장음표시 사용
81쪽
νη ART CULUS III. CONTROVERSIA IIL Similiter autem et apud Antiochiam, caeterasque Pro-ςincias, suis priuilegia serventur Ecclesiis. Vel iuxta Lusfini vertionem : Et ut apud Alexandriam , et in Urbe
Roma cestusta consuetudo serpetur, ut pel ille Aegy-xti , cel hic suburbicariarum Ecclesiarum sollicitudinem geriat. Ergo Nicaeuam restrinxit potestatem Pontificis Romῆuii iuua limites Occidentis. Ergo illius iurisdiction Ou se extendit ad omnes totius orbis Ecclesias. R.
Pontificis Boviani Primatus Canono illo nullis limitibus circamscriptas est; idque ostenditur I. Quia Pasch sinus, Leonis M. Legatus, in Chalcedonensi ex suo
eo lice Canone m illum ita recitavit: Trecentorum δε- Ccm et octo Patriam Canon sextus. Quod Ecclesia Ro- muria sem 'er habuit Primatum. II. Λ uotoritate S. B
ni facii l. Epist. ad Episcopos Thessaliae , S. Nicolai I. Epist. ad Michaelem Iip. ac praecipue S. Gelusii, qui in Epist. ad Orieutales scribit : Qua enim ratione peleonsequentia aliis Sedibus deserendum est, si primae
B. Petri Sedi antiqua et uetusta reperentia non deferetur , per quam omnium Sacerdotum dignitas semμerest roborata, atque firmata , trecentorumque decem et octo Patrum inuicto et singulari judicio vetustissimus iudicatus est honor. III. Post sane itum illum Cationem, Romanus Episcopus et de personis aliorum Patriarcharum, et de sententiis ab ipsis latis judicium tulit : nee ipsuin eam ob rem usurpatae authoritatis , violatique
Nicaeni C: inonis VI. coarguit aliquis. Quare Canon ille non loquitur de Romano Pontifice, ut Vietario Christi, et Successore B. Petri in Primatu, qui ex officio uubversam Ecclesiam Dei gabernat ; sed de eodem tanquam Patriarcha Occidentis, qui praeter generalem illam omui-- Ecelesiarum, specialem habet e Gain Ecclesiarum O
82쪽
DE PRIUATU ROYAM P0ΝTIFICIS. τι aiaentis. Itaque Nicaenum Concilium Alexandrini Patriarchae potestatem et iurisdietionem non mensuravit ad normam Pontificiae potestatis , quae Romano Episcopo in orbem competit universum; sed ad normam
Patriarchici juris, quo ille sevitar, in solum Occ dentem. Expositio Raffini vertas Nicaeni Canonis interpolatio est, quam versio fidelis, ideoque nulla illius
ratio habenda e t: cui enim non sit merito suspectus auctor, cai odium in Romanam Ecclesiam, a qaa clamnatus fuerat, et interpolandis auctoribus projecta audacia ac temeritas fidem omnem derogant 7 Vide plura apud Natalem Alexandrum Dissertat. XX. Hist. Eccles. Saeculi IV.
