장음표시 사용
51쪽
Utrum sacramenta veteris imis gratiam causarent.
Ad sextum sic proceditur l). Videtur qubd etiam sacramenia veteris legis gratiam causarent. Quia, sicut dictum est an b), sacramenta novae legis habent essteaciam ex fide passionis Christi. Sed fides passionis Christi luit in veteri lege, fient ei in nova habemus enim eumdem Spiritum fidei, nut habetur II ad Cor. IV. Sicut ergo sacramenta novae legis tonserunt gratiam, ita etiam sacramenta veleris legis gratiam
2. Praetere. sanctificatio non fit nisi per gratiam. Sed per saeramenta veteris legis homines sanctificabantur; dieitur enim Levit. VIII a Ctimque sanctificasset Morses Aaron et filios ejus in vestitu suo, etc. AErgo videtur quod sacramenta Fieris legis gratiam conserebant. . Praeterea, sicut Beda diei in Homit Circumcisionis, aloeci salutiferae curationis anxilium circumcisio in lege eontra originalis peccati vulnus agebat, quod baptismus agere revelat tempore gratiae consuevit. 'ed baptismus nunc conseri gratiam. Ergo circumcisio gratiam conserebat; et, pari ratione, alia sacramenta legalia, quia, sicut baptismus est anu sacramentorum novae legis, ita et circumcisio erat anu sacramentorum veteris legis; propter quod et Apostolus dicit, Galat. . I a Testineor omni homini circumcidenti se, qu0niam debitor est universae legis laciendae. Sed contra est, quod Galat. IV, dicitur a Convertimini
iterum ad infirma et egena elementa n Glossa 2 Id est ad legem, quae dicitur infirma, quia perseeth non justificat. Sed gratia perseet justificat. Εivo sacramenta veteris legis
gratiam non conserebant. 1ὶ Be his etiam supra, i, 2 qu. 103 art. 2 et qu. 107,
in I ad 3; et infra qu. 70, art. 4 et o Sent. dist. 1, v. 1, art. 5, quaestiunc. 1.
2 Ex commentario Petri Lombardi eruitur. Dicit etiam
52쪽
42 PAR III, QUAEST. LX l, ART. VI.s 'cLΠsio. - Cum efficiens causa suo essectu posterior esse nequeat, sacramenta legis veteris Christi passionem quin causa est n0strae justificalionis antegressa, nullam in se vir tutem ad conserendam gratiam justiscantem habuisse, sed solum fidem patres justificantem ogiendisse constat.)Respondeo dicendum, quod non potest dici quod sacramenta veteris legis conserrent gratiam justificantem per seipsa, id est propria virtute, quia sic non fuisset necessaria passio Christi, secundum illud ad Gul. It u Si ex lege est justitia, Christus gratis mortuus est. δε Sed non potest dici quod ex passiona Christi virtutem haberent conserendi gratiam justificantem Sicut enim ex praedictis patet art. 5 , virtus passionis Christi
copulatur n0bis per idem et sacramenta, differenter tamen nam continuatio quae est per fidem, fit per actum animae continuatio autem quae est per sacramenta sit per usum exteri rum rerum. Nihil autem prohibet id quod est posterius tempore, antequam sit movere l), secundum quod praecedit in actu animae, sicut finis, qui est p0sterior tempore, movet agentem secundum quod est apprehensus et desideratus ab ipso sed illud quod nondum est in rerum natura, non movet secundi usum exteriorum rerum; unde causa essteiens non potest esso posterior in esse, ordine durationis, sicut causa finalis. Sic ergo manifestum est quod a passione Christi, quae est causa humanae justifieationis, convenienter derivatur virtus justificativa ad saeramenta40vae legis, non autem ad sacramenta veteris legis. Et tamen per fidem passionis Christi justificabantur antiqui patres, sicui et nos; sacramenta autem veteris legis erant quaedam illius fidei protestationes, in quantum significabant passionem Christi et effectus ejus. Sic ergo patet quod sacramenta veteris legis non habebant in se aliquam virtutem qua oper rentur ad conserendam gratiam justificantem, sed solum signa erant fidei per quam justificabantur.
Chrysostomus Infirma elemensa voea e egena, quisa nuuam nim habean ad proposiι bona perdueendi.
