장음표시 사용
331쪽
os , eos, qui possidentur a Daemone, fπὸ multas externas usurpare Iiuuas, quas nou noverunt, sed i piratione expiratε, Daemonio ejehcto , in antiquum redeunt, nec amplius sermones ilios profantur , quos spiritu maligno est istieute est utiebant . Nee mirabitar ex diversa causa produci eundem essectum, qui memineria, quid actum sit circa haeulorum is serpentes conversovem tam is Mose, quam ab AEgyptiis sapientibus : Spiritus που usus eadem tamen operabatur: additque Salmasius, postolos indigui e Interpretibus, Petrum Mareo, alios aliis, quippe qui vernaculam tantum linguam nove rant , Graeae prorsus ignori, si Paulum excipias, qui in Graeia n tus linguam Graecam aeque familiarem habuit ae Srriaeam: eateri
vostoli nonnisi ferὸ admodum eam didicisse videntur , postquam jussisuut ad Gentes pergere . XLVI. Verum Salmasitis primo sibi contradicit: dicit enim vim illam loquendi omnibus linguis non durasse ultra diem Pentecostes: ergo saltem tota illa die duravit. Postea dicit, quod tantisper locum habuit, quamdiu lingua singulis disributae super cujusque eaput insedis dicuntur, ct ablatis litiguis eessavit Mirae tum , ct deserunt loqui. Dico ergo sic , si vis illa loquendi omnibus linguis tantisper solum in Apostolis fuit quamdiu super capita eorum linguae igneae insederunt, cum linguae istae super eos insederint dum in Coenaculo manerent, & non cum E CCenaculo egressi sunt, cum eadem die hora tertia egressi sint, ergo vis illa loquendi nec duravit in illis tota illa diei ergo ECoenaculo egressi, cum ablatae essent linguae nec enim puto, Salm sus dicet, eos egressbs habuisse linguas capitibus insidentes non poterant amplius variis linguis loqui. Cur ergo dicit L cas, quod egressi eaeperunt loqui variis linguis, & quod multitudo , quae convenerat mente confusa es, quoniam audiebas unus
quisque linguάδεά illos loqueni es, si ii ipse dicit , ablatis unguis cessiavit Miraculum, deserunt liqui e XLVII. In eo vero quod Salmasius dicit, elapsa ea die istuverius horast Apostolos Dono Linguarum caruisse, earum ignaros ut ante fuisse & eguisse Intei prete, contradicit etiam suis nempe Gi otio, qui ad cap. a. A ct. ad illa verba: Seditque supra suuior eorum, ait, Auscabat hae fessio perpetu) iliis Boe Douνm
adfutur m , quoties negotiam illis esset cum Gentibus lingua ait rius . FrUhetis Propoetia raris aderas, eum Deus .eliet s neque certi erant Prophetae, quando eam essent habituri. Exempla habemus iu Nathane , Samuele, Maia. Contradicit Calvino ipsi i is L nim in dictum A n. cap. a. permanentiam hujus Doni ex Paulo
3. CCr. 14. V. 18. Ostendens ait: Audimus etiam , aι Paulus Deo
332쪽
eutas fuerat suo studio ves industriε, fed habebat ex Dono Spiritus. Si permanenter hoc Donum habuit Paulus, cur non & caeteri ρVideat ergo Sal masius, se in hoc pugnare etiam contra suos.
