Institutionum canonicarum libri tres ad usum seminarii neapolitani auctore Julio Laurentio Selvagio cum animadversionibus, atque additamentis Josephi Romani .. Tomus 2

발행: 1846년

분량: 270페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

121쪽

expresse, vel laeἰ te remittere e e rena per tabulas, aIve per seripturam pracite, quum nec ipso, nec eius heredes Dia quam iure ullo utantur si . Verum si de patronatu dubitetur, sundationis lamen litulus constet, landalori ius patronatus recte ad iudieabitur; quum landalio ipso iure patronatum c

XVIII. Praε lorea ius patronalus adquiritur praescriptione. Olim non nisi fundalione illud quis consequi poterat, verum quum postea huiusmodi ius potius lemporale haberetur, quam spirituale , quippe quod a laicis etiam adquiri posset; hinc sensim indu elum quoque est poss6 illud praescriptione,

aeque ac alia iura , eomparari: idque non modo ab Melesia contrai patronum . sed et contra Ecclesiam a lateo 33. XIX. Porro non semper aequo iure liac in re praeseriptio inspicienda. Haec enim si eontra Ecclesiam liberam sit, oportet, ut ex iam 'diuturna quasi possessione oriatur, in quod longissime praeteriti temporis spatium respici possit, contraria monumenta inde usquo non existant 4ὶ, vel ut loquitur tridentinum eae multiplicatis praesensationibus per anιiquissimum ιen Oris cursum, qui hominum memoriam eaecedat 53. XX. Ubi vero do iis personis, vel etiam communitatibus agatur, in quibus id ius plerumque ex usurpatione polius quaesitum praesumi solet, pleμnior, Et exactior phobatio ad docendum verum titulum requiritur: nec immemorabilis temporis prohatio aliter eis suffragatur, quam si praeter reliqua

ad eam necessaria , praesentationes ei iam continuae , non minori saltem , quam quinquagmia annorum spatio, quae omnes essectum sortilae sint, authenticis scripturis probentur 6,. Fagnanus tradit produc lam tridentini dispositionem aeque in pelitorio, ae possessorio locum habere: nisi de ipso

iure patronatus non ambigatur, sed tantummodo inter patronos de iuro praesentandi controversia exoriatur, uhi sane ille in possessorio vincet, qui ostendetur esse in quasi possessione praesentandi.

XXI. Adquiri iur denique ius patronatus ex privilegio, nempe Summi Pontificis et). Patronatus tamen huiusmodi synodus tridentina iis exceptis, qui ad summas Polesiales spectant, abrogavit: ibidem. XXII. lus patronatus ut adquiri, ita etiam transferri iure potest, et quidem non uno, eodemquct modo. Ac I. Iuspatronatus eeclesiasticum transfertur simul cum Ecclesia, dignitate, vel beneficio, cui est adnexum. V rum alteri illud comparari, species est alienationis rei, et iuris eeclesiastici, ad quam legitimae requiruntur solemnitales. 2. Ius patronatus laicale, si reale sit, ad illum transfertur, ad quem sundus, villa, seudum etc. est adnexum, sive quod ad proprietatem, sive quod ad dominium utilo duntaxat, transit 8 .

3. Ius patronatus laicalo personale transfertur sue essione, scilieot simul Eum haereditate sive testamentaria , sive legi lima ad heredem in solidum : I) Franc. te Bou in prolest. ad comment. de iurepatronatus cap. XV.- 2 Boy ibidem. - 3ὶ Cap. XXI v. de electione. 4, cap. I. de praescript . in VI. - 5ὶ Soss. XXV. de res. cap. 9.- 6 Syn. trid.

ibidem: Fagnanus ad cap. consultationibus hoc ii l. n. s. - Τ)Fagnanus ibid. n. I. Cop. II. de praebendis in VI.

8ὶ Cap. VII., et XIII. hoc ui: et Taguanus ad idum cap. VII. n. IR.

