장음표시 사용
91쪽
Τὐσον, ὀ δ'ου σοφία, τό τε μι θ ivrcae φρονειν. ditae si paulo accuratius itispexeris et cuni iis contuleris quae ident poeta Chori verbis 1005 sqq. de se ipse quoque profitetur: Tὀ σοφὸν ου φθονω ' χαίρω θηρευουσα αδ ετερα, μεγαλα φανερα τ' δετ' ἀεὶ επὶ τὰ καλὰ βίον διμα εἰς νυκτα τ' εὐαγοντ' ευσεβεῖν, τὰ δ' ω νόμιμα δίκας εκβαλοντα τιμαν θεοί ς 'et civitati omniendatra Ieracl. 01: 'Eχεις ὁδόν τιν δε πολις, δίκαιο ου χρη ποr Tod ἀφελεσθαι, τι ii θεους' ὁ δε μη τε φάσκων
non antpthis opinor dubitabis, quin Horatius huc potissiniuiti respexerit. quoniam, ut mittain h. l. quae in Proueni, p. xv sti uicia sunt, et sententia et rationis habitus alii similis est, ut alii stillilitudinein vix alia idonea ratione explicari posse appareat. - Si dicendi genus speetas, Graecis et inprinus tragicis poetis perquain familiare est, ut eschyl. roui. 550:δναοι νάριν, Soph. i. 665: θρῶν ωρα δωρα , lenit.
3 ἄουιο βιος. Contraria ratione Eurip. Bacch. 65 καματον
vitalis Cic. p. Mil. 27 nientiri gloriose, tultaque id genus xvmora Latini scriptores studiose Iinitati sunt, . Lambin ad h. l. , qui bis sere similia congessit plura et ex ipso l0rai. haec C. II, 12, 26 sacili saevitia. Epist. I, II, 28 si re-
nua inertia. I, I 2 I9 concordia discors. Adde C. III, i 34 splendide mendax Ceterum ut ii l. insaniens sanientia, ita σοφος σοφία nunc apud vetere Graeco non legitur sed demum apud Gregor. Nag. v. Oreli. , nec σονία agnoscitur a Grammaticis Poll. nom. IV, 13: σονος, εἰ καὶ ἔστιν ἡ σοφία.): ut eo magis probabile fiat unum uripidis exemplum IIoratio obversatum esse. v. 3 seq. strorsum ars vela atque iterare curs JAbreschius ad Aeschyl. p. 269. cum hoc loco comparat ex illius Agam. v. I9. D. 206. Ierm.): φρενος πνεων vςσεβῆ τροπαίαν, unde Horatium putat suos hortos secisse irriguos . quod sive vere ille statuit, sive salsus est es Eurip. l. c. ex e- rael. in hoc tamen inde conficias, Graecos scriptores plane eadem metaphora de consilii mutatione uti consuevisse, quod probatur etiam usu verbi παλινδρου ειν Vel ἀνατρεχειν. v. 5. Diespiter Antiquius Iovis nonien, quod diei pater explicatur cf. ad C. I, I, 25.), mihi consulto . . protulisse videtur, ut quodammodo Graecorum illud πιυς φιβρεμέτης exprimeret Cis infra ad s. 12. et C. III, 2, 29. V. . per purum tonantes Fundus antiquissimae huius opinionis oliter. Odyss. XX, 112:Zε πάτερ, στε θεοῖσι καὶ ἀνθρωποι τι ἀνάσσεις, η μεγάλ' εβρόντησας ς ουρανου ἀστεροεντος,
v. tonantes egit equo volucremque currum i lato Phaedr. p. 246. .: Ο μεν δὴ μεγας γεμὼν εν ουρανῶ εος ἐλαυνων , νηνον αρμα , πρωτος πορευεται. διακοσμων πάντα καὶ ἐπιμελουμενος. a quo Daniel Wyttenbachius haec translata esse putabat Wag n. in Additam. Et vero huncis Jovem alato curru vehentem quasi certatim adhibuerunt posteriores, vid. Heindors ad i. c. Sed cum Platone pugnat atque contendit Pindarus Ol. IV, 1:Ἐλατὴρ περτατε βροντας καμανζοποθος Ζευς. ubi Schol. ν την βροντήν ὁ Πίνδαρος - Τππον τίσταται του
DFortasse ex poeta, Parmenide an alio inceriuui est. Cetermi libri inse. ἐλαννων πτηνὰ ἄρμα, 0n πτηνυν αρμα ἐλαύνων.
92쪽
εἶπεν. empe Pindarus quum saepe inlagine Sua ac coin- parationes a certaminibus et curriculo repetere Soleat, nune Jovem ἐλατῆρα περτα ro dicit comparatum tominibus agita toribus curruum quod ipsum ab Horatii sententia minime alie num esse iudicabis. s. Disse n. ad Pind. l. c. . ΙΙ. p. 50. et
Stoli Anthol. II. p. 47. coli. Virg. Aen. X, 440. et orat. C. I, 12, 58. v. 10. invisi Taenari Homerico epitheto Il. XX, 65:
οἰκια διερδαλέ', ευ ρωεντα, ατ στυγε ο vσι θεοί περ. Cli. Iles. h. 739. coli. Hor. C. II, 14, 23. et ad I, 24, 16 horrida Virga. v. II. Atlanteus sinis Eurip. Hippol. 3 ποντο τερ - μονων τ' Ἀτλαντικῶν εἰσω. Merc. s. 234 Ἀτλαντικῶν πέρα
v. 12 sqq. Valet ima summis Mutare et insignem attenuat deus Obscura promens. rael id o ct L interpretes volunt haec ab Archilocho esse sumta, cuius haec sunt Fragm. 32. Lieb. 49 Schn. 51. Bergk.: Toῖς θεοῖς τιθεῖν παντα Τν ,ολλακι με ἐκ κακιον
Sed hoc praeceptum de divina potestate est omnino antiquissimum, quum iam Homerus dixisset Odyss. XVI, II sq.:
θοίδιον δε θεοῖσι, τοὶ χυρα νον ευρυν εχουσιν, μεν αυδῆναι θνητον βροτον ' δε κακc0σαι. eiusque dictum Hesi odus amplexus de Iove persecutus esset
1 Tιθεῖν παντα Iacobsius quein Bergkius sequitur, coll. Aeselibl. Pers. v. 228 ταυτα δ'ώς φδεσαι Παντα θήσομεν θεοῖσιν. Vulgo τίθει πάντα, iidem rotius τίθει τὼ πάντα Schneidess. coniecit Ο ὐεῖα πάντα, es. es. Opp. 5. Haec addenda erani ad Hor C. I, 9. 9: Per init te divis cetera.
