장음표시 사용
481쪽
te ad illum voluntate creata, similiter ad odium , si ad id sedetermina uetit voluntas,quod decretum posita determinatione, se ipso absque noua voluntate, applicat omnipotentiam ad effectum etiamsi in modo tendendi semper maneat conditionatum. Et quamuis praedictum decretum sit absolutum inefficax , ut opinantur alij vel de se sufficiens, Mindisserens ua-men posita determinatione creata voluntatis seipso absque nouo decreto superueniente applicat omnipotentiam ad concursum simultaneum , exinaque praestatri ergo idem etiam decretum conditionatu ire posita conditione, praestare
Obiicies primo , scientia conditionat alicuius obiecti, J. etiam posita conditiones, non fit scientia absoluta illius ordo
neque cie Cretum conditionatum aliculus effectus, etiam poti nataque
t conditione et absolutum. Probatur consequentia, ideo Π040 Si scientia conditionata, ctiam posita conditione non fit abso socii e luta, quia etiam posita conditione conseruat semper modum conditio- tendendi conditionatum, Decretum autem conditionatum ma etiam posita conditione , conseruat pariter modum tendendi decremm conditionatum ergo positione conditionis non potest fieri '' 'absolutum Consequentia bona est Minor autem certa, quia sicut scientia exuere non potest modum tendendi semel habitum, d non nouum induceres, ita nec decretum.
Resondeo, distinguens antecedens, scientia conditio nata non potest fieri absoluta intrinsece concedo extrinsece apositione conditionis nego. Et nego consequentiam, quia idem dicimus de decreto conditionato , fieri, scilicet absolutum positione conditionis , non intrinsece , sed extrin
Instabis, ultra scientiam intrinsece conditionatam, extrinsece absolutam a positione conditionis, admittenda est alia in Deo intrinsece & ex modo tendendi absoluta, scilicet scientia visionis ergo ultra decretum poenae, intrinsece conditionatum textrinsece absolutum, admittendum est in i
Deo, aliud intrinsecE, d ex modo tendendi absolutum. Respondeo
482쪽
Respondeo concesso antecedenti, negans consequentiam. Primo , quia ea scientia nullam dicit indecentiam in Deo, imo perfectionem , decretum autem absolutum poenae iniustum esset, ut constat ex dictis. Seoimdὸ, quia scientia visionis ponitur in Deo, ad cognoscendas creaturas, ad quas inutile prorsus esset decretum intrinsece absolutum. Quid enim operaretur si iam effectus supponitur existens. 3 obiicies secundo , nostram sententiam e medio tollere mNost Deo iustitiam punitivam. Respondeo id falsissimum esse, I bili nam actus, quo Deus decernit poenam propter peccatum sit iustiti m contingat est actus strictissime iustitiae punitiuae , conditio- DE, natus antepositionem conditionis, absolutus post ipsam. 38 Haec nostra sententia videtur expressa Sancti Augustini Pio iii lib. de Praedestinatione Dei ita loquentis Creavit Deus homissi ζ14. - - , o praedestinauit, ut i Obediens esset, sec. Haec praedestina gust. ij conditionis est, ct institia, non enim Dem ante casum homo'nis,sic eum per potentiam alligationis praedesinauit mori, ut ne cesse esset eum mori sed sub ea conditione si peccaret. Vbi Augustinus manifestissime docet Deum non praede finisse absolute mortem in poenam peccati, sed tantum sub conditione, videlicet, si peccaret homo. Ergo idem dicendum erit, de quacumque alia poena in vindictam peccati volita.
DISPUTAT XV Lammodo diuini assectus libera distinguantur
--O, disputo de distinctione reali diuinorum affectuum
inter se constat enim ex dictis pro constitutivo actus liberi diuini, eam non habere locum. Controuersia ergo
xantum est de distinctione virtuali Nec item dissero de distin
483쪽
i Di s p. X V I. Distinctu cretor , C T. I. 437
ist: ρce virtuali actitum liberorum a Deo, hanc enim supponi- is ex traditis ibidem, cum enim Deus, 5 quilibet actus ipsius liber, componant praedicata contradictoria, in quo stat distinctio virtualis, cilicet posse non existere in non posse non existere, certum mihi est, virtualiter distingui. Difficultas igitur est, quomodo , inuinam actus liberi diuini distinguantur virtualiter inter se, inuinam possint escteide in.
