Quaestiones Sophocleae ..

41쪽

ciendum igitur, num oeus, de quo agimus, aliter X-plicari p0ssit aut, si non p0test, quid de eo Statuendum sit. Atque fuerunt, qui arbitrarentur, ad uv. δύναι αν - φυγεῖν e v. βλάπτη subiecti loe ὁ iαπεύ- μενος SSe Sumendum. Sed quae einekius ad C. vs. 1514 de eo verissime iudicavit, qui δηλοῖσι ex praegresso δηλοῖσθαι adsumendum Xistimat mutabit, Opin0r, Sententiam, Si Vernaculo Serm0ne graeca sibi reddiderit μ, vereor ne in e08 quoque, qui ex βλάπτη eliciant ὁ βλαπεόμενος, quadrent. Reddenda est enim paedagogi sententia, ut nunc editur, Vernacul Sic: Wann in oti ine Seliaden usiige Will, lirste er, selbst en e noch so stari Ware, nicht enth0mmen, quod quidem, cum sub illo her nemo τον βλαnτόμενον, Sed τον βλάπτοντα intellegat, absurdum est. Quare coniectura huic loc succurrendum St. tque, qu0d iam supra significavi, Suspic0 restituendum 8Sel0eum ita, ut istud praedicativuin ἰσχύων habeat, quo sit reserendum, quod habet, Si legimus

βλάπτη, δύναιτ υδ αν τις ἰσχύων φυγεῖν. Posteaquam τις ante σχύων intercidit, alterum αν, ut versu compleretur additum est. - Ceterum etiam Mei-nekius in anal Soph. p. 261 in h0 l0e offendit atque cum c0ll. Ai. 8 45 ει δε τις θεῶν βλάπτοι, φύγοι τανχω κακὸς το κρείσσονα ad . σχίων cum δύναιτ' αν

coniunctum articulum desideret atque cum in Laurentiano p0st Vocis δύναι litteras a duae vel tres litterae erasae Sint δύναι αν Scribendum prop0nit. Utrum praestet, alii diiudicent. Modo ne rasurae soli quicquam tribuant.

42쪽

Neque desunt in Laurentiano scripturae depraVationes, quarum rig a malo Sophoclis verb0rum intellectu petenda est. Sic v. τῆςd in C. S. 786 ως - πόλις - σοὶ κακῶν νατος τῆςδ' ἀπαλλαχθῆ χθονος), qu0d restituit caliger, cum reserrent ad κακῶν in τῶνδ' c0rruperunt. V. πολλά in C. s. 1514 αἱ πολλὰ βρον

κητο βέλη cum male ad βρονταὶ accommodarent, in πολλαί, τα G qu0 Seribendum esse caligerus intellexit in Tr. 292 ἄνασσα, νυν τέρφις εμ τανης κυρεῖ, gων με παροντων, τα δε πεπυσμένη λόγω pr0pter vicinum των μεν in των δέ, v. ζῶνι quod recte correxit T0upius in OR. 8. 1453 ον μνη τε μοι πατήρ τεθέσθην ζῶντι κυριον τάφον cum prave referrent ad V00eS, quae antecedunt, μητηρ τε πατήρ τε, in ζῶντε mutaverunt. In R. denique S. 1170 Οερ οἷμοι, προς αυτω γ' ιμ et δειν λθειν οἰδ. αγωγ' ἀκουειν eum non perspicerent εἰμὶ λέγειν et εἰμὶ ἀκουειν inter se reSPODdere, κουειν, quod et apud Plutarchum et in scholio et in uno apographo Servatum est, in κούων c0rruperunt. Similiter illa constructi0, qua infinitivi supini Latinorum in huμ desinentis loco cum adiectivis coniunguntur, cuiu cum plerique Script0re graeci tum Soph0eles amittatissimi fuerunt, uno alterove loco a Laurentiani scriptore n0 perspecta videtur esse. In Electrae enim sabulae versibus 1354 61

43쪽

41 φίλτατον φῶς, ἁ μόνος σωτηρ δόμων

1355. Ἀγαμέμνονος, πῶς λθες η συ κεῖνος εἶ, o τόνδε aμ εσωσας ε πολλῶν πόνων; νιλιαὶαι με χεῖρες, δι o δ εχων Ποδῶν πηρέτημα, πῶς υτω πάλαι ξυνών μ' ἔληθες νθ εφαινες - λλά με λόγοις ἀπώλλυς - ger εχων διστ εμοί; quibus Electra paedagogum p0Steaquam rec0gΠOVit, adloquitur, contendit indorfius pergere Electram inde a V. διστον, quaSi in praecedentibus non manus paeda-g0gi, Sed paedagogum pSum 88et adl0cuta, prostetur Meinekius sibi nihil n0 placere. Interpretatur autem hic V. D. vss. 1357. 58 dilectissimxe manus, O tu, qui dulcissimum habes pedum ministerium. Sed in hae explicatione quae, ut Statim c0gn0Scemus, p0tiSSimum offendunt in graece seriptis verbis, με et δε particulae, omisit et quod n0 scriptum est apud S0ph0elem tu μde suo addidit Meinekius , Ceteri vero v. d. quibus