CCCXXXIV. Objicitur VII. Auctoritas aliorum
conciliorum. Concilia GetieraIlia, CPolitanum I. Canis II. Chalcedonense Can. XXVIII. Quini- Sextum Cano TXXVI. tribuunt parem authoritatem CPolitano P triarchae cum Romano Pontifice. Ergo Romanus Pontifex Primatum non habuit in Ecclesiam Orientalem. II. In concilio Africano statutum est, ne primae sedis Acoptist anelletur Princeps Sacerdotum, uel Summus Sacerdos , sed tantum Primae Sedis Episco s :unipersalis autem nec etiam Romanus Pontifex a Pelletur , ut Iegitur apud Gratianum in Decreto Dist. XCIX. Cap. Primae Sessis. R. I. N. A. Mens horum Conciliorum nunquam fuit CPolitanos Episcopos aequa-xo Romano Pontifici ut capiti universiais Ecelesiae, sed tacitum ut Patriarchae Occidentis; ideoque C Politanum I. Can. 11. ait: CPolitantis Discopus habeat priores honoris ρartes Post Romanum Discopum , Propterea quod sit nopa Roma. R. Il. nego etiam Comseq. quia canoues illos constantissime rejecit Romana
83쪽
8o ARTICULUS III. CoΝΤRovERSI, III. Ecclesia , usque ad tempora Lateranensis Iv. canones Quini- sexti non a Generali Concilio sauciti sunt, se
a Trullana Graecorum Synodo, CPoli habita in palatio Imperatoris Iusti Diaui 1 I. ad finem saeculi VII, eosque S. Sergius I. Papa reprobavit, praeter illos, quibus antiqua disciplina, in Romana Ecclesia iamdiu antea observata continebatur. Ad II. R. Cunonem
illum loqui de Asrie unis Metropolitis, qui se Principes
Sacerdotum vocabant. Posteriora verba: Uniuersalis aurem nec etiam Romanus Ponti ex anelletur, non sti ut
Concilii Asricani, sed compilatoris Grutiani, qui mu ta alia supposititia Canonum collectioni immiscuit. CCCXXXV. Objicitur VIII. Batio. Episcopi sunt
Successores Apostolorum. 11. Iurisdictio in universam Ecclesiam est praerogativa Apostolica. III. Episcopi i risdictionem suam immediate a Deo accipiunt. Ergo non pendent a Papa. IV. Primatus jurisdictionis suit Privilegium B. Petri personale. Ergo cum illo extinctus fuit Primatus ille. R. ad I. Episcopi sunt Successores Apostolorum quolid potestatem Episcopalem, non vero quoad jurisdictionem universalem , quae tamon ipsa H Pendebat a B. Petro , eique erat subordinata. Aa II. Jurisdictio in universam Ecclesiam , ipsi tamen B. P tro subordinata, erat praerogativa Apostolica , minime transfundentia in Successores, sed cum ipsis Apostolis interitura , quia erat extraordinaria. Ad IlI. Transmisso antecedente, de quo alibi disputabimus, N. C. Quia quamvis Episcopi potestatem suam immediate a Christo
acciperent, certum tamen foret , eam ah ipsis exere ri non posse absque subordinatione et dependentia a
Romano Pontifice, idque ex ipsius Christi institutione. Ad IV. Dist. Erat privilegi uin Petri personue, sed i
84쪽
DE PRIMATU ROMANI PONTIFICIS. 8amen publicum, id est, a Christo datum, ut ob honum E elesiae transiret ad Successores Petri, C. A. Privile gium Petri personale privatum , sive datum B. Petro pro se tantum, N. A. et C. CCCXXXVI. Obiicitur Ix. Infirmitas argumenti, quod ex appellationibus ad Romanum Pontificem ducitur. Falsum est, quod Controversiae Ecclesiasticae maiores et difficiliores tam ex Oriente quam Occidente ad Romanum Pontificem , tanquam supremum Iudicem, deferri debuerint; quodque primis saeculis per viam appellationis delatae fuerint aausae majores tam person Ies quam Religionis ad Sedem Apostolicam. Ergo ex hoc capite probari non potest Primatus Romani Pont
scis. l. pars antecedentis Probatur negativeo ΙΙ. vero positive. Sardicensis Synodus non asse uit Romano Pontifici ius ac potestatem judicandi appellationes ab Episcopis depositis factam ad Sedem Apostolicam, sed solum asseruit illi ius concedendi revisionem Ergo. P. A. Appellatio integram ea usare cognitionem transfert ad judicem superiorem , qui quaestionem encutit, et definit in suo tribunaIi : revisio autem definitivum iudi-εium relinquit priori jurisdietioni , ea ratione , ut prio-xihus Iudicibus novi etiam adjungantur. Atqui Canones
