Quis est Petrus? : seu, Qualis Petri primatus? Liber theologico-canonico catholicus

241쪽

pravata periclitatur; in memetipso dicerem, honum & periculi expers

Mest silentium, praestatque quietam Vitam agere, quam turbatam. Sed quoniam Deus hisce in rebus υigilantiam a nobis exigit, F longa Ecclesiarum consuetudo suadet, ut hujusmodi res cum Sanctitate tua communicetur, scribo plane necessitate adactus. In cadem, graUiori quippe, Nestorii caussa, quantum ponti licia Authoritas necellaria sucrit visa, vel ea ipsa orientalium Episcoporum schismaticorum epistola ad X illum IlI apparet, in qua Antiocheni Patriarchae ad Concilium Ephesinum accessimnem Papae referre sustinant. Qua de re vel Coustantii annotationem placuit ex scribere: AHic notatu digna videtur ea in Nestorii tota caussa

partium festinatio, qua Nestorius ipse, Cyrillus Alexandrinus) Ioan- Anes Antiochenus ac socii, Eutherius Thyanensis ac reliqui Epi

scopi consentientes omnes Orientales) hoc est, Haeretici, Catholi--ci, Schisinatici, seu a schismate discedentes, seu in eodem pertinacesse apostolicae Sedis Praesulem antevenire, ac sibi conciliare contende-

. IO.

Nunc demum series s. Leonem tangit, qui in opist. Ia ad Anast, sum Thessalonicensem, suum in lilyrico Uicarium sibi reservat majora negotia, & disiciliores eatefarum exitus. Non hic agi de pontificio univc sali, sed solum de jure patriarchali contendit Febronius. Falsitatis autem ex allatis hactenus documentis abunde convincitur. Jam enim pri mis seculis ex singulis Orientis Provinciis, non solum ex Occiclen talibus, aut lilyrico res graviores ad romanum Pontificem reserebantur. Synodus Sardicensis expresse statuit, ut de singulis quibusque Provinciis ad Caput, seu Petri Sedem Domini Sacerdotes reserant. Iulius Orientalibus eX probrat, quod contra Canonem, & consuetudinem ad romanam Ecclesiam non

scripserint. Innocentius pluribus in epistolis diserte exprimit, majores caussas ad apostolicam suam Sedem, ad Petrum, id est, sui Nominis, S h noris Authorem, ad Caput, θ' vicem Epistopatus reserri debere. Os vero ad versariis facile obstruit Bonifacius Ι data opera jam seculo U hodierna figmenta confutans: Sed quia res postulat, approbandum documentis est, maximas Orientalium Ecclesias in magnis negotiis, in quibus Opus es- let disceptatione majore, Sedem semper consuluisse romanam, S quo

Apud Coustant. Xisti epist. Φ, not. a. D Epist. is ad Rusum, aliosque.

242쪽

sities usus exegit, ejus auxilium postulasse. s. memoriae Athanasius, se& Petrus Alexandrinae Sacerdote3 Ecclesiae hujus Sed is auxilium po inularunt. Cum Antiochena Ecclesia per multum temporis laboraret,isita ut fierent illinc propter hoc ipsum saepe discursus, primo sub Me. letio, postea sub Flaviano apostolicam Sedem manifestum est esse con- ullam. Ad cujus Authoritatem post multa, quae ab Eccletia nostra