D0n aeque perSuaSum S VSS. 1357 8 integros esse, haeserunt cum in Oti0ne V. εχων, pr qu παρασχών

expectat G. W0limus, id qu0 cum n0 paedagogus, sed Electra illud ministerium habeat, paedagogus praestiterit, verissime iudicavit - tum in eo, qu0 quamvis variare omnin Electram sermonem huic loco accomm0datum sit, tamen male variatum est ab illa, si primum manus dilecti88imas, deinde personam adloquitur, cuius pedes eo ministeri dulcissimo functi sunt, quod ut aliis verbis dicam, per με et δε aequalia tantum membra ut χεῖρες et ποδῶν πηρέτημα es Phil.

44쪽

42Med. 1071 φιλτάτη χείρ, φίλτατον δε μοι στόμα),

non tam inaequalia, ut φίλταται χεῖρες et διστον πηρέτημα χων - enim, qui ex Meinelii explicatione χωνυπηρέτημα esse dicitur et ip8 habet τὰς χεῖρας neque manibus pponi potest 0mp0ni 0SSunt. Quae cum Sentirent V. d. φιλεύτας με χεῖρας διστον δ' εχων

δ' μοί vel διστον δε σῶν SchneideWiuu prop0Suerunt. Sed cum e ulla harum scripturarum corruptelam n0Stri loci ortam esse n0 ita credibile sit, aliquid aliud, qu0d plures probabilitatis numeros habeat, circumspiciendum et ex eo pr0sciscendum est, quod munus το πηρέτημα obiit paedag0gus, Electra, in quam conlatum Sit, habet et quod, cum Sententia ipSa miSSO V. εχων integra Sit, in illis litteris χων aliquid latere verisimile est, quod adderetur n0 necesse uerit. Quod vero in verbis, de quibus agitur, accuratius definiri possit, est unum V. ἐδιστον. Num scripsit S0phocles φιλταται με χεῖρες διειον δ' ἔχειν

ποδῶν πηρέτημα, πῶς υχω πάλαιμ εληθες S. 3Id est, quod sane ne in nostra nec in latina lingua Vertendo adaequare p08Sumus pedum ministerium dulcissimum habitu sc ei cui praestitum est, i id est

Electrae.

Ossendi vero Nauckius et in eis, quae See tur atque quod et φαινες, ad qu0 ξυνίνω σε intellegendum esse Schneidewinus et Dind0rsius vel quod pro εφαίνου dictum esse olimus nescio quo iure c0ntenderunt, moleStum et v. ἀλλα ineptum esset, delet us 1359

45쪽

ξυνών μ' ἔληθες οὐ Γ ἐφαινες, αλλά με in s. insequenti λόγοις μ' ἀπωλλυς Scribendum prop0suit. Sed nescio, an difficultates, quas significavit Nauckius, alia interpretatione t0lli possint. 0nii go enim πῶς ουτωπάλαι ξυνών μ' ληθες ου δ' φαινες ἔργ' ἐχων διστ'εμοί; nec aperuisti mihi dulci8sima res, quanquam aperire in tua potestate erat), quibus verbis verba αλλάμε λόγοις ἀπώλλυς, quae illis υδ εφαινες ερ, βδιστ'εμοί opposita Sunt, cum Electrae animo c0mm0to paedag0gi de Orestis morte commenta ante omnia Obver-Sentur, a poeta inSerta sunt. Cuius interp0siti0nis me non habere simile exemplum quanquam mihi fatendum est, tamen per e spectata mihi non ita absona videtur e8Se. Ceterum cum Verbi ου δ' ἐφαινες ger εχων διστ'εμοί, in quibus ἔργ' δισι mo et ad ἐναινες et ad ἔχων pertineant, optime colligi 0ssunt i 55 κἀδόκειμεν ἔσθ' et δισσους Ἀτρείδας αυτύχειρ κτείνειν ἐχων et Αnt. 635 πάτερ, σός εἰμι, καὶ συ μοι γνώμας ἐχων χρηστὰς ἀπορθοῖς, αἷς εγω, εφέφομαι δ'). Occasione oblata placet pauca verba sacere de infinitivis, qui a S0phocle adiectivis, quo accuratius de-sniantur, adduntur, atque e et eo eligere atque ineonSpectum colligere, qui aeque ac nostro l0c infinitivus ἔχειν Vocabulo διστον app08itus Latin0rum supini in huμ desinentis '0eo cum adiectivi coniunguntur.' Addenda sunt hae exempla eis quae in notari collegi.

