장음표시 사용
121쪽
48 ng sERvORUM DEI BEATIFICATIONE
sum, aecedente consensu Episcoporum, qui illis praeerant. Hoc ipsum contigisse dicimus etiam in Confessoribus: eorum quippe nomina descripta in dipuchis Sanctorum ejus Ecclesiae, in qua feliciter in Domino mo tui fuerant, & in qua post obitum miraculis claruerant , delata horum omnium fama sinceris testimoniis innixa ad alios Episcopos , describebantur in diptychis aliarum Ecesesiarum, ut infra demonstrabitur . Cumque duplex esset genus diptychorum; alterum , in quo descripta erant nomina
eorum , pro quibus orabatur ἔ alterum , in quo eorum , quorum memoria
agebatur, ut oblatio eis proficeret ad honorem; inscriptio in his posterioribus dipi Vchis exhibitionem publici religiosi cultus praeseserebat, teste S. Dionysio , seu alio quovis antiquo probato Auctore in theoria flue contemplat. 3. Ecclim ea hierarchia cap. 3. g. 9. ubi sic legitur : Saerarum porro tabularum qua pos pacem adhibetur recitatio , depraedicat eis qui sancte Gixerunt , atque ad proba vita perfectionem consanter pervenerunt; nos quidem eorum imitatione ad beatissimum ilium satum quietemque deformem adhortando ac mantiducendo , HIos vero ceu Tizentes celebrando, quippe ut Theologia docet. nequaquam mortuos sed ex morte ad vitam Divinissimam translatos .
8 Demum , cum de Martyribus disserebamus, diximus, nedum ad alias Ecclesias, sed etiam ad Sedem Apostolicam delata suisse monumenta passionum ; summorumque Pontificum auctoritatem aliquando intercesiisse , ut cultus introduceretur . vel ut introductus confirmaretur . Hoc ipsum quoque contigisse dicimus de Consessoribus, ut alibi demonstrabitur , & bene innuit Florentinius in admonit. a. Martyrologio per ipsum edito proxa . Ibi enim sic loquitur : Cum autem sub persecutionum rabie innumeri quotidie Martyres in quavis fere regione excrescerent, di tandem . pace Ecclesiis reddita , plurimi, qui Deum inculpabili vita confitentes , sub Confessorum tituli pretiosioribus tabulis mererentur ad cribi, ct a Romana praecipue Magi ra Eees
Aa re vera adscriberentur ; quot Sanctorum nomina accrevssse necesse es in antiquis sive Indicibus , sive Ralendariis , non tantum Romana sUrbis exempti, quam Pontificum . ct Episcoporum praecepto 9 Idcirco, in unum colligendo omnia, quae hucusque dicta sunt. concludi poste videtur, Episcopos jure suo in suis dioecesibus cultum publicum aliquando decrevisse, & potuisse decernere erga Martyres vindicatos, & Consessores approbatos: quae a nonnullis particularis dicitur Canonietatio , sed ab aliis melius Beatificatio appellatur; cum Episcopale
praeceptum terminos suae dioecesis praetergredi non posset; caque natura& indoles Beatificationis ut plurimum sit, ut cultus in ea permissus, intrae aliquam tantum dioecesim , aut provinciam sit definitus, ut infra dicetur,& sicuti bene adnotavit Gonzaleet in cap. Audavimus ntim. 7. de ' liq. ct v nerat. SS. tom. 3. Canonidatio nunquam Iicuit Episcopis; Beatiscatis tera primis Eeele saetilis ab illis Dbat . Concordat Manriqueet tom. I. annal. Oserc.
