장음표시 사용
231쪽
ao8 pragmaticis, ex Patrum testimoniis, ex divinar scripturae oraculis soratius sit defensurus. Hac super re legi meretur libellus Uernaculus auis thoris, quod scitur, Ratis bonensis, dignitate, & eruditione insignis ' .
sed quod praeeipue offendit Punctatores Em sanos, est formula obedientiae, & fidelitatis, quam singuli Germaniae Episcopi in sua comsecratione Pontifici jurare debent. Hosce igitur ad ipsam originem hujusmodi juramentorum reducam oportet. lnde cnim a Seculo V, ut
doctiss. Thomassinus docet 'D, juratam fidem Archi - & Episcopi exege. runt, illi quidem a sitis Sustra ganeis, isti vero ab inferioribus Clericis. Neque id frustra: etsi cnim alias jam essent ad obedientiam obstricti;
expressius tamen obligatio inculcabatur, quo constantius observaretur,
ut Concilium Toletanum XI dc a. 6 6 loquitur: Solet plus timeri, quod 'rulariter pollicetur, quam quod generali innexione concluditur. Seculo VIII S. Bonifacius Germaniae Apostolus, & Episcopi sucum in Concilio com gregati primum solemne obedientiae juramentum ' ') & sponte quidem sua romano Pontifici Grogorio II praestiterunt: rebus enim ecclesiasti eis per Galliam misere collapss intellexerant ad Ecclesiae honum nihil esse utilius , nihil eis cacius, quam arctissimam cum supremo capite conne. xionem. Sed hodie maximus lapis offensonis esse dicitur formula jur, menti, qua non amplius canonica solum obedientia, sed & fidelitas ei
similis , quam Vasalli suis dominis praestare debent, ab Episcopis Papae juranda est. Nolim ego justissimas, sed & odiosissimas caussa g, haudquaquam Episcopis gloriosas, singillatim hic exponere, quare S. Gregorius VII ab Aquillensi Patriarcha, & postea illius Successores a Gemmaniae Episcopis hoc juramentum exegerint. Id generatim nostros Arachi - & Episcopos oportet meminime, molestam sibi hodiernam jurandisormulam inde ex quorumdam Antecessiorum suorum desecti hus ab apostolico culmine profluxisse. An nostris diebus adhuc necessaria vide tur tam stricta, & explicita Episcoporum promissio suae erga apostoli. eam Sedem fidelitatis, & dependentiae, id ego non definiam, sed Publici judicio relinquam , hoc unice cum laudato Thomastino admonens: Satius est remediis minus necessariis uti, quam iis abstinendo in eas revolvi calamitates , quibus rursum summopere ncce laria snt. S. 29. 8. Egei fiminns neue Eeinerlumien si feriis Nesiillat beς Tinser ongregog Iis 8.
') Vetus, & nova Ecclesiae disciplina Tom. 2, Lib. 2, Cap. 44, 45, 46. Canoniea liade vocabatur obedientia, quippe ex antiquis Canonibus Papae debita.
232쪽
Nonne autem injusta sunt, & servatu impossibilia, quae nostri Episcopi imperii Principes Papae juramento promittere tenentur Non, injusta sunt, dico, sed plane justissima, ad quae aliunde. etiam sine jurejurando Episcopi tenerentur. Nam quilibet christiani Principes, mulato magis ecclesiastici jure divino sunt obligati ad potentiam suam eontra sanctae Religionis hostes juste adhibendam. Item temporalia quoque hona S. Matris suae, romanae Ecclesiae, & quae ad decorem spectant,& authoritatem supremi fidelium capitis non tantum Episcopi, verum etiam omnes Christiani pro suis viribus conservare, & defendere tenentur. Ea autem quam Optime ab ipsis Imperii Principibus servari possunt, si dare parati sint Deo, quae Dei, & Caesari, quae sunt Cambris. Rem hanc Barthelii, aestimatissimi apud nos Iurisconsulti propriis
verbis declarabo, qui, ubi de concordatis Germaniae a Pontifice Nico lao V confirmatis tradiavit, ita concludit '): Hoc igitur emeaei sano Aest argumento, nec Nicolaum, summum Pontificem alia juramenta ab.