segesta sunt, nemini dubium est, FlaVianum communionis gratiam re- cepisse, qua in perpetuum caruerat, nisi hinc super hoc scripta ma- senassent. Clementissimae recordationis Princeps Theodosius Nectarii se ordinationem propterea, quia in nostra notione non esset, habere senon existimans firmitatem , missis e latere suo aulicis cum Episcopis Formatam huic a Sede romana dirigi regulcriter depoposcit, quae ejus Sacerdotium roboraret. Ante breve tempus, id est, sub Praedeces fore meo beat. record . Innocenti O Orientalium Ecclesiarum Pontifices, sed olentes se a Il. Petri communione sejunctos per Legatos pacem, si- sicut Charitas Vcstra retinet, poposcerunt. - Igitur ad probandum severitatem arbitror, quae diximus, Fratres charisi mi, exempla suis cm re, quamvis plura vestri notione teneantur. Quantum in toto orbe christiano supra primas etiam Orientis Ecclesias temper Romanae Au. thoritas praevaluerit, ex eadem epistola discimus, ubi paulo superius Ecclesiarum ordo describitur: se Quoniam locus exigit, si placet recenissere canonum sanctiones, reperietis, quae sit post Ecclesiam romanam sesecunda sedes, quaeve sit tertia. A quibus ideo ita rerum videtur seordo distinctus, ut se Ecclesiarum Pontifices ceterarum sub uno tamen, eodemque Sacerdotio habere cognoscant, quibus Charitate servata pro- septer ecclesiasticam disciplinam debeant esse subjecti. Et quidem hae eessententia canonum a vetustate duravit, & nunc usque Christo Domi- no nostro favente perdurat: Nemo umquam vostolico Culmini, ne cujus, judicio m n licet retractari, manus obvias audacter intulit, nemo in hoc vehebrilis extitit, nisi qui de se voluit judicari. servant Ecclesiae magnae praedi- sectae por Canones dignitates, AleXandrina, & Antiochena, habentes Aecclesiastici juris notitiam. Servant, inquam, statuta Majorum, in omnibus deserentes gratiae, quam se in Domino, qui pax nostra est, nobis debere cognoscunt. Hoc licet prolixius Bonifacii I testimonium ideo attuli, quia plane hodiernos romanae Sedis adversarios cogit obis mutescere.

243쪽

allo

Quemadmodum ergo Antecessores, ita s. Leo suo per Illyri eum Vicario, Thessalonicensi Episcopo quaedam Patriarchatus jura concessit,

sed caussas majores generaliter in quibuscumque Provinciis vi canonum ecclesiasticorum tamquam totius Ecclesiae Caput, & Petri successor sibi tenuit reservatas. Quid est, o Febronia nil quod vostra adversus apostolicam Sedem iniquitas ita vobis mentiatur, ut Patriarchae particulari concedere velitis potestatem, quam universali Ecclesiae Capiti negatis caustias majores rectervandi 8 An illi Patriarchae tantum humana voluntate existentes majorem habuerint in Ecclesia Authoritatem, quam Petrus, ejusque successores ab ipso Christo, Dei Filio instituti p Num sorte Episcoporum, Metropolitanorum, & Synodorum provincialium jura non laeduntur patriarchali, laeduntur vero papali reservatione Τ Fingite hoe etiam vobis, quod numquam mundo persuadebitis; quid vero lucra mini Nonne romanus Pontifex velter, quippe totius Occidentis Patriarcha ex antiquissimo jure, quo appellatis, eamdem Authoritatem in Archi - & Episcopos Germaniae possidebit, quam Petri succcstari, &Chri iti Uicario contra antiquae fidei veritatem extrema pertinacia abne. gare contenditis Τ Τ

Leonis M. fucee res aeque apostolico jure majores caligas ad se pertinere declararunt, quorum, ut bre Vis sim, duos tantum nominabo. Hilarius ad Metropolitanos Galliae seribit ' : In dirimendis sa- ne gravioribus catallis, & quae illic non potuerint terminari, apostolicariSeris sententia consulatur. Uigilius autem η : MSi qua vero certamina Maut de Religione - aut de quolibet negotio, quod ibi pro sui magnitu ine terminari non possit, evenerint, totius veritatis indagine dili. se genti ratione disculta, rationis ad nos seriem destinantes apostolicae ,,Sedi terminanda servate. Idem etiam η : ,, Ad Ecclesiam romana inritam summa Episcoporum negotia, & judicia, atque querelae, quam & majores Ecclesiarum quaestiones quasi ad Caput semper reserendae sunt. - Cunctarum majorum negotia caussarum eidem S. Sedi reservata este li- sequet. Tam manifesta disciplinae primorum seculorum monumenta dum ante oculos videmus; quis non calumniam agnoscat ): se Ex

