장음표시 사용
541쪽
avenuom in Mevi minali, semidum se considerat . est commune omnibus peccatis mortalibus, quia per quodlibet pereatum mortale homo avertitura Deo; unde et per eons quens macula, quae est per privationem gratiae, et reatus plenae aetem communia sunt omnibus peceatis mortalibus; et g
eundum hoe intelligitur id quod dieitur Iam, II: a Qui offendit
in viis, laetus est omnium reus. v Sed ex parte conversionis, peccata mortalia sunt diversa, et interdum contraria r unda manifestum est quod ex parte conversionis, peccatum mortala
sequens non laeti redire peceat mortalia prius abolita ali quin aequeretur quod homo per pereatum prodigalitatis red cerata in habitum vel dispositionem avaritiae prilis abolitae; et aio contrarium esset eausa sui contrarii, quod est inpossibilo. Sed considerando in peccatis mortalibus id quod est ex parte aversionis absolutae, per Mecatum mortale sequens redit illud quod luerat in prioribus peccaus ante dimissionem, inquantum per pereatu mortale sequens homo privatur gratia et ni reus poeme aeternae, sicut et prius erat. Verum quia aversio in eoinis mortali ex conversione quodammodo eausatur, recipiunt ea quae sunt ex parta aversionis quodammodo diversitatem per comparationem ad diversas eonversiones sient ad diversas causas ita quod sit alia aversio, et alia maeula, et alius reatus, prout consurgit ex alio et alio actu pereati modi talis. Et hoc modo in quaestionem vertitur, utrum macula et reatus poenae ineruae, secundum quod causabantur ex actibus peccalarum prius dimissorum, redeant per pereatum mortalo sequens. Quibusdam igitur visum est, Fb simpliciter etiam hoc modo redeant. Sed hoc non potes esse, quia opus Dei per opus hominis irritari non potest. Remissio aulam peccatorum priorum luit opus divinae misericordiae unde non potest irritari per sequens pereatum hominis, secundum illud Rom. IlIci a Numquid incredulitas illorum fidem Dei evaeuabit 7 Et ideo alii ponentes peccata redire, dixerunt quod Deus non remittit peccata paenitenti postmodum pereatum, secundiu praescientiam, sed solum secundum praesenlamav iniam praescit enim se pro his peccatis eum relarnaliter punitiirum, et tamen per gratiam facit eum praesentialiis justum. Sed ne hoc stare potest, quia si causa absoluth40natur, et
542쪽
emetus ponitur absoluth si igitur non absolua fleret per gratiam et gratiae sacramenta, peceatorem remissio, sed uni quadam eonditionaria futurum dependente, sequeretur quod gratia et gratiis saeramenta non essent sussiciens eam rem,sionis peceatorum; quod est erroneum, utpote derogans gratiae Dei et ideo nullo modo potest esse quod macula et reatus praeeedentium peceatorum redeant, seeundi, quM ex talibus aetibus causabantur contingit autem quod sequens actus eat virtualiter continet reatum prioris peceati, in quantum scillae aliquis homo secund peccans, ex hoc ipso videtur gravius precare quis prius peccaverat, Meunddin illud n-..il u Meuadam duritiam tuam et impaenitens cor thesaurigas tibi iram in die irae; n ex ho milieet solo quod contemnitur Dei bonitas, quae ad paenitentiam expectat Multo autem magis eontemnitur Dei bonitas, si post remissionem prioris peceati, secund peceatum iteretur; quavid majus est beneficium peccatum remittere quam peceatorem sustinere. Sic igitur per peceatum sequens paenitentiam, redit quodammodo reatus peccatorum prius dimissorum, non in quantum ausabatur ex illis pereatis prius dimissis, sed in quantum causabatur ex peccato ultimo perpetrato, quod aggravatur ex peccatis prioribus. Ethoe non est pereata dimissa redire simpliciter, sed redire seeunddin quid, in quantum scilicet virtualiter in peccato se quenti eontinentur.