Episcopis Imperatori, & aliis praestanda subjectioni si hi ab iisdem debi--ae praejudicare credidisse, nec Status concordantes illud juramentum, Aquod summo Pontifici in consecratione emittitur, cum Imperii detri- semento conjunctum, aut imperatoriis juribus adversum existimasse. -Certe nec prudens quispiam, nisi vel aversione quadam in Sedem apo- Astoli eam, vel partium studiis, aut Religionis, educationisve pr judi- ,,ciis nimium radicatis praeoccupatus fuerit, ex indole, aut tenore ju- amenti ipsuum et damni alicujus, aut Imperatori, aut Imperio peribomescendi umbram facile inveniet, dummodo duplicem, quam Episco- ,,pi Germaniae gerunt, personam penitius consideraverit. Sic enim juramentum a Principibus ecclesiasticis, tamquam Episcopis summo Pon .difici tantum quoad ea, quae ad Ueram utilitatem, & jura Ecclesiae v a pertinent praestari; nequaquam Uero ea, quae cum Imperii deir,
semento, conjunsta sunt, aut ad illud propiorem respectum involvunt, is concernere haud dissiculter intelliget. Nihil sane aliud disertus ejus- sedem tenor exigit, nisi ut secundum Christi monitum & Deo, & Pon. Mifici reddantur, quae Dei sunt, atque Pontificis; &Caesari, ac Impe- serio, quae sunt Caesaris, ac Imperii: qua regula veram Imperii simul, se& Sacerdotii concordiam cum utriusque semper selicitate arctissime, conjunctam contineri Cerdum est. . Co a De Concord. Germ. Ditari. 3, Lap. 3, q. 39a -
233쪽
De jure carissos majores ad se oocandi, seu reseretandi.
si a est omnium Catholicorum aeque, ac ipsorum adeo Febronianorum sententia, cum in linem a Christo universalis Ecelusiae Primatum Petro suisse commilsum, ut unitas inter fideles omnes conservaretur, prout s. Hieronymus dixit ' : Unus eligitur, ut Capite constituto schi a. tis tolleretur occasio. Idem jam antea Cyprianus in epistola ad Corne. sum P. perscripsit: Neque aliunde haereses obortae sunt, aut nata sunt ,,schismata, quam inde quod sacerdoti Dei non obtemperetur, nee,iunus in Ecelelia ad tempus sacerdos, dc ad tempus Judex vice Chri . sti cogitatur. Quin ipsi Apostolorum aevo proximus S. Irenaeus praeclarissimum dedit testimonium, ad romanam Ecclesiam, tanquam ad initatis centrum omnes reliquas particulares debere convenire, & hujus traditione originaria quascunque no Uiter inventas haereses confundi η ):,iEcclesiae ab Apostolis Romae sundata: traditionum indicantes confundi-ismus eos, qui quoqu0 modo Vol per sui placentiam malam, vel vanam, loriam, vel per c citatem, & malam scientiam, praeterquaim op ODistet, colligunt. Ad hanc enim Ecclesiam propter potentiorem Prin- ipalitatem necesse est omnem convenire Ecclesiam. Ita quam ce ultimum ost omnium ovium curam soli Petro tradi tam fuisse , ut sub
uno Pastore unum esset Christi Ovile: Pasce oves meas. rgo jus p Ou-useii Primatus e lentiale, & immediate in divina institutione fundatum
vel ipsis adversatiis haud dissilentibus est omnium Ecclesiarum cura, Iollicitudo. I Iaec autem, quod sano capite nemo mortalium negaverit, eorum, quae in Ecclesiis particularibus contingunt, cognitionem requirit, non otiosam solum, quae inanis sciret, sed efficacem, & jurisdictione praeditam. Cum porro absentia cognosti per homines, nisi relatione non possint, sequitur, res, si quae dignae sunt, seu graviores ad Petri Vicarium necessario esse reserendas. Atque hanc referendi majores caussas necessitatem, quae supremam unius jurisdictionem, seu Monarchiam, etsi Febronius id neget, indicat, primaeva Ecclesia jam agnovit, fides terque observeviii. Ut more meo brevia sim, ex quatuor dumtaxat pri*js seculis exempla proferam.
