장음표시 사용
141쪽
D i s p. V. Amor Dei erga creat. SECT. II. Us
simpliciter θρ ablo ite amare malitiam di tamen lech possie Deum is cippotitione quod sit pecca-
bot nemo dissonum eo rationi, non esse ens, seu piluationem en is, non posse esse Deo author , quoad malitiam
nium Theologorum ententia Deum non posse amare 'a-
ἰ simplici complacentia, malitiam moralem se
cati possibilis. Probatur prim , quia e Oppo ixa Vnxentiari, creaturam peccando ponere in re nminx Ob ctum Deo placens,quod penitus absurdum est ergo bequel
milem possibilem reddit, X stς0 ς Q. Aris, tia auiam moralis formalis possibilis cise obiectum Deo placen et o creatura peccando poneret, et redderet existens
uiri Deo place . confirmatur, Deus arean potest
malitiam moralem formalem existentem , ut Catholic fa ni omites ergo neque potest amare m. ilitiam formalem moralem possibilem Patet consequentia ex principiis ii metaphysica iactis, quia malitia existens, possibilis, nulla ratione inter se, nec ab existentia distinguuntur.
' is tendum est secundo Deum h.
formalem peccati possibilis tendere in Q. -. m. v mmdit; am moralem tormalem pςςς- te iturmalitiam siue amoris stricti er Deus in
oecca Ian', G displicentem in illis, quod est contra com- hui, in gelium mentem,i parum consonum scriptim ibi Mulcantibus, ne fiant peccata, quae odit ' :
142쪽
ergo peccata a quibus homo abstinet, quae sunt pure possit bilia , terminant diuinam displicentiam , cui Opponitur homo, dum peccat.
3r. Obiicies primo , si peccatum possibile pos. Diu intimodium terminare posset quoque ratio ire illius subjectum, creaturae, cui tale peccatum est possibile diuinum odium terminare id autem est absurdum , alioqui iusti omnes, beatissima Virgo, quibus peccatum possibile flait, potuissent
diuinum odium terminare ergo. Sequella probatur, etenim quia peccatum existens potest diuinum odium terminare, potest quoque creatura, siue subiectum talis peccati odium diuinum terminares ergo si peccatum possibile possit odium diuinum terminares quoque possit creatura siue subicctum, cui tale peccatum est possibile terminare illud. 33. Respondeo negans maiorem. Ad probationem concesso Pes xii antecedenti, neganda est consequentia. Cuius disparitas est. I. i.4 QAia peccatum possibile non inficit, aut maculat creaturam, di cxς - sed potest inficere in maculares posse autem creaturam in-Isthim 'sci, maculari, non reddit creaturam odio dignam , imo laude, si actu maculetur,ac inficiatur , iuxta illud Ecclesiastici i. probatus es incisio, perfectus es erit illi gloria
aeterni; qui potuit transgredi, non es transgresin iacere ma-ia,c non facit Peccatum vero actuale cum inficiat actu creaturarum, inde reddit illam odio dignam.s . Instabis ciuemlta iubilis, & actualis sunt omnino idem
sicut peccatum possibiles, lai tuales infe Chio autem actualis reddit creaturam odio dignaris ergo possibilis. Probatur consequentia ideo per nos peccatum possibile est odio dignum, quia est omnino idem cum peccato actuali,4 hoc est odio dignum ergo cum infectio possibilis .actualis sint omnino idem M actualis reddat creaturam odio dignam, idem praestabit infectio possibilis. Haec tamen instantia ab Omnibus soluenda est , nam peccatum possibiles, Laetuale sunt omnino idem dc tamen peccatum actuale reddit crearri r in odio vindicativo, de poena dignam , quin id praestox
143쪽
Di s p. V. Amor Dei erga creat. SECT. III. 17
peccatum possibile Insuper peccatum actuale amari non potest a Deo fatentituis omnibus & tamen in apposita sententia amari potest possibiles, non ergo bene arguitur a peccato actuali ad possibile et g etiam si peccatum actuale cd dat creaturam odio dignam , non idcirco idem possibile prae
