장음표시 사용
101쪽
κρarῆσαι τους βαρβαρους L . ut barbaros victis Romanis rerum potiri aurum iis fuerit et candida quae vocatur dies' Idem alibi in eandem sententiam substituit καὶ πανεγυριν, quod ap. Suidam exstat in 'Eχετος Festus enim in Asiam provinciam proconsulari potestate mittitur τον ποιητικον καὶ μυθωδ χχεroν... χρυσὀν ωποδείξων και πανηγυριν, ut alterum perauerum explicetur. l. Murator Aneed T. V. p. 292 η ν,
Vides absurda esse quae de huius locutionis origine posteriores demum historici et paroemiographi Somniaverint, multoque prius, quam varia ista et quaesita explicationis perieula facta sint. simplici et aperta ratione λευκὴν μερα a veteribus usurpari coeptam et in proverbium usque celebratam esse. Grammatica autem vel rhetorica ratio si quaeritur, λευκον ἐμαρAeschyli et λευκὴ μεχα Sophoclis eodem modo dicitur quo Οὐ-λιον, ἐλεύθερον, δονανικον ἐμαρ apud Homerum et πεπρωμενον ἐμαρ p. Callim. h. Del. 128, ut sit dies velut laeto quodam salutis lumine splendens ideoque, quod anta animo borta sit laetitia. vere sestus habendus agendusque Τ Nec aliter
Horatius h. l. pulehram diem x posuit: quod satis ibi persuadebis coli. C. IV, 2, 46 Sοι
Pu Iehersis laudandes canam, recepto Caesare felix.
Ille dies alio tenebris, qui primus alma risit adorea.
Const. C. III, 14, 13 Epist. I, 5, Atqne Ita interpretari
malim etiam ibuit l, 7 64 At tu natalis, Candidior emper candidiorqus xeni coli. Catull. 8, 3, Fuisers quondum eandidi tili soles. De Horatii igitur locis sic statuo, poetam quum propos ter liehte Tae, de Taides Helis, de helter Freude und
Volgare illud diem eandidam evitare vellet, ut ehram
potius dixisse, sed ita ut eandoris IIIus vim in sedes secundarias traiecerit, ut solent poetae vario dicendi ornatu uti. Ae eonsimilis est ratio creta notandi rea bonas et expetendas, earbone res malas et evitandas. s. Sat. II, 3, 246. et qui hoc manifeste imitatus est Persius 5, 108 Illa prius reta, moahae earbon notasti quippe albus color, ab alma luce repetitus, omnino aetus et salutaris erat, niger vero tristis et funestus, et apud Graecos et apud Romanos. Si Plutar-ehus, veterum de Theseo sabulam reserens, Thes. 174 Eδωκεν
que sacrificantes non solum coronati erant ut potantes in aetis onviviis, sed et candidati, quum luctus ninis abesse omnino a sacris deberet, V. Perigon ad Aelian. III, 3. p. I49. quod autem elices dies lapides candidiores Catull. 68, 147. , metisre lapillo Pers. 2, 1. Mart. IX, 53. 5. , candidissim calculo Plin. Ep. VI, II, 3.3, infaustos vero nigro vel atro lapillo notandos et signandos dicebant, Id scriptores muli tacilius, ut opinor, adontestico iudiciorum usu quam a Thracum illo aut Scytharum more repetere poterant populus certe quidem ad vini sormula rum proverbIalium intelligendam doctrina ista recondita, qua posteriores delectati sunt, ne indigebat nec solebat adhibere, sed quum albus calculus sive lapillus εν ῆνος λευ- xii absolveret in iudiciis, niger ver φ. μέλαινα condemnaret, id ipsum dicendi genus etiam ad alias res prosperas et adversas transferebat. Vide Suid in v. φῆνος μελαινα, Plui. Pisc. c. 21. Ovid. Met XV, 42 sqq. Plin. Epist. I, 2, 5. l.
Haec commentatus consului, quos Bern hardyua ad Suldae . . adhiberi iussit, Blomsieldum in Aeschyl. Pers. 306. Hemsterhusium In Lucian T. I. g. 460. et in Callim. h. Del. Ι28. tum liendiu Lex. Soph. in v. -υκος et Bechericharicl. I, 253. d. 2.
Nuncio de Antonii et Cleopatrae interitu mense Septem xi anni 724. Romam perlato poeta sodales hortatur, ut mor-IT
102쪽
tem reginae barbarae, quae Urbi imperioque Romano extilumae perniciem minitata sit, quani laetissini celebrent; deinde mollitiam atque insolentiam satalis illius monstri castigat et quomodo a Caesare ad nihilum redacta sit describit, sed ita tamen ut eam generosius periisse M agnoscat. s. pod. .
Urg. Aen. VII l, 675 seqq. Properi IlI, II, 2 seqq. IV, 6.
