장음표시 사용
261쪽
beat, ne Deo tribuatur, quod a summa ejus persectione abhorret. Etenim si quid de eodem assirmes , quod eidem convanire non posse intelligitur . nisi inges summam eidem convenire persectionem; id erit quoad Deum malum, acleo- . que malo eum obnoxium facie'. in genere hoc facile eonis cedunt omnes : enimvero ubi venit idem assii mandum, applicando principium genet ale ad eas in particularem, haud raro haesitant plurimi. Quamobrem probe perpendi velim, quid quoad Deum malum dei possit.
g. 26 .eue Deo di- Deo dis licet, quod malum quoad ipsin dici potest. Εtipliciat quρd enim Deo nil placere potest, quatenus in, pericctum est Hrum qμ' 3 2o7. , adeoque quatenus imperfectum eis dii plicet ε. Mi PD hoc empis.). Quamobrem cum malum quoad Deum dicatur , quod seret signum imperfectionis , seu in
ipso imperstitionem argueret f. 264. ; quod quoad ipsum malum dici potest, id displicet.
f. 266. OdDeur Quoniam Deo displicet id, quod non modo tale est, idem et clu nc' ut ex eo voluptatem percipere non possit, sed quod etiam actu positivo non vult, seu aversatur f. 228. 2, quod vero
malum quoad ipsum dici potes , id ipii diis licet f. 263. ;uuod quoad Deum malum dici potes , ex eo non molis nullam voluptatem percipit, Ied idem quoque actu po Privo vin vult,
seu aversaIur. Poteramuq hoe ipsum adhue aliter ex ipsa natura aversa tionis demonstrare ; sed non opus est ut simus prolixiores in iis, quae in si stemate jam satis evilla sutar. Sequitur etiam ex eo, quod voluntas divina seratur in optimum ib. ISI. .
f. 267. Fuga quo Fuga madi Deo tribui nequit, nisi quatenus actu positi-fήμυσο tri is non vult, quod foreI signum imperffi ctionis , scu imper
262쪽
fylan in quandam in issio re fret, Wc ex eo PQAj Icrems ercipere potest. Fuga mali in nobis est tristitiae ex nrao absente percipiendae, si praesens nobis fieret , praegustus g. 8i3. 'yctoc eG in b, oriturque ex repraesentatione mali absentita quoad nos f. 8i8. PDchoc empir. . Enimvero nil di 'i potest malum quoad Deuna, nili quod foret signum impcrfectionis aut, si in ipsium caderet, imperfectionem quandam in eo argueret f. 264. , ct tristitia Deo tribui nequit, nili quatenus ablentia voluptatis denoistat noluntatem reprobantem mali praesentis cum voluntate contrarii. 3. 224.). Quoniam itaque quod malum diei potest quoad Deum, id Deus actu positivo non vult, nec ullam ex eo voluptatem percipit f. 266. ; fuga mali Deo tribui nequit, niti quatenus actu posicivo non vult, quod foret signum impers uiliouis , leu imperfectionem
quandam in iplo argueret, nec ex eo voluptatςm percipere potest
In nobis fuga mali potissimum malum respieit physicum, ct morale , quatenus cum physico conneel tur. Enim vero cum ob summam Dei perfectionem f. I . , eamque prorsus immutabilem f. II. ὶ ac indepe indentem tas. 2, in Deum malum physicHm cadere nequeat , nec sugii eidem tribui porest respectu mali phi siet. Probe hoenorsndum ess ne norio fugae, quae nobis est, admiseeet quaedam notioni fugae Deo diibuendae , quae summae ipsius persit boni advel santur. Velim sutem , ut notionem fugae Deo tribuendae prcbe perpend tit, imi sibi aliisque persuadete o nmtur, quasi seirs veste I oslit , quae serent signum
impersi ilionisi ipsiu), qtia tenus non perpendunt se quae non sunt siqnum summae perfectionis , ea redarguere quandam imperfectionem. 268. - curvae Em
ciantis scu Dictuario animi Deo nullo tuo o tribus iis Deo rep.
263쪽
potest. Quia in nobis animus fluctuat , vel vacillat, si bonum absens cupimus , sed media , quibus idem obtineamus , vel ignoramus , Vel quaenam ex pluribus eligere debeamus, minime videmus = 832. PDes . em'r. svacillatio seu fluctuatio animi a defectu cognitionis est, adeoque imperfectionem intellectus arguit. Quoniam itaque Deo nullo modo tribui possunt, quae quomodocunque desectum aliquem involvunt f. 37. ; ideo nec vacillatio seu fluctuatio animi ullo cidem modo tribui potest. Non licet excipere, liberandum esse hunc assectum a desectu , qui eidem adhaeret , ut iribui possit Deo. Etenim si hoe fiat, prorsus tollitur, nec quicquam ejus amplius re linquitur , cum sine isto cognitionis desectu coneipi non
possit. f. 269. ειν horeis ' Horror Deo tribui nullo modo potest. Horror in nobis nullo sensu oritur ex reptaesentatione mali tanquam ingentis g. 837. Deo tribui radictos empir. . Eodem igitur modo ostenditur, Deo PUsis repugnare prorius horrorem , quo supra evicimus 3 nullo sensi in eum Convenire metum fg. 237. . F. 27O.
starismi. PusitImmitas Deo nullo sensi tribui potest. Pusilla. tas cur Deo nimitas in nobis oritur, si impedimenta in prosequendo tribui ηulis bono , quod cupimus , obvia tanquam in luperabilia nos si pusi' bis repraesentamus f. 84 . Uychol. Impir. Insuperabilia nobis repraesentamus impedimenta, vel quod pro insi-perabilibus videntur, quae non sunt, vel quod cupimus,
quae cupere non debebamus, tanqtram extra potestatem 1iostram constituta. Nemo non videt in priori casti pusillanimitatem non habere locum , nisi admisso intellectus desectu.
264쪽
desectu, in p0steriori autem non obtinere, nisi ex desectu facultatis appetitivae. Quoniam itaque Deo tribui nullo modo possunt, quae necessario deseeliun quendam involvunt g 37. , ovidens est, nec pusillanimitatem ullo modo eidem tribui posse.
Forsin iis, qui systema Theologiae naturalis , quod par- se prima dedimus , legerunt. subnasci poterit aliquod dubium circa malum morale , cui in hoc universo locus est. Etenim ostendimus fieri non posie , ut Deus velit m liam
morale f. 38L para. d. Theo nat.) dc ipsum elegissemumdum hunc. qui existit, ob majorem . qHae ipsi quam ceteris inest, persedionem g. 32 s. pari. I. Theol. nat.ὶ. Unde inserent . non dubitandum esse , quin Deus voluerit malum morale ex hac serie rerum eximere. Demonstravimus v.
ro in systemate malum morale perinde ac physeum seriei huie ita implicari. ut eadem silva separari ab ea minime possit g. ssa. paro I. Theol. nar.), immo nequidem in ea- tu aliquo dato tolli posse , ut sequens seriei pars maneat eadem s. sis. pari. I. THOL nat. 9. Unde porro colligent, Deum sibi exemtionem mali moralis ex hac rerum serie, quam cupiebat, repraesentasse tanquam dissicultatis prorsus insuperabilis. Cum adeo adsit causa pusillanimitatis g. 84 Psychol. empir. , non repugnare eam Deo. Qui sie sentiunt, non satis perpendunt, Dae de necessitate essentiarum in systemate . i94. pari. I. Theol. nat. , ct paulo superius de origine idearum in intellectu divino demonstrata sunt
Animositas Deo tribuitur, quatenus ab omni metu liber Arimina. volantate opprobante vult futurum , quod ad pistre .ctionem qkstsu Dao gloriae suae facit. I a nobis animositas est praedominium cu Vi uinum piditatis ac spei vincentis metum ex dissicultate boni obti
nendi orti 3 847. V hoc empir. . Quoniam in Deum
265쪽
metus nullus cadit, nec ullo sensu eidem tribui potest 237. ; quomodocunque spectetur bonum futurum , ab omni metu prorsus liber est. Lupiditas eidem tribui po- tost, quatenus fieri vult, quod ad patefactionem gloriae tuae tendit g. 263. J; spes vero tribui nequit, nisi quatenus bonum, quod futurum novit, vult 3. 233.). Qinamobrem si cupiditas ct spes una tribuenda, id fieri nequit alio sensu,
quam quatenus voluntate approbante fieri vult, quod suturum ad patefactionem gloriae suae tendere vovit. Patet itaque animositatem eidem tribui posse, quatenus ab omni metu liber voluntate approbante vult futurum , quod ad patefactionem gloriae suae tendere novit.
