장음표시 사용
201쪽
rso . C A v v et X X XII. s. I.
protulit in persona non sua sed nostra, quam tune gerebat imare inquit Ambrosius serm in Psal. II. a reti hominis amaeausam, oe' interrogare quodammodo videtur , meens: Deus omatam, qui es omnium Deus meus, eur me dereliquisti p. . . . Hae aatem diis
eir, ut manifestaret, propter nosse em derelictam, quorum precata portabat, ut videstes disceremus, pro ipsosasuo O' justo mori , eam pro peetatoribus iιis moreretur. Haec eadem verba in persona Christi patientis Psal. a r. pra nuntiaverat David: Deus Deus meus respice in me, quare me δε reliquisi e Super quae S. August. enarrat. a. in PsaLII. Num ver fum , inquit, primum in Cruea audivimus, ubi Dominus dixit Eli , Eli, quod es, Deus meus, Deus meus: & infra : Ierare dieitur . nisi quia nos ibi eramas, nis quia eorpus Corsi EeeIe Et in Psal. s. Sude enim ilia voces, nisi ex nobis assumta, Deus Deus meus, uoquid me dereliquisti e Ruando autem Pater Filium doetiquit, au/Filius Patνem Nonne suus Deus Filius er Pater Musa Oreis mum, δεορο Pater unum fumus unde ergo Deus, Deus meas, ut
quid me dereliquisti I nisi quia is earne infirmitatis usostebatuνωοx precatoris e s enim fusepit similitudiuem earuis peccati, ear non susciperet simiιitudinem vocis peceati Idem dicit NaZianzenus Orat. 36. . Sunt etiam, ut ait S.Cyrillus lib. a. ad Reginas, verba vocantis ad benevolentiam, sive exorantis Deum , quasi dicat, ut quidp sive memento, ut quid sive in quem finem dereliqueris me , nimirum ut placatus maledictionem humano generi incumbentem solvas . Et ita essent verba Christi tamquam Sacerdotis Patrem placantis, & fructum sacrificii exorantis pro humano genere. Quae expositio plana est. V. Altera Calvini blasphemia, quod Christus poenis damnatorum addictus fuerit, quo seiam ejus descensum ad inferos exponit,praeter supradicta, de quo egi etiam in Theolog. tom. ιε. q. a.dub. I. s. a. , refutatur primo, quia nemo ante Calvinum hoc asserere ausus fuit. Secundo quia pervertit ordinem Symboli, nam in Symbolo habemus, Christum descendisse ad in-- feros post mortem & sepulturam e Calvinus autem vult, Chrisfium coepisse descendere ad inferos , seu pati poenas damnat rum, quando in horto dixit: -ιrassat is maCalix iste s deinde profundius descendisse, quando in Cruce seu Patre derelictum exclamavit s demum post mortem prola dissime, quando coram severo Dei tribunali tanquam reus comparuit: unde lib. a. Inst. cap. I 6. s. aa. ita scribit: M Nunc roget quispiam, an tune defeeuderiι Christus ad inferas, cum mortem δε- prccasus es s respondebo , hoe Disso exordium . vade colligi potes,
202쪽
PAssio NEs ET DOLORES CHRISTI . Isr
κὰπ diros o' horribiles eraciotui perpessus fuerit, eum se ad tribuia xaI Dei ream stare coguUcereι νομή co ιο , nempe post mortem usque ad resurrectionem .