234쪽
g. a. In ipso adhue naseentis Ecclesiae exordio Corinthii ad s. Clemen. tem Romanum epistolam scripsere, in qua discordiae apud ipsos obortae
caussa expolita, non consilium tantum, sed & auxilium implorabant. Seculo II S. Polycarpus Romam contendit ad Papam Anicetum, ut cum eo de celebrando die Paschatis conserret. Martyres Lugdunenses S. Ire. meum ejusdem Ecclesiae tunc Presbyterum ad Eleutherium P. Ob quas dam Ecclesiae quastiones miserunt. Polycrates Epheliorum Episcopus Concilio a se ad mandatum Uictoris P. indicto, cidem rescripsit, intcntata licet sibi excommunicatione, non tamen se posse obedire ex illa Majorum regula: Obedire oportet Deo magis, quam hominibus. Tam obiastinate rem variabilis disciplinae, hoc est, celebrandi Paschatis festi υam diem, tamquam divinum praeceptum defendit, ut non vereretur totam reliquam Ecclesiam praeter Asianam praevaricationis arguere. Seculo III damnatio Origenis a Demetrio Alexandriae Episcopo facta ad Pontia mim P. resertur, qui & in cam dem consentit. Ipse Origenes teste Hie ronymo epistolam ad Fabianum romanae urbis tunc Episcopum scripsit, in qua poenitentiam egit, & caussas temeritatis in quemdam Am Brosium retulit, quod ille secreto edita in publicum protulerit. S. CD prianus in quaestione de lapsis catadem Sedem consuluit, quam tum defuncto Fabiano Clerus romanus moderabatur. Ad Stephanum Papam Dionysius Alexandrinus primam earum, quae de Baptismo conscriptae sunt, epistolam exaravit, controversia scilicet sat celebri exorta, utrum
eos, qui ex qualibet haeresi converterentur, rebaptiZari oporteret.
Asricani quoquc Episcopi ex duabus Provinciis Carthagine congregati Stephano ea, quae decreverant, litteris significarunt. Idcm ille Dion 'sius X istum II de Sabellianis haereticis, qui tunc temporis increscebant, certiorem reddidit, & ne forte hallucinaretur, sententiam expetiit '' .f. 3. seeuto IU Constantinus Imperator Donatistarum caussam ad se dela tam Melchiadis P. cognitioni Romam remisit. Posteriori anno 3 Rrelitensis Condit i Patres ad Sulvestrum P epistolam dederunt, ipsum rogantes, ut decreta Concilii confirmaret, & toti Ecclesiae servanda proponeret iuxta consuetudinem, qua romanus Episcopus litteras ad omnes dirigeret.
235쪽
Ad eumdem Papam Alexander Episcopus Alexandrinus epistolam misit, qua significavit, undecim tam Presbyteros, quam Diaconos, quia Arii haeresim sequerentur, a su Ecclesia fuisse ejectos. Ipso latente Febronio ' persuasum habuit Sardicensis Synodus, romanae Sedis Antistiti, tamquam Ecclesie Cupiti, incumbere Ecclesiarum omnium sollicitudinem: hine ad Julium P. scripsit, ad caput, id est, ad Petri Sedem
de singulis quiluιscunque Provinciis elle referendum. Ex illis antiquitatis ruderibus, temporum injuria plurimum deperditis, duae adhuc aliae ad eumdem Papam epiliolae restant pontificiae Authoritatis in caussis majoribus insignia monumenta. Prima est Marcelli Ancyrani Episcopi epistola, qua coram Papa se purgat ab Arianis accusatum, quod tribunal non recusat, sed δι neces liarium sibi ait, Romam venire, caussamque suam defendere: propterea Ponti 5icem admonet, ut pro judicis ossicio
suos quoque adversarios accersat. Qui etiam vocati cum non comparuissent; Marcellus tamen esse sibi necesse duxit fidei professione apud Papam se purgare, quem & rogavit, ut suis litteris, quas ad Episopos
mittere soleret, eamdem atteXeret. Altera est Arianorum', Ualentis,& Ursa eii opistola, qua suas adversus Athanasium criminationes coram Pontifice revocant, ejusdemque bonitatem commendant, qui pro insitasξi benevolentia errori suo veniam dare dignatus fuerit. Tum apertius adhuc in causiis Episcoporum Pontificis Authoritatem profitentur, se non adfu-ruros citra ejusdem conscientiam, si aliquando ab Orientalibus malo animo fuerint ad caussam vocati. ipse denique Julius in celebri ad Eusebianos epist Ia pontificiae Authoritatis contemtum illis exprobrat ad antiquam consuetudinem pro Uocans tum generatim in causis gravioribus, tum speciatim in illa Episcoporum: An ignoratis hanc esse consuetudinem, ut primum nobis
scribatur,inbinc, quod jusum es, decernaeurp ''
Non satis consultum mihi videtur, illud quorumdam Criticorum, etiam Coustantio non excepto, effugium, singularem inde jam ab initio in Alexandrinam Ecclesiam fuisse Papae Authoritatem: hine Julium de Athanasio tantum conqueri, se inscio contra consuetudinem deposi.to. In Scyllam hi incidunt vitare Charibdin volentes. Si enim in pri. mam totius Orientis Sedem pontificia Authoritas tantum valuit, cur minus in inferiores valeret Quod si jam ab initio tam specialis dependentia
236쪽
dentia suit Alexandrinae sedis a Romana; unde id, nisi a Petri Author,tate repetendum y nonne adversariis vel invitis latendum, primarium Orientis Patriarchatum, hoc est, Alexandrinum inde a s. Marco, ceu Petri Legato suam traxiste originem y nonne eodem jure, nisi S majore secundae post Romanam Sedis, seu Antiochenae praerogativa, & dignitas prae aliis Apostolicis a Petro, ceu fonte suo derivanda nonne ergo vel ipsa duorum in Oriente Patriarcharum potestas, tamquam in
suos Vicarios a Petro fuit prosccta, sive delegata P nonne quaeso, in Rntiochenum, aliosque Orientis Episcopos idem jus habuerit Papa, quod in Alexandrinum Τ Sane idem habuit, & exercuit, prout facta testantur. Julius si quidem Eusebianos Antiochiae in Concilio congregatos aeque,
ac Athanasium ante suum tribunal vocat: item non unice, Lamquam contra antiquos canones iactum Eusebianis exprobrat, quod Alexandri.