Haec de argumento carminis vere opinor Romani et quod ita in illis ipsis temporibus versetur, ut de ἰraeci alicuius imitatione ne suspicari quidem liceat. Nam quod initiunt: Nunc est bibendum, nunc pede libero Pulsanda tellus,
aperte ex Alcaei fragmento duxit, quod de Myrsili, Lesbi tyranni, morte exstat Fragm. 4. Matth. 12. Selin. nec solum
eodem metro sed his de verbis conscriptum videtur: μν χρη μεθυσθην και Irod προς βίαν πονην in , ἐπειδη κατθανε Μυρσιλος,
nihil aliud spectavit, nisi ut celebri et splendido exordio ieretur in reliquis autem vix potuit quicquam ab illo mutuari, quum cetera omnia nimis arte ad Cleopatram reserantur. Vide
celerum inter primas das ab Horatio editas haec reserenda est, quamobrem quum ad Epodorum genus propius accedat, cum illo incuriam quandam metri communem habet, quo pertinet negligentia in caesura admissa s. 5. et 14. Vide Exc. I. coli. Frankii Fast. Hor. p. 170. et Hermanni Epit. doctrimetr. S. 587. Accedit liberior Graecanicae dictionis usus, de quo infra videbimus. v. I. pede libero Nonnulli reserunt ad recuperatam il-hertatem aut ad cogitationem catenarum, quae a Cleopatra ii mendae erant ut ad affectum animi laetitia exsultantis reseramus, et multa similia huius traiectionis exempla, ut Pind. Nem. III, 39. B. ἀτρεκει κατεβα ποδι, ur. Hel. 869 ποδὶ,rεμβων ἀνοσιτ coli. or C. I, 35, 13. Properi II 6 38. et Verst Alcae verba, ex quibus haec expressa sunt, persuadent: uis νυν χρζὶ ποδα προ βιαν πονην. t huic explicationi tota locutio pede pulsare tellurem magis favet. Vide Excursunt.
I Vulgo aiune editur και τινα προς βίαν πίνεεν, Vel ἰνην
Quod supra dedi ex libris se et ex oratii verbis rescripsi. Vide Exo.
v. 4. nunc Tempus erat Illud erat est crux Interpre- iiiiii, qui totum locu in diversissimo modo explicarunt atque etiam emendare conati sunt; ego Graecorum niore dictuni credo, Si-
eui est C. I, 27, 9, Ah miser. Quanta laborabas Charybdis 'vani figuram Grammatici heteros in appellaverunt. Eani per se omnino nullam esse patet, quum si locos scriptoruni accuratius intueamur, nusquam reperiamus impersectum poni pro praesenti, nisi quum ipsa sententiae ratio vel serat vel postulet ee vero . . tempus temere mutatum credo, sed poeta postquam Aleae verba laudavit, ea ad rem praesentem applicaturus sic pergit dicere: ut iam cognosco, hoc demum iustum tempus publicae daetitiam erat; antehac enitit, etiam post Actiacam victoriam, hoc modo daetitia exsultare prae-inaturum nefasque putandum erat depromeres saecubum id festas dapes repositum, dum fatale illud monstrum in vivis versabatur nunc demum aio vere laetandum esse, illo exstincto. quo ipso modo scite significat se aut sodales suos laetum hunc diem acerrime exspectasse moraeque inipatienies suisse, ut ipsi triui de commodo tempore 'ectisternitaliter, utque res declaraverit, minus recte iudicaverint. Sic autem Graeci loqui solent maximeque larinulas illas αρα,
ἔμελλε αρα τεσθαι ad tempus praesens ita reserunt, ut praeterit indicent se tum nondum cognitum habuisse, quod iam perspexerint. Itaque Graece dixeris: νοῦν μεν ρει καιρος ην,
το δε πρὶν οὐ θε υς. Vide Hermann Aristoph. Nub 1030. Pilugh. Eurip.rael. 746. Baeh. Anth. r. p. 35. ruger. Grani. 6r s. 53, 2 not. 6 coli. Hartiing. Partie. r. I, 434 Cis. V e. es. Op. H. Theogn. 700. 789. Soph. O. R. 1329. 1336; nom. d. XI, 553. Soph. Ph. 10S5. Aristophan. R. 268. D. 'R' Vulgo interpretantur lactuni illud iam dudum portebat .ique etiam nunc oportet ' quasi cessationem reprehenderit id . ententiarum ratione it poetae verbis abhorrere patet. Neclise cum hoc loco conserri Ovid. Trist. IV, , 5. 24 Sq. Liv. VIII, 5. ubi tempus erat, nunc erat plane ali modo ηεοrpatum videmus. Scilicet Latine hoc plerumque dicimus pro 1 pud par erat, nunc decebat'. quum contrarium accidit, quamqR' iure quodam postulare nobis videmur, ut recte an Peerl- δmpius, id inmoratii locum convenire pernegans inde Scholi .iae, mi fallor, a. l. simpliciter dicunt he at pro si,
103쪽
Graecanica vero ratione omnes difficultates tolluntur eamque I sib herus quoque, qui hunc locum accuratius persecutus est, unice probandam censuit. 3. V. . dementes ruinas Ipsa regina exitium imperio Romano paratura demens erat; sunt igitur , ruinae demeni mellie agitatae vide Exc. IV, 4. Append. V. 9 sq. Contaminato cum arm turpium Morbo viro rum Audacius haec dicta sunt et obscurius, nec tamen dubium esse videtur, quin morbosi spadones Cleopatrae intelligendi sint . qui turpi morbo illicitas libidinis laborabant.
