장음표시 사용
41쪽
Varro item apud Diomedem , obsi rarum 'suum, exis
a. g. Sed haec sententia , quod pace veterum dixerim, per es ia-hrdo. Na- se Grammasicas fuerit nemo, nis qui idem sit philosophus.
- Quomodo enim alioqui interpretabitur Lucretium , aut Manilium: Parmenidem, aut Melissum λ modo item alios, qui multa ex penitissima adspergunt philosephia 3. g. Abis Exegetice ea solam exponit, quae ad verba, veshisto-- riam,peninent, inuopacto Grammatice idem fuerit, ae Phri lologia. - Ac sic ossis Dionysius Thrax; cui haec pars est l
. g. V jam antea Philologiam in Grammaticen, ac Hi ori : π1- enarrat divisses. Superest igitur, ut Exegesise- solum tradat voca igniscationes : quaesermoni sunt instar
animae. ' u , Ut qui hanc partem aspernetur, eadem omnem contemnat doctrinam. Nec enim rerum peritiam consequimur, nisi per verba, rerum symbola. Hac sententii optime retundi puto, tum Grammaticorum fastum , tum contemtum. Nec enim serendus est tumor illorum, qui omnia omnium
interpretari Grammatici esse funt: quasi is , seis limitibus contentus, cuncta nihilominus animo complectatur, de quibus dici, vel seribi possit: neque qtisicquam sit, cujus ignorantia eum moretur. Ex parte altera pi-pulo digna eorum est inscitia , qui vulgarium vocabulorum notitia leviter tincti, animum ad graviora studia appellunt. Quales quomodo sapientiae, aut prudentiae studiis, imbuantur 3 cum non capiant, quae dicantur Nimis etiam jέune de Grammatice sentiunt, qui agnoUnt, nece seriam esse accuratam verborum intelligentiam: sed pertinere negant ad Grammaticum. Nam cujus fuerit vocabula exponere, si Grammatici non sit Philosophi, inquiunt: quia is rerum sit intelligentissimus. Uerum hinc non aliud evineas, quam dignum esse philosepho negotium, si vocabula rebus imponat: non item, ubi ea imposita sint, non esse Grammatia
42쪽
DE P H I L O L O G I K. 3 et νε υero Me pars Grammatices magis necessaria , quam prior. Siquidem inventus est sermo, ut sensa animi nostri aliis
promamus. At intesistor etiam, licet peccem adversus canonas
Grammaticos. Verums neglecta vocum propria significatione aliud pro alio dicam, res intelligi non potest.
Sic non minus intelligor, si oportuebat dicam, quam o nebat; rem nisio , quam remisiscor ; apostrophus geminus , quam gemina; adfertur bo- num nuncium , quam bon- nuncius. At non ilites ligar ab homine Roma- . no, si, ut nunc fit, palmam dixero pro buxo; lusius profriame; humilitas tiro modesta; indigitare pro nominare. Quanto minus , si nec semibarbari ic loquantur : ut si rem dicam prosura ; atramentum , pro rubrica; ΡΥ- msu pro honesto , &similia; quemadmodum fuse ostendo in opere de Vitii rmonis, & Glossematis. . i
6. Itaque in omnis udiorum genere primam est proprietatem
vocum nosse: indeque multas tostere controversi, datur. Quanti in medicina, atqtie adeo omni scientia, sit nomina rerum scire, & ut ex inscitia eorum multiplex proveniat rerum ignorantia , luctilente . . . docet mcidicus eximius, Ioan . Manardus, lib. II, epist. I. Sanh& Antistius Labeo ex verborum proprietate dissicillimos juris laquλs solvebat. Nec dubium, quin in divinis quoque id habeat locum. Unde R. David Κimchi: uuisudet Legis disinae scientiam sibi comparare, neque disicisD- δε-ntum btematinae; similis est aratori, qui agit bomes, nutan que in manu habet vivam, aut stimulum aculearum.
7. Nec utilesiam,velpotius necessurium, ad rerum intelligentiam es nosse vocum proprietatem Ῥd etiam decorum.
Nemo enim ignorat, quantum multi gloriae cotino retulerint, quod Graecos s criptores , aut vernacula lingua scriptos , eleganter, & erudite transbiterint Latine, aut Latinos etiam scriptores Graece.
