장음표시 사용
151쪽
Di s p. V. Amor Dei erga creat. SECT. IV. 21
Si aiatem complacentia in bono melior Deo non esset, quam non complacentia , Deus cessare posset ab omni exercitio, S affectu periecutionis circa bonitatem, cum cessare possit ab amore cicaci de inefficaci, alius non sit de inde nobis probatur necessitas complaccndi in bonitate creata , unde
non sequitur necessita sena caciter amandi illam.
Confirmatur etiam si Deus non possit displicere in bonita te creata, inde non fit, Deum non posse nolle essicaciter eam existeres ergo etiam ii Deus non possit non complacere cadem boni at creata , inde non fiet, non posse Deum non
velle efficaciter eandem bonitatem ergo ex necessitate amoris simplicis non sequitur necessatas amoris cis caci S.
Quinto etiamsi Deus semper adimplerct promissa , si ita uestamen posset non adina plere, non est et in eo deluas m Dium praestantissima , decensque Deum Irrier, tiamsi Deus nunqua desisteret a proposito semel assumpto, si tamen posset , non est et in eo constantia omia tam praestantistima,
decensque Deum : idem enim est de iustitia,& alus ergo ctiamsi Deus semper amaret bonitatem, si tamen posset non
amares, non esset in eo bonitas, sanctitas omnnam praestantissima, Deumque decens , atque adeo ut sit, necessario debet amare bonitatem. Probatur consequentia, quia sicut
fidelitatis est , adimplere promissa δε constantiae , permane re in proposito semel asi campi, ita bonitatis, sanctitatis cst amare bonum , de odiis malum ergo sicut fidelitas, quae componi posset cum potestate non adimplendi promitiata , non ess et omnium praestantissima decensque Deum cconstantia, quae coniungi posses cum potestate desistendia proposito semel issumpto, non esset omnium praestantissima, Dei inque decens ita bonitas, .sanctitas, tiae conum gi posset cum potestate non amandi bonum, non esset omnium maestantissima, decensque Deum in Deo autem non potest non esse bonitas, dosanctitas omnium praestantissima, decennoue Deum largo nec potest non esse bonitas, ian itas,
152쪽
quae talem potestatem excludat,4 consequenter, quae nocessite ad amandum bonum.
,' Ex dictis collige , suppό sit actuali existentia bonitati,
Deuc creatae, dum necessario gaudere in illa. Nam sicut praesciniam: ad existentia creaturae, rectissimae voluntatis aquili est, complacere necessario in illa cognita vi possibilis ita Qqt rcctissima: Voluntatis erit gaudere necessario in ea-ii ebi dem bonitate cognita, iam, ut actu existente. Qua autem p in ratione cum complacentia necessaria creaturarum possibilium stet plena libertas diuinorum decretorum, constabit ex argumentorum solutione.
u, velit alia a se. Et ad sextum Diuinum scire habere necessariam habitudinem ad scita secus diuinum velle ad volita
existentes diuinum scire non habet necessariam habitudi-
sensum S Thomae esse Deum necessario cognoscere creatura possibiles, non tam nece stario velle cas existeres hic tamen non negatur necessaria Dei complacentia circa creatura possibiles, his vocibus respondens Placet creaturae bonitas: i' ergo negatur volitionis enicacis necessitas, his vocibus
responderis: Volo exictere bonitatem.
potu aliquo modo ἱ creaturis dependere ergo com placentia
153쪽
Di si V AmorDei erga creat. SE CT. V. 27
placentia diuina circa creaturas possibiles necessaria non est . Haec obiectio acrius pungit obiicientes, quam O S. Etenim scientia diuina circa creaturas possibiles connecteretur cum illis non minus, quam complacentia , cum eadem sit virtus que rati, ergo aliquo modo dependeret ab illis nullum autem praedicatum Dei necessarium potest aliquo modo a creaturis dependere : ergo scientia diuina circa creaturas possibiles necessaria non erit. Videant aduersari quid ipsis occurrat respondendum i id sibi responsum habeant, cum
par sit utriusque ratio. Resondeo tamen , complacentiam diuinam necessariam connecti cum creaturis postibilibus obiective existentibus in mente diuina, non vero cum illis physice existentibus dependentia autem purae connexionis cum creaturis possibilibus obiective existentibus , S: non physice , stricta dependentia non est , scd lata utpote omnem excludens causalitatem termini in perfectionem dependentem, atque adeo Deo nihil implicare , sicut nec implicat in diuina scientia neces aria.