Sardicenses integram causae cognitionem ad Romanum Episcopum non transferunt, ut eam in suo tribunali
definiat, sed ad Iudices, quos ipse prioribus Iudic Bus adiunxerit. Ergo Sardi censes Cationes Romano Pomtifici asserunt tantum jus revisionis. Ita illustrissimus Petrus de Marca L . Vs l. de Concordia Sacerdotii et Imperii Cap. IlI. R. N. A. Causas maiores ex unive so orde semper delatas fuisse ad Romanum Pontificem, tanquam supremum Iudicem, ostendit antiquissima Ec-
85쪽
ARTICULUS III. CONTROVERSIA III. etesiae praxis, testanturque id fieri debere Pontifices, in quos ob eximiam sanctitatem et doctrinam nulla potest suspicio cadere erroris in reci tam gravi, fraudis, aut temere arrogatae potestatis. S. Iulius Papa, testo Sozomeno Lib. IlI. Hist. Eccles. cap. IX. ad Concilii Antiocheni Patres scripsit, Legem esse ad Sacerdotii dignitatem spectantem , quae pronuntiat acta illa ἐrrita esse, quae Praeter sententiam Discopi R mani constituuntur. Et Epist I. ad Orientales Episeopos Num. XXII. editionis Petri Coustant. Cur autem de Alexandrina potissimum Ecclesia nihil nobis seriaptum est Τ An ignoratis, hanc esse consuetudinem, ut primum nobis scribatur, et hinc quod justum est,
decernatur Z Sane si qua hujusmodi suspieio in illius Urbis Episcopum Athanasium cadebat, ad hanc E
clesiam scribendum fuit. S Innocentius I. Epist. ad Victricium Rot magissem: Si autem majores Causae
in medium fuerint deuolutae, ad Sedem Mostolicam, sicut Synodus statuit, Post Discvale judicium riserantur. Id ipsum diserte prosessi sunt LXXXV. Galli:
rum Episcopi Anno 165Iι ad Innocentium X. scri-hentes. Majores causas ad sedem ostolicam referre solemnis Ecclesiae mos est, quem Ades Petri nunquam desciens Perpetuo retineri pro jure suo postulat. CCCLXXVII Neque minus falsum est alterum Antecedentis membrum. Ad probat N. A. Ad hujus. probat. No m. Sardigensis Synodus potestatem Romano
Pontisci asseruit judieia lata in Synodo provinciali co firmandi : item potestatem dandi iudices, Dominandique Episcopos ex viginis provinciis , qui causam discutiant,
et sententiam Priorem confirmenti rescindant, aut temperent; nee non mittendi Legatos, qai auctoritate S
86쪽
DE PRIMATU ROMANI PINTIFICIS. 23 dis Apostolicae cum illis Episcopis iudicent: immo non solum dandi novos iudices , nempe Episcopos ex ieiniori provincia, sed etiam discutiendi eorum sententiam , si ab ea Episcopus provo verit, quin Episcopi provincialas, qui iudicium tulerunt, interesse debeant secundo iudicio. Ergo Sardicense non tantum Romano Pontifici asserit ius decernendae revisionis sed etiam j dicandi appellationes, ab Episcopis depositis factas alRomanam Sedem P. A. ex Canone III. Sardioensi. Quo si aliquis Discvortim judicatus fuerit in aliqua caum Sa, et putat se bonam causam habere, ut itertim Concidium renooetur ; si uobis placet , S. Petri Aposto iamemoriam honoremus, ut scribatur ab his , qui causam examinarunt , Julio Romano Discoρο : et si is dicaserit renouandum esse iudicium, reno tur , et deeiudices. Si autem probarerit talem caugam esse, ut non refricentur ea , quae acta sunt; quae decreperit, Cor mmata erunt. Et Ex Canone IV. Cum aliquis Disco sὐρositus fuerit eorum Episcoporum judicio , qui in ν cinis Iocis commorantur, et proclamaverit agendum τλbi negotium in Urbe Roma: alter Episcopus in eius Cathedra, Post appellationem ejus qui pidettir esse δε- Positias , Omnino non ordi dur; nisi causa fuerit iii judicio Discopi Romani determinata. Vide diutulem Alexandram Dissert. XXVIII. Hist. Eccles. Saec. IV.CCCXXXVIII. Dices I. Concilium Mileuitanum, seu potius Carthaginense plenarium, Anno 4i8. celebratum Can XXII. ita statuit: Quod si ab eis Diso pis vicinis λ yr Ocandum putaverint, non provocent nisi ad Africana Concilia , uel ad Primates prosi