1 Vel transposita confirmetione, id quod ea posterivaismpore, movere anιequam siι, ιe. Nimirum quoad Masreale vel existens actualiter, quamvis non nisi per ordinem M
53쪽
M primum ergo dicendum, qud antiqui patres habebant f eae de passione Christi futura, quae, secundum quod erat in apprehensione animae, poterat iustificare. Sed nos habe inuaueae de passione Christi praecedenti, quae potest iustificaraeliam secundum realem usum sacrametitalium rerum, ut die-lae est in corp.).14 seeundum dicendum, Fbd illa sanctificatio erat figuralis; per hoc enim sanctificari dicebantur, quod applicabantur culini divino seeundii ritum veteris legis, qui totus ordinabatur ad figurandam passionem Christi. Ad tertium dicendum quod de circumcisione multiplex suit
opinio. Quidam enim dixerunt qubd per circumcisionem non Meserebatur gratia, sed solum auferebatur peccatum. Sed Monon potes esse, quia homo non justificatur a peccato nisi per gratiam, secundum illud Rom. III a Justiῆcati gratis per gratiam ipsius. Et ideo alii dixerunt'iabd per circumcisioueineonserebatur gratia quantum ad effectus remotivos culpae, sed 20 Fantum ad effectus positivos gratiae. Sed hoc etiam vivis esse falsum, quia per circumcisionem dabatur pueri satellas perveniendi ad gloriam, quae est ultimus effectus positi aratiae. Et praeterea, secundum ordinem causae sormalis, priores sunt naturaliter Melus positivi vim privativi, lichiserendum ordinem causae materialis si h converso sormaestiae non exeludi privationem, nisi informando subjectum. Et ideo alii dicunt quod circumstigio conserebat gratiam, etiam granium ad aliquem effectum positivum, qui est sacere dis Duae vita aeterna, non tamen quantum ad hoc quod est reprimere concupiscentiam impellentem ad peccandum duod et aliquando mihi visum est i); sed diligentius consideranti apparet hoc etiam non esse verum, quia minima gratia potest resistere cuilibet concupiscentiae, et mereri vitam aeternam. Et ideo miniis dicendum videtur quod circumcisio, sicut et alia sacramenta veteris legis, era solitae signum fidei justificanus rade Apostolus dicit, Rom. IV, quod si Abraham accepit signum
lyseilicet IV, Sent , dist. 1, qu 2 art. 4, quaestiuno 3, xpressitis notabitur infra qu. 70, art. 4, ubi hoc ipsum
54쪽
circumcisionis, signaculum iustitiae fidei sat ideo in circumcisi0ne conserebatur gratia, in quantum erat signum pasAionis christi futurae, ut infra patebit D. 20 art. l.
Deinde considerandum est de alio effectu sacramentorum, qui est character. Et circa h0 quaeruntur sex 10 Utrum ex sacramentis causetur character aliquis in anima. ' Quid sit ille character. 30 Cujus sit character. 4 In quo sit sicut in subjecto. 5 Utrismsit indelebiliter. 6 Uirtim omnia sacramenta imprimant etiaracterem.
Uιrum sacramentum imprima aliquem characterem in
Ad primum sic proceditur l). Videtur quod sacramentum non imprimat aliquem characterem in anima Character enim significare videtur quoddam signum distinctivum. Sed distinctio membrorum Christi ab aliis sit per aeternam praedestinationem, quae non ponit aliquid in praedestinato, sed sollim in Deo praedestinante, ut in I. pari habitum est qu. 23, artia BQ; dicitur enim H. Timoth. II Firmum landamentum Dei stat habens signaculum hoc Novit Dominus qui sunt ejus. Ergo sacramenta non imprimunt characterem in anima 2. Praeterea character signum est distinctivum Signum autem, ut Augustinus dicit in II De doctrina christ. cap. lj, i ne his etiam IV, Sent. dist. . qu. 1, art. . quin
55쪽
esi si quod praeter speciem quam ingerit sensibus, laeti aliquid
fiae in eognitionem venire. Nihil autem est in anima quod aliqua speciem sensibus ingerat. Ergo videtur quod i anima Mariae imatur aliquis character per sacramenta. 3. Praeterea, sicut per sacramenta novae legis distinguitur fidelis ab infideli, ita etiam per sacramenta veteris legis. Sed satramenta veteris legis n0n imprimebant aliquem characteremis anima unde et dicuntur u justitiae carnis, secundum aposistum, ad HebP. IX. Ergo videtur qud neque sacra- Maia novae legis imprimunt characterem.