Obiicies tertio, non minus est liber Deus ad non aman 6 Q. dam bonitatem finitam , quam homo ciste autem potest non VII. complacere in bonitate possibili finita ergo&Deus pliis, non
enim dedecet necessitari Deum a bonitate creata, quam ho V i minor Vera sit, quam negat Ripalda de ente su eleatami pernaturali disp. io 3 seel. 6. Respondeo , nc gans maiorem g circa bonitatem finitam possibilem. Nam maior libertas homine, vel quacumque alia creatura rationali ad non amandam bonitatem finitam possibilem , argumentum non est tanta bonitatis,' rectitudinis, in voluntate , quam neces- stas, ut constat ex saepe dictis. Deus autem nec potest non escte summe bonus, nec eius voluntas summe recta. Et inde Oritur necessitas amandi bona creata possibilia. Obiicies quarto. Salus reproborum remanet in puro statu i. possibilitas Deus autem amat libere eam salute in ergo non Deus
neces lacio Minor probatur, quis amor salutis reproborum
154쪽
pyobo; etiamsi sit inessica respectu illius, est tamen efficax respe istues. mediorum de se conducentium ad possitionem talis salutis:
libero, huiusmodi autem amor est liber ergo Deus libere amat salutem reproborum δε non necessario. Resonde , concessis praemissis , negans consequentiam. Deus enim amat salutem reproborum utroque amore, libero
scilicet δε necessario Libero quidem exequente media, principia , quibus stantibus defectus salutis non Deo , sed vitio arbitri creati tribuatur, Wimputetur. Necessario autem eandem salutem amat amore simplicis complacentiae, praescindente ab onini exequutione mediorum physice existente ac complacente in bonitate saluti cognita per simplicem intelligentiam. 61. Obiicies quinto Quaelibet creaturarum bonitas finita est, limitatari ergo impotens ad diuinam i infinitam Dei
voluntatem necessitandam. Probatur consequentia primo,
quia praerogativa necessitandi diuinam, desinfinitam Dei voluntatem ad amorem sui, specialis est in propria solius bonitatis infinitae. Secundo , quia bonitas quaelibet finita , o ipso quod finita est, innumeris imperfectionibus, saltem negati uis,
inuo ita est, quae potius retrahunt, quam allicitant ad amorem Tertio, quia ideo decretum essicax creaturarum est Deo liberum, quia earum bonitas finita est. Mart , nam alioqHi Deus circa bonitatem creatam contrariis motibus agitare tui complacentia quidem , propter creaturarum per se nionem; displicentia vero, propter earundem imperfectionem Vltimis,
quia persectissimae voluntati solus potest esse necessarius amor obiecti perfectissimi,& in quo voluntas plenissime quiescat, qualis est sola diuina bonitas.
64 Hoc argumentum conuincit contra aduersarios, Deum non cognoscere necessatio creaturas possibiles, cum earum
veritas finita sit. Tum quia praerogativa necessitandi infinitum Dei intellcctum propria in specialis est, solius veritatis infinitae. Tum etiam , quia si bonitas finita, eo quod finita est non potest voluntatem infinitam ad amorem sui necessi.