clarum suarum. Ad transmarina autem qtu putaverint
appellandum , a nullo intra A ricam recipiantur. Ergo
87쪽
ARTICULUs III. CONTROVERSIA III. Mileuitanum censuit, Romanum Pontificem j non ha- hero judicandi, et admittendi appellationes ab Episcopis factas ad Sedem Apostolicam. R. N. C. et dico, Canone illo appellationes ad Romanum Pontificem non prohiberi Episcopis , se ' Presbyteris tantam et inferioribus clericis, ut patet ex integro Canone, cuius initium est: Item Placuit , ut Presbyteri, Diaconi , per caeteri
inferiores Clerici in causis quas habuerint, si de iussiciis DiscῬοrum suorum questi fuerint, oicini DLMπi eos audiant, et inter eos quidquid est Aniant ,
adhibiti ab eis ex consensu Discoporum suorum. Quod si et ab eis ρrouocandum putauerint etc. ut supra. Presbyteris autem et inserioribus Clericis prohibitae fuerunt appellutiones at Sedem Apostolicam , non quod Pot stas eas recipiendi Romano Pontifici non competat; sed quia elasmodi appellationes communiter non expediem hant in tanta locorum distantia, ac praesertim, quia ex permissione appellationis , etiam in serioribus Cleri eis facta , facile contingere poterat, ut malit effugerent I
gitima iudicia, ut immerito vexarentur Episcopi qui primo judicarant , ut causae alioquin faciles et perspicuae in longum tempus protraherentur et .
CCCXXXIX. Dices II. In Carthaginensi Synodo , Anno 419. eum Episcopi Asricani in causa Apiarii Pro-sbyteri Siccensis, ab Urbano Episcopo suo depositi , eongregati essent, Faustinus Episcopus, Philippus et Asellus Presbyteri, Legati Z lini Papae, urgebant, ut Decretum Coueilii Nicaeni de appellatim ibus Episcoporum ad Sedem Apostolicam , et inseriorum clericorum
a proprii Episeopi judicio ad finitimos Episcopos ire
vocantium . in Astica reciperetur. Episcopi Africani responderunt , se non reperire ejusmodi canonem Nicaeaeum de appellatisnibus ; Permissuros se tamen illas ,
88쪽
DE PRIMATU ROMANI PONTIFICII. Θη nec authenticum Nicaenorum Canonum exemplar o tinerent ab Episcopis C Politano et Alexandrino. Paulo post ad Bonifacium , qui Zosimo successerat, scripserunt, praetensum Canonem Nicaenum neque in Latinis neque in Graecis exemplaribus , quae ipsiq miserant AtticusCPolitanus , et Cyrillus Alexandrinus , se iuvenisse; rogaraiitque Pontificem, nisi pleuiore facta perquisitione certo constaret, hoc ipsum a Nicaenis Patrihus fuisse ii ere tum , ne Africanas Ecclesias velit ad hanc observa tiam adigere. Ergo saeculo V. nulli extabant Canones, quibus appellatio ad Romanam Sedem permittebatur :aut saltem Zosimus fraudulenter egit, obtendendo a thoritatem Concilii Nicaeni, quod tamen hac de re nihil statuerat. R. N. C. S. Zosimus per Nigaenos Canones intelligebat Sardi censos, quia Sardicensis Syn dus appendix dicebatur Nicaenae , parisque cum ea erat authoritatis. Praeterea in collectione Canonum, qua Romana utebatur Eeclesia, permixti erant canones Nicaeni et Sardicenses sub eadem Nicaeni Concilii inscripti me , ut manifeste patet ex Iustellianis et Quosnellianis dieaenorum Canonum editionibus. Porro Asricanis nihil do legitima Sardicensi Synodo constabat , sed taurium de Arianorum conciliabulo, qui relicta Sardica Philippopolim secesserant, ut aperte eolligitur ex S. Aingustino Lib. LII. contra Cresconium Cap. XXX lV. Ari Di enim illi, Philippopoli coeuntes, sub ementito Con-eilii Sardicensis nomine Canones conflarant , quos D natistarum Episcopi, inita cum Arianis societate , tota Africa sparserunt , legitii namque Sardieae Synodum o cultari ac supprimi curaverunt.
