장음표시 사용
81쪽
ἄδικα μεν κακοῖς, σι δ' ἐννο,οις.
Adduni v. 426 γνῶθι δ' υβριν ἀνέρων
Denique In haec verba prorumpunt, s. 33:
Actio enim, ait Aeschylus, utrumcunqne horum consiliueris, illud certe manere fixumque esse liberis tuis et domo, ut ipsi debitas vices ac poenas pendant. Haec igitur iusta Jovis inperia, s iustam divinarum legum potentiam, diligenter considera et perpende. Haec iam Abreschius et Mitscherlichius cum oratianis composuerunt. Ac mirum in modum non solum huius verba Debita iura vicesque superbae te mane an ip Sunicis cuni Aeschyli verbis consentiunt, sed sententia e iam plane eadem est, quum uterque poeta iustas illas poenas dicat tiae maleficis aut impiis divinitus constitutae sint. Easdem te es Horatius appellat, quoniam in sceleratos regeruntur. Vide enit. ad pod V, 7. Accedit quod oratius ea quae deinceps leguntur apud Aeschylum s. 43S- 441. in Carm. V. I sqq. imitando expressisse videtur. Denique sic statuenduin censeo oratium totum locum pari im ex Iomeri partiti ex Aeschyli loco citato composuisse. Etenim saepe fecit, id quoqimitatoris est, ut vel duo proverbia vel duorum auciorum dicta in unum constaret. Ut hoc loco duo exempla tanqllani species subiiciam Sat. I, 9, 20:Demitto auriculas, ut iniquae mentis asellus, quum gravius dorso subiit onus. ex communi Graecorum proverbio Q ωα ut βαυῖν si t
Hermannus, illud Ditidorsus, essetque utrumque sere dei' ferro luere. Horatiana maxime invere videlitur scripturae
tero illo apud Tyrtaeum Fr. 5. Selin.: ,σπερ νοι ι γαλοις ἄχθεσι τειρομενοι, eoniunxit. Item in pist ii l. v. 199 sq.: Scriptores auteni narrare putaret asello Fabellam surdo. dii proverbia coniunxit surdo narrare sabulani Terent.
neant. II, 1, 10 et Graecorum illud ap. Zenob. V , 42 Ο, ωνις ἐλεγε μυθον ὁ δ τα τα ἐκίνει. Adde Prooem not. 30. tibi carminis III, I 2 initium partim ab Alcaeo, partim a Sappho repetitum esSe vidimus. Denique conis ad C. I, 6, 12 sqq. l9, v. 9 sq. 24 v I Sq. 26, v. si lii. eius I. v. p. et 23 sq. 32, v. 13 sqq. 34, v I Sq. et Conspectu itillicorii in Graecorum cum ortatio collatorum.
Festivum poematium ad Iccium amicum datum est, lilii in iissu Augusti Aelius Gallus expeditionem in Arabiam felicein pararet, quam anno 30. SuScepit, Sed improspero eventu Miratur poeta quomodo belli lucrique studium etiam hominem umbratilem et philosophum cs Epist. I, 2. abriperepsi uerit, ut pro libris arma sumere et relicta philosophia aspera bella tentare vellet. Culiis lepidae irrisionis infortunium ut a bono Iccio amoliantur, Interpretes sere statuunt, Ioratium non iam ipsunt hominem quam saeculi labem atque stultitiam deridere ac castigare voluisse. Verumtanien vel Graecismi ratio V. l. 5. 9. II. , quae a tam communis argumenti carmine aliena erat, Satis probat doctuni amicum, non volgus hominum tangi. Ae tulit Iccius, ut opinor, contemtae virtutis bellicae iniuriam, ni par sui sapienti, aequo animo. V. 1. beatis Arabum gazis Beatae gagae HomericumqRiddam sonant, siquidem pro pulentis eodem modo vocanturqli Hunierus dicit Il. IX GS: ανδρος μάκαρος κατ' Doueta vel d. XVII, 19: οἶκον ανθρωποι ν αιον ολβιος us νειον Nam proprie ipsi Arabes beati Sunt, quoniam intacta Arabia erat. s. Properi II, 10 16. coli. Hor. C. III, 24 l. et vide xc. IV, 4. Append. V. . acrem militiam paras Ut Homerus Il. II, 40. i , 52. alibi εγειρομεν οξῖν ' Aer α. XI, 836 ὁ δ' ἐν πεδίω ωων μένει ξυν Ἀρηα cs C. III, 2 inii,
82쪽
v. 4 regibus de uno rege. s. Sat. I, 7, 34 Sopliocles de uno Theseo Oed. Col. 294 τοῖς ε δε γῆς Ανακτας. Duent g. v quas rirginum barbarat liaesita Graeci sermonis elegantia pro quae virgo barbara vel quae vir inuni barbararum , ut ipsi Ἀνδο ἄν, εἶ ταλαινα παοθενων. Vide Bernii. Synt. r. p. 155 Cis Sat. Ι, , l. v. s. doctus saginas tendere Hontericum illud oξων εἶ M is , coli. d. XVIII, 262 ρυτῆρας δεστῶν. XXI, 173:ὐυτῆρα βιου τ' ἔμεναι καὶ δῖστῶν Virg. Aen. , 508 ieiuni-due tetendit. IX, 590 celerem intendisse sagittam. v I sqq. quis neget arduis Pronos relabi posse reos MontibusJ Aνω ποταμων, ait Hesychius, παροιμία ὶ νἐπ' ἐναντία γενομἐνων κεχρηνται καὶ Αἰσχυλος καὶ Εὐριπι-
δης. Aeschyli locus deperditus est, sed servatus Euripi dis in Medea 11:'ώνω ποταμων ἱερων to=ροῖσι παγαώ, καὶ δίκα και πάντα παλιν στρεφεΤαι.
unde haec ab oratio sumpta esse recte iam Lambinus vidit. Cis pod XVI, 7. Ceterum hoc proverbium Graecorum de rebus ἀδυ Δις vel naturae ordinem pervertentibus post oratium poetae Latini studiose arripuerunt. Ovid. Trist. , , l. ἔΗer V, 31. alii.
