장음표시 사용
491쪽
IM DIALOGOR MORTUORUM. 481 et jam o γαρ ἀνέξομαί γε Μanifesto Vult se imparem esso
tot tantisque mandatis sus finendis, ferendis, et fore, ut memoria ipsum tandem deficiat. Sa autem in eo est, quod
Pollux ut vulgaris iuntius adparet, qui non ultra terminos certos onerandus sit maud Bli S. Lacedaemoniorum moI Iities nonnisi obiter pungitur. Ceterum postrema torrenis verba telandius, nescio quamobrem, ProrSU Praetermisit.
g. 142. l. 18. Μετο-ὶσωμεν Ali migremus: μετ0ικη-σotu mendosam lectionem secutus est inter P. Bo Un D. 1 οικησοριεν s. X. d. . . . St. et Hemst melitis, quam quod in reliquis est αετοι γρησαν ιεν SOLAN. Non est fastidienda plane lectio pluri inarum edd. μετοικησωμὰν ac Si dicant, Pace tua liceat nobis ali migrare: nam et modo rogaverant Plutonem. η κε νον ποι καταστiὶG0ν. Non multu in refert, utriam praetuleris malui tamen, quod interprete rejecto mendosum pronuntiat Boui delatius, 1eτοικγησο αεν haec enim quasi comminati mutandarum sedium expressitas ostendit, quanto opere en ippo nullum se veXandi genus abstinenti succensuerint. Necyom. b. 19. καὶ διασκέπτξσθαι, μετοικεῖν oti φέροντας τον Λιογένην ibi Diogenes idem negotium gerit, quod hic Menippus. ΗEIIS T. Nondum ceperunt o
atmιm, qui conversationi modum quendam elegantem et urbanum inter inferos et Deos coelestes in his Dialogis quaerunt, hancque adeo Ormam fingunt, ad quam passim Ioisquentium Sermo revocandus sit. mo hoc ipsum Luciano propositum fuit, ut Deorum gentilium dignitatem et majestatem, quBntum posset, ad Vulgares rationes detraheret. Id quum in Deorum coelestium et marinorum Dialogas paene omnibus ac sing talis marii me sit conspicuum, tum inter inferos non minus animadverti potest. Vide modo Menippum diaI. XXII. Charon et Aeaco naulum solvere praefracte recusantem audi Terpsionem dial. I. Plutonem ipsum injustitiae ad cusantem , quod ipsum praematura morte ab hereditate per jus naturae sibi debita avelli jusserit et en ip pum in hoc ipso dialogo nostro ad hunc ipsum Orci regem
dicere audentem: καὶ συ μαγοαίνει er, o Πλουτων adtende de nique Sostratum latronem diat. XXX. audacter cum Minoe expostUlantem, quod injuii puniatur, et hunc justissimum xcilicet judicem tandem versutissimi capitis sophismatis cedentem nec naalo te, opinor, habebit illud Croesi stiτοικο - σομεν, ut habuit . ossium , qui negavit coni enire animis Pressis, judicem viseeranter adloqui aut ita fac, aut nos nobismet ipsi consulentus. ruo potius hanc unicam fuisse aucto Lucian. Vol o Hi
492쪽
i is mentem, patet clarissime e omni compellationis habitu: titit hoc, aut illud, Sic dicunt illi, et imperative proponunt prius sιεταο zὶὶ 7ῖν - nam Si Certi SSime legendum esse, docuit Sohaesertis eleti pag. 134. Cf. it. Auci. c. 13. - Ut iam nulla amplius dubitatio esse possit, quin recte se habeat Futurum simpleX optimis libris Confirmatum iE1131. Rig. 143. l. 12. υπουνται γαρ υ μικρων στ. Adsiimilis est Platonis sententia de senibus, qui non sine magno dolore delectabiles juvenilis aetatis fructus memoria repetunt, de Republ. I. p. 572. . OPουν πλειστ0 γὶμων λοτυρονται ξυνι-
I S. 144. l. 6. Os ὁ παυσομενου Videbatur olim ad ora.
