Fragmenta historicorum graecorum. Apollodori bibliotheca cum fragmentis

51쪽

interfuerit, ad adultam iam aetatem iam pervenisse putandus est. Clarius hoc elueet ex narratione Diodori XIII, 9 i. Etenim quum post Agrigentum a Ilamiteare eversum Dion3sius, Hermocratis filius, duces res Carthaginiensibus prodidisso dictitaret, et populum ad supplicium de illis sumendum instigans ne pωstitutum a

lege tempus exspectarent, sed continuo prenas insigerent, exhortaretur, magistratus eum tamquam paeis turbatorem secundum leges multarunt. Verum Philistus, vir opibus maxime muletis, multam pro eo exsolvit, quaeque animo concepisset, edisserere iussit, addens se, licet per totum illi diem multam irrogaturi essent, adigentum pro ipso expensurum. Hae ineidunt in

Ol. 93, 3. Tum igitur Philistum, ut re familiari ad lihi tum iiii et eoram populo loqui posset,

plus viginti annis natum fuisse omnino est ne

cessarium.

Quem magistrum habuserit non constati Sevinus quidem inena. de Pueri . des belle letines Itoni. XIII, p. 2ὶ eum Isocratis discipulum fuisse intelligi vult ex Cie. de Orat. II, 22, tibi . Ecce tibi, inquit, exortus est Isocrates magister istorum omnium, cujus e ludo tamquam ex equo Trojano innumeri principes exierunt, sed eorum partim in pompa, partim in acie illustres osse voluerunt. Itaque et illi, Theopompus, Ephorus, Philistus, Naucrates, multique alii naturis disserunt, voluntate autem sunt similes inter sese, et magistri . . Sed ne dicam quam parum hoc veri mile sit propter Is ratis aetatem paucis dumtaxat antiis Philisto maioris, et propter id quod de tempore quo ludum aperuerit ex Pseud Plutarcho ivit. X orat. p. 6 a) eompertum habemus; alius exstat apud Ciceronem Me Orat. Il, i 3) loeus, ubi diserte Philistus ab Isocratis diseipulis discernitur. . Mutic, inquit, consecutus est syracusius Philistus, qui, quum Dion3sii tyranni familiarissimus esset, otium suum consumsit in historia seribenda, maximeque Thucydidem est, stetit mihi videtur, imitatus. Postea vero, ex clarissima quasi rhetoris Ossetna, duo praestantes ingenio, Theopompus et Ephorus, ab Isocrate magistro impulsi se ad historiam

contulerunt : caussas omnino nunquam attig

runt. . Quae res Goelierum commovit, ut in priori loco pro Philistus restituendum censeret Phia setis. Idque verum esse eo lilientius largioris, quo frequentior est apud veteres horam Dominum confusio. Intelligendus ost autem Philiseus

Milesius, Isi ratis auditor, Timaei historiei praeceptor Suidas Τίμαiος qtii praeter vitam Lysiae, etiam τέχm, sempiri, composuit ab eodem

Suida per errorem historico nostro tributam. Alius Philisto magister a Suida datur Eventis, poeta elegiacus. Quod jam per se non admodum probabile, temporum computatione labefactatur. Nam quum duo sint Eveni Parii, elegiaei poetae Eratosthen. ap. Harp. s. v. Umocin, qUinrum alter Ol. 138 vixit, alter vero, si sclos habenda Maximo Tyrio Dissertat. 38, p. 449 ecl.

see. Davis. J, Socratem artem poeticam docuit neuter Philisti magister esse potuit. Diversa SDidas eonfudisse videtur.

Itaque quum de iuvenilibus Philisti stodiiseertius omnino nihil compertum habeamus, primum quod indubitata antiquitatis sde pronuntiare licet, illud est quod supra ex Diodoro apposuimus, nempe suisse Philistum Dionysii senioris fautorem, eumque opibus suis et Comialiis ad adipiseotidam tyrannidem haud minimum

adiuvisse. Nee minus is ne in adversis rebus tyrannus de salute sua desperaret, constantia animi et firmitato essecit. Nom ubi vix firmato imperio Syracusani arma in tyrannum conve terunt ae in tantas eum angustias redegerunt, ut, omni spe tuendi principatus abiecta, ex amicis quaereret, quo pacto non prorsus ingloriosam tyrannidis abdieatiotiem saeeret, Heloris respondit: pulcrum sepulturae ornatum esse Ἀ-rannidem , Polyxenus consuluit, ut velocissimo quo conscenso intra Carthaginiensium fines se auferret; at Philistus, Te docet, inquit, non Ci- lato equo ex dominatu avolare, sod vel eruribustraetum reniti. Atque hane sententiam tyrannias

amplexus est. Sie Diodor. XIV, 8 ex Tiniaeo; idem vero responsum alio loeo XX, I 8 , ex ipsius, ut videtur, Philisti historia Megaeli datur.

CL Plutarch. Dion 35. Utcunque sit, auctorem nostrum tyrannicorum morum ami eum suis

tum aliunde constat, tum intelligitur ex loco Plutarchi Dion. c. IIJ, quem, quum Simul sequentia Philisti sata narret, lieeat adscribere.

52쪽

eodemque tempore sol. io3, α) Philistum historicum Syracusas reduxit, hominem amicum non magis tyranno quam tyrannidi. Sed de hoe in meo libro plura sunt exposita, qui de hist Heis conscriptus est. . CL Plutarch. De exilio, p. 637. Aliter rem e formavit Diodor. XV, Is

enim ad Ol. I 3, a, Dionysium dicit propter

me malum suorum desphetiam et exsibilationem in summum incidisse moerorem, et ad extremumen moestitiae et ii saniae processisse, ut necessariorum multos salsis criminibus ciueratos necti

set, nee paucos misisset in exilium. Inter hos sui se Leptineti fratrem et Philistum, qui praeclara saepenumero turanno in bellis commoda praestitisset e eos in Italiam fugisse Thurios magnumqtie favorem adeptos cum tyranno deinceps id ipsum rogante in gratiam rediisse, et non modo in civitatem Syracusarum, sed etiam

in pristinum benevolentiae et dignitatis locumr titutos esse. Ne tamen in hae narrationum diversitate Diodorum Plutarcho veriora tradere

putes, id praecipue obstat, quod Plutarchus

Omnia stia hausi e sese fatetur ex Timonide, qui Dionem in Siciliam foetitus rebus, quas narravit, oculatus testis interfuerat. Quam impatienter vero Philistus exilium tulerit, quemadmodum ad reditum ometendum vilem Dionysii adulatorem se praebuerit, patet ex Plutarcho si et Pansania fal. In patriam tandem reversus Dioni et Platoni, quorum eonsiliis Dionysium

