장음표시 사용
151쪽
Iam optime eum hae interpretatione eonvenit eommemoratum ab tymologo Πλενικειος rim, quo vanus et inanis verborum strepitus signineari videtur. XI.
Σερι piοις δελεα στραν καλει. Haec quorsum spectent Obscurum esη non potest. Perseus enim a Gorgonibus reversus quum in ethioplam devenisset, Andromedae marino monstro expositae amore irretitus eat.
XIII. Suidas, Ἀμοργοί noλεως λεθροι ματινος Σερι-οριοις Καλουσι δἐ καὶ μοργους τ α ἀφαιρουντες. ausanias apud Eustathium ad Iliad. p. 38 50 'Aμολγοί οἱ ἀμελγοντες τα κοινὰ ρητορες καὶ διατο υντες τα δημοσια. Utrumque dicitur ἀριολγος et ἀριοργος ut μολγος et ιο γος, ἀμελγω et ἀμεργιο, μελδι et ἀμερδω. Eadem varietas in insulae Amorgi nomine videtur obtinuisse Areadlus Accent. p. ετ πελαργος, ἀμολγος, βροτολοιγος το ἐυμολγος προπαροξυτονον ἐπὶ της νησου. Nisi id Aμορ-
152쪽
γος aeribendum est. Ceterum ortasse etiam illa , πόλεως oti or Cratin verba sunt.
Vs 2 libri ου δεινουνην. mendavit Casaubonus, recto Vertens negus pastinaeam, nequa solertis ingenii melanti-rum, ut genitiva pendeant ab ἐσθίειν, non a ρυην. Sed δεινος φυὴν rectius Sehwelghaenserus ad orporis habitum et magnitudinem traxit. De astutia meIanur Casaubonus anser opplan. Hal. III 4 3 sqq. et Aellanti. Α. I. II. οὐ σῖτον α-σθ' ora πνου λαχεῖν μερος. Grammatiens Bevh Aneed. p. 358 2 μασθαι πωσενέγκασθαι ματῖνος ροσιονα in σῖτον κτλ. Suldaar ρεσθαι ποοσενέγκασθαι Κοατῖνος ροφωνίου O σῖτον αερεσθ' ora πνου λ. μ. Eadem omisso auctoris et fabulae nomine Zonaras ex P. 3.
153쪽
lII. Xαιρετ δαiμονες, or εβάδειαν Γοωπιον ουθαο γυρης. Hephaestio VIII p. 44 κεκληται δ 'Αριστοφάνειον, οὐκ 'Αρισrogi νον αυτο ποντος -του. ἐπεὶ καὶ πα Κρατένω στι Xαίρετε κτλ. Ad Trophonium haec pertinere vidit unkelius. De Lebadensis agri fertilitate accurate disseriti O. uellerus Orchom p. z. IV. Sic ιψε καὶ σπόδιζε καὶ διωρρικνου. Elymol. m. p. 2 0 5. 3ιαρρικνουσθαι το την σφῶν νορτικῶς περι-γειν Κρατης ρονωνία Πνιζε καὶ σπόδιοκαὶ διαορικνου. Zonaras Lex. p. 29. 3ιαρρικνουσθαι τοτὴν ὀσφυν φορτικως περιάγειν Κρατη Si νιζε καὶ σπάδι sic καὶ δμιρoiκνo Utroque loco Cratini nomen reponendum esse iam olim montil. Crates non scripsit Trophonium. Pro σποδι Belivero testante in cod. Paris legitur σπάθιζε. Idem In Zonara habet eod. . Exempla verbi σπαθίψειν non nisi ex infimae graecitatis auctoribu8eollegit astus ad Leon. lac. I p. 24 A quo minus praetereunda est It Pergeri coniectura a Runhello commemorata πόδιζε corrigentis. Pollux IV s de saltationum nominibus agens ἐκαλελ δε τι και ξιο ισμος καὶ ποδισμος καὶ ρικνουσθαι. Videtur autem ποδισμος eadem fuisse saltatio quam 'iβασιν vocabant Laeedaemonii. V. Pollue Ivl02. De ξινισμου, qui sublatis manibus saltabatur, vide
Harpocrati p. 80 5 λεγειν ἡ εἰθισμ ενον ἐπέθηκεν ἐπιστολην, ἀντὶ του παρεδωκεν ως Λημοσθεννὶς ἐνωπὸ μυσῶππου πως τὴν Φορμiωνος παραγραφήν, Ma τινος δ' ἐν ροφωνίω. Constat ἐπιστολην de quo is an
154쪽
vII. Pollux VII 03 ἀπ orvolo αργυDοκοπος, ως Βουνιχος ἐν 'Eφιάλτη αργυροκοπεῖον ιυς iniνχης ἐν ' PL- νων Ἀργυροκοπιστῆρας ὁ λογων ἐν ρονωνitia πα νι ρατινος. esychius, ' γυροκοπιστηρ τραπε της. Lusus ratio fortasse ita expedienda est. Λοπις versutum oratorem significat, et κοπi ιν Hesychius interpretatur φευ-δεσθαι. Itaque ἀργυροκοπιστη λογων dici potest qui pretio eorruptus callidis et Daudulentis orationibus populum sallit Nisi forte simpliciter est qui pro orationibus, quas aliis scribit, pecuniam exigit. VIII. PolIn X IIb: αυτος μἐν Herodotus καὶ λυχνοκαῖα ειρηκεν καὶ ματινος ὁ ἐν Toοφωνέω καὶ Μένανδρος ἐν Θεττάλ V. Lobeckium ad Phryn. p. 523.