244쪽

aa I-his, & similibus Isidorus Mercator occasionem arripuit fingendi Deere.,,tales, in quibus reservationem majorum caullarum favore Sedis apostol secie antiquissimorum temporum disciplinae simpliciter adscribit, quae de.

inde etiam in Decretales Gregorii lX influxit. Injuriola summo Sacem doti sabula l

Saltem, inquies, pristino aevo rariores fuerant ad Papam recursus: post secula primum relationes & devolutiones urgebantur. Ita fuerit, si velis; eo quod rariores tunc caussae suerint, ubi sanctiores adhuc in persecutionibus Episcopi, Presbyteri, & Laici. Cum autem postea ab ossicio saepius desciscerent homines , cum haereses, quarum non raro summi Praesules Authores, vel Fautores fuerant, invalescerent, cum Metropolitani in subditos Episcopos injustam saepe violentiam e ercerent, cum Episcopi ad Caesaris gratiam magis, quam Ecclesiae canones attenderent, uti plena cli historia hisce exemplis; qualis quaeso reis rum facies sui siet, nisi suam Authoritatem Pontifices Maximi interposuis. sent, inviolatam fidem conservassent, errores suppressissent, irregulariter facta emcndassent, aut facienda impediissent 7 Itaque necessitas fecit, ut pro suo universali pascendi munere in Provinciis remotioribus Vicarios constituerent, sed & caussas graviores ad seipsos traherent, si-hique reservatas concluderent. En caussas antiquissimorum Ecclesiae ca. nonum, quae vel ipsa rei convenientia, Vel temporum necessitas suerant, non Pontificum superba usurpatio, non salta quaedam Decretales. Uaec generaliter pro soro externo de caussis majoribus dicta sunto. Eoisdem apostolico jure, eoque in omnes animas illimitato, & immediato summi Pontifices subditorum suorum crimina graviora pro foro interno sibi rescrvarunt, prout cxpresse docet concilium Tridentinum ' .

Nune in specie de tribus dumtaxat gravioribus caussis, hodie quam maxime oppugnationi expositis; primum de caussis fidei, deinde Episcoporum confirmatione, domum jure dispensandi in universali lege ecclesiastica. Atque in hunc praecipue finem, ut unitas fidei conserve. tur, a Christo primatum fuisse Petro, ejusque successoribus datum, una est omnium Catholicorum sententia, nec Febronio excepto '' , qui E e 3 funda-

245쪽

fundamentum hujus Primatus csse bonum unitatis expresse docet, linum, sine quo imposibile es Ecclesiam subsipere, aut perdurare. Hinc pro principio, de quo scholae catholica: Omnes contentiunt, statuit omnia illa, Ssola primogenia esse, gentialia jura Primatus, sine quibus tinitas non pο- tes Ieroari, & addit: seu ui ad genuinum sensum S. Scripturae, traditio. senis, ac disciplinae primorum seculorum sapiunt, illi norunt, quod, secum romanus Pontifex inter Praelatos, & Antistites sit primus, supre.,,mo ejus muneri annexa elle debeat sollicitudo, ut per universum odisibem observentur canones, ut siles illibata custodiatur, ut iidem ritus Asubstantiales in mini lirandis Sacramentis adhibeantur, ut denique unam omnes, eamque sanam doctrinam moralem profiteantur. II ine deismum ipse docet, ea, quae ad Ecclesia solum ortinent, utivis gerantur, ad