uos postea quum multi alii tum ipse Archilochus loci, et Duripides in Troad 608 sq.:
atque In Telephi fragm. 25. .:Σ δ' εἶκ' ἀνάγκη καὶ θεοῖσι ι μάχου.
ei Aristophanes in Lysistrata v. 772:
et Xenophon etiam in nab. III, 2, 10 manifeste imitati sunt. quodsi uniuscuiusque verba spectamus, maXime conveniunt Horatii insignem attenuat deus Obscura promens eum in s -- do, et quae in principio sententiae posuit Valet ima summis mutare cum Aristophane. Sed illud certius imitationis exeiiiplum iudicaverim, hoc minus certum, utpote in proverbiali sententia positum. Atque ab Hesiodo potissimum hanc sententiam translatam esse iam IIuretus V. L. XVI, 5. et Lam-blnus censuerunt ad Euripidis imitationem Goebe Ilus revo- ea coli. C. , 5, 2 sqq. Nec sane abhorreat a veri si-hiilitudine aut oratii consuetudine, Si utramque coniunxeriti vid ad C. I, 28 30 Nam quae Sequuntur:
v. 14 sqq. hinc apicem rapax Fortuna cum stridor acuto Sustulit, hic Osui38 gaudet.
confidentius a perenni isto sonte derivabis, iuripid mere. sur. 508: Oρυτε ι οσπερ ην περίβλεπτος βροτοῖς,
praesertim si contulerisior C. III, 29 5I:
Fortuna saevo laeta negoti Transmutat incertos honore S LVide ipsum, si placet, in Matro illi . Zeitschris s. d. SmnasialResen an. 1851. p. 311.
93쪽
Nun mihi, nune alii benigna. Laudo manentem; si celeres quatit
Pennas, Migust v, in Itaque seudoaeschylus quoque apud Siob. et Phys 1 j, δ. Fortunae deae pennae reniigium aureae raedit uρις fallor, et Horatiana quidem certe eidem debentur Euripidi, cuius addo ex Andromeda Fragm. 23. .:
quae quum etiam cum superioribus s. I sq. mirifice congrualli, si uni volucri Fortuna IIoratii composueris, tanto magis ibi persuadebunt uripidis imitationem esse factam, quum eandelli sententiam, eundem verborum ornatum, eandem denique gemerum permutationem videris. Nam quod oratius i. l. Furiu- nam Iovis potentiae subiunxit, id non solum ideo secit quod illa cum deo supremo copulari solet, ut iam in omericis illis
II XIX, 7 πι- καὶ Μοίρα, Od. XI 292 θεου μοῖρα et Virg. Aen. IV, 14: sic sata Iovis poscunt et Iorai
Εp. 17, 9: sed vetant leges ovis sed quoΙ latui Euripide Jovem πλουτοδοτην dictum viderat, ut ap. Hom. 0 D, 208sq. cl. XVIII, 273 τῆς τε εἰς ἴλβον dπηυρα Ut emii liuis ipsi omnia seruntur accepta, sive prospera sunt Sive ad Versa, Proindeque ut πλουτοδοτης Θεος hominibus pes potentialilqsse donare atque adimere perinde creditur, ita Fortuna eius administra, ut aiunt, utramque paginam acit Archil sap. Stob. et phys. I, 6, 3. Gaiss. Fragm. 48. exir Lie' , IJ Schn ID- τυχη καὶ μοῖρα, Περίκλεες, ανδρι Jώδω σή Bacchylides r. 28, 4. Schn. 4 πάνδωρος ισα.
Sustulit, hic posuisse gaudet του μεν φεΩετο ηι' Ι, 28, 20 sugit, doρωτω. την τιάραν, τῶ δε ἐπιθεῖσα χιι e 6 τέρπεται. Vide Excursus V, 4. S. I. Tερφιν 'eiii παίγνιον ista Iacob sius multis exemplis illustrat ad si Gr. T. I, p. 94. X, 47. 256 264 seq. Sunt enim rei qei subitae illa rerum humanarunt vicissitudines, quibus 'tuna delectatur, ut Menander fr. 5SI. . , μεταβολαῖς
ρουσα παντοίαις τυτ', vel ut Horatius ait gaudet Sat. II, 62. et ludit C. III, 29 50. παίγι τα τῶν ἀνθρωπων ρυγματα Lus Nio. 20. r quod ipsum Romani modo viderant in Tiridate tunc regno Parthorum exacto a Phraate, anno sere 730 Vide Frankii . . p. 16 sq.