ad ann. II I. cap. 8. num. 7. ubi, non obstante creetione altaris facta auctoritate Episcopali super corpus Ioannis de Sacramenta, scribit, suit
122쪽
ET BEATOR. CANONIZ. LIB. I. CAP. vl. 49
tantum Beatificatum ; & bene prosequuntur Bivarius in comment. ehron. Maret Maximi in S. Id ne Eremita vindicato g. s. num. 27. atque Dominicus
a SS. Trinitate de Ibmmo Pontis I . cap. I 8. g. Secunda Conclusio, in
biblioth. max. Pontis rem. Io. Inferri quoque posse videtur , cultum ab uno Episcopo in sua dioecesi statutum, accedente aliorum Episcoporum , & sie universalis Ecclesiae approbatione , una cum assensu expresso, vel tacito summi Pontificis, ad Canonietationis terminos pervenisse: cum de natura& indole Canonigationis si, ex infra dicendis, Religiosi cultus extensio ad universam Ecclesiam , uti ad rem erudite pariter de more adnotarunt Lucas D 'Acheri, & Ioannes Mabillon. in actis SS. Ord. S. Benedicti sae. v. in praefat. g. 6. mιm. 92. ubi, loquendo de particulari Canonietatione , seu Beatificatione, quae primis Ecclesiae temporibus sola erat in usu, ita subdunt: Particularis sola in usu erat, qua ramen, accedente totius Ecclesia eonis sensu , ct approbatione, generalis evadebat. Idcirco bene prosequuntur Auctor tractatus manuscripti de SS. Canonizatione ad Cardinalem Montis
Regalis cap. 3. g. Ecclesia : Ecclesia plerasque prs Ap solor Sanctis adscripsit per
communem cultum ct approbationem , ut Apostius; Doctores . Anguisinum, Gregorium Magnum , s Melaneenum , Amissum, Basilium, Hierου-mum , Θrilium, Athanasium; eodem modo Martyres , ut Laurentium , Vincentium ; o Virgines , ut Agnetem, Agatham, Luciam; ct opinor, Sanct rum venerationem primum coepisse ab Episcopis ejus loci, in quo mortem obierunt,ps unmersa Eccle a es amplexata : Natta de Canonidat. SS. pari. I. cap. 3.
β. 46. num. II. Qua in re summi Pontificis auctoritatem aut tacitam , aut expressam intercessisse putat Gonzal. in cap. Audivimus , sub num. 7. de Reliq.ervenerat. SS., Garzias de Caninieatione g. ς. pag. 9Ι. Gravina de catholic. praescript. rom. 4. qtias. s. de Canonietat. SS. pag. 3II. Dominicus a SS. Trinitate tom. 3. de Eccles milit. in bibliot. max. Fontis tom. Io. pag. 487. Rabaudi
exercit. Theolog. tom. a. exercit. 3. cap. I. pag. I 38. ubi : Veteres namque Sancti
non fuerunt Canonietati Romanae ct Apssica Sedis octoritate, atque supremo Iudicio , Acut ηουispini ab aliquot secutis; sed eorum cultus , qui primo in certis ac particularibus Ecessis insitutus fuerat, paulatim deinde , Tmano Pontifice
non contradicente , sed tacite approbante, ad alias Ecclesias pervenit : & Amrius instit. morat. pari. a. Iib. s. cap. 6. sares , quomodo veteres , ct antiqui Patres ut Si ser, Innocentius I. Leo I. Gregorius I. cte. est plerique alii antiquiores ,
vel aequales fuerint inter Sanctos relati Θ Respondeo. eos pos felicem obitum caepisse et Ii ct celebrari communi Episcoporum , Oericorum , G laicorum consensu; accessit autem Ecclisa Romana expressa , ves tacita quadam auctoritas . Azo i ii porro sententiam pluribus illustrant Franciscus Vieton in suo tractatu GaIlice conscripto de Canmietat. SS. cap. I. ct cap. 8. Cardinalis Bellarminus de SS. beatit. Iib. I. cap. 8. cujus quidem Cardinalis doctrina cum ab Anonymo quodam fuisset impugnata, sic ipse asIertionem suam propugnavit in d/iserti impressa apud Pignatesi. consuli. 38. num. 16. ct seqq. tom. s. opusculo , inquit. Tom. I. G meo
123쪽
sO DE sERvORUM DEI BEATIFICATIONE
nire de Sanctis lib. I. cap. 8. di singuitur duplex Canonizatio, particularis , ertiniversalis. Particularis dicitur, qua Sanctus aliquis, sive Martyr , e Confessor, colendus proponitur uni particulari EGIsa ; universalis , qua toti Ecclesia colendus proponitur , ita ut nemini Chrisiano liceat de ejus hominis Suniactitate , ct Beatitudine dubitare: ac particularis quidem Canonietatio antiquis temporibus Episcoporann particularium judicio commissa erat; ut in eodem loco a
me probatur testimoniis S. Cypriani, ct Thoma Waldensis , ct hoc ipsum docent Optatus , ct S. Aurasinus , quos Cardinaris Baronius citat. Itaque non scris neque sensi , ut se Auctor videri vult me scripsisse vel sensisse, Iicuisse olim sine ullo Episcopali judicio , vel decreto sanctos homines publice colere . De universali
autem Canonietatione docui plurimos veteres Sanctos non certa Iere , sed cresuetudine unitersalis Ecclesia , non sine expressa , vel tacita summorum Pontificum approbatione Canonidatos βιisse . Integer igitur sensus verborum meorum hic est, eos Sancto , qui colebantur in particularibus locis decreto particularium Episcoporum , coepisse paulatim tali in Ecclesia universali, non certa aliqua lege vel decreto , sed consuetudine a summis Pontificibus consensu tacito approbata . God quidem verissemum esse non dubito, nec omnino video, quid contriaici posset . otero enim , quis fuerit, ut S. Martinus , S. Ticolatis , S. Hilarius , ct innumerabiles alii in universali Ecclesia pubIice ita colantur , ut nefas sit de eorum Sanctitate dubitare 3 Id enim summos Pontifices fecisse , certo decreto non consat, neque bulla Canonitationum . neque bisoria vIia tesantur . Episcopi autem particulares neque seorsum in Sedibus suis , neque in Onciliis congregati tui Ecclesiae legem dare possunt, neque eorum judicium certam fidem facit, nisi accedat illius
confirmatio, ut Dominus ait: Et tu aliquando Conversus confirma fratres tuos.