122쪽

sueceditur lamen in eo non in ea pila, sed in stirpos . Quars pluribus patro-Da decollentibus, quorum alter duos heredes reliquerit, alter unum, illorum suffragium, aeque ac huius pro uno compulatur, quia ambo illi unum tantummodo heredem repraesentani Iὶ.4. Iuspatronalus transfertur permutatione, scilicet alterius rei spiritua

5. Donatione, et quidem cum Episcopi eonmnsu, si agatur de translatione in laicum, vel olericum privatum; eo lamen opus non erit, si in Ecclesiam, vel monasterium Iuspatronalias transferendum sit 3 . 6. Demum venditione: at non Iuris patronatus per se, quum enim quid F pirituali adnexum sit, vendi per se, aliave re temporali permulari nequit, bene vero accessorie, se ilicet quum venditur fundus, villa, etc. cui adhaeret. Qua de re ius patronatus recto dicitur transferri venditione, quae non ipsum ius adficiat, sed solum duntaxat fundum. Quinimmo iuris patronatus venditio, quae per se fiat, non modo irrita , sed et simoniaea communi sententia a Canon istis habetur, uti quoquo simoniae labe carere dicen dus non est, qui sun dum intuitu Iurispatronatus pluris vendat, quum Ru clum hoc pretium non nisi ipsum iu spatronatus adsicere possit. Alexander

III. in appendice concilii lateranensis D.

XXIII. Postremo iura patronorum in ipsum beneficium , ac benesciarium restant hic explieanda. Ac x , patroni ius est Ecclesiam patrona iam , eiusdemque tandos, bona, et quidquid ad illam pertinet, defendere, ae iv xi 5j , Ex quo iure factum est, ut landatoribus, eorumque succesSOribu SNomen . Patroni adsignaretur 6ὶ.2. Patroni ius est, censum , si quem sibi in fundatione reservavit, exigere. Nihil enim prohibet, quin fundalor in ipsa landalione pensionem ali- uam, vel sibi ut et successoribus sis , vel etiam alleri , quo lannis solvenam constituat 73. Quinimmo potest fundator eiusmodi conditionem in sun datione adponere , scilicet , fruetus Ecelesiae vae antis cedant patrono 8 . Veruntamen nequit benesciarius sua privata auctoritate palmno , vel no vam de benefieti proventibus pensionem addicere, vel iam constitulam augere z immo si patrono , quo praesentalionem saei lius obtineat, ampliora praestaro iura spondeat, vix, aut ne vix quidem a umoniaca labe immunis erit.

3. Patronis ius est inspicere, num beneficiarius leges in landatione san- Elias fideliter observet, et proventus ecclesiasticos legi lime administret. Ad rem concilium lole lanum IV. can. XXXIII: si amplius qui iam ob eis densetariis praesumptum eaeliseris, per conellium restauretur: a eL Iantibus aut insta conditoribus , aut ceria propinquis eorum, si iam illi a saecutio discesserim. Expressius synodus loleiana IX. eau. I : con-Hynis Iliis, vel nepotibus , honestioribusque propinquis eius , qui esu

XlII. du electio ae in VI.

123쪽

struaeis, rei ditavis Ecclesiam, liciatim su hane bonae intentionis haberaaollertiam, tiι si sacerdotem, seu ministrum aliquid eae collatis rebus Prae-τiderιnι defraudare , auι eommoniaionis honestae conpensione come-aean ι , vel Episcopo, uel Iudici eorrigenda denuntienι. Quod ai talia isevus agere tenteι, Metropolitano eius haec insinuare procurent. Si tamen Metropolisanus talia gerat, Regis audituiιs,al. auribus intimare non disserant. Uterque hie ea non resertur a Graiiano i . Igitur ubi Fynodus iridentina decernit u): patroni vero in iis, quae Sacramentorum

adminis ιraιionem spectant, nullatentis as praesumanι inserere ς nequctvisitationi ornamentorum Ecclesiae, aut bonorum arabilium , seu fabriaciarum proventibus immisceanιd eo sensu profecto eiusmodi sanctio inteIligenda est, scilicet ne patroni praetextu iuspeetionis, et de sensionis, quais Sola ipsis convenit, ipsam proventuum ecclesiasticorum administrationem,

quae ad beneficiarium spectat, vel Ecclesiae visitationem , quae Episcopi est, sibi audeant vindicare. Quod etiam innuit s3uodus loletana IX., quassibidem statim subnectit: issius tamen heredibus in iisdem rebus non liceaι quasi iuris proprii potestatem prasferre. . . sed hos solum in aulularem sollicitudinem adhibere. 4. Patrono lande in ius est, ut si ipse pauperialis infortuniis laetetur , ex fructibus Ecclesiae , si qui supersi ut, alendus sit 3 . Porro eiusmodi subsidium debetur patrono I, non tame u intuitu paupertatis, quam beneficentiae; quare non alimenta modo, verum etiam quae ad vita decenter sustentandam sunt necessaria, illi erunt praestanda, quantum tamen tum eiu