Ad primum ergo dicendum, qud illud verbum Augustini
videtur eEse intelligendam de reditu peccatorum quantum ad reatum poenae aetera in se consideratum, quia scilicet post paenitentiam peccans incurrit reatum poenae aeternae, sicut ei prius, non tamen omnino propter eamdem rationem. Unde Augustinus in lib. De responsion μvsperi cum dixisset quod a non in id quod remisgum est recidit, nec pro originali peccato damnabitur,o subdit, a qui tamen propter postrema crimina ea morte afficietur, quae ei propter illa quae remissa sunt debebatur; quia scilicet incurrit mortem aeternam, quam meruerat per peccata praeterita.
Ad secundum dicendum, Fbd in illis verbis non intendit dicere Beda, qud eulpa prius dimissa bominem opprimat per
reditum reatus praeteriti, sed per iteratiotiem actus.
543쪽
Ad tertium diemdam, quod per sequeris Meeatum, justitiae priores oblivioni traditur, in quantum erant meritoris vitae aeteram, non tamen in quantum erant impeditivae pereati runda si aliquis pereet mortaliter postquam restituit debitum, non emeitur reus quasi debitum non reddidissei et multo miniis traditur oblivioni paenitentia prius aera, quantam ad remissi nem culpae, tun remissio culpae magis sit opus ei quam hominis. Ad quartum dicendum, qubd gratii simpliciter tollit maeulam et reatum poenae aeternae; tegit autem aetas peccati praeteritos, ne sciliret propter eos Deus hominem gratia privet, et reum habeat poenae aeterive Et quod gratia semel secit, perpetuo
Ad Menaeum si proreditur. Videtur quod peccata dimissa non redeant per ingratitudinem, quae specialiter est serendum quatuor genera pereatorum, scilicet secunddin odium frate num apostasiam h fide, contemptum consessionis, ei dolorem de paenitentia habita, secundum quod quidam metrie dixerunt:
a Fretem odit apostata sit apernitque lateri, Paenitutis piget, pristina eulpa redit.
Gala eniti est major ingratitudo, quant gravius est pereatum, quod quis contra Deum committit post beneficium remissionis pereatorum. Sed quaedam illa peccata sunt his graviora, sim blasphemia contra Deum, et peccatum in Spiritum san tam Ergo videtur quod preetia dimissa non redeant magis ineundiis ingratitudinem commissam, Meundum haec petrata, quam secundum alia. s. Praeterea, Rabanus dicit: a Nequam servum tradidit Deus tortoribus, quoadusque redderet universum debitum, quia non solis pereata quae post baptismum homo egit, reputabuntur ei ad poenam, sed et originalia quae in haptismo sant ei dia
544쪽
missa a sed etiam perea venialia inter debit eomputantur. pro quibus dicimus a Dimitte nobis debita nostra. Ergo ipsa etiam redeant per ingratitudinem; et pari ratione videtis quia per pereata venialia redeant pereat prius dimissa, et non solum per peceat praedicta. s. Praeterea, tanto est major ingratitudo, quantb post majus heneficium aeceptum aliquis peccat. Sed beneficium Dei est etiam ipsa innocentia, qua pereatum vitamus dicit enici Augustinus in II Confess. a Gratiae tuae deputo quareumque peccata non seci. maius autem donum est innoeentia, quam etiam remissio omnium peccatorum. Ergo non innus eat ingratus Deo, qui primo pereat post innocentiam, quhae qui pereat post paenitentiam; et ita videtur quod per ingratitia,nem, quae fit secundum peccata praedicta, non maximi redeant peecata dimissa. Sed eontra est, quod Gregorius dicit, XVIII uom . a Lx dictis evangelicis eoastat, quia si quod in nos delinquitur ex corde non dimittimus, et illud rursus exigitur, quod nobis iani per paenitentiam dimissum luisse gaudebamus. n Et ita propter odium staternum