Ehιὰrat igitur Auctor issius scripti solidum fundamentum , si ei non placet universalis Ecclesia consuetudo, qua S. Augustino in ejusmodi obsertationibus pro
Ieoe semper fuit , ut videre es in epis. II 8. II9.er Iao. ct alibi. Euaerat , H quam, selidum fundamentum , super quo nitatur Fides , qliam de certa atque indubitata Beatitudine habemus veterum Sanctorum, qui non leguntur a summis Pontificibus nominatim Canonietati. Quod ipsum repetit in sua recognitione librorum , & signanter illorum de gloria , ct cultu Sanctorum . Bellarmini porro doctrinam illustrat Episcopus Sarnelius in sua epis. 3 s. tom. a.
De interventu Auctoritatis summi Pontificis in Cultu decernendo erga Martyres , ct Confessores .
1 Tsi nonnulla in superioribus capitibus dicta sunt de interventu
auctoritatis summi Pontificis in cultu decernendo erga Martyres,& Confessores, idque peculiariter quod ad eum primis ipsis Ecclesiae taculis Acta Martyrum pro examine & approbatione transmitterentur, ut vel cultus approbaretur, vel introductus confirmaretur, quodque singulo
124쪽
gulorum Episcoporum decreta de cultu Martyrum, & Confessorum vim obtinere non possent in universa Ecclesia, nisi accederet tacita, aut expressa summi Pontificis auctoritas; in praesenti tamen necessarium esse videtur. praecipuos actus singillatim exponere , quibus auctoritas memorata intervenit . Et, ne oriatur confiisio , nunc agetur de dicto interventu a primi a Beelesiae seculis ad Ioannem XV. summum Pontificem, ut ad consequentia deinde tempora opportune transitus fiat. a Primus itaque Actus, qui nobis innotescat, & de cujus veritate nulla rationabilis excitari valeat controversia , Sanctum respicit Vigilium Episeopum Tridentinum & Martyrem , qui saeculo I v. mortuus est, &cuius passionis Aeta ad summum Pontificem transmisia sunt, pro cultu erga eumdem 1 a tuendo ; in quo Actu mentio fit praecedentis consuetudinis . uti supra visum est , atque etiam adnotavit P. Honoratus de S. Maria Carmel ita discalceatus tom. a. animadvers super usu Crit. Iib. I. dissert. I. art. ς.ntum. I. Porro etsi de hisce Aetis S. Vigilii in superioribus sermo habitu,st, non undequaque inopportunum videri poterit nonnulla hic addere . Antequam p edictus s. Vigilius Tridentinus Episcopus Martyrio coronatus esset, in eius dioecesi occis fuerunt in odium Fidei Sisinnius Diaconus. Martyrius Lector . Alexander Ostiarius. Ipsorum certamini Vigilius una cum pluribus Christianis praesens adsuit, eosque pro reportata victoria
Beatorum honoribus Continuo donavit, erecta illorum nomine ecclesia .