8. g. Atque haec dicta volumus, non iam ob lingua Latina dium; sed etiam Graecae: quae, ubi mediocriter Laiine carpimus balbutire, comes esse Graecae debet. Nam prima ilia aetaeae, partim quia memoria magis valet,partim quoniam disciplina facilius
conrinetur, aptior est disendis utriusque linguae Hementis. Si deerre
43쪽
disserre hoe studium velimus, donec exacte eat eamus Latine :fere ita use venit, ut vel secordia, veIdeseratione, negligantur Graeca; certissimo , maximoque stadiorum omnium dissendio; eum ad solidam eruditionem Latina non seu tanthiisa. - Nam innumera simi Graece scripta. quae vel transsata non sint, vel perperam verse. Imo etiam in bend redditis, quoties locus occurrit dissicilior, recurrendum ad fontem Graecum. Si enim accurate, &certo rem scire avemus: quomodo in re obscura statuemus de mente 'scriptoris, nisi prius viderimus, quid auctor sua dicat lingua Ex quibus etiam liquet, quanta sit Hebraeae linguae necessitas ad intelligendum vetus instrumentum. Nec jucundius modo Graeca leguntur, quam L tina: sed , quod longe majus est, facilius etiam ex iis rerum notitia paratur. Cujus caussa est, quod omnia perspicue magis , ac significantius, tradunt. Adeo ut si sermone alio efferre quid velimus; multum necessariae lucis decedat. Quod fit ob divitias sermonis Graeci, ad quas nunquam aspirarunt Latini. Itaque Lucretim queritur de Latii sermonis egestate; i ut ipse appellat Agellius quoq9ς lib. xr, cap. xv et ait: Afeci saepe animum ad Medulare in non paucissima; quae neque singulis verbis , ut a Graecis; neque , s maxime pluribuι eas res vertis dicamus , tam dilucide , tamque apt/, δε-nstrari Lovisa orarione possunt, quam Grae- et ea dicunt pritas ιαε- post aliqua , Sed hujus, inquam, tui erroris culpam esse intestis in mea Icilicer acundia ; qai ne pluribus quidem verbis potuerim non obscurisme iueere, quia a Graecis perfecti me uno verbo, cs nissime, dieitur. Vis & Christiani nominis venerandum testem, B. Hieronymum p Ait ille et Proprietarem Graecam Latinus sermo non exprimit. Exem- tum hujus res etiam capere possumus ex M. Tullio i, qui cum illud Ari-ippi Sochi i referret, Hoeo Laida, non habeor a Latri, subjungit: G--
ei Me m M vis, si voles, interpretabere. Item Tiberius Caeser, ειονοπωλιον nonrinaturus ε in Senatu, prius veniam postulavit, quod sibi verbo peregrino, ob sermonis Latini egestatem , utendum esset. Idem cum in quodam decreto Patrum, ubi de sumtibus conviviorum, ac supellectilis, quaestio foret, num vasa prohiberentur argentea, quae haberent, censuit, pro voce emblemaris reponendam Latinam 3 vel si ea foret nulla , pluribus, & verborum ambitu, enunciandam; ut ex Tranquillo ' ,& Dione t, cognoscere est. Haec de Exegetice universe. Nunc partes ejus considerabimus.