In celeberrimo hoc carmine praeter hymni formam et orationis ornatum Graecis auctoribus oratius pauca omnino accepta refert, multo plura Antiatium et truscorum veterum artificum operibus quod Orellius sane satis probavit v. advs. 17.). Ex Graecis autem hymni in Fortunam deam conseripti in medio propositum erat Pindar exemplum, cuius Fragnini. 13 - 16. Oecvllius p. 565 peculiari εἰς Οχην hymno adnuitierat deinde eiusdem Ol. XII. init.:
Tum Aeschylus vel potius incertus poeta praeclari de eadem diva loci, quem Stobaeus et phys. Lib. I, cap. 7, 3. T. Lp. I98 ed. Ηeeren I, 6 I3 p. 74. Gaias. nobis servavit et ad illum rettulit. ' Huius Graecos versus rotius num recte descripserit dubito, descripsit tamen hoc modo:
1 Alii poetis Oceanis habita, velut uesiodo Theog. 360. a Pindaro in Fragm. 13. B. v. infra ad s. 17. eximie Parcarum una dicta est. Parcae autem a multis et haud dubie a Pindaro etiam Iovis liliae habitae, summi satorum rectoris. Sic pulcre haec explicat Boethhius. s. ad or C. I, 34, 14.2 nominum de rebus suturis cogitationes fluctuant undarum modo, nec quidquam certi in se habent, sorsum deorsum seruntur velut naVigia quaedam in medio quasi mari errorum: dedochmit en Menschen si heraus und an hera, durchschneiden des ruges Bethdrung, saliri die Hostauit seliWaliken hin. hier Sch. 3 se Mihi locus certe non videtur Aesch3leus, et posteriora ex indaro aperte expressa sunt Ol. V, 32. 14. B. . Ita uti erus in AeschSi Fragm. p. 226. et omisit indorsus vid ad eius Fr. 269. ,
94쪽
6χα μεροπων ρχα καὶ τερμα, τυ καὶ σοφίας ἄκος δρας, καὶ τιμαν βροτέοις ἐπέθηκας ἔργοις, καὶ το eaλον πλεον κακὰν σεθεν, τε χάρις λάμπει περὶ συν πτέρυγα a ρυσεαν καὶ το τει πλάστιγγι δοθεν
τυ δ' ἀμαχανίας πορον εἶδες ε αλγεσι, καὶ λαμπρον φάος γαγες ἐν σκοτω,
Latine sic vertit divinus homo, non uno loco oratii lenior: Cunctis principiunt rebus et exitus, Fortuna potens, quae sapientiae Famam das hominum, diva, laboribus: Multo plura tibi prospera tristibus Debentur Sequitur gratia, quo loci Pennae remigium te vehet aureae. Nil est prosperius, nilque secundius Quam lances homini quod tribuant tuae. Tu spes sollicitis una laboribus: Tu noctem subito lumine discutis: Numen te melius noscere non datur.
In Indari loco observandum erat, Fortunam Iovis filiam es Hom. Il. XIX, 1 πρέσβα Λιος θυγάτηρ Ἀτη. et dominam aequoris dictam esse apud Pseudoaeschylum hoc maxime memorabile videtur, quod quum eadem benigna ac strientissima dea sit, tum etiam Jovis trutina Hom. l. VIII, 69. Virg. XII, 25. donata est, et quod alarum raemigissutitur, ut apud Horatium C. I, 34, 15 Sed hoc minus in rem illud praecipue notandum, eam Iovis vice ac ministerisssungi, ut ap. Hom. Il. lX, 87. I. Μοῖρα Ἐριννῖς Ar eis ministrae sunt. In eandemque sententiam conser quae diciδneo recepit Hermannus. Verumtamen quin perantiquus sit 'leam ob causssm in dubium vocari non potest, quod a Si0bδρ' multis aliis veterum poetarum locis interpositus illi adseribitor eumque posteriores imitati videntur, vide ae obsonili T. Mi pag. 115.
Παυσασθε νουν χοντες ' ουδεν γαρ πλεονάνθρώπινος νους tim αλλο τῆς τυχης, εἴτ' εστι του To πνευμα θεῖον εἴτε Ους. τουτ εστ τὀ κυβερνων παντα καὶ στρέφον 5. καὶ σωζον, η προνοι δ' θνζτη καπνος . . . s. Τυχη κυβερν πάντα ταυτην καὶ φρένας δεῖ καὶ προνοιαν την θεον καλεῖν μονον, εἰ μη τις αλλως νομασιν χαίρειν κενοῖς.
Adde quod apud eundem Stob legitur incerti poetae r 6:
De I e de fortunae quasi annuis commutationibus ille haec asser Euripidis I, 8 8 p. 216. . Danaes r. 4. Dind.: Ἐς ταυτὸν κειν φημι τὰς βροτῶν τυχ ς τονδ' δν καλοῆσιν αἰθέρ ), ω τυ 'στι Mi.
οἴτος θεροvς τε λαμπρον κλάμπει σέλας, χειμωνά τ'αυξει συντιθεις πυκνον γένος, θάλλειν τε καὶ ι , ζῆν τε καὶ φθίνειν ποιεῖ.ουτω δε θνητῶν σπέρμα τῶν με ευτυχεῖ λαμπρα γαληνη, τῶν δε συννε ε πάλιν, ζωσίν τε συν κακοισιν, οἱ δ' ολβου μέτα φθίνουσ' ετείοις προσφερεῖς μεταλλαγαῖς.
IIaec quidem non aliena aut indigna putavi, quae eum Ηο- rati carmine componerem et ad hoc illustrandum confinem.
Plura similia vide apud ipsum Stobaeum l. c., qui tota duo capita veterum poetarum e Phil080phsexu , - '' ' i
que motu dictis complevit, et p. Jacobs Anth. r. . in .ild sqq. ad epigr. inc. 428 qui in Fortunam hymnus est Xantiquioribus adumbratus. Namque has ipsas quas protuli Uraesorum de Fortuna dea opiniones Horatius infra Vs 2 eo, 1 AEgo esse valde paria Fortunam xvi x0 η μζm. '
Zεί τοι τὰ πάντα ia τι τῶνδ' ὐπέρτερον.
95쪽
sq. 13. 17. et maxime .us. 23sq. et 38 sq. secutus videtur. Cetera carmen habemus, ut Videtur, archetypum et vere Romanum, quo poeta Fortunae Antiatis notionem et imaginem Latinis eo loribus describit ac celebrat, et recens a miseria bellorum el- vilium mala deplorat us. 33 sqq. , scriptumque Videtur a. u. e. 727. v. 2 sqq. Praesens vel imo tollere, gradu
Vertere funeribus triumphos Sententiam, ut assolet, ab uripide sumsisse mihi Videtur, siquidem illud. quod Plutarchus consol ad Apollon 6. a Demetrio Phalereuolim citatum esse testatur, Inonis fragu . 23, 2 sq.: Ω σιώκρα τὰ σφάλλοντα, καὶ μι ημέρα Toν ἐν καθεῖλεν φοθεν, τον ' ἶμ ανω, suli coloribus exornavit, cogitans simul ram singulari Pauli Aemili Macedonici exemplo Liv. 45, 41 iis quae ad C. , 34, 12. ex eodem Ruripide prolata munt: quibus h. l. addasHel. 711 sqq. ubi deus memoratur omnia evertens et summalmis miscens, et Belleroph. r. 27 3 sqq. ubi id temporis diuturnitati datur cf. or Epist. I, 6, 24 sq. , quod in Herc. s. 509 seq. volucri Fortunae conceditur es C. I, 34, 14 seq. . Conseras etiam Philemonis r. 97. extr. Meincch. p. 44:
Ἀπαντα νικα καὶ μεταστρεφε τυχζ.
qui versus Chaeremoni tribuitur a Stobaeo cl. hys. l. p. 202. ed. Heeren Similiter ac Hist. IV, 47. v. 3. Mortale corpus non est Pindari illud βρότεα ω- τα, Ol. IX, 36 B. de quo v. reli. , Sed potius periplirasis poetica sere haec: φθαρτον τι χρῆμν' ἄνθρωπος vel ἐξιτηλος ἡ θνητων φυσις. Vid. Bernii. S. p. 52. Homero sulit
βροτοὶ , et δροίρης καρπον ἔδουσιν it. VI, 42 la. d. X, 893, quod ipse Horatius sic reddidit C. I, 4, 10 sequicunque terrae munere vescimur, et e Graecis quoque tulit imitati sunt, ut Simonide Ceus r. 4 I9. Schn. Phanocles Eleg. r. 2, 2. Schn. alii Verte Was sterblich usNuclis vel sedes Staubes Soline . v. . Ruris dominam sic iungendum, vid. Bernhard isscens. Orellius. Fortuna teste ausania VII, 26, saepe et Meornu copiae in veteribus monumentis conspiciebatur, Iutilique eommento Τυχη Πλουτον tutata νέοουσα Thebis colebali r
t,-- ει 16. st enim Iovis πλουτodoro ministra, L adca 34, 14. Eadent auteni est domina aequoris, ad quod Antium situm eius auxili eget, plane ut Himera apud in
Eundem ante oculos tabuisse videtur poeta incertus ii Anthol. r. p. 428 7 sq.:
Καὶ νῆες λιμετεσσι σαωτεραι αμπανονται, σι ν δ αρηγοσυνην σωζόμεναι πελάγει.
gam. 664. D. Τυχη δε σωτηρ ναῖν στελουσ εφε το ut alias εἰς σωτηρ Aeschyl. 526. , Θέμις σωτειρα Pindar. 0l. VIII, 2 l. et eadem in re Dioscuri σωτῆρες, ανακτες nuncupantur es ad C. , 3, 2.3, quumque naves et tanquam naves vitas humanas gubernet, clavum etiam tenet. Haec enim ipsa imago obversabatur indaro p. Plutarch de ori Roman.
δαρον,ουδε δίδυμον στρεφοισα πεδ αλιον, ἀλλὰ μαλ- λον Εὐνομίας καὶ Πειθους ων και Προμηθείας θυγάτηρ,ώς γενεαλογεῖ Ἀλκμάν. Divam lutarchus ait, ubi Romam ingressa suerit, non amplius mutabilem suisse, qualem Pindarus eam descripserat duplici gubernaculo utentem. Diochrysost Orat. 64. p. 593 τῆ με δεξια χειρὶ πηδαλιον κατέχει - διοτι τον βίον ἡμῖν ς τινα μεγάλην ναυν κυβεorti Cis Iacob s. ad Anth. r. T. VI p. 279. X. 249.
. . profugi Stat hae Herodot. I, 73 Σκυθέων των νομudων. D. III, 24 9. IV, 14 42. Alii exponunt in sugiendo pugnantes , ut Plato Lach. pag. 191. A. Σκοθαι ur0ντυι υχ ττον φευγοντες η διώκοντες μάχεσθαι.
V. 10. Urbesque Pindaro in Hymno D. 14. B. υχα
e8 νερεπολις s. urbium tutela. V. 13 sq. Iniurioso ne pede proruas Stantem coluinnami
quod Interpretes dicunt stantem columnam publicae se svriiaiis stabilitatisque σύμβολον esse, id suo arbitratu Sia' istunt. Videamus igitur, num Graecismus loco dimicili certiorem lucem afferre possit. Ac primum quidem Venit in mentem de singulari persona, de uno principe licere intelligi, quod id 0mmune de toto statu imperii dictum videatur, translatione Hr eeis admodum familiaris κινεῖν, ἀνατρεπειν τὰ θεστω μ
96쪽
pro εἶνατρέπειν τον καθεστῶτα τον προστατουντα de Psei
ter die Stulge de Herrschan columen reruni C. II, 17, 4. Et ita intellexerunt Rulin . Dici in Terent. Coni pag. 46 ei Κlotet Lex Lat. Sed ne haec quiden explicati mihi probanda videtur, quum altera sine controversia longe praestet. Nahi ego non dubito, qui Horatius huius loci deam cum ipso ora tionis colore duxerit ex Aeschyli Pers. 59. Ind. :
μι ἡ μεγα πλουτος κονίσας οἶδας ἀντρεφι ποδὶ ολβον ον Λαρεῖος ἰρεν υ ανε θεῶν τι ος. quem locum iam Mitsch. apposite comparavit, quamquam rem non consecit Sed quis est cui non plane perspicuum sit, ea quae ab Horatio commemorantur cum Aeschylo et re et verbis consentire Producuntur ab illo regum matres barbarorum e purpurei tyrannis apud hunc Atossa mater Xerxis curis ie- tuque anxia prodit, turres regiam appellans χθυσεοστολμοις, utpote invidiae avaritiaeque plebis quam niaxime expositas, sicut Mor. Ipsos tyrannos dicit purpureos; metuitat autem plui hunc, ne Fortunae iniurioso ed stantem columnam proruat:
similiter Atossa filii felicitati timet, μὴ μεγας πλουτον ἀν τρεφη ποδὶ βιαίων ολβον, οὐ ρειος ρεν. Vides sere
omnia inter se prope ad amussim respondere. AEani ολβος ν ρεχ ηρεν est quasi erecta in Mareo felicitatis cohuuna. quodsi Horatius ad Aeschyli exemplum composuit illud pede proruere stantem columnam, conficitur, ut item atque ille regiae felicitatis vel imperii cla v. 16 fastigium veluti exstructam quandam molem cogitarit. atque ut alibi pro hac re simpliciter apicem posuit, sic h. l. imaginem sublimis et la-gniscae columnae praetulit, riuum praesertim ex Aeschyli verbis ipsa se regia sublimibus alta columnis ientis oculis obversaretur Porro stantem columnam dixit, ut e contrario
iacentem regiam Cleopatrae appellavit C. I, 37, 25. 'iique igitur interpretandum censeos dies hochragen de Saul eder errachas i. de honiglichen luches. d. i. die liobe Herrschas mi ait ili rem lan undineichilium.
v. 17. saeva Necessitas κρατερῆ ἀνάγκη Graecorunis IIonier Od. X, 273 et Parmenides V. 1 r. p. reli coli. Eurip. r. Bel. 15. D. ideoque inir Eurip. Hel 513:
Λεινῆς ἀνάγκης ουδεν ἰσχνειν πλεον.es c. III, 24, 6, dira necessitas. Pindarus autem ipsam Fortunam Parcarum unam dixerat, eamque potentissimam, utilocet fragmentum Hymni ap. Pausan. VII, 26. r. 13. B. Ἐγω his ob Πινδάρου τα τε αλλα πειθομαι θ ευδ καὶ Μοιρέοντε εἶναι μίαν τὴν ν χην καὶ Ἀπερ τὼς ἀδελφα τι v. 18. laxos trabales et cuneo manu Gestans aenas Quod Graecorum ratique pri- tuum commentum suerat Εἰμαon ενν S. Ἀναγκη Vel ομηους et σνῆνας l. e. clavo trabales et cuneos, Vel στρεβλας, i. e. oesileae aut trochleae genus ) ut Aeschylus Suppl. M0. D. 423. Herm. :πῶ τ εστ' ἀνάγκη, καὶ γεγομφωται σκάφος
et ibid. 945. D. 907. H. τωνδ' εν λωται τορῶς γομφος διαριπυ4 ώς μενειν ἀραροτως. vel ξλους ἀδαμαντίνους, i. e. clavos adamantino S, ut Pindarus Pyth. IV, 7 I. .: τίς ὁ κίνδυνος κρατεροῖς δαμναντος δῆσεν λοις 'et ident Fragm. 223. .:Ταρrαρου πυθμὴν πιεσε Ἀτ' ἀφανους σφυρηλάτοις στυγ- ναῖς ἀνάγκαις. in vel similem astringendi et devinciendi apparatum ab architectura repetitum tanquam symbola quaedam attribuere, aut eius vini ac robur cum his instrumentis comparare: id apud Latinos satis mature in proverbium transiisse constat, Plaut. s.
1 HesSch. στρεβλαι ναυτικαι, τα ξύλα τῶν νεων, ἐν oli δια- σφηνουντα γομφουμεναι Vid. Herm. ad Aesch. Suppl. 24. 2Dssor C. III, 24, .s Si figit adamantinos Summis uerticibus dira nee essitas
3 se Tartari sun dus premet te obscuri malleo compacta necessitate. Videtur ex Thren essem in oeukh.
97쪽
I, 3, 4 cle Verr. V, 2 l, a trabal clavo si gere, i. e. fixuni firmumque sacere. Itaque quamquam saepe iam Aeschylus et indarus eadem clavorum imagine usi siuit ad necessitatis vim ac firmitatem designandam tamen Graecae linitationis vestigia apud ΙΙoralium lio loco Suspecta esse debent et ob eam quam dixi caussam et quoniam etiam Fortunae Antiati et Athrpae Etruscae quae Graecorum Ἀτροπος est)clavi in antiquis monumentis tribuuntur. Vide relli Exc. l. Ac mihi quidem Pindarum sane verisimilius videtur Ioraii in Carm. III, 24, 5 sqq. quam . . obversatum Sse Verum 1eschyli ex Suppl. 440 sqq. locum compluribus de caussis ad
ductus sunt ut cum Horatiano conserendum Putarem, quoniam
videlicet et ipse locus similis erat et ex eiusdem tragoediaevs. 433 sq. ΙIoratii versus Carm. I, 28 32 sq. repetitos iuellexeram, et quod mihi huius ipsius quoque carminis Vs. II sqq. et D seq. Aesetiyleae imitationis tempora testari videbantiir. Ut igitur in re incerta nihil certi licet affirmare, ita inclinat animus ut Schulgio credat qui ea olim comparavit'). v. 20. liquidum plumbum Eadem in re Euripides Andr. 663. :
v. l. Te Spes Sic Graecis Ἐλπίδες sunt Τυχης --δεαι. Iacobs Anthol. min. p. 256. Peerlv. - albo Velata panno Candoris hoc et Innocentiae signum. Fundus huius descriptionis est Ini e s r d. r. 200:Aευκοῖσιν φαρέεσσι καλυφαμένω χρόα καλον, Aru και Νέμεσις. v. 27 cadis Cum faece siccatis amici Archil. Fragm. 49, 3. Lleb. Aroει δ' obo ερυθρον ἀπο τρυγος - Ad 0iam sententiam pertinet egregium Graecorum proverbium: ζει χυ su, G νιλία et Theogn. 643 seq. ela Ovid. ex onio H. 3 8; Volgus amicitias utilitate probabat. v. m. Ferre iugum pariters Graeci , eos qui nititust amore tenebantur eidem iugo alligatos dicebant in proverbio,1 Nos paullo modestius, etWas niet undisagellas machen '. 2 incliuia ad Aeschyl. l. e. . . quam imagitiem sere imitaturmoralius '
Iruagine ducta ab equis et bobus Idem lugo submissis. Sul-das ἰσω pτω νιλ θεὰ το λεγο νον ἰσω ζο γῆ. Huc speeiant Theogn. 26. Theocr. 2, 5. Prop. III, 23, 2S. Ovid. Trist. V, 2, 40. Plin. Epp. Ill 9 8 pari iugo niti. Si-iuilia vide ad C. I, 33, II.
v. 31. iurenum recens Xamen Nove dictum, prorsus ut Graecorum o σμῆνος Sive o εσμὸς, Pr agmine Conis.
imusti aetate a Latinis scriptoribus usu poetie receptum.
v. 39. Incude Fingas etc. Precatur, ut Fortuna, queniolim ad bella civilia Ἐριννυς procuderat ensem Sophocl. i. 1034. D. coli. C. IV, 5 I93, iam ipsa diiungat. Similiter Aeschylus Choeph. 47. de Parca: Προχαλκεύει Ais φασγανουργός.
Plotii umidae post longam absentiam ex Iispaniat editum, ubi ille Cantabrico bello priori interfuerat, adventicio convivio celebrat. Revertisse videtur Numida cum Au- musto principe vere a. u. c. 730. , quum ipsum bellum vergente anno 29. consectum esset. Vide ischeri asto Romanos p. 386. Similis argumenti est Od. II, 7. quod carmen ut aliquot annis prius exaratum est, ita Graecae dictionis Ormis abundat magis, ut non iniucunda sit utriusque comparatio. v. 3. Custodes Numidas deos Recordare θεους ε -
τῆρας, ἄνακτας, de quibus dictum est ad C. , 3, 2. V. 4. Hesperia 'Eσπερία sive ἡ σπερος γ' es. IV, 15,16. Opponitur Eois partibus C. I, 35, 31. bis Hispania, alibi est Italia, Graecis occidentem versus sita regio C. I, I, 32. III, 6 S. IV, 5, 38. .
V. S. Ahiae non alio rege puertiae Rex pueritiae, de quo tam multa frustra viri docti, nullus omnino alius est quam paedagogus, alibi proprio et inornato verbo custos A. P. I6I. te comes Virg. Aen. V, 46. dictus, et postea h0n0rificentius rector nuncupatus, honestum utique apud Roma-η08 lomen, donec prisca discIplina et severitas vigebat. Taeti. An XIII. 2 ii reeiores imperatoriae iuventae. Fideli
98쪽
Bern hardylinit. Roni. d. ait. p. 42. uni nota 29. g. 46. et te ineri Progr. an. 1847. Berntiardyus iii reseri ilain domini appellationem apud Petron Sat. 6, 7. quain alii pro amasio accipiunt in blanditiis cl. Ovid. Ana. III, 7, 11. Contra
qui ioderatorem usus puerilis vel regem ludentium puerorum interpretantur, provocant praeterior Epist. I, 1, 59. ad Pol luceni nom. IX, 110. qui inter alia ludorum noniina eliani την βασιλίνδα παιδιαν sive o βασιλ- παίζειν memorat et fledescribit: Βασιλίνδα μἐν οἶν ἐστιν, ταν διακλζρωθεντες μἐν βασιλεῖς ταττν το πρακτεον , ὁ δε vir ἴρετης εἶναι λαχ παν ὀ ταχθ ἐν πεκπονῆ. Deinde Cyri pueri exemplo utuntur apud IIeroil. I, 114 καὶ οἱ παῖδες παίζοντες εἰλοντο εωυτων
βαπιλεα εἶναι τουτον η τον του βουκολον ἐπίκλη σιν παῖδα. l.
Justin. I, 5 Moae reae inter ludente sorte electus etc. quo delati mihi videntur non quo Graecum aut peregrinum aliqueinnioren odorati essent inani quoruin puerorum non sui regna et magistratus luderer , sed quia illud non ali utique pro, hoc ipso accipiendum esse putaverant, Sicut est C. I, 27,l3. At potuit etiam pro eodem dici, quod hoc Taciti loco probatur in Germ. cap. 5 Est videre apud illos argentea vasa non in alia vilitate, quam quas humo singuntur. v. 10. Cressa ne careat pulchra dies nota Pulchra dies est laudatissima illa λευκὴ μερα Veterum Graecoriini; cetera aut de posteriorum aut de suo ornatu addidit. Vide in-
v. 12. neu - it requies pedum Alcaeus fragm. 12.: καὶ νυν χρη πόδα ... πόνην. Vide ad C. I, 37, 1. v. 13. multi Damalis meri De Ipso noniine Danialis vide xc II de Ioraii personis amatoriis. - Si dicendi genus spectamus, multi . meri utique est puella bibacissima, quae multum ierunt quodammodo continet vel potest continere, capax multi meri, quasi dolium sit Pollux nom. IX, 43. :
ο νυν τον πολυποτην πίθον Sed Iloratio haec scribenti Ob
Versari potui comicorum Graecorum exemplum aliquod, qui inulta similia et non illepida loquendi genera formaverant, cuiusmodi sunt φρατορες τριωβολον, τῆς πλείστης του λου μάζης, αδεα δε κωλίγου πυρος te. Vide Bernii Synt. p. 164., qui Graecis illis haec subiecit: Viel liniiches bestigen die R0mer homo trioboli Plaut. noch merkWurdiger die pitheta multi ieri, multarum nuptiarum und derberes Cis. Cicero ad Fani. IX, 26. extr. Non multi cibi hospitem accipies, sed mulli Dei. Ovid. Met. XIV, 252 nimiiqus Elpenora vini. eoll. Plaut. Curc. I, I, 7 multibiba atque merobiba, i. e.