is Morbo turpes dixit sunt verba veteris Scholiastae , quia
i sere effeminati sunt. Notum est illud Herodoti I, 05. qui
Venerem ratam Scythis instixisse narrat ' λεαν μοι , id si desectum virilitatis, quo assectos morbo idem IV, 7. ἀνδoorίνους Interpretatur De eunuchis quoque Lucianus Amor. 2l: ουτως ἡ μιαρα καὶ παντος κακου διδάσκαλος τρυφὴ αλλην α' αλλης ἡδονὰς ἀναισχυντον ἐπινοουσα μέχρι u ουδε ρηθῆναι -
ναμνης νοσου κατωλισθεν. omnino νοσος et νοσεῖν saeptus
de morbis tropice dictis, quam de physicis usurpantur, maximeque de pravis moribus, de insana libidine frequentantur, atque Ita ut adhaereat illis verbis debilitationis quaedam notallo. Antiatticista Bevherip. 109, 17. et Photius No σον χειν Arιτοι ναῖλον ἐθος ἔχειν Κυριπίδης Ἀντιοπη. Cis. ur. Bacch. 353. Hipp. 765 seq. et Phrixi r. 3. .: νοσεῖ αἰσχρό' νοσον Callimachus epigr. 49, 5: α λεώς χειμονον t. r. πονηρα νώγαθον ' Ἀκκ-ι ταν φιλοπαιδα oσον. Ilias turpem morbum cinaedo exprobrat Claudianus p. 26. eiusdemque modi homines Catullus 57. 6. morboso νοσουντας, παθικούς compellat Exagitat igitur oratius insanam libidinem eunuchorum et nota ministeria voluptatis v. Muret Vari Leet. Il. . deinde sormae eorum turpitudinem noui.
Ipse pod. 9, 13. padones rugosos vocat, similiterque Graeci describere solent eos, qui in sinistrae Veneris servitio eonsenuerunt vid. Jacobs Anili. r. VIII, 280. Contaminatum au-iem istum gregem dicit, ut Graeei meretricum et spadonum
genus notant καταπτυστον φαρον γενος, a quo cavendum sit
ne morbi contagium contrahatur cis Anaxilae e eottide r. 21, 6 ad C. I, 27 I9. pag. 103. Tae. Ann. XV, 37 tini ex
in eontaminatorum grege. Denique Virorum nomen apparet κατ' ειρωνειαν dictum esse pro semivirorum Virg. Aen.
v. I seq. quidlibet impotens peraret orως κρατῆς γενομένη στε παν ἐλπίσαι. Vide xc. IV, 4. s. 2. Huius impotentiae caussa quaerenda in dulci fortuna, qua inebriata erat in solito Graecis tropo Thomas Mag. 23l 5. R. οἶμονον ἐπὶ οἴνου ὀ μεθυ λεγουσιν, ἀλλ καὶ ἐπὶ του πλως ιβρίζειν καὶ μὴ θέλειν σωφρονεῖν π τινος τυχον ἐξουσίας επλουτου ' τοιουτου τινος ἄλλου Sie Demosthenes Phil. I, 9. p. 54 ἐγω δ' οἶμαι μεν - ἐκεῖνον μεθυε ιν τψ μεγεθει τῶν πεπραγμενων Anacreon r. 10, 2. Selin. μεθυων ρωτι coli. cainll. 45, 11 dinis pueri ebrios ocellos. Lucret. III, 1063: ebrius curia. D. Muret Var. Lect V, 16. v. 14. Mentemque lymphatam Mareotico quid lymphatus principio suerit, obscurius est comparant tamen Grae-cdm νυμφοληπτος Varro de l. L. VII. p. 365. Sp. in Graecia commota mente quos νομφολεπτους appellant, ab ο ymphatos vixerunt nostri. Festus P. 9. Lind. vulgo memoriae proditum est, quicunque speciem quandam conis, i. s.
quiem nymphas viderint , furendi non fecisse nem: quos Graeci νυμ λεπτους vocant, Latini tymphaticos appe tant. Cis. Vos s. ad Virg. cl. VI, 13. p. 16 coli. Theocr. XIII, 44 et Ovid. Her. IV, 47. De usu vocis videndus praeter Benileium et Lubverum Muige II ad Curi. IV, 46. Lym
i Liv. XXX, 2 Eae insolentia, quibus nova bona fortun sit, ni potente laetitiae insanire. a se Vomoaumethele Fortunas trunken.
104쪽
phail eum Ilum pavorem Llv. VII, 17, 3. X, 28, 10 Tae.
Ann. I, 2. Graeci praecipue a Panos numine repetebant, unde notissimum illud δε α Πανικον s. νεῖον Herod. VI, 105 Eurip. Rhes 36 sq.); oratius autem . . non Pani nee Apollini ut Virgillus Aen. VIII, 704 sq. aut nymphis aquaticis, sed
vino Mareotico subitum illum et vanum terrorem tribuit, quo peretia Cleopatra ex pugna Actiaca, quum vix Inito proelio aequo Marte pugnaretur, aufugit, idque sine dubio sedit ui
V. I seq. accipiter reluc Molles columbas adurgeo comparatio Homerica celebratissima, ducta ex Il. XXII 38:
Eandem secuti sunt Alcman Fr. 12. Schn Alcaeus Fr. 19. Selin
Euripides Andr. 1141. Apollonius Arg. IV, 486. Virgilius Aea V, 2 l. vldius et V, 606. CD. C. IV, 4, 3I imbellem rose
V. 9 nivalis Haemoniae poeticum Thessaliae noniena rege Haemone sic dictae Apollonius Arg. III, 1090 Αἰ- μονιον ἡ ξνγε περικτιονες καλεουσιν ubi Schol. ex Rhiano profert: Αἱμονίην -' hio νος. .. ὁ δ' αἶ τεκε Θεσσαλον - μον Nivalis autem Thessalia, ut vicIna Thracia Euripidi
Andr. i5 Ορδεον χιον τη, κατάρooτον Cla Epist. I, 3, 3. Virg. Aen. VII, 675. Orelli. V. 22. Perses quaerens ut s. 30 invidona de ei. Vide Exu. IV, 4 I. I. coli. C. III, 4, 39.