An post Deus e D idem obiectum pluribi decretis. DIfficultas est, An circa eandem existentiam Petri possibilia Deo sint plura decreta virtualiter distincta, num i. quodque de se sufficiens, seorsim ab altero ad eam existen euitas. tiam exequendam ex eodem motivo iam si motiva sint diuersa, quid sit dicendum , constabit se istione sequenti Communiter Doctores partem affirmantem, licet obiter, supponere videntur quia in huiusmodi docretis nulla apparet implicantia , imo magis ampla videtur consistere diuina libertas, si pluribus actibus idem obiectum decernere valeat. Aisero tamen , Non posse Deum velle idem obices um ex J eodem motivo pluribus actibus eiusdem omnino rationis Vir neu, ἡ tu aliter distinctis. Probatur , quia aliter eorum actuum esset ς obae omnino superfluus, ad nihil speciale praestandum equi si V iii: tus ergo dc Deo impossibilis, in quo nihil omnino super pluribu, suum. 5 otiosum possibile est. Dices necessarios esse eos actus ad pleniore Dei libertatem Contra, quia libertas diuina et distri stabili tur a Theologis ratione supremi domini Dei in creatu 2 ς Cras creaturae autem plenis me subiectae sunt Deo, stanteio librii,
testate eas ponendi, dc non ponendi, quae potestas plenissima est in Deo , etiamsi in illo unicum tantum sit decretum ponendi illac de aliud non ponendi ergo i lenissima libertas. M M in Confirma
484쪽
4. Confirmatur. Ad plenissimam virtutem omnipotentiar, Pupiς superflua omnino est duplex virtus productiva eiusdem om-ri H;riri lino rationis, dc obiecti ergo ad plenissimam Dei libertatem xςoxiae, superfitium etiam omnino erit duplex decretum ei uidem. α xationis, di obiecti. Probatur consequentia , nam ideo du- omnino plex illa virtus productiva omnipotentiae esset omnmo super-
r. 'ἡ a. flua, quia, is sola praes at idem totum, quod altera solet ' traque simul nihil amplius praestare posset unum autem
decretum praestaret idem,i totum, quod alterum, Vtrum' que simul nihil amplius praestare posset ergo esset omnino superfluum. 3. Probatur secundo concluso Impossibilis est in Deo du-Vnde re plex scientia libera eiusdem rationis, obiectio ergo dc du-Dἡ 'Iplex volitio libera eiusdem rationis , obiecti. Antecedens
ple: sejει facile urgeri potest in scientia necessaries, in qua duplex eius A. et dein rationis,m obiecti necessari impossibilis est. Conse-tionis, 'uentia probatur, quia non est maior ratio , cur duae scientiae 'hi sti liberae non spectent ad pleniorem Dei intellectualitatem di duae volitiones liberae ad pleniorem Dei libertatem spectare debeant. Et ratio omnium est. Quia tam ii uellectio, quam volitio diuina in modo, d tendentia ad suum obiectum imbibit omnem perfectionem possibilem, unde excludit aliam possibilem eiusdem omnino rationis, d obiecti. Et haec est ratio, cur possibilis non sit in Deo duplex perfectio necessa ria, .g. duplex Paternitas, duplex intellectio, aut omnipotentia nam quaelibet includit omnem persectionem possibi lem sui generis, haec maxima est persectio , quam concedere intellectioni, de volitioni liberae nihil obstat' ergo. Probatur tertio , Quia si semel duae volitiones liberae, eiussi duae dem omnino rationis, & obiecti Deo possibiles concedantur,.s T concedendae quoque essent tres, di negari non pos et possi--litio biles quatuor , nec quinque, dc sic in infinitum tergo conce- ' dendae possibiles Deo essent infinitae volitiones liberae eius-
erunt in dem Omnino rationis, & obiecit. Quod ii dixeris tam cero
dua , v x Dcu inter suos actus eligere posit. Non satisfacis. .