v. 4. Threicia vineat amystide 'Aμυστις hausius poeuli non intermisso spiritu epoti, item poculi genus est Pollux 0nom. VI, 97: Ἀμ- τις οὐ μονον την ἀθροα ποσιν, ἀλλὰ καὶ ἐκπωματος σχῆμα δηλοῖ. Ille primitivus et volgari vocis usus ἀπο ου ιιυστὶ i. e. ἀπνευστι πίνειν, ut Hesychius: Ἀμιστις, συνεχης ποσις, et Suidas ' μυστις, η πνευστὶ πόσις, et saepe Scholiasiae explicant. Ita iam Anacreon Fr. 40 Schn. 'tar δη, φερ' ημῖν, ω παι Κελεβην, κως αμιυστιν Προπίω . . L et Euripides Cycl. 17. indors. Ἐδε αεDπασεν 'α μυστιν ελκυσας Solebant autem inprimis Thraees, ut erant homines bibacissimi v. ad C. I, 27, 2.), δι- ριιλλασθαι εν ποτω καὶ μυστιζειν Pollux VI, 25 -λτει πινειν, μυστίζειν, ζαν Jν πίνειν, Θρακία προποσις, Σκυθικη ποσις. Unde Rheso ΙΙector an exprobrat in Rheso 418. B. οὐκ εν δεμνίοις Πυκν ν ἄμυστιν ως συ δεξιουμενοι. Sed haec fortasse minus ad rem, quum lagis huc faciat al
Καὶ γαρ ὁ γρηὶ κίην με ἀνῆνατο χαναν μυστιν ζωροποτεῖν ' χλθω 'ν δετο κισσυβίω.essius verba non dubito cuni Iloratianis comparare. Ut enim hospes ille Callimacheus grandent quident calicem vino mero plenuni uno haustu Thracum more perducere recusabat, at mi-hssi poculo quotidiano delectabatur : ita Bassus Horatii, ipse Rhque homo vitae siccae et sobriae, nunc in communi omnium laetitia ne Threiciae uident amystidis sive propinationis er-i4men detrectaturus est, immo nunc Damalin strenuam illam phiatricem, superabit Cis. Valli en ad Callim. p. 248. et quae
hyra in Prooem. p. xxv. composita Suni.
99쪽
v. 5 sq. Neu desint epulis rosas Neu vivax apium sti reus lilium. Reni illustra Muretus V. L. XVI, IS. coli Anacreontis r. 53. B., M. SchneideW.:
Plura de coronanientis veterum et de coronis X apio nexis
V. I seq. putres Deponent oculosi uires oculos dixisse videtur, quae Graeci reti μματα oeant. Nain utrumque verbum et alias quoque intiliter transfertur et reoν praecipue ad ani oris desiderium refertur. Copiose illustrant Graecam vocent alch ad Phoen. 1448. et oeckh. Expl. ad Pind. p. 227 seq. Signiscat enim quidquid tolle et languens est, uni adiuncta motus vel exus notione, tum absque iotu, ut γρα ομματα Sunt natantia et languentia libidine et desiderio, unde γροφθαλμος, γρον ραν, γρον βλέμμα, γρος ο θος et similia. Suidas: I reo ὁδευκατανορος εἰς ας 'do- νας. Itemque putre dicunt quidquid tabescit et marcescii, exstincto interno vigore ac robore, et pro molli ac dissoluto Persius utitur, at V 57 hunc alea scoquit illa In Venerem est putris 3. ' Ομματα γρα δερκομενα frequenter amantibus ipsique Veneri et Cupidini tribuuntur. Leonidas ar. p. 37, 3 de Anacreonte: ὁ γέρων λίχνοισιν ἐπ' oμμασιν γραδεωρκως. De eodemque Antipater Sid. p. 73, 3 υγρα δεδερκομένοισιν ἐν Ομμασιν υλον ἀείδοις Meleager p. l4, 7
βλέμμα 'vroo ώς Κυθηρης. In quibus γρον βλέμμα, νεομμidem est quod μαλακον καὶ τακερον, quum ξηρα μματ 3p Aeschyl. Sept. 696. et μματω ζηραὶ κοραι p. urip. r 389. Oculi sint rigidi et duri s. siec oculi Hor C. I, 3, 18, Molliuntur autem et liquescunt amantium animi oculique, quunt quasi lubrica vi venustatis perfunduntur, quae ab vernustoruni venustarumve oculis eguens του καλλους ἡ ἀπορροθοξ dulce desiderium incendit, ut hoc percussi et aestuare
ei Isiluere videantur. Sic enlni loqui solent Graec eosque secutus ΙIOratius. Vide quae dicta sunt ad C. I, 19. Init etvs. 9; quibus hic addo ex nobilissimo indari se M. B. τας
etiam Cicer Tusc. II, 22, 2 voluptat liquescimus fluimusque mollitia quintilianus autem Inst. XI, 3, 6 oculi natantes et quadam voluptate uosi, manifeste sic reddens μματα ore δερκομενα. ConSuhii quum alios tum. Iacob s. ad An-iliol. r. VI, 1. VIII, 7. X, SI a quo recentiores prose-eerunt. Olim non iam amoris desiderio racios et colliquefact0s, quam vino madentes et viarcidos oculos interpretabantur,cl. vid. Fast. VI, 673 quod nilnus ad rem Nam totam Sententiani Graece uno verbo dixeris επονθαλιάσουσιν αὐτῆ. V. 20. Lascivis hederis ambitiosior. II ederae arbores constringeniis imagine ad artos complexus significandos iam Sophocles Antig. 26 κισσὰς ς τενῆς, et Euripides utitur nec 39S: ποι κισσος δρυος πως τῆσδ' εζομαι. aden queeoniparatio Catuli. 1, 33. et pod. 15 5. legitur et poetis ninibus pervulgata fuit. Notanda auten h. l. poetici sermonis proprietas in epithetis conspicua. Nam lascivitas η agis ad puellae Ingenium, ambitiosior vero ad hederae flaturam speciat, ut proprie urip. hoen. 651 κισσος ν πε