XLVIll. . od opponit primo de Energumenis, qui motia Daemone saepe loquuntur linguis extraneis, ejecto autem Daemone cessant loqui, puto, nec ipsi Salmasio favere. Nam Euer-gumentis si aliquando loquitur lingua, quam non noverat, hoc sit Daemone movente ejus linguam ad formandas tales voces. cum tamen ipse homo nesciat quid dicat, sed loquatur velut psittacus . Ergo ne tali modo Spiritus Sanetus movit linguas Discipulorum, ut proserrent sermones alienis idiomatibus, noscientes quid dicerent, & non potius illustravit eorum mentes, accenditque voluntates, ut scientes ac intelligentes & volentes linguis loquerentur e Judaeorum aliqui Apostolos ebrios puta. runt, Salmasius facit eos Daemoniacos. Sciat ergo, si vult, D monem Donum Linguarum nec transeunter imprimere posse sat Spiritus Sanctus potest, prout vult, illud largiri, tum per modum transeuntis,tum etiam per modum habitus permanentisseum , qui prius rudis erat ac imperitus, repente omnium linguarum scientia replendo. Et hoc modo cum Apostolis 8c aliis in Die Pentecostes se gessit, eos omnium linguarum scientia imbuit . Et quia hoc non pro una tantum die eis necessarium erat, sed pro toto tempore, quo omnibus Nationibus promulgaturi erant Evangelium , ideo non transeunter sed permanenter hoc
Donum eis largitus fuit, dc super ipsos sedere fecit. XLIX. Quod vero secun lo opponit, Apostolos eguisse Interpretibus, ut Petrum Marco, Paulum Tito, aliquam habet dissicultatem. Vulgata enim sententia Sanctorum Patrum Irenaei, Melitonis, Clementis Alexandrini, Hieronymi, est, San- .ctum Marcum fuisse Interpretem S. Petri, & Titum Interpretem S. Pauli : imo Clemens Alexandrinus lib. 7. Stromatum pag. mihi 764. dicit, Marco Alexandriae relicto Glauciam fuisse
S. Petri interpretem. Paulus etiam a. Cor. a. v. I a. ait: Cum
venissem Troadem propter Esaugelium Gristi, π ostium mihi apem tum esset tu Domino s nou babui requiem spiritui meo, qubd nou in-veuerim Titum fratrem meum ; sed salefaciens eis profectus sum is Macedo uiam . exponens S. Hieron. Epist. ad Hedibiam q. I 1. Cumque , inquit, haberet fetentiam Mustarum Scripturarum Sermo vis diversarumque linguarum Gratiam possideret, unde s
333쪽
omnium linguis magis loquor, , Divisorum sensuam ma-1estatem digno noπpoιerat Graeci eloquii explicare fermone. Hab hat ergo I itam Interpretem, sicut oe Beatus Petrus Marcum, cujus Evangeli in Petro narravie , er ilio scribente, compositum est. 'Denique oe duae Epipolae, quae feruuiur Petri, HIO Inter te oe' chara Here dis repavi, structarisque Cerborum. Ex quo intelligimus, pro necessisuto rerum diruersis eum usum Iuterpretibus. Ergo QT Paulus Apostolsi coti tristatur, quia praedicatiVisIuae in praefentiarum u-
Iam orgavumque , per quod Christo caueret, non ivvenerat. Haec
U ieronymus, quae dissicultatem augere videntur. L. Sed haec Sal masio non favenis tum quia ipse ab ignorantia Graeci sermonis excipit Paulum , quem dicit familiarem ha-huille, sicut Syriacum. Hieronymus autem etiam Graeci sermo itis dat Paulo Interpretem Titum , tum quia Hieronymus dicit, quod Paulus habebat Scientiam, & diversarum linguarum Gratiam poni debat s ergo Gratiam linguarum permanenter
D cunt igitur aliqui, in Apostolis permansisse quidem Donum Linguarum, ut omnium haberent notitiam, & possent omnibus loqui, sed desectile illis ornatum & elegantiam Sermonis , & ad hanc interpretibus indiguille : & hic videtur stit
