장음표시 사용
211쪽
non constanter intueatur Deus, dum semetipsum inmotur. Necesse igitur cit, ut non minus omnem persectionem, qua entibus limitatis inest, quam propriam continuo intueatur , consequenter persectionem omuem possibilem
continuo intuetur. Qui equid adeo persectionis possibile est , mini Deus eoi
thiuo intueatur; major intuitus pei sessionis concipi nequi
Deo eompetit vob tas in gradu absolute si mo, eaque prorsus immutabilis. Nobis competere voluptatem in nobismetipsis experimur f. 5Ιa. 'γch. empir. 9, non apparentem tantummodo, sed veram etiam h. 514. PBcb. empir. ) , nec dubitaverit quisquam . eam in realitatum numero esse, quae animae nostrae insiunt f. s. . Quoniam itaque realitas omnis , quae animae nostrae inest , in gradu absolute summo Deo tribuenda venit f. 7o.) ; voluptas etiam in gradu absolute summo eidem tribui debet. Quod erat rimum. Est vero Deus prorsus immutabiIis . II, Quamobrem ipsius etiam voluptas immutabilis esse debet. 2 derat si 'cun m. Primum etiam ostenditur hoc modo. Deus omnem persectionem possibilem intuetur =. i99 . Quamobrem eum intuitus perso bovis sit voluptas 3. Is I. PDcb. emp. , adeoque major concipi nequeat, nisi ubi in uitii ad omnem perse bonum possibilem extenditur f. 3i6. PBis empirδῖquin Deo in gradu abloluto lummo competat voluptas
dubitandum noli est. Secum siti od by Corale
212쪽
Secundum probari etiam potest hoc modo. Quo- niam persectionis intuitus voluptas est . 3Ii. PBG. pin9, tamdiu ea durat, quamdiu persectionis durat intuitus. Enimvero Deus persectionem omnem possibilem Continuo intuetur . I99.). Voluptas igitur, quae ipsi summa est per demonstrata, continuo eidem competere deis bet. Est igitur ea prorsus immutabilis 3. 29 r. Ovio I.
Quae de summa Dei voluptate annotavimus in systemate s. iC84. pari. I. Tl L nat. J, ea hic repetenda sunt, ne Deo quid tribuamus quod desectum quendam in olvit, adeoque
, aOI. Voluptas Dei vera est, non a parem. Deum omnem qualis fit persectionem possibilem intuetur g. I99. ct judicium voluptarejus de persectione tui ipsius ac rerum ceterarum persectio ne ab omni errore immune est f. I36. . Voluptas igitur, quae ipsi competit, re vera persectione oritur cf. 33. μγ . empiri, Quoniam itaque Voluptas vera est, quae ex vera oritur persectione; apparens, quae Oritur ex apparente 3. II . PYIch. em n e voluptatem Dei veram esse,
non apparentem constat. Homines vulgo voluptatibus apparentibus inhiant, udiram negligunt, vel prorsus contemnunt. Quamobrem nosse juvat, quaenam sit voluPtas divina, ut de vero pretio tam to rectius statuamus.
dii. Voluptas enim divina vera est g. 2OI. . Enimvero voluptari vera voluptas Constans est cum in se spe flata, tum respectu divina. subjec i, a quo percipitur ι 3. III. Pitych. emp. . Dei igitur voluptas constans est cum in se spectata, tum respectu Dei A a 3 Sue
213쪽
Superius jam ostendimus , voluptarem divinam esse immutabilem ex parre Dei, ita ut fieri nullo modo possit, ut Deo non insit c g. F. 2Oo. . Enimvero ex constantia voluptatis divinae in se spellatae etiam patet, eam in se esse im
. Io 3 quod Deus Deus sibi liis maxime placet, nec aliud quid placere Iibimctini iungis potest. Etenim Deus abiblute perseel siimus est, ita plac in quid ipso persectius possibile non sit si . . Quan ob rem cum luminae suae perfectionis sit tibimet ipse conscius f. 86. , intuitus autem persectionis voluptas si 3.3ii. PBch. empir. , tanto quidem major, quanto inajor persectio est f. 5i6. Poch. empla.) s quin Deus summam ex seipio percipiat voluptatem , nec quisquam detur , ex. quo majorem percipere queat, dubitari nequit. Enim. vero id nobis placet, ex quo voluptatem percipimus f. 542. Poch. empis.). Deus igitur sibiinetipsi maxime placet, nec aliud quid placere magis potest,
Absit ut quis sibi persuadeat. hoc arguere imperfecti nem in Deo, quod sibi omnium maxime placeat. Fallit enim in ipso homine, quod placere sibi vitium sit, si verae persectionis sibi conseius suerti : sed quod plaeere sibi vitio vertatur, aliunde est, si quid nempe vitii adjunctum habet, quemadmodum sua loco in philosophia morali ostensurii sumu1.