V. 26. fortis tractares adeo sortis, ut attrectaret. D. ad s. 10. v. 30. Saevis Liburnis Appian de reb IlIyr. c. 3 -- βυρνο τον 'Iώνιον καὶ τὼς νῆσον ἐλiσrευον ναυσὶν κείαις τε καὶ κουφαις' θεν δε νυν 'Pωμαῖοι τὰ κουφα καὶ ζε δίκροτα ιβυρνίδας προςαγορευουσιν. Vide illenburgeri Excide Liburnis ad pod. 1 I. oll. Suid in v. ιβυρνικαί. V. 31 invidens Privata deduci triumpho De structura es. ad C. I, 2, 43 patisns vocari Caesaria ultor De re Porphyrio T. Livii loco nunc deperdito apposite memorat illam identidem dicere solitam: οὐ θριαμβευσομαι.
Est operae pretium videre, quomodo Horatius et Alcaeus hoc Ioco sibi invicem succurrant, ut alterum alter ab Inter pretum, alter a Criticorum iniuriis defendat. quibus quum Aleae sententia oppressa iaceat, Horatii obscurata sit, si modo vera illius verba revocaveris et paulum correxeris, plenam sibi lueem donant debentque In Alcaei enim fragmento, quod serva-VI Athenaeus , 430. . Ibi codicum consensu scriptum exstat καί τινα προς βίαν πονεῖν. quod quum viris doctis omni carere idonea explicatione videretur, correxit primus Fulvius Ursinus πίνειν et deinde Casaubonus πίνην ex Aeolensium
usu, quam coniecturam nunc omne velut Sacram ancoram amplexi sunt, postquam altera illa et sere aequalis καὶ χθονα προς βίαν παίειν, ex Horatii verbis acta ap. Aemil. Por iuni ad Lyric lar. Heidelbero. I598. et probata olim quum aliis tum Porson Adv. p. 103. d. Lips.), explosa est ab Herniann El. Oct metr. S seq. Νam Horatius, aiunt, suum nunc pede liber pulsanda tellus etiam ex iis quae sequebantur apud Alcaeum haurire potuit. At solet moratius talia initia, quae ex Graecis exemplaribus suis plano ac manifesto consilio eo ut insigni exordio uteretur et ut doctis amicis Inmemoriam redigeret, repetiit, sere ad verbum reddere, aut silari non verbum pro verbo reddit, Solet tamen sententiam verborumque vim servare Id quum certissimum sit it plus
duodecim locis vel ex uno darum libro primo constet vide ad Carm. I, IS. I. non ipsam quidem coniecturam istam
χθόνα - παίην quae mihi eorrectoris magis quam poetae ma- sum eamque satis ministram aeserre videretur sed violatii iamen vestigia secutus totum archetypo sanasse mihi videor quum una vocula leniter restituta scripsi και ποδα πρὸς βίαν Πονην. quae ut aperte eonveniunt eum oratianis nunc pedes tibero pulsanda tellus, ita proprium aliquod et singulare utriusque ingenii discrimen relinquunt, In quo ipso haud scio an absconditae caussa quaerenda veritatis sit. am bene sane atque eleganter Horatius, nunc, ait, postquam cura metuqus in aras
erum Oisti Epod. 9, 37. sumus, libera licentia 4ripudian- tum et exsultandum est, quantum effusa animi Iaeutia agitati pe-
105쪽
des saltare volent Alcaeus vero altiore et alacriore abreptus spiritu ne liberum quidem exsultandi arbitrium permittit pedibus, sed eam animi laetitiam esse dicit, ut illis necesse lisaltare et saltando se contundere νυν χρῆ πόδα πρὸς βίαν πόνην. Sic oratius ipse quoque C. I, 36 I De sit requies pedum Euripides autem similiter de Achille intento cursu certante cum quadrigis Iph. A. 2l2. D. -λλαν δ' ἐπονειποδοῖν. Ac βιαίους oron dictos esse cognosces ex Aeschyli Suppl. 800. Herm. ταδε φροίμι' ἐμων βιαίων πο - νων, et ex Pindari fragm. 88. B. S. 6 περὶ χρῆμα τι μοχθί- ζει βιαίως. Nec alia est vis locutionis προς βίαν. Eurip. Herael. 885 o μῆν κοντα γ' αὐτον, ἀλλὰ προς βίαν Eζευξ ἀναγκη. Itaque id ipsum, quod ad Aleae verba mentemque haud sane aptissime proponuni, προς βίαν πίνειν non est Iolenitus bibere, sed invitum sive coactum bibere, ut patet ex Soph. D. 701. D. το πίνειν προς βίαν μον κακον πεφυκετ διφῆν βία, et ex Aristoph. Ach. 73 ξεν ιγ ενοι δε προς βίαν πίνομεν. Deinde sere sollemne erat Graecis honiinl-hus, ut insperata elati laetitia vino se Obruerent Inconvivio que saltarent immo vero hoc ita usitatum sui aepaene indiscretum, ut vix credibile si saltationem ab Alcaeo omissam ac non statim post vinum commemoratam esse. Vide Ialm ad Cic. p. De . . s. 26. coli. Becher Charicl. , 88.edit. 2. Iia Horatius et Alcaeus, nisi salior, optime conciliantur. Proiulii hic sententiam commodam ac paene necessariam, et qua solet vi et gravitate scripsit; convertit ille non ut interpres, sed ut poeta, eadem sententia, verbis ad suum iudicium aptis; denique alter alterius sententiam auctoritate sua tuetur et de sendit. Contra qui Alcaeo novum istud πίνην post ὀ M'νσθη
ναι obtrudunt, et perturbant omnia et eius orationem mirum modum languidam, ne dicam, vinolentam et somniculosam red
dunt Hoc mihi adeo frigidum et perversum videtur, ut 'iintegram librorum scripturam retineri malim, quam tale quisqv Nin eius possessionem invadere patiar Nam quod libri suppeditant καί τινα προς βίαν πονεῖν, id aliquam tamen ne id epiam sententiam habet, I hoc Ipsum, quod dicendum erat, uni Uerse dictum putemus se nunc ulvis vel invito laborandum est, ut se in nisi omnino laetitia effundat ac conficiat
ui saliei Sic Lucianus de effusa laboris contentione ecyom.