sus esse Hieronymi. Caeterum haec reipontio multi, non placet snam Donum Dei facit imperfectum, dum linguarum pcrii iam squam Dei Dono acceperunt Apostoli, facit dei titutam Ornatu& elegant a , quae humana indust ita Darari aliter compararii r scum tamen certum sit, ea , quae Dei dono haboratur, lora e perfectiora elle iis , quae hil mana industria acquiruntur. Scrilserunt quidem Apostoli sermone simplici Sc inculto, non quiasylo ornato 5c eleganti scribere nescirent , sed quia captui
omnium ci iam rudium se accommodare voluerunt, humanam Sapientiam confundentes exemplo ,hristi, qui sermones suos
Parabolis simplicibus & stylo demistb conficiebat. LI. Melius ergo dicunt alii, duabus de Causis Apostolos
adlii buisse interpretes. Prima erat, quando loquentibus Apo solis exempli gratia in ad Graecos, inter audientes erant alii, qui Graeci sermonis essent ignari: tunc enim per Interpretes eis latisfacicndum erat. Uel cum dissicilia iidem Apostoli loquebantur: tunc enim ossicium erat interpretis alia dc obscura mysteria , quae ab Apostolis fundebantur, plano ac simplici, atque ad captum simplicium , modo explanare. Haec enim utpote 'terpretatio Sermonum , cum esset Gratia a Dono Linguarum distincta Interpretibus relinquebatur. Altera causa erat Epistolarum
334쪽
Apostoli earum Interpretatio. Cum enim Apostoli ad unam vel alteram Ecclesiam particularem mitterent Epistolas, opera Interpretum omnibus Ecclesiis reddebantur communes . Et hoc
est , quod dicit Hieronymus de duabus Epistolis Petri a diversis
Interpretibus in universam Ecclesiam sparsis, dc Clemens Alexandrinus de Epistola ad Hebraeos, quam, a Paulo Hebraice scriptam , Graece reddidit vel Barnabas vel Lucas. LII. Hanc rem tractat S. Thomas in a. ad Cor. cap. a. Lecl. 3. ubi de Paulo, qui cum ventilet Troadem, nec ibi iuvenisset Titum , irrequietus omisit ibi praedicare , 5c transiit in Macedoniam , dicit, quod laoc duplici de causa potuit contingere: Uu.ι causa est, quod lic t Aposulus Iciret omues iiuguas , ita ut dicereto Gratias ago Deo meo, quod omnium vestrum liqgua loquor ,,
meu magis expeditus oe edoctus erat tu liuxa Hebraea , qu. tu Graeca , I itus autem magis tu Graco : ideo τυιebat eum babere pra-fentem , ut praedicaret tu Troade; er quia erat absens, nam Coriu-tbii detinueraut eum , dicit, , non habui requiem spiritui meo se Sed quia Doua Dei nou suut imperfecto, S' Douum Linguarum fuiιλυ potis specialiter collatum a praedicaudum per totum s Dudum ... ideo alia cadisa est melior , quae es , quia Aousolo immmdiboni tu Troade multa facieσδε : uum ex uua parte immiuebat ei prasica νε
his, qui parati era ut recipere Corisuis per fidem ex alia parte immivebat ei re si tire adieroriis, qui impediebaut . Et idiso quia ipse nou poterat suus Via facere , augustiabatur de obsutia Titi , ρ xi institus ι p. aeuicatioui di conversioui bouorum, O' Apostilus r pilisso: Ad Persariis drc. Haec S. Thomae responsio plana est . LIII. Ex dictis manet consulatus etiam Erasmus, qui in eodem errore, & eisdem rationibus Salmasio prativit, dum iu Annotat. ad cap. Io. Ael. Apost. dicit, non oportui me, Donum Linguarum in Apostolis esse perpetuum , sed satis fuisse, ut ades.set, quando oportebat, sicut nec semper excitabant mortuos, nec semper sanabant aegrotos . Potui iste autem tractu temporis omnes linguas didiciste, cum continuo apud Gentes , quibu linguae erant propriae, conversati fuerint. Uno verbo: dicit Lit guarum Donum Apostolis permanenter non adfuisse. Sed hoc iam refutatum est. inia vero alium addit errorem dicens, quod Apostoli Homives eraut, quaeda. ignorabant, tu nouuanis erra boni ι idcirco specialiter resutandus est: qui tamen novus non