44쪽
s. I. Vt de Methodice vidimus sic etiam Exegetice vel privarum est vocum, veljunctarum. Privae synt vel indigenae, vesteregrinae et priores velpropria , e nativasignificationesumuntur, vel tralatitia. Item velseunt usitata, vel rarae , veI obli
Varro lib. vi de L. L. Min quoniam haee sant tripartita verba, γα sunt aut nostra, aut aliena , aut silmia: de nostris dieam, cur sim; de Hienis, uade 't; de obliviis relinquam: quorum partem , eum inet invenerim, ut opi nor , siribam. Sive, ut mente optima uiserius in Polymathia legendum censet cap. IX : cum certum non invenerim; ut opinor, fribam. Aliter etiam tripartita fit divisio. Vel enim vox linguae est nostrae; vel ex dialecto; vel ex glossa, sive a barbaris accepta. Possis & quadripartitam facere, illa nostrae, sive Latinae linguae vocabula dividendo in propria, & figurata. Aristoteles lib. de Poetica ', & figurata, δcillae glossa, vocat ξενικα, sive peregrina. Sic enim scribit: Ξενιυν γγλῶ βαν ,- παν M-κύρμον. Peregrinum voco , quod e lingua Hia, V quod per transsarionem dictum, atque adeo, quicquid ab usu proprio recedit. Sed non dubium , quin i ξενικων vocabulum noutam conveniat omnibus figuratis, quam vocibus ex alia dialecto, ac praecipvh illis ex aliena linpua adscitis. Vnde Clemens Alexandrinus lib. x : Α- λη ρους θ - , μηδε --γλώωσα λεγο&q. Barbarorum voces haut intelliflvi, non dialestos diei, sita glossas. Saepe tamen glossarum , vel Hossematum voce intelliguntur non solae voces barbarae; sed etiam dialecti, & obsbletae, Sein universum, quarum significatio miniis est obvia. Varro in v et de L. L. Camillum, qui glossemam interpretati , dixerunt ministrum. Quinctilianus etiam lib. I, cap. xlv, glossas, Sc glossemata, nunc isterpretasionem linguae siecretioris , nunc voces minus usinatas, exponit. Ac Galenus quoque
in glossis Hippocraticis clare sic dici ait, quae olim fuere in usu, sed esse
IO. g. Exegetices privarum vocum vel ministra, vel pars est ἐτυμολογία, sis originatio. uippe ex vocum origine proprietas vocabuli melius cognoscitur: atque ita ex vi verbi ad' rei naturam facilius, certi que, devenitur.
Hoc etiam istius vocabuli ostendit. Nam ab uiret qui, dem est ἐώς, dc ἐπὸς, unde ετυμον, verum. Sane & Hesychio ετ .,
45쪽
in p. at i ετξα, exponuntur αλαθῆ , Cicero ' itaque ετυμολογαν vertit verilopulum. Malim reddere veram nominis ratisnem.
Quamquam mellius lib. I , cap. XvIII dixerit ratione et mologica falsa. Sed ακυρως illi ἐπ ριολογία non tam et era nomiris ratio; quam universe ratio dicitur. Quomodo paul lo post ait: Varro in primore libro soluit de ratione vocabulorum bellisin e . Ac sic quoque ubique se interpretatum ait Caesar Scaliger lib. I I r Poetices, cap. I.v. Nempe ita usiis obtinuit, ut, laxius extensa significatione, ea voce utamur pro quavis ratione, qua vox a voce sermatur. Anastasio Monacho ita demnitur : εὐν η δυνάμεως -ορώτης ἐξ απύ ζ ονομοι- Sententia est : Et mologia est, rem , ad vim vocabuli exprimendam , rect. Eris θ' vere e se nomini impostum ex ipse vocabulo Ostenditur. Isidorus lib. I Orig. cap. xxv III: Etymologia est origo vocabulorum , cum vis verbi, vel nominis, per interpretationem colligitur. Ut abunde liqueat, quantopere eos ratio fugerit, qui, contra usum veterum, επ-μολογέαν dixere eam Grammatices Methodicae partem, quae voces singulas ad octo , vel plures , paucioresve, revocat clasmo , & secundum classium proprietatem voces eas expendit. Sanu veteres eam partem ἀναλογιM, & ἀνωμαλὼυς nominibus, malunt nuncupare 3 quia circa haec duo potissimum versatur.
Habet igitur ἐπμολογα se ad Exegeticen penh, uti seientia naturalis quam Physicen dicimus , ad Historiam naturalem. Historia enim tantiim nude , quid sit, docet. Physice inquirit in omnium caussas. Siqui dem philosephia est rerum divinarum , humanarumque, per caussasi cognitio. Vt qui caussas negligit, naturae quidem historiam tradati sed physici munus non impleat. Similiter Exegetice a se hoc habet, quod vocum significationes doceat, atque inter proprias, & tralatitias, distinguat. Sed etymologiae est caussas aperire, cur rei cuique vocabulum
ejusmodi sit datum , & cur quid proprio, ac primario, hoc signet; ad
aliud vero. atque aliud, postea sit translatum. Ex origine autem propriotas vocis cognoscitur: quomodo de remm proprietate inter eos, qui adi haereditatem eandem adspirant, exinde qubd hic propius, ille longiόs, ab origine alicujus absit, judicium ferri solet. Itaque & hic fere res se habet, uti cum historia. Nec enim eam intelligere possis, nisi genus, & stirpem
istorum, noris, quorum gesta narrantur. Siquidem cum multi sint ομω- νυμοι, nomina eorum confundentur: ut Decii patris cum filio, Scipionis Africani majoris cum minore : ac par ratio in tot Metellis , atque aliis.