VI. See indo dicit Calvinus, Christi mortem corporalem nihil nobis suisse profuturam, si non etiam post mortem perpessus fuisset poenas damnatorum, cum coram Dei judicio compa. ruit. Ita citato loco s. so. Nih3ι, inquit, actum erat, si eorporea tantum morte defunctus fuisset Cris 3, sed operae simul pretium erat, ut Divinae uisionis severitatem feotireι, qM ct ira ipsas intercederet, ct satisfaceret juso judicio &e. Sed hoc est aperth contra Scripturam, quae passim dicit, Christum nos redemitte in Sanguine suo Ephes. a. v. . In quo B
bemus redemtionem per Sanguiuem Hur. Coloss. r. v. ao. Paci asa per Sanguinem ejus, qua in terris, er qua in caelis sunt. r. Petri I. v. I 8. Scienter , quod non corruptibilibur auro veι argento redemi
estis, sed pretioso Sanguine Chrsi, dc Apocal. s. v.9. Redemisinos Domine in Sangvine tuo. Inde fuso Sanguine jam moriturus Christus dixit Joan. as. v. so. Uummatum est: quia inquit
S. August. Tract. I 8. in Joann. nihil remanserat, quod antequam morereιur, Feri adhuc oporteret: & Paulus Hebr. s. v.f. ait: Couis
summatus sper mortem factus est Omuibus obtemperantibus sibi causa salutis aeterva. Qua ergo fronte audet Calvinus dicere, quod nihil actum erat, Acorporea tantum morte defunctus fuisset ,
nisi adhuc post mortem damnatorum poenas subiret VII. Respondebit, se hoc colligere primo ex illo A i. a. v. 14. , ubi de Christo Petrus ait: Deus fuscitauit solutis d IOribas inferni. Si ergo Deus suscitavit Iesum sonitis doloribus inserni, neceste fuit, ut antequam resurgeret eis esset ligatus snemo enim dicitur solutis vinculis exire e carcere, nisi qui ante vinculis detinebatur. Secundo quia Christus debebat pro peccatis hominum plenε coram Dei judicio satisfacere et ergo debuit poenam pro eis iusti fiam in se sustinere: haec autem erat poena damnationis in inferno. III. Sed contra primum: Si consu Io Versionem, qua utiatur ipse Calvinus , in ea lego: Leuem Deus faseitavit folatis dolo
ribus mortis, quoudoquidem impossibile erat ipsum teneri ab ea s noi
ergo suscitavit Deus Jesum solutis doloribus ιnfervi, sed mortis, qua teneri non poterat, revocando ipsum ad vitam immortalem. Ita etiam exponit Grotius in hunc locum. Sed quia Calvinus , quamvis in aliis Vulgatam contemnat, in hoc tamen, quia pu tat , sibi favere, dum ait Solutis doloribus inferni, eam amplecti
tur: ideo observandum, quod textus non dicit , christum fuisse
203쪽
solutum seu liberatum a doloribus inferni, quibus antea teneabatur, sed dolores inserni fuisse solutos a Christo, flatis doloribus inferni: quae verba dupliciter exponi possunt. Primo, quod solverit, idest irritos fecerit & evaserit dolores instrui, non quibus tenebatur, sed ne teneretur: sicut si dicerem, Leo solvit laqueos venantium, idest rupit seu evasit, ne caperetur. Secundo, quod solverit dolores inserni liberando animas J ustorum Veteris Testamenti a doloribus, quibus apud inlaros expectatione gloriae tenebantur. Utramque expositionem exhibet Saninctus Augustiuus Epist.99., modo IGF., ad Evodium cap. I. Prior
tamen videtur conformior textui.
IX. Contra secundum dico, Christum debuisse, ει de facto superabundanter satisiscisse pro poenis nobis debitis , assumendo poenas hujus vitae sibi indebitas 3 sed non debuit poenas inserim nobis debitas sustinere : Et quia hoc indignum erat s 8c quia satisfactionis valor sumendus non est ex identitate poenae, sed ex
patientis dignitate dc caritate. Sed de hoc suis. l. II.