f. et q. cur non de- Non datur ens aliud, quod magis placere possis, quam turens aliud, Deus. Etenim Deus absolute persectissimus est , ita ut quod nobis possibile non sit ens aliud ipso persectius . I . . Qu.-mU pM niam itaque intuitus persectionis voluptas est f. KII. T . emptr. , eaque tanto major , quo malor fuerit per
iectio f. Si6. Poc ot empir. ir praeter Deum non datur
214쪽
ens aliud, ex qtio major percipi possit voluptas , quam ex Deo. Quare cum id placeat, ex quo voluptas percipitur c g. 3 a. P ybot empla.) I non datur ens aliud, quod magis placere possit quam Deus.
Loquimur de eo . quod possibile , non quod fieri solet.
Quod enim hominibus magis placeant alia , quam Deus, non inde est , unod aIi a s iit talia . quae plaeere magis po snt ; sed quod summim Dei pei sectionem non cognoscant, nee de ea fuerint convicti 2
In Deum nulla cadit molesta sve taedium nullum. Et- cur Deus M. enim Deus summe perscclus est i . , nec quicquam diis- - ipsi inest, quod tillo modo desectum aliquem involvit pcro
37.). Quoniam igitur Deus semetipsum & omnia , quae ipsi infimi, quam distinctissime 3 89. & intuitive cognoscit . io .); seipium intuens nullam prorsus intuetur imperfectionem. Quainobrem cum intuitus impersectionis taedium sit sue molestia . 318. PDchol. empiri sinus nullam prorsius molestiam leu taedium nullum percipit , dum seipsum intuetur. Equidem cum porro Deus omnia singularia, quae in quacunque sorte rerum locum habere possunt, in teipis videat g. Io3. ct omnia universalia quam distinctissime atque simul g. iO6. ac intuitive cognoscat f. Ioq. ; quin omnem imperfectionem , quae rebus a se diversis inesse potest, intu atur in dubium revocari nequiti Etsi vero ex initi itu imperfectionis taedium sive molesta sit f. 5i8. PDG. empir. J , quoniam tamen Deo voluptas ablolute summa immutabiliter g. o.)ac constanter inest f. 2oa , voluptas summa obstat , quo minus impersectionem rerum aliarum ad summam suam persectionem rcferenti taedium inesse queat cf. 28. OMA . Deus itaque tae- dium
215쪽
dium seu molestiam ex impersectione, quam in rebus a . se diversis intuetur, percipere non potest. Quoniam itaque nec ieipsum, nec res ceteras a se diversas intuens taedio quodam, seu molestia assicitur; in ipsum nullam prorsus molestiam, seu taedium nullum cadere liquet.
Eis posito. intuitu imperfectionis etiam alienae ponarur taedium aliquod sive molestia IN. PDch. empir. , id tamen fieri non debere intelligitur, ubi aliquid Obstat in eo uarium, quo minus id fiati In genere nimirum verum est posita ratione sussciente poni id , quod propter eam potius est, quam non est β, Ii8. Onto I , nisi ponatur ratio susiciens in contrarium, cur hoc non ponatur. Hinc & in mundo materiali eausa non producit effectum, si qua alia ponatur in contrarium, quae Obstit, quo minus effectus sequatur. Iam in Deo obstat summa voluptas, quam ex seipso pere,pit , quo minus taedium aliquod percipiat, seu molestiam quandam sentiat ex imperiectione aliena. Non igitur ubIum percipit. Simile quid deprehendimus in nobismetipsis:
- experimur enim nos voluptate perfundi, nullo autem taedio angi, ubi impersectionem emtrariam et , quae nobis inest, persectioni intuemur , quatenus nec ab hac averrimus antimum. Etsi enim minus acuti non semper distinguunt , quae in ideis eon sis insunt, in evolutione consus, rum tamen versati s cile ostendunt , quidnam subsit in ea su particulari rationis, eur impei sectionem alienam inruente q nune taedio. nune voluptate assiciamur , ei si indisseiente alias erga eum sumus animo , cujus intuemur impei sectionem. Ceterim haec proposito probe notand4 venit, ne Deo per eminentiam assenus tribuentes quicquam tribuamus , quod defectum
aliquem involvit, adeoque ipsi repugnat.