155쪽
Dis P. V. Amor Dei erga creat. SEC T. V. 19
tare' ergo neqtie veritas finita poterit intellectum infinittit in cogere ad sui co nitionem. Tum deniqui, ut caetera omittam, quia si perfeci illimae voluntati solus potet esse necessarius amor obiecti persectissimi, desin quo voluntas pleni sit me quiescat ergo perfectissimo intellectui sola potes esse neces tria cognitio obiecti perfecti is mi et in quovis infinita intelligendi pleniis me quiescat, qualis non est veritas creata,
sicut nec bonitas. Respondeo igitur, bonitatem creatam non necessitare ad sui amorem voluntatem mmam , c. ii tam nece ilitari ais tim
summa ipsius bonitate δε rectitudine ad complacendum bonitate quacumque , eo ipso quod bonitas sit, constat ex
dictis. Idemque dicimus de veritate creata respectu diuini sectione intellectus. Nam stante veritate, de bonitate creaturarum possibilium , nulla I et in Deo neces ita cognoscendi, vel amitida amandi, si in eo non esset summa S recti ilim 'is intelli ii gendi m amandi , quo circa necestitas amandi creaturas non contingit ex merit, seu dignitate ipsarum, sed ex merito , de dignitate diuinae bonitatis , c rectitudinis. Inde patet solutio ad primam probationem , nam etiamsi necessitare diuinam voluntatem specialis sit praerogativa obiecti infiniti, id non obstat, quo minus amor bonitatis finitae necessarius sit, necessitate tamen, non orta ex merito, S dignitate obiecti, sed ex summa Dei bonitate , rectitudinei altem principali US.
Ad secundam probationem respondeo, bonitatem crea sue. tam inuolutam esse imperfectionibus negati uis non impedire, quominus rectissima Dei voluntas necessario complaceat in illis, cum neque impediat eam esse bonam participem diuinae bonitatis. Ad tertiam probationem negamus, ideo praecise decretum flica esse liberum , quia eius obiectum finitum est sed qui , cum sit ductivum existentiae creaturae eius necessitas derogaret supremo Dei dominio in creat uias, cuius, sicut est posse donare creaturis existentiam , ita
156쪽
& prohibere. Necessitas autem complacentiae id non inducit, nam etiam si Deus complaceat necessario in bonitate creaturarum adhuc manet libera facultas ad donandam , cprohibendam existentiam. Ad quartam , nego posse Deum displicere in bonitate creata propter eius imperfectionem ne gativam , nam haec aliud non est, quam esse perfectionena minorem altera , quod si sufficeret ad displicentiam terminandam , nullum esset en creatum in quo Deus non posset displicere, cum nullum sit , quo possit esse aliud perfectius; atque adeo displicere posset Deus in gratia sanctificante inhumanitate Christi, eiusque actibus , quod est absurdum. Ad similiter negamus solum amorem obiecti perfectissimi csse Deo necessarium, nam necessitas amoris boni creati spectat ad infinitam Dei bonitatem,summamque redhi-tudinem voluntatis ipsius , ut constat ex dictis sectione prae
Obiicies ultimo Deus non potest complacere nece Grio . e . in duplici contradicteri, complacaret autem si nostra sen-
eoipsi tentia Vera esset ergo Minor probatur. Quia in primisce in '- complaceret Deus neces ario in bonitate positiva creata, Vt T C est certum me inde complaceret etiam in carentia illius, quae .. i. Τοῦ sunt X trema contradictoria ἰ ergo. Secunda antecedentis,4hc si par probatur , quia talis carentia bona est , cum possit Deus illam essicaciter intendere, lamare Deus autem necessa. rio complacet in omni bonitate creata : ergo etiam in carentia bonitatis positiuae. Respondeo concedens totum argumentum quia nullum est inconueniens quod Deus in viro que extremo contradictorio complaceat necessario , quando Vtrumque bonum sit , sicut in sententia aduersariorum nul
lum est inconueniens , quod in illis Deus libere compla
157쪽