tionis integritatem deesse πω, o ood πω παυσομεν ου ιιου, cui particulae nocuerit similitudo syllabae sequentis nunc niihil esse Puto, cur eam desideremus, et recte monenti Ner
Li O, Graecae Proprietatis peritissimo, adsentior ad Alciphr. I. p. 32. P. 132. odo pro 'Aσσυριων mallem Lucianus posui fac Συρων, qu*d vocabulum, pariter ac υδ0ὶ et Φρυγες, non gentis Oliam, sed vilissimorum etiam mancipiorum habet Potestatem : Eam elegantiam xen non non est adspernati's . Toρ. P. 38. . . ul, Scribit, melius fore cives μετ' αλ-D λων στρcizdυεσθαι, ita cυνταττοιντο αυτ0ῖς υδοὶ κH ρυγες in Συρ0 7sci αλλοι rc Prodaπίοι βαρβαροι Euripid. Alc. v 675. II 0τῖρα -δ0ν τὶ ρυrc . . . . ἀργυρωνσὶτον σέθεν memorat Philostratus ανδραποδα JΠοντικοῦ et Αυοι et ἐκ Dρυγων, quO- eunt toti greges Romam advehantur. HEΜsi. Plura de υβὲ sino πω dedit Vagnerus ad Alciphron. p. 18. Pariter de trida F. Leita ad Osirios in c. 6. et biten basth. Bibl. Crit Vol. III. P. II pag. 70. Neque nomen 'Aσσυρίων mutari Velim; partim quod Sardanapalum vere Assyriae, non Syriae proprie sic dictae, regem fuisse constat partim quia utrique nomi- Di in lingua Graecorum paene paris infamiae nota inhaesit: promiscue Certe e saepe etiam a Nosfro usurpari monitum supra a Clerico ad Diali Deor. XI, 1. Et Abreschius Dilucc. Thuc. p. 426. retineri ni aluit 'AGGDριων. LII M.
493쪽
τ πραγ ια φαύαν. O imitatus est Dionyς IIIliac A. R. 1 U. p. 25T. καὶ ἐζυκε τ0ῖς πλά0σιν βρις Dcuo πραγμα. Terensius expresSit: irid est, si hoc non contumelia si Andr. A. I. Sc. V. Nam istaec qiridem contumeli est: IIcautont A. IlI. c. III. Hi Iasae. Pag. 145. I. 11. Ἀμφίλ0χε etc. Trophonii antrum notiua est, quam ut de eo dicendum sit. Ampli ilocli vero templia in non adeo notum cum Sit, monendi sunt saltem junio. res Malli exstilisse. V. Alen cap. 29. Oropi etiam Atticae Date Amphilochus Pro De colitur, verba fuit Livii XLV, 27.
dem Amphilocho alibi plura dicturus nullo de Sino. So I. AN. d. l. 14. PO O. τι υν iis ιξις cimos Auiphilochum in Dialogi capite omittunt . et ed. I. Error CX inde natus, quod in hoc toto colloquio mutam agere PerSouam Ideatur :quare nihil erat caussae, cur nomeri ejus, Ut nullum e bum faceret, in fronte ponerent. Ure tamen errorem dixi. quoniam hoc in loco sine controversia pro Trophonio substituendus est Amphilochus ut alienissima sunt, quae hic dicuntur, a person Trophonii, quem, dum se heroem esso contendit, et oracula vere consulentibus edere, salse erit pispus irridet, sic contra nihil obest, quo minus Amphilocho quantumvis vati a Luciano potuerit adscribi isto sermo, qui omnem illam divinitatis persuasionem stupor hominum ac dementiae tribuit. Quin etiam mo Amphilocho Tropho nius indigia a tur tanquam auSSae communis desertori, A1μφίλοχος μὲν ουτ0ς φειδείη etz. Teque is, quaSi Ua parum Teri