c. 4 o δε τις εμπαλιν παρ νει πονεῖν τα πάνr καὶ μοχθεῖν καὶ το σωμα καταναγκάζειν. In re simili autem orat.
c. I, 18, I 2: Non ego te, candi Ba88arsu, Invitum quatianti Verum praestat, pinor, πόδα Scribi vel propter manifestam imitationem oratii vel propter coni munem Graecorum eonsuetudinem. Nam quod oratius dixit pede pulsare te I lurem id Graecis ninino de saltatione Sollemne sui Homer. Il. XVIII, 571 - - τοὶ δε ρψσσοντες μαρrri μολπῆ Πυγμευ τε ποσὶ σκαίροντες σπονro. II. Hom. Apoll. 516 οἱ δε ρεσσοντες πονro Sc. ποσίν). Plena locutio ex σσειν πεδον vel πλῆσσειν Ουδας est apud
ἐμμελεως κραιπνοῖcra πεδον ἡσσωtra πόδεσσιν.
ei Callimachumi in Del. 306t αἱ δε ποδὶ πλησσουσι χορξυδες ἀσφαλες υδας. Plura vide apud Rulin h. p. r. p. 26. coli. Hom. Od. VIII, 261 πεπληγον δε χορον θεῖον ποσίν. et Eurip. r. 325 πάλλε ποδ' αἰθεριον Addo locos Horatianos C. I, 4, 7. . Alterno terram quatiunt pede C. III, 18, 15. Gaudet invisam pepulisse fossor Ter pede terram. C. IV, i, 26 sq. pede candido terquatiunt humum. A. P. 430 tundet pede terram.
Tenue hoc carmen παροίνιον, quod Horatius de indusirIal exiremo libro primo posuisse videtur, nilnis colorem Anacreonii eum refert, nec iniucundum tamen Romanis futurum propter rei novitatem. Ut enim totum genus lyricum, pauca quum tentasset Catullus, primus ad Romanos transtullt, alo habitum arminum ut haud spernendum καλλωπισμα a Graecia mutuari non dubitavit. Inde huius carminis forma. Nam requente Lyriei Graeci, ut alias lyram suam invocabant, sic pocillatores etiani alloquebantur, quibus quid sentirent quidve Vellent exprimerent quo artisci sententiae, ceteroquin communi ac volgari, In rem praesentem versae novum vigorem η'Vamque gratiam quaerebant. Ex quo genere Anacreon
iis sunt Fragm. 394 40. apud SchneideW., quorum illud ita incipit:
106쪽
'Eμοὶ κύπελλον tu και, εὶ κεράσας φορησον.
4 C. I, 38. s. . toll. I, 36. s. 15 seq. De coronis convivalibus.
Absoluta Interpretatione ex iis angustiis Iuvat parumper in apertiorem atque amoeniorem eam puni exspatiari, dum de veterum corollis convivalibus dicam, non ut omnia quae Allienaeus in Deipnosophistarum Lib. XV. aut Plutarchus In Symposiaco III. utilinius in . . XXI. c. I - II. aut alii alibi liabent' colligam, sed quae ad oratium pertineant ex
Lyricorum reliquiis ceterisque exemplaribus eius Graecis no-iem. Nam quae apud ipsum Horatium et suppares poetas eo de genere leguntur plurima, maxima ex parte pro alienis et assumtis habenda itaque Interpretanda esse arbitror. tenim illi poetae, etiamsi ipsi nec serta aut unguenta nec alia molliora interdum spreverint'), ea ante quae his de rebus In eorum arminibus reperiuntur, non tam ita posuisse existimandi sunt, ut suae vitae Imaginem exprimerent, quam ut poesin Graecorum imitarentur quos quum eiusmodi res cuni mirifica Venustate descripsisse viderent, inde carminibus suis similes e0lores induxerunt. Ac dubitari non potest, quin multa id genus quae poetae luserant, ex eoruni demum carminibus inelegantioris vitae usum abierint. Est igitur illa comparatio non solun iucunda sed paene necessaria, Ideorque mihi convenien-ier instituto meo tacturus, si per oreum quoque hunc eampum Iloratii ducam, ut qui Graecis maxime osculis ab eo siteonsitus. De veterum Lyricorum corollis convivalibus haec complectitur Pollux noni. VI, 107: Ἀνακρεων καὶ μυρτοις στε-yuνοισθαί φησι καὶ κυριάννοις καὶ αυτ leg λωτω vel λυγω ηu Ναυκρατίry στεφε, νε, σάριφυχος ουτος ἐν, καὶ ἀνεντ 0, ως u Σαπφιό καὶ Ἀλκαῖος. obro di καὶ σελίνοις ὁ δε Ἀνα-n se in primis Paschalius De oronis libri decem. Par. 1610. Bottiger Sabina I p. 24 sqq. Becker Charicles ed. Her- mann n. 1854. I, 18 sqq. - Becher Gallus ed. Rein n. 1849 III, 2---25 l. a Guy. 9, 128: dum hibimus, dum serta, unguenta puellas Possimus, obrepit non intellecta senectus. CL Hor C. II, 7, 5 sq. pl. I, 14, 36.