dem conditio postulat , tum Ecclesia o seri lacullas. 2, non titulo praese tationis, sed fundationis; unde si palmitus ius praesentandi vel dimiserit, vel alteri cesserit, adhuc ipsi ad inopiam redacto subveniendum est . . XXIV. Porro patronis iura quoque honorifica praestanda sunt, quae in externis observantiae indiciis consistunt: hine patrono deserendus i , honor processionis ), scilicet tum in publicis supplicationibus, aliisque huiusni odi processionisus, tum in suscipienda pace, quae in Missa publice in riclesia desertur, tum demum et in thuris suis tu, sive thurifieaticine, prior, et honoratior patrono dandus est loeus. Neque enim Ecclesia an liquissimam unquam improbavit praxi in; ut nimirum ea etiam , quae ad pietatem, cultumque Religionis Deo imponendum primario instituta sunt, honorificentiori quadam ratione uli Episcopis , et sacerdotibus , ita et patronis praestentur. Et sane iam inde ah antiquis temporibus , uti constat ex veteri ordino Romano, Episcopis, et sacerdotibus sigillatim, et seorsum a reliquo clero thuris sussilus deserri consuevit. 2. Debelur honor aqua o benedictae , scilicet ut patronus diversa ratione, ae alii, adspergatur. Porro hae in re caveant patroni, ne sibi tradi adspergilium contenda uti, quo seipsos adspergant, id quod Episcopo duntaxat reservatum est: sed satis habeant si ab ipso ben siciario ritu peculiari adspergaulur : neque enim ab alio , quam a Saeerdote ad benedicendum r) can. LX. causs. I 6. q. I; et ean. XXXI. ibid. q. VII. - a Sosa. XXIV. do

124쪽

ab ΕΘlesἰa specialiter eonsillulo , aquae lustralis adspersionem, qΠae spe etes henedietionis est, Iieel aceiper . 3. Debetur honor preeum , scilicet ui publice in Ecelesia fidelium pro. cibus commendentur, et quidem nominatim. Hoc ius dubio procul speelatea non XIX. srnodi omerilensis, quae in hane rem sie habet: eorum nomina, a quibus eas Ecclesias constat esse constructas, vel qui aliquiae Ais sancιis Ucclesiis videntur, aut visi sunt eontulisse, gi viventes in compore 3unt, ante altare recitentur te ore missae: quod ai ab hae deees aerint luce , nomina eorum eum Idelibus defuneιis recitentur in suo

ordine. 4. Debetur honor sedis, scilicet ut perpetua, et specialis in Ecclesia patrono constituatur sedes , et quidem .in navi Ecclesiae , vel etiam in ipso choro, vel presbIterio. Antiquitus quidem sacra septa ingredi la icis omnino vetabantur, at seculis temporibus id iuris patronis sensim impertiri coepisse conflat ex synodo Wigoniensi can. Ili: ne laici stent intra eaneel. los, dum celebranιur diviva, salva tamen rererentia Patronorum. 5. Debetur honor sepulturae , scilicet in honoriscentiori Ecclesiae loω patronorum cadavera humanda sunt. Unde sepulturam habere in choro maxime honoriscum repulatur. Porro num soli patrono id iuris tribuendum sit, an etiam eius cognatis, adfinibus et c. ex literis landationis dedu.

6. Demum patrono ius est stemma gentililium in Ecclesia patrona in ad ponere, id quod do patrono non solum lateo intΡlligendum , sed eliam ecclesiastico; licet hic, non proprio non, rne, sed Ecclesia o duntaxat, vel dignitatis patronatum possideat: quod et de reliquis honoris eis iuribus ha- Clenus expositis etiam intelligas. XXV. Celerum circa honorifica iura patronis praestanda adtendendae quoque sunt peculiares loeorum consuetudines. Ad rem Franciscus leIl oy 1 : in ostis iis , et honoribus eaehibendis hon modo videndum aest, quod lege sancitum, sed quid consuetudine valeat. modo tamen non eius. modi consuetudine iura indueantur , quae vel Melesiae deeori ore manlur, vel rectam divinorum osse torum administrationem turbem, quae licet longaevo usu inducis , adhuc lamen poterunι legitima auctorι Iare aboleri.

DE IURE PATRONATUS

I. in Regno neapolitano sub militari regimina civiles loges latae sue. runt die XVIII. tulit 18or , XX ll. deeembr. I 8o8; et XXII tulit I 8i3., quae ius patronalus euertebant: hae profecto in reditu Perdinandi I. in nostras ditiones penitus abrogatae sunt: hine pauca da eodem iure, brevi. tale, qua par est, subnectere iuvat, ne illud praeteriisse videar. iὶ Lib. II. cap. v.