sed contra est, quod Apostolus dicit, II ad Cor. I urauia2Ii nos Deus est, et qui signavit nos et dedit pignus Spiritus in cordibus nostris , Sed nihil aliud importat charaeter
Fam quamdam signationem. Ergo videtur quod Deus per satramenta nobis suum characterem imprimat.
coacLusio. - Cum Clarisii fideles per sacramenta ad aliquid divinum ad Dei cullum spectans deputentur, oportet illos per sacramenta aliquo spirituali charactere insigniri.)Resp0ndeo dicendum, quod, sicut ex praedictis patet qu. 62, in h), sacramenta novae legis ad duo ordinantur, videlicet ad medium contra peccata, et ad perficiendum animam in his pae pertinent ad cultum Dei, secundum ritum christianae vitae. laicaaeque autem ad aliquid certum deputatur, coiisuevit ad illud edasignari sicut milites qui adscribebantur ad militiam, aliquitus solebant quibusdam characteribus corporalibus insisairi, eo ub deputabantur ad aliquid corporale. Et ideo, in homines per sacramenta deputentur ad aliquid spirituale nineas ad cultum Dei, consequens es qubd per ea fideles liquo spirituali charactere insigniantur. Unde Augustinus dicitis l. Contra Parmenian cap. 43 Si militiae charactere in corpore suo , non militans pavidus exhorruerit, et ad uessientiam imperatoris coulugerit, ac prece lusa, et impetrata j xenia militare coeperit, numquid homine liberato atque torreelo, character ille reperitur, ac non potius agnitus approlatur An sori miniis luerent sacramenta christiana, quam minis hae nota n, primam ergo dicendum, quod fideles Christi ad praemissi quidem suturae gloriae deputantur signaculo praedestin
56쪽
46 PAR III, QUAEST. LXIII, M. II.
lionis divinae. Sed ad actus convenientes negenti Ecclesiae deputantur quodam spirituali signaculo eis insignito, quod character nuncupatur.
Ad secundum dicendum, ubd character animae impressus habet rationem signi, in quantum per sensibile sacramentum imprimitur per hoc enim scitur aliquis esse baptismali charactere insignitus, quod est ablutus aqua sensibili. Nihilominus tamen character vel signaculum dici potest, per quamdam similitudinem, omne quod consigurat alicui, vel distinguit ab alio, etiamsi non sit sensibile sicut Christus dicitur a ligura
vel character paternae substantia , n secundtim postolum
Ad tertium dicendum, quod, sicut supra dictum SL qu. 62, art. 6ὶ sacramenta veleris legis non habebant in se spiritu lam virtutem ad aliquem spiritualem effectum operandum. Et ideo in illis sacramentis non requirebatur aliquis spiritualis character, sed sufficiebat ibi corporalis circumcisio, quam Apostolus si signaculum n nominat, Romia IV.
Utrum character si spiritualis potestas.
Ad secundum sic proceditur 1ὶ Videtur quod character non sit spiritualis potestas Character enim idem videtur esse quod figura; unde Hebr. I, ubi dicitur si figura substantiae ejus, in graeco habetur loco figurae, a character Sed figura est in quarta specie qualitatis, et ita differt i potestate, quae est in secunda specie qualitatis Character ergo non est spiritualis potestas. 2. Praeterea Dionrsius dicit, II. cap. Eceles hierarch.. subdis divina beatitudo accedentem ad baptismum in sui pa ticipationem recipit, et proprio lumine, quasi quodam Suno, ipsi tradit suam participationem n et sic videtur quod haracter sit quoddam lumen Sed lumen ad tertiam speciem qua, litatis videtur pertinere. Non ergo character est p0 testas, quae videtur ad secundam speciem qualitatis pertinere. t Be bis etiam IV, Sens , disi. 4 qu. 1, art. l.