Mox epistolas duas conscripsit, alteram ad S. Simplicianum Mediolanensem Episcopum , alteram Constantinopolim ad S. Joannem Chrysiostomum, parte quoque ex Martyrum trium Reliquiis ad utrumque missa. Extanteae litterae apud continuatores Bollandianos ad diem a9. Maii, in quibus egregias virtutes Martyrum singulorum , & totius Martyrii ordinem exponit . Probabile porro est, consimiles ab eo datas sutile litteras, quae sorte exciderunt, nec reperiuntur, ad Romanum Pontificem ; sed quod modo deest , suppletur ex eo quod superest . Postremo sarculi I v. anno Vigilius ipse nobili Martyrio coronatur , cujus Martyrii Acta extant apud continuatores Bollanὸianos ad diem 26. Itinii, quae Mabillonius ipse tamquam sincera agnoscit. In memoratis Achis cap. a. num. II. ita legitur :Osripta sunt autem gesa B. Viri ab his qui Martyrio ejus interfuerunt, gratiaque roborationis ut mos erat Papa Romano transmiserunt, ut sacris Martyrum memorialibus insererentur: qua suscepta venerabilis Discopus A solicus , omnia digna memoria haberi subscribens ad indicavit. Papebrochius in notis ad laudata modo Actorum verba existimat , ad Romanum Pontificem non aliterfuisse transmissa Acta Vigilii . quam fuerant ad Simplicianum Mediolanensem transmissa prius ab ipso Vigilio tria horum Martyrum Acta: sed vir doctus falli videtur , cum ad Romanum Pontificem fuerint transmissa , ut ab eo confirmationis robur acciperent: quocirca ipse Romanus Pontifex robur addidit approbationis suae , non voce tantum , sed etiam scripto, ut indicant verba : Digna memoria haberi Absiribens afvdicavit: hoc est cen-
125쪽
s 2 DE SERVORUM DEI BEATIFICATIONE
fuit digna, quae in memoriam Vigilii publice recitarentur . Et quamvis in Mabilloneo codice desint verba roborationis gratia . quae habentur in Achis Bollandianis, id tamen parum refert, cum ex ipso codice Mabilloneo
Apostolica comprobetur confirmatio , uti supra Visum est cap. . num. II.; Secundus Actus ad S. Joannem Chrysostomum attinet, eumque a viro docto olim audivi constitui posse in epistola Innocentii I. summi Pontificis scripta principio saeculi v. ad Arcadium Imperatorem , in qua , audita ejusdem Sancti morte, tum Arcadio ipsi . tum Augustae , hoc est Eudoxiae , tum denique Episcopis persecutionis in S. Episcopum consciis , excommunicationem inurit . In ea quippe relata apud Cardinalem Baronium ad an o7. n. 23. habentur haec verba: Neque de illo loquitur de S. Ioanne Chrysostomo ) ita queror : sortem enim , seiu hereditatem eum SS. Apsolis
in Dei, ct Salvitoris nostri Iesu Chrisi regno consecutus es & paulo post rTametsi enim B. Joannes vitam reliquit, Fide servata , ct fluctuantibus consimmatis , in aeterna tamen secvla sempiternam deliciarum , s immortalis vitae hereditatem es consecutus . 4 Assiimptum hoc ex aliis monumentis confirmari posse videtur. Geompius etenim Patriarcha Alexandrinus in vita S. Iamis Chrysosomi num. 9o. apud Surium ad diem a . nnuarii refert, duos Presbyteros, qui una cum Diacono S. Joannem in exilio comitati fuerant, Romam accessisse, & Innocentio Pontifici retulisse felicem mortem , &caelestem quam ante obitum habuit, visionem Basilisci Martyris; additque, his auditis, Papam animi deliquio, ac moerore consectum adstantibus dixisse: Videte , quodnam Iuminare Ecclesiae, quam insignem Fidei praeconem si orientis Episcopi inique in
Gilium relegarunt ls Item, detreetantibus Orientalibus Episcopis S. Ioannis nomen sacris
tabulis, seu diptychis adscribere , exortaque celebri controversia , seu dissensione inter Episcopos Orientales & Occidentales, Alexander tandem Patriarcha Antiochenus . ut in gratiam cum summo Pontifice Innocentio redire posset, non solum retulit nomen S. Ioannis in sacras tabulas, uti colligitur ex epis. I9. Innocentii Papa I. apud Cousant pag. 843. , sed etiam auctor fuit, ut Orientales Episcopi id ipsum sacerent, teste Nicephoro lib. I . cap. 2ς. sicque s. Atticus Constantinopolitanus Antistes successor Arsacii, qui, vivente S. Ioanne, Sedem Constantinopolitanam invaserat, in sua epistola ad Petrum , & Aidesium Diaconos relata apud Bollandia nostom. I. Ianuarii ad diem 8. g. 7. nu. 39. hoc pacto locutus est : Ad pietatemusram scribimus . qua melius , quam alii, res nUras novit, ad pacem videliceto tranquillitatem eas evasisse de sententia praecipue piissimorum Principum . ct omnium deinde Orientalium Episcoporum , ipsorumque adeo occidentalium qποqtie