125쪽

II. Enimuero eum iuspatronatus legitimis caussis adquisllum a sua institutione ad Ecclesiae, et Reipubliea utilitatem a Potestate tum ecclesia stica, tum civili sartum, lectumque semper fuerit servatum, hinc conventione novissima an . I 818. de abrogandis legibus , quae in ipsum ius sub militari Gubernio latae erant, diserte suli provisum. lIl. Et nimirum arι. v. eiusdem conventionis cum dispositiones de canonieatibus, atque Capituli dignitatibus in Ceelesiis citra Pharum ex lantibus, ibi latae essent, diserte cautum easdem in canonicatus patronatus regii, ecclesiastici, si laicalis minime respicere. IV. Rursus art. VII., quo cautum de sussicienti paropeiarum congrua , excipiuntur etiam tituli curati iurispatronatus canonice adquisiti, respectivis patronis illud oneris relinquendo.

V. Quar8 a pientissimo Rege Nostro Ferdinando I regio diplomate sub

dio x X. Iulii an . 1 SI 8 decretum. t. Dispositiones legis an . I 8o7. lata B, ac reg. diplomat. an. I 8I8 , et I 833. , quae ui mirum iuriSpatronatus extinctionem respiciebant , penitus abrogari. g. Paleon ala ecclesiastica , et laicalia , lieet curata, in patronorum iura redintegrentia iuxta canones cum omnibus iuribus tam utilibus, eum onerosis, et honorificis. VI. Illud etiam animadvertendum est, quod redditus vacantium bene g. eiorum iurispatronatus ad diomesanam administrationem , quam conveotio an . I 818. instituerat, devolvuntur. Supremi enim Concordati Executores ad rem diserte dixerunt: a cuiusvis benescii redditus sive iuris patro uatus , I si vo liberae collationis sub eodem respectu esse existimandos , adeoque a praedia iis litulis adnexa , utpote Deo dicata , eorumque fructus vacantes beneficio, dioeeesanao Administrationi tribuendos esse. Excipiuntur veros legata pia, nee non patronatus , quibus conditio inhaereat vel in ipsa ere-I ctione, vel posteriori instrumento , qua diserte praescribitur vacantis he-3 neficii fructus, in certos usus esse erogandos. a IIane porro declarationem

latis logi hos confirmarunt, tum Summus Ponii sex Pius VII. anno I 8i8 , tum Rex Noster Ferdinandus i. regiis rescriptis sub die II. ianuarii I 8is.,

el l V. augusti i8ar, quorum altero statutum, declarationem, quam exposuimus in utriusque Siciliae Regno executioni mandari, altero pro uvisum ,

ruod Episcopi ex aequo, et bono controversias, quae inter partes de beneciorum redditibus exoriron tur , dirimerent. Additum etiam fuit quod sieziscopali autoritati litigantes non parerent, iudex laicus quod opus esSQt ,

expleret.

VII. Praeterea eum pulla saera disciplinas ratio patiatur eleri eos in perpetuum aliquod obire in altaris ministerio ossieru in , nisi ab Ecclesias Pastoribus sint canonice instituti iὶ , hine controversiae omnes , quae vel de beneficiorum collatione vel de qualitatibus beneficiariorum, vel de ipsius benescii privatione, vel de Oxeitandis, coniungendis, vel partiendis benem eiis oriri possunt , in soro dum laxat e eclesiastico rite definiuntur.

ι . can. omnes basilicae Io. c: XVI. q. I. Alex. III. in eap. ex frequentibus 3. de instit. Bonis: VIII. ear: I. de reg: iuris in VI.