regi videbat, acerrimus exstitit adversarius, acharta horum virorum auctoritate priorem rerum conditionem reducere studuit. Nee eriminationesta erunt eventu. Nam Diti patria pulsus, Plato Athenas reversus ost V. Platon. Epistol. III,

stituendum ost timo dii, setou . sed Ol. iO5, 4, Dion eum exigua manu ad restituendam patriae

libertatem in Siciliam appellit, urbes ad eum ultro deficiunt, ipsae Syracusae denique ab eo cupantur. Dionysius, qui sub id tempus ad Cauloniam in Italia morabatur, Philistum, exercitus ducem, circa Adriam tum versantem, cum classe arces,it, utque recto cursu Syracusas petat

injungit Diodor. XVI, 9-aa; Plutarch. Dion, e. 25, 35J. Philistus igitur accurrit, et primum

quidem Leontinos, qui desciverant a Dionysio, invadit. Noctu furtim moenia ingressus partem urbis oecupat, sed a Srracusanis suppetias serentibus Leontinorum oppidci exturbatur. Interim Heraclides a Dione et Arraeustinis classi praesectus e Poloponneso rediit. Contra hune Philistus, summus classis praetor a Dionysio creatus, triremibus sexaginta pugnam navalem eum Syracusanis, navium numero haud inseri ribus, suscepit. Arre tum proeliu in conseritur; in quo sua primum virtute Philistus praevalebat. sed ab hostibus tandem circumventus, quum Syracusani id summo studio agerent ut imperatorem vivum caperent, ille, ut vitaret quae in eaptivos committi solent probra et cruciatus,mcirtem sibi conscivit, postquam maximum sui usum tyrannis praebuisset, fidelissimumque e rum amicum se declarasset. Syrarusani victores

dilaniatum Philisti eorpus per totam urbem

traxerunt et insepultum denique alaecerant. Sie Diodorus; ubi vero postrema magis inhonorem Philisti, quam ex veritate adornata

esse patet ex Timonide apud Plutarch. Dion. 35), qui vivum dieit Philistum in manus hostium incidisse iisque suisse ludibrio. Cum Timonide

facit etiam Tret aes sHist. X, 83o sq.). Contra turpiter lapsus est Suidas, qui eum in pugna contra Poenos cecidisse refert. Ineidunt haee in ol. Io6, a. Iam igitur, si Philistum, quo tempore Gylippus in siciliam venit, viginti circiter annos

habuisse statuamus, emeitur eum septuagenarium , γέροπια εὀη, ut Plutarchus dicit t. l , diem

obiisse supremum. Dis subiicio locos nonnullos veti. scriptorum,

quibus indolis morumque nostri auctoris imago potest quisque sibi adumbrare. Dionysius Hal. m. II, P. I 3a, et i, Philistum ostendere dieitῆθοc τε κολακικὶ, καὶ μεκρολόrov. Idem p. Io, 8

53쪽

DE PHILISTO.

ei,ά - περὶ Λδύηc καὶ Συρluc. Diversorum scripta a Suida eommixta esse extra dubitationem positum est. A veteribus Siciliae tantum et Dionysii historia, ac praeterea nihil Philisto assignatur. De arte oratoria liber, ut supra vidimus, ad Philiseum Milesium pertinet; ad eundem auctorem, quod jam Rufinhenius lilistor. Orat. Gr. p. LXXXIIIJ perspexit, Conciones reserendae sunt. Opus περὶ Φρει,ηe tribuendum videstur

Philitio Agrigentino, qui primi belli Putilei historiam seripsit atque facillime eum Philisto confundi potuit. Quod ad reliqua Philisti Opora,

quum nonnisi Suillae testimonio tot nomiuibus suspecto in notitiam nostram venerint, supinam

potius lexic graphi negligentiam accusemuS, quam temporis, quod nulli eorum pepercerit, iniuriam. I istoriae Sieulae in duas partes erant divisae, quarum altera septem libris plus quam octingentos annos complexa, exordio laeto inde ab antiquissimis Siciliae temporibus, ad Ol. 93, 3 ad captumque Agrigentum dedueta est; altera, ubi prior substiterat incipiens, libris quattuor res a Dionysio seniore gestas usque ad mortem ejus sol. 1O3, 2) enarravit. Diodor. XIII, 3 3. His tamquam tertiam partem addere licet opus, in quo

duobus libris res Dionysii junioris per quinque

annos usque ad Ol. IO4, 2, perseeutus est. Di Or.

XV, 89. Etenim tredecim hos libros unum tantum quodammodo corpus essecisse inde apparet, quod Stephan. ByΣ. v c. χρεέλη et Κρασetia librum

tredecimum laudat. Potuisse tamen etiam singulas paries tamquam singularia Opera discerni docemur a Cic. II. Ep. ad Quintum fratre. 33. . Utros

eius Philistio litibueris libros duo enim fiunt Corpora), an utrosque, nescio. Ne magis de Dionysio deleetat. , cs. Dionys. Hal. t. II, p. 33I, 1 :

απὸ του τέλουc Wς Σαελικῆc. Neuter libros de Dionysio juniori memorat, quos neque Diodor. XV, 94 in eomputum suum refert. Quare haec pars, omnino minus cognita, serius tandem majori illi operi adjuncia esse videtur. Ex his vero facito intelligit ursuidam, ubi res Siculas undecim libri, eonscriptas esin dicit, primam et secundam totius operis partem, ubi Dionysii historiae sex

libros assignat, secundam et tertiam Pariem in unum collegisse. Bationem, qua res narratae in singulo; liis

bros dispertitae fuerint, ex fragmentis quot supersunt scellerus constituit hanc e . Ros Cocali ait, Philistus narravit primo libro Siculorum. Ibidem recensum egit populorum, qui antiquitus in Sicilia eonsederunt. V. Diodor. V. 2-5. eundis libro de coloniis Graecanicis dixit, quae in Sicilia eonditae sunt. CL Thue. VI, 2-6; Strabovi, p. 4 9 Am. Tertio libro, ut mihi quid videtur, progressus est ad regnum Gelonis; rationem exposuit, qua imperium sibi paravit;

reliquas res a rege clari,Simo per septem anno, gesta, tractavit. V. Diodor. IX. Haec ad spatium

temporis pertinent inde ab ol. a, a ad ol. 5, 3. Q ritis liber fortasse comprehendit regna Hieronis Thrasybulique. Diodor. XI, 38-68. Ol. 5, 3; 8, 3. Tum quinto libro aggressus est tempora Siciliae florentissima post libertatem Sy.