romanum Pontificem referenda se. Atqui Febronius porro ipsus latctur ):-Caussas fidei graciores ejusmodi esse, quae ad statum universalis Eccle. issete attinere possitnt, quo titulo summi Pontificis est curare, ne quid sedefiniatur, quod in eumdem statum communem, seu publicum impinis Agat. En ergo non meam, sed justissimam Febronii conclusionem: raciores fidei quaestiones ad romanum Pontificem referri oportet. Quid cogulas jam sincere Lectori ubi eumdem Vides Febronium, quod una manu modo videbatur firmissime aedificare, altera studiose destruentum, di centemque, caussa fidei non sirint reservatumsummi Pontificis, imo tamquam deceptionem Isidorianam S. Scripturae, toti antiquitati, Conciliorum d finitionibus & observantiae universalis Ecclesiae contrariam in Inno cerutio III reprobantem, quod hic Pontifex interrogatus super quantione de Baptismo parvulorum in suo Responso ad Archiepiscopum Arelatensem quasi indubitatum praemiserit, majores Ecclesia caris,s prasertim articulassiai contingentes, ad Petri Sedem referendas fer Haec dum legis, quid cogitas fieri ne potest, ut exeunte seculo XVIII liber tam manifestae sabsitatis convictus decipiat Τ

sod Febronii, nee non & Zalive inii '' argutias discutiamus. singuli Apostoli, aeque Paulus, &Joannes, scut Petruξ errores damna runt. Idem jus conservarunt Episcopi, Apostolorum Successores, aequeae illi a Spiritu S. positi, ut regerent Ecclesiam Dei, probeque nosceniates ad ossicium pali oralis sollicitudinis pertinere de fidei dogmatibus eo-

246쪽

223gnoscere, & judicare, erroresque condemnare. Hi ne ab initio Ecclesiae Episcopi leguntur in nascentes haereses sollicite inquisivisse, suaque Authoritate illas confixisse. Imo nullam haeresin primorum seculorum per Concilia generalia legimus damnatam, sed per Episcopos aut parti .cularibus decretis, aut synodalibus Conclusis. Respondeo, ut breviterea, quae de Apostolis, expediam, jam supius a me observatum suisse,

quam salsum lit praejudicium, Episcopos in jura Apostolorum singularia successisse. Plane ad officium pastoralis sollicitudinis pertinet de rebus fidei cognoscere , & judicare , sed non aequali jure omnium Pastorum; scilicet prout quis supremus judex non est, ita neque supremum ejus judicium. Secus quilibet curatus Sacerdos pascere Ecclesiam Dei positus cognoscere res fidei posset, dijudicare, & condemnare citra Episcopi superius judicium. Ab initio per tria secula sine generali Synodo fuisse haereses oppressas certum est. Sed id per solos Episcopos sine papali Authoritate factum fuisse unde tu probas Nonne jam satis de monitravimus , quam fideliter a singulis Ecclesiis , praecipue in fidei caussis ad apostolicam Sedem relationes misi e fuerint 2 uti primo jam seculo Corinthii fecerant excitato apud se schismate, nedum haeresi. Si primitus etiam , & per se solos judicia sormarunt Episcopi, nonne eadem ad Papam miserant, ut rata haberentur uti Antiochona Syn dus, quae Paulum Samosatenum damnaverat, epistolam synodicam dedit ad Dionysium romanum Pontificem. Ceterum bene distinguendum est inter iplas fidei caussas: aliae enim manifestae sunt, jamque damnatae haereses; aliae difficilioris sunt indaginis, ct cum periculo conjunctae,

ne judicium a veritate aberrct. Ηas, non illas Pontifici Maximo esse reservatas cum Gersonio contendimus, qua in re ipsos recentiores Galliae Praesules nobis consentientes habemus, quia I 6S 3 ad Innocentium X

scripserunt: Majores caussas ad Sedem apostolicam referri, solemnis Ecclesiis mos es, quem sides Petri numquam deficiens perpetuo retineri pro jure suo postulat.