de Rame sacris tabulis, non ut Episcopo , sed , qui aliquando Episcopus fuerit ,
inserto, tit memoria ejus propter communem Orbis universi pacem coleretur. Scribimus autem . ne , concordia , ubique propemodum obtinente. solis nobis ei non a
sipulantibus, simul G piissmis Principibus adversari videamur, ct summe ne-
126쪽
ET BEATOR. CANONIA LIB. I. CAP. VII. 33eessariis rebus nostris, ventis aliquibus adversis subortis, s Eeclesie Christ n eramus . Quocirca , si post habitam ab Innocentio I. notitiam nedum vitae, sed & pretiosae mortis S. Ioannis Chrysostomi pronuntiavit, eum consecutum fuisse hereditatem Domini cum SS. Apostolis, de qualitate & lemnitate hujus Actus tuta videtur esse comprobatio; eo magis , cum se sequens controversia de nomine S. Joannis in sacris diptychis inscribendo ex supradictis patefaciat, cultum in ejus honorem suisse decretum . ita ut nonnulli libenter se eidem submittentes , .nomen crederent in sacris dip chis describendum, & alii eidem refragantes, a sacris dipuchis delendum
6 At, ingenue loquendo, quae contigerunt in causa S. Ioannis Chrysostomi , reserenda esse non existimarem ad rem, de qua nunc agitur. Praetermisso quippe , quod Innocentii I. epistola ab aliquibus rejicitur tamquam supposititia, ea praecipue de causa, quod Eudoxia in ipsa perhibetur adhuc superstes, quae tamen ante tres annos e vivis excesserat, que
admodum ostendere conantur Pagi ad an. 4o . & Natalis Alexander in his. Eccles saec. v. cap. a. art. I. huic etenim animadversioni occurri posset, albmendo ea, quae habentur apud Baronium, & ejus epitomatorem Spond
num ad ann. --. aliosque gravissimos Historicos & Auctores ibi laudatos. qui Eudoxiam ponunt Chrysostomo superstitem : vis major stare potest in hoc, quod initia Religiosi cultus erga S. Ioannem Chrysostomum Ecclesiastico judicio decreti, reserenda esse videntur ad translationem sacrarum ejus Reliquiarum ad Ecclesiam Constantinopolitanam sub Episcopatu S. Pr cli post triginta, & amplius annos ab ejus obitu ; juxta erudite collecta
apud Tillemni in vita praedicti Sancti tom. II art. I 34. Dictum est autem, initium cultus Religiosi esse ad dictum tempus reserendum , minime vero cultum privatum , aut famam Sanctitatis ; cum haec jam translationi praecessissent; uti plene habetur in bisoria Ecclesiasica Fleuri tom. 6. Iib. 26. Pag. 224. ubi etiam animadvertitur , translationem contigisse die a T.
Januarii , & hac ipsa die festum S. Ioannis Chrysostomi in Ecclesia
Latina celebrari . Atque hisce quidem nullatenus obsistunt aut epistola Innocentii I. aut quaestio de nomine S. Ioannis in sacris dip chis inscribendo ; tum quia bene potuit Innocentius , juxta piam, quam habebat, & recte sundatam de Sanctitate Ioannis opinionem , eum dicere in caelo regnantem , in actu signanter, in quo excommunicatione percellebat injustos ejusdem persecutores, absque eo , quod hinc inserrivaleat decretum ullum de Religioso cultu in Ecclesia eidem exhibendo ;tum quia, cum tres essent ordines eorum . quorum nomina in sacris di-ptychis describebantur, & ad altare inter Missarum solemnia recitabantur. primus palam Beatorum, secundus palam non Beatorum , & tertius Patrum . seu Episcoporum, quaestio de nomine S. Ioannis inscribendo , ad tertium ordinem spectabat. Theophilus etenim Patriarcha Alexandrinus S. Ioannis nomen ab Episcoporum tabulis deleverat, & nomen Arsacii inscripserat;
127쪽
54 DE sERvoRUM DEI BEATIFICATIONE