An dolor Passionis Chricti fuerit major
omnibus doloribuI. X. C Upponendum est, quod dixi tom. r. in s. p. q s. de Natura
quod in Christo patiente fuit verus dolor &lansibilis, qui causatur ex corporali nocivo s & dolor interior, qui causatur ex apprehensione alicujus nocumenti, qui tristitia dicitur. Hoc e go praemissis. ηε. Dicit S. Thomas 3. p. q. 46. ar. 6. quod uterque dolor in Christo fuit maximus inter dolores praesentis vitae . Primo, pro pter causas doloris: Nam doloris feobilis ea a fuit Ixso eorporalis, qua acerbitatem babuit, tum propter generalitatem possioVil, de quo s. praecedente dictum est: Tum ex genere passiouis , ε iamors cou orum in Cruee es acerbissima , quia eoinguutur ivist: Nervosis S maxime sensibilibus, follicet in mauibus f pedibus, S ipsum poNos corporis pendentis continae auget dolorem , or cum hoc etiam es doloris diuturnitat, quia nos statim moriantur, sicut hi, qui gladio intersciuutur. Noloris autem interioris ea a fuit mis quidem omuia peceata humani generis, pro quibus satisfaciebat patiendo, unde ea quassibi adferibit disens in mal. a I.,, verba delictorum meorum isseeutidis specialiter cossi Pudiorum er aliorum
204쪽
ἡu Eius morte delinqueotium , ct pracipuὸ discipuIorum, quiseanda...uis possisunt in Christi Passone . tertiis etiam amissio vita eorporalia
quae naturaliter est horribilis Bumasa naturae Seeundis potes magnitudo doloris ejus considerari ex pereeptiis .hilitate patientir secundism animam ersecaudum eo ur . Nam fecundo eo us erat Urimὸ complexionatus , cism corpus ejus fuerist formatum miraculasὸ operatione Spiritus Sancti s βαι er alia , quae per miraeulum facto sunt, fuerunι aliis potiora, ut mos amus diis eit homil. ar. in Joan. de viso, io quod Christas aquam eonviertist ἡ, Nupitis: ct ided tu eo maximὰ viguitfensus tactus, ex cujus per eeptione sequitur dolor. in ima etiam secundum vires luteriores esseaeissim8 apprehendit omNes causas tristitiae.. Tertio magnitudo doloris Cisristi patietitis potest eonsiderariax doloris di tristitiae puritate. Nam tu aliis patientibus militatur tristita interior, ct etiam dolor exterior ex aliqua eoumerationerationis, per quandam derivationem seu redundantiam is superioribus Oiνibus ad inferiores: quod tu cirso patieute uos fuit: unicuique virium permisit agere, quod est sibi proprium ,, scut D maseesus dicit clib. I. Orthod. Fidei cap. I s. aerib potest eousiderari maguitudo duuaricctarisei patientis ex hoe, qu)d passio illa G' dolor is Corso fuerunt assumta voluntariὰ
propter finem liberationis hominam is peceato: er ide3 tautam quastitatem doloris assumsit, qua esset proportistaota maguitu tui fractur, qui indefequebatur. XI. Unde concludit S. Doctor: Ex his igitur omnibus eausis αι eonsideratis manifesu apparet, quod dolor cirisei fuerit max consideratis. Nam esto in aliquibus possit esse major dolor ι si tamen omnes cause simul jungantur . dolorem Christi concurrerunt , dolor ejus fuit maximus. Maximus, inquam, quoad intensionem. Nam de dolore maximo etiam secundum extensionem, non videtur S. Doctor fuisse Iocutus, cum saltem directh, & per se Christus non fuerit passus ani uribus partibus corporis , quam illi, quorum corpora seu uatim in minimas partes concisa sunt. Maximus item inter dolores, qiit de via ordinaria sustineri pollunt, non de via extraordinaria, & de potentia Dei absoluta. Maximus tandem