57쪽
r praeterea,4 quibusdam character sic definitur 1ὶ u ch laeter est signum sanctum communionis fidei et sanciae ordi- rationis, datum a ierarcha n Signum autem est in genere relationis, non autem in genere p0tesialis. Non ergo characteres spiritualis potestas. έ. Praeterea, potestas habet rationem causae et principii, ut in . Metaphys ilext. 17). Sed signum quod ponitur in deuilione characteris, magis pertinet ad rationem essecisis. exaracter ergo non est spiritualis potestas. Sed reaira est, quod Philosophus dicit in II Ethie. QTria Sta in anima : potentia, habitus et passio. Sed charactersae est passio, quia passio cito transit, character autem in-jelebilis est, ut iusta dicetur ari. ). Similiter etiam non est habitus, quia nullus habitus est qui se possit ad benἡ et maia habere character autem ad utrumque se habet utuntur eniae eo quidam benh, alii vero math, quo in habitibus non contarii; nam habitu virtutis nullus utitur male, et habitu malitia nullas benδ. Ergo relinquitur quod character sit
istUniantur ad ea peragenda quae divini sunt cultus, neres adussi est illum esse quamdam animae collatam spiritualem Diesialeae, quae ad genus qualitatis sub secunda ejus reducllar specie. Resposideo dieendum, qudd, sicut dictum est an l), Sa .mmenta novae legis characterem imprimunt, in quantum perta depulantur homines ad cultum Dei, secundum ritum chris-ii3stae religionis. Unde Dion7sius in II cap. Eccles hierarch., sed dixisset Fb a Deus in quodam signo tradit sui partici-y ijodem accedenti ad baptismum n subjungi : ierliciens rassi divinum, et communicatorem divinorum n Divinus autem silius consisti vel in recipiendo aliqua divina, vel in radendo vis. Ad utrumque autem horum requiritur quaedam potentia; ad tradendum aliquid alio requiritur quaedam putentia tista, ad recipiendum autem requiritur potestia passiva. Et si S. Dionysio a quihusdam tribuitur hae desinitio; sed
58쪽
48 PAR III, QUAEST. LXIlI, ART. II.
ideo charaeter importat quamdam potentiam spiritualem, ordinatam ad ea quae sunt divini cultus. Sciendum tamen quod haec spiritualis potentia est instrumenialis, sicut etiam supra dictum est de virtute quae est in sacramentis qu. 62, art. 4 ;habere enim sacramenti characterem compeii ministris Dei, minister autem habet se per modium instrumenti, ut Philosophus dici in I. Polit. cap. 4). Et ide0, sicut virtus quae est in sacramentis non est in genere per se, sed per reductionem eo Fbd est quiddam fluens et incompleium , ita etiana character non propri est in genere vel in specie, sed reducitur ad secundam speciem qualitatis. Ad primum ergo dicendum, quod figura es quaedam terminatio quantitatis; unde, propri l0quendo, non est nisi in rebus corporeis, in spiritualibus autem dicitur metaphorico. Non autem ponitur aliquid in genere vel specie, nisi per id quod de eo proprie praedicatur. Et ideo characie non potest esse in quarta specie qualitatis, lices hoc quidam posuerint Ad secundum dicendum, quod in tertia specie qualitatis non sunt nisi sensibiles passiones vel sensibiles qualitates Ch racter autem non est lumen sensibile. Et ideo nonssi a tertia specie qualitatis, ut quidam dixerunt. Ad tertiuae dicendum, qubd relatio quae imp0rtatur in notamine signi, oportet quod super aliud sundetur. Relati autombrius signi quod es character non potes sundari immedia super essentiam animae, quia sic conveniret omni animae naturaliter. Et ideo oportet aliquid poni in anima, super quod sundatur talis relatio; et hoc est essentia characteris. Unde non oportebit quod sit in genere relationis, sicut quidam p0Suerunt. Ad quartum dicendum, quod character habet rationem igni per comparatiouem ad sacramentum sensibile, a quo immitamiιur; sed secundum se consideratus, habet ali0nem prin-eipii, per modum iam dicium in corp.).
59쪽
DE EFFECTU AEACRAMENTORLII. 4s
Utrum character uerumentalis sit haracte chrisιi.