IX. Seholiasta Ven Aristoph. Pae 31 de variis Phormionibus disserens τέταρτος Κροτωνιάτης αρχαιος Αρατινος Tροφωνιου πέμπτος, παιος Ἀθηναῖος μετὰ Σολωνα αρ- ξας. υποώς ἐν χημοις Phormionem a Cratino commemoratum Crotoniatarum in pugna apud Sagram ducem fuisse Meet Theopompus apud Suidam IlI p. 62 , euius admodum notabilis de illo viro locus est. Eundem commemorat e
155쪽
A. Eγειρε χ νυν Μουσα κρητικον μέλος. B. X αιρε δὴ Μουσα, χρονια ν κεις, μως δ' ηλθες Ου πριν γε δεῖν, ἴσθι σαπές, αλύ πως
Hephaestio XIII p. 2 de retico metro disserens κωλειται ὁ και υ αυτῶν τῶν ποιητῶν κρητικον, Ἀπερ αδ
Cratinus dicem εγειρε Μουσα κρηὶτμον μέλος, intulit metrum paeonteum, χαιρε λὶ Μουσα κτλ. s. I respiciti
velitus, Κρητικον μέλος ουτω κρῆυς ρυθμοὶ ἐλέγοντο,
απο Κρητων. Ubi pro κρῆτες codex habet κρῆται L gendum κρητικοί - s. 3 ου πριν γε δειν. Ita Porsonus apud Gaiss. p. 330 eorrexit vulgatum O ποι ἐλγειν C terum reticum hoc carmen in extrema fabula locum habuisse apertum egi, monuitque ea de re etiam Th. Berghius Comment. p. 218. Quae praeterea ex Trophonio asseruntur ab Hesychio,
αργυριον, ea num ad Cratin sabulam reserenda sint inee tum est, quum praeter Cratinum Cephisodorus Alexis et Menander eognomines sabulas ediderint. Nec magis liquet quomodo vel emendanda vel interpretanda sit Hesyehi glossa. De argumento Trophonii, quamquam perpauca et exigui preti fragmenta servata sunt, nulla tamen esse potest dubitatio. Nam quum rophonii enitus et oraculum cum plurimis esset et vaserrimis fraudulentorum sacricolarum praestigiis coniunctum, Cratinus, cuius animus a fucato deorum cultu et sacerdotum praestigiis esset alienissimus, quam bdicula et vero etiam quam perniciosa illa superstitio esset, hae ipsa sabula ostendere voluisse videtur. Neque aliud e phisodori Alexidis Menandri, et si qui alii a rophonio sabularum argumenta duxerunt, consilium et institutum fuisse arbitror De rebus Trophonii eiusque apud Lebadenses
156쪽
neaeulo eleberrimo Inter veterea data opera egerunt l-Μessentna et intreehna Chaerone is uterque in πεο αῆς εἰς ροφωνίου καταβάσεως inseripto Dicaearehel libri satis frequens est apn veterea memoria Pluta cheua autem non nisi ex Lampriae catalogo cognitus. Inier recentiore idem argumentum attigerant emsterhusias ad Melani Blai mori vol. I p. 33s et O. Mnesterus Orchom. p. 56, quibus adiecit nonnullii H. Bergulus comment. p. 2I .
Argumentum Aristophanis Acharnensium ἐδιδάχθη ἐπὶμ δημου ρχοντος ἐν ηναίοις διὰ Καλλιστρατου ' καὶ πρωτος ire δευτερος Κρατῖνος Συμαζομένοις. ου σι, νῶι. τριτος inoia μυριηνiαις. rehoniis nomen vulgo θυμένους seriptum eorrexit Clintonus Fasilamellen p. I. Itaque in scenam ommissi sunt ειμα μενοι lγmp.
157쪽
περισσοκαλεῖς. patrem vecta eodex verum, sed alieno Meo
eam p. 11 10. Verbo ἀγανοφρων etiam Arigiophanes sua est Avib. 32J. Ceterum duo priores versus reliqui ut distinos snnt apud Behherum nequo videtur ea ratio tum im probari posse. h. Berghlus tamen Comment. p. 23 πα- sns tuos in dispescuit, ut fio Ara eum altero coniungatur. Reliqua in duos versus divisit Bevherus ita ut primus in σο - ρέα desinat Rectius ea ad unum versum eoniunxit erg-hius. Eandem metri speciem sequens fragmentum habet, nec dissimilem Incert. I, si tamen id recte constitui. Repetitio ista verborum βροτοισι ανδρες βροτων, in qua haerebat Bergvius, nihil offensionis habere videtur. i I.