335쪽
Dates sub praesentia Domini complerentur, velut disponere prau dium, cibum capere dcc., & utebantur exemplo Prophetae, qui post expletum vaticinium, ruraism tu semet revertens, homo comm
nis feret δ Propheta. Et ex hoc inferebant, Epistolam ad Philemonem , cum nihil contineat, quod aedificare nos possit, scriptam este spiti tu hominis, non Dei. LIV. Hac in re, si sermo sit de iis, quae ad hominum communem vitam & conversationem spectant , nec ego contendam, omnia, quae Apostoli dixerunt aut secerunt, dixisse aut fecisse ex speciali amatu Spiritus Sancti , ad haec enim eis Spiritus Sanctus non erat eis datus . Si tamen loquamur de iis , quae dicebant aut faciebant ex vi suae Missionis, spectantia ad gloriam Dei Praedicationem Evangelii & Doctrinam Veritatis, dico, eos haec ex speciali assistentia Spiritus dixisse aut lacisse, ita ut in his nec ignorantia, nec errore decipi pollent f sic enim erant Dei nuntii ac testes Veritatis, eisque Spiritus Sanctus semper
ac permanenter aderat, non ut semper agerent, sed ut quoties eos agere oporteret, recte ac sine errore agerent. Hoc fuit singillare Donum, quod in Die Pentecostes iuxta Christi promissum per illapsum Spiritus Sancti Apostoli Sacrique Scriptores
acceperunt. Sic enim dixerat Joau. 14. v. 26. Paraetetus autem Spiritus Sat esus, quem mittet Pater in Nomine meo, ille vos Me fit omnia, ct fugeret vobis omuia quaeumque dixero vobis. Cap. I s. v.3. Cum venerit Spiritus ille Veritatis, docebit vios omnem Ver tatem ι non enim loquetur a semetipso , sed quaecumque audiet isquetur oe' annuntiabit vobis. Et ne quis crederet, eos solum ad tem' pus Spiritum Sanctum habituros, cap. I . v. IS. dixit: Ego rogabo Patrem is alium Paracletum dabit vobis, ut maueat vosti eum ioaeternum. Facessat ergo Erasmus dicens, Apostolos post acceptum Spiritum Sanctum quaedam ignorasse, & in aliquos errores fuisse prolapsos, LV. De numero Linguarum , quarum notitia in die Pentecostes imbuti suere Discipuli, nil certi statui potest. Fatentur quidem omnes, ante Babelicae Turris post generale Diluvium aedificationem unam fuisse omnium linguam, juxta illud Ge
nec I I. v. I. Erat amem terra labii unius oe fermonum eorumdam s& insuper in poenam superbi illius conatus, Deum linguam, quae erat una, divisisse in plures : ita enim dicto cap. v. . inducitur Deus dicens : Defceudamus er eonfundamus ibi Luguam eorum , ut non audiat uousquisque viseein proximi fui. Sed cum Scriptura non dicat, in quot linguas Deus diviserit homines, res in ambiguo est. Plerique Veteres linguarum numerum a numero Prin
336쪽
DONUM Li Nou ARu M. 32scipum familiarum a tribus filiis Noe prognatorum, Inter quos
Deus divisit terram, desumunt. Nam facia linguarum divisionestatim Gbditur v. 8. Atque ita divisit eos Domivus ex illo loco iu 'uni versas terras . . . oe confusum es labium uuiversae terrae, o inde dispersit eos Dominus super faciem euuctarum regionum. Sed quot fuerint Priucipes fimiliarum, inter quoς divisa fuit una cum lingua universa terra, controvertitur. Qui enim Hebraeo Tex tui, oc Vulgatae adhaerent, Septuaginta tantummodo Principes fa- . miliarum numerant. Qui vero Versionem LXX. Interpretum in pretio habent, recensent Septuaginta duos, & totidem linguas