specialiter peccata dimissa redeunt Meandula ingratitudinem; et eadem videtur ratio de aliis. coacLusio. Peccata per paenitentiam dimissa per eoas quens peccatum redire dicuntur, quatenus ingratitudinis mtione eorum reatus in sequenti culpa virtualiter continetur. Respondeo dicendum, quod sicut supra dictum est arti thpectata dimissa per paenitentiam, redire dicuntur, in quantaci reatus eorum ratione ingratitudinis, virtualiter continetur a peccato sequenti. Ingratitudo autem potest eommitti dapibellar Uno modo ex eo quod aliquid sit contra beneficium ei ho modo per omne peccatum mortale quo Deum offendii, redditur homo ingratus Deo, qui peccata remisit et si per quodlibet peccatum mortale sequens redeunt pereata priuid, missa, ratione ingratitudinis. Alio modo committitur ingratitudo, non solii laetendo contra ipsum beneficium, sed elisa laetendo eontra sormam benesteli praestiti. Quae quidem suum, si attendatur ex parte vellelaetoris, ea remissio debitoreu; unde eontra hanc sormam facit, qui fratri petenti veniam ea remittit, sed odium tenet Si autem attendatur ex parta prui-
545쪽
. tentis qui recipit hoc benesteium, invenitur ex parte ejus duplex motus liberi arbitrii. Quorum primus est olus liberi arbitrii in Deum, qui est aetus fidei sormatae et contra hoc laeti homo apostalando Pside. Secundus autem est motus liberi arbitrii in peccatum, qui est actus paenitentiae. Ad quem prim pertinet ut supra dictum est), quod homo detestetur peccata praeterita, et contra hoc saei ille qui dolet se paenituisse secundo pertinet ad actum paenitentiae, ut paenitens proponat se subjicere clavibus Ecclesiae per consessionem, serendum illud Halm XXXI a Dixi Congtebor adversum me injustitiam meam Domino, et tu remisisti impietatem peccati mei; nisi conua hoc facit ille qui eontemnit confiteri secundum quod proposuerat. Et ideo dieitur quod specialiter ingratitudo horum peccatorum facit redire peccata prius di
Ad primum ergo direndum, quod hoc non dicitur speeialiter de istis peccatis, quia sint caeteris graviora, sed quia directitis opponuntur beneficio remissionis peccatorum. Ad secundum dieendum, qud etiam peccata venialia et ipsum originale redeunt modo praedicto, sicut et peccata mo talia, in quantum contemnitur Dei beneficium, quod haec peccata sunt remissa. Non tamen per peccatum veniale aliquis incurrit ingratitudinem, quia homo peccando venialiter, non facit eontra Deum, sed praeter ipsum. Et ideo per peccata venialia nullo modo peccata dimissa redeunt. Ad tertium dicendum, quod beneficium aliquod habet pensari dupliciter. Uno modo ex quantitate ipsius benesteii et secundum hoc innocentia est majus Dei beneficium quam paenitentia, quae dicitur a secunda tabula post naufragium. Alio modo potest pensari beneficium ex parte recipientis, qui miniis est dignus, et sic magis fit ex gratia , unde et ipse magis est ingratus si contemnat et hoc modo beneficium remissionis culpae est majus in quantum praestatur totaliter indigno et ideo ex hoc sequitur major ingratitudo.
546쪽
Ad tertium vi proceditur 13. Videtur qud per ingratit dinem peccati sequentis consurgat tantus reatus, quantus fuerat pareatorum priώ dimissorum. Quia secundum magnitudinem pereati est magnitudo benesten quo peccatum remittitur, et per consequens magnitudo ingratitudinis, qua hoc benesteium eontemnitur. Sed serendiis uralitatem ingratitudinis, est quantitas reatris consequentis. Ergo tantus est reatus qui eo surgit ex ingratitudine sequentis pereati, quantus fuit reatus
omnium praecedentium peccatorum.