racusis vindicatam expulsosque tyrannos. In

54쪽

DE TIMAEO

,toriam helli Attici. Diod. XII, 8α; XIII, 33. Ol.

si, I; 93, 4. Se timus denique liber tempora Dioclis Syracusanorum legislatoris etintinere poterat eum parte belli Punici ab Hamilcare gesti. Diodor. XIII, 34-96. Ol. 92, 3; 93, 3. Ilitie in ei piunt res Dionysii senioris, quattuor libris expositae. Q orum primo, ni fallor, inde a rapto Agrigento caussas et initia regni Dio-nxsii, maxillae trie apparatum hulli eum contra Carthaginienses exposuit. Diod. XIII, 9 - Ο8. Ol. 93, 3; 93, 4. Hinc ad pacem eum Carthagini onsibus initam, et firmatum a Dionysio principatum Daturalis transitus suit libro secundo. Diodor. XIII, io 8; XIV, ro. Ol. 93, 4; 94, a. Tertio libro videtur narrasse bollum Punicum secundum. Diod. XIV, a 4- 6. Ol. 94, 2; 96, 1. Q rin libro bello Punico tertio et Rhegino, Dionysii obitu et pompa funebri deseriptis resdranni ad exitum perduxit. Diodor. XIV, 6;XV, 4. Ol. 96, I; 3 3, 3. πΝequuntur libri duo Dionysii junioris historiam inde ab Ol. I 3, i, quo anno regia iam suscepit, ad Ol. IO4, 2 complexi. Retractavit eam ei ad suom porduxit Athanas Syracusanus. Di Od.

XV, 94. Quam De ipse Philistus ulterius prosequeretur, nec fortasse illis ipsis, quae jam composuerat, Summam manum admoveret, morte

impeditus est. Quod ei ridieule sane crimini tertit Dionys. Hal. lom. V, p. 427 ed. Reish. In scribendi genere Philistum ad Thueydidisma, i me exemplum sese conformasse unanimis est veterum scriptorum eor sensus. Itaque apud

Ciceronem II Ep. ad Quint. Datr. 13ὶ audit:. Siculus ille capitalis, creber, acutus, hrevis, paene pusillus Thucydides. u CL Brut c. 85; de Drat II, i 3J. et apud Quinctil. Institui. Orat. X, :. Imitator Thueydidis, et ut mulio infirmior, ita aliquatenus lucidior. . Quod uberius exponit Dionys. Hal. tom. V, p. 42I et VI, p. 779 sqq. M. Reish. Philistus, ait, ad Thucydidem magis

aeressisse videtur et eius exemplo formam Orationis ornasse. Noque enim argumentum sumsit

nimis vagum, verum tinum, id lite Uni loco adstrictum. ordine vero optimo historiam non adornavit, sed obscuro, et quem summa cum dissicultate animo consequi possis, ae sane longe priore quam Thucydides. Res etiam alienas hi Sioriae suae inserere noluit, sed in uno argumento

permanet cs. Theon. Progymnast. p. 44 Heliis.). Dictione utitur inusitata quidem, sed minus obscura et asseetata quam illa Thucydidis, atque

rutunda, densa, acri, contenti Osa. Non tamen eandem elegantiam et maiestatem, nec eadem

pondera, assectus et siguras habet. Interdum vero orationem Philisti grandem et sublimo messe testatur Longin . e. 4o.) Nimis gravis saepe et uniformis est, nec ulla periodi ejus jucundi tate conditae sevius rei praeclariam sane exemplum proponit fragm. 8ὶ . in describendis locis, Davalibus pugnis et constitutionibus urbium perexilis ost atque depressus, nec oratio rei amplitudini respondet. Idem de eius e tieionibus valet. Αt naturali quadam ciris suavitate praeditus est, et prudens et ad veras ei serias caussarum aetiones Thucydide magis idonetis. Idem Dion 3-sius VI, p. 6 , Philistum cum Herodoto, Thucydide, Xenophonte et Theopompo componens dieit : et6ύetoue ἐκκρί,ω mυς ά, ὀρας εtς μίμησiv ἐπι- δε ΘάGυς. Ceterum Philistus in Alexandrinum

historicorum canonem non est recopius. Atqueia in multum ante Ciceronis aetatem n an placuisse

obseuram illam Philisti orationem doctarat Cie. Brut. e. a I : a Iam vero Origines Catonis quem florem, aut quod lumen o loquentiae non habent Amatores huic desunt, sicuti multis jam ante sapetilis et Philisto Syracusio et ipsi Thucydidi. Nam ut horum concisis sententiis, interdum etiam non satis apertis Dum brevitate tum nimio acumineJ, Ossicit Theopompus elatione atqtie altitudine orationis suae: quod idem Lysiae Demosthenes : sie Catonis luminibus obstruxit lisee posteriorum quasi exaggerata altius Oratio. . Iniquum Timaei de historico nostro iudicium, ορταξυ κοὰ l8Q v eum dicentis, nec non rivetii luetου ὀiάλεκτο, εὐθύ,ai, aggressi p rstringit Plutarch. Nic. c. i. Nil eura his Timaei maledicentiam, quum legas apud Plutarch. Alex. c 8, in tanto apud veteres Nostri historias honore suisse, ut eas una cum Euripide, Sophocle, Eschylo Harpalus Nexandro suo mitteret in

Persiam.

TIMAEUS.

dDistiir o hy Coos le

55쪽

DE TIMAEo.

maelici illo, qui opibus animique nobilitate ex-eellens Naxios urbe a Dionysici ex eisa deturbatos congregavit, iisque in Tauromonio oppido recens condito sol. 96, i) novas sedes eonstituit

Ol. rog, 3. Diodor. XVI, et coli. XIV, 59 . Quo

anno Timaeus in lucem editus sit, disertis verbis

indicat nemo. Quum vero annos natus nonaginta

sex s Luci . Macrob. cap. 22, p. ia Bi p. in diem obiisse dicatur, ae historiae rius usque ad Ol. Ias, i a. Chr. 26 4 perductae fuerint la), Diodestinctus videtur ei rea Ol. 1 3 i, vel paullo post a. Chr. 256, ideoque natales eius reserendae sunt ad ol. i et: a. Chr. 352. Magistrum habuit ut Suidas testatur, Philiscum Milesium, discipulum Isocratis. Ceterum de vita eius nihil fere compertum habemus, nisi illud, eum ab Agathocle patria pulsum migrasse Athenas. Quod equidem retulerim ad Ol. ii , 3, a. Chr. 3io, quo tempore Agathocles post eladem ad Hime

habemns. Qui ei tribuitur liber περὶ me του κόσμου H: nihil est nisi Platonis dialogi, qui Timaeus inseri.

hitur, eompendium v. Tennem n. sysi. d. Pl f. Phalos. via. I, p. sa m. l. Idem Vitam Pythagorae scripsisse diei. tur. Cujus rei Mos quum in uno suidae testimonio posita sit, nee usquam Locrus auetor dispale memoretur, veri. simile est fragmenta, quai de rilhagora ex Timaeo laudantur, reserenda esse ad Tinimam sieulum, qui in rebus Italieis de Pythagora non potuit non disserere. - 2. Timotis crotonia a et Tini Pus Parius, Pythagorei iv. Iamblieh. V. Pythag. cap. exu.; Clemens Alex. Atrom. p. 6M; Theodorei. II Therapeui. p. 36. CL Fabrie Bihl lom. Vs, p. 544.ὶ - a. Tim Pus cyzicenus, Platonis discipulus. Sie Democtares ap. Athenaeum xl, 15, p. 5M, A Casauh.ὶ. Verum Diogen. Laeti. III, 4s, Ti. molauin, non Timmm Cyrionum inter Platonia disci. pulos enumerat. liaque alterutrum nomen depravatum

videtur. Aliunde de Timaeo quodam c3riceno nil eonfiat, nisi sorte Neanthes Cyricenus, sieuli Timaeus Philisei discipulus, qui mi vita seripsit ei et i etiaυ κα- κε μυθικωυ, nee non περὶ II arvix sin quo opere quem. admodum Timaeus ineptam illam de Empedoelis raroia nil fabulam narravit : v. Earsten. de Empedoclei; et quem, sicuti Timaeum, propter levitatem Polemo sim. γρ inc suis perstrinxit, Oh ingenii pi rerum iraelatarum eum Timaeo piusque historiis similitudinem appollatus est Timaeus cyricenus, quod nomen deinde cum illo Ti. molai saeillime potuit confundi. Eodem plane modo Buliti ventus ad Rutil. Lup. I, p. 26, Hegesiam Oratorem propter suum ineptiarum studium cum Timaeo tonsu. sum esse dicit. - 4. Timinus, junior quidam, sophista, qui ad Conlianum seripsit Lexieon Platonieum sv. Bulinu. praefat. ad Timaei Lex. p. xli, sqq. . Ad eundem Butinis venius pertinere censet ortu mpiκ v, quam Suidas historieo Siculo attribuit. - 5. Timortis mathemati a memoratur a Plinio M. N. V, f; xvi, II; II, 8. Ad hune G Hier. reserendum suspiratur D. a 3 de Hyadibus. - 6. Tim rus his orieus, qui de me. disina me uillea seripsit in Plin. Ind. lib. XXXIII et p. a eiusdem libri, nemo alius quam sieulna noster

esse videtur. v. fragm. 22.

23 Pol h. i. 5, i : 'ἴκοθησόμεθα et me ἀρχ/, Ne pl. ram exercitum in Asrieam transdueturus, ne per absentiam suam res novas molirentur syra sani, nee ipse pretiniae inopia laboraret, opulentiorum opes sub variis praetextibus eo risis ravit. atque urbem ab omnibus, quos a alienos videret, caedibus et exiliis expurgare studuit mi dor. XX, 4). In horum numero misse videtur etiam Timaeus, qui itaque aetatis anno quadragesimo secundo, relictis Syracusis, in literatissimam Athenarum urbem sese contulit, ubi, sieut

ipse dicit 3), quinquaginta continenter annos

hospes versatus est. Praeclaro hoe Otio gaudens

totum so dedit studiis historicis, ac postquam

ingentem materiam Dndique conge SSerat, Pr vectiore jam aetate ad operum suorum compositionem se accinxit 4). Iam si vera sunt, quae de exilii tempore dixi, necessarici inde sequitur Ol.

I 3o, i, a. Chr. 26 , Timaeum Athenas paullo ante ab Antigono eaptas reliquisse. Igitur Taurom nium vel, quod malim, syracusas r dierit. Testem

rei assero loeum ipsius Timaei modo laudatum s3 ,

unde elare elucet seripta haec esse post reditum ex exilio. Atque quum verba Polybius petita dieat ex libro trigesimo quarto, ubi, ut in a d monstrare studebo, Agathoelis historiam exposuit, haud temere statuam maiorem historiarum partem usque ad postremas res Agathoelis Aili nis, verum Pyrrhi historiam, quam seorsiam editam scimus, in Sicilia post reditum ex exilio esseeonscriptam.

De seriptis rimini. - siciliae historia, quam Titi aeuq memoriae prodidit, initio laeto inde ab antiquissimi, temporibus deducta est usque ad

Ol. 29, ubi Polybius suorum commentariorum

posuit exordium IIJ. Quot libros eontinuerit ae- euratius definiri nequit, ampliorem tamen suisse opere Polybiano pro certo licet affirmare 6 . Neque minus asserere pcites, tit Philisti, si e etiam Timaei historias in plures partes suisse divisas,

quas tamquam singularia opera consideraveris.

Hi ne explicandus est Suidas, qui Timaeum scri-

XIl, 28, ε. 4 In exilio Timarum hi Alariam sitam eondidisse dicit etiam Plutarcii. De Exil. p. sisti me ei. οὶ Porrh. I, 5. 1, vectis paulo ante exscriptis. 6ὶ Quod vero minime eotieludi potest, sicut Go Iler. feeit, ex Polib. III, 3'. ubi omnino non hermo etit de Timari historiis.

56쪽

DE TIMAEO.

Mitie ait Itali ea et si eula libris octo, deinde

Hellentea et Sicula. Hae partium sunt inscriptiones, quarum complures sine dubio sue rutit hodie

ignoratae. Nam praeter id, quod quinque libri lpostremi Agathoclis res gestas comprohenderint, lde oeconomia libri certioris quidquam non traditur. verum si fragmenta perlustraveris, quibus

lisei notitia addita est, lacili negotio eruere ilicet i magnum illud Siculorum δε pus in duas paries fuisse divisum, quarum utraque in plura capita distineta erat; atque titulos a Suida ser- lvatos primis duarum illarum partium capitibus suisse inscriptos. Itaque primum caput prioris i partis inseriptum erat Ietαλικὰ καi Συαλικά, Ocio llibris alitiquiorem Siciliae historiam exhibens

eum rebus Italicis arctissimo vinculo conjunetam. Primum captit alterius partis in fronte ha-

,hat titulum Σiκελ- καὶ 'Eλλη, in atque illud tempus compleetebatur, quo Atheni sensium in siciliam expeditiones saetae stitit. Igitur Timaei operi idem prorsus aceidit quod Perlegesi Heca-

i. In utro lite prima tantum majorum partium capita nominatim laudantur. de ceteris altum silentium. Facile quidem capitum denominationes excogitari possent, sed quum haec Omnia sngendi arbitrio e lieta sint. nolo in iis morari. Ne tamen citius quam cogitatius meam de Timaei operis adornatione sentPntiam deprompsisse videar, ipsorum fragmentorum praesidio utar, undo pateat, aptam rerum ex Timaei hist His traditarum dispositionem Omnino nullam inveniri potis , nisi pili res earum partes statuas a veteribus esse distinctas. Igitur ex libro secundo

citatur fragmentum de Gelonis tui ori hias fr. 833. quod initio sere historiarum positum iam Per se

ossendit, multo magis vero quod aliunde elucet de Gelone sorua Dem fuisse libro decimo, ex quot tr. 85ὶ pugna ad Helorum eommemoratur. Itaque quum sciamus primam historiae partem vel caput octo libris eonstiti sis, Deile est intelligere, qui laetum sit, ut de eodem Gelone Timaeus di seruisse dicatur libro secundo et decim Nimirum inde ab ti libro non titilli novam librorum seriem statia erunt, ideoque lihrum secundum dixerunt, qui aliis erat liber decimus. Quae quum ita sint, etiam quod de Empedocle senatum mille irorum Agrigenti antiquante assertur ex lihrci primo vel secundo snam parum accurate Di

senes loquitur , haud credideris ex primo totius operis, sed ex nono ubi se. 8i Empedoclis eum thagora compositi mentio fit vel ex decimo

repetitum esse. Eodem modo de morte Empedoclis laudatur liber quartus D. 98J. Porro ex libro decimo tertio citatur fragmenium lio5ὶ de Ivii deII caris rapta bifllo Peloponnesiaco. Vides h ead alteram totius operis partem pertinore. Pol 3-hius denique s XII, 25, Ol Hermocratis Orationem in conventu Stetitorum habitam legi dicit libri,

vicesimo primo, ideinque XII, 26ὶ ad eundem

librum refert Timoleontis ad milites exhortationem. Quas res tanto temporis spatio sol unctas ex divorsis Operum partibus memorari, Aix est

quod moneam. - Bis adjungam alium Pol 3hii locum sXII, 26, e), ubi postquam de ostentatione Timaei in coloniarum et urbium conditarum d scriptione locutus erat, pergit ita : Dυ μευ ἀλλ'

τημά v. Ex quihus scitis intelligitur Pol1hium duas operis partes distinguere , neque tamen , ut Suidas fecisse videri potest, octo tantum libros priori parti tribuisse, quum quae de Locris Timaeus contra Aristotelem disputavit, ad nonum librum pertineant. Qucit suerint hujus partis libri, aerii. ratius quidem diei nequii, sed quoniam liber de cimus octavus expresse laudatur se. 943, si viginti suisse statutis, a vero non multum aberi A.

Altera pars multo longior erat. A Suida citatur liber tricesimus Octavus. Itaque quadraginta numeraveris usque ad res Agathoclis quinquo libris eomprehensas. His accedit Pyrrhi historia, cujus ambitum ignoramus. Audacior aliqui tasse dicat Suidae verba di Ἀγραφε περ i Συρέας καὶτ- αυτῆς πόλ1- καi petuitatibu pici α γ' misero corrupta esse in iisque latere Pyrrhi Epirotarum regis hellum. Nam neque nilum fragmentum occurrit, quod ad hos do syria libros referri possit, nec omnino intelligitur quomodo Sicilia, historiae quamvis multis a re proposita alienis resertae tam prolixam huius regionis descriptionem inserere potuerit, nec denique alius Timaeus, cui tale seriptum trihuamus, in notitiam nostram pervenit. Ja in si calculos subducas, totum Tlina iopus compositum foret libris sexaginta octo. TO-tidem vero libris, eodem Suida auctore, Timaeus scripsisse dicitur συλλοτε, φατορ κω, αρορμῶv.

Quas Nostro abiudicandas osse . videns Rubrahe niti Α, Pas reserendas eis et ad Timaetim Sophistam. Mirum tamen tantae molis librum nusquam alias memorari. Quare sententia mea eo inclinat, ut

Suidae verba de historico Timaei opere intelli-

57쪽

DE TIMA O

genda putem, quod propter indolem suam severior quidam Tauromenitae censor συλλοχε, ητορικω, αρορμω, appellaverit. Coniecturis haec nituntur, quas tamen rei Datiara videtur excusare.

Redeo ad operis divisionem. Quae Dirum ab ipso auctore, an a serioris aevi hominibus saeta

sit disicile est diiudicatu . singulas quidem partes

non separati in a Timaeo editas Osse, sed, exceptis, libris qui de 'rrhia egerunt, unum corpus essecisse argumento est locos Cleoronis in Epist. V, ia, ubi . Deesse mihi nolui, inquit, quin te Lucerium historieumὶ admonerem, ut cogitares,

eoniunctene malles eum reliquis rebus nostra contexere, an, ut multi Graeci secerunt, callisthenes Troianum bellum, Timaeus Pyrrhi, P lybius Numantinum, qui omnes a perpetuis suis historiis ea, quae dixi, holla separavorunt : tu quoque item civilem coniurationem ah h siilibus externisque bellis seiungeres. . Adde Dionys.

libros Sieulorum continua serie numerasse. Postis

ea vero partes ingentis hujus operis seiuncte editas osse, ideoque exstitisse plures libriarum ordines. Diibitari adeo potest, num ah omnibus eadem operis divisio obsPrvata sit. Etenim Polybius Hermocratis orati nem laudat ex lihrci vicesimo primo, qui ex nostra adornati ne pertinet ad primos libros partis secunda . Putari igitur posset Polybius non interrupto ordine libros

numerare. Sed hoc quominus statuamus, vetat

illud, quod Timaeum libro vicesimo primo de

Timoleonte egisse dicit inter duas operis partes distinguens. Bestat ut eontendas priori loco P lyhium libros continua serie numerasse, altero minus. sed quae de Timoleonte ex libro vicesimo

primo traduntur, omnino non quadrant eum ea

librorum indieatione, quam ab aliis auctoribus acceptam habemus sv. ad D. I 34). Horum rati nes si sequimur, quae Polyhius libro XXI a signat, multo post commemorari debebant. Nee prohabiliter suspicari licet libri notam depravatam esse, quod eandem reperimus duobus loeis longe separatis sXII, 12 et 26ὶ. Quae numeri constantia non redolet errorsem librarii. Non video igitur quomodo hanc dissicultatein solvas, nisi Polybium statuas seeundae partis exordium fecisse non a prima, sed a secunda Atheniensium in Siciliam expeditione. Quae quum ex nostro calculo indo a libro decimo usque ad decimum quartum narrata videatur, sequitur Polyhii librum vi e simum primum respondere nostro libro trigesimo primo, qui libri numerus aptissimus. Eadem igitur ratione fragm. 34 secundum Polybium ex libro trigosimo quarto depromtum apud nos pertinet ad librum quadragesimum quartum, tibi Sicula Timaei ad stiem vergebant. Atque huic loco

optime convenit argumentum. Nempe excrisa re

sese a iiiveus studet, quod, quum eundem locum per quinquaginta annos continenter habitaverit usus hollici non admodum Peritus sit.

His praemissis, res quas in singulis libris Timaeus tractaverit, quantum eius propter fragmentorum raritalem fieri potest, paullo accur litis adumbremus. Liber primus, ut res ipsa monet, do Siciliae natura et forma sis. i) egit, de Sicanis, indigenis ut Timaeus contendit, de Siculis donique ex Italia advenis. Quorum histrariam

altius repetotis antiquissimas res Italicas taberitis exponendi sponte sese obtulit occasio. His pra missa et iniexta erant mythica de Cerere et Daphni, prae celeris Vero quae ad geographicas rationes sabulae spectant, Argonautarum dico et Herculis expoditiones, nec non Di modis in Italiam adventum. Cum hoc cohaerent de Datiniis

narrationes lis. 34, ib). De Etruscis libro primo sermonem fuisse expressis verbis dieit Athenaeus se. 18J. Quibuscum conjuncta sunt quae de Trmiana Romanorum origine deque Romae Drbis ineunabulis asseruntur iis. at . Subieci do I .itiva et Carthagine, eod in quo Roma anno condita, fragmenta ; iuro diabitaveris haec in primo lihro tractata esse, sed certiore librorum indicio prorsus

raremus. - Secundus liber item versabatur in

rebus geographicis et maximo quidem iti descri-hondis Ligurum, Cottorum Iberorumque terris, in quorum populorum mores et instituta multu in

se inquisivisso ipse Timaeus ait prooemio libri sexti. Iam quum de his populis non nisi in primis historiae libris formo institui potuerit. ae agmentum de Corsica insula sis. an) nominatiin

libro secundo adscribatur, cetera quoque quae ad has regiones spectant eidom libro licet vindicare. Nec in illis quidem Timaeus se continuisse videtur, sed omnino hoc libro eadem et podemsere ordine narravit quae Diodorus libro quinto, quem totum paene ex Timaeo expressum Puto, quamquam sontem auctor plerumque non indieat, imo, primo rapite male artisciosus colare studet. Itaque hue retuli quae pertinent ad Corsi

58쪽

DE TIM EO.

LIII

fiam et Galliam 35-4o), Eridanum sis. 41 , Che sonesum Byllicam sis. si a), Argyrinos in Epiro se. 43, quod vero etiam in libris de Pyrrho legi potuit , Cretam is. 44-46 .

Postquam sic magnam Timaeus orbis terrarum partem perlustraverat, ad rem propositam, Sicilii et Arracusarum historiam, propius accessisse

videtur. Etenim quum de Corinthiis libro tertio .erba facta esse videamus h. 48), probabile est Timanim in eodom narrasse Syracusas sub Archia deductas. Quare hie posui quae de Arethusa et Alpheo sabulae exstant, atque quae temporum ordine hue roserro lieet de fundatione Corcyraes53-54 . - ιber ς ritis et quintus, qui praeter svracusarum urbis primordia de ceteris Grain rum in Italia ot Sicilia coloniis exponere dei, bant . penitus interierunt. Λe plura sine dubio de coloniis Italicis servata haberemus, nisi etiam Diodori libri, tibi de his prae ceteris sermo erat, maximam partem intereidissent. Nam vel pauca illa, quae Excerptis Vaticanis ad cognitionem nostram per enere. satis luculenter ostendunt Diodorum in his ad Timaei maxime auctoritatem

'sese accommodasse. - Ε libro sexto unum Dagmentum perdiaravit de Callicyriis 1 hoc igitur ad illud tempus spectat, quo servi isti et elientes

Geomoros expellere et octilocraticam civitatis formam constituero moliebantur. - er septimus multa habebat de Sybari, qui urbs tum in divitiarum fastigio summa gaudebat potentia IM63 . Etiam Graeciae conditionem bello Medico commotae attigisso saltem debet i5 ). - Lber

netaous nusquam memoratur.

Inde a libro nono nova pars incipit fortasse simplieiter inseripta Σικελαά, quia, quum in antecedentibus Timaeus omnium sere populorumhi,torias perscripsisset, iam coarctata Mena totus versatus esse videtur in rebus Siculis, quae inde a Gelonis et Theronis regnis largam praebebant scribendi materiam. Nihil minus quae ex libro nono fragmenta citantur, omnia spectant ad Origines Locrorum, ita ut alia potius omnia histori-eus Doster egisse videatur quam id quod modo proposuimus. Verum si reputaveris omnem tunc temporis Syracusarum historiam positam esse inmotihus illis, quibus servi atque plebs summum tibi imperium vindieare studebant; ae totam de Ian rorum originibus quaestionem inde prosectam videri, quod Aristoteles hanc civitatem ex servis et fugitivis e nsatam fuisse asseveraverat, facile est intellectu. quomodo a syracusarum historia ex more suo Timaeus ad Locros evagari potucrit. Igitur huc pertinent fragmenta de Locrorum

primordiis ί66-69J, de Aristotele insulse traducto sl, de Pythagora eiusque sectatoribus Ir

8 i), quae postrema Si non omnia, nonnulla certe in hoc excursu legebantur. - Sequentos libri Hippocratis, Colotiis et Theronis tyrannorum historiam eomplectobantur; et libro derimo quidem narratio perducia erat minimum usque ad pugnam qua ad Helorum Hippocrates vicit Syracusanos scirca Ol. a, I, D. 85 . tibro uniarie o haud dubio traditum erat quomodo Gelopatriae tyrannidem adeptus esset; tib o MMecimo quemadmodum, reductis Geomoris, Syracusarum urbe potitus eam munire et augere Studeret. tibino decimo renio agebatur de Graecorum ad

tis Timaeum persecutum scimus. - ιιro decimo v no Gelonis et Theronis ad Himeram vietoriucelebrata est Ol. 5, i, D. 89). Ex reliquis huius partis libris, qui Siciliae historiam usque ad Ol.