107쪽
supra dix Acron Scholiastes ad Hor c. IV, II, 3 Aleti etiafrequenter se dicit vi coronari. angunt autem illi, quae quident sorte ortuna nobis servata sunt, Aleae Fr. 29. SchneideW.:
παλαις ποθυμίδας πλέκταις αμπ' ἀπαλα δερα.
Στενανους ὁ δ' dνη τρεῖς ἔκαστος ει χεν, τους μἐν ροδίνους, τον δε αυκρατίτην. )Videmus illos, prout res serebat, varias omnino coronas a conviviis sumere solitos, quibus tum capita tum colla atque pectora redimirent sed maxime usos esse quas Ipsi πλεκrυς υποθυμίδας vocabant. Ea sunt ollis subnexa seria orea, vel frondes myrteae, quibus violae rosae alii ores coronarii
3 Pollux volgarem opinionem secutus oronam sampsychinam inter' pretabatur aliis poeta brteam, ex biblo consectam aliis dixisse videbatur, ut Athenaeus XV, 676. d. refert ipse Irteam suis 'eontendens, quod ossius probat ad Virg. Ecl. 7 62. p. 82. Λ Bottigerus ab I p. 228. illam de βίβλου στεφανωτρίδι senius tiam tuetur, aucraticam coronam ex tenuissimo libro bibli singulari artifiei eontextam esse statuens sis infra de nexi phi
herbaeque bene lentes intexebantur, itaque dicta no τῆς - θων ναθυμῶτεως, ut Interpretatur Athenaeus XV, p. 68 cir
ήποθυμιάδας οἱ ποιηταὶ κεκλεκασιν ἀπο τῆς των ἀνθωναναθυμιασεως. Idem p. 678 G: Υποθυμὶς δε καὶ ποθουμιάδες στέφανοι παρ' Αἰολεοσι καὶ ' Iωσιν, Ους περὶ roo τραχμον περιετίθεντο , ως σαφως εστι μαθεῖν ἐκ τῆς ωλκαίου καὶ Ἀνακρεοντος ποιησεως ωιλητας δ' εν τοῖς ἀτάκτως ήποθυμνίδας Aεσβίους φησὶ καλεῖν μυρσίνης κλωνα, περιον πλέκειν α και αλλα ανθη. Similiter atque ille de ra-ilone nominis exponit Plutarchus Symp. III, I, 3. p. 647 roῖς περιδεραίους των rεφωνων ποθυμίδας καλουν δε τηναποφορα καὶ ἀποθυμίασιν Coronas ipsas e floribus nexas dicit. Sed originem moris atque caussam si quaerimus, iidem seripiores, ex vetustioribus uterque sontibus, hanc esse reserunt, quod potu inito quum incaluisset caput, primo redimi- eulis, deinde hedera aliisve refrigerantibus mederi coeperint; quae omnia tandent floribus mutata sunt, odore praeter usum primarium etiam insuper gratis. Hinc nati οἱ παρ' ινον στέ- uνοι mo accesserunt οἱ περιδεραιοι στέφανοι Athen XL 6744. οἱ ρχαῖοι, διὰ τοις περὶ τον οἶνον τονον κεφαλα
sere Athenaeus XV, 75. Videlicet veteres, si illis credimus, e collo praecipue serta quaedam Suspendere solebant, quo melius exhalanteni inde fragrantiam naribus surripere pyasent, quod quum ipsum per se suave esset, tum etiam salsitare atque magnum adversus ebrietatem Praesidium esse
praedicabant. Id autem maxime floribus quibusdam efficere hibi videbantur, ut vacillanti cerebro succurrerent unde hypo- mides, quas vocabant, et ores de collo pendentes sere
108쪽
o ista meris floribus ontextas fuisse
persequi: properemus ad eum oratii
liene Murden eula Lesbii poetae ποθυμίδας suas ipsi vocant πλεκτάς, linius auteni N. H. XXI, 3 8 pastili Oronas opponit utilem, ei ab Hesychio mentorantur ραπτοὶ στεφανοί, ut eadem generunt diversitas apud Graecos suisse videatur, quae sui apud Rouianos. Sutilibus his lucem quandam accendit Plinius . : Transiere deinds ad rosaria eoque luxuria processit, ut non esset gratia nisi mer folio sutilibus, o petitis ab India aut ultra Indos Lautissimum quippe habetur nardi folio eas dari aut est Serica versicolori unguentis madida hunc habet novissim exitum luxuria feminarum. Haec Plinius, cuius verba in eani sententiam accipio, ut eum dixisse putem coro-pani utilem fuisse e iero solio rosae. ' Ac rosarum sui ilium mentio sit a Martiale V, 4 4 Lassenturqus rosis tempora sutilibus. IX, I, 6 Frontem sutilibus ruber coronis. IX, 94 5 Sutilis aptetur decies rosa crinibus. Iam Ovidius easdeni coronas sutiles coniunxit cum philyra Fast.
Tempora sutilibus cinguntur tota coronis, Et latet iniecta splendida mensa OSa. Ebrius incinctis philyra conviva capillis Saltat, et imprudens vertitur arte meri. Athenaeus autem XV, 79. e. inter cetera coronarum genera commentorat etiam νιλυρινον πιένανον, cuius Sic meminerit Xenarchus comicus in Milite Fr. 3. Mein ed. iiiin. p. 8I5J:6 Sin pridem acceperat Bottiger, cui novissimus Plinii interpres accessit Sillig. Interpunxit enim ii item ut ille post v sutili εο eoronae , ut ipse Scribere maluit pro eo quod in libris sc. habetur utilis aut utilibus , Quae vox, ' ait, quum Vulgo ad sequentia reseratur, Bottiger in Sabina 1, 242. eam recte ad priora retulit, frustra obloquente Beckero in Gallo 2, 215. d. 1. Illi, 248 ed. 2.J, qui de coronis sutilibus accurate disputans ipse monet coronas Indicas a sutilibus longe diversas fuisse. Ad F. petitis ex superiore coronis est supplendum. as Indicas enardi solio et veste serica naturales opinor ores imitante, saetas tangunt Martialis XIII, 51: Texta rosis fortasse tibi e divite nardo, At mihi de turdis facta orona placet. et Lucanus Phars X, 163:Aeeipiunt aerias nardo florente oronas Et nunquam fugiente οβ a.
109쪽
in ilibus cpDλλον illud declarat non solani philyran pro coronamento gestari solitani, Sed quum rosae quae philyra nexae fuerant ex ista corona an decidissent, pura philyra relinquebatur tanquam νυλλος κλuδος, id est soliorum ornatu suo denudatus, ut interpretatur Pollux n. I, 2 6. quod si aeras philyra coronas apud oratiunt eaedeni sunt quae alibi sutiles vocantur, primunt hoc plane perspicimus Plinii loco, cur IIoratio displicuerint. Erant enim tunc qui- dena, quum nondum ab India coronas petere coepissent, istius luxuriae finis. Deinde collatis ceteris locis tacito colligimus ipsas artificio quodam singulari e mero soli rosae ita fuisse consectas atque consulas, ut Singula rosarum folia, e calycibus suis decerpta τ), alia aliis superimposita subsiraiae philyrae insererentur, itaque omnia inter se quamatim iuncta atque
connexa altam et densam rosarum compagem roseumque tanquam iramen in tori modum efficerent'), id quod priscae ar-τ ὐοδα λελυμένα Luciano v infra in nota 19. Ceterum soli a
rosae proprie ovantur ea quae me diu in illigunt florem albtem que efficiunt; v. Voss. ad Virg. e. IV. 274. p. 823 q. l. Diosc. I, 130 ξηραίνεται ὁ τὰ φυλλα - του ἐν μέσοις τοῖς 9ίδοις
8 Bolliger Sab. 1, 209 et 24 seq. suisses rosas seu Neaeas phillarueoronas oratii sic interprelatur: aus arte Lindenhander ausgereth et Rosenblalier, O nun die Schuppensormi liber iii an dergelegien Blatter ei ne dichen'uis hil deten. Becker Gall. III 48: 'te fonderba e nuch sche inen inag, s liissi Ssie. oeli nichi leugnen, das aus en in Zel ne Blalteri derRose ranZeuesertigi urden, indem an si aus in Band dei Si rei se Bast lienete. . . Allei non Apicius I, 4. sagi Foliu ο- sarum albo sublato tin inseres et sutiles faeies das scheini dem Ausdrucke nacti docti init benen laiterkrangen usam men-auhangen, en aucti liter die lalter sur an verschiedenen ZRee an den aden gere the werden. Praecipit enim Apicius. quo Optimo et revissimo modo Vinum rosatum sit conficiendus jubetque utiles rosas adhiberi, non tunsa sicca rosarum soli et inclusa linteolo in mustum conjici cum pondusculo, ui
Diosc. V, 35. et Plin. XIV, g. 106. Ceterum illud Ibo sublato plenius si apud ipsum habes: tb imi folii prius foretpe subluto.
il operibus egregie confirmatur.' Iia locum IIoraiianum, de quo agitur, Plini accepisse mihi videtur Bottigerus alii coronani ex integris rosis plectilem quam e mero solio sutilem intelligi ni alunt, philyrae vinculis tantum colligatam et , variis Iade textis lemnisci sive taeniis exornatam. Sic rellius et plerique nunc Interpretes; quorum do sententia quid ipse sen-iiani alio aptiore loco explicabo. Nunc ut redeant ad ordinem et tandem absolvam quae supra posui Veterum Lyricorum exempla, cum Alcaei Fr. 29.
eonferri iubeo oratii Od. II, 7, 21 - 26. qui totus locus AN
caicunt quiddam sonet et mire conspiret etiam cum verbis quae
Οἶνον γὰρ Σεμελας καὶ Λιος ἰος λαθικαδεα
eiar. 34. Schn cuni lutarchi verbis supra laudatum exhibent. Ex Anacreontis autem Fr. 53. apii corollas cognoscimus easque esto die Dionysi ronti impositas, cuiusmodi Horatius in simili Occasione memorat Odo, 36, 16. et
04. II, 7, 24 et Od. IV, 11, 3. Addo hoc loco Sapphus r. 67. Schn.:
Sacris Venerii faciundis εὐανθείαν seu stor uni ornatum villi adhiberi, cuius rei caussam hanc reddit ipsa, quod non coronatos dii aversentur Namque ratio huius rei
110쪽
una eademque in sacrificiis sui quae In coni potationibus, quod
corona erat praecipuunt laetitiae insigne et ornamentuni. Scilicet coronati esse solebant sacrificantes, quoniam aera nihi-bus festivae laetitiae indiciis peragi oportebat corona sumebant in conviviis non solum propter utilitatem aut suavitatem odorum, qui asstarentur e storibus, sed etiam ut animi laetitiam prae se ferrent diis, ut putabant, gratissimam. Dabantur enim coronae extrema demum coena, quum mensa Secunda apponebatur, ac sumebantur non sere prius quam libatio fieret
et compotatio inciperet Libabant autem quum aliis deorum numinibus benignis et salutaribus , ium primo vini in entori ei, laetitiae datori Baccho , quem ἀγαθου δαίμονος nomine inv0cabant δ).
δέ a δε στεφάνοις κτλ. De εὐανθέστερον γαρ καὶ κεχαριοui νον μῶλλον τοῖς θεοις παραγγέλλει στεφανοεσθαι τους νον Τας.
11 Sunt haec verba Perizonii ad Aelian. III, 3. p. 49. 12 Plut SSmp. III, 1 Παντοδαπων γα μετα τὰ δειπνῆσαι τε
φάνων περιφερομέiων Atheri. XV, 685 c: Η δἐ των στεφάν ν καὶ ινρων προτερον εἰσοδος εἰς τα συμποσια ἡγεῖτο της σεντε ρας τραπέζης. Xenoph. Conv. 2, 1 'μ δε ἀφηρόθεσαν fτράπεζαι καὶ ουπεισάν τε καὶ ἐπαιάνισαν. sr Xenoph. Anab. V. 9, 5. Plat. Sm p. c. . init. p. 176. Plut Sept. Sap. 0n V. .
Athen XV s. o. ibique p. 93 d. et . e quibus locis p iti
Iam vero ui ex ceteris scriptoribus Graecis nonnulla proferam, quae ad oratium ipsumque morent illustrandum pertineant, corollae epularis mentio vel antiquisfinia habetur apud Archilochum r. 82. Schn.: Eχουσα θαλλὰν μυρσίνης ἐτερπετο
Neobulen ut opinor, ille perstringebat, quae cum viris perpotare solita ipsa quoque coronani myrteam cum ore rosarum inter pocula sumpsisset y 3. Sic Horatius Od. I, 36, 13. Baniat in , d. II, II, 22 Lyden, Od. ΗΙ, 14, 21. Neaeram, Dd. IV, II, 3. Phyllidem puellas virorum conviviis adhibet rosaceis aut aliis sertis tempora redimitas, et Od. III, I5, 15.
vetulant Chlori negat decer florem purpureum rosae q). cflores amoenas rosas habes Od. II, 3, 14. Comissabundum Alcibiadem ad Agathonis lares accedere legimus in Platonis Symp. c. 30. p. 212. α ἐμιστῆναι πιτας θυρα εσrεφανωμένον αυτον κιττου τέ τινι στεφανω δασεῖ
καὶ ων, καὶ ταινίας εχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλας.
Itemque a compotatione ad amicam pergit Delphis iuvenis apud Theocritum Id. 2, 121:
κρατὶ 'εχων λευκαν, ' Ηρακλέος ρον ερνος, πάντοσε πορφυρε ηοῦσι περιζωστρνῖσιν ἐλικrαν. ceterum quae ibidem commemorantur ταινίαι et πορφυραῖ πε--
post distributam illam Boni Dei potionem is ri removeri solitas esse mensas, deinde vero in ipsa compotatione temperatum Vinum SSe sumptum, cuius ad primum poculum plerumque Jovem SerVatorem, saepe etiam Sanitatem vel Thaliam Gratiam salutabant. AED. Becker Char. I, 165 seqq. coli. Virg. Aen. I, 30 740. ubi non sine caussa hunc ordinem invertit Dido. 13)Liebei p. I. et Gaissor p. 110. Μαλλὼν μυρσίνης de ea fronde seipiunt, quae ισακος dicebatur. Ad hanc esFelii glossa pertinet, qui moris suisse aesert, in οὐ φίνης κλάδον ῆ δάφνης παρα ποτον διδοναε τοι κατακειμενοις κ διαδοχῆς, Ἀπεε τουσσαι ἀντὶ του βαρβίτου At vide quae infra dicta sunt in eorο-namentorum loco ibique not. T. 1 suo modo autem religatis in nodum crinibus haerentes e0ronas puellae gestaverint, vide apud Bottigerum in Sabina I, 35 sq. coli. Becker Charicl. III, 24 sq. et reli ad Hor. d. II, 11 23. Graeci id vocabant κομην παραμπυκίζειν εἰς κορυμ βον, qR proprius Lacaenarum erat mos.