Ita & voces ιμανυμοι, vel diversae, sed similes, promiscue usurpantur non paucis ue quia, ob originis ignorantiata,eorum propriam ac nativam
46쪽
significationem nesciunt. Quae pluribus sumus persecuti ob illos, qui nobilem hanc doctrinam eo culpant, quia ignorant. I r. f. ea interdum ex eadem lingua arcessitur: ut in La. rinis ὸ Latina, in Graecis e Graeca: interdum autem ex Hiena; ut in Latinis a Graea , praesertim ista AEolum 'e in Graecis vero ab Oriente,praecipue Sstris. φρο 6. Nusquam vero magis ineptiunt Graeculi Grammatici; quandoque &Plato, & Stoici, ac philosephorum alii; quim in oripi ne vocum expli- 'canda : cujus caussa praecipua partim inde eli, quod plerorumque ea foret opinio, voces significare natura; partim ab aliarum linguarum , pra cipes Orientalium, ignorantia. Qua de re alibi fusius, ut spero , dicam. Dod vero doctissimus Varro, etiam in iis, quae Latinos Graecis accepisse, extra controversiam poni debet, saepenumero se adeo turpiter det, ab invidia imprimis fuisse profectum videtur. Ut cum ei derivatur ab agendo, a patefaciendo semine, & id genus trecenta. Nimirum aegre poterat adduci, ut fateretur, Romanos illis debere linguam suam, quibus imperarent: quorum etiam assentationes , ac levitatem, usque adeo odissent. Atque hoc nomine Quinctilianus t vir acris judicii, jure 'Varronem culpavit. Similiter Platonem alii. Proclus tamen Platonem,
in scholiis ad Mus Cratylum, defendit. Et favet ei quoque Nigidius Figulus apud Agellium. Ir. Ex Latinis sui de Varrone nune taceam Verrius Flaccus,
nepotum Ougusti magister, libros de Verborum significatione
edidis; acpassim etiam originem vocum exposuit. Eos libros laudant Plinius, Agellius, Charisius, Diomedes, Velius
Longus, Pristianus,& prae caeteris Festus Pompejus;qui Verrium in epitomen redegit, nec resecare multa contentus, etiam Critici munus o
eundo , judicium tulit, saepe aequum, subinde iniquum. Sed , qui non optime meritus est de Verrio , nactus est alium ; qui deterius etiam de illo mereretur. Is fuit Paullus Diaconus; qu temporibus Κaroli Magni, ipsum etiam Festum redegit in compendium; hoc est, Verrium everrem alem secit, planeque eviravit. Sed bene est, quod summus vir Antonius Augustinus, dum litibus judicandis Romae operam daret, post-caque ex Allifano, & Ilerdensi episcopo , Tarracbncnsis fictus Archiepiscopus, ipsius Festi fragmentum ex bibliotheca Famesiana juris publici secerit cum eruditis notis : postedque cum longe doctissimis ob
47쪽
ser atronibus publicarit Iosephus Scaliger; etiam illa , ubi Paullum duntaxat haberemus. Nec frustrandus siua gloria Fulvius Ursinus: qui Festi fragmentum longe accuratius postea cum M so contulit: ac praeterea auterum Festi fragmentum, quod Pomponii Laeti quondam fuerat, adjecit. Farnesianum in litera M coepit; in T desiit. Illud Laeti item incipit in M; atque in V terminatur. De Festo hoc tale est Iosephi Scaligeri ' 3 - ψt-- dicium: Festo script-m utiliorem lingua Larina non habet.
13. g. 2Ghil ad Festum Nonius e seriptor, quod mirum , etiam
Prisciano laudatus: at, si verum dicere licet, nec eruditione, nee judicio laudabilis. tamen carere nequeamus, propter allata tot veterum fragmenta , qua alibi non reperias. Sanὸ hoc nomine exsuperat, quicquid est veterum Grammaticorum.
Omnium codicum insonam antiquissimus videtur ille h bibliothecas. Victoris Parisensis; & fortasse e quo Mssi caeteri sint expressi. Eum inprimis codicem secutus maximus vir Iosias Mercerus in editione ea, qui lono post se reliquit Hadriani Iunii, Dionysii Gothostedi, aliorumque industriam.