- β. zo6. quos UuDιs Deo laedium sive molestia animi sicilicet tribui η qui tauium iris nis quatenus abstentia voluntatis comotat actum nolitionis sibuώtWr, is aversati is. Eienim proprie loquendo nullum in Deum cadit
216쪽
radit taedium cetos. . Et quoniam voluptas ex intuitu persectionis f. su. PBchoc em'r. I , taedium ex intuitu imperfectionis est f. 3i8. PDch. empiri , Dei autem de persectione ac impersectione rerum judicia orrori nulli obnoxia f. 136. , atque certa sunt j. I33. ; dum impe
sectionem reruin intuetur, omnis abest voluptas , ct quoniam malum omne actu positivo non vult, seu aversatur j. 187. , motivo noluntatis exiliente mali reprasentatio. ne β. I94. , malum vero in se est aliquod, quatenus quaedam ipsi imperfectio inhaeret f. 37I. pari. I. Theoc nat. ἰcum intuitu mali, adeoque absentia voluptatis per demo strara, connectitur actus nolitionis seu aversionis. Quamobrem si absentiam voluptatis, quatenus connotat nolitionis seu aversionis actum , quoad Deum taedium appellaro volueris 3 hoc sensu eidem tribui taedium poterit. Patetigitur, Deo tribui non posse taedium sive molestiam , quae animi dicitur, nisi quatenus voluptatis absentia actum Ηο-litionis vel aversionis connotat.
S. S. subinde Deo tribuit, quae in nobis sine animi mole. Iestia eoneipi nequeunt , quemadmodum ex doctrina affectuum Deo per eminentiam tribuendorum mox diluet dira constabit. Enimvero cum id fiat eo in insu, quo hominea ex eo voluptatem pereipiunt, ex quo taedium percipere debebant, Deusque idem averserur; taedium eidem tribuit, ut nos convineat, abesse in Deo Voluptatem, quam nos percipimus , ipsumque idem aversari, consequenter eidem non tribuitur , nisi quatenus voluptatia absentia connotat actum nolitionis seu aversonis.
Nihil Deo placere pars , nis quatenuό perfectum est, Date s
quatenus vero imperfectum est, placere nequit. Cum enim Denquid--
217쪽
ae Dei de rerum persectione judicia certa sunt f. ny ἔquatenus quid periectum est, ex eo Deus voluptatem per cipit. Quamobrem cum id placeat, ex quo voluptas per ei pitur 3. 3 a. 'Ich. empir. I Deo nil placere potest, ni si quatenus perseetum est Quod erat unum. Enimvero cum ex intuitu imperfectionis sit taedium c=. 518. P choc empir. J , taedium vero Deo tribui nequeat , nisi quatenus absentia voluptatis actuin aversio. nis connotat g. 2o6. ; si Deus, cujus judicia de rerum impersectione certa lunt j. I33. , intuetur, quod impe sectum est , nullam inde voluptatem percipere valet. Quoniam itaque placere nequit id , ex quo voluptas nulla
puccipitur L 34a. PBAot empir. ; nec fieri potest , ut Deo quid placeat, quarevus impersectum citi suod erat
adrerum Propositio praesens etiam de nobis vaIeret, siquidem stra de rerum persectione ct imperfectione judicia quemadmodum Dei semper forent eerta , seuri ex ipsa notione ejus, quod placet, facile perspicitur. Enimvero eum haud raro ei intingar, homines sibi ranquam persectum repraelemtare, quod imperfectum est; quod impersestum est, plaeet. non qua raIe. sed quatenus perfectum apparet. lmperis Bum id est , quod placere per nMurean rerum minime P. sest, nisi per errorem
f. IURDeo Ak sicer id, quod non moso tale est, ut ex eo voluptatem percipere non possὰ , sed quod etiam actu poserius non vult, seu mersatur. Displicet nimirum nobis id , ex quo taedium percipitur f. 342. PMych. empir. . EnimV
ro Deo taedium tribui nequit, nisi quatenus absentia vo-liaptatis connotat actum nolitionis seu aversionis β. 2o6.
Deo igitur displicet , quod non modo tala est , ut ex eo
218쪽
voluptatem percipere non possit, sed quod etiam actu positivo non vult, sed quod avertatur. f. 2O9. Si voluntas humana, vel appetitissensitivus tam homi Mtis τοἰ -- num, quam brutarum ab omni limitarisve Iiseretur , tuu i /μι - τεμ raris divinae notio prodis. Quoniam appetitus sensitivus est inclinatio animae ad objecium pro ratione boni sive v ri, sive apparentis in eodem confuse percepti f. 58αPBA. empla.), ct appetitus rationalis ejusdem inclinatio ad objectum pro ratione boni, quod in eo inesse distincte cognoscinius , vel nobis cognoscere videmur f. 88 .PBI. mpis.); appetitus tam sensitivus, quam rationalis, sive voluntas aliter limitari nequit, quam quatenus ob limitationes facultatis cognoscitivae, tam inferioris , quam superioris contingit, bonum a nobis non rite repraesentari, adeoque appetitum ferri in bonum apparens vel in b, num minus. Quamobrem si appetitus tam sensitivus, quam rationalis a limitatione omni liberetur 3 nunquam feretur in apparens, vel minus bonum , sed semper in id, quod verum ac optimum est. Quoniam itaque voluntas Dei senaper fertur in optimum g. Iri. ἱ notio ejus utique prodit, si appetitum sensitivum tam hominum, quam brutorum, atque rationalem , vel voluntatem hominum ab omni prorsus limitatione liberes.