a. Praelarea, magis peceat qui Deum offendit, Quam qui offendit homines. Sed servus manumissus ab aliquo domino, reducitur in eamdem servitutem DF prilis luit liberatus, vel etiam in graviorem. Ergo multo magis ille qui ontra Deum pereat post liberationem h pereato, reducitur in tantum reatum poenae quantum prim habuerat. 3. Praeterea, Matth. XIIII, dicitur, quod a iratus Dominus tradidit eum cui replicabantur peceata dimissa, propter i gratitudinem tortoribus, quoadusque reddere univeraum debitum. n Sed hoc non esset nisi consurgeret ex ingratitudine
tantus reatus, quantus fuit omnium praeteritorum peceatorem. Ergo aequalis reatus per ingratitudinem redit. Sed eontra est, quod dicitur Deuter. XXV a Pro mensara pereati erit et plagarum modus; ex quo patet qud ex par opereat non consurgit magnus reatus. Sed quandoqua e ratum mortale sequens est multo minus quolibet Meralarim prias dimissorum. Non ergo ex pereato sequenti redit tantas reatus, quantus luit peccatorum prius dimissorum. sconcissio. - Non oportet quod ingratitudinis vitio, persequens pereatum tantus redeat reatus, quantus fuerat pretii Be his etiam IV Se . dist. 22, qu i art. I,
547쪽
cedentium delictorum, sed necessarium est proportionaliter ut quanto pereat prius dimi,sa plura fuerunt et majora, tanto major reatus per qualecumque peceatum sequens redeat. Respondeo dicendum, quod quidam dixeriint quod ex peccato aequenti propter ingratitudinem consurgit tantus reatus, quantus sui reatus peccatorum prius dimissorum super reatum proprium huius pereati Sed hoc non es necessarium, quia, sicut nupta dictum est art l), reatus praeeedentium pereatorum a redit per Mecatum sequens, in quantum sequebatur ex actibus praeteritorum peccatorum, sed in quantum eonaeqvitur aetum sequentis peccatici et ideo oportet quod quantitas reatilis redeuntis sit secundi, gravitatem pereatia sequentis. Potest autem contingere quod gravitas peccatia sequentis adaequetur gravitati omnium peccatorum praecedentium. Sed hoc non semper est necesse, sive loquamur de gravitate quam habet ex sua specie eum quandoque peccatum sequens sit ornicati simplex peccata ver praeterita fuerunt adulteria, vel homicidia, seu sacrilegia); sive etiam loquamur de gravitate quam habet ex ingratitudine annexa non enim oportet quod quantitas ingratitudinis sit absoluia aequalis quantitati henesten suscepti, cujus quantitas attenditur secunditae quantitatem peccatorum prius dimissorum; contingit enim qubdeontra idem heneficium unus est multum ingratus vel secundum intensionem contemptus beneficii, vel secunditae gravitatem eulpae contra benefactorem commissae alius autem p rum, vel quia minus eontemnit, vel quia minus contra benefactorem agit. Sed proportionaliter quantitas ingratitudinis adaequatur quantitati beneficii supposito enim aequali contemptu beneficii vel offensa benedictoris, tant erit gravior ingratitudo, quant beneficium sui madus. Unde manifestum est quod non est necesse, quod propter ingratitudinem semper
per peceatum sequens redeat tantus reatus, quantus sui praecedentium peccatorum; sed necesse est quod proportionaliter quanto peccata pruis dimissa luerunt plura et majora, tanto redeat major reatus per qualecumque sequens mortala peceatum.
548쪽
peccatorum prid dimissorum; sed pereatum ingratitudinis
non recipit quantitatem absolutam secundum quantitatem ha-nesteti, sed secundum quantitatem contemptus vel offensae, at dietum est. Et ideo ratio non sequitur. Ad Mundum dicendum, quod etiam servus mauulmssus non reducitur in pristinam servitutem pro qualicumque my titudine, sed pro aliqua gravi.
Ad tertium dicendum, quod illi eui pereata dimissa replucantur propter subsequentem ingratitudinem, redit universum debitum, in quantum quantitas pereatorum praecedentium proportionaliter invenitur in ingratitudine subsequenti, non autem absoluth, ut dictum est.
Uerum ingratitudo, ratione o jus sequem peccatum redire fari meeuta prius dimissa, si speciale peccaιum.