Respondeo conccssa maiori distinguens morem hic 3 S. ctio actualis reddit cieaturam odio dignam cognita perscicntiam visionis, conccdoci cognita per simplicem telligentiam, nos o Quo pacto etiam concedimUS,S negamus consc-quentiam videlicet, insectionem possibilem cognitam per scientiam visionis reddere creaturam odio dignam, non veroco 'nitam per simplicem intelligentiam. Ad probationem dicimus i on ideo praecis peccatum possibile esse odio dignum, quia est omnino idem cum peccato actuali, hoc odio dignum est , sed ulterius , quia cognitum per simplicem intelli rentiam coanoscitur in se malum, atque adeo odio dignum: ii sectio autem cognita per simplicem intelligentiam, non praestat creaturam cognosci inde malam , sed posse est malam, quae notitia excitare non potest odium creaturae , quia creatura cognita tantum potens esse mala, vel potens peccares, non est odio digna, imo laude amore, si potens peccare non peccc tactu, Obiicies secundb, quod non est malum morale, non potest terminare odium diuinum peccatum vUtem' stibile non hiuis; ἡ est malum morales ergo neque potest odium diuinum termi qua ranare Minor probatur, nam malum morat non stat abique iii ἡ libertate ac contingentiaci in peccato autem possibili, nulla molite stat liberta neque contingentia,cum non possit non esse pol- sibiles ergo peccatum possibile non est malum morale , quod sine contingentia, de libertate nullo pacto stare valet, aut coms stere . Respondeo, concess a maiori, negans minorem. Ad probationem concessa similiter maiore , distinguo minorem. In
peccato possibili nulla stat libertas, contingentia physi iri 3 existenS,
144쪽
existens, concedes obiective existens, nego. Et nego con sequentiam, quia peccatum non posse, non esse possibile, non impedit quominus cognoscatur a Deo per simplicem intelligentiam illamet malitia, libertas, Sc contingentia , quam haberet, si rejpsa existeret, quod susticiens est ad excitandum odium strictum Circa peccatum. 37. Obiicies tertio. Non potest Deus odio haberes, quod ne- ά 8 cessariuna perfectionem , quam summe amat peccaeiti pos tum autem possibile necessarium est ad plures perfectiones,. iaἡ.' '' a Deus summe amat, scilicet ad scientiam, potestatem ita diui permissiuam , condonatiuam, vindicatiuam ergo non po- pqi test Deus odio prosequi peccatum possibile, aliter habenda
. .R R 'oradeo distinguens maiorem , non potest Deus odio ha - bere, quod necessarium est ad perfectionem , quam sim me amat, si cum tali odio persistat, quod necessarium est ad talem perfectionem , modo quo necessarium est , nego: si non persistat, sed destruatur, concedo. Peccatum autem possibili, una cum odio stricto illius, manet possibiles, qua ratione ncces artum est ad eas diuinas perfectiones, atque adeo nihil obstat odio illius stricto. 38 obiicies quarto. Qui amat perfectionem aliquam existen-
l. ama quoque saltem virtualiter quidquid est simpliciter
uitius pei neces artum ad existentiam talis ei sectionis peccatum au-
ἡό- ό. xena possibile est simpliciter neces artum adilii res perfectio- ei bibs ne diuinas existentes in Deo, scilicet ad diuinam libertatem, sibili ob ad scientiam neces ariam simplicis intellic entiae,in potesta-
odio tena condonandio ergo cum Deus eas perfectiones omnes
amet existentes in ipso, quoque amabit peccatum possibile, atque adeo hoc malum non erit,i consequenter, neque potens odium diuinum terminare, quod plus urget admittentes connexionem Dei cum possibilibus creatis. Re fonde negans maiorem Deus enim amat scientiam visionis peccati existentis simpliciter neces arij ad illam δε tym ς non amat peccatum existens Idem nos dicimus de pec
145쪽
Di si V Amor Dei erga creat. ξCT. III lay
to possibili. Et ratio est, quia si ut necessitas peccati ad existentiam diuinae perfectionis non reddit illii bonum, neque