Origenes tamen Homit. Ir. in Numeros, Targum Hiero-λI., & alii Rabbini putarunt, varias linguas inventum fuisse Angelorum, qui Provinciis, quibus praesident, suam cuique linguam tradiderunt. Solum primitivum sermonem Adamo a Deo datum apud Hebraeos servatum esse , Hebraei enim nullius Angeli tutelae crediti, Dei solius portio remanserunt. Sed haec tanti ponderis non sunt, ut assensiam jure exigant. Neque enim certum est, eonfusiouis linguarum poenam fuisse omnibus communem & ita generalem, ut nec in variis familiis regione finitimis unicus idemque sermo fuerit 3 maximθ cum certum non sit, omnia familiarum capita in aedificationem Babelicat Turris consensisse. Nihilominus in Septuaginta & ultra species linguas fuisse divisas, sentiunt Ueteres . Clemens Alexandrinus lib. I. Stromat. septuaginta quinque ponit, S. Epiphanius lib. i. adversus Haeres. s. f., & haeresi 39. , quae est Sethianorum Septuaginta duas admittit his verbis: Ieri tempore Bab Ιου io GD-νia ab iisdem illis extructa , qui γ Turrim eoudiderunt, eraut bomines fermὰ LXXII., Stirpium Auctores Capita: nimirilis ex Chami progenie XXII. E genere Sem XYYIL E Iapheti ver) simpe XXIV, eum Turris illa cum Babsone eonderetur. Ab bis in au Urefum orbem Nationes omnes re linquae dissipatae Dut. Postquam Septuaginta illi duo , qui Turrim moliebautur , eonfusis livguis bucili'cque dispersifunt , σ pro uua, quam caliebant, alius aliam ex flatu Dei π voluntate fortitus es. Ex qao ad huoc usque diem livguarum omnis eoinata .arietas. S. Augustinus lib. I 6. de Civit. Dei cap. 3. additis Philistae s numerat Populos 73. Verumne excedat solemnem illum numerum a. excludit e Cata logo Plia legum, quia ejusdem Gentis A linguae cum patr Heber: atq te cap.6. conclud. t: Ex illis igitur tribus bois uibus Noe Atiis Sestiuagista tres , sei poti/is, ut ratio declarat Ira est , Septuaginta daa Geutes, totideisrae Luguae per terras esse carpe
337쪽
runt, qua crescendo re infulas impleveruυt. Auctus est autem ua merus eI' Gentium mutib amyti ks quum liquarum. Consentiunt
S. Hieronymus in cap. 26. Matth. , Auctor lib. de Vocat. Geniatium inter opera S. Prosperi lib. a. cap. .&alii: S. Pacianus tamen Episcopus Barcinonensis Epist. a. ad Sympronianum linguas ad centum viginti extendit. Quid autem sentiendum pro veritate sit, in hoc dissensu statui nequit. LVI. Matrices tamen aliquas di primigenias linguas ex illa divisione superesse, nemo dubitat. Sed quaenam illae sint, non est adeo exploratum , nam alii quinque, alii communius septem
receiisent: Hebraicam , Graecam , Lot uam , Scia uicam , Teut
nicam , Tartara G, Stoicam , quibus Natalis Alexandre in Hist. Vet. Test. Dissert. s. Proposit. a. n.9. dubitat, an addenda sit: Persica . Hebraicae linguae Chaldaa Θriaca Chauavaea Paulisca Arabica Armena Ohibioplea surculi esse creduntur . LM tinae ItaIlea Gallica Hispanica Lusitana. Ex Graeca Attica θοψira Eollea Phogia &c. natae sunt: ex Theutonica Vula ris Germanica, Belgica, Davica , Suecica , OZρhalica derivantur, sicut &Ex Sclavonica linguam suam traxerunt Dalmatae Moschovitae Croata Polani Booevii Lithuaui . Tartarorum Lingua Tureicam aliasque peperit. Sinica intra suam Gentem sorte sese continuit. Haec quamvis hujus loci non sint, ad studiosi tamen notitiam pervenire volui. LVII. Caeteriim quod ad rem praesentem attinet, non est dubitandum , quotquot sint linguae e Babelica divisioite exortae, sive matrices & primigeniae, sive aliae ex istis originem suam trahentes, omnium earum plenam notitiam, expeditumque se monem Apostolos in Die Pentecostes accepisse . Cum enim a Spiritu Sancto mitterentur ad annuntiandum Evangelium, omnibus universi orbis Nationibus, necesse erat, ut omnium omnino linguis essem instructi , ut apud omnes ministerium suum exercere postent . ita factum fuisse legimus Die Pentec stes coram omnibus diversarum linguarum Nationibus, quae tutac Hierosolymis erant, quarum unaquaeque audiebat illos lingua sua loquentes: cur non debuit hoc idem fieri coram aliis,