scripserat; Romani Pontifices vero tam ante, quam post Ioannis mortem Arsacii nomen auferri, & Ioannis nomen reponi mandarunt; ut ipse mee epistola S. Attici ostendit, & clarius demonstratur ex epistola S. Cyrilli Patriarchae Alexandrini stom. ς. oper. pari. a. pag. ao .) ad eumdem Atticumscripta tempore, quo Cyrillus recipere recusabat nomen Ioannis, quod deinde recepit, ne Romanae Ecclesiae gratiam & communionem amitteret : Lectis qua a plerate tua ad me misse sunt litteris , Ioannis nomen sacris inseriptum esse tabulis inrellexi . Ubi vero eos , qui inde ad nos venere, interrogaυi , non in laicorum , sed Episcoporum catalogo adscriptum esse auditi. Porro ἁispicienti mihi atque in animo reputanti, an qui hoc fecere, Nicenorum Patrum decreta sequantur , ct aliquantulum mentis luminibvs in magnam illam Θmdum intentis , universum sanctorum illorum Patrum collegium, quibusdam teluti
oculis renuere, G viribus omnibus quominus ad rem eam comprobandam accurram , Obsistere videnrtir . auomodo namque inter Sacerdotes Dei censebitur, illi-rumte feret seriem , cui Sacerdotalis dignitas abrogata es t diuomodo vero in cataloeo sicrarum minisrorum erit, qui Ecclesiasicis maenιbus ejectus es p Pars harum litterarum extat apud Facundum Hermianensem , integrae vero reseruntur apud Nicephorum Callistum ; & in eis S. Cyrillus canonem v. Nicamum respicit statuentem, legitime damnatum non reparari, nec in in vita, nec post obitum : quod ipsum clarius colligitur ex epist. a 3. Innocentii I. summi Pontificis ad Bonifacium Presbyterum, tom. I. epistolar. 2 nanor. Pontis collectarum a Petro G.unt col. 8 9. ubi S. Pontifex reseri, se pacem impertitum suisse Ecclesiae Antiochenae , ex quo Alexander Episcopus promiserat, se recitaturum nomen S. Ioannis Chrysostomi non inter sanctos . sed inter mortuos Episcopos: Se me controversia recepturum , ac nomen Episcopi memorati inter quiescentes Episcopos recitaturum . τ Tertius Actus aὸ finem saeculi v r. vel ad initium saeculi v I r. resertur . S. Maurus Abbas, discipulus S. Benedicti, in Gallias ab eo mistus , constructo ibi celebri monasterio , cui quadraginta praefuit annis , miraculorum gloria clarus in pace quievit; & ejus vita conscripta suit a Fausto Monacho, uti meminit Petrus Diaconus. Extat adhuc praedicta vita , quae tamen dicitur interpolata saeculo ix. ab Odone Abbate Girano liensi; quemadmodum adnotavit Mabillonius in praefat. ad tom. I. SS. Ord. S. Tene dicti g. s. & pluribus in locis docuerunt continuatores Bollandiant,ut vid
ri potest in responsione Papebrochii ad oppositiones P. Sebastiani a S. Paulo art. a. g. 38. pluribusque prosequitur Jacobus Longuevat in hisoria Ecclesiaciallicana tom. a. pag. 483. ct seqq. At, quidquid sit de his , Leo Ostiensis
in chronico Cassinens lib. I. cap. 3. tom. 4. Script. rer. Italic. Murat. refert,
Faustum ex Galliis Romam reducem, vitam S. Muiri a se compositam Bonifacio III. Pontifici obtulisse. ut eam sua auctoritate roboraret: Tertio interea 'Bonifacio Sedem Apsolicam gubernante, supradictus Faustis qui ad sidIIias cum B. Mauro perrexerat, ad praed ritim Lateram se coenobium reversus ematque a B. Theodoro qui tunc pas sanctae memoria Val. ntinianum tertius eandem
128쪽
ET BEATOR. CANONIZ. LIB. I. CAP. VII. s seon σregat onem regebat, compulseus atque rogatus hisoriam de vita T. Mauri
veraci mam composuit; quam praedictus Papa Bonifacius approbans, lauI dignam duxit, suaque auectoritate roboravit.
8 Quartus succedit Actus, qui Zachariae Pontifici adscribitur. Κilianus Episeopus Apostolicus cum Colomanno Presbytero, &Totmanno, seu Totnano Diacono Christi Fidem in civitate Herbipotensi annuntiavit:
cumque Lilianus admonuisset Gosbertum Franconiae Ducem a se baptizatum , quod ei non liceret uxorem habere fratris sui, quae Gellana vocabatur . interfectus est anno 689. una Cum sociis. Eorum subinde corpora in summa suerunt veneratione, &ad eorum sepulcra multa facta sunt miracula , solemnisque corporum translatio Contigit anno 7 ς a. uti refert Anonymus auctor vitae S. Burhardi apud Mabillonium sec. 3. Benedict. par. I. recitatae , & desumitur ex epitaphio relato apud Cardinalem Baronium