Nimirum Deo nihil difficile esse ex omnipotentia eius liquet. Qui vero dissicultates insuperabiles fingunr, veluti ruod malum physicum di morale ex hac rerum serie eadem alva sep irari ab ea minime potest ssa pari. I. Theol. nat. hi omnipotentiam perperam ad impossibilia extendunt i f. 344. yarr. I. Theol. nat. . Unde porro absurde fingunt,
quasi voluntas Dei etiam ad impossibilia extenderetur is 3 13. pari. I Theot nat. . Dissicultates adeo , quae animo nonnullorum observantur, non aliunde sunt, quam quod nee summam intellastus ae voluntatis persectionem, nee vertam
possibilitatem vi idearum in intellectu divino satis distincte perspectam habent.
f. 27a. Cur tu am- De s animosus est , dam quod cupit ad omnipotentiam mositas tri- Dam refert. Etenim in nobis oritur animositas, si dissi-bui pessic cultates boni obtinendi, quod cupimus, perpendentibus, videantur superabiles , aut superatu non prorsus impossibiles 3. 83o. 6 γλί. empir. . Deus cupit , quod fieri posse, atque ad gloriae suae patefactionem tendere novit
f. 263. . Quamobrem cum sacere possit, quod est pos
266쪽
sibile f. 3 3. pari. I. Theoc rat. vi omnipotentiae suae β. 3 7. pari. I. Theol. nat. , e omnipotentiae hujus sibi sit conicius f. 86. ; animosus esse debet eo, quem stabilivimus f. 27i.), sensu, dum quod cupit, ad omnipotemtiam suam resere.
Equidem nondum evieimus , Deo competere omnipotemtiam: ne:no tamen aegre serat, quod interea eandem ex systemate supponamus, eum inferius independenter ab hae propositione eam Deo vindicaturi simus. Poteramus it que silvis methidi legibus ad inferius demonstranda provoeare. Notandum praeterea omnem hane de affectibus Deo
tribuendis doctrinam potuisse quoque systemati inseri, atque ex principiis ejusdem demonstrari.
Deo tribuitur de rerum, quatenus viat homines , quos Desideriti actiones suas ad manifestationem gloriae filiae directuros novit, quφImsi id facere a ex mora, quam nectunt, voluptarem nullam pem iris iuncipit, eamque non vult noluntate reprobante. In nobis deis siderium est taedium ex mora boni venturi, quod speranuus,
perceptum c=. 832. PMychol. empiri θ. Spes Deo tribui n quit . nisi quatenus bonum, quod laturuin novit, vult 3. 253. . Quamobrem cum in relatione ad Deum nihil dici possit bonum, nisi quod facit ad patefactionem gloriae ipsius cf. 261. ; actiones hominum ad manifestationem
gloriae suae dirigendas sperat, quatenus suturas praeiciens vult. Enimvero taedium ipsi tribui nequit, nisi quatenus absentia voluptatis connotat actum nolitionis f. 2M. Ex mora igitur, quam homo noctit in dirigendi, actionubus ad patefactionem gloriae tuae, taedium percipere nequit, nisi quatenus ex eadem nullam percipit voluptatem eamque non vult cf. 918. pari. I. Theol. nar. 1, noluntate quidem
267쪽
derium, quatenus vult homines, quos actiones tuas ad manifestationem gloriae suae directuros iiovit, id saccre ct ex mora, quam nectunt, voluptatem nullam percipit, eamque noluntate reprobante non vult Quod desiderium divinum restringamus ad solas hominum actiones, quae ad manifestationem gloriae divinar diriguntur, nemo miretur Neque enim in relatione ad Deum bonum est, nisi quod ad manifestationem gloriae ipsius facit g. 26i. J, bonum vero venturum non patitur moram qu ad Deum, nisi quatenus autones hominum ad eam tendun