126쪽

Etsi autem ius patronatus sit lemporale ) quatenus per dolationem, aut

Eeelesiae landationem adquiritur,et eum bonis in haeredes transfertur, ossicio lamen saero, rei nempe spirituali illud cohaeret, ac proinde quae spiritualibus sunt adnexa,eodem iure iuxta canones existimantur, ac ipsa spi ritualia i , cum res magis digna, nempe spiritualis ad se trahat minus diis gnam, et accessoriam, id est temporalem ain. VIII. Quamobrem conventione inita an . 174. r. inter Benedictum XI v. Summum Pontificem , et Carolum i Ih utriusque Siciliae Regem cap. VI. nrt. IV. diserte sancitum : caussas beneflciarias ad episcopale forum Pertinere, dummodo non actatur de iure patronatus regio , aut Musili in iis tantum caussis, quarum decisio eae eo pendet articulo , titrum sit patronatus fetido adneaeus, an non, auι de universitate bonorum in aliis Mnes iis laicalibus , iuripolronatus Obno aetas. Hinc exorta controversia .inter patronos simplicis beneficii in quadam Ecclesia aversanae dioeeesis erecta, regio rescripto sub die ix. Ian. an. Irro. suit provisum, quod eius dem Eeelesiae Episcopus illam definiret. IX. Denique concordalorum lege an. I 818. art. XX. sancitum , quod Episcopi caussas ecclesiasticas in eorum foro cognoscerent, atque de illis sententiam ferrent. Undo regio rescripto sub die lX. Nov. I 839. episcopalis iurisdictio in ea ussis beneficiariis de patronatu ecelesiastico , et Iaicali apertissime agnita fuit, ae proinde expresse decretum quaestionem exoriam de Primi certatu huiuses Ecclesiae metropoli lanae iuri patronalus obnoxio inter agnatos ot cognatos ex familia de Ianuario descendentes , ecclesiastico iudicio desiuiendam esse.

TITULUS XXVI.

I. Peeulium sic dictum, quasi pusilla pecunia, sive patrimonium pusil-

tam , quod servus domini permissu separatum a rationibus dominicis habet 3 . De vlirio peculii genere opportunius in institutionibus civilibus rillud aistem hie tantummodo observandum, bona, quae clerici in Ecclesia oministerio sibi comparaverint, non immerito peculii nomine donari. Siculi ') Summus Pontifex Alexander III. in cap. de iuro I 6. do iurepat.) iuspatro

natus temporale adfirmat, quippequod ex re temporali, a prodiis nempe , quae Deo dioantur , orium ducit. Istud autem ius spirituali dicitur adnexum ob quamdam a cietatem, quam illud cum re spirituali, id est cum Ecclesia inire vi dotur, ut opinatur Panormitanus: Vel per antecedentiam, quia praesentatio, tecedit exorcitium spiritualis officii, quod clericus Ecclesiae prostare debet, ut iradit de Marca lib. VI inde coneor. Sacer. , et Imper. cap. 24.), vel denique, quia ordinatur ad spiritualia, nempe ad praesentationem clerici, ut beneficio instituatur , ut docet S. Thomas I. a. quaeSl: IOO. art. 4. i. Tandem Cationisiae iuspatronalus etiam spirituale dicunt, quia in christiana communione illud sundamentum liabet, nec non in commercium sine labe simoniaca v niris non potest. et patroni in poenam admissi alleuius gravioris criminis eodem iure ecclesiastica Iego privari possunt. ιὶ Cap. V. ex. de ror. permul. - I) Cap. VII. ex. de trans:

3j L. V. Dis de peeulio, et L. XXVII. Dig. M a quirendo rer. domin.

127쪽

enim peculii apud romanos servus non verum dominium , aut proprietatem habebat, sed lantummodo usum, et ad in inistrationem, et quidem do. mini ipsius, permissu, ad quem, servo moriente, peculium eum suis indoadquisitis accessionibus ipso iuro redibat, ita cleriei bonorum eeclesiasti eorum non nisi ad in inistrationem habent, ipsisque decedentibus, ad Ecclesiam, cui a fidelibus primitus oblata sunt, ex sui ια natura redeunt. Il. In libris doc relatium titulus proflat, cuius λεὶαμα de peculio clerico rum. Verum in decretalibus, quas titulus ille complectitur, peculii nomen non occurrit, sed duntaxat in ipsis cavetur, ut bona, quae clerici ex Ecclesiae ministerio pusi ordinationem sibi adquisiverint, ad Ecclesiam, tanquam res ad ipsam pertinentes reservantur: quamobrem admodum verisimile esι rebus Ecclesiae, quae clericis ad tisum conceduntur , nomen Reculii in

ditum fuisse, postguum facta beneficiorum erectione , insa bona Eccleatae, quiasi tu quι burdam portiones silvulis lutitis adnesia, dividi, et mcommuni massa bonorum Meleaiae separari coeperunι i .lli. Igitur bonorum ecclesiasticorum eleri ei non nisi administrationem habent, et usum eorumdem proprietate Ecelesiae reservata ; idque pluri-

hus ovincitur.