485쪽
Nam si ad persectionem Dei spectet posse eligere inter duos
actus cur perfecti, non erit, posse cligere inter tres sic de aliis . imo haec esset amplior electio,in libertas ergo vel omnis huiusmodi electio amputanda est Deo , vel concedenda inter infinitos actus liberos eiusdem omnino rationis , cobiecti, quod esset absurdum. Proba cur quarto. Quia permissis illis duobus actibus, nihil . haberent quo virtualiter inter se distinguerentur ergo m. '
pollibiles lunt duo actus liberi cluidem omnino rationi , eiusdem
obie isti virtualiter distincti. Antecedens probatur quia nulla componerent praedicata contradictoria , quod distinctioni ori46t virtuali in diuinis necesse est. Dices , componere , posses ' ' x,
unum existeres, alio non existente. Cout , quia ad ad mlt dimisg.ι
tendum in diuinis posse unum actum liberum existeres, altero non existentes seorsim adistinctione virtuali , subsistere debet urgentissimum a ineuitabile fundamentum in ipsis mei actibus Uc quia volitio, d nolitio esticaces eiusdem obiaiecti inconiungibiles sunt dicimus possie unam existere sine altera inde colligimus virtualiter distingui. Pariter quia potest Deus decernere unam creaturam non decernere aliam in id negari Deo non potest , dicimus, decretum unius creaturae existere posse sine decreto alterius, Minde distinctionem virtualem eorum colligimus seorsim autem a distinctione virtuali, nullum stat urgens, ineuitabile fundamentum ad asserendum posse, existere volitionem unius obiecti , quin existat volitio aliqua eiusdem omnino rationis, mobiecti ergo non post in virtualiter distingui. Confirmatur, omnis distinctio virtualis compositio . praedicatorum contradicentium, si vitari possit in Deo , vita Non sttanda omnino est , ut constat ex dictis toto hoc tractati, nam maior simplicitas Deo possibilis concedenda est distinctio au. iiiiiiii, te in duplicis decreti ciusdem omnino rationis, ibi ecsti, facillime vitari potest si dicatur omnem volitionem berambiti, 'Eii eiusdem rationis,& obiecti, esse unicam δε indivisibilem MN tendentiana,
486쪽
tendentiam, quo vitantur omnia praedicata contradictoria, videlicet unam posse existere sine altera ergo ita non aliter constituenda est diuina volitio libera eiusdem rationis, di obiecti, sicut eodem fundamento, ita, . non aliter, Onstituitur unica,&indiuisibilis quaelibet cognitio , , Olitio neces taria eiusdem rationis, Mobiccti. Obiicies primo Potest Deus velle idem obiectum de-Deeret creto emcaci, di inessicacio huiusmodi autem decreta sunt ςMς' neces ario virtualiter distincta i ergo potest Deus velle id ς meiusdem obiectum actibus virtualiter distinctis. Respondeo pos equi- jς', dem Deum velle idem obiectum actibus virtualiter dist nctis, : tib , si sint diuersae rationis, tendentiae in obiectum i non ero sunt si eiusdem. Decretum autem efficax AEc inessica eiusdem rationis, S tendentiae non sunt , sed diuersae. Nam ericax ex modo suo tendendi connectitur cum existentia flectus, seu obiecti decus vero inessicax. Quod commune est atris perfectionibus diuinis, nam scientia libera, necessaria ex diuers,modo tendendi in idem obiectum distinguuntur virtualiter inter se, idemque est de scientia Wamore necessariis eiusdem omnino obiecti in communi sententia.