46쪽

Sunt autem illi inimitivi aut ita comparati, ut eum iterent tantum adiectivi notionem, adieetivo e quo pendeant ex abundanti additi sint, ut in Tr. s. 694δέρκομαι φάτιν ἄφραστον, ἀξύ, βλητον ἀνθρώπω μα-

θ εῖν''), in fragm. 109, 10 και γαρ νςειθες σῶμα καιδνςώνυμον γλωσση σοφὸν τίθησιν εὐμορφον τ ιδεῖν, in R. s. 1338 τί θητ' μοι - προς ro eo ἔτ' στ' ἀκουειν δονα, quibus addendus est Tr. s. 854, si quidem G. Hermannus verum Vidit, cum scriberet Ioν ἀναρσίων υπω γά κλαυτον traditum est ἀγύκλειτον) φακλέους πέμολε πάθος οἰκτίσα , et addendus esset OC. vs. 285 si Waheseidus Verum Vidisset, cum scriberet μηδέ μου κάρα το δος πρός οπτον εἰς ο ρ ἄνατιμάσης pro εἰς0ρῶν, ad quod defendendum conseras quae leguntur inde ab i. s. 1275 μή τί με πολυπονονω δ' ἰδών - μή μ' αποστερήσης των σων προςώπωλὰ do νὰν μεθέσθαι. Aut infinitivis notio universa, quae in adiectivis inest, accuratius desinitur, e quo Vmero St, qu0dc0nieci διστον χειν ποδῶν πηρέτημα, ut in C. Vs 3 ἐχεις γαρ χῶρον ου αγνὶ πατεῖ, in B. vs. 1204 ανῶν δ' ἀκούειν ις ἀθλιώτερος in OR.

γισται φέρε ιν es Ant. S. 64 ἀρχόμεσθα και ταὐτἀκούειν κἄτι τῶνδ' ἀλγίονα int. ἀκούειν) inal. s. 1015

δ' Quod cum . . conserunt exemplum Phil. s. 847 ς

hic quoque infinitivus prorsus abundanter dictum est, tamen cum ευδρακος λεύσσειν significet Acharssieliti ii Sehn, non Liar angu8ehn, On tu hune numerum referri debet.

47쪽

προνοίας Οὐδεν ἀνθρώποις ες κέρδος λαβεῖν ἄμειν ων in R. s. 429 η ταυτα ητ νεκτὰ προς os του λύε ι, in Tr. S. 673 τοιosro εκβέβροεν, οἷον , γυναῖκες, μῖν asi ' ἀνέλπιστον μαθεῖν in C. vs. 165 δεινοῖ τινος φόβου φανέντος ουδ' ἀνασχετου βλέπει, in C. s. 1014 α δε συμφοραὶ αυτοῖ πανώλεις, ξιαι δ' ἀμυναθεῖν in C. v. 1252 λόγος)αξιος θαυμάσαι in OR. V8. 776 πριν μοι τύχη τοιάδ'επέστη, θαυμάσαι μεν ἀξια σπουδης γε μέντοι qς

ex C. s. 624- κίνηet' n , Xant. 8. 1060 ἀκίνηr φράσαι, identur pinari, σράσαι pendere e τἀκίνητα, Sed pendet ἀκίνηχα ex V φράσαι atque V. ρύσαι onStruendum S eum oσεις με. Quare ex Ant. s. 106 illi v. d. ne lect0res in errorem inducerent, τἀκίν ru tantum afferre debebant.

48쪽

vs. 461 πάξιος μέν, Οἰδίπους κατοικτίσαι in B. vs. 1375 λλ' η τέκνων δῆτ' ἔφις ην φάμερος προς λευσσειν μοί in i. s. 18 Ἐκχορος μάλιστα μισηθέντος εχθίστου θ' o ρῆν in Εl. s. 1189 καὶ πῶς γένοιτ αν τῶνδ' ετ εχθέω βλέπει, in i . S. 1010ὁτω πάρα μηδ' OLMχουντι μηδεν διον γελῶν in Ai. 8. 79 υκουν γέλως η διστος ει εχθρους γελῶν; in OR. s. 562 πῶς δῆτ' εμο τυραννὶς φδίων ε χει ναρχῆς ἀλυπου καὶ δυναστείας φυ; in Tr. s. 2904ovro γαρ πολλου λόγου λεχθένεος διστον κλυε ιν in Phil. vs. 81 λλ' - ὁ γάρ τοι κτῆμα τῆς νίκης λαβεῖν - τόλμα μ); in Ant. s. 439 ἀλλ πώνrα αυτ ησσω λαβεῖν μοὶ πέφυκε τῆς μῆς σωτηρίας in Phil. s. 1100