Hoc carmen in Glycerae omni venustate assueniblaudem es ad C. I, 9, 5. et C. Iv, I, 9 seqq. quuiii 0si- poneret Horatius obversatus ei videtur Alcmanis ις et δίταν ἴμνος κλητικος, cuius particula exstat Fragm. 19Schaei deW. I Bergh.:
nue spectavit Menander rhetor in Walgi Rhet T. IX. p. 135:
πολεων ἔλυε ποταμων ἀνακαλεῖ ii, δε Ἀφροδίτην Κι- πο ου Κνίδον, Συρίας πολλαχοθεν δελαχοθεν ανακαλεῖ.es Soph. l. 693 seqq. Simile quid dani habet etiam, queni Miiselierlichius et Orellius comparant, Anacreontis ἰς Λιονυσον μνος κλτζrικος, Fragm. 2. Selin et Bergh, in quo poeta deum invocat, ut sibi in conciliando amore Cleobuli auxilietur verumtamen, quum neque ulla ianisest imitationis vestigia apud ostrum deprehendantur, et alius deus invocatus sit, ei totuin argumentum minus aptum ac decorum, animus inclinat potius vel ad Alcmanem vel ad Sappho, cuius eodem degenere versiculus servatus est, Fragni si clin.: Η σε Λυπρος η Πανο ν Πάνορμος, sed niagis ad illum queni respexit etiam C. I, 19, 10. s. advs 2 ei ap. Sit tam καὶ ων ρωτικος πάνυ ευρετὶς γεγονε
v. I. regina Cnidit νασσα, δεσποινα, μεδεουσα Κνίδον,
ut Diana υλιδος νασσα urip. ph. Aul. 434, de Diis ἐγχωρίοις. LI, 3 I. III, 26, 9 28, I 3. v. . Sperne dilectam Cypron Hoc ex Alcmane vide supra expressum esse iam Muretus V. L. 10, 19 s. s. recte putavit Assenti Schneideis. Ceterum undus huius compositionis Cypri et Paphi est Hom. Od. VIII, 362 sq. quam Aesehylus quoque imitatus est, Fragni. 25. Herm. Κυπρου Πάνου 'εχουσα πάντα κλῆρον, et Euripides Bacch. 400 'Do μu ποτὶ Κυπρον, Nino τας Ἀφροδίτας - Πάφον θ' ubi s0nsulendus Schoene. Adde Dissen. ad Pind. Isthm. VII, I. V. 5. Fervidus puer Cupido, o δριμυς ερως, cui μμα-
83쪽
IIo carmine quid poeta αὐταρκης a deo, P0Ptarum praeside atque custode, peiere delirat, exponit, Sua Ita avidis voliri precibus opponens, ut Pindarus eiii. 8, 37 63 :
Pindari locum iam Lambinus ad s. . indicavit. Hunc seculi Iliis herlichius et O rellius utriusque poetae verba contenderunt. Nec sane poteS dubitari, quin oratius consimile illius arstumentum in eadem re arripuerit et tanquam exemplum quoddam quod ipse sequeretur et dilatando explicaret, universe spectaverit, Sicut ea quae deinceps apud Pindarum legulitur in Carm. I, I 2 v. 45 videtur respexisse sed singula suo modo dixit, utpote in carmine quam maxime ipsius proprio,
cuius caussa fuit Apollo nuper dedicatus. Vide ad C. I, 2 l. v. S. Mordet se Exquisita translatione umina ripas mordere, lambere rodere raderet, stringere, lavere, terere dicuntur, quoniam aquis praeterlabentibus terrae aliquid semper demitur es Carm. I, 22, . , , Id Virg. Aen. Ill 63. millen b. In ea quoqne re principes Graecorum poetae, qui ita de numinibus ποτρωγειν, πOIνειν, ζαίνειν. Conser Callimachi pigr. XLVI. Benti. s. 3 sq.
Hoc est saepe latenter murum subrodit quietus anmis et
iii IIoratius serim rea a m a d ea aram a L Vide omnino I a cili. ad Antilol. r. . . p. 40l et Rulin h. p. Crit. 5 sq. v. 9. Calena falce Adiectivum transfertur a vino ad saleem. D. C. , , . Ι, 20 9. III, 6, 34 et vid. xe. IV, 4. Append. quibus dedit Fortitna Sc. hoc ipsum. Ita eninimonterus d. I, 90 καί κεν τουτ' θελοιμι ιος γε διδον - ιος ρεσθαι. l. XXII, 285 ελασσον EP τοι δωκε θεος. in Sophocles ed. R. I080 sq. παῖδα τῆς Τοχης τῆς εἶ διδουσζς. soli Hor Sat. II 6 49 Fortunae filius. v. 3. Dis amis ipsis quum diligere dii antiquitus
erederentur et eos, quos incolumes praestarent in periculis
IIuni Il. XXlΙ, I. XXIV, 749. , vel eos, quibus divitias concessissent IIoni. l. II 66S. Hesiod Op 120. Theogn.