Quod ad singulares quasdam Synodos attinet a Febronio allatas e. g. Chalcedonensem, in cujus actis legitur, Eutychen regulariter a proprio damnatum Episcopo: item crrores Gotheschalci Monachi in Coniscit jo Moguntino a. 848, haeresin Berengarii in Synodo Turonensi a. IOSI, novitates Abaelardi in Senonensi Concilio a. II o, demum Lutheri erro

247쪽

res primitus a Variis Episcopis, & particularibus conciliis suisse damnatos; haec quidem exempla inconsulco, & contra se ipsum a Fehronio sunt allata: probant enim post Isidorianas etiam Decretales Episcopis suum legitimum jus superesse, quaestiones fidei examinandi, imo & eris rores, si manifesti fuerint, damnandi, tantum non ultimata, seu finali sententia absque romani Pontificis Authoritate: probant, inquam, &evincunt calumniam esse, quae hodie a multis spargitur, per pontificia reservata Episcopo nativo suo jure privari, & a cognitione rerum ad fidem pertinentium excludi. Ceterum quae ex primaeva jam antiquitate adducuntur exempla, pro nobis stant potius, quam contra nos. Ita si

contra Eutychen judicium Flaviani proprii Episcopi issiciens pro toto orbe fuisset; ad quid amplius implorata suit summae Sedis Authoritas, qua potissimum in generali Concilio Chalcedonensi Eutychiana haeress cons gehatur Gangrensis Sinodus pariter inepte a Febronio affertur: nam subosii Cordubensis, tamquam ponti scii Legati praesidio habita suit, &Concilii Mileuitani canon os ab innocentio I approbati fuerunt. Plura vero, & antiquissima prostant documenta, per solos Pontifices nulla praeeunte Synodo haereses fuisse damnatas. Sic Cerdonis, Valentini,

Theo dati, Origenis, Apollinaris, Joviniani, Vigilantii, aliorumque

errores non exspectato plurium Episcoporum judicio irrevocabiliter ab apostolica Sede damnati fuerunt. Demum cum magnis buccis antiqua provincialium Synodorum potentia a plerisque schol allicorum hodie lo- eat praedicari, aequum est illos ad testem sibi non invisum ; sed potius acceptum ablegare. Hincmarus Rhemensis Archiepiscopus, nequaquam Pontificum adulator ita scribit ' : MQuibus omnibus demonstratur, sequia Synodus Comprovincialium episcopalia judicia. generalis autem -Synodus Comprovincialium dijudicationes, sive dissensiones vel pro- et , vel corrigat. Apostolica vero Sedes & Comprovincialium &GGeneralium retractet, refricet, & confirmet judicia, sicut epistola Leo- is, atque Gelasii, ceterorumque Pontificum romanorum, & Sardicenis sesis Synodus evidenter demonstrant. itaque non provincialium tantum, sed universalium quoque Conciliorum decreta summi Pontificis Autlimritate rojici poterant, vel confirmari, quemadmodum Concilia Arim,

248쪽

' se eundo loeo inter caussas majores Pontifici reservatas veniunt Episcoporum caussae, quarum praecipua illorum acceptatio, seu ratthabitio, vel consueto jam nomine confirmatio. Equidem, ut quis valide sit Episeopus, nihil praeter assumtionem sive electionem suam, & sacramen talem consecrationem requiritur; ut vero id licite fiat, hoc est, secundum divinae, imo & naturalis legis regulam, necesse est dignum, idoneumque eligi Pastorem, adeoque examine opus est de Neoelecti ad tantum ossicium dignitate & idoneitate. Hoc igitur judicio probari idem est, ac in Episcopum confirmari. Ad quem vero hoc judicium nativo, & originario jure pertineat, id ipsum est, de quo acriter nostris diebus disputatur. Cum ergo de nativo jure & originario agitur, in ipsam rei naturam, divinamque ecclesiastici regiminis institutionem ante omnia indagandum existimo. Certe ea res, ut Ecclesiis boni Pastores praeficiantur, ad universalem rei christianae Statum maximopere pert,net, eoquod totius ovilis salus quam maxime a Pastoribus dependeat. Consentientem autem mecum vel ipsum habeo Febronium, ea, quae ad statum Ecclesiae universalis pertinent, essentiali ac primario jure illius potestati esse subdita, cui cura, & sollicitudo universalis a Christo fuit imposita, cui claves regni caelorum, quod est Ecclesia, traditae, cui Omnes Oves commim, & qui constitutus est Pastor Pastorum: hune non alium esse, nisi Petrum, ejusque in Pontificatu Successores inficias ire nemo Catholicorum potest. Edic, quaeso, nonne ad eum, cui regimen totius Reipublicae incumbit, jus pertinet pro totius communita. tis bono ubivis idoneos judices, seu Praepositos constituendi