παλαιτερων piiσιν υπαλον ὁ κτλ. Apertum est describi mundum et elegantem habitum, qualis vetustis Atheniensibus usitatus erat. Adscripsi autem locum ita ut eum iam olim eor- rex Curis erit p. 62, sequente Hermanno Doctr. meir. p. 593, nisi quod versus paulo aliter distii l. D. Hanoxius Exerc.
erit p. 61. Vulgo legitur σιστι βριον κρiro omisso si et a 2ηγορα ν Lacunam, quam indicaram, addito λασιον supplevit Th. Berghius Comment. p. 235, quod hoc quidem loco parum aptum mihi mali epitheton esse videtur. Porsonus ad Aristoph. Vesp. 522 locum ita consiliuit: 'Anctio di ψωμβριον ἡ κοινον α ρ' me ἐθάκει notoα χερσὲ ID μῆλον ερο ν σκίπωνα τ' ηγοραζον.
quem equutus est mndorsus. Sed rosae eommemorationem .egro sidero. 9 Eosdem flores similiter conam xii Herodo
158쪽
III. Στασις δ καὶ πρεσβυγεννὴς Κρονος αλληλοισι υλεντε ι -
159쪽
diam traxit, aestim Perleles plurimos annos gravissimas lialmlsielitas eum Cimolie Thueydide nonide Moeralis allia ine Amerit, et quamdiu Perlelea re publieae praefuit, multitudo siet optimates fero sine ulla intermissione de dominain otia istenderint.' s. a Monymus pro τυραννον innitu eoni eiura sex psit γ' ἄνα. Vs B imitatur sermonem HomekHenm, enius exempla omposuit Sellitis Observ. ap. I. n. Lobetat Aglaoph. p. 860 sqq. Ceterum vervus fragmenti paullo aliter distinxit h. Bergum l. l. p. 235.
Πραν τε οἱ Ἀσπασίαν τAeτει καταπυγοσυνην
τουτοις ' 'υραν τε ἱ Ἀσπασίαν τικτε καὶ καταπυγοσυννην παλλακὴν κυνιυπιδα. Hae ex eodem eiusdem sabulae earmine, ex quo superius fragmentum, petita esse perspexit Sintenis l. l. p. 298. Exhibui autem Hermanii emendationem apud Intenislum. Vulgo post τίκτει inseritur και, quod delevit etiam Th. Bergidus Comment. p. 238, pro καταπυγοσυπην scribens Καμπυγοσυνη, ut Impudicitia Saturno οι Aspasiam peperisse dicatur quae valde probabiliseoniectura eat, eum de usu adiectivi καταπυγοσυνος dubitari
160쪽
τυραννον M οπολις Φίλοις. Similiter postea Th. Ber vina Comment. p. 23S ατινος ὁ τοραννον--ῆν καλεῖ Σειρωσιν, Os φαλην υπολις Βίλοις. quae idem de Omphale Cratin Iunioris sabula monuit, lam praeoceustis erant tuu est scen. III p. l . Novam omphalen spasiam a eo-mieis dictam fuisse diserte tradit Iutarctus l. l. ἐν δ ταις κωυωδίαις ομφάλη τε νέα καὶ Instaνειρα καὶ nάλιν υρα προ πρευεται. Eandem non modo τυραννον, sed etiam τυ--οδαίμονα ab isdem poetis appellatam esse eonileio ex Hevelit vol. II p. 435. Τυραννωαiμονα ἡ ου αντις Noαννον μονον εἴπη εἴποι ἀλλὰ και δαθιονα quae quin ad Aspasiam speetent lx dubitari poterit, ae fortasse ipsum illud τυραννοδαίμονα pro τραννον scholiastae Platonia reddendum est. Omnino plurima de illa Periclis, gistra et amica scripsissa poetas omicos testis est etiam Clemens Alex. Strom. I p. 609 Poti Iunonis nomen illetiam Eupolis indidisse videtur. V. Hesychius v. βοωστις. CD. Rhetores grae ed. Walal I p. 186. Cognominis originem recte scholiasia Platonis a Periclis ognomine Zευς 'Oλέμπως repetere videtur. Antiquissimum talium cognominationum exemplum pracbent in sabulis Cercet Alerone, quos Iovis et Iunonis nomen sibi indidisse eonfiat ex Apollodoro I a Clemente Alex. Adhori. p. 4 et geholiasta Aristoph. Λv. 25I.
βιοτ ετη ὀγδοηκοντα, τουτον ἐπισκniim τοις diοις τον τροπον, ἀποκομiσα αυτο τὰ στα εἰς Σαλαμινα καὶ τε- τρεσσαντας εἰς τὴν χώραν σπειμι ὁθεν καὶ Κρατῖνος ἐν τοι Σειρωσί φησιν αυτον πο- λέγοντα isti di νῆσον κτλ. De Solovis ineribus per Salamina insulam dispersis eadem tradidisse Aristotelem auctor est Plutaretius Sol.