653. , non sine gravi ironia picum illud θεοῖσι νίλος, νίλος μα-ρεσσι θεοῖσι ad mercatorem iraduxit. Nimium profecto, ait, di immortales isti favent, cui praeter omnium rerum abundantiani etiam illud concessisse videantur ut ni pune per mari eurrat cf. C. , 3, 26. . Eadem ironia Lucianus in Verallisi II, 28 utitur nos ad Ipsum IIo merum reiiciens ). v. 5 sq. M pascunt Olinas etc. Ad rem cis Hesiod. 0pp. l. et Aristoph. lut 543 sqq. cll. pod. Η, 5 seqq.nfandem Sententiam is παειναγος Ἀλκμαν Sic expressit Fragm. 13. Schneide N. de se:
ζατευει. Il i. v. 7. Frui paratis Non concupiscere plura sed ruitis quae adsunt Sat. II, 6, 13. Epist. , IS I 07. , hoc est qssas caput sapientiae oratianae, quam ipse Epist. I, 4, .iruendi artem appellat Debet auteni eam sententiam, ut id geniis pleraque, Euripidi, qui sapientissimus poeta idem
αδ τε καὶ πάλιν ἐθεν ii ἐς παrρίδα γαῖαν.
84쪽
a diis sibi exoptat et aliis commendat saepissime. Vide Prooeni. pag. xvi seq. Inde etiam topa apud Menandrum Comicuiuin Κολακι pag. 101. einech omnibus convivis praeter ceterar ων οντων νυν ἀγαθων νησιν precatur.
v. S. Latoe Graece σωος a Volgari sorma A riis, et Λατωος a lyrica tarma Auri dicitur. Ovidius Ormis Letoia Letois Letoias utitur Latous in Varronis versibus et Lato vates apud Senecam legitur illud N. elnsius Ad vers. p. 169. e vetulissim codice oratii . . praeserebat. Dissicile est statuere, utrum Verum it Verumtamen in ea quoque re aliquid dandum videtur auribus, quibus Durica forma meo quidem iudicio h. l. ratior accedit. Adde quod Pindarum et Euripidis locum e choro sequitur. D. II, 17, 14 cenii manus Gyas. I se nec turpem senectam Degere nec citharaearentem. quod Horatius, qui se vate ni sive Apollinis sacerdotem professus erat, hic deum κιθαρωδὀν es. Hom. l, I, 603. precatur ), id uripides ut sibi contingat Musam orat ero sur. 676:dui ζψην μετ' μουσίας,
Adde qui huic germanus est locus rechth. Fragm. 13. Dind. μετυ δ' ἐσυχίας πολιβ
Quae recte cum moratianis comparant. Simile aliquid 'ita' Theognis Eleg. 790 sqq. sibi precatur: sed multo probabiliss8 esses videtur Horatium in Euripidem respexisse in clausul3, ut exordium carminis a Pindaro deduxerat. mos solet sequi; illum num ullo loco secutus sit plus quam dubiuni est. Vi Prooem p. XXIII. et s. ad C. I, 26, L et C. IV, 3 exir
1 rata Sehilterum noster, moratii fortasse inemor, de Regiηρ Ib eo, quem ipse quoque dis anileum et pium vatem appellai: Ilim clientcie de Gesanges abe. De Liederisiisse Mund Apoll.
Sapphus secutus exemplum, Fragni. 24. . 63. Schneideν. 70 Bergh. : Ar δῖα χέλυ μοι λέγε, φωνάεσσα δε γίγνεο, barbiton suum Salutat eiusque tamquam Musae opem invocat, ut sibi usque obsecundare Velit, quum praesertim maius aliquod carmen lyricum sortasse I, 12. vid ad s. 2. meditetur. Eodem respexit C. III, II, 3 seqq. quos versus iam Fulvius Ursinus cum Sapphico comparavit. Hunc Iocum ad idem exemptuni expressum esse recentiores interpretes viderunt, In quibus SchneideWinus et rellius. s. ad s. 3. v. 1. Poscimur. Alia ratio est loci Pindarici, quem 0rellius profert ex Isthm. 10. VII, 5. . :- - Tω καὶ εγώ, καίπερ ἀχνύμενος
quamquam eiusdem carminis initium in huius clausula s. 15 sq. iniitatione expressum esse recte concedas. Hic vero Horatius se posci dicit non ut ille ab amicis iubetur vocare Musam ind0nium victoris, sed quoniam res ipsa carmine celebranda eum
incitat. Huc sane pertinent Stat Ach. I, 539: Nos vocat iste labor ; Ovid. Met V, 333: Ρο scimur, Aonides ;Fast. IV, 21 se Palilia poscor. Non poscor laustra, si lavet alma Pales . Sed miror ab interpretibus missum esse, qui niagis etiam appositus erat, eiusdem Ovidii locum ex Met. II, I44 Non est mora libera nobis: Oscimur. 3- a quid lusimus age dic sollemnis in precationibus formula vel antiquissima. Homer Il. I, 40 ε δε ποτε - εκηρα, Iod μοι κρῆ νον ελδωρ. XI, IM: εἰ μιεν δη- ἐπον, νυν μεν ἡ τισετε. ride aege Isbach adest. I, 6 I. et eiusd. xc.
h l2. p. 167. coli. Hor. C. III, 18, 5. C. S. 37.