ad quas postea mittendi erant i
338쪽
q. I. Verὰ mortuam esse. I. O s et descensum Spiritus Salacti, cui Dei param Virginem, una cum Discipulis in Coenaculo adfuisse ac ejusex dem Donis & Gratiis imbutam fuisse,supra ostendimu S, adeo altum de ea est apud Sacros Scriptores silentium , ut ejus pro reliquo vitae suae tempore gesta , quamvis memoratu digni sesima, manserint nobis obscura. Lucas ipse , qui plus aliis de ea scripsit, postquam Act. 1. eam nobis in Coenaculo cum aliis perseverantem in Oratione indicavit, totus in gestis Apostolorum enarrandis , Sc praecipue Pauli, intentus, nec verbulum amplius de ea facit. Cumque nec Veteres quidquam de hoc ad nos traduxerint . solum cogitare ac certum credere possumus, Dei param Virginem reliquum vitae tempu. in altil sim a Divinorum contemplatione coelestibus Donis in dies auctam peregis te. Quod hic in quaestionem vocari potest solet est e. Primo, an Sanetissima Dei para re ipsa mortua sit e Secundo ubinam, Ephesinean Jerosolyti iisὶ Tertio, quo anno tum vitae suae tum Christi pialiarto, quo genere mortis, martyrione an placido transitu eQuinto a quibus, & quo apparatu curatum simusὶ De ejus Resurrectione& Ailum tione etiam corporali in coelum Cap. sequenti
ll. Primus, qui de Morte B. Virginis visus est dubitasse, fuit S. Epiphanius haeres. 78. his verbis: aerarant vestigia Scria
pturarum, Cr iuveuienι utique neque Mortem stiriae, neque au mom
tuost , au aeon mortua s neque an sepulta sit, an uos sepulta ... Nouomui o de io boe, non dico , qu)d immortalis mansit s fed neque offirmo, quδd mortua fit. Excellit Scriptura meutem humauam, cy'iti Disev foreliquit propter vias pretiosum ct excellevti mym, ut nequis adfuspiciouem veniat cartiatium de inb rerum. Sive igitur mortua es, uou vovimus, s sepulta es, Λοπ copulata fuit carui. Absit. Salva tamen S. Epiphanio debita reverentia, non recte con
cluditur , ex eo quod Scriptura nihil de Morte B. Virginis specialiter dicat, dubitari poste, an mortua sit, nec ne . Eam enim,
339쪽
ut caeteros homines naturali morti fuisse obnoxiam , satis loquitur Scriptura generali Lege, tum Psalm. 88. U.49. es homo , qui Oiviet, oe' non videbiι mortem Et ad Hebraeos v. 17. Statuisium est hominibus semel mori. Nec mirum , quod B. Virginis Mortem Scriptura non narret. Ubi enim eam narrare debuisset, In Evangeliis 8 At ista Christi dumtaxat historiam continent, usque ad ejus in coelum Ascensum. An in Actorum libro commemoranda fuisset ρ At ista Acta Apostol. dumtaxat complectitur, omnium quidem usque ad dispersionem, specialiter tamen Petri & Pauli usque ad annum circiter Neronis quartum, Christi vero 63. Alia vero Apostolorum scripta Doctrinam continent Evangelicam , non historiam . III. Dei parae Mortem , quam Epiphanius in dubium revocavit, quidam , quos recenset Franciscus Macedo tomo I. de Clavibus Petri lib.4. parte a. de peccato Orig. se l. 3. aperte negarunt . Alii quidem, quod mors inducta est in poenam peccati
originalis Rom. s. Sicut per unum homi em peccatum iu bune mauis dum miravit , π per peccatum mors: π ita in omnes homines mors pertransit , in quo omΠes peccaveruot'. 8c cap.6. v. a 3. Stipendia
peccati mors. Cum ergo B. Virgo ab omni peccato,etiam oripinali fiterit praeservata, ut modo pie sentitur in Ecclesia, fuit etiam , inquiunt, immunis ac praeservata a morte.