ferret, disputationi sese amplius immiscet. Poti hic quidem interrogandi nota melius a sequentibus disjungetur, ut Dial. XXII. et o υν ἐχρ ij δια τουτο μη αποθανEῖν Amphiarao Trophonium et Amphilochum addit i isfid T. I. p. 82. A. At ιφιαραος ιιὲν γαρ bH so poli so ἐν Βοιωτία, est Auet σίλοχος ἐν Αἰτωλία χρησμωδουσί τε .ci φαίνονται Ουτοι δὲ Ἀσκλ ηπιαδαι, quos Supra istorum honores κtollit πανταχου της γῆς ὁιαττουσι, coςπεο Gτερὰς περίπολοι, ita legendum ost διαττουσι pro Vulgato μααττουσι, quia manifesto respicit a ἄστερας, qui δμιττοντες adpellantur; neque hoc Canfero latatuisse, verSi prodit. Viden vero , quantam Luciano distet Aristides, homo superstitioni addictissim Us fama tamen te Iiriit, Nusquam PrResentiore adparere Deos, quam , quo Christianos omnium minime credulos ablegabat Celsus, ἰοῦ
494쪽
Pag. 146.43. Κατέλθοι παρ' ἐαε Vulgatissima sunt μα
οὐ et παρα ἐκείνου et μίμ α ibidem, eto ὁ αναβαντα παρα τουτροφωνίου HI: ST. LI. T. Egταλ G ν0ντως θοναtς EXsequitur hanc totam historiam Scsiolis set Aristophan ad Nub. Vide Phaos r. et Lucian Necyom. c. 22. BOURD. Pausanias habitum consultorum describit in Boeot. p. 318. antrumque et reliqua. Philostrastis etiam de ea re satis Ulta habet p. 362. SOLAN. Tam parum a Luciano discedit iisdem pr8pemodum verbis empressus illam Tyrii locus, Dis s. XXVI p. 261 ut praetermitti nullo modo debeat Ἐν ροφωνίου γε si ii γραὶ γαρ τουτο μαν
λος oraculum aut in Trophonii religiosa vaferrimarum praestigiarum pompti instructissimum tanta celebritate floruit, ut Dicaearchus erypateticus, testibus Athenae atque Aliis, περὶ τῆς ις ροφωνίου καταj cci εως scribere non sit dedignatus; singularine Iibro, an , quod Xistimari non absurdo potest, Parte saltem majoris operis περὶ του βίου EU.αdος, haud temere decerno: Athen. XIV. p. 641. F. Aικαιαρχος ἐν πρωτί' τῆς ρο Dνέου καταβασεως unde Conficiendum Videtur, singulare fuisse de descensu in antrum Trophonii volumen,
inque libros plures divisum. idcirco miror equidem in 'Aνα.
495쪽
Hoc illum ut dixisse tibi persuadeas, qui descriptionem sacri totius adcuratissimam ipse fuerat persecutus Neque tamen Dicaearchi citra Plutarchum deterruit, guo minus Idem in argumento Versaretur, ut concinnatus a Lampria silio librorum ejus inde ostendit qui labor si ad nostram aetatem perdurasset, ut erat sane Plutarchus omnis antiquitatis, et praesertim religionum vetustarum curiosissinius, haboremus Certe enarrati Ongm non sacri tantum mirabilis, sed et sensus allegorici ac sublimioris exactissimam. unc, Munia quam ex aliis multa poterant, et parum hoc tertias com Perta in medium adferri, contentos esse nos oportet diligentia P sanine eo minus spernenda, quod sacerrimarum fallaciarum tot miraculis praesens spectator interfuerit, moeoti c. c. 39. Μeminit etiam, et satis graphice, Philostr. de . . . VIII.