M tertium sic proceditur l). Videtur quod character saerR-mellulis nou sit character Christi. Dieitur enim Eph es. IV asstitie contristare Spiritum sanctum Dei, in quo signati estis. Sed consignatio imp0rtatur in nomine characteris. Ergo staraeler sacramentalis magis debet attribui Spiritui sancio quam Christo. 2. Prieterea character habet rationem signi. Est autem , Dum gratiae quae per sacramentum consertur; gratia autem in- staditur animaeo tota Trinitate, unde dicitur in Psalm. IIIIIII Gratiam et gloriam dabit Dominus. n Ergo deisi qud character sacramentalis non debeat specialiter astribui Christo. 3. Praeterea, ad hoc aliquis characterem accipii, ut eo atruris distinguatur. Sed distinctio sanctorum ab aliis sit per stafiuiem, quae si sola distinguit inter filios regni et filios perditionis, is ut Augustinus dicit, XV De Trinit. unde et ipsi perditionis filii charaeterem bestiae habere dicuntur, ut patet apocul. XIII. Charitas autem non attribuitur Christo, sed Raris Spiritui sancto, secundum illud Rom. Vci Charitas dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum sanctum , qui evus est nobis; n vel etiam Patri, secundit illud II ad cor. in. a Gratia Domiui nostri Jesu Christi et charitas Dei. n8 6 videtur quod character sacramentalis non si attribuendus christo. Sed contra est, quod quidam sic definiunt characterem ueharacter est distincti , charactere aeterno impressa animae rationali, secundum imaginem consigilans trinitatem creatam Irinitali creant et recreanti, et distinguens a nou configuratisseeundum statum fidei. Sed citaracter aeternus est ipse christus, secundum illud Bebr. Qui tim sit splendor 1 Be his etiam IV, Senι. dist. qu. 1, ari 2 et art. s,
60쪽
50 PAR III, QUAEST. LXIII, ART. III.
gloriae, et figura, vel character i substantiae ejus o Ergo videtur quod baraeter sit propri attribuendus Christo. CONCLUsIO. - Character qui per sacramenta imprimitur, ad ea peragenda quae divini sunt cultus, character Christi est, quo Christi fideles ei confiigurantur. Responde dicendum, qubd, sicui ex supin dictis patet lari l), character propri est signaculum quoddam quo aliquid insignitur, ut ordinatum in aliquem finem; sicut charactere insignitur denarius ad usum commutationum, et mi lites charactere insigniuntur, quasi ad militiam deputati. Homo autem fidelis ad duo deputatur Primo quidem et principaliter ad ruiti0nem gloriae; et ad hoc insignitur signaculo gratiae, secundum illud Mech. IX: Signa Thali super frontes virorum gementium et dolentium n et Apocal. VII u olite nocere terrae et mari neque arboribus, qu0adusque siguemus servos Dei nostri in frontibus e0rum n Secundo autem deputatur quisque fidelis ad recipiendum vel radendum aliis ea quae pertinent ad cultum Dei; et ad hoc proprie deputatur character sacramentalis Totus autem ritus christianae religionis derivatur a sacerdotio Christi. Et ideo manifestum est quod character sacramentalis specialiter est character Christi, cujus
sacerdotio configurantur fideles secundum sacramentales charaeteres, qui nihil aliud sunt quam quaedam participationes sacerdotii Christi, ab ipso Christo derivatae. Ad primum ergo dicendum , qudd Ap0stolus ibi loquitur de
consignatione secundum quam aliquis epulatur ad suturam gloriam, quae fit per gratiam, et Spiritui sancto attribuitur, in quantum ex am0re procedit quod Deus nobis aliquid gratis largiatur; quod ad rationem gratiae pertinet. Spiritus anteae sanctus amor est; unde et I ad Cor. XII, dicitur: si Divisiones gratiarum sunt, idem autem Spiritus. Ad secundum dicendum, quod character sacramentalis estres respectu sacramenti exteri0ris, ei est sacramentum respectu ultimi essectus. Et ideo dupliciter potest aliquid character attribui uno mod secundum rationem sacramenti, et hoc modo est signum invisibilis gratiae quae in sacramentos Pro figura in graec χαρακτηρ legitur.