Hilaritas Deo nullo siensi tribui potest Hilaritas in
nobis gaudium est ortum ex eo, quod malum lit praeteritum , vel metus mali evanuerit 3. 853. 'Fchol. empir. . Quoniam metus Deo nullo modo tribui potest 3. 237. Fnec ullo semii dicere licet, metum Dei evanuisse , contaquenter nec gaudium ipsi tribui potest , quod evanuerit. Et quia ex demonstratione illius propositionis, qua omnem a Deo nactum removimus, patet, ei nil quicquam mali obtingere posse; nec hoc nomine tribui ipsi potest gaudium, quod a malo suerit liberatus. Patet itaque hildritatem Deo nullo sensu tribui posse.
Quodsi Deo gandium tribuas ex eo, quod se ab omni malo prorsus immunem agnoscit: nulla adest ratio, cur ipsum a reliquo gaudio, quatenus ips tribuitur, distinguatur. Etenim gaudium tribuitur Deo ob bonum praesens, quo fruitur ai9. . Ecquis vero est, qui nescia r. ad bonum praesens reserri immunitatem ab omni malo. Sane si nobis narrantur mala , quibus premuntur alii ; bonum dicere so- lemus , quod nos ab iisdem simus immunes , immo ga demus, dum hanc immunitarem cogitamus, tanto quidem mu
268쪽
dium oritur, si quod nobis tauquam bonum reproelie sua- Pς' ira bamus, idem deinceps tanquam malum reprauentamu
3. 859. PDisos empir.) , adeoque locum habere nequit, nisi intellectus quodam desectu. Quoitiam itaque Deo tribui non pollunt, quae ullo modo deiectum aliquem involvunt s. 37.); nec fastidium ullo modo tribui potest
Pugnat nimirum fastidium cum summa intellectus divi. ni peritatione.
Deo ira tribuitur , quatenus nullam re amombris vo- Daquosensu An oti edius contrariis percipit voluptatem, sed eas non vult, Dcotrum 'vult autem ob eas qui punire. hominem. Ira enim taedium iu tμ nobis insigne est ex injuria nobis vel aliis illata ortum , conjunctum cum Odio eius',i qui eam intulit l. 86a PD- s. empir.) , atque cum cupidine vindicis 3. 872. PD-chol. empir. . Deo competit ius obligandi hominem adactiones non suo arbitratu , sed iuxta voluntatem divinam determinandas 986. pari. I. Theol. nar. . Quamobrem cum jure suo usiis eundem ad hanc actionum cieterminationem obliget cf. 987. an. L Theol. nai.); juri divino in Ie contrariatur, adeoque Deo injuriam facit, qui voluntati divinae contrarias edit actiones. Quonlam itaque Deo tribuitur taedium , quatenus absentia voluptatis Connorat . . , actum nolitionis f. ao6. , ct odium divinum non denotat , nisi voluntatem reprobantem ejus, quod ipsi displicet in ente alio . 239. , consequenter quod non modo tale est , ut ex eo voluptatem percipere non possit, sed quod etiam actu positivo non vult, sed aversatur f. 2OS. I Deo ira tribui debet, quatenus nullam ex actionibus vo-
269쪽
luntati eius contrariis voluptatem percipit , . easque non vult. Et quoniam hominem ob malefacta punit f. i 8. pari. L Ibeol. nat.) , quatenus vult punire hominem ob
actiones voluntati divinat contrarias. Quae in Theologiae naturalis sestemare de Iure Dei in