Ex iis, quae in superioribus de origine idearum in Deo de
monstraVimus β. 9I. , patet, realitates, quae animabus nostris atque animabus brutorum insunt, nasci limitatione earum, quae insunt Deo. Unde sicile intelligitur, in intellectu divino ab aererno enatam fuisse ideam voluntatis humanae, at que appetitus senstivi tam animabus hominum, quam bru torum inexistentis limitatione voluntatis divinae. Non igitur mirum videri debet, quod via retrograda nos ad no4Bb a tionem
219쪽
tionem volunt Hir divinae perveniamus , s voluntatem nostram vel etiam appetitum sensitivum tam nostrum , quam brutorum ab omni limitatione liberemus.
f. 2IO. Notis nolun- Notio noluntatis divinae prodit noluntas humana, vel ratis divina mersatio sensitida, tam hominum, quam brutorum, ab omisquρmρδε limitatione liberetur. Quoniam avertatio sensitiva est re- Πεδεμ . clinatio animae ab objecto, pro ratione mali sive veri, sive apparentis in eodem coas e percepti j. 58a. PBebes. piri , aversatio autem rationalis ejusdem reclinatio ab obiecto pro ratione mali, quod in eo distincte cognoscere nobis videmur f. 88s. V hoc empiri ; aversatio tam sen- stiva, quam rationalis aliter limitari nequit, quam quat nus ob limitationem facultatis cognoscitivae tam in serioris, quam superioris contingit bonum apparere malum, ut malam non agnoscatur tale, consequenter nos aversari , num , vel malum non aversari. Quamobrem si aversatio tam sensitiva, quam rationalis a limitatione omni liberetur,ens eadem instructum Omne aversabitur malum , quantulumcunque ipsum tandem sit. Quoniam itaque Deus maia Ium omne aversatur g. I96. notio noluntatis divinae prodit, si noluntas humana, vel aversatio sensitiva sive hominum , sive brutorum ab omni limitatione liberetur.
Ouae ad propostionem praecedentem annotavimus , de praesente etiam intelligenda.
Liinitatio oppetitur umae pendeat s
Limitatio appetitus a limitatione saeuitatis cognostiativae predet, s , si inussiris illimitatus fuerit, voluntas
etiam illimitata. Patet ex demonstratione propositionis, qua notionem voluntatis divinae investigara docuimus
3. 2O9. , appetitum non limitari, quam quatenus fieri potest,
220쪽
Cest, ut feratur in bonum apparens vel bonum minus. nimvero cum bonum apparens videatur, quod non est 3 337. 'Fcboc empiri , ct bonum minus tale non cognoscatur, vel quod majus videatur, quam revera est, vel majus prorsus ignoretur 3 nemo non videt , id tribuendum esse desectui facultatis cognoscitivae, quod appetitusseratur vel in bonum apparens , vel in minus g. 589. PDU. empis.). Quoniam adeo ratio , cur appetitus seratur in bonum apparens vel in bonum minus , in limitatione cognoscitivae facultatis continetur β. 36. Onto I, nec fieri potest , ut id fiat, si intellectus fuerit illimitatus 3. 32O. Pochol. rat. s evidens est , ct limitationem ain petitus a limitatione facultatis cognoscitivae pendere , ct voluntatem esse illimitatam , siquidem intellectus illimitatus fuerit.
Appetitus pendet a saeuitate eomoseitiva , quemadmo-4um ipsa lex appetitus infirmat i β. 9O4. Psych. empir. . quamobrem nee mirum , quod ideo limitatus si, quia D. eultas eognoseitiva limitata, ct ex adverso illimitata si voluntas, s intellectus illimitatua fuerit.
Limitatio mersationis a simitatione facisatis regnoscia Limitaris sive pendet, es, s intellectus fuerit illimitatus , nolunt m aversarionis etiam illimitata. Ex demonstratione propolitionis , qua um p modum perveniendi ad notionem uoluntatis divinae exposuimus f. aio.), liquet, aversationem 3liter limitari non is iis,is. posse , quam quatenus fieri potest, ut aversemur malum
apparens , vel etiam verum non aversemur. Enimvero
cum malum apparens videatur , quod non est 3. 368. PDch. empir. , ct malum non agnoscatur tale ob ignorantiam , nemo non videt, id tribuendum esse desectui