Alii alia ratione moti dicunt, quod sicut Enoch , Elias, Asorte etiam Joannes Evangelista, mortui non sunt, sed vivi in se cretum locum translati: ita decuit, ut B. Virgo hoc privilegio
IV. Male tamen argumentantur utrique. Primi enim advertere debuissent, hominem duplici titulo esse mortalem , nimirum 8c ex conditione suae naturae, quae utpote composita ex contrariis, tandem corruptioni obnoxia esse debet, & insuper
quia per Adae peccatum amisit in poenam privilegium justitiae originalis, quo impediebatur ne de facto moreretur. Posito ergo, quod B. Virgo fuerit ab originali peccato praeservata, adhuc morti obnoxia esse debuit, non quidem, ut peccati poena est , sed ut est naturae humanae conditio. Nam si Christus, quem ab originali peccato fuisse immunem Fides Catholica docet, nativae hominis conditioni relictus, pro Pressu temporis muta tiones aetatum , & mortem ipsam senescendo subiisset, quia carnem nostrae similem, quamvis sine peccato, habere voluit pQuare Augustinus lib. a. de peccat. meritis & remist. cap. 29. , postquam dixit, in Christo non fuisse ignorantiam, nec in membris ejus ullam repugnantiam legi mentis, subjungit: M qui Coos
340쪽
erat in eo similitudo carnis peceati, mutationes aetatam perpeti Oο- iisit ab ipsa exorsus infantia, ut ad mortem videatur etiam fenesten-
do illa earo pervenire potuisse, nisi juvenis fuisset Oeessus . t
meu mors in carne peecati inobedientia debita redditur, tu similitu- idine autem caruis peccati obedientia voluntate fuseepta es. Negari igitur non potest, quod carnem mortalem sumierit ex Matre, cui lichi mors ex inobedientia debita non esset, debita tamen esset ex conditione naturae. Et quidem congrua ratio fuit. Nam sicut Christus ipse carnem passibilem & mortalem habere voluit,
ut praecluderet errorem eorum , qui dicturi erant, eum non habuisse veram carnem, vel eam non ex homine, sed e coelo attulisse et ita voluit in Matre sua carnem este mortalem, ut praeveniret errorem eorum, qui B. Virgini carnem coelestem, & Angelicae naturae a vinxerunt. De quo S. Thoni. inci dist. 4. q. a.
V. Pestis arguunt, qui B. Virginem mortuam non fuisse putant, exemplis Enocli & Eliae ac Ioannis Evangelistae. Nam quoad Enoch 5 Eliam, isti in coeleuem patriam vivi in corpore
translati non sunt, sed in terrenum aliquem locum mortalibus impervium & ignotum, quem ob sui amoenitatem Paradisum dicunt . De hoc egi tom. 6. in I .p. q a. de Paradiso terrestri dub.4. Deinde Enoch & Elias, nondum mortui, mortem tamen aliquando subituri sunt tempore Anticli risti, ut ostendi tom. I s. Theol. qu. a. de Antichristo diab 6. , ubi etiam num. 13. S.Joata-nem Evangelistam jam obiisse demonstravi, qui tamen etiamsi adhuc viveret, esset tamen tandem moriturus. Quare exempla ista ad rem non sunt. VI. Caeterum B. Virginem mortem subiisse, quamvis primae aetatis Scriptores silentio praeterierint, hoc tamen Scriptores mediae aetatis ut certum supposuere, Germanus Episc. Constantinop. Orat. de Obdormit. Virginis : Semper, inquit, viviς tuus Spiritus, re Caro tua in opalebro eorruptiosem non fustiuuit.
Et S. Ioan. Damascenus hoc idem fatetur tribus in Homitiis, quas edidit de Dormitione B. Mariae Virginis, & in prima ejus
Mortem hisce verbis celebrat: Ob quomodo Quae fons ad vitam mesia morte trabituri ob quomodo quae pariendo natura leges exe ferat, vunc ejus legibus eedit, re eorpus immaeulatum morti subseeituri oportet euιm hoc mortaIi posito, induere incorruptiovem, quas doquidem naturae Domiuus moνtis perieulum facere non recusavit.