장음표시 사용
91쪽
quaeque vel Tacitus Suetonius allitque eiusdem aetatis clarissimi viri vera esse Credebant, nemo tamCn umquHm vel viderat Vel pro certo cognoUerat ')Quum autem Plinius multos Christianos diligentius interrogaret, etiam, ut mo addit, tormentis adhibitis neque tamen quidquam inveniret, nisi inflexibilem obstinationem et immodicam Superstitionem , coepit dubitare CSSentne Vera quae rumore Vulgi Spargerentur, Verene cum Christiano nomine Semror flagitia cohaererent, et ideo interm-gaVit Imperatorem, Ssetne puniendum nomen ipsum Si flagitiis careret, an tantum flagitia illa quae cum Christiano
Sententiam ita recte explicari et posse et debere, adhuc interpretes et editores quo Vidi omne agnoUCrunt. )At Vero vehementer hos omnes errasse pronuntiat Puteanus Verba enim illa non ita eXplicanda Putat ut Sanam sententiam eruat, Sed Potiu unXie rimatur Suum non-sens' sit venia Verbo, quod latine verti vi potesti ut Spuria eadem habere poSSit. Que unit-on demande Pline, est-ce te nona lui-menae, Si aucula Crime 'y Stulta he, o te crimes attaches a Ce nonat 'oppositioneSt tro sortement arque entre cohaerentia nomini flagitia et si flagitus Careat, our u 'on uisse traduireces derniers mois insi: 'it 'est accompagne 'aucula Crime . te teXte oppose bien uia a rautre te nom
92쪽
qui en traine Crime et elui qui ne rentraine pas. V Haec autem vir doctisSimus recte negat intellegi POSSE, neque scribere Plinium potuisse verum non illud inde colligit verba laudata ita Yplicanda non esse, sed hoc otiuS sententiam hanc et integram porro epiStulam esse Puriam. Non vidit scilicet parum referre utrum non-Sens 'illud Plinio an falsario tribunt. Non magi quam Putean eadem Verba Aubeo placent, qui repugnantiam quamdam sibi visus est reperisse inter haec Plinii verba: nescio quid et quatenus aut puniri soleat aut quaeri' et haec alia: flagitia cohaerentia nomini, V Si nescit quid sit quaerendum, quomodo Scribere potest cle: flagitiis nomini cohaerentibus' siles sorsalis inseparabies t d non de Chretien. V Tacitum, Suetoniumque, ait, de flagitiis illis quidem scripsisse, sed hos vulgi tantum sermone retulisse Plinium vero tam ignarum esse non potuisse ' Qui in hisce non videt Aubeum Puteano nostro omnino adversarii offendit alterum ignoratio Plinii alterum scientia:
H elut silvis ubi passim Palante error certo de tramite pellit,AIlle sinistrorsum hic dextrorsunt abit unus utrique isEeror sed variis illudit partibus. V ,
Sed haec jam abunde videntur Constitata ii quae Supra adversus Puteani argutia disputavi quare hisce equidem
Verbum non amplius addam. Vin i e non enini ita facilia sunt haec intellectu . Sit ne Puniendum nΟ-men ipsum cui flagitia cohaereant Z , e nona qui entraliae Crime Lan nomen quod flagitiis careat iste non qui ne l'entrainelasV . Risum teneatis amici y IIaec non omnino recte videtur intellexisSe vir doctissimus. δ; ube l. EI 2.