Septintentesima quinquagesimo secundo
A Bonifacio Bunkardo conficiato Hi sunt sublati, rite quoque Canonidati. 9 Contendit Castellinus in Do traetatu de eertitudine LIOria Sanctorum pag. 42Φ. β. 3. eos auctoritate Zachariae summi Pontificis suisse in Sanet rum album relatos; at continuatores Bollandiani in proniaο in Zacharia Papa pag. Ia I. num. 4. de praedicto epitaphio sic loquuntur: Ita Aueror seculi XIII. aut XIV. usitata quidem κυο suo phrasi, Canonidatos dicit , sed non ab aliis , quam a sanctis duobus Episcopis Iouisucio Moguntino , s Buctardo UVirtet eburgens , idque per elevationem corporis de tumulo , ad quam opus tunc
fuisse Iicentia TEgnani Pontificis gratis praesumeretur ; & concordat Pagi
ad an. 689. num. 8. Sed, si veritatem amamus. non videtur rationabiliter negari posse in ea corporum elevatione interventus auctoritatis summi
Pontificis : sic enim legitur in Actis praedictorum Sanctorum apud Mabil- Iouium sec. a. pari. a. Actorum SS. Ord. S. Benedicti pag. 993. num. Ia. Illa- strante autem Tomino merita eorum hoc est S. Κiliani, ac Sociorum cum consilio G praecepto Zacharia Papa , mediante Bonifacio Archiepisco Moguntino γ de tumulo honorifice sublevati sunt, regnante Pipino I. Orientalitim Fram eorum Rege. Sunt haec Aeta optimae notae , teste Mabillonio pag. 99I., di, quamvis Bollandiani continuatores ad di m 8. Iulii tom. a. asserant, se sinceriora alia quaedam Aeta invcnisse , in his tamen postremis Achis eadem serereperiuntur verba , quae sunt in aliis: Illuserante autem Momino merita estrum , cum consilio ct praecepto Zacharia Papa , mediante Bonifacio Archiepiscopo , a Burhardo I. V retiburnensium Discopo de tumulo honorifice subleυati sunt, regnante Pipino I. Orientalium Francorum Reee feliciter . Io Quintus constituitur Achus in Canonizatione S. Trud perti Martyris
ex familia S. Ruperti Episcopi Salisburgensis a Stephano III. qui a Cardinali Baronio dicitur ΙV. peracta . Hus historiam vulgavit Canisius, & ab ea praedictam Canonizationem desumpserunt Castellinus Ioc. cit. & Mol
129쪽
s 6 DE sERvORUM DEI BEATI PICATIONE
phesius eoUI. 46. num. Iς. Scriptor Vitae tom. 3. Aprilis Bollandiani pag. 433. uum. 3 o. sic fatur : Hujus eriam tempore sidest Ramperti ) sanctus itine Stephaniιs Papa , probatis coram se per reses idoneos ac me dignissimos , tam sanctia tutis insigniis, quam passimis ct sema se modo , quam etiam varietate miraculorum o teritate, B. Triapertum catalogo SS. Martyrum reverenter ascripsit. in eorumque collegio censuit honorandum , Domino id per inntimeras declarante virtutes. Continuatores autem Bollandiani ad diem a7. Martii historiam
praedictam tamquam sabulosam rejecerunt . Adhaesit Phoebeus Tarsensis Archiepiscopus in sua dissertatione pos Acta Canonietationis SS. Petri de Aleantara, ct Maria Magdalena de metetis; Et in Propylaro Ioe. est. num. s. sic legitur: Nihilo plus sacere ad intentum Ostellini potes Canonitatio Triaperti Martyris ex familia S. I serti Episcopi Ratisponensis ; quam enim fabulis tota ea hi ria sit, ct indigna in aliquam consederationem venire, Ostendi die 27. Martii. Sed, ut ut de hoc Actu rationabiliter dubitari possit , solemnis
elevatio corporis B. Othmari Abbatis, cujus sestum celebratur die I 6. Novembris, & cujus mentio in superioribus facta est, non fuit celebrata sine summi Pontificis auctoritate ; teste Ehkerardo de casibus S. Galli cap. I. inter scriptores Alamannicos Goldasi rom. I. Fidem narranti Ehherardo habere videtur Mabillon secvlo 3. Benedictino pari. a. pag. I ς 3. veretur tamen, ne is saeculo xI. cum scripserit, id dixerit ratione habita sui temporis. At hoc gratis dictum videtur , & ex praeconcepta opinione de recentiore
Pontificiarum Canoni Eationum aetate.