num, sed quod hunc quidem ceu maximum, alios autem Episcopos quoque Sedium apostolicarum se inconsulto judicare praesumserint: ASi om nino, ut dicitis, aliqua eorum non solius Athanasii culpa fuit, iu- icium siecundu in eccle sicum canorum, nec eo pacto fieri oportuit. ,,Episcopi enim erant, & non vulgares Ecclesiae, quae injusta patiebantur, , sed quos ipsi Apostoli suam et opera ad fidem instruxerunt. Cur igitur, se& in primis de Alexandrina civitate nihil nobis scribere voluistis
Quapropter si hujusmodi suspicio in Episcopum, qui ibi τον εαι,
non praeci se, ut male vertit Coustantius, illius urbis cadebat, ad hanc, Ecclesiam scribendum fuerat. Ecclesiasticus autem Canon, quem Eusebiani violarunt, teste Socrate fuit, quod Papam ad Concilium non vocassent ') : stilippe cum Canon ecclesiasticus vetet, ne Decreta absque sententia EMGopi romani Ecclesiis sauciantur. Theodoretus de Iulio P. ita scribit ''): Ille Ecclesita canonem secutus eos jussit Romam venire. Ut pariter Sogomenus resert ' η : ,,Julius ad illos, qui Antiochiae in unum con- enerant, scripsit, atque adeo incusavit, quod clam contra fidemisConcilii Nicaeni novas res moliti fuerint, quodque contra Leges E siclesiae ipsum ad Concilium non vocaVerant: nam Legem esse ad Sacerdo- . ii dignitatem spectantem , quae pronunciat adta illa irrita esse , quae .,praeter sententiam Episcopi romani constituuntur. Hinc manifestumst, quid de quibusdam Novatoribus sentiendum, qui ad antiquos cairones reformationem praetexentes Concilium Nationale, aut Provinci,
te Germaniae sine Papa & Patriarcha suo haberi cupiunt.
237쪽
Ex quarti huius seeuli documentis insgne adhue est S. Hieronymi
testimonium, qui diserte scribit ' : Se apud Damalum ad respondem sedum synodicis consultationibus, quae ex Oriente & Occidente ad ro. Amanam Sedem mittebantur, operam navasse. Porro in quaestione, num una in Deo, tresve hypostases dicendae sint, aperte fatetur, se absque sae sitatione id dicturum , quod Damasus juberet ): MCum successore, .Piscatoris, & discipulo crucis loquor. Ego nullum primum, nisi Chrse Astum sequens, Beatitudini tuae, id est, Cathedrae Petri communione,,eon socior: supcr illam Petram aedificatam Ecclesiam scio. Non no. Avi Uitalcm, Moletium respuo, ignoro Paulinum. Quicunque tecum Anon colligit, spargit. Discernite, si placet, Obsecro, non timebo Atres hypostasios dicere, si jubetis: Ego interim clamito, siquis CDisthedrae petri conjungitur, meus cst. Domum cum Himerius Tarraco. nensis Episcopus Stricium, de quibusdam disciplinae capitibus consuluisset, respondens Ponti sex ita loquitur: Ad romanam Ecclesianr utpote ad caput ita corporis retulisti. Itaque ex luculentissimis hisce quatuor primorum se .vulorum reliquiis conflat, a singulis ubique terrarum Ecclesiis ad roma. iam propter Primatus liti Authoritatem rerum seu caullarum graviorum relationes fuisse factas. Etsi Pontifices pro sua humilitate ab odiosia uspumis voce in responsis, decretisve sitis abstinuerint, vim tamen obiugandi iisdem inesse ollenderunt severissimis paenis in rc stactarios vel illatis, vel saltem intentatis, uti de Siricio conflat, Julio, Stephano, &Victore, nemine uno ex Catholicis hanc pontificia: Authoritatis potestatem impugnante.
Unde plena jam in luce apparet Febroniana Falsitas: si Paulatim
simagnum Papae Authoritatis pondus accessi se per hanc reserendi com uetudinem , quam deinceps Pontifices in necessitatem verterint, &Mpro iure postularint. palsum est enim, & a christiana Religione alicia mim Fchronii suppostum pro mero litirtatis face arbitrio has consultationes, relationesve a particularibus Ecclesiis ad Romanam mitti caepisse. Id s ctum fuisse ex jure universialis sollicitudinis Petro divinitus conmissae & a lata primae et Ecclesiae monumenta testantur, & ipse Fcbronius nunc fibi comtradi.