tertium . Dolor an/masparatae patientis pertiuet ad statum futur Sanctorum g orra excedit omve bovum prauentis vittae. Uude eum dicimus, Chri-δει aoιorem esse maximam, non comparamus illum dolori animaefest
ratae quibus S. Thomas excludit errorem Calvini supra repro
205쪽
batum, volentis Christum damnatorum in inlarno poenas pertuis 1iste γ. Major tamen suit, quam dolor Adami, si per impolsibi- Ie poneretur, quod in statu innocentiae passus fuisset, & hoe
propter. rationes praedictas. . XII. . Sed dices: Virtus mentis est mitigativa doloris in
tantum , qtiod Stoici posuerunt, tristitiam in animum sapientis non cadere. Innocentia item patientis diminuit dolorem passonis : iud in Christo fuit perfectissima virtus mentis, & insuper
innocenter est passus, juxta illud Hierem. 11. Ego autem qaasimati uetus, qui portatur ad vita mam. Videtur ergo, quod Christi dolor nec inter dolores hujus vitae fuerit maximus . XIlI. Respondeo tamen cum S. Thoma citato ad secundum, duod virtus moralis mitigat tristitiam interiorem, non eam tollendo, ut putabant Stoici , .sed constituendo in ea medium, ne scilicet tristitia excedat regulam rationis . Hoc enim modo tristari Sc dolere laudabile est , ut ostendit Augustinus lib. I de Civit. Dei c.9., puta cum quis tristatur de peccatis propriis vel
alienis. Est etiam utilis ad satisfaciendum pro peccato , secum dum illud Apost. a. ad Cor. 7. Iecuus isos
parallentium in flutem stabilem operatur . Et sic Christus assumsit tristitiam ex caritate procedentem,dolens de peccatis hominum,& nro eis satisfaciens s maximam quidem, non tamen excece tem rationis regulam . At dolorem exteriorem sensus virtus moralis directe non minuit, quia talis dolor nou obeo it rationi, sed senuitur corporis naturam. Licet autem ipsum aliquando m-
directe diminuat diversio a consideratione illorum, quae tristitiam pariunt, vel consideratio alicujus honi: hoc tamen in Euristo patiente locum non habuit, qui, ut dixi, omnia , quae trili tiam causant, praesentia suae menti habuit, relinquens cuilibet obiectorum contristantium agere, &proprium est, appetitum quoque, quantum naturae N prOIKnu nis efficacia posset, Coi trist yi' . e mi.--- , Milem ad Ad secundum etiam dico cum eodem S. Thoma ibidem aci
ruintum. 23od ianocentia patientis mitiust dolorem na, sed etiam de eaipa s inuoeent autem fusum de poena. dolor in eo augetur ex iunoeeutia, isqvautum b
stus autem perit, & non est qui recogiyςxti Accedit, quod , ut docet ibi ad quartum, Christus nollim doluit pro amillione vitae corporalis propriα , std e i ip
206쪽
peeeatis omnium aliorum, quae tunc omnia simul repraesentabantur ei tamquam personam peccatorum gerenti: cumque i pis innocentissimus ab omni culpa esset, ideo dolor ejus excedit omnem dolorem cujuscumque contriti, ideoque ex persona ejus iure dicitur Threnor. r. A reudita er viriἔe, si est Asor , flos dari
q. III. D. Pus,one a risi quan lim ad animam.
