrini, Epistola ad Chios , Theodori Grapti in Orat. de dormientibus, Manuelis Malaxi in Hist. Politana. Quin multi ex Graecis Schismaticis, etiam
nostris temporibus , animas justoram vero ac materiali igne torqueri existimant, non quidem in loco tertio , sed in ipso inferno, donec expiatae coelo donentur; ut constat ex multis ipsorum Ritualibus, ae praesertim en Iosephi Philagrii Tractatu de controversiis Graecos inter et Latinos, Simeonis Thessalonicensis responsione ad
Gabrielem Pentapolitanam , et Gabriolis Philadelphiensis libro de Purgatorio. Vide Natalis Alexandri Dissertationem XLV. ad Hist. Eccles. Saeculi 1V. DCLIII. Objicitur VIII. Infirmitas argumenti, quod ex praxi et aathoritate Ecclesiae instruitur. Quamvis Ecclesia iam ab antiquissimis temporibus pro de-
unetis oraverit, non tamen sequitur consuetudinem hane
ab Apostolis dimanasse ; sed potius illa originem videtur duxisse ex errore veterum , quo illi iustorum animas , ad diem usque judicii, abditis receptaculis comtineri, nec Dei visione beatifica frui. senserunt. Erga ex praxi et authoritate Melegiae nihil evincitur. Co firmat. Aerius non fuit in numeram haereticorum re latus , quia orationes negavit ipsis dμ sanctis prodesse rsed quia asseruit, eas neruiui, neque viventibus Pro-
429쪽
4α6 ARTICULUS V. CONTROVERSIA UNIcA. desse. Ergo. R. N. A. In Ecclesia Dei consuetudo orandi pro desunctis semper viguit, ut in probatione disertis ac Marissimis Tertulliani, Cypriani, aliorumque
antiquissimorum Patrum testimoniis invicte ostendimus, Semperque ad nostra usque tempora retenta est. Quis autem sanae mentis sibi perquadere unquam poterit, Ecclesiam, quae teste Apostolo est firmamentum et columna veritatis, tot saeculorum tracta errasse Z Qui fieri potuit , ut temporibus v. g. Tertulliani, Ecclesia II. saeculi, in qua florebant Episcopi et Doetores ab Ap stolorum discipulis instituti : cuius in sinu vivebant
homines, qui aliquam aetatis suae partem saeculo I. egerant, consuetudinem illam orandi pro mortuis velat traditionem Apostolicam usurparet, dique commendaret, quae primi saeculi Christiani doctrinae et moribus esset adversa Τ Quomodo fieri potuit, ut in errore quorumdam sandata consuetudo ab omnibus Observaretur , adeoque et ab iis , qui ab eiusmodi errore alieni essent 3 At error ille , ex quo ortam orandi pro de sanutis consaeta linem Protestantes sabulantur, nou fuit omniam Chri tianorum, non omniala Patrum , sed paucorum dumtaxat Chiliastarum , ut et ipsi fateri coguntur. Praeterea si 1 I. saeculo novam et primae traditioni adversam consuetudinem in Ecclesiam aliqui inducere voluissent, incredibile omnino est, nullam fuisse Pastorem aut Doetorem , qui pro Ap stolica doctrina conservanda innovationi huic in re taciti momenti non obstitisset: cum adversus Montanistas, n va ieiunia quasi Paracleti authoritate inducere volentes, Episcopi et Doctores insurrexerint, eo que anathemate damnaverint : cum etiam in controversia de Baptismo haereticorum Stephanus Papa omnia S. Cypriani et Asricanorum , Firmiliani et cappadocum argameata hae una
430쪽
DE PURGATORIO. i. 422 sententia ut firmissimo clypeo repulerit: 'Nihil innovetur, nisi quod traditum est. At nullus contra solemnem illam orandi pro mortuis consuetudinem vel mutire ausus est ad IV. usque saeculum , quo illam impugnare agmgressus est Aerius. Ad sonfrmat. N. A. Aerium inter haereticos numeratum fuisse ex eo etiam capite , quod orationes vivorum mortuis prodesse negaverit, disertis ver-
his testantur S. Epiphanius, S. Augustinus, et S. Da
DCLIV. ' Dices L Quamvis ex praecepto Ecclesiae fiant orationes pro defunctis , non tame u Probatur, illas ea intentione fieri, ut citius a poenis liberentar. Ergo Purgatorium ex illis non evincitur. P. A. Orationes pro mortuis non sunt satisfactiones pro ill Tum Peccatis , sed tantum sunt publicae celebrationes promissionum divinarum de remissione precatorum , de requie et salute pie defunctorum exhortationes viventium, consolationes ingentium, , et declarationes piarum affectionum animi erga defunctos. Ergo. R. N. A. Ad Frobat. iterum N. A. Haec absurdissime omnino , absque ulla verisimilitudinis umbra dicuntur, ad malitiose ii clinandam vim argumenti. Tali enim paeto orationes non defunctis, sed nobis tantummodo prodessent; cum in men Scriptura dicat, sanctam ac salubrem esse cogitationem orare pro defunctis, ut illi a peccatis soloa
wr , et Patres uno ore asserant, Orationes nostras main
mimum esse animarum juvamen , propitium illis reddi Christum, orationibus nostris mImas condonari , animas pietate suorum relevari, mortuos adjuvari, suf- Dagari eis opera misericordiae , et quae sunt hujuqm di , quae inanem esse Protestanticam hane cavillationem