bata construenda sunt verba et I ουδε κλυειν σοι εστιν

λυπηρόν In Ant. s. 83 καίro φθιμένω τοῖς ἰσοθέοις ἔγκληρα λαχεῖν μέγ' ἀκουσαι, in quibus verbis cur Nauckius dubitet, num μέγ' ἀκουσαι pro μέγα κλέος Vel μέγα κυδος dici possit, caussam n0 video in Phil.

vs. 116 οἰκτρὰ γὰρ βόσκειν κῆρὶ in C. s. 143

ο πάνυ μοίρa εὐδαιμονίσαι πρώτης coli. Matth.

ηδ Alito do h. l. iudicat Selineidewinus, sed cf. Lobeckium ad i. p. 72 not. 34. s. ' Quanquam in his ipsum Giri prister limeros SuSPe

ctum St.

49쪽

φ. 535 b), qui tamen locus admodum suspectus est in OC. s. 1152 λόγος σμικρὶς μεν εἰπεῖν in OR.

vs. 123 ὁ με τάχιστος των λόγων εἰπεῖν et καὶ μαθεῖν. Denique adiectivi 0eo participium substitutum videtur esse in Ant. S. 20 εκκεκήρυκχαι - ἄν ς ἄθαπτον καὶ προς ιωνῶν δέμας καὶ προς κυνῶν εδεστὸν αἰκισθέντ' ἰδειν.

Ceterum omnibus c0llectis Xenapii apparet, S0ph0clem in his l0eutionibus infinitivis activis et neutris tantum HSum 8Se, quae in hoc genere dicendi fere s0la ab Atticis adhiberi constat e G. Herm. ad Vig. p. 738. Κmeg. gr. g. 55, 3 8.

λεις δείματ' κουειν, in Pind. Pyth. 1, 26 50 τέρας

με θαυμάσιον προςιδέσθαι, θαυμα δε καὶ παριόντων ἀκοῶσαι, apud Sophoelem, si bene attendi, nulla X- empla extant. Nam in C. s. 529 μορ θάνατος μεντ δ' ακουειν, ὼ ξεῖν''s. non θάνατος et κουειν arcte e0niungenda sunt, sed τάδ' ακουειν subiecti instar θάνατος esse dicitur et quae leguntur inde a Tr. s. 853 νόσος, ῶ Πόποι οῖον ἀναρσίων υπω ἀγακλειτὰν 'Hρακλέους ἀπέμολε πάθος ἰκτίσαι, de eorum integritate a v. d. rectissime valde dubitatur.

50쪽

Sed multo latius patuit aliud viti0rum genus, quoversus aut ab histri0nibus ineuleat aut a grammaticis lectoribusve ad Xplendam orationem sententiamque declarandam, ad caussam alicuius rei X plicandam, comparandi denique caussa ascripti, deinde errore consiliove in ipsam orationem recepti sunt. Qu0 quanquam in singulis exemplis cum in aliis tum in l0eis, quos dicunt communes, Saepius discerni nequit, utrum ab histrionibus an a grammaticis librariis, lect0ribus versu S, qu08 Spurios esse intellegimus, inserti sint, tamen subditos e S Se eos, cum aut lingua aut numeris offendant aut loco, quo inserti sunt, aut omnino ineptae Sint atque Sententiarum connexum turbent aut fabulae dispositioni repugnent, plerumque certis Sinai argumentis firmari potest. Sic ut versus verbi explicandi caussa setos et in textum receptos asseram, delendos esse El. 8 69 Laeli mannus de mens trag. p. 45 G. Hermannu in opp. 6, 1 p. 13, El. vss. 1289 O Arndtius in progr. Neubrandenburg. a. 1854 Ahrensius in pr0gr. Coburg a. 1859 p. 8 de-

Ac Saepius versu spurii n0 ex uno tantum interpretament orti, sed e pluribus eisque Saepe non eiusdem generis consuti sunt. Cuiusmodi corruptela ut Xeniplum asseram, in S0ph0clis Antigona posteaquam Creon atrocitatem misit et ut Antigonam 80lveret, celeriter abiit, nuntius in scaenam prodit atque l0ngiore de ine0nstantia

fortunae immanae cum omni uin tum Creontis oratione habita cum ch0ro tunc Serni0nem nectit: