Quaestiones Sophocleae ..

31쪽

sit, Sophoclem hoc non scripsi 88e. Atqui eis, qui .

αυτόν cum Sequentibu coniunXerunt, cum non dictum sit, quem putent Sene curam habiturum esse atque τιν' εντροπήν, quae minimum curae Significant, et αυτὸν ἄστελθεῖν πελας, quae magna sui cura Oedipo videri debebat, inter se conciliari nequeant, neceSSari Scribendum erat:

Sed ut transeam ad aliud vitiorum genus, non desunt in Laurentiano exempla, in quibu cum aut Oeabulum, quod equitur, ab eisdem et similibus litteris incipiat aut v0cabulum, qu0 antecedit, in easdem litteras desinat, una et plures litterae librari0rum incuria interciderint, ut ' post A in l. s. 1127 a Brunckio additum), post λουτροῖς in El. Vs. 1139 ex Lb. et Palat. add.), τίνες post κοιzιν in Tr. 8 504 a G. Hermanno add.), αν ante εν in l. s. 1496 ex ap0gr. add.), εν ante ολ in El. vs. 1093 a Brunckl e apogr. add.), ante ἐν in l. s. 1088 a Brunelii add.), ετ ante εν in Tr. s. 7 ab Ersurdito add.), και ante καινοπαθῆ in Tr. vs. 1277 add. a Benileio), ετ ante εἴ in Phil. vs. 23 add. ab Elmsteio), αν ante ἀνθρώπων in Phil. s. 306 a scholiorum seriptore insertum). Quibus praemunitis placet eiusm0di vitium, quod ipse indagavi, Xp0nere. Sed priusquam ad ipsum l0eum, quo hoc vitium latet,

emendandum aggrediar, mihi pauca praem0nenda S t

32쪽

de voeabuli τὶς quam dicunt ellipsi. Nam etiam p0st G. Hermanni illam de ellipsi et ple0nasmo in graeca

lingua disputati0nem, quae ante h0s sexaginta fere RBDOS in US antiq. Stud. 1, p. 9, 235 publici iuris saeta et in opuscula recepta et in adn0tati0nibus ad Vig. inde a pag. 669 in brevius coarctata est, huius aetatis Uv. d. non paue nimis saepe illius Frane. Sanet Salmanticen Si S, quo Vi quisquam ellipsium amanti0 suit, nisi sorte Lambertus Bosius, vestigia persecuti Sunt negsatis rationem habuerunt regulae, qua praecipitur, ut omnis ellipsis ita c0mparata Sit, ut et auditores et lectores, qui Supplendum Sit, nece8Sari Statim perspiciant. Ut ex his perversis ellipsibus unam, quae cilicet a G. Hermann ipso nondum improbata tamen eis, qui ab illo de natura et indole ellipsis certiore laeti erant, impr0banda erat, eligam, Si 0mmentarios, quibus S0ph0elis sabulae inlustrantur n0Vi88imis, pertractaS, Saepius doceris V. τὶς intellegendum esse vel ad verbi, quod dicunt finitum, pers0nam tertiam Singularis numeri vel ad participi casu primum, alterum, tertium, quartum, quae Si accuratius consideraVeris X empla, ut opinor, tibi persuadebis, de ellipsi illis l0eis non esse cogitandum, sed aut male intelle etos esse illos loe08 atque aut nihil aut, quae n0n est ellipsis, e praecedentibus vel sequentibus verbis esse aliquid supplendum, aut exempla, in quibus v. d. ellipsim v. τις reperire ibi visi sint, corrupta S Se neque quicquam ei probari. Ac primo quidem loe c0ntemplemur X empla, in quibus ad tertiam Verbi pers0nam singularis numeri pronomen indefinitum et ις subaudiant interpretes. Atque

33쪽

G. Hermannus ipse in mus ant stud. 1, p. 106 ad Vig.

omissum esse, sed idem . . in i surdi Soph. trag. editione minore h0 ipse retractavit atque rectissime intellexit, v ανδρα subiecti 000 et φελεῖν sine obiectoeSSe Sila atque εχειν τε και δυνασθαι diei subiectum primariae sententiae 'q). Paullo aliter expediendus est l0cus, qui extat in OR vss. 612. 13. φίλον γαρ εσθλο εκβαλεῖν ἴσον λέγω

και τον παρ' υr βιοτον, δν πλεῖστον φιλεῖ,

ubi n0 desuerunt, qui in verbi ὁ πλεῖοτον φιλεῖ, τὰς OmiSSum S Se 0ntenderent. Sed contra eos iam Matthiae in gramm g 295, 2 rectissime animadvertit, n0 V. ις desiderari, Sed ex v. o παρ αυτω βίοτον ad V. φιλεῖ

subiectum intellegas his, cuius est vita eliciendum esse. Accidit h. l. v. d. ut ex eo, quod S0ph0eli

licuit dicere ἔν τις πλεῖστον φιλεῖ et ex eo, quod nos Sophoclis verba optime reddimus, si sententiam Spectas, per da man docti a meisten lebi μ, perverse conclu8erunt, ὁ πλεῖσεον ψιλεῖ diXisse poetam pro ν τις πλεῖσro φιλεῖ quod non minus abs0num St, quam Siquis statueret, Πλεῖ h. l. Significare φιλεῖς, quod quidem, cum Soph0cli liceret ψιλεῖς scribere, eodem iure contenderet. Atque eodem errore argumentandi in reliquis

ih Inutilis est indor coniectura, qua ut statim appareat, ἀνελεῖν non habere obiectum, ἀνδρὶ restituere Vult.

34쪽

quoque Templis, quae deinceps pertractare placet, v. Dd. salsi sunt Sic in i . 88 10774s. αλλ' ἄνδρα χρη, καν σῶμα γεννήσ/ μέγ'

δοκεῖν πεσεῖν αν καν απὸ σμικρου κακου.

dέ0ς γαρ ω πρήςεσιιν αἰσχύν θ' ὁμου, σωτηρίαν εχοντα τόνδ' Πίστα 'ὁπου V υβρίζειν de ἄν θ', α βουλεται, Παρῆ, ταυτην νόμιζε την πόλιν χρόνω Ποτεε ουρίων de αμοῖσα ες βυθὰν πεσεῖν Selineide inus ad uv. α βουλεrαι intellegit iap et ις, qu0d sane addere S0ph0eli liberum erat, Sed stuStra,

siquidem haec recte se habent, quod ViX ala Sin contendere, qui παρίζοι est is, de quo quaerit et rus etίς Πλάγχ9 q8. Sin autem in hi verbis, quae corrupte hie Speciem irae Ies serant, Iub Statili V una, quale Πήνος.

35쪽

μόχθος, cum iobrae alii8que quaerendum est, qui παρίησιν est ὁ φυς, ὁ φανείς. - Ιn ur stagni Sthe-n0b. 3 in Plutarch. 0r. p. 622 o)μουσικον ν ἄρα Ἐρως διδάσκει, καν ἄμουσος et το πρίν. adis διδάσκει eam Vocem, de qua h. l. Sermonem SSeplanum est, dic v. ποιητην, iam Bernhardius in synt.

p. 414 supplevit, quanquam minime dico, grammatice hane Vocem desiderari. Ergo n0 τις, Sed is, qui sertur ab more μουσικὸς διδύσκεσθαι, is est, ut m Verbo dicam, ὁ ποιητής, ἄμουσος το πρίν sui88 dicitur. In ur. Suppl. 88 45348.

t δεῖ παρθενευειν παῖδας εν δόμοις καλως etερπνὰς τυράννοις δονάς, ταν θέλη

et loc huic simillimo, qui legitur in Tyri. h. 7, 27 Bergk)

οφρο ερατης βης γλαον ανθος χη, qu0 uno codice c0nsentiente et pr0bante G. Hermanno ad Vig. p. 934 pro φρ αρετης, quod e0dices plurimi exhibent et pro vulgata seriptura ἄφρ' cie της restituit Valekenarius in diatr in Eur. p. 293, his die locis nec ad θέλη nec ad εχη cum sit Hermann l. d. τὶς Supplendum est, sed ne dicam, de constructione, quam dicunt

ad intellectum esse cogitandum atque p0etam pergere, quasi dixisset antea τῆ τυραννίδι, η νεότητι, e V. τυράννοις ad θέλη sumendum est τυραννος et νέος ad εχ' e V. νέοισι, nec Opus St, quantum Vide0, cum