c. 19. cujus tamen ibi locus unus ab Olearii temeritato et pra-Ve mutantis, et pessini vertentis obiter est vindicandus. Ad Trophonium, cujus personam astu non inferior agere potuisset, descendere constituerat Apollonius renituntur antistites, apud alios ita dictitantes, se sacri cerimonias praestigiatori mago arguendas Objecturos non ei Se; goo da ον μνδρα πλαττ0sιενοι ἀποφραδας ρα ου καθαρας χοῆσαι hic καθ ο - ρους ut reponeret, Sensum suasisse notat, itaque Latine interpretatur ipsi autem Apollonio dicerent homines nefarios tantum et in Puros oraculum consulere hos sacerdotes non tu jam modo mente captos a Trophonio rediisse statues qui tantum dedecus ultro fateantur m longum faciam, voluit
Philostrastis: ad A POllonium autem, quo minus trum admitterent, caussam infer Ponebant dies nessio et non uros ad oracu Culum consulendum. Ceterum istae 12αζαι vel liba sub3Cta melle, IUam munibus erat mecesse Iino ferre Trophonium
adituros, Proprio nomin ειαγιδες Hesychius hian in modiam emendandus Marἱὁες, is nisi, quod ad Pollucem sera suspicatus X, 81. n. 84 absit vocabulum , quocum οἱ convenerit αποματτουσι καὶ καθαιρουσι καὶ μα ζαι ας κατατί207 sιν οἱής ροφωνίου κατιοντες ' a quibus DFmologus non distentit neque aliae desunt haud scio iisdem, an diversa figura e confectione praeditis adpellationes E. VI, 76. ἐελιττουτα μεντοι eo φωνί' , καὶ αρεστηρ κω γέει Ioeo ς. IH d βουν placentae genus cornutum descripserat, thea Licinii-
tum Apollini, Dianae, Hecato et Lutiati id quidem, - -
496쪽
mologo teste, Trophonio non minus fuit consecratum. στὶ β0υς, inquit pag. 204. καὶ εἰδος πλακουντος διδομένου τοῖς εις
Τροφωνίου καταβαίνουσι rationem Vocis . quam Pro Suoracumine, quippe Grammaticus , subtiliter enucleat, audirem Onerit molestum disτι ι καταβαίνοντες εἰς et ἄδυτα μυκηθμων αἰσθανονται quid an ad terribiles mugitus compescendos quasi arte magica puratam Prodesse voluit talem placentam PIonge alium usum μελατουται certe Philostratus ad Signat twε- λιτz0υτας παγοντες ἐν ταῖν χεροῖν μειλίγματα ρπετων, τοις G - ουσιν γχρίμπτει cui staffragantur uidas, Nonnus ad re gor Nazianet et Scholiassos Doster Plura de Trophonio, si
lubet, dabunt an hemitis ad Aristoph. Nub. V. 507. ubi et Choliassen lege, ac Perizon. ad Aelian. V. H. ΙΙΙ, 45. Fr. Oudendo, p. ad Iul. Obsequ. c. 110. HEMST. Pag. 147. I. 21. Ωρισθαι o. . . . In I. Ver et M. ορισαι, quod in reliquis prave Scribitur Dρισαι SOLAN. ΓΜ. 148. I. 4. ροπωτῆοα I. Schomerus demit. Nav. II.
c. 2. P. 139. ubi repererit hoc loco προπωτηρα, quod emendari obet, equidem ignoro neque rem ipsam Sati eXpla nate tradidit. Vid Poll. Ι 87. ad cujus locum Iungermannus Luciani non fuit oblitus. ΗΕΜST. d. l. 5. ἴθει Prorsus in re pari verbis iisdem usus est Lucianus Diall. err. XIV. Proprietatem του τιθίναι pro λονι σθ ι, Poriore, referre in rationes, s Casau bonus observavit ad Theoph sar. c. 23. p. 163. idque adeo apud bono scriptore satis est usitatum. Crases in Ephem. ἴθει ιGγdίρω bi νας δέ: , ἰατο 0 δραχμην etc. cujUS Xstat in Diogen. L. VI, 86 locus lepidissimus. Dionys Halic. περὶ των Meg. Pitet. Peto αν. p. 146. e Lysia : καὶ Θησω εἰς δυο παῖδα etc. χιλιας δραγ μας ino στου ἐνιαυτου Er fius Comicus apud Pgihen.