93쪽
Pergit autem jam sic Plinius: Interim in iis, qui ad me tamquam Christiani deserebantur, hunc Sum secutus modum. InterrogaUi ipsos an essent Christiani. Confitentes iterum atque iterum interrogaVi, supplicium minatus perseverantes duci jussi Neque enim dubitabam, qualecumque esset quod faterentur, pertinaciam certe et inflexibilem obstinationem debere puniri.''Hic recte monet upu verborum duci jussi' sententiam dubiam non esse qua de re Haversaa et post hunc Ussin ' disputarunt, cum contenderent, o loco non ad supplicium' sed potius: ad metalla' aut , in vincula esse audiendum. Qua quidem in re vehementer eos erasse eXistimo Etenim Cum ProXime antecedat: supplicium minatus' quis hoc loco non idem ad duci jussi' audiati Ita quoque plerique
editores ut Doring nec non nuperrimus Hardy qui
et multa similia e aliis scriptoribus Xempla asserunt. Unum tantum Tertulliani locum describam: Arrius Antoninus ' in Asia cum persequeretur inStanter omneSillius civitatis Christiani ante tribunal eius se manu facta obtulerunt, cum ille, paucis duci fusSi reliqui ait se I δ ιλοι, ε θελετε αποθνησκειν κροημνους, ἡ βρ χρυς εχετε.)'' Haec quidem Puteanus r tiSSime monuit. Sed mox studio nimirum magis quam ratione ductus ingentibus verbis per sonat fieri non potuisse ut Plinius tanta atrocitate in Christianos saeviret, qui, quo Crimine
94쪽
RCCUSarentur quave Poena Solerent mmci ipse nesciret., Quoi, ita CXClamat, Pline ignorem qu)il faut puniriansles Chretiens et dans uelle meSur il aut unir .... tilans incertitude, an pignorance oti it se trotive Uoici commerit Xerce son metior de juge Cet omme humain et timore a 'eXChs .... inflige provisoirement te clernier SUPPliC .... ne muniere trange 'trande manifestum esse Contendit haec non esse scripta a Plinio se ab impio falsario Conficta, qui cum probe sciret quam absurda et
incredibilia linio affinxisset, ut raudem tegeret si Pute- anum audiaShmo addidit: Neque enim dubitabam etc. ' i)Sed hisce fallaciis acutos Puteani Culos nequaquam decipere potuit: Pline, ita pergit, dans e reste de a
qui a mpcche te juge ignorant de out suspendre hsqu'un Chretion a te desigre a Son tribunal. V Hac ipse quibus ex parte saltem sere assentitur Aube: -Il ne Parait a non plus que auteu de lauetire s'eκ- Prime en legiste, ni meme en homme de sens quan ilecri que obstination et inflexibi ontolemento uouer quoi it 'importe Moute-t-il meritatent a UX-seul le supplice I est exorbitant qu'it puisse considerer
95쪽
r obstination et Pentelement, disons a Constance et lasermete, Comme de delit ou es crimes punissatiles. V i)PauCiS, POS ea quae supra diSputavimus ad hae respondere sufficiat. Ut enim hoc omittam omnia que Protulerit Puteanus incredibili illi de ignoratione Pliniana sententiae inniti, qua Uersa omnia ultro Corruunt, Ut S. Hercule ignorat, ea crudelitate et saeUitia non unum Plinium sed plerosque illos magistratus qui Christianos Persecuti in usos esse ut eosdem ob solam Christiani nomini Consessionem morte punirenti Neque sane Plerique Imperatorem de ea re Consulendum esse eXistimabant. HOC vel eo minus in Plinio nobis mirum videatur oportet, quod
Et multae erant aliae leges vel praeter illud: non licet esse Christianos ' - ut ipse fatetur Aubeus h- quibus
Christiani et postulari et condemnari poterant, et in Bithynia praeSertim ProUin Cia, in qua Cum maXime in hetaerias Plinius inquirebat ipso sodalitatis illicitae nomine puniendi videbantur. Τ)Quam parum ero Romani humiliorum hominum, quales plerique erant Christiani sanguinem et Supplicia curarint et bene e XPonunt Scriptores recentiore non pauci, et ex ipsius Plinii scriptis sati apparet. Notissima profecto causa est arii PriSci, quem ipse Plinius noster reum peregit V et condemnavit ' Qui vir
Cum Africae Pro Consule praeeSSet intra annum unum tam
96쪽
incredibiliter provinciam exaverat, ut cum Romam reversus a Provincialibus repetundarum crimine postularetur
omissa defensione judices peteret. Plinius vero et Tacitus qui patroni Asris dati erant , existimarunt fidei suae
convenire notum senatui facere Xcessisse Priscum inmanitate et saevitia crimina quibus dari judices possent, cum ob innocentes condem mandos interficiendos etiam pecuniaSaccepisset. V Praeter alia multa namque flagitia quae patrarat, Vitellio cuidam Honorato equitis Romani septemque amicorum ultimum supplicium Flavio vero arciano unius equitis Romani plura supplicia, erat enim, inquit Plinius, fustibus Caesus, damnatus in metallum, Strangulatus in carcere' - Vendiderat . e. homines innocentes novem , inter quos equites Romanos duos ultimo supplicio nefarie adfecerat. EX Plinii vero epistula quam e Causa hac ad amicum scripsit, intellegitur quam Parum absuerit, quin vir ille nocentissimus Verrique haud immerito Com-