reddit ainabile. Obiicies quinto Deus amat proximam libertatem ad pec , J' icandum in ea autem inuolui Lur peccatum possibiles ergo .bia si ἡDeus amat illud. mor probatur, quia liberta proxima ad ii colli- Peccandum non stat, nec stare potest, absque peccato possi bili, cuin ad impossibile nulla sic libertas. In primis negant pio,ima maiorem plures Theologi , inter quo P. R. ui disp. 16. de vo i'ς pdi
men concessa. Respondeo negans minorem, peccatum enim possibile non intrat constitutivum potestatis proxime ad peccandum, sed tantum con notatur essentialiter ab illa. Obiicies ultimo Deus vult, quod mendacium odium O. Dei v. g. sint peccata, quod sint Dei offensiua, quod a nullo possint libere dc licite poni hoc autem est amare quid ditatem dc essentiam peccati, cum peccatum aliud non sit,
quam id , quod est offensa Dei, quod a nullo libere S licite
poni potest ergo Deus amat peccatum neque adeo malum non erit, sed potius bonum. Resondeo, negans maiorem, quod enim mendacium adeo pessimae naturae sit, quod non possit, non esse peccatum, nec possit libere dc licite poni, quodque peccatum non possit non esse malum offensuum Dei, dc contrarium naturae rationali, potius sunt motiua diuinam displicentiam, quam amorem excitantia atque adeo ea omnia, non amore , sed odio prosequitur Deu S. Sed instabis prim b, in Deo non potest esse iste actu scintili '' peccatum esse malum, aut rationi dissonum ergo erit iste alter m. peccatum 1se malum i rationi dissonum iste autem actus est amor peccati ergo Deus amat peccatum. Res Ondeo, concessio antecedenti, negans consequentiam: Nam uterque actus Deo repugnat. Primus quidem, quia est
de materia impossibili, tam impossibile enim est, peccatum non esse malum ac rationi dissonum, quam hominem non
146쪽
esse discursuum. Sicut ergo Deus non potest velle hominem non esse discursiiuum,ita nec potest nolle peccatum esse malu& caetera Secundus vero actus impossibilis etiam Deo est, non quidem ex parte obiecti, sed ex parte diuinae bonitatis reddentis Deo impossibilem amorem obiecti mali. Fertur ergo Deus circa illud obiectum hoc, vel simili affect u scilicet displicet mihi peccatum esse malum, rationi distanum.
1. Instabis secundo Deus vult inessicaciter, vel conditionate concurrere ad peccatum determinante se ad illud voluntate creataci velle autem concurrere ad peccatum, velle peccatum, cum sit velle actionem peccati, quia peccatum est ergo Deus amat peccatum' ergo non odit. Haec instantia soluenda est ab omnibus Nam si Deus amet, complaceat in peccato , eo quod velit inessicaciter , vel conditionate peccatum, siue eius concursum , ergo Deus nolens concursum ad
creaturas bonas pure possibiles, eas odio habebit, in eisque displicebit, quod negant aduersarij. 3. Respondeo distinguens maiorem , Deus vult concurrere
Α ολ ad peccatum voluntate pure executitia; concedo, voluntate specialis amoris in obiecto complacentis, nego, Et concessa D uxxς minori, nego utramque consequentiam. Nam Deus potest
Vir si velle executionem peccati, si voluntas ad illud se determinet, compla cum tamen in illo displiceat, sint potest nolle,&de facto non Vult executionem creaturae purae possibilis bonae , in qua complaceat. Nam voluntas de se exacutiua peccati habetur a Deo, non quia obiectum placeat, sed vi salua consistate reaturae libertas, quam ponit Deus ex desiderio salutis crea
Deus libere vel necessario amet creaturas cognit in
iam possibiles. DIssicultas est , De amore stricto, seu simplici compla' cvntic, quam Deus habet circa creatura secundum et
147쪽
Di Ρ.V. Amor Dei erga creatur. SECT IN I
possibiles, praescindendo ab omni statu contin enti ut mitionis, existentiae, Minere possibilitatis, rei ab co quod crea- aliquando existant, sirite nunquam, tam absolui quam
conditionate. Quod autem dixerimus de amore creaturae possibilis bonae, dictum volumus de simili odio circa peccata possibilia. Prior sententia asserit, Deum libere amare creaturas pol qJ. sibiles. Ita BDier, Zumel, Nauarre te, Machin,Gon Zales, Albertus, Bonaventura Alexander, Ricardus, Gabriel P. Fran, ciscus de Lugo, Franciscus Felix, P.Valentia, P. Molina, quos citat P. Ribadeneyra disput. num. i. Ait haec sententia ex suppositione scientiae polsibilium Deum libere amare illa. Posterior sententia ait Deum necessarium amare creaturas
possibiles. Ita P. Soarius X supposivione quod ab amor si
cap. 2. dc disp. I 1.cap. I. P. Rui Z disp. 6. sect . . P Hcri Ze,diit --. H cap. i. P. Granad.tract. 8.disp. 3 num . . de multi alli tum noliri P stibid. tum exteri, quos citatus Ribadeneyra sequit Ur-Assero Deci necessario amare creaturas iam cognitas pos bqh . bile p. Probatur. Quia necessitas talis amoris nullam dicit in persectionemri ergo concedenda est Deo. Anteceden pro amatele
batur,quia si quam diceret impersectionem, ea esset, vel quia 'ἴ π camor creaturarum possibilium necessario alliceret Deum ad bis bi e Xequendam earum existentiam, unde non sine aliqua violentia prohiberetur earundem existentia : vel quia bonuas creata necessario raperet amorem diuinum , quod videtur Deo indecens. Neutrum sequitur ergo Minor probatur quoad primam partem, quia cognitio bonitatis creaturae, a. ius existentia posita est in potestate cognoscentis, non minus allicite se ad exequendam existentiam illius, quam complacentia in tali bonitates cognitio autem diuina creaturae possit bilis, eiusque bonitatis, non alliciunt ad exequendam earum existentiam, ita ut non sine aliqua violentia prohiberetur earundem existentia: ergo neque complacentia ita alliciet.
Allic utra m deberet esse Iibera,quod negatur ab aduersariis.
148쪽
. Et ratio omnium est. Quia bonita creaturae possibilis, eius .Ehilari que existentiae , neque sunt De Utiles, neque conuenientes, mi neque, tales cognoscuntur, Vel amantur a Deo, inde sicuthbh' l. allicit cognitio , nec allicit complacentia ad exequemeit Deum dam existentiam. Quod frequenter experimur in creatis, 44ἡhὸ es quaintumuis enim complaceas in obiecto ii tamen cognoscas
eiu eii illud nullatenus tibi bonum,aut conueniens, nec cognitio, nec ς' --m complacentia alliceris,aut inclinaris ad exequendam existentiam et US.
Scio graues Theologos nullum reputare in conueniens, quod diuina complacentia necessaria creaturari a possibilium alliciat Deum ad exequendam earum existentiam Caeterum , quomodo cum ista allicientia, quae aliud esse non potest, Liam propensio, cinclinatio ad exequendam existentiam, stet plena ,, persecta Dei libertas immunis ab omni 'iolentia ad prohibendam existentiam creaturarum possibilium , ipsi videant, quod milii semper dissicile erit. Secunda pars, scilicet, bonitatem creatam non rapere C .: ἡόςςffario amorem diuinum. Probatur Vel enim veritas crea lapit e ta rapit necessario cognitionem diuinam , vel non 3 Si pri-α. inum, qua doctrina sequella doceri potest , nullum esse in .eompla conueniens,quod Veritas creata rapiat diuinam cognitionem; moti m Minconueniens esse, quod bonitas rapiat diuinum amorem. Si secundum; ergo sicut veritas creata non rapit diuina cognitionem , ita neque bonitas amorem ergo sicut Deus necessario cognoscit, ita necessario amabit. Et ratio est , quia necessitas tam cognitionis , quam amoris erga creaturas possibiles non oritur , ex earum veritate, aut bonitate , sed ex infinita diuina virtute cognoscendi omne verum, amandi omne bonum. Vnde necessitas cognitionis,in amoris, non
et ab extrinseco obiecto, sed ab intrinseca Dei persectione, in quo nec vestigium impersectionis apparet.