88 complectebantur, quum duo tantum de Empedocle fragmenta etini librorum notitia nobis servata sint, rerum distributionem ne conjectura quidem assequaris. Altera Operis pars, Si in et Hellentea inseripta, exorsa videtur a Syracusanorum bello contra

Leontinos, qui Ol. 88, 2 Gorgiam oratorem ad implorandum auxilium miserunt Athenas. Qua casione ut Diodorus XII, 53 hujus eloquentiae indolem describit, sic Τὰ eum quoque tib rius de hac re disseruisse fragmestit 05 indicatur.

Coterum si iiDuin locum praeclarum sano eAcep

ris sis. 96ὶ, omnia sere, quae ad hoc hellum pertinent, periere. Secundam expeditionem Athoniensium in siciliam sol. si, 2ὶ narrasse videtur a libro desimo usque ad XIV. Sequitur bellum Camthaginiense sol. 92, 33, quod ex Tinueo in sua transtulit Diodorus XIII, 54 sqq.). Atque prima belli pars, Selinuntis oppugnatio et excidium cuius infortunii descriptio colore rhetorico apud Diodorum distincta quammaxime prodit Titna vivi, cloinde Himerae devastatio sol. 92,4) continebantur libro decimo qtinno sis. Io8 sq. l. tiberiacemus quin us cnarrabat Hermocratiq sex exilio

roversi in Carthaginiensium agros excursionesae novam expeditionem Hamilcaris et Himilconis lol. 93, 3, D. ii O). Totam vim carthaginienses in Agrigentum etinverterunt. Qua data occasione multum fuisse Timmiam in deseribendis Agrigentinorum urbe et agris eorumque divitiis et luxuria, patet ex Diodori, XIII, 8I-84 ; v. h. II ii 4 . Urbs eapta et a Poenis eversa. In praeda Carthaginem missa insignis suit taurus Phalaridis, do quo vide Timaei sententiam D. Ii6-I 8. Haec Siculorum clades viam ad tyrannidem patefecit Dionysio seniori; cujus historiam sicuti

59쪽

Philistus quattuor libris, inde a decimo sexto usque ad vicesinatim eomprehendisses videtur Ol. 3, 3- o3, i; v. tr. i is-ieto J. De Di cinysio iuniori unum fragmentum siet ) exstat libro vicesimo

se Ado disertis verbis adscriptum. Quae sequuntur res a Dione et Timoleonte gestas admodum

prolixe a Timaeo quem praeter Theopompum

etiam Plutarchus ante oculos habuit) expositas esse ex Polyhio licet augurari; verum parea tantum fragmina quaedam ad nos transnatarunt, ita ut de refingenda librorum dispositione prorsus sit desperandum. Hoe tamen mihi iure quodam sumere videor, Tim leontis de Poenis ui ctoriam lol. Iro, i; v. D. 34 narratam esse libro tricesima primo. In sequentibus formonem instituit auctor de eoteris eius rebus gestis, de novis quas Syracusanis seripsit legibus deque scirentissima quas inde subseetita est Siciliae cotidi-tions. His absolutis, siciliae tranquillitas otium fecit Timaeo ad res alienas aberrandi. Accuratiora quidem asserri non possunt, sed si ex reliquiis conclusionem sarere licet, multa in hae operis parte narravit de rebus Graecorum et Alexandri; deque horum temporum scriptoribus

qua solet acerbitate tulit iudicium sis. i 36-i4 3 . - Quinque libri postremi Agathoclis historiam tradideri,nt lis. 144- i55j. Quae de Pyrrhi in Italia et Sicilia hollo Timaeus conscripserat, uno fragmento 5 IJ excepto,

perdita sunt omnia.

Praeter Sicula Noster composuisse dicitur iλυμ πυγυ κας, quos Suidas appellat voviαὶ πραξέδiti. Argumentum huius Operis, quod fortasso historiis intextum erat, docet Polybius ).

Nempe Spartanorum ephoros a prima institutione cum eorundem regibus, archontes Atticos et saeΡrdotis Iunonis Argivae cum Olympiorum victoribus contulit. Iam quae Timati fides et auctoritas sit inquirenti amplam disputandi materiam praebent ea, quae de auctore nostro dicit Polrbius, acorrimus eius adversarius. Plura adhuc de hac re comporta haberemus, si aetatem tulissoni Istri et Polomonis προς Τι iov ἀυetirραραί. Nos vero pro consili nostro Ot instituti ratione satis habebimus summa rerum capita contra Timaeum prolatarum paueis

verbis indicasse. Igitur quibusnam praesidiis instructus Timaeus ad historiam conscribendam ) Pol, h. xli, si : G γάρ etia συγχρίσate votos voc

accessit λ Do his, Polyhius respondet civilem

suam ipsius prudentiam et itinera sua tacite commendans, de his sibi comparandi ne miti mam quidom curam umquam habuit, sed velut ex professo propriae omni experientiae ronuntiavit. Etenim quod multis locis Polyhitis recoquit neque in rebus bellieis neque in rebus politicis

ullam priadentiam rerum usu collegit, ne lue peregrinando ae loea quae deserihil suis oeulis

lustrando veram eorum eo iti nem capere

studuit, sed per quinquaginta annos Athenis degens nihil feeit, nisi in lectulo cubans vel in

bibliothecis versatus priorum scriptorem Commentarios pervolutare, e rum inquisitione mat riam Coacervare, dicta inter se contendere, errata

Observare. Hae sola facultate praeditus quum historiam hone seribere e nsderet, si mitti est oriam qui spectatis antiquorum tabulis ideir arbitrantur idoneos se pietores et in arte praecipuos, vel medicorum illorum, qui magnam sui ostentationem facientes et pollicitationihus multitudinom allieientes, si ad experimonium Pertrahuntur, apparent ineptissimi. Nee solum propter haec historiei munere apte sono non

potuit, sed etiam ob infirmum et Pherile judicium, Ob degenerem suam et muliehrem superstitionem, ita ut ne de iis quidem rebus, quas ipse oculis spectavit, neque de locis, quos ipse pede trivit, sanum quidquam narret, Ut ineptis sabulis ti) et antiquitus traditis opinioni hias resertias sit, ut seitu digna omittat αὶ, vilissima quaeque in medium proserat. ItaqDe fieri non potest, quin in prima operis parte, ubi de eot ni is et urbibus eonditis agit, geographiae inscitia Plerumque labatur, atque pragmatica ritis historia ex omni sit errarum e alluvie eoncreta. Inde

errores isti de Asriea et Corsiea lxII, 3), de rebus sardiniae et praesertim Italiae XII, 5), de Loer rum origine lXII, 5 sq.ὶ, de locis circa Padum fluvium II 6, d Romanorum more e iiii ante urbom sacrifieandi XII, 4, 63, de Arethtisa sonte

Nitior m fortasse praebuisset se Polyhius, siprrores illos ex sola rerum imperitia Pt judieii in-srmitate profectos esse putaret; sed qDoniam

voluntate eum ac certo proposito a veritate i) Propter tabularum et anilium commoritorum mes.

titudinem, ex qua sua eongossit Pseud Aristoteles Demiris. ausculi., Γραοσυλλ.-pidi appellatus mi : v. Sub

das A. v. Ti ioc et Atidi i uia, ubi Pol3hium III, 24 exscripsit; Ilesych. Mil. p. 54. 2ὶ Mancas esse Timal, simul vero etiam Polyhil tibstorias suum opus laudans dicit Dion . I M. A. R. p. 6. 25. CL Niehulit Bist. Rom. lom. I, p. 146.

60쪽

saepenumero aberrare. persuasum habet i3ὶ, capitali odio in eo dissidendum censet, nec ullam

eastigationis severitatem modum posse excedere;

idque eo magis, quod ipse Timaeus criminandi et maledicendi libidini, quae ei Tnietiμαlou cognomen peperit 43, mirum quantum indulgeat, quid,

his ipsis aliorum scriptorum obiurgationibus suo

operi splendorvim assumat atque fidem et aucto-l ritatem aptid nonnullos eonsecutus sit. Quam rixosam et impudentem Timaei naturam lucul n-tis exemplis confirmant eonvicia illa quae in Il merum, Aristotelem, Philistum, Theopompum, Ephorum. Theophrastum, Democharem, Callistbenem , alios profundit. Uti hos vel partium studio ob reatus vel privato odio lut contra Agathoclem) mcitias eonvietis persequitur, sic Timoleontem sopra summos deos attollit 5 . Quod detiique formam orationis et dieendi

genus attinet, conciones eius vituperat, quippe quae nec temporibus nec hominibus satis accommodatae, sed intempestive et in levissima quavis re depromtae itianem et prodigiosam verbositatem prae se serant, magisque scholasticae et plane puerilis eloquentiae demonstrationem spectent quam veram rei narrationem. Nec immerito hoc a Polyhio reprehensum osse Remi Oeratis oratio, cujus particola ad nos perduravit, praeclarum est documentum. Num vero in celeris eadem

iudieii veritate et sinceritate usus sit iure tuo dubites. Ae pro elo viri docti, qui de Timaeo

verba se rutit, unanimi sere consensu Polrhium invidia incitatum mala exaggerasse, hona dimi-Dulisse asseverant . atque Timaeum ob itisitam M Ex Pol3h. sua hausit Diodor. XIlI, so exu.: Πo al

4ὶ Τπtri ioc nominatus est sh Istro callimaehio Lissi π M --, 4-rs citi, reserente Athenaeo II, p. III. B Cl. Diodor. IXI. lom. Ix , p. 27s, et V, 1, ibique --ring ἔ Clem. Alex. Sirom. I, p. alfi Ox n. p. res, A votter ); Flavius Ioseph. p. 459 Naτerv. 5) CL Cic. IV Epist. sam. 12. Met. 24, ubi ad Lucemium serihil: A que proratantius mihi fuerit, et ad latitiam animi eι ad memoriar diqnifatem, si in tua seripta pervenero, quam si in reterorum, quod noninoenium mihi solum suppeditatum fuerit tuum, si uti Timoleonti a Timo, aut ab Herodoto Themisto. el . seia elliam auctoritas clarissimi et speetatissimi diri , ete. Causam laudis immodieae diuit Plutareti. Ti. m l e. lo sqq. Etenim Andromachum Timaei patrem summis Timoleon beneficiis affecerat. Cl. Marcessin. V. M. 6 42, p. 5 Duh. : Tἐμαιος ὁ Ταυρομε, triet Τιμολέοπια

animi aeerbitatem et senilis aetatis morositatem si non purgatum, certe excusatum quodammodo

se volunt. Cavendum vero est, Opinor, ne nimium tribuamus Timaei tufirmitati et malignitati adversarii. Nam quamvis Timaeus ob criminandi

studium, orationis vanitatem exiguamque experientiam rerum usu comparatam longe absit ab historieo omnibus numeris absoluto, negari tamen nequit magna eius esse de historia merita, atque

multa quae Polybius ei erimini vertit, ex diversis Potius, quae uterque scriptor in historia seribenda sequebatur, consiliis explicanda sunt, quam impulanda huius invidiae, illius imbecillitati. Etenim quum Herodotus et Thuerdides et Xenophon inaequali tantum suae aetatis memoria tradenda elaborarent et priscam antiquitatem eatenus tantum explicarent, quatenus praesens rorum Conditio inde lueo quadam posset circumfundi,

atque quum quod subseeutum est historieorum genus, Ephorum di eo et Theopompum et si qui sunt horum sitniles, mythicam aetatem ab Oblivione revocatam seriptis suis reeolerent quiadem, sed ex perverso quodam horum temporum inore et disciplina sabulas ubique ad historiae veritatem traducere studerent: inter primos ex stitit Timaeus, qui, roiecta horum ratione, ex ipsis traditionibus locorum et monumentis antiqui- talem describere institueret, ae sabularum sicut in veterihus scriptori hus legebantur nativam

simplieitatem reddere mallet quam ex sallacibus philosophiae praeceptis explicationem iis adhibere sui aevi intelligentiae accommodatam. Itaque si prima Timaei operis pars integra n his relicta esset, in multis plus inde utilitatis redundaret ad

saniorem antiquitatis interpretationem quam ex

pragmaticis illis Theopompi et Ephori historiis,

quae eo facilius fraudem persuadent, quo maiori

conditae sunt Oraticinis elegantia et suavitate. Aseque ipse Timaeus spolyh. XII, 28, a) tantam ess dieit disserentiam historiae ab orationibus epidi-cticis,quanta esset inter vera sediseia et illa in se nis figmenta loeorum et dispositionum; vel solam materiae ad instruendam historiam eonquisitionem majus esse opus, quom quidquid laboris insumeretur in epidicticis sermonibus componendis. Ipsum igitur tantas toleravisse impensas tantosque labores in colligendis de quibusdam h

minibus rebus ve commentariis, atque in percomtando de Ligurum, Gallorum, Iberorum moribus, ut neque ipse id exspectavisset, neque aliis fidem osset habiturus idom sibi narrantibus. Nee Polybius XIl, α 6, L) negare potest in singulis eum

praeticam virtutem ostendere et curiosam sedulitatem. Idem alio loco XII, 26, d.), ubi repre-