ideo Laisabas Ep. s. 13. ἐτέθη εἰς δικαιοσυντὶν scripsit pro eo, ' quod Graeci interpretes et Apostolus Paulus habent,
κ ατἐβαλον Vertunt et pro acu ad resarciendum eiam quinque obolos exsolvi Rατ-βαλλειν est frequenter Pendere, exsoLere .ed καταβαλλειν βολον ιικεύτραν, pendere Obolum Pro C Griae
497쪽
cis Insolens est loqtiendi genus, Di dictant πξλακ rcci z.c 'ταβα λλειν βολον. iiii itaque X isti iri avi Iochim hunc es ε emendosum, et Lucianum scripsisse πέντε ὀβολοι ἐγω κατέλαβci', Ωχὶ πέντε β0λω 'Mnque LaCfimis emi cicum AE μ ανειν et κατειαι βαυρι Graeci S in primis yristophani, Saepe est eme re, comParare, ut apud Latinos sumere. Cicer VII ad Fam. ep. 23. Iulutem ignarus instituti mei, quanti πο genus omnino signorum Onanium non aestimo, fanii si quatuor aut quinquo sumsis i. Ibi dein Est milia gratissimum, fanti a se aestimasam
consuetudinem itae ictusque nostri, Primum ut eam domum Su meres. Moras. Quae Paret O Stimi reqiιeunt obsoni Caylas.
Si quis tamen contendat , a libris antiquis non Ss Tece dendum, non valde repUgnabo, si sic distinguas: κἐστραν ΥπE του Grιου, πόντε βολους ἐγει κατὰ8ειον, acum ad Nebora C. α νη Guy , emi, UOd απ κοινου repetendunt, quinque bolos ego pependi. Ceterum in antiquo codice ad vocem κίστραν tanquam explicati adscripta est haec o σακκαοράφιον. Sic posteriorum temporiam Scriptores Vocarunt κlστραν Ut Oravit D mologici magni alictor, quem vide in κίστ 3α GRALV. Tαὶ oc:οίστραν περ οὐ στέ0υ Haec Thom. Iagister protulita 'Aκεύτ 1οῦς. Benedictus ita vertit, Et Pro acu ad resta ciendiore aselum nam mi ilus tantum dederat, et pro resarciendo clo)Vt inque obolos exsοDi quasi legi voluisset , καὶ υπῖρ κέστρGς zo ιστίου πεντ οβολους ro κατέβαλον. 1 ihil aliod ad hunc Io- sum juvalidum requiras, quam distinctionem mutatam, qUae8eparet ante conjuncta, ut tandem, ne quidqUam tentIta Correctione, melius animadvertit: κεστραν perinde pendet ob κοιιισα, e coνγὶ σαμην, ac ο κ ρὶ ρῖν καὶ miλ0υ etc. QUAE xemercurius ista πέντε βολους ἐγω κατέβαλ0ν, Paullum H citatior adjecit adfirmandi caussa, ut Charon omittat de fido Eua, ita si lucrum Pretia mentiendo captet, quicquam SecizὶS suspicari. IIEMST. d. l. 9. Κηρ0ν ως π5πλ. οὐ σκ τα νεωγοταὶ mam Pice temperatam, quae navibus inducebat tir, cum illustrant Io Erodaeus Misc. IV. c. 13. I. Fr Grsnooius adiis XXVIIJ. c. 45. hujus etiam loci meminerunt. μιχλθην, de qua Hostus in Malfhα, vocant Hipponam apud Harpocr. in V. πἴιτα
d. I. 10. ἐν πlθαν Omnes fore Grammatici similem in modυna, et recte interpretantur. QUOSV uise, qui ctu
ronricis ad malos destinabans. Gesari vocat de L. G. III. c. 14.