100쪽
Locuni dissicileni et lini vexatissimulti CreSSa ne ea-reat pulchra dies nota, tagnus Benileius a superioruni Criticorum et Interpretum iniuriis vindicavit et controversia in Illam de scripti veritate et de iusta eius interpretatione paene totain consecit ac composuit, permultis similibus collatis, quae pilis minusve huc faciunt de origine dictionis accuratius quaerere supersedit ac potius traditam sententiam secutus est. Vellein hanc quoque parten pertractasset, quoniam in ea nunc etiam eadem sere, quae antea suerat, caligo et dubitatio obtinet. Nam quae quident posteriores reruni scriptores et paroe ini0graphi de die candido prodiderunt, ea pugnant inter se ei cum Veterum auctorum loquendi consuetudine. Sunt autem sere haec. Tristes dies nigris, laetos albis calculis notare Thraciae genti In niore suisse linius auctor est . . VII, 40 413, 131 Vana mortalitas et ad circumscribendam se ipSam ingeniosa computat more Thraciae gentis, quae calculo e9lore distinctos pro experimento euiusque diei in urnam condit ac upremo dis separatos dinumerat atque ita de quoque pronunciat. Quid quod iste calculi candore illo laudatus dies Originem mali habuit' andem consuetudinem liylarchus apud Zenobium in Adagio VI, 13 D τῆ ναρετρα νηνίδας Scythis tribuit ex quo Plinius sua hausisse videtur eademque etiam ex Phylarcho profert Suidas: A1ευκῆ μερα ἡ ἀγαθῆ ἀπο της παροιμίας τῆς λεγουσζς, ων εις φαρετραν i. e. Calculorum in pharetram missorum . υλαρχος
γαρ φησι τους Σκυθας μελλοντας καθευδειν γειν τὴν φαρετρuν, καὶ εἰ μεν λυπως τυχοιεν ἐν ἡμεραν ἐκεινην διαγαγοντες, καθιεναι εἰς την φαοετραν ψῆφον λευκεν εἰ δε χληρως μελαιναν ἐπὶ τοίνυν των ἀποθνησκοντων ἐκφερειν πως Mee τρας, καὶ ριθμει τας et γένους καὶ εἰ ευρεθείησαν πολλα λεν και ευδυιμονίζειν τον πογενομενον. θεν ξ παροιμία. Ioraiii
Vero Scholiastae, Porphyrio et Acro, plane similia narrani, non de Thracibus aut Scythis, sed de Cretensibus, Creβεμ videlicet ista inducti et in iransversum acti. Novam explica tionem attulit Plutarchus erici 27. bello Samio coeptam εβη
urbem oppugnaret, Atheniensium exercitum omnem In octo paries divisisse, quarum una pars se quieti dare et epulari posset, quum ceterae rebus gerendis interessent illud in dies singuloseontigisse iis qui albas labas sortii essent. Tum addit: διο καί φασι τους ἐν ευπαθείαις τισι γενομενους λευκὴν μερα ἐκείνην ἀποτον λευκον κυάμου προσαγορευειν. Hinc Suidas: ευκὴ φῆνος παροιμία επι των εὐδαιμονως ζωντων. Putant igitur illi λευκῆς ἡμερας appellationem ab albo calculo ortam esse, Idque ut probent alius alia narrant vel de externIs morIbus vel de singularibus saetis quae uirum vera suerint an conficta, nil refert verum iota ista ratio et ipsa per se parum probabilis videtur et veterum auctoritate prorsus caret. Veteres enim Graeci, quum saepe λευκον μαρ et λευ-κ ἐν μερα translate dixerint, nusquam tamen quicquam de albo ealculo addiderunt, ne Herodotus aut alius scriptor eius de Scytharum Thracumve moribus reserens Istum morem eommemoravit Nimirum illi λευκος simpliciter ab alma luce sive a luce solis clara laetificum aliquid et hiIare habente adlausi et bene ominati raduxerunt significationem, opposita non hilnus volgari atrae noetis imagine. Vide Aeschyl. Pers. 386 sq. Soph. l. 673. Eurip. Troad 847. Ind. e quibus locis o λευκοπωλου φεγγος εμερας facile in sensus figuratos iransferri potuisse ipsa luce clarius est. s. Aeschyl. Elim. 746ri uo βλεπειν. Ac guratae dictionibla munitur illo Sophoelis in Al. 709: μν, ω πιν, παρα λευκον εὐάμερον ima φάος Θοαν Δυαλων νεων. Aiossa vero, sospitis filii aecepto nuncio, apud Aeschylum Pers. 300:
επειτα δ' Αιδην ποντιον πενεννο 1ες λευκον κατ' ἐμαρ.
aiqne iragleos Inprimis et deinde comicos poetas Isto loquendi genere suisse delectatos non solum ex iis quos protuli locis p)iei, sed ex pluribus etIam quos suppeditant Grammatici; et yyti omnino illi λευκῆν ἡμερα explicant την ἀγαθὸν καὶ επε ροσονη. Vide Sophoclis ex Athamante D. 10. Dind. Εuphlidis ex Adulatoribus r. 179. Mein. Menandri ex Leueadia