36쪽

ἔχη. - Ι S0ph fragm. 691 Dind. x0n.), quod tradi- tua est in Stob.40r. 118, 12 ὁστις δε θνητῶν θάνατον ὀρρωδεῖ λίαν,

μῶρος πέφυκε τη τύχη μέλει τάδε. δια νδ' o καιρὸς του θανεῖν ελθών τυχη, οὐδ', προ αυλὰς 'νὰς εκφύγοι μολών digitur υκ αν φυγεῖν non τις, Sed o ὀρρωδῶν, quare sine caussa Dindorsu εκφυγοι Scribere mavult. - COm- mem0randa Sunt denique Xempla, in quibus ut nisi. Vss. 15048. περὶ γαρ os νυν ευπιστα λέγει και πῶς ὁ κλύων χαίρει ἄλλον τοῖς σοις χεσιν καθυβρίζων. των γα μεγάλων φυχῶν ιεὶς ου αν μάρτοι κατὰ δ' αν τις ει os

et inor. 8. 148. λόγος μεν εστ αρχαῖος ἀνθρωπων φανείς,

aliisque locis, qu0 Matthiae in . 295. p. 591 attulit,

ad tertiam verbi personam Singularis numeri v. τὶς Πbaudiendum esse v. d. olim contendebant, ubi tam elanunc e libris manu scriptis optimi altera perSona restituta est. Restant ex poetis scaenicis, quantum Sei0, duo X- empla, in quibus ad tertiam Verbi personam singularis

i' rara in scripsit Dindorsus cum Grotio pro orat rue, quod traditum est, et ἐκ tiro pro ἐκν Dra cum IIahnio.

37쪽

numeri pronomen τις intellegendum esse censent interpretes, Arist. Nub. 8s. 9874s. δε του νυν ευγὼς εν ἱματίοις προδιδάσκεις εντε-ετλίχθαι, ἄστε λ μ' ἀπάγχε oταν ορχεῖσθαι ηαναθηναίοις δέον αυτούς,

την ἀσπίδα της κωλῆς προέχων μελῆ της ριτογενείης

et Aesch. Ag. 88 67's. εστ cria πη νυνεστι τελεῖται δ' ς το πεπρωμένονονθ' υποκλαίων ἴθ' υπολείβωνοντε δακρύων πυρῶν ιερῶν οργὰς ἀτενεῖς παραθέλξε ι.

Sed illo l0eo rist0phaneo qu0 G. Hermannus dubitanter prop08uerat, οιαν μελῆ τις ριτογενείης, Mei-nekius suo iure in textum recepit, loco VeroraeSchyleo, cur G. Hermannus ad ellipsim V. ις refugiat, non intellego, eum rectissime idem . . adn0tet, de Agamemnone ch0rum cogitare. Is igitur Agamemnon, non τὶς, de quo propter illa ἀπύρων ιερῶν ργὰς ἀτενεῖς, quae 80lum Agamemn0nem pectent, Sermo Omnino SSenequire mihi videtur a choro ου παραθέλξειν dicitur. Veni nunc ad participia, ad quae V τις Subaudiendum esse interpretes pinantur, quorum primum Stat in S0ph. El. 88 1322 3.

σιγαν Μνεσ' ως εα ζόδω ἡλίωτων ενδοθεν χωροῶντος, ubi v. τινὸς aut supplendum SSe ad V. χωρουντος ut latere in V. χωροsντος v. d. 0ntendunt; quorum qui latere . τινος arbitrantur, quanquam quantum vide et

38쪽

ipsi verum non assecuti Sunt, tamen minus ab eo aberrare mihi videntur. Nam V. τινὸς non latet in participi χωρουντος, quod indolem, ut ita dicam, praedicativam minime amisit, Sed in genetivo ων ενδοθεν. Qui enim domestistorum των νdo θεν est, Imus e domesticis est. Genetivus igitur partitivus, quem dicunt, omnium casuum vice fungitur Pariter in Ant. 88.

- των σῶν υτὸς ἐκ σπλάγχνων ἔνανέκυν νεκρῶν ἀμοιβὸν ἀντιδους ἔσει, ἀνω ν εχεις με των ἄνω βαλὼν κάτω ψυχήν τ' ἀτίμως εν τάφω καἔωκισας των νω non caret V. τινὰ sed accusativi vie fungitur et signiscat imum e superisq; C Arueg. g. 47, 9, 1 et S0ph. i. ss. 188 4 V ν βαλλόμενοι κλεπroum μυθους Ῥι Ῥεγάλοι βασιλης η νας ἀσώτου Σιπιυ ρι- δαν πενεώς, μ' - ρη et El. s. 199 εἴ is v θεὸς εἴτε βροτῶν η υ ταυχα πρέσσων - Paullo aliter eX-

pedire placet, qu0 legitur in OR vss. 628. 629

ubi c0ll. rueg. gr. g. 47, 4, 3 intellegunt τινός adis ἄρχοντος Sed coli hoc ipso loco potius σου supplere debebant aut 0ll. Matth. g. 295, 1 σου ρχονroci Si quidem h. l. aliquid supplendum est Malim enim κακῶς δερ- χοντος pr una n0tione Substantivi l000 08ita accipere, ut θανών saepius a Soph0ele substantivi instar adhibitum est atque δεδορκότος in B. Ss 4544s. τυφλος

39쪽

verbis v. δεδορκώς in vim et notionem v0eabuli substantivi e sacilius abiit, qu0d inter adiectiva substantivorum instar adhibita interpositum est. In El. vss. 770. 1δεινὰν et τίκτειν στίν ουδε γὰρ κακῶς πάσχοντι μῖσος, ων τέκη, προςγίγνεται

salso subaudire τινὶ ad πάσχοντι, referendum enim est πάσχοντι ad τῆ εκούση, quod X το τίκτειν unu quiS-que elicit, atque cum poetae dicendum SSet πασχουση, si adesset ii τεκ0ύση, qu0niam h0 abfuit, ut sententiam a singuli ad universa rev0caret, quaS τω τεκόντι cogitandum 8Set, πάσχοντι Scrip8it. - Itemque Xplicandum est, qu0 legitur inde ab i. s. 1025

ubi Chrys0themis quanquam primo loe Electram σε)respicit, non τινὰ, attamen ut Significaret, non modo Electram, Sed omnes, qui eadem molirentur, in miseriis eSSe decere, non εγχειρουσαν, Sed γχειρουντα dixit.

tivi instar positum est, Sed σέ, qu0 e ειςόφει unusquisque adsumit, infinitivi Ποικτίσαι Subiectum est. Postremo in OR vss. 48348. δεινὰ μεν ουν δεινὰ ταράσσει σοφὸς Οἰωνοθέτας ουτ δοκουντ ουτ' ἀποφάσκονθ', quoniam ἀποφάσκοντα cum Scholiasta per ἄπιστα interpretari non licet, cum Ersurdito ad υτ δοκουντ υτὰ φάσκονθ' simplicissimum est με supplere, niSi serte,

40쪽

quod probabilius est, cum auehi δεινά με νουν vel cum Bergili δεινά με νυν corrigendum St. BeStant, quantum Scio, duo Xempla, in quibus V. τὶ omissum sit ex v. d. Sententia, quorum priuS Sti OR. 88 5154S. εἰ γαρ εν ταῖς ξυμνοραῖς

ταῖς νυν νομίζει πρός γ' μου πεπονθέναι

λόγοισιν εἷς Ἀργοισιν εις βλάβην φέρον, alterum in Ant. Ss 68548. εγὼ circi πως συ μ λεγεις ορθῶς άδε Ουι αν δυναίμην μήτ' ἐπισταίμην λέγειν.

Sed priore loco indorsius vestigia Laurentiani πρός

προςγεμου pr. litteri vel γ uno ductu expressis)secutus προς τι μου reStituit; alter autem loco, quo Ersurditus ex Sch0liastae adnotatione δυνατὰ δε καὶ ἐτέρως καλῶς μεταβουλευσασθαι χἀτέρως Seripsit, aperte corrupto nihil probatur. His omnibus con8iderati nemo opinor in lectrae Sophocleae ver8ibus, ad quos tranSeo

quae sunt paedag0gi de ficta reStis morte verba, cum Schneidemin et olim consentiet, pr0nomen τις in apodosi esse missum vel ἰσχύων sine et i substantivi loco ei Starker dictum esse, sed XSpeetabit mecum tale quid ,,D0 potuerit quisquam quamvis sortis effugere. Quodsi poeta exprimere voluit, τις, qui ἰσχύων esse diceretur, mittere ei non licitum erat. Circumspi-