XIV. Uaerit S. Thomas a. p. q.16. M. q. An Christus passiis sit secundum totam animam, ii observat, quod anima dici potest tota pati vel inquantum patitur secundum suam essentiam, vel inquantum secundum omnes potentias suas patitur . Si tota anima sumatur ratione suae essentiae, sic dicit, totam animam Christi passam esse ι quia tota essentia auima eou. jungitur eorpori , ita quos tota es in toto , π tota in quatibet parte ejus:/ideis corpore patieuteindisposito ad separationem ab aui
Si vero intelligamus totam animam secundum omnes potentia ejus, obiervat, quod aliqua potentia animae potest pati dupliciter: Uuomodo passove propria, qua quidem es fecuudum quod putitur is suo objecto , sicut A vior patiatur ex superabundantia visibilis .. utio modo aliqua potentio potitur passione subjecti, super quod fundatur, Aut visur patitur patieute senseta Hus tu ocula, super quem fundatur visus I puta cum oculus Dugitur aut dissempe
Si ergo loquamur de passionibus cuique potentiae propriis dicit, quod Christus patiebatur quidem iecundum omnes vires
inferiores: Mia in Imgulis Ciribus inferioribus aximae, qua circaeemporalia operautur, inveniebatur aliquid, qaod erat causa dolaris
Chrisei, ut ex supradictis patet. Sed feeuviam hae superior ratio νον patiebatur tu orso ex parιe fui objecti, fellieet Dei, qui nos erat at ima Gripi eissio doloris. sed delectatiosis O gaudii. Ubi nota, S. Doctorem non dicere absolute, quod ratio superior in Christo non patiebatur, sed solum feeundum Φοe , b ex parte fui objecti, scioeet Dei: quibus non negat, quod ratio superior in Christo, dum apprehendebat peccatum ut Ostensam Dei, tri stitiam nou selum in appetitu sensitivo, sed etiam in rationali
XV. Dissicultas est, an tota anima Christi tempore passio B b a nisDisiti sed by GOrale
207쪽
nis gauderet fruitione beata . Videtur enim impossibile simul dolere & gaudere, cum istat contraria, ta maxime si tristitia sit vehemens , non inlum impedit delectationem contrariam , sed quamcumque. Cum ergo Christi anima tempore passionis tota pateretur H doleret , & quidem dolore maximo , ut dictum est, non erat in ea ulli delectationi ac fruitioni locus, &praesertim
XVI. Non defuere Theologi primae notae, inter quos Meuehior Cano, Alphon sus Salmeron , Maldonatus , & Gregorius
de Valentia , qui putarint, Deusta, sicut toto tempore vitae mortalis Christi beatitudinem, qua sexiebatur anima, cohibuit, ne deflueret in corpus, ut videlicet pati posset: ita eandem in su premo Crucis sacrificio cohibuisse , ne Sc inde gaudium ac delectatio redundaret in animam, ut summum & doloris & tristitiae sensum habere pro nobis posset quod ingens ejus erga iros caritatis argumentum fuit : N inde emanasse illas Christi in Ct ce voces Deus meus , Deus meus, ut quid dereliquisti me Mase
XVII. Attamen S. Thom. hac q.46. ar.8. , di in I. dist. 1 f. q. a. ar. 3. qu. a. & alibi c& cum eo communius Theologi sentit, quod tota anima Christi etiam tempore passionis fruebatur Divinitate , non quidem ratione omnium potentiarum , nec directe : fruitio nou potes esse actur cujuslibet partis, seu potentiae aura : nee per redundantiam gloria , quia dum Christus erat vitator, non fiebat redundantia gloriae a superiori parte is itiferi rem , nee ab anima in corpus. Sed quia nee Θ conversosuperior pars animae impediebatur circa id, quod est sibi proprium, per inferiorem seonsequens es , quod superior pars animae perfectὸ fruebatur Grajη xvi II. Ad dissicultatem autem superius propositam respon