CCCXL. Dices III. Gratus Carthaginensis Episco Pus , quinque supra triginta stipatus Atris Episeopis,
89쪽
ες ' ARTICΠLUS III. CONTROVERSIA III. Sardieensi Concilio interfuit A. 3.7. Quin immo Anno 348. Synodum habuit Carthagine, in qua Sardicensis
concilii, cui interfuerat, mentionem fecit, et XV. Sar dicensem Canonem recitavit. Ergo credibile non est, temporibus S. Zosimi ignotos fuisse Africanis Episcopis Sardicenses Canones. R. c. A. N. C. Si Sardicenses C tiones noti tunc suissent Asricanis, S. Augustinus Lib. III. contra Cresconiam cap. XXXIV. minime scripsis-Set : Disce ergo, quod nescis. Sardicense Concilium
Arianorum fiat, quod totum diu est quod habemus immanibus, contractum maxime contra Athanasium D
s ρum Alexandrinum. Neque profecto Africani Patres in Concilio Carthaginensi VI. sub Aurelio Α. 43 9. co gregato, quando Faustinus Zosi mi Legatus Canones VII et XVU. sub nomine Nicaenorum ipsis praelegit, Innο-eentium Presbyterum ΑIexandriam ad Cyrillum, et Mar- tellum Subdiaconum CPolim ad Atticum misissent , ut axemplaria Nicaenorum canonum ex antiquioribus codicibus Ecelesiae Alexandrinae et Ctalitanae descripta in Africam deserrent ; siquidem perinde erat, an . Cationes illi in Nicaena , vel Sardicensi fuerint sanciti, Rum utraque Synodus fuerit Oecumenica, atque a Romanis Ponti ibus approbata. Qua vero ratione contig xit, ut legitimae Sardicensis Synodi, eiusque Canonuinmemoria in Africa interierit, certum omnino atque eXPloratum non est Credibile est, in immanissima ilΙa
Cireuigellionum direptione , et universae A icae vastatione , spatio annorum septaaginta , quot a Grato ad Aurelium serme emuxerunt, exemplaria omnia Sardi censis Srnodi sortiato, veI potitas meditato, Donatist mn opera, intercepta ae deleta fuisse.
ccc t. Dices II Episeopi Afridani etiam post
90쪽
DE PRIΜΑΟ BOMANI PONTIFICIS. Dtempora Zosimi reiecerunt appellationes Episcoporum ad Sedem Apostolicain. Ergo. R. N. A. Putabant equidem Africani Patres , Transmarinas ad Sedem Apostolia eam appellationes periculosas esse , nec sine multis ea tionibus a Pontifice admittendas esse; attamen praecipuere melius perspecta , et Sardicensis Synodi authoritate eognita, eas de jare irritas esse, ut potestatem hine Romano Pontifici non competere nunquam senserunt. Nam I. In causa Antonii Fussalensis Episcopi, qui ob enormia crimina Synodali sententia ab omni Fussalensis Ecclesiae administratione interdictus, ad Bonifaciam Papam appellaverat, S. Augustinus Epist. CCIX , quam ad S. Coelestinum Bonifacii Successorem A. 423. scripsit; orat illum effusissimis precibus , ne Fussalensis Ecclesiae administrationem Antonio, ad Apostolicam Sedem pro- v anti, restituat, sed latam adversas eum in judicio Africano sententiam omnino vigere sinat. ΙΙ. In eadem EpistoIa S. Augustinus testatur recentissime tres Episcopos Provinciae Caesariensis , Priscum , Victorem , et Laurentium a simili Synodali sententia ad Apostolicam Sc lem appellasse, quae ratam habuit, confirmavitque latam ab Episcopis Afris sententiam. III. Carthaginensis Synodus Anuo 425. in Epistola ad s. Coelestinum, hane potestatem appellationes admitten fit ac iudieandi diserta
agnoscit; rogat tamen , De a se ex omiunnidatos Praepropere communioni ipse restituat, utque Preῆbyteroram
inferiorisque Cleri appellationes , ntquΗ per sagia improbaa Se repellat, tum propter statuta Ecclesiae Africanae, , tum propter Decreta Nicaena, tam propter difficultatem transmarini judicii ex perdifficili necessarioram testium accessu. pendio deprecamur, ait Synodus, ut deinceps ad vestras aures hinc Penientes risn facilius admi