49 Probatur secundo concluso. Quia voluntas diuina noni ' ς esse unam recta italis autem non esi et, si simpli-
,. ' ψmplacentia non amaret bonitatem creaturarum possibilium:
149쪽
Disp.V. Amor Dei erga creat. SECT. t V siue
Ilum ergo non potest illam non amare Minor probatur,quia xς summa rectitudo voluntatis consiliit in eo,quod se coniungat hiariis bonitati, Mamet obiectum, eo ipso, quod bonum appareat, possibiliua eoque se non diuidat, Voluntas enim, quae se non conitan E is .i geret affective bono , cum tamen possit, sed potius ab eo se diuideret, summe recta non est ergo si voluntas diuina non se coniungeret affective bonitati creaturarum possibilium, non esset unam rectari non autem potest non esse summe rectari ergo nec potest non amare creaturas possibiles
Confirmatur, nam voluntatem aliquam esse adeo promptam ad amandum bonum , ut eo ipso quod appareat, non possit contineri, qui complaceat in illo, simpliciterque disia pliceat in malo, argumentum est summae rectitudinis talisqueno esset voluntas, quae propositio ibi bono non adhaereret,ic proposito malo non se auerteret ab illo adhaerere enim bono melius est, quam non adhaerere dc fugere malum melius est, quam non fugeres ergo cum voluntas diuina adeo bona sit,
ut nihil illa melius excogitari possit fatendum est impossibile
esse illi non amare bonum, aut non fugere malum , cum impossibile illi sit non esse voluntatem. Probatur tertio De ratione rectissimae voluntatis est,quod i.
obiectum non malum, non possit ipsi displicere, eo praeci se
quod malum non sit ergo de ratione rectissimae voluntatis si=b Est crit, quod obiectum bonum non possit non placere,ima in ditalum non possit non displicere. Probatur consequentia ideo ἡ τ ἡ obiectum non malum , eo praecise quod si non malum non queboi si
potest rectissimae voluntati displiceri, quia in eo nulla est: 'V ii
dignitas ad displicentiam : in obiecto autem bono est posi-ctie. tiua dignitas, ut placeat Min obiecto malo, ut displiceat ergo rectis imae voluntatis erit non possie non complacere in bono ac displicere in malo. Probatur consequentia nam de ratione rectisJimae voluntatis est , ius suum ita unicuique tribuere vi penitus illi impossibile sit oppositum lonitas autem ius est, ut placeat malitia ro, ut displiceat' ergo de ratione in a. rectissimae
150쪽
rectissimae voluntatis erit, ita tribuere bonitati ius compla centiae, de ius displicentiae malitiae, ut non possit illud non
si Quarto In Deo non est libertas ad compilacendum , S: In Deo displicendum in bonitates, Deo en in prorsus indecens est , ό, quod bonitas displicat, neque est libertas ad complacendu &
ad non non complacendum in bonitates ergo nullii est libertas, scd d' . sola necessitas coplacendi. Secunda antecedentis pars osten- bono. sed ditUr. Nam libertas non complacendi dicit potestatem sibi colatur agendi negationem complacentiae in bono , vel sibi placendi coniungendi nolitionem talis complacenti aeri neutrum est Deo postibile ergo Minor probatur, qui a carentia compla, centiae in bono, tantae bonitatis non est , quam complacentia in ipso, imo nullius. Quis enim dubitet imelius es e adhae-rCre bono, quam non ad hae rei es idemque si de nolitione complacentiae in bono melius enim est complacere in bono, quam id nolle meo autem, quo nihil melius es e potest, concedenda non est potestas minus bona, sed quae sin omnium optimi ergo citam talis non sit potestas non complacendi in bono, neganda est Deo. 1 3 Dices hoc argumentum probares, non esse in Deo libertatem ad volendam, iolendam , aut non volendam emcaciter existentiam bonitati s creati, sed clara esse necessitatem ad eam efficaciter decernendam , quia nolitio efficax existentiae bonitatis creatae , aut non vositio illius tantae boni tatis non sunt, quam volitio adhaerere enim cssicaciter bono melius est quam non adhaereres ergo si inde sum cienter probaretur necessitas inefficaciter amandi bonum, quoque probaretur necessitas emcaciter amandi illud.
, Qntra tamen , quia melius Deo non est velle essicaciteris itis, 'Nistentiam bonitatis creatae, quam nolle utrumque enim. E FςψN J V bon Umesti quia neutrum impedit diuinam vo-
. .elle . Utatem , necessario se exercere lica bonitatem creatam: ii 'ἡόi V liquo prosequutionis, quod Deo melius est, quam posse cessare ab omni affectu prosequutionis circa bonum Si