Iq. g. Vtilis etiam opera est, quam Isidorus, Hispalensis Ecelesia sapus Metropolitanm,praesitit in xx Originum libris.
Quos ex optimis quibusque scriptoribus, plerisque etiam Ecclesiastucis, compilavit. Claruit mox temporibus Mauritii Imperatoris, &Reccaredi, Hispaniae regis. Castigatiorem edidit Basileae Bonaventura Vulcanius, praeceptor meus: sed minio postea ex Mssis Codd. emenda- - 16ai. tiorem juris publici Parisiis i secit Iacobus du Breul Monachus S. Gera mani Pratis: qui &, unde seraque omnia hauserit, in notis suis expositit.
I s. Ad etiam pertinent Cornelius Fronto, Fulgemitus Planeiades, o alii: De quibus diximus libro I de Arte Grammatica cap. T. 16. g. etiam exornarunt multi e Graeci riptoribus , ct quidem, cum adhuc ea lingua obtineret. Sic, Photio teste in bibliotheca, scripsit Dorotheus Ma P ξένωσ
48쪽
Etiam περὶ egit Pamphilus Alexandrimis, Grammaticus unus ex iis, quos exscribit Suida s. De iisdem egere, Simmias Rhodius. Amerias Macedo, Clitarchus, Philoxenus , &tot alii, memorati clim aliis,tum Athenaeo, & Suidae: a quodexo illi, equibus sua congessit, in vestibulo operis referuntur.
17. g. Ex iis, quisiversant, praecipui r nominis Iulius Posio,
Harpocration, Hesychius, Suidas.
Quorum Pollux Onomasticon suum Caesari Commodo dicavit. 13a pocratio Valerius dictus, Rhetor Alexandrinus, decem Rhet rum reliquit. Ac vel hic est Harpocratio ille,quem Veri imperatoris praeceptorem suisse Capitolinus scribit e velis fuerit Elius Harpocratio S
phista ; a quo & ipsb Suidas ait actum esse de vocibus, quae Rhetoribus
ignotae. Multa iisdem verbis tradidit, quibus Athenaeus; ut vel hic Ha pocrationem, vel is Athenaeum exscripserit. Nempe aequales fuere, utcumque fortassis alter alteri supervixerit. Sane & Athenaeus claruit tent-poribus Antonini Philosephi, & L. Veri Impp. ac postea etiam vixisse, arguit, quod Ebro xr I quaedam narret de Commodo Imperatore: idque ea libertate, ut ad Pertinacis etiam, ac Severi tempora pervenisse videatur. Hesychii Graecae linguae thesaurum ducebat praeceptor in Graecis meus Mn. Vulcanius '. Qui & gentilem, non Christianum , fuisse, censet t. Mihi ille, quem gentilem fuisse Suidas putat, diversiis ab hoc videtur. Sane lexici scriptor tam multa admistet E Scripturis, eorumque Graecis interpretibus,ut non aliud liceat suspicari. Suidas mi in ' nimum ante annos vixit quingentos: nemee temporibus Alexit Comneni. Imo, si idem est Suidas, cujus meminit Stepnanus, sive Hermolaus Byzantius, qui Iustiniani Imperatoris temporibus in estomen redegit, ante annos fuerit millenos. Hoc si placet, multa addiderint juniores, quomodo Calepinus toties recoctus varia a variis percepit incrementa. Necd recentioribus sua laude spoliandus Uarinus Phavorinus Camers, episcopus Nucerinus; qui lexicon suum, Ioannis Lascaris etiam, & Scipionis Carteromachi versibus merito praedicatum,Iulio de indices Cardinali dicavit: ut, quam recens sit, non possit ignorari. Angelus Politi nus Graeco quodam epigrammate sic laudat, ut hominem Latinum Camerinum enim ei patria, ut ajebam dicat nunc ipsam sustinere, atque alere Graeciam.