hom nea atque justitia vindicativa demonstrantur , nituntur prinei piis, 'uibus milio h sternate etiam hic locus esse poterat Quamobrem nil obstat, quo minus ad eadem hie provocemus. Immo quae independenter ab iis propositionibus , quae hic demonstrandae , in systemate stabilita fuere; iis quoque hic tanquam principiis uti lieer. Odium & vin- diibe eupiditas in nobis plerumque aliquid vitii habet: quamobrem multa circumspectione opus est , ne Deo iram tribuentes quod ipsum dedeceat tribuamus. Hoc vero meo tuendum non in , quamdiu iram divinam non extendimus ultra ea, quae in propositione definiuntur. Irascimur etiam ei, qui alteri, quem amamus , iniuriam infert 874. P eh. empir. . Quamobrem eum Deas amet entia cetera a se diversa g. 232. , ae inprimis recte agentes I. as . . ira quoque ipsi tribuenda videtur respectu entium aliorum, ac praessertim recte agentium , consequenter notio irae divinae in. susscienter explicata videtur. Qui sic sentium non perpe dunt , quod suo loco clarius constabit , etsi ex obligatione quoad alios jam intelligatur f. 97S. pari. I. Theol. nat. . an Onem omnem, qua alteri injuria insertur, esse voluntati
77' . ννVoluntas Dei liberrima es , seu Deo competit libertas summa in volendo nolendo. Anima nostra in volendo ac nolendo libera est 3. 942. PDchol. empin 1 cumque libemtas ejus sit facultas ex pluribus possibilibus eligendi, quod ipsi placet β. 9 i. PBchol. empir. , quin ea fit realitas dubitari nequit 3. s. P. Quoniam itaque realitas omnis, quae annuae nosti ae ineli, Deo competit in gradu abiblute sum-
270쪽
mo β. 7o. 3 libertas quoque in nolendo summa eidem
competere debet, Consequenter Voluntas ejus liberrima est.
Non nego clarius constare per demonsti ationem in sistemate datam F. 43 I. pari. I. Theot nar. libertatem voluntatis divinae, quam per praesentem, propterea quod ibidem usi fumus ipsa libertatis definitione tanquam principio ut adeo evidentia immediate a ditio de omni di nullo pendext g. 349. Log. . Non tamen prNsens negligenda , non modo quod hic ab anima , quemadmodum in suste mare a mundo materiali ad Deum argumentamur; sed quod. eaderit analytica est, quippe principio heuristi eo tota innixa : quod qui intimius per pexere , in pereulsum ejus evidentiet teneant animum , astensum eadem sicillitate extorqueri patiuntur, quam democist ratione quacunque alia, modo libertatem animae probe perceperint, ne circa eandem ii eant. In animum incidit , I heologum quendam doctum ae vere pinu in privatis ad me literis scripsisse , se Deo tribuere volendiae nolendi necessitatem, cum nulla appareat ratio cur DeuIpei sectior censeri debeat , quod etiam in se non repugnet, ut velit malum vel quod imperfectius est. Et novi .liis quoque ingentem visam suisse difficultatem , quomodo libertas divina eonsistere possit, si velit quod optimum est nec moraIiter fieri possit, ut velit quod sit optimum : quae dissicultat illorum quoque animis observatur , qui principium rationia susscientis ad animam ea tensum Iibertati ej is adversari opinantur. Enimvem hi non nerpendular, libertatem potissimum consistere in determinando actu nolitionis ae volitionis , ut ideo du Hamel eandem definiri pose monuerit per vim si ipsius determinati ieem f. 043. ρ ch emp. . Quamobrem etsi Deus non vehi , nisi quod oprimum 18, , nec fieri possit, in eligenes optimo i beri et 9. 136.
I33 b, citra omnem tamen coctionem carernam atque internam actum electionis de rei minat , quemadmodum S in sysemate demonstravi ivus fg. 32 i. 3ss. 43P. pari. I. Theo nat. . Ipsa aurem haec determinatio citra omnem coae ionem GIernam atquc internam sui ipsius ad volendum & no-- lendum