238쪽
tradicens supra fatebatur. Ergo falsum quoque est consequens: sed jure suo eoque divino inspectionem in res Ecclesiarum gravi res exigere poterant summi Pontisces, & particulares Episcopi necessitatem illas re, ferendi, ecclesiasticis etiam Canonibus firmatam agnoverant. Inans eriquod Febronius subdit, alios etiam Episcopos e. g. Cyprianum, consul, tos suisse. Conveniens enim iit, ut Cyprianus Africae Primas, aut alsi Orientis patriarchae a suis inferioribus Episcopis in rebus dubiis consule rentur, praecipue ubi propter locorum distantiam, & persecutionis su rorem ad supremum Caput non tam facilis esset recursus. Ait men ii ii Episcopi, vel singulatim, vel certe in Concilio congregati , si causilis gravitas exigeret, ad Papam solebant recurrere. Accedit, quod hingisa de consultationes propter singula rom personae consultae qualitatem po, tius, quam ollicii praestantiorem dignitatem factae fuerint. Ita Damasus Papa vel Hieronymum Presbyterum consuluisse legitur: ita hodie quo.
que Universitates virorum doctorum non raro consuluntur; quis autem
lamniet, id ordinarii judicis jurisdictioni praejudicare Τ Si quis potest,
ostendat, aliis Episcopis praeter Romanum omnium Ecclesiarum solliciis tudinem, & jure quidem divino competere; osteddat ad allum Episco. pum ex toto terrarum Orbe rela tones suisse factas; ostendat, ex antiquissimis Ecclesiae canonibus id fieri debuisse; ostendat dehaunia ab alio quodam Episcopo in totum orbem christianum jurisdictionem fuisse exercitam, agnitamque. Quod porro Febronius ait, a Theodosio Imperatore tale privilegium relationes exigendi Constantinopolitano Episco. po suisse indultum ; haud nego conveniens esse,' ut Patriarchae, vel Pr, mali suo in seriores Episcopi sua dubia proponant: sed hoc certum est, ad Papam ceu universa te Caput Ecclesiae jam inde ab initio, & constanter factas fuisse graviorum rerum relationes , fierique debuisse , sive id immediate per Episcopos, sive mediate per suos Primates contigerit. Ceterum Theodosius hoc suum mandatum revoca Uit, postquam ci ib- reptio innotuit lilyrici Episcoporum, qui schismatis sensa laventes PM triarchatui romano sese subtrahere, & Constantinopolitano subdere vo, lebant. Vide Antilabronium vindicatum, seu doctissim. P. Zachariam Nautiquam ergo cum fide catbolica cohaeret, sed maledicentia adversus
bd dem apostolicam est sequens clausula: -Igitur boe jus relationes cxbogendi sua origine nulli Sedium proprium est, & a meo ab una parteiastristius vindicatum, ab altera remissius cognitum viam aperuit mutam
sidi Consilia in Mandata, Directorium in Imperium. S. I.' Pari 3, Differt. I, cap. p.
239쪽
re, inter relationes de rebus statum universalis, vel tantum particularis Ecclesiae tangentibus. Uana distinctio, inquam, catholicum siquidem dogma est omnium, & singularum Ecclesiarum sollicitudinem ex institutione divina Petri Uicario esse commissam. Hinc primis jam tempori. hus ex singulis Provinciis Orientis aeque ae Occidentis de rebus suis gravioribus Relationes Romam mittebantur: hinc Victor Papa Asianos tantum circa diem celebrandi Paschatis diversos communione privare decrevit: hinc Synodus Sardicensis statuit, ut de singulis Provinciis ad Caput reseratur. Ergo quilibet Ecclesiae status, seu particularis sit, seu universalis, a cura supremi Capitis dependeat necesse est, adeoque graviora negotia semper illuc ad notitiam reserenda sunt, prout antiqui canones statuerunt teste Avito Uiennensi Episcopo sec. VI ' : se synoda- istium legum esse, ut in rebus, quae ad Ecclesiae statum pertinent, , ,si quid dubitationis fuerit exortum, ad romanae Ecclesiae maximum Sa- erdotem, quasi ad caput nostrum membra sequentia recurramus.