Ad narium sic proceditur l). Videtur quod ingratitudo,
ratione cujus sequens peccatum facit redire pereat pridie inissa sit speciale peecatum. Retributio enim gratiarum peditinet ad contrapassum, quod requiritur in justitia, ut patet per Philosophum, i Eth. Sed justitia est specialis intus. Ergo ingratitudo est speciale peccatum. 2. Praeterea, Tullius in II Rhetor. ponit quod gratia est specialis virtus. Sed ingratitudo opponitur gratiae. Ergo ingratitudo est speciale peccatum. s. Praeterea, specialis effectus h speciali musa prooedi sed ingratitudo babet specialem effectum, scilicet quod dicit at Faliter redire peccata prius dimissa. Ergo ingratitudo ea speciale pereatum. Sed contra est illud quod eonsequitur omnia pereata, maest speciale peccatum. Sed per quodcumque pereatum montis aliqui essicitur Deo ingratus, ut ex praemissis patet. Ergo ia- 'gratitudo non est speciale peeeatum. 1 Be his etiam in ara, qu. 07, art. 2, ut et ly
549쪽
Coricissis emper, sed aliquando ingratitudo peccantis speciale pereatum est, nimirum cum in Dei e Maleficii aecepti contemptum peccatum committitur.ὶ Respondeo dicendum, quod ingratitudo peccantis quandoque
est speciale pereatum, quandoque autem non sed est circumstantia generaliter consequens omne peccatum mortale quod contra Deum ommittitur. Peccatum enim speciem recipit ex
intentione pereantis; unde, ut Philosophus diei V Ethie.. 9 ille qui moechatur ut turetur, magis est fur quam moechus nSi igitur aliquis peccator in contemptum Dei et suscepti beneficii aliquod peccatum committat, illud peccatum trahitur adspeeiam ingratitudinis; et hoc modo ingratitudo peccantis est speetale pereatum. Si ver aliquis intendens aliquod pereatum committere put, homicidium aut adulterium , non trahitur ab hoc propter hoc quod pertinet ad Dei contemptum, ingratitudo non erit speciale pereatum, sed trabetur ad speciem alterius peccati, sicut circumstantia quaedam. Ut autem A gustinns dicit in lib. De Natura et Gratia, non omne e catum est ex contemptu, et tamen in omni peccato Deus contemnitur in suis praeceptis. Unde manifestum est quod ingratitudo pereantis quandoque est speciale peccatum, sed non
Et per hoc patet responsio ad objecta: nam primae rationes eoncludunt quδd ingratitudo secunddin se sit quaedam species Meeati; ultima autem ratio concludit qubd ingratitudo secundum ubd invenitur in omni peccato, non sit speeisese
Deinde considerandum est de recuperatione virtutum per paenitentiam. Et cire hoc quaeruntur ex I' Utrum per poenitentiam
550쪽
restituantur virtutes vitrii resinuantur in a puli quantitate 3 Utram restituatur poenitenti aequalis dignitas. 4 diruae opera virtutum per peccatum sequens mortificentur. Miuuia opera n tusicata per peccatum, per paenitentiam reviviserat 6 Uuliae opera mortua, id est absque baritate laeta per paenitealiam vivificentur.
Ad primae sic proceditur. Videtur quod per poenitentiaci virtutes non restituantur. Non enim possent virtutes amissae per paenitentiam restitui, nisi paenitentia virtutes causaret. Sed paenitentia eum sit virtus, non potest esse causa omnium virtutum, praesertim eum quaedam virtutes sint naturaliter priores paenitentia scilicet sides, spes et charitas , ut inpradictum est. Ergo per invitentiam non restituantur riditates.
2. Praeterea, paenitentia in quibusdam actibus paeniteatis consistit. Sed virtutes gratuliae non causantur ex actibus nos- iris diei enim Augustinus in lib. De Libero arbit., g a virtutes Deus in nobis sine nobis operatur. QErgo elatqubd per poenitentiam non restituant e triates. . 3. taeterea, habens virtutem, sine dissicultate et desset, biliter actus virtutum operatur; unde Philosophus diei in I Ethici qubd a non est justus, qui non gaudet justa operatione n Sed mulli paenitentes adhuc difficultatam patiuntur
in operando actus virtutum. Non ergo per poenitentiam resi, tuuntur virtutes.
Sed contra est, quod sicut Luci, si legitur, pater manda liquod filius paenitens indueretur stola prima. Quae semes Ambrosium est a amictus sapientiae; quam simul eona matur omnes virtutes, secundit illud Sap. VI a Sobrietateia et justitiam docet, prudentiam et virtutem, quibus utilius titules in vita hominibus. Ergo per paenitentiam omnes inales