498쪽
Graecus haud inepte περας vertit inferos funes Ss echium ad Priritum aliosque viros eruditos adpellare video, induetos Isidori loco Orig. XIX. . . infer funes , quae corni
bus armen nae dextra sinistraque fenduntur refrουerso Caute LSchester de Milit. Nav. p. 145. Latinis sunt opiferae, si Liador credimus. Mihi hyperae videntur in hoc vocabulo esse Vestigia tam manifesta, ut, quiri ita reponi debeat, minime dubitem. Nihil admodum hic juvat egregius Isido γέ Coindex Groninganus, ici quo inisserαjunis etc. I .ege, I Pera, Vel pro more ejus aetatis , H fera, funis qui α c. a. d. s. tendi rur retror erso. Υπερας, et Proverbii trado ducti, meminit etiam Ioschopu περὶ Σχεδων p. 138. HEMST. d. l. 12. Aξια ταυτα ωνήσω Iungerm ad OV ΙΙ,10. n. 58. αξιον hic esse ευωνον, et praeterea de Vitio pri-εcarum edd. monet, in quibus erat oνησω. LeJerlinus ibidem castigatae Benedicti versioni substituit, ecfe sane haec μι Pretio emi,fi. II duplex et contraria potestas in αξιος, quη το πολυτελὲς et o ευωνον complectitur, e Stephano Vulgaribrisque L exicographis satis nota. HEMST. g. 149. l. 3. Tot κακιστα ευχυμενος . Hud eteres et v m ευνεσθαι in Pro imprecari coeptum erat sumi. Suidas: Κυ-χ0 ιαοῦ σοι ταδε, αντὶ os καταρ Plici παραχριστοφανει. Lucia riu epa St. XLVI. τα κακιστα ευχόμενος γενέσθαι Haec scribit
Goldasfus ad Dosith. . 15. n. 120. HEMST. d. l. 6. ιργηνη γαρ Nisi alia aliter suaderent hinc Putarem hosce Dialogos non nisi imperante Commodo scri-Ptos Usque adeo ni movet, quod de pace hic, et mox do Parentibus a filiis venetio necatis. Sed vide, quae in argum ento Bliam in partem a me dicta sunt. SOLAN.
Pre. 150. I. 12. LMOI MINOE Hic et sequentes non
pauci dialogi de hereditatum captatoribus, Cum tot sint numero quibusdam emuncta naris hominibus visus est in hiari Imriis fuisse Lucianus. Adeo ut vel acutissimus ejus imitato Fontanellus id ei sub specie laudantis vitio videatur vertere. Cui hoc unum est, quod reponam Lucrario veniam deberi, quod toties in hunc morem sit invectus, qui non turpissamus tantum per se, sed ejus aetate usitatissimus. Nihil enim Romae iis temporibtis frequentius fuisse probant Poetarum, Historieorum, omnisque generia criptorum illius et uti perpetuae ea de re querelae viciantium unum, ne te morer, Udi, qui dum Ethnicorum sui tena poris enumerat V tia, haec habet Et, quia lesia sunt alque usitat dicamuS, qui heredιtates replens, testamenta supponant, justos heredes et Ueront vel excludαnt; ut eorpor sua Dbidinibus Prostituaerit ;
499쪽
I DIALOGOS AEO TUO BCas. At iqui denique immemores quid toti sint, cum feminis cinenti certent et C. V. S. SOLAN. d. l. 20. Ei κραττὶν Hujus meminit iden Lucianus in Somnio sive Gallo sub finem. Est apud Aristo 'hanem in Equit:
Eucrates, qui cum molitor esset, et dives, Ameri rempublicam administrabat. COGN. Fictum prorsus ut multa in sequentibus, ad Dialogum usque X. Videtur nomen. Sed nomae, ea potissimum elate, non deerant veri homines, quorum hic Eucrates personam gerit, quamvis Lucianus Giaecis omnes nominibus insigniat. SOLAN.
d. l. 21. Iεντακις ιυριοι Numerus infinitus pro finito, hoc est, septem. COGN. Benedictus, quinquagesies mille. Quanto rectius mi ilus, quinquagint millial Gno N. g. 161. l. 1. Ἐπι ιετρήσας Iulian. Caesar. p. 326. C. δεπιμετρουντων μῶν των θειον τῆς βασαἐίας μοι τὸν χρόνον.
De Hiskiae vita quindecini annis cumulata idem verbum apud Patres Ecclesiasticos usurpari solet. MEMST. d. l. 14. Πολλα κακεῖνο ευ ιεια διαβουκολεῖ αυτους καὶ ἐπελπιζει Vertunt ille etiam saepe admodum scite ipsos lactate spe inani ascit. Sed ἐπελπιζειν qui usurpet, aut qui in hac notione surpet, novi neminem. Persuasi itaque mihi legendum esse απελπίζει, ad desperationem eos redigil: ἐπελπιζειν enim est desperare, et cum casu quarto, ad desperationem
redigere. De Iolao, qui reviruit, vide 'ginum Fab. 103.