lis si neces tas , o natura Diuinae complacentia necissariae iis reaturis possibila 4.ν. CIrca primam partem , videlicet qualis sit necessitas diui chnae complacentiae in creatura possibiles bonas disticultas eis potest An voluntas diuina sit facultas absolute complacens necessario in necessitate possibilium. An autem sitiatum facultas ex se sufficiens ad complacendum cccssar oin eorum bonitate ,ex suppositione quod possibilis sit, ad eum modum quo de omnipotentia diuina dubitari ole. An sit
virtus absolut productiva creaturarum possibilium , vel tantum de se suiliciens, seu conditionata, videlicet ex suppositione, quod creatura sit pos, ibili - ἡ . Ab hoc tamen dubio breui me expediam, censeo enim d. dirimendum esse iuxta uniuscuiusque principia, de conne- taxione Dei cum creaturis possibilibus. Si enm Deus non con tali nectatur absolute cum illis sed tantum ex suppositione quod possibiles sint, neque diuina volutas absolute necessario com cou. lacebit in bonitate creaturarum possibilium , scd tantsim v -- ex suppositione , quod corum bonitas sit pos, ibili, ero usi inis. Deus connectatur absolute cum creaturis possibilibus, etiam a. absolute necessario in earum bonitate complacebit, quia eadem est omnium ratio. Circa secundam partem maior est dissici altas, qualis vide 63. licet sit natura diuinae complacentia necessariae circa crcaturas possibiles. Et quidem Doctores communiter supponere videntur, talis esse natura diuinam complacentiam in Creaturas possibiles, ut per eam propendeat Deus, inclinet ad conferendam illis existentiam , imo addunt aliqui inter quos P. Ribadcneyra disp. 3. cap. r. num. O. eam complacentiam vehementer allicere Deum ad donandum creaturis existen
158쪽
o. Quod si illis obiicias, stante ea propensione in inclinatione necessaria Dei ad existentiana possibilibus si ferendam, vel non posse Deum absque aliqua violentia eam denegare, vel non cum omnimoda differentia, sed cum aliqua necessitate , saltem morali eam conferre. Respondcnt utrumque negantes. Nam Deus non minus complacet necesso io in bonitate v. g Petri, quam in ius carentiaci atque adeo aequa
lem esse inclinationem δε propensionen Dei in tramlibet, quo fit,ut Deus maneat omnino indifferens ad conferendam,& negandam existentiam Petro , eamque donas e absque ulla necessitate adhuc morali, quia licet complacentia diuina in bonitate Petri inclinet Deum ad donandam illi existentiam, complacentia tamen diuina in carentia existentiae Petri aequa liter inclinat Deum ad non donandam existentiam Petro, sed
I. Censeo tamen primo Deum per simplicem complacen
Deu pertiana in bonitate creaturarum ossibilium , nec propendere, edi uiam Je mclinar ad Illi conlaerendam exiitentiam Moveor pri in otii mo, quia bonitas creaturarum possibilium nullatenus est Ucolatio pio Villis, imitendimUS de appetat innato dc ut talis cognosci i
sci ergo notus diurnae complacentia: a eam bonita- u db E erit puris approbatiuus bonitatis, nullatenus impulsi
etendam. UUS CXistentiae. Probatur consequentia quia sicut rectissimae
vo cantatis est approbare necessario bonitatem sibi proposita, diligendo illam cita supremae voluntatis est , non propendere M inclinare neces ario in rem sibi ex nullo capite utilem, d conuenientem. Id quod in creatis passim expertimur nullam propensionem sentientes, dum complacemus in obiectis pos ibilibus, nobis minime conuenientibus,mutilibus , adponendam , vel procurandam eorum existentiam tonitas autem creaturarum possibilium nulla ratione est Deo uti lis, S conueniens ergo complacentia neces aria in illa nulla ratione erit impulsiva existentii, nec Deus per illam in-ςlmabit, propendebit ad conferendam creaturis possibili
159쪽
D si . V. Amor Dei erga creat. SECT. V I. 33