io obiicies secundo. Si Deus non post et velle idem obie-
Decreta ctum pluribus actibus omnino rationis , fieret , non posse Deum Petrum peractionem Aproductum, iterum per Can-
Mi hest dem actionem re produceres id falsum est ergo Maior pro- :ό. batur, quia posita prima productione Petri, positum quoque ii sta esctet decretum existentiae Petri per actionem A destructo Utem postea Petro, nullum restaret in Deo decretum volens hi: iterum eandem Petri existentiam per eandem actionem dc κο- decretum primae productionis sum ciens non est ad reproductionem , cum existere possit sine illa ergo Deus non post et Petrum per actionem a productum , iterum per eandem actionem re producere Minor probatur quia si destructo Petro, restaret in Deo aliud decretum, quo velle pos se eandeme istentiam per eandem actionem , iam in Deo circa idem
ubicctum esset duplex decretum eiusdem omnino rapion
487쪽
ergo si id implicaret, non posset Deus eandem existentiam Petri per eandem actionem re producere. Respondeo negans maiorem. Ad probationem concessii maiori, distingui minorem , nullum restaret decretum Volens eandem existentiam Petri , eandemque actionem pro instanti primae productionis, concedori pro alio instanti subsequuto ad primam productionem, nego. Et neganda est consequentia. Nam decretum re producendi eandem existentiam Petri, eandemque actionem propter illas attingit instans subsequens primam productionem quod non attingitur a decreto primo producentes; unde non sunt eiusdem omnino obiecti, sed diuersi. Nam decretu primo producens
Petrum in instanti A, v g. attingit Petri existentiam, eiusque ac ionem, S instans in Decretum vero re producens, attingit
quidem Petri existentiam, eandemque actionem, sed non pro instanti, sed pro alio subsequente. Vnde licet utrumq; decretum eandem existentiam Petri ,eandemque actione attingat; non tamen idem instans, sed diuersum atque adeo nihil mi-rsi, si ea decreta Deo sint possibilia cum obiecta sint diuersa. Obiicies tertio. In nobis possibiles sunt plures actus eiusdem omnino rationis, & obiectici ergo etiam in Deo. Cui Resonde concc si antecedenti, negans consequentiam. Io Dis paritas est , quia nostri actus in se in modo tenden b ,'' his di in suum obiectum, omnes sunt finiti, climitatio at-gnentque adeo nullus reddit impossibilem alium actum sibi omni- ἴ no similem Actus vero diuini in se,i in modo tendendi ad eiusdem suum obiectum sunt infiniti,, illimitati, ideoque reddunt ζ ' ζ' impossibile alium actum eiusdem omnino rationis, S obiecti cti. Obiicies ultimo Aliquem actum esse in Deo superfluum, 13.
non arguit impossibilem esii: ergo etiam duplex actus eius . 2
dem omnino rationis, obiecti superflui sint, non ideo im supei possibiles erunt. Antecedens probatur, quia praede finitiones nostrorum actuum liberorum superfluae sunt in Deo, postas, cum sine illis nostros actus liberos posset Deus exequi nec est.
tamen praede finitiones illae impossibiles sunt ergo etiam duae MMm o volitiones
488쪽
volitiones eiusdem omnino rationis , obiecti superfluae sint ad illius executionem, possibiles Deo erunt. Respondeo distinguens antecedens, aliquem adium esse in Deo omnino superfluum , non arguit impossibilem esse , nego esse superfluum ex aliquo capite ac requisiitum ex alio, concedo. Et neganda est consequentia. Cuius probatio estica non est. Nam licet praede finitio superflua sit , siue non necessaria ad nostrum actum liberum ponendum, necessaria tamen est, ut Deus speciali modo, scilicet absoluto, de efficaci possit
velle nostros actus liberos, qua ratione per decreta indifferentia δε per se requisita ad libertatem , illos velle non potest;Id autem non militat in adhibus eiusdem omnino rationis&obiecti, cum praeter multiplicitatem, nihil reluceat in uno potius quam in altero.
possit Deus esie plura obiecta unico decreto.
DIssicultas est de obiectis inter se independentibus , cinconnexis. Nam quae connexa sunt, non solum pos-,EC ε sunt, sed necesssario attingenda sunt a decreto extremum
Qi 'ς una decernente, saltem indirecte nisi terminus conta , os,si . nzxionis praesupponatur aliunde iam existens, ut contingit&debent in decreto dandi gloriam tanquam coronam propter merita υε. sabsolute praeuisa Controuersia igitur est , An possit Deus,
terminus duas, vel tre S, aut omnes creaturas independentes, id con-
, iungibiles in existentia unica voluntate virtualiter indivisibili suppona decernere. Dixi coniungibiles in existentia , qui , quae in-2 compossibiles sunt,non posse unico decreto in eodem instanti, produci, res est per se nota. is Communis sententia assirmat posse Deum velle plura ob-Vnicum lecta unico decreto. Quomodo autem id subsistere valeat Phi in sententia constituente decreta libera , ex intrinseca perscrobiocta ione Dei necessaria, & extrinseco creaturarum comple
489쪽
mento semper aliquibus dissicillimum suit. Tum propter i 0 realem complementorum distinctionem. Tum etiam , quia T l. posivis pluribus creaturis, hoc ipso sunt, plura decreta, cum piplicat stet eorum constitutivum. Nam posivo Petro stat una cum a. ipso sum cientia amoris necessarij in quibus consistit decre Dei libe- tum producendi Petrum , similiter posito Paulo stat una ζ' ἡῖ
cum ipso sum cientia amoris necessari j n quibus consistit de eae reatu. cretum producendi Paulum. Quae duo decreta diuisibilia sunt, non solum virtualiter, sed etiam realiter , non minus, quam Petrus, Paulus, quibus constituuntur. Scio Recentiores aliquos praedictae sententiae tenaciter cadhaerentes, distinguere in amore diuino necessario plures formalitates, seu virtualitates, unam solius Petri respectivam,
alteram solius Pauli, Malteram Petri simul, Pauli. Inde docent, posito Petro simul, lauto, ex ipsis, dc sussicientia diuina utriusque indivisibiliter respectiua , consistere decretum realiter, Quiri ualiter indivisibile. Nam illud decretum indivisibiliter inclaidit ea omnia inde licet diuisibile sit in partes , vel quasi partes componentes illud , non autem diuisibile est, adhuc virtualiter, in plura decreta Sicuti licet compositum diuisibile sit in plures partes componentes illud, non tamen diuisibile est in plura composita.