Quanta injuria summi Pontifices seculi U, & sequentium sugillen.
tur, porro discutiamus. Omnium primus fuerit Innocentius, qui m Jorum caussarum mentionem secerit hisce verbis ): ,,Si majores caussae Ain medium fuerint devolutae , ad Sedem apostolicam , sicut Synodus sistatuit, & Vetus consuetudo exigit, post episcopale judicium reseran-δur. Uaria hic in susipicionem nititur trahere Febronius: Imo Verba, vetus consuetudo, apud Labbaeum, & Iustellum non reporiri. udo Has quoque caussas inprimis ad Episcoporum tribunal pertinuisse, quia dicitur pH episcopala judicium. 3Π0 Quod de saluto nodali legitur, non ad canones Sardicensis Concilii spectare, sed ad cpistolam Julio P. missam.
Hisce cavillationibus oppono clarissima illa primorum quatuor seculorum jam antea a me allata documenta, unde falsum aperte est, primum suisse Innocontium, qui res graviores ad se referri jusserit, cum jam antea ad ecclesiasticum canonem, & consuetudinem Iulius P. provocarit; nisi forte inaniter de solo nomine caussia majoris velis viti litigare. Nunc ad singula: primum, scilicet antiquam suisse consuetudinem ad Papam res rendi,
240쪽
rendi, ex primis quatuor seculis jam demonstratum est. Etsi autem haee duo verba vetus consuetudo in duobus impressis desnt, apud Harduinum tamen, Antonium, Augustinum, Coustantium, & in probatissimis ab eo. dem laudatis Manu scriptis prostant. Ad alterum: etiamnum si qua in Dioecesi causia gravior e. g. fidei fuerit orta, possunt Episcopi unacum
suo judicio prae liminari rem ipsam ad supremum Pontificem reserro: un. de sententia finalis expectanda est. Dein vero hic observari meretur, Innocentium in cit. epist. cap. a inter caussas majores, & minores clare distinguere: de his enim dixit: ,, Caussas Vel contentiones inter Cleri. os tam superioris ordinis, quam etiam in serioris a congregatis Hua. ,,dem Provinciar Episcopis terminari debere : nec alicui liceat reli. sidiis his Sacerdotibus ad alias convolare Provincias, Me praejudicio ι senien romana Ecclesire, cui in omnibus caveis debet reverentia cuHodiri. De caussis vero majoribus simpliciter jubet Pontifex, eas, etiam post episcopale judicium esse referendas. Ad ultimum: contra, ac Coustantio placet, cujus crisis, haud raro temeraria, merito hic suspeeta est, Sir-mondus, Gerhais, d 'Αquirre, Balterinii, aliique, & ante hos omnes Sozomenus i. c. hoc statutum ad Concilium Nicaemum reserunt. Λt,
quidquid sit, satis est Concilium saltem Sardi cense ita statuisse.
Post Innocentium I Febronius Leonem M. nominat, sed & interis
medii memorandi sunt. Zosmus omnia Provinciarum Galliae negotia Metropolitano Arelatensi committit ' ) , nisi mognitudo eatissa etiam nostrum requirat examen. Bonifacius I innuit Perigenem Corinthiorum Episcopum non potuisse scri ,l nisi eorum consensu, qui illis Authoritatem Sedirnpostolicae prasentabant 'η λ. Summe memorabilis est Cyrilli Alexandrini Patriarchar ad Coelestinum P. in caussa Nestorii epistola, quae ita incipit: -Si s lere, & non Pictatem tuam de omnibus, quae moventur, litteris certiorem facere citra culpam , ac sinistrae suspicionis metum liceret, prete. sertim in rebus adeo necessariis , ubi etiam recta fides a nonnullis de-- ,,pra Ua- Animadvertat Lector, quae initio se tuli V disciplina suerit, ubi Episcoporum provincialis Synodus, cujus Potestas adeo nostris diebus amplificatur, solum ea as minores terminare potuit, & hoc tantum, nisi pars una ad apotadeam sedem se verterit.