II De Hadriano I. nonnulli tradunt, quod inter SS. retulerit s. AI-hanum Martyrem , teste Macro in notitia vocabulorum Ecclesiasticorum in verbo, Canonietatio; idque contigisIe resertur ad petitionem Offae Regis Merciorum profecti ad limina Apostolorum , si fides praestanda est Spel- manno tom. I. Conciliorum Angliae pag. I sq. Sextus ergo hic Actus est, de quo in praesenti sermo haberi debet. Porro is tamquam apocryphus rejicitur a Baillet in praefat. ad vitas Sy 312 4s. & alii nonnulli eum putant irrepsisse ex quadam aequivocatione . In vita quippe Regis Ofta apud Matthaeum Parisium non legitur, ut illi existimant, quod Rex convenerit Hadrianum Papam , ut S. Albanum inter SS. referret, sed ut Canoni Zaret, seu privilegiis decoraret monasterium in ejus honorem construetum . Ita sentiunt Mabillonius in praefat. ad saeculam s. g. 6. & Pagi ad ann. 79-num. 13. quod ipsum confirmant ex Hadriani responsione ad Ossam apud V stmonasteriensem ad ann. 794. & ex quo Albanus longe ante haec tempora, teste Beda , pro S. Martyre habebatur. Sed, cum Matthaeus
Parisius in vita Oma II. pag. a 8. haec habeat : Ossa litur Tex piiss-mvs suorum . Magnatum sano acquiescens consilla , Divino diictus spiritu , transalpinum valde Iaboriosum , ct pumptuosum iter arripit fine 1 inora dispen
dio . Et pag. 29. Romam tandem perυeniens Hadriano summo Pontifici sui causam adventus explicans, s de loco simuI, ct B. Albano Cano
130쪽
ρ titioni sua Romanam de facili Curiam inclinavit , praesertim eum Martyris in- iratio ealitus mortalibus sit declarata; constat Offam Regem non solum ad privilegiis donandum monasterium . sed etiam ad impetrandam Canonugationem S. Albani, Romam petiisse; nullatenus obsistente allegata H driani responsione , cum ea duo capita complectatur, hoc est cultum erga Martyrem, & monasterii constructionem, quam praecipue responsio respicere debebat: O Regum Chrisianissime, Fili ossa , devotionem tuam ei
ea Regni tui Protomartyrem , non mediocriter commendamus .... De monaserio
mero confruendo di privilegiando petιtioni tua assensum prabemus gratissimum :injungentes tibi in tuorum remissionem peccatorum , ut prospere ac feliciter rediens, eum aeri se mea benedictione in rerram ac regnum tuum, e filio Discoporum soptimatum tuorum, quas volueris possessiones sive Iibertates T. Albani Auli rum Protomartyris coenobio conferas . Quod si etiam admittatur , Albani cultum ante haec tempora viguis Ie , id tamen ad rem non facit; cum novum non sit, cultum Episcopali auctoritate roboratum augmentum & confirmati nem ab Apostolica recepisse auctoritate . Apud Spei mannum Iste . cit. ubi partem inierit memoratae vitae O scriptae a Matthaeo Parisio , non habentur verba de B. Albano canonietania , sed subduntur haec alia de B. Albana commemoranda . Sed vox haec potestatem eamdem & vim habet , ae alteraeanonidauri ; & alioquin modum loquendi magis vetustum sapit, secundum
quem commemorari Martyrem . memorram Martyris approbari, idem sonabat. ac nunc canonizari. Etenim commemorando in sacris Mysteriis Martyrem, eum censebantur adscripsisse Sanctis: quocirca aedes sacra , vel ara supra
Martyris corpus, vel alibi in ejus honorem posita , appellari consuevit
ia In appendice ad vitam S. Suuiberti apud Surium Le I. Martii rem. a. extat epistola S. Ludgeri Episcopi Monalteriensis, in qua narratur Stephanum Papam III. fuisse a Pipino Francorum Rege exoratum , ut S. Suui-bertum canonizaret; & Pontificem aegrotantem , longoque itinere sessum,& senio consectum , inquistionem de ejus virtutibus & miraculis nonnullis Episcopis commisiste;atque anno 8o4. Leonem III. in civitate oer- densi solemnit ei inter Sanctos dictum Suuibertum retulisse : quam quid c mS . Ludgeri epistolam in ea parte , quae Canon irationem S. Suuiberti respicit , integram reseri Cardinalis Baronius in annalibus ad dictam annum SO . num.a. ct pluribus sequentibus . Porro . si haec epistola qualibet suspicione careret, hic septimus Actus validior ceteris esset . quos supra retulimus , quique Ioannis XV. tempora praecesserunt: & sane nonnulli eam tamquam lanceram admittunt. Venerabilis Dei servus Cardinalis Bellar
minus lιb. I. de Sanct . beatitudine cap. 8.ri.4. tom. a. inquit: Primus enim Pontifex , ni forte fallor, qui Sanctos ligatur candinietasse , videtur fuisse Leo Papa III. ; 6c allegata epistola S. Ludgeri de miraculis S. Suuiberti, sic Ioc.
cit. concludit: Hanc primam legi solemnem Cauonietationem , antequam Draasse fuerunt etiam alia, sed non niihi consat : & eum inter alios communiter lerim. I. H quun-