Ae I. Iulianus Pomerius des bonis Leelosiae in hune modum statuit a) et seientes nihil aliud esse res Ecclesiae, nisi vo Iasidalium , pretia ρe ea

torum, eι patrimonia Pauperum Si haec bonorum Ecelesiae inici est, quisnam eorundem dominium unquam sibi vindieabii ra. Porro iam antea Augustinus epistola L. bonorum Ecclesiae non nisi procurationem, sive administrationem elericis adseruerat, qui id iuris tantummodo sibi tribuant, iisdem scilicet, aeque ac pauperes , et simul cum pauperibus, utendi: ει PGNVerum, compauperes stimus, et nostra sunι, et

illorum Si uutem privatim, quae nobis at siciunt, possidemus, non suntiata nostra, εed Parvertim , quorum procvralionem quodammodo Serimus, non proprietatem nobis usumasione damnabili vindicamus. 3. Omnes quotquot in Ecclesia unquam sto puero Episcopi, et elerici pietate, doctrinaque conspicui suis praecoptionibus , exemplisque tradiderunt oleri eis ex Ecclesiae redilibus haud licere, nisi necessaria percipere , aliquid amplius accipere sacrilegium esse, reliquos , qui superessent, iupauperes omnino erogandos. concilium antiochenum ean. XXX. hoc doea pilo sic dicernit: Discuus eeclesiasticarum rerum habeaι potestatem ad dispensandum ercta Omnes, qui indistens, eum summa reverentia , et timore Dei. . . Quod si convertat res Ecclesiae in suos usus domesticos ... synodo Provinciae Poenas ipse Persolvat. Tum canon ex sie dictis B pO-

stolicis nuin. XLI: potestate eius , Episcopi, indigentibus omnia dispen Sentur per Presbyteros, et diaconos. Eadem habent et alii eonciliorum

canones in hane rem sanciti: ad haec ei Patres aeque orientales , ac ocei

dentales apud Thomassinum 3 . Hactenus produeia speciminis duntaxat

loco esse possunt.

IV. Neque dicas bona ecclesiastica hane naturam exuisse , ubi redditus Ecclesiae tu portiones partiti, ae in beneficia oreeli sunt. Namque I, Pliam

128쪽

pogi einsmodi partitionem bona oeclesiastica passim dicta sunt vota fido.

lium, prelia peccatorum, ol patrimonium pauperum: ila s. Bernardus, Po- rus Damianus, Peleus Blesensis, celebriora concilia provincialia eliam posterioribus saeculis habita, ac postremo synodus tridentina 13. R. Bona ecclesiastica ex primigenia sua origino, quae ipsis in δης essentialis est, oblationes fidelium sunt Ecclesino factas , ut indo Ecclesiae ministri non dilescant, aut luxurioso secum agant, sed tantummodo , ut inde alimonia percipiant, reliqua vero pauperibus distribuant. Siculi enim dignus est mercenarius mercede sua , ita non debet unus esurire , dum Bl-Ier ebrius est. Ad rem s. Bernardus et e concedisur Eryo tibi, ut si benaeseservis, da altario xivas, non autem tit de altario luxurieris, ut de a tario superbias, ut inde compares tibi fraena aurea, sellas depictas,caIcaria deamentata ... quidquid praeter necessarium vietum, ac simplicem Mestilum de altario retines , tuum non est, rapina est, sacrilegium eSt. 3. Ex Christi doctrina, quam luculentius exponit Apostolus , ea prorsus omnium terrenorum bonorum ratio fidelibus hahenda est; nimirum ut vi-Clu, veStilu, celerisque ad vitam honesto agendam neeessariis sibi reservatis, reliqua indigentibus distribuant, atque ita quantum corruptae naturalconditio seri, ex superfluis divitum opibus pauperibus recreatis , omnes ex nequo Deo bonorum omnium Iargilori grates rependaui. Unde Lucae XI.