Moveor secundo, quia complacentia diuina necessaria in Opere bono praecepto, cuius millio, vel aestus contrarius, peccatum est non est impuli tua ad donandam existentia natali operi bono: ergo nulla crit impulltata si enim complacen Fia in opere bono, talis non sit, tax ci it alia , quae impulsiva sit. Antecedens probatur, quia si complacentia necessaria Dei in opere bono prae ccpto e se impulsiva existentiae, cum aequalis complacentiae non dctur in Deo, ncc dari possit, ad oppositum , Deus non maneret indifferens, sed necessitatus saltem moraliter,& meo iudicio physice, de metaphysice, ad pone tam existentia boni operis, chi Deus nec ph sice nec metaphvsic agere possu contra ipsius inclinationem saltem necessarianis haec omnia ab suida sunt fatentibus aduersariis:
ergo Maior probatur , nam ideo docent aduersari complacentiam neccisariam Dei , in Petro , v. g. non necessitare iulum ad donandam existentiam, quia ad oppositum Petri stabat aequalis complacentia neces tria , qua Deus manebat in- disterens : ad oppositum autem boni operis praecepti nulla stat, nec stare potest complacentia , imo displicenti H ergo complacentia in opere bono necessitaret Deum ad ponendam
Dices verum quidem esse existere in Deo complacentiam neccuariam in opus bonum praeceptum M solam displicentiam in oppositum illius,5 ex hoc capite conuincere nostrum
argumentum neccsitatem ponendi bonum opus. Caeterum
aliunde impeditur ea necessitas, quia licet peccatum non possit terminare diuinam complacentiam, permistio tamen illius potest illam terminare. Et haec complacentia constituit Deum indisterenici ad ponendum tam decret tim boni operis praecepti, quam permis onem peccati. Contra tamen, quia etiamsi Deus aequaliter propendeat in decretum boni operis praecepti a promissionem peccati, quia aequaliter complacet in illis, cum omnes sint actus diuinae voluntatis , tamen Deus non aequaliter propendet in bonum opus praeceptum et in peccatum , imo in istud nullat rationet
160쪽
nulla ratione propendet, cui nulla ratione complaceat sed potius auertitur, cum displiceat ergo stante aequali propensione,in complacentia ad decretum boni operis praecepti, dc permissionem peccati, ulterior Dei propensio, si compla- Centia in opus bonum, cum carentia aequalis propensionis in peccatum, imo cum positiva aversione ab illo, necessitabitur Deus ad ponendam boni operis existentiam. Probatur consequentia, nam aequalis propensio ad opposita per vos constituit indifferentiam ad utrumque : ergo aequaliSCOm-- placentia in decretum boni operis praecepti,4 permissionem peccati constituit Deum indifferentem ad utrumque : ergo Vlterior propensio, seu complacentia Dei in opus bonum determinabit eam indisserentiam ad ponendum potius decretum, existentiam boni operis, quam oppositum,i consequenter necessitabit, maxime Crescente propensione bona
Dei in opus bonum ex displicentia in malo. Moveor tertio, quia si per complacentiam necessariam erga obiecta opposita, Deus propenderet in illa , supposita
tali propensione Deus non maneret indifferens, sed necessitatus ad utrumque id implicat ergo Maior probatur , quia quaelibet earum propensionum seorsim ab altera necessitaret Deum ad ponendum suum terminum ergo utraque simul existens necessataret Deum ad utrumque terminum ponendum. Probatur consequentia , quia necessitas ad unum ex consortio necessitatis ad oppositum non amittit praedicata necessitatis, sed constituit necessitatem ad utrumque propensio autem Dei ad unum seorsim a propensione ad oppositum est necessatas ad illud ergo coniuncta cum propensione ad oppositum constituetur ex utraque propensione necessitas
Confirmatur decretum efficax de existentia Petri non amitteret eficaciam ex consortio decreti essicacis de Monexistentia Petri, Histrumque simul existeret in Deo, non maneret Deus indisserens ad existentiam, & non existentiam Petri, sed summe determinatus ad utrumque, quod cum im