det S. Thomas 3. p. q. 46. ar. 8. ad I. in4. dist. I s. q. a. ar. 3.qu. I. ad s. , ubi haec habet: Fruitio Deitatis re gaudium cους queus erat in superiori parιe rationis is ordine ad suum Ohecium et dolor autem non perveniebat ad superiorem rationem , ut di qum O , ni seundum quod fundatur tu essentia auimae s sed in ratione 1 e riori ct in se ualitate re infensu erat trifitia er dolor etiam Iecu dum comparationem ad objecta , in quantam feeaudam has poteutia dolebat de paesa eorporis , ct aliis hujusmodi: qui tamen mor ero suo dammodo materia gaudii fruitionis, tu quantam gaudrum ιιιus D extendebat ad omnia illa, quae apprebes utar ut Deo placito . Et sic patet , quod dolor, qui erat in asima GrUι, Nullo modo ga dium fruiιiouis impediebaι, neque per modum cstu;rarieturis, Disiti3 es by
208쪽
per modum redundautiae 3 tripitia euim costrarium gaudium impedit , sicut quodlibet contrariam impeditur a suo eontrario , Tristitia
autem, quae erat in anima Chrisi, nullo modo gaudio fruitionis eonistraria erat , quod patet ex tribus: primo, quia uou inerat eidem δε- eaudi m idem, sed vel tu diversis potevtiir erant vel tu eadem fecundum dioersam operationem : secund) , quia nou erant de eodem et terti , quia unum erat materia alterius s sicut accidit in paeuitente, qui dolet oe' de dolare gaudet. Sed uiseriiss feeundὰm Philosophum in . Eibie. omnis trissilia impedit omnem delectatiouem per quandam redundanιiam, fecundum quod nocumentum uuius potentiae re dundat tu aliam: talis autem reduudastia , ut dictum es, non fuit
in Christo , nisi quaσδε ipse volebat: unde gaudium, quod erat in f
periori ratione per comparationem ad ovectum non redundabat is vitis
res isseriores, ut ab eis dolor ct tristitia tollerentur , neque ulteriissin eorpus, ut d laesioue immuue esset, nec per consequens iu animam , nee tu potentias, fecuudi m quod is essentia auima radicaumr , prout Iaeso eorporis ad essentiam au a , er ad poteutiar in ea raLeatas
pertingit. Hactenus Angelicus Magister. XIX. Dices: Optima quidem doctri ita, sed ea posita, jam non fuit miraculum , quod in Christo meritu simul summum gaudium & summa tristitia, si non erant invicem contraria. Respondeo neg: sequelam . Nam licet actus illi nonta sint contrarii ex objecto propter diversum tamen modum tendendi in illud gaudium, si sit persectii simum , naturaliter non compatitur secum tristitiam s tum quia in summo gaudio v luntas tota occupatur g tum quia gaudium dilatationem cor dis importat, tristitia constrictionem. Adde , quod cum visio& fruitio Dei ponat animam in ultimo statu perfectionis, naturaliter ponere debet in eodem statu corpus 8c Omnes potentias
in ea radicatas, & ab eis e cludere omne nocivum omnemque
tristitiam & dolorem: quod cum in Christo ob finem redemtonis fictum non fuerit, ideo miraculum fuit.
209쪽
q. I. Aliqua crea Grini mortem. I. V p y o N O , ut Fide certum, in morte Christi Divinita---tem non fuisse a corpore & anima ejus separatam, sed eis, quamvis disjunctis , mansisse hypostatich unitam. Eodem enim modo , quo in Symbolo profitemur, Filium Dei conceptum dc natum de Virgine, profitemur etiam mortuum MN sepultum. Ita nos docet Catechismus Romanus in Exposit. Articuli Symboli n. 8. his verbis: Neque vera hoe folim eredimus Chrisi eorpus mortuum esse , sed illud praeeipsὰ his verbis eν edendum proponitur, Deumsepultam esse'. quemadmodum ex Fidei Catholiea regula veri Θ etiam dicimus, Deum mortuum , ct ex Virgine natam esse: nam estis Divinitas nunquam divisa fuerit 3 eorpore, quos in sepakro eonditum est, rectὸ eonfitemur, Deum sepultum esse . Idem sentiunt Athanasius lib. de Salutari adventu Domini, MGregorius Nyssenus Orat. I. contra Eunomium ι probantes contra A pollinaristas , quod si Verbum vices animae in Christo gessisset, corpus ejus immortale fuisset, quia a Verbo separatum nunquam fuisset. II. Hoc probat S. Thomas 3. p. q. so. ar. I. , ubi ostendit, Gratiam unionis nunquam, nec in morte separatam fuisse a corpore Christi, quia sicut illud, quod per gratiam Dei conceditur, nunquam absque culpa revocatur: ita mulio magis gratia unionis, & quia major, dc qaia magis premaneus ex sui ratione, quia