4 I. Uuod superest, date eleemosynam: et discritus s. Paulus 33: habentes autem alimenta, et quibus Iectamur, his contenti simus. Et alibi 43:ελι mores sine avaritia , contenti praesentibus. Haec autem verba non simplex consilium osse, sed verum praeceptum consentiunt plerique sanioris doctrinast theologi, ac interpetres. Sane Gulielmus Estius iu dicta Apostoli loca in hune modum se habui: quaeres utrum consilii sit, an Praecepti, quod dicit, his contenti simus, respondeo, praeceselum esse , idem gus ad Omnes pertinens, atque adeo eae ipsa naturae teste Profectum. . . Si adfluant divitiae, retineri licite possunt, modo cor iis non a senatur, sed Secundum Dei leges expendantur in necessitates aliorum. Etenim et hoc natura docet, et charisas erigit, ut membrum abundans re sibi Nou necessaria , transmittat eam ad alia membra quae indigent. Hahetur idem praeceptum ad hebraeos XIIII sint mores sine avaritia, contenti praesentibus. Porro quod disimus in Apostoli verbis contineri, amplius coni mrat per hoc, quod sequitur; nam qui volunt divites fieri, incidunt in lonlationem, et in laqueum diaboli: hactenus Eslius. Porro si hoedo terrenis quibuscunquo bonis iudicium serendum est, quam poliori iuro idem statuendum orit do bonis Ecclesiae 3 praesertim quum haec clericis non propter operas, laboresquo praestitos , scd duntaxat propter indigentiam adsignata sint. Ad haec illorum verum,dominium , proprietatemque iure sibi adserunt laici, at.istorum nonnisi dispensationem , administrationumque clerici sibi vindieare possunt. Ad rem canones sic dicti apostolici can. XLI.: potestate eius Episcopi indigentibus Omnia dispensentur ...

eae his autem quibus indiget si tamen indiget ad suas necessitates , e ι

Apud Thomass. ibid: el apud Espenium pari. II. lilui. XXXI. cap. 3. 2ὶ Epist. II. ad Fulconem. - 3) Epist. I. ad Timolli. VI. 8. - 4ὶ Epist. ad hebr. XIlI. 5.

129쪽

nae pereyrinorum fratrum usus ipsa percipiaι. Et ea non anti lienus XXV. parιωmeι autem, et ipse, quibus indiget c si tamen indigeιὰ tam in stiis

quam in fratrum, qui ab eo suSemiuntur, necessariis usibus sero futuris. Pro laeto ex dictis quisnam non colliget,clericis reddituum, quos Ex Eeclosiae bonis accipiunt, haud quidem dominium , vel proprietatem , at verooeconomiam duntaxat, sive dispensationem sibi adserere licere

clesiasticis monumentis illud quoque et sci, cogique posse videtur , scilicet clericis in reddiluum ccclesiasti eorum usu moderation m servandam. Et sane Hieron Imus in hane rem sic habet i): ostolus multis, qui allari, inquit, Serviunt, de altari participanti et vivunt. Permitti ur tibi, o Sa. cerdos, ut xivas de altari, non υι maeurieris. Non absimili ratione loquitur s. Bernardus , cuius verba modo protulimus , Ambrosii , et Augustinitum in vestitit, lurn in mensa frugalitatem, sobrietatemque graphice descri-hil Possidius sa). Tum Augustiuus ipso serm. LV. de diversis : volo Ialia viserat Sanelitas vestra, quibus quasi esto decentius utar. Ouferatur mihi verbi gratia byrrhum pretiosum , foris decet EpiscoPum ... Oualem

potesι habere presbyter, qualem Aotest habere decenter diaeonus. et subis Haeontis, talem volo accipere, quia in commune accipio. Si quis meliorem dederit, vendo, quod et facere soleo. . . vendo, et erocto par eribus. Si hoc enim delectat, ut ego habeam talem. Hel unde non erubescam. Fateor enim vobis, de pretiosa veste erubesco; quia non decet hanc professionem, hanc admonitionem ,haec membra, hos canos. Similia frugalitatis exempla tum in antiqua, tum in recentiori ecclesiastica historia passi ut ocis

currunt 33. I. At enim huiusmodi frugalitas sanctissimis Ecclesiae Episcopis voluntario, sua Ino sponte suscepta dicenda erit 3 haud sane; ecclesiasticae enim sanctiones identidem sancitae occurrunt, quibus Ea praescribitur. Sic canones

carthaginenses XIV., et XV: ut Episcopus non longe ab Ecelesia hospitio. tam habeat . . . O Episcopus vilem supelleclitem , eι mensam, et victum paverem habeat, et distritalis suae sucιoritatem sis, et viliae meritis quaerat. SInodus antiochena can. XXV: Participet autem eι ipse, qui. hus indiget. . . ita ut in nullo qualibet occasione friaudentur, Data a. a.