Caeterum his omnibus permissis, adhuc contendunt , non I7. posse Deum in ea sententia velle plura obiecta unico tantum decreto. Nam licet Petrus simul. Paulus, una cum sum- cientia utriusque respectiva, constituant unicum decretum, tamen Petrus una cum sum cientia ipsius tantum respectiva constituit unum decretum distinctum ab altero constituto ex
Paulo,, sussicientia ipsius tantum respectiva. Vnde fieret
non posse Deum centum creaturas decernere , quin centum, knonaginta nouem conciperct decreta, attentis solis obiectis materialibus. Nam pro unaquaque creatura haberet suum decretum distinctum ab alterius decreto, quae centum essent, sicut creaturae. Insuper pro centum creaturi simul
sumptis unicum haberet decretum,cum stet in Deo suffcientia
490쪽
tia indivisibilis ad eas omnes. Similiter haberet aliud pro
nonaginta nouem creaturis, ob eandem rationem Pariter
aliud pro nonaginta octo sic caeteris Vsque ad primam. Quae mihi superflua omnino sunt me dicam ridicula. I 8 Nec dici potest. Decretum productivum Petri, distinctum a decreto productivo Pauli, non solum constitui Petro , csussicientia ipsius Petri tantum respectiva, sed insuper etiam carentia productionis Pauli. Tum quia inde fieret, decreta illa esse incompatibilis atque adeo non posse Deum Petrum, .Paulum simul producere distinctis decretis, quod nullo
stat fundamento. Tum etiam , quia decretum solius Petri, non ideo tale est, quia possitiue excludat existentiam Pauli, aut illius decretum sed quia non extenditur ad existentiam illius. Tum denique quia Deus potest dercernere existentiam
Petri decreto neque positive volente, neque positive excludei te existentiam Pauli, sed praeci siue se habente respectu illius; idemque est de Paulo, 5 qualibet alia creatura independentes huiusmodi autem decreta sunt distincta postis creaturis ineuitabilia in ea sententia ergo non posset Deus plures creaturas decerner quin singulis singula decreta distincta res poderent. Quam autem essicaciam huiusmodi Recentiorum fundamenta contineant, constabit ex dicendis Asserendum est. Posse Deum unico decreto intrinseco, dcvς ς' virtualiter indivisibili plures creaturas decernere. Probatur,
brdi. quia hic modus volendi est omnium perfectissimus ergo
Q mxu 'Deo concedendus est. Antecedens probatur. Tum quia ma-u si, i '' ioci perfectionis est, posse tendentia omnino simplici velle, plR aut cognoscere plura, quam non posme nisi actibus distinctis. Tum etiam, quia simplicitas de se melior est distinctione , ubi
haec visitari potest : in decreto autem decernente plura per modum unius vitari potest distinctio ergo concedenda simplicitas. Tum etiam, quia simplici intuitu , vel amore possc plura complecti, arguit vim intellectivam excellentioris Ordinis, similiter volitivam , quam esset illa quae unico actu, Unicum tantum posset attingere obiectum sicut Dux, qui