Ab initio autem, inquies, non fuit se, sed Paulus sine requimio antea Petri eonsensu Titum in Episcopum ordinavit, eidemque alios ordinandi facultatem reliquit. Primis quoque seculis post Episeopi obitum Clerus unacum populo convenit, qui a se electum. bonisque testimoniis probatum advocatis quibusdam e vicinia Episcopis ordinam dum tradiderunt: successu vero temporis Ecclesiarum conteni jus ordiis nandi ad Metropolitanum fuit devolutum, & hoc antiquissimis Conciliis, uti Nicaeno, & Laodicaeno stabilitum. Nulla ergo antiquitus ponistificia confirmatio requirebatur, sed ejus erat confirmare, cujus & ordiis nare. Disce, Obsecro, attenta mente ipsum jus ab actuali cludem exedi

249쪽

citio distinguere, aut etiam separare. Tempora distingue, & inra Dei.

te concordabis. Cogita nondum integre natam , sed nascentem inter persecutioncs Zcciesiam, ubi Apostolis per provincias dispertis frequens ad Petrum recursus nec possibilis fuerat, nec etiam necelsarius, quippe qui singulatim privilegio Successoribus haud communicabili a Spiritu S. regebantur. Eadem sero tribus primis Ecclesiae seculis ratio perduravit, dum ex una parte tam crebro ad Petri Sedem recurrendi facultas non erat, sed neque ex altera parte necessitas, quippe in primo illorum tem. parum sancto fervore, strictoque Persecutoruin gladio nec indigni Episcopatus ambiebant, nec fidelis plebs, Clerusque alios, quam dignos praesentabant. Hinc ab initio sine fixa regula proximi quique Episcopi ad ordinandum Electum conveniebant teste S. Cypriano η . Sed prout natura infirmi sunt homines, paulo post abulus irrepserant Disicopis certatim accurrentibus ad ordinandos etiam tu liguos: id quod ex testimonio Si-ricii cognoscitur ' ). Atque haec caussa fuerit, cum justis lex non sit polita, cur primum Nicaena Synodus can. 4 statuerit, confirmationem Electi a Metropolitano fieri debere.

Duo hie de Metropolitanis singulariter consideranda sunt. Primum non jure divino Episcoporum confirmationem ad illos pertinuisse, quippe quorum existcntia tantum ex juro humano est, sed ita, ut veluti quidam rivulus sit a natali universalis Petri Primatus sonte derivatus, prout Africani Patres loquuntur. Nam a primaeva jam antiquitate summa supra alias, etiam apostolicas Ecclelias post Romanam Authoritas fuit Alexandrinae, & Antiochenae, quarum haec ab ipso Petro, illa ab ejusdem delegato discipulo Marco suam traxerat originem. Etsi aliae quoque Ecclesiae super Comprovinciales suas habuerint Authoritatem ab ipsis Apostolis acceptam; tamen duae illae Orientis semper primariae fuerant: quodque Apostoli quarumdam Provinciarum particularium Episicinyos primarios constituerunt, uti Paulus Titum supra Ecclesias Insulae Cretae, Timotheum vero supra Asianos; idipsum ad universalis Primatus, cui se quoque a Christo subordinatos noverant, imitationem secerunt , de subordinationis ad honum regimen utilitate