stolume habentes victum, et legumentum, his contenti si inus. Uuod si cov. tentus istis minime fuerit, convertat autem res ecclesiasticas in auos usus domesticos, et eius commoda ..... Synodo Provinciae poenas iste Persolvat. Eadem habent synodi laodicena can. LV., sardicensis can. VIII. ,eabilonensis II. can. IV., parisiensis V l. ean. XIX. , sγnodi trullana Cau. XCII. , ni caena II. can. XVI. , aliaque secutis temporibus habita concilia, ac demum s3 nodus triden lina 4O , concilia provincialia mediola. non si a s. Caroli Borrumaei lum ei provincialia neapoli lana I. c'. Pa. et II. tit. IX. cap. 5. Videsis Τhomassinum ibidem. VII. Duo hic supersunt excutienda: primum, num clericis , quibus exhonis patrimonii abunde est, ex ecclesiasticis redditibus vitam transigere

Ii In Micli. eap. II - aὶ In vita Augustini cap. XXII. - 3ὶ Videsis Thomas.. cap. XXXIV. ad XLI. 4ὶ Sess. XXlI. de res. cap. I.

130쪽

sas, iusque sit, bonis patrimonialibus, vel seorsum reservatis, vel in usus pro- sanos oxpensis. Alterum, num clorie is de bonis Ecclesiae testari liceat. Poris ro ex productis in hoc titulo haud paueis ecclesiasticis sane lionibus, laninquam ex iactis landa mentis, utriusque capitis desinitio erui posse videtur. VIII. Et sane primum quod speciat, communior quidem recentioris aevi

CBuomfilarum ,, ei theologorum seri sententia, ut ea clericis tribuatur saeuutas, qua scilicet, reservatis patrimonii redditibus, possint ex bonis Ecelesilao vitam ducere: at quomodo haec opinio eum inconcussis, immobilibus, nullique mulationi obnoxiis disciplinae ecclesiasticae canonibus conciliari queat,

profecto non video.

IX. Et sane I, clericis ex ecclesiasticis proventibus nonnisi quantum indigent, sinamen indigent, participars fas est. II. Non tanquam merces pro Praesti is operibus, sed tanquam vitae subsidia redditus ipsis ab Ecelesia adsignati sunt. III. Tanquam pauperes, vel pauperum compauperes Victum, vestit umqua ex bonis Ecclesiae accipiunt. IV. Bona Ecclesiae patrimonium Pauperum sunt, quorum administrationem duntaxat sibi iure adserunt clerici. V. Ex Christi doctrina: ρratis accepisIta fratis die, lenentur clerici Ecclesiae , plebique ministerim gratis exhibere: in quod praeceptum, uti nou impingunt, qui ex bonis Ecclesiae nonnisi stipendium accipiunt, quo ul possint laborare, paseantur, ita illud violare videntur ii, qui patrimonio diviles ex bonis Melesiae vivere malunt. X. Merito igitur Cardinalis Bella eminus, Thomassinus, Estius, Prosper Fagnanus, Espenius, aliique purioris disciplina o ecclesiasticae studiosissimi theologi, et canonislao in alia omnia abeunt, beneficiariis nonnisi ob indigentiam proventuum ecclesiasticorum usum tribuentes. Iam vero inde Doeolligas clericum patrimonio divitem beneficium retinere non posse, uti quoque neque improbanda videtur illorum clericorum praxis satis antiquitati consormis, qui, ut expeditius Ecclesiae, ac plebi ministerium exhibero valcant, domesticum patrimonium dimittentes, de altari, cui inserviunt, vitae subsidia sibi parant i). o XI. Quantum vero ad allerum, scilicet num clerici de bonis ex Ecclesias ministerio sibi comparatis deeedentes per labulas, sive testamentum disponere possint, paucis me expediam. Antiquitus quidem cleri eis de honis Eeclesiae testari omnino fuisse velitum constat ain: cleriei qui nihil habentea ordinantur, omnia quae posι ordinationem com ararunι, Ecclesiae com ferre iubentur duntaxat de bonis, quae ipsis De ι liberalitate alicuius , vel auccessione cognationis obvenerinι, facere inde, quod eorum proposito con=rtiis, ipsis permittitur.

ad saeculum usque XII. in Ecclesia perdurasse videtur. In concilio enim lateranensi III. cap. VII adversus clericos , qui bona per Ecclesias suas adquisita in alios transferre praesumebant, in hunc modum sancitum est: hoc igitur, quia antiquis canonibus constaι inhibitum , nos indemnitati Melesiae providere volenses , sive intestati decesεerint, sise aliis cou- i) Vide sis Thomass. ibid. cap. V.- g Can. apost. XL. , antiochen. XXIV., et

SEARCH

MENU NAVIGATION