hac gratia ordinatur ad uvionem personalem, gratia autem adopti nis ad quandam unionem affectualem: σ tamen vidimur, quod graria adoptionis uoquam perditur sitie eulpa. Cism igitur in Cori nullum fuerit peccatum, impossibile fuit, quod solveretur unio D etiuitatis is carve ψfiat. Et ideo fleat aute mortem earo Chrsi μνito fuit secundiim personam π hn asim Verbo Dei: ita σ remo tu vita post mortem , ut scilieet non esset alia Dpinosis Verbi Dei o carnis Cbristi pos mortem, ut Damascenus dieit in lib. 3. Orthod. fidei cap. 27. Hoc idem exponens in s. dist. 21. q. 1. ar. I. qu. I. Corpus Christi, inquit, in morie non fuit separatum is Deitate scuius ratio ex tribus aecipi potes. Primo ex parte Dei, quia cam sis
210쪽
Ivimstabilis, ei, quod perfectὸ sibi cos Uctum es, ineommatabilita- iam praestat, ut scilices immutabiliter ei adhaereat. Seeuu ex paseia prists assumti, quia per mortem, quam ex obedientia Fatris fastis uult, nos debuit suam diguitatem omittere, sed magis gloriMari. Tertiis ex se ossumtiooir, quis eo, qua post mortem ipsius eirea ipsum acta faut, salutoria nobis nos fui ent, nisiDeitas adjutiua
III. Multo autem magis Christi animam Verbo Dei unitam
remansisse post mortem, S.TbOmas ostendit dicta q. so. s. p. ar. 3. uia Auima usita est Verbo Dei immediatias σ per prius, quam eorpus, eism corpus unitum sit Verbo Dei mediante animά. Cismista Verbum Dei non sis separatum νο morae 4 eorpore, multis minissseparatum est ab auima. Usde sicut de Filio Dei praedieatar id, uos eouvesit corpori ab auima separato , scilicet esse selia de eo is Diboto dicitur, quod descendit ad inferos, quia Auina ejus 3 eo ore separata defeeudit ad tuferos. i IV. Nec ab hac veritate recedunt aliqui Patres, qui Divinitatem ad tempus saltem recellisse dixerunt , dum Christus morti proximus exclamavit Deus mear, ut quid derequisti me inter quos Ambrosius lib. Io. in Lucam Clamabat , inquit, bcino
separatiove Diviuitatis moriturus. S. Hilarius Com. in Matth. cap. 3 3. Clamor veris ad Deum corporis vox est, recedeutis isse Ver
bi Dei eontestata di lium. Et S. Epiphanius haeres. 6o. Videns, Divisitareis jam tu procinctu esse, ut Sanctum Corpus defereret,
Nam praefati patres loquuntur de recessu Divinitatis
quoad externam protectionem, non quoad personalem internam unionem . Ita S. Ambrosiit in exponit AngelicuS noster I .p. q. so. ar. a. ad a. his verbis : Dicendum, quod derelictio tua nos est νύ reuda ad solatiouem unionis personalis, sed ad Boe quod Deus Pater eum expinait possori : unde derelixquere ibi nos es aliud, quam uos protegere is persequeutibus . Vel dicit se derelictam quantum ad iia iam orationem,qua dixerat,, Pater si fieri potest,transeat a me Calix iste, , uι Hagustuus exponit Epist. iaci. modo i4O. cap.6., dicens: Is eo quine derelixqaitar deprecaus, tu quo uou exaudiιur. Eodem
modo exponendi sunt alii duo Patres s & praecipue S. Hilarius, alioquin ut observant Patres Maurini in Notis ad praefata verba, S. Hilarius sibi esset contrarius, cum lib. de Trinitate n. I s. di
certe non dixisset, si putasset, Christum in cruce in morte futile a Filio Dei dimissum. U. Sed Duiliroes by GOoste