d. l. 15. Λιαβουκολεῖ Lactat, πλανα BOUnD. Ibid. Ἐπελπίζει Liceat mihi hic dissentire ab viro Ia-xISSImo, notante ad hunc locum, Se qui επε ζειν usurpet, aut qui in hac notione usurpet, novisse neminem itaque sesin persuasisse legendum απελπίζει. Noster Utique πελπίζε ν habet in Timone Ἐμε δε οἱ ἐπελπίσαντεe, D mi γορα περ Ῥε- νουσι κεχηνοτες Fateor, non in eadem, qua hic, ibi ponitur nota One o ἐπελπίζειν. In eadem tamen, qua hic notione id Verbi agnoscit Suidos, et e auctore, quem non nominat. Probat 'Eπελπίζων, εἰς ἐλπίδας αγων. α μεν-υτους ἐπελπίζων ταῖς ποσχεύεσι τα δὲ ποσπείρων αυτοῖς ολίγα κέρδη Ceterum non videntur bene quadratura , διαβουκολεῖ καὶ ωπελπίζει, quemadmodum legi vult V. I. cum e contrario optime, etiam huic loco, conveniat, scite Iactat et spe alit, Eucrates nempe adulatores suos, eosque ἐπ ἐλπίδος εχει, ut loquitur Noster in de Mercede Cond. c. 7. dum grandaevus eni-guum tempus videtur fore superstes. Sic Noster in Trago- Podagra V. 29. 'Eλπάδι ματαία μωρα βουκολου 1ενοι, an Vesiuit Acrafi Euripides quoque in Phoenissis v. 399. At '
500쪽
λίαν. Haec Thomas, qui e ultimo tamen Thiιcvdidis loco videtur vel o ἐπελπίζειν idem judicasse, quod o ἐλπιζειν vel in Luciano revera legisse ἐπελπίζει, et ab editoribus corruptus esse quod sicut fieri quidem potuit, ita pariam adsensum tesseri utrum in Luciani hoc loco ἐπελπίζει an ἐλπιζει Vera Iegendum sit, cum et ipsum ἐλπίζω, sive Poeticum ἐλπω pro spein facio, injicio, ad spem adduco, usurparint veteres. Sis
quod ni m chius ἐλπιδοποιεῖ, Scholiastes vetus et Eustet- 'hius εἰς ἐλπίδας γε exponunt. Pro ἐλπίζαν, ut modo dixi,
instauranda apud Hesychium nam ubi legitur 'Aελπεοντες, μὴ ἐλπίζοντες, ne dubita genuiniam esse ' Ελποντες idque, ut innumera alia, Sum sit Hesychius en Homero, apud quem AH. V. 310 Iegitur Καὶ ρ ηγον ποτὶ στυ , ἔλποντες σ0o tiricis. Habet quidem, fateor, Suidas αελπεων sed sine auctoritate; Nec dubito, qui Iegendum sit ελπτθων, quod ab αελπτος di- Nerunt Graeci, ut docet auctor Hymolog. J. Nec num ἐλπίω dixerint, certo sciri potest eo, quod Hesychius adfert ελπεον. JILMS. V. ens. Leci Luc. V. Hems ei fi P. T. h. Mag. ἐλπ-legisse videtur. Sic Thucyd. VIII, 1. θειασανrrς ἐαγὶλπισαν ὁ λή- γονται Σικελίαν. et Od. B. 1. V. 380. SOLAN 'Eλπιζε In mas Mag. habet in Βουκολειν et 'Eλπίζω, utrum vitioso CO-dice deceptus, an ipse male multatus a librariis, haud om- Dino mihi exploratum est. Si quis homα patrocinari Ve-
Iit, non inepte putet, eum Scripsisse, 'Eπελπ ύω υ μονον τοπο0ςδ0κm, quod rectum esse mox patebit, et in Luciani ve
bis, και ἐπελπίζεt, quia subjectus Thucydidis locus, ubi literis
EXPressisun ήλπισαν, prioribus, nisi ita re finxeris, convenire non videtur; quanquam obstare nonnihil fateor iteratum
allud ἐλπίζει in ου κολεῖν nec de menda quicquam subodOxatus fuit Nicol. Oens Epiphyl. II. c. 23. Hoc utcunque fuerit existimatum, in Luciano certe ἐλπίζει nullo modo tolerari potest licet enim in Homero simplici verbo; τριν addi-