49쪽
i. g. T T Actenus de Exegerice vocum singuiarum. Superius L I mero dicebamus , quemadmodum Technice non in pri-
. mis tantum vocibus occupatur ,sed etiam in earum ructura:
Da se Exegeticen non solam vocum singularum vim exponere, sed ut conjunctarum. Atque ad hanc partem referendi. qui proverbiorum vim, o originem, enarrant. inuales olim multi fuere magni nominis oed suorumscripta injuria temorum nobis deperierint. In his Aristoteles suit, cujus librum memorat Diogenes Laertius, atque alii. A Cephisbdoro tamen, Isecratis discipulo, eoque Aristoteli iniquiori,reprehensus hoc nomine fuit, ως ου λογουτὸ -ροιμ ια ἀθρου quasi non operae pretium fecisset coacervandis adusis. Testis Athenaeus lib. I. Verum non eo minus magistri vestigiis inuitit Theophrastus: qui & ipse de Proverbiis scripsit;ut indicat Harpocrationin δείκνυ n. Sed & idem Distum ab altero Aristotelis audiatore Clearcho Solensi: ut scimus ex Athenaei Δειπνοσοφ. lib. IV, &vII. Facileque assentior Scholio, etiam apud Theocriti scholiasten , non valde antiquum, in idyll. v, nomen Clearchi, pro Cleanthis,reDoni Oportere. Ex Suida discere est, itidem proverbia collegisse Eschylum, Thaeet tum, Aristatchum, Demonem : cujus & liber de Proverbiis decimus quartus laudatur ab eo, qui voces Demosthenicas exposuit. Atque idem sui das, & Lamprias in indice librorum Plutarchi, memorant Seleucum d ρ odiis -Aλε hQm Adhaec Didymi meminit Hella- in Chrestomathia apud Photium in bibliotheca. Imb exeo,dc Thamraeo, siua se compilasse, ignoscit Zenobius. Atque idem, praeter Aschylum, de quo dixi, celebrat quoque Mylonem Apud Stephanum in etiam videas tractasse hoc argumento Apollonidem Nicenum. E Latinis veteribus non occurrit alius, praeter L. Appuleium Madaurensem. Proverbiorum ejus librum secundum citat Sosipater
50쪽
DE PHILOLOGIA. 392. I. Eorum, qui ad tempora nostra perdurarunt, duo isti sunt
antiquissimi ; Zenodotus ,sve polim Zenobiuου,-DIogenta-nm Heracleotar quorum uterque vixit temporibus Hadriani Caesaris.
De amborum aetate testis Suidas. Priorem saepius Zenodotum , rarius Zenobium vocat Erasimus: nec de priori auctoritas deficit. Nam ipse prolemmenis in Chiliadas ait, sequi se Aristophanis scholiastem-Nε έλους, ubi sic vocetur. Videtur interim praestare Zenobii appellatio; quando ita Suidas, &ipsius Zenobii codd. Addit Suidas, tribus libris sua exscripsisse ex Didymo,&Tarrhaeo. Alter erat Diogenianus Heracleota, dubium,utrilm ex Ponti, an alia Heraclea. Operis miροιμιων meminit quoque Suidas : ubi manifesto errore legitur, &MA seripsisse. Nam sine dubio adsentiendum Andr. Scholio; qui posteriori loco vita παροιμιων corrigit : quod opus hodieque exstare dicebamus. Primus vero e codice Electoralis bibliothecae Palatinae, & altero U. Cl. Petri Pantini, publici juris secit Andreas Schottus, vir non uno nomine praeclare 'meritus de Rep. literaria. Ex hoc Diogeniano
adagia se iii lexicon suum transscripsisse, refert ipse Hesychius in praefatione, quae est ad Eulogium sodalem. 3. g. Huicce pari geminam Schottin proverbiorum appendicem addidit: e Vaticana unam bibliotheca, ex Suida alteram.
Vidit priorem Erasinus: sed non satis liquet, cur eam Plurarchi vocet. Num dicemus, illum cum Plutarchi codicibus reperiss e compactam : atque inde credidisse, vel Chaeronensis illius, vel junioris esse Plutarchi foetum p Quicquid istius suerit, saltem Plutarchi esse senioris Ius
nequit. Nam in Proverbiis numerat adag. LXXXIX,- --, Sualis Prophetis. Deductum hoc adagium ex I, sive III Regum cap. X. Unde proverbium nemo peteret gentilis. Nec vel Lamprias ejus operis meminit Indice operum Plutarchi, nec Plutarcho tribuit ante Erasmum quisquam.
q. g. Supersant separaemia Michaelis Apostolii: qui non nisi
ante annos circiter ducentos vixit. Quippe familiaris Gemisti Plethonis, aequalis etiam Bellarioliis, patriarchae Nicent. Ac exstat quoque nus panepyricus ad Fredericum III Imperatorem. Parcemus illius primus edidit Hervagius