Parandus, Ut non omnem poenam flugeret, ita ut nisi Imperator ipse Voluntatem suam non obscure significasset, )Μarius Priscus non alias nisi repetundarum Poena dedisset. Nunc quidem ob egregiam Plinii Tacitique diligentiam
manifestamque Trajani voluntatem, haec sententia valuit. ut Septingenta millia quae acceperat Marius aerario inferrentur, Mario urbe Italiaque interdiceretur arciano hoc amplius Africa. V Honoratum opportuna mor Cognitioni Senatus subtraXerat. Ob tanta ergo flagitia
97쪽
Itulicio quid enim salvis insanii nummis Z) Exsul ab octavamarius ibit et fruitur dis Iratis: at tu, victrix provincia, plorast
Quae Sane ostendunt, vel innocentium vel Civi una Romanorum supplicia, ne Traiano quidem imperante vulgo tanti facta esse , quid de humilioribus, qui de peregrinis, quid de Christianis sentiendum putemus Non igitur quidquam exclamando proficitur Plinium tam
immanem esse non potuisse Eadem enim, Ut saepius jam monui omnes Christianae religionis defensores illius aetati uno ore testantur, quo niSi quis omnes pariter impudentissime mentitos AS contenderit, non est quo in Plinii actu V ut Trajani vocabulo utar incredibile in-Veniet. )-Μo ipso tractatu, ut fieri solet, diffundente se Crimine, Plures specie inciderunt. Propositus est libellus Rin nuctore multorum nomina Continens. Qui negabant esse se Christiano aut suisse, cum Praeclunt me deos appellarent, et imagini tuae, quam Propter hoc jusseram cum simulacris numinum adferri, ture a Uin Supplicarent, praeterea male dicerent Christo, quorum nihil cogi posse dicuntur qui sunt reUera Christiani, dimittendos esse
98쪽
Non magis haec, quam ea quae praecedunt, uteant oculos fugerunt. Interrogasse Plinium Christianos a se delatos essentne
vere Christiani hoc mirum i non miratur Dupuy. Displicet autem ei non tantum. O Praeeunte me ' reSerVenu ceremonte offici elles' ' - sed hoc praesertim fieri Potuisse negat V. l. ut Plinius Christiano appellare eos, Caesarisque imagini et numinum simulacri tu adolere ac tandem Christo male dicere juberet. Etenim ii est difficile 'admetire inquit, que line ait oumi a cette CPreuUC CeUX, qu on accusat de Christianisme, 'it avait ignore e sola meme de ceti accusation et te moti fiouriequel on e punissait ' neque enim id casu factum esse credit neque Plinium in Bithynia a concilio suo id edoceri
Verba ero: praeterea maledicerent ChriAto. V quae Ha-Versant quoque offenderunt, ea si quid Puteano credas)sine dubio interpolata sunt . Vel potiu Cum reliqua epistula a falRario conficta. Il nous parat evident sic)qu'ilis a ci ne alluAion a ne mutum juiUe, RiR X- Clusivement vive de renter o Messi et de orcer es Chretiens a te renter outes e sol qu il le ouValent. Romanis vero legibus hae paene rePugnaSSO contendit, illas enim numquam quae sentienda Ssent Sed quae agenda, quae mittenda praecepisse. I parat clon impossibie 'admetire que line ait violemn principe de mit
y Quod grati asseritur gratis negatur' Ceterui cis George in voce et T. 47, 3 quo loco legit IIardy cum apographo Bodleiano et Aldo : Te rogo ut mihi praeire digneris quid me putes observare debere.
99쪽
le Christ, pres Vol rendu au statues de dieu et de rempereur es ommage qu'il leur evalent Uehenaenter hoc loco videtur errare uteanus. Incredibilem enim illam linii ignorationem ut omittam, quiS
hoc nescit Christianos saepissime mino Vulgo esse USSOR Iniperatorum imaginibus et eorum simulacris aut tus offerre aut supplicares Quod quidem exemplis demonstrare super- Vacaneum paene uidetur Polycarpo quidem episcopo Smyrnensi mondum so annis post Plinii legationem elapsis dixerunt renarchus Herode et pater eiusdem Nicetes: τί γα κακον ἐστιν ειπειν Κ sριε Καὰτα καὶ θύσαι καὶ σωζε- σθα C. Neque minus Perspicue ex eiusdem rei narratione apparet non esse quod miremur Plinium coegisse Christianos ut male dicerent Christo quamquam id ipsum non aperte dicit Plinius id ipsum enim jussus olycarpus 'Oγδοηκοντα και εξ ετη inquit δουλεύω αυτῶ Christo καιρυδίν με ηδικησε και πω. δύναμαι βλασφημ ησαν τον Ἐχσι
Quid vero falsario illi, quem ubique odoratur PuteanuS cum Judaeis Cur enim fraudator ille nugas et ineptias
tales PiRtulae laute confictae scilicet ultro addidisset y Solent enim viri docti cum de interpolationibus suspicio oritur, quaerere, quomodo fraus talis in orationem in repere potuerit. Si igitur Romani magistratu non solebant cogere Christianos ut Christo male dicerent, quorSum fal- Sarius mendacio manifesto epistulam ultro notasset t
100쪽
Ceterum vir doctissimus Puteanus interrogandi Causam non videtur recte intellexisse. Hoc enim potissimum quaerebat Plinius ossentne vere Christiani an non essent quare suo jure ea ratione quam omnium optimam noU at, utebatur: etenim horum nihil cogi posRe dicuntur qui sunt revera Christiani. 'Egregie haec, ut et alia non pauca, explicavit