V. ausimus tecum quod et hunc in annum Vivat et plures: Ut Graeci παίζειν, ita Latinis lodere proprium omnino est in amore et rebus ludicris ver-1 Verte cuni Volgtio meo, qui illum locum mihi indicavit se Sosui es en geWag meinem Drange et soIgen. Ex Goethiilphigenia auexius apposite confert D sorders mich.
85쪽
120bum Philodemi p. XIX, 5 παίζειν τε καιρfς. 0r. pisi
14, 36 sine lusisse pudet, sed non incidere dum. Tun de quovis carmine hilariore usurpatur, ut Pind. 0l. piatas vides qui saepe in conviviis et ominissationibus sanit a te coniunci quum alia tempestiva animi caussa derelli ' hiii. duba Callimachus dici Sp. 7- οινω
dit,iugebita plerumque argumentum habebant lu- hin,ibeium, ita παίζων praeeipyri in t im ,
rio genere carminum frequentatuni. id ad v, 6 Morigberet ad Propert. I, 10 9 et, qui παιζεν de cantu
.ie, et V mugirat, Rulin h. ad Tim. p. 222. Neqtie anienethzz Miquod earnien intelligendum est, quale ali-
.hi. 3 Tuemoratii verba perperam construentes intelligun. si enim ostro, qui In his rebus sere omnibus Graec'
Eure νοῦν, εγοισι τ' ἐν η' ' λ' iGratias .gat Callima V, ut manus fragrantes in ipsius ' H liner ant, quo cunctis probati perennent. 'ninum illa
ix 16. rebus et hominibus venustatem conciliant, quin etiamissae musarum munere ungentes, inspirant vatibus sepulcri guos cantus Pind. l. VI, 83. , ut hi decore quasi ungetlento perfusi semper vigeant Omnibusque gratissimi sint. Similia vide p. Jacob s. in Anthol. r. T. VIII. p. 392 et VI, 2. Sed ante onines ipse Horatius inspiciendus C. IV, 9, 9:Νec si quid olim lusit Anacreon,
Delevit aetas; spirat adhuc amor Vivuntque commissi calores Aeoliae fidibus puellae. Adde pist. I, 9, 2. Cic. ad Att. X, 1 I. coli. Musgravio ad Soph. O. R. 482. μαντεια αεὶ ζωντα . hmio in annum et plures ut Theocritus in Adoniag., Id. XV, 74 κῆς ρας ἐπειτα, i. e. In omnem poSteritatem. Itaque hoc dicit Horatius: Si quid unquam tecum car-tavi, o barbite, quod posteritatis memoria non indignum sit, sicut ea quae Anacreon olim et Sappho luserunt adhuc vigent
omnibusque gratissima sunt agedum mihi operam tuam praesta, ut aliquando eiusmodi carmen dicam, quod Alcaelniagnos et altos spiritus iusto modo assequatur. Nani quod ego, pergit dicere, graviora carmina cum levioribus coniuncturus sum, ne illius quiden Musa plenius sere sonans a Iaudibus vini et amoribus abhorruit. Nunc autem poscor, ut Augusti laudes celebrem, nec frustra poscor, si tu mihi cumque faves, ut illi deliciis tuis semper savisti. Vides non sine caussa unum Alcaeum hoc loco ab Horatio commemorari, quoniam is utrumque genus coniunxerat, eiusque Aeolium carnien μ ipse Latio acquirere studebat. Vide Prooem P. XIX. Est igitur hoc carmen velut prooemium quoddam, quo graviori carminum generi suo Alcaic praeIusit, Scriptumque videtur ante Carm. Ι 12. V. 3. age dic, arbite, carmen Sunt Sapphus illa quae Supra proposui. inc etiam C. III, II: tuque testudo . . . loquax. . . Dic modos, Lyde quibus obstinatas Applice aures. Et alibi apud Graecos φθεγγεσθαι Theogn. 761. et λάλος Iacobs Dei. pigr. g. 30. de in-Strumentis musicis transfertur enim a Moυσν λιγεία. Vide ade I, 24, 3 coli. Virg. cl. V, 7. VIII, 21. X, 34. 10 in
86쪽
Barbite is Consulto usus est Horatius Graeco voea bulo βάρβιτος, quo quum Graeca eius poeSi natura prodatur, certamen aliquod exoritur inter nomina Latinum et ar
hi te et Ipse , Romanae dicen lyrae C. IV, 3, 23. ostentaditur. Neque aliter positum est Graecum vocabulum C. I, I34. III, 26, 4. Dillen b. Ceterum antiqua sorma apud Grae cos vel 3 βάρβιτος vel το βάρβιτον, Posteriore demum aetate
βάρβιτος masculino genere. Vide Jacobs. . . p. 221. v. 5. Lesbio primum modulat civi Post ea quae supra vidimus vix mireris, quod Horatium Alcaeum primunt barbito usum esse dicit. Nam inventi sane laudem Terpandro deberi, Pindarus locuples nec incognitus ei auctor erat apud Athen. XIV. g. 35. D. ἀρχαῖον ἐστιν οργανον η μάγαδις, γανως Πινδάρου λεγοντος τον ερπανδρον ἀντίφθογγον ευρειν τῆ παρὰ -ωῖς πηκτίδι τον βάρβιτον 'To ρα Τέρπανδρος ποθ' ὁ Θέσβιος ευρεν πρωτος ἐν δείπνοισι υδῶν ψαλμιον ἀντίφθογγον φηλῶς κουων πηκτίδος. )Terpander, si Pindaro credimus, primus a Lydis modos doctus novas quasdam fides excogitavit, ad quas canebantur scolia ab eodem inventa. ' Nec dubitandum, quin Pindarus persectam illam et absolutam lyram, νορμιγγα πrύγλυκτσον Nem. V, 24. sive επιτάκτυπον Pyth. II, 70. , πτάφθογγον aut πτάτονον
χέλυν uripidi Ion SSI. Alc. 446. , testudinem resonare septem callidam nervis Horatii intellexerit. Nani hanc ipsam ab illo inventam tradunt in , et ipse sibi vindicat, quod inventum alii Apollini tribuunt, ut Callimachusi in Dei Pindari Fragm. i. oeckh. p. 17.2 Plut de musica c. 28 εἰ δῶ, καθάπερ Πίνδαρος φησι, καὶ τω σκολίων μελων Πρπανδρος ευρετα, ην. Si obiri autem Grammatiui omnino ea carmina nuncupabant, quae per vices a singulis ad stiliaram eantata esse animadverterent quod in Seoliis asium traditur. Alii eadem Eneomiorum, item Παροινίων nomine latius p ieni comprehendunt. Ac Pindari quidem colia non tantumeaniata idque L dio modo, sed simul acta et saltata esse a hor' cantori parente Boeexhius prohat . . et p. 607. ' Quidas: ἐρπανδρος - λυρικὸς, ο πρυ'o επτα χορδῶν ἐποίηsist
lum v. 253sq. , ad Mercurium autem, ut oratius C. III, 11., ita auctor Hom. Hymn. in Merc. I. refert γ, p. Strab. XIII, 618. Ac barbitos Terpandri ab alta Lydorum pectide , viginti chordis instructa, etiam eo disserebat, quod plectro, non digitis nulsabatur. Igitur Terpandro satis constat sua laus verum hoc ideo Horatius illius inventum nihil curat, sed se cum Alcaeo,
magno suo exemplo, contendens ab hoc barbiton ante se usurpatum atque nobilitatum esse dicit. Eandem ob caussam ex posterioribus poetis Graecis suerunt qui eiusdem inventi laudem Anacreonti potissimum tribuerent. Vide Bergh ad Anacr. Fr. 113. et si de lyrae origine et artificio plura desideres, adeas doctissimi Spanhemii Observ. in Callim. ed. rn. l.
v. 6. ferox bello Horatius his verbis praecipue Alcaei carmina de rebus civilibus spectat, quae στασιωτικὰ vocant ap. SchneideW. r. - 23. . v. . udo litore quum udus a Latinis proprie dicatur de interno humi humore, oratius primus, ut videtur, ausus est dicere seu dum litus , quod a mari ad Ipsum litus translatum est. Namque Graeci omerum secuti, qui quidem γρακελευθα, rei de mari requentasset, saepe reo pro λι- κλιστον, λίκτυπον Surpabant. Horatium imitatus est Statius Silv. II 2 15 montique intervenit dum Litus ubi v. Mark
v. 9. Liberum Significat eius ἄσματα συμποσιακα tr. 27-44. , cs. v. c. ad C. I, IS, Musas autem opinor tanquam eas poeticae praesides et Iovis filias pulcricomas celebravit, quo nomine easdem Sappho praedicat r. 1 et 2
3 r. l. Solin. 'μιεῖς τοι τετράγηρυν ἀποστέρ αντες ἀοιδὴν
ἐπτατον φόρμιγγι νέους κελαδησομεν μνονς.
87쪽
v. l. Lycum temoravit Alcaeus in Fr. S. Schn.: Ου ἐγώ υκo D μίσαις ἀλεγω, 3 iunianaxime fortasse cum eo stomachans, ut Solent amantes. Cic. de N. D. I, 28: Naevus in articulo pueri delectat Alcaeum. et Tusc. IV, 33: Fortis vir in sua republica cognitus, quae de iuvenum amore scripsit Alcaeust Huc spectat etiam Schol. Pindari ad Isthm II l. ora δε περὶ παιδικοῖ ἔρωτος se τοῖς λυρικοῖς η των ποιημάτων σπονδη, δημιωὁ ς ὁ λογος ταυτα δε τείνει καὶ εἰς τους περὶ Ἀλκαῖον κα 'Iβου- κον καὶ Ἀνακρεοντα καὶ εἴ τινες των πρ αἰτου Ποδαρου)δοκουσι περὶ τα παιδιμῶ ἰσχολζσθαι Ἀνακρέοντα γοῖν o Tvθεντα, φασὶ διατι οἰκ εἰς θεοῖς γράφει μνους, ἀλλ' εἰ παῖδας, εἰπεῖν τι ουτοι 1 ν θεοί εἰσιν. v. 13 seqq. xitus carminis ad veteris hymni similitudinen proxime accedit unde censenda elocutio. deeus Phoebi et dapibus supremi
Grata testudo Iovis omnino testudo Homero est uia ὀςDαίρη sive δαιτὶ συν oeo Dd. XVII, 27I VIII, 9; ynin. in Merc. 31., sicut ipsi Horatio est C. III, II, 6 se divitum mensis et amica templis. Sed hoc loco potissimum respexii convivium deorum in Olympo, quale idem Homerus describit Il. I, 603 sqq.:
Λείνυκτ', υδε τι θυμος ἐδευετο δαιτος σης, ο μεν φορμιγγος περικαλλεος, ῆν χ' ἈποHων, Μουσάων θ', αειδον ἀμειβομεναι πι καλῆ. ubi citharam modulatur ipse Apollo, Musarum choro alternis canente. Hinc Pindarus Pyth. I, init.: υσε φορμιν , Ἀπολλωνος καὶ ἰοπλοκαμων
lyram communes Apollinis et Musarum Instrumentum Focat. Nempe de summa vi musices dicturus ille non φιλην κιθάρι- σιν praedicat, sed quae cum poesi coniuncta sit, ut optime Disse n. p. 163. Nec aliter Horatius, quum addat . 14 sq.: o laborum Dulce lenimen, quae idem Dissenius p. m. comparat cum P in Isthm VII, init.:
Nam quod Pindarus h. l. et Pyth. V, 106 μέλος - λ μ l, uisu, a, e,imen efficero dicit, id orati te Stud 0 aestat, ut virtutis laborem laude compenset Adde qu0d
in annus ad Lucret. V, 312. p. 288 qui cumque nisi cum relativis coniunctum non agnoscens hoc quoque loco emendat
rum obversari potuisse, qui saepe etiam carmen . Victoriae
ta τρὸν πονων Nem. IV, 2. φάρμακον καλλιστον εας ρε Mς
Pyth. IV, I 87. ubi vid. Dissen. Verum ingenue ut fatear, nulli Lachmanni coniectura elegantior quam Vnriser β'
tur Nam illud cumque vel miro Codicum o ScholiastaIun consensu atque manifesto sententiarum nexu h. l. satis eΙenditur et sustentatur De Latini sermonis analo ia et de a 'chaismo Φ quaerere interpretum erit: Graece Ioratu sententiam sic reddiderim: ἀλλὰ Ἀγχαι ζ μοι ει ποτε δικα - σ
ταυτα, i. e. Sed iura divina tamen, utcunque erit, Semper manebunD cs. Ai. 320. . Possis etiam vertere χαῖρε μοι πικαλουν ο
καὶ is, ut Graeci ἀεὶ eleganter usurpare solent bis intelligentes. Soph. D. C. I555 μιεμνησθέ μου θανοντος ευτυχεῖς μεε, ' is mei cumque mortui memineritis, utcunque ipsi elices eritis. Id. hil. 14S: προς ἐιι ν αἰεὶ χεῖρα προχωρων Πειρω ο P0 θεραπευειν, ad signa manu mea cumque data procedens, Si semper paratus agendi opportunitatem observa Pres Iurl i. e. μνῶ im tede negeti, vertierrii hen. 1 Lucret. V. 12 583 ubi ante Lachinantium quomque expilva' bant pro se ledesinat , ut Bernii ard in cens. d. reu.2 dos Sualiger ad Lucilii uti Aetnani. v. . Verum Suspicatus uorali locum Graece sic reddit: χαχέ μοι rore επικαλοι τε.
88쪽
Iloratius lyram suam salutans, ut quemadmodum adhuc lacerti, sic usque sibi obsecundare velit, si rite vocet. Supra enim, id quod ad sententiam sere idem erat, simpliciter dixerat die carmen. Sic interpretor Graeca potissimum in hymnis loquendi consuetudinem comparata. Nam quin hoc mihi salve a Graeco χαιρε repetendum sit, vix est quod dubitemus, siquidem, ut mittam recentem testudinem ita salutari ab ipsuparent Hom. H. in Merc. 31 χαῖρε ... δαμος ωρ , , σπασίη προ φανεῖσα . . t. haec ipsa Sollemnis ac prope necessaria in hymnorum epilogis perorandi formula fuit, qua poetae ad deos conversi et iis quasi valedicentes uti Solebant, ut quorum numinii in virtutes carmine celebravissent, eorum potentiae ac benevolentiae se commendarent eamque perpetuam sibi poscerent, ultro sere pollicentes se etiam posthac ipsorum laudes persecuturos esse. Ita omnes hymni Homerici, paucis quibusdam exceptis, clauduntur, sed maxime hoc modo quo I. in
δε τ' Οιδῆ XXI, 5. , vel substituitur huic formulae αλλ' ἴλ δι XX, S. XXIII, 4.), χαριν δ' αμ οπασσον ἀοιδῆ XXIV, . . Ac me quis omericis ustis hymnis larum tribuendum
esse putet, non parvi facienda est Callimachi auctoritas, initiquum similes habeat hymnorum clausulas satis istendit illam perorandi formulam antiquis in usu fuisse, quidquid nonnulli contra disputarunt. H. in Jov. Aαῖρε μεγα Κρονίδη πανυπερτατε, ιοῦτο εαων. χαῖρε πατερ, χαιρ' αἶθι, δίδοὐδ 'αρετῆν νενόν ε.
Νotum est ex Homericis hymnis, si non plerosque, 0n nullos certe aliorum carminum προσοδια et προοίμια suisse ita
que vocata esse, quia scilicet iis arminibus quae caput rant totius sollemnitatis quasi prooemiabantur quare quoniam hoc ipsum quoque armen pr00emium quoddam maioris carminis est, conseras etiam . oni XIII, 3:Aαῖρε, θεὰ καὶ ἐνδε τίω πολιν αρχε 'αοιδῆς. et X, 5. αῖρε, θεα, - δὸς δ' ἱμεροεσσαν ἀοιδην. optime utique contuleris Latiniani Macte virtute Lucilius ap. Non. p. 341, 2 coli. Serv. ad Aen. IX, 64I: Macte, inquani, virtute Simulque his versibus esto. Restat ut de additamentis, quae . l. habentur, niihi et euntque paucis dicendum videatur, quorum alterum otiosum, alterum etiani alienum ab hoc loco Lachmannus iudicavit. Diei enim L se volunt hoc esse salve quotiens te advoco . at cur lyra alia ei non salveat Ut iam taceam mihi utrumque ad sententiam aptissimum ac paene necessarium videri, Saepenumero Graeci humanissimae illi bene precantium in salutatione et valedicendo formulae Vativunt adiiciunt propter hanc ipsam opinor quae sormularum usu invaluit sententiam , macte esto virtute laetusque mihi adsis. Est deni dativus qui in κλυθί μοι et aliis precandi sormulis invenitur, vide Bernii Synt. p. 85. et conser, si tanti est, Eurip. Phoen. IS. Hec. 26. Soph. O. C. 137. et Melinitus hymnum in Romam p. SchneideW. g. 455 Aαῖρε μοι 'Pω ια, θυγάτηρ Ἀρηος iraeterea non raro superaddunt etiam simile aliquid, quale illud
eumque est Soph. . .:συ δ' αὐτοθεν μοι χαῖρε και τα λοιπά μου μελου δικαίως, σπερ ἐς το δ' ἡμερας.
- - - ε χαίρεχε πολλάκι Μοισαι, χαίρετ' εr δ' υμμιν καὶ ς στερον διον ησω. Itaque Horatius si non archaismum secutus est, Lachmanno Sicarbitrante, certe Graecos auctore satis idoneos Suae sententiae οπερασπιστα habet. Nec multum sane dissert, si genus dicendi spectas, Virg. Aen. I, 330. coli. Theocr. XXII, 54.
89쪽
Leve hoc ac lepidum poematium, quo Albium Tibullum dulcissimum elegiarum poetam et sibi amicissimum Epigi. 4 de perfidia amatae puellae consolatur, qu0niam Sic placitum sit Veneri ludum insolentem ludere amanti, ut diversissim ingenii et natura homines tanquam imparia paria ulgo cogat aeneo , ab ipso Horatio inventu ni esse Vix est quod moneamus, nec quisquam sanus aliter Statuat. Properemus i itur ad singula de Graeco ac de medio petita, quaestione laverumne an salsum ibulli amorem dixerit aliis relicta talia discutere cupientibus V . Nobis Glycera St γλυκυς ερως, γλυκεια ἡνδον Vide ad C. I, 9. v. 1. Immitis Glycerae ob laesam dem , quamquam ipsum Glycerae nomen a dulae dine dictum cum adiectivo addito grato xymor pugnat γ πικρὸν Πυαριον, ut Zρως apud Graecos γλυκύπικρος audit Sappho r. 20. Selin.: ρος horau' ὁ λυσιμελζς δονεῖ, λυκυπικρον α χανον ρπετον ita m0
puellae amabiles cum uvis et fructibus comparantur amatoribus
Terpendis . vides ad C. I, 23, 2 coli. Me nanno ad Aeschyl. Sept. 15. et orat C. , 5, 9 Tolle cupidinem ammitis ivae: ut quaesitus verborum 'usus satis appareat. Etiam quae infra commemorantur nomina e Graecolluxisse patet, riuum sint 1υκ 0ρίς. Κῖρος, Φολοη, veruiti satis frequentia apud comicos Graecos, et videntur Omma pr0 exempli posita nec sine certo consilio a poeta electa esse,
sicut hoc ipse in nomine Glycerae indicavit, illud Conmientator Cruq de Pholoe ad C. , 5. IS adnotavit ide omnino xc. . et de Cyro s. infra ad s. 4. 5 sqq. Lycorida Cyri torret amor, Cyrus in asperam Declinat Pholoen Ad eandem sententiam pertinent ii Moschi versus, quos inde a Lambino interpretes comparare coeperunt, postquam illi primum a Fulvio Ursino indicati sunt, Idyll. I. init.:
In Lycoride Cornelium Gallum linile aliquid passuu esse ique Tibullum in Glyeera Virgilii Scholiastae ad Ecl. X, 2 liaduli
fulus imitationis aliud exemplum, uropam oratii Carm. III, 27 25 sqq. ex Moschi Idyll. IL adumbratam, es singlus in epistola ad Langium data manifestissimum et certissimum esse iudicavit ). Itaque illum hoc quoque loco oratio Obversatum esse, quum uterque poeta in eadem similitudinc versetur, mihi satis probabile videtur. Certe haec magis inter se conveniunt, quam communis illa Callimachi sententia mpi mr.
quam sententiam Sat. I, 2, 10 sq. ad verbum expressit, cum hoc quidem loco congruere videatur. torret amor ut Moschus φλέγεν quamquam verbum proprium in hac re non tam φλεγειν est quam πταν, Latinis imitatoribus torrere. s. C. III, 9, 13. 19, 2S. V l, 12. et Properi III, 23, 13. De Graecis rellius profert Sapphus Fr. 13. . ὀπτῶς ἄμμε Adde Sophoclis r. 21. D. ubi
Ηζει καιρος κεῖνος, πηνίκα καὶ τ νιλ σεις, ἀνίκα ταν κραδίαν πτευμενος λιιυρα κλαυσεις ).
Plura vide ap. Jacob s. ad Anth. r. VI, 20 VII, 265.l Ed Lachmanni T. HI p. 431 sq. - Ε is unWiderSprech lich, assssora in dieser de das Idyllion de M oschrus Europa, in meli ais iner Stelle vor Auge gehabi at si is also auchlidelis Wahrscheinlich das Hora die uropa in de Umstandenatigenomme habe, in elchen si Moschus vorstelli. Alienum est ab hoc loco illam imitationem nunc pluribus persequi Vide praeter ea quae rellius ad Hor. S. 29. 33. 43. x 0Scho protulit eiusd. s. 131. 134. 146 sq. 15 sqq. quae ipse effingius ad Horatii verba or inuicti Iouis esse nescis explicanda contulit. 2 Integrum Theocriti locum exscripsi propier . I, 25, 10: Flebis quum tibi flagrans amor et libido saeviet
90쪽
v. 7 seq. prius Iugentur caprae lupias Ἀδίνuto, quale apud Aristophanen in Pace v. 1076: πρίν κεν λυκος οἶν μεναιοῖ. Cruq. s. ad s. 0. Alia id genus exenipla vide pod. XVI, 27 sqq. c. I, 29, 10., Virg. cl. VIII, 27 Iungentur iam gryphs equis. v. s. peccet adustero Vide ad C. I, 27, 7 coli. Sat. I, 2 63: in latrona pecces . e tante audiendus Nauchius nescio quomodo . . de sexto casu praecipiens; recte ver exponunt pro dativo, queni ethicum Bernii a dyus vocat, latiore verbi potestate, . eius Synt. r. p. 5. et 4. coli C. I, 32,l5. ut sit peccans se dedat, gratificetur α ιαρτάνειν τινί - άμαρτοῖσαν χαριὼσθαι τ00. Sic Lucilius is ille. Sat 9: non omnibus dormio . Terentium autem meinini dicere in Ad. I, 2, 35: si quid peccat, Demea, Mihi peccat , i. e. meo damno, quum . . sit in gratiam adulteri . Vide Uestertio v. ad illum locum, qui plura alia utriusque generis exempla collegit. v. 10 Sic visum Veneris Formula illa Homerica de deorum potestate Summa et arbitraria, eaque saepe minus grata
Ουτω που - μελλει περμενεῖ φίλον ει ναι. Od. S2 εἰ μεν ἡ νυν τουτ φίλον μακωρεσσι θεοῖσι.Εani Aristophanes quoque l. c. imitatur . 075:ου γαρ πω του εστ φίλον μακάρεσσι θεοῖσιν.
Eandemque secutus Plautus clam dixerat In simili sententia Aniph. II, 2, 5 Ita dis est Lacitum , et sic saepissis Virgilius, Aen. I, 283D, Sic placitum Ovidius Met. I, 366: Sic visum superis Cis. Hor. C. II, 17,2 et ei n- dors ad Sat. II, 6, 22. v. 11. sub iuga mittere Hanc imaginem Graecis poetis perquam familiarem bene illustrat Theognis 371 MC Puε- κοντα βίη κεντευν π μαξαν λαυνε ει φιλοτητα λίην, Κίρra, προσελκόμενος. in τι ἐρωτικον ζεῖνος ζευγος φίλιον Eurip Herc. s. 1403. , ξυνωρὶς eic Vid. alchenar ad Phoen.
circa iecur am illa similliina esse nune video et haud scissan ita comparata sint ut meam interpretationem quodamm0do sulcire possint. Adde Asclepiadae p. XVIII. . in Br Anal 214 soli. Properi III, 23. 35 sq et vid. A. A. II 6 sq
ν. 116. ei Iacob s. ad A. r. X, I 20 coli. or C. I, 35,28. III, 9 l8. Tibull. I, 3 90, Veneris vinclis colla
v. 14. grata compede Translatum ab amore, qui proprie δυς, λυκῖς St. urip. r. Anthiop. 23. .: η φυσις γυ οἴχεται 'οταν γλυκείας ἡδονῆς ησσων τις ἶ. orat. c. IV, 1 I, 23 tenetque grata compede vinctum. Hinc Cypri quoque nomen explicandum videtur, quum sit ὁ κύριος τι- ῶν Stratonis pigr. LIII, 6 ευδε κυριος se. σου μηδε λόγου μεταδούς. v. Ana. III, 7, 11 dominumque vocavit.
Horatium in hoc carmine Graecum aliquod exemplar secutum esse minus probabile videtur quam rem quae ipsi accidisset et verum animi motum illa excitatum more poetico descripsisse. Eiurat enim quodammodo Epicuri de diis sententiam olim sibi probatam v Sat. I, 5, 101 deos didici securum agere aevum coli inla. s. 2. Sed in singulis tamen veterum poetarum Graecorum rationis colorem et sententias nonnullas imitatus est, quo dignius et gravius esserret quod de se ipse palam profiteri vellet. Itaque initium ab Euripide duxit, ab eodemque etiam primariam huius carminis sententiam repetitam esse censerem, nisi par esset hanc antiquissimis eius auctoribus Noniero atque Hesiodo reddere v. d. s. 2.): sed et clausulam certe et ornatum addidit Euripideum v. ad s. 4. Temporis nota s. 14 sqq. continetur. v. 1 sqq. Parcus deorum cultor et infrequsnSInsanientis dum sapientias Consultus erro De sententia rellius confert Lucret V, 10. ubi Epicuri doctrina κατ' ἰξοχην Sapientia vocatur, cuius perversitatem significaturus oratius eandem insanientem appellaverit. Verum quamquam illius pο-iissimum sapientiam sic notatam voluit, potuit tamen Euripiti s sui meminisse, qui eandem qua ipse . l. utitur sententiam ei saepius dixerat et prope iisdem verbis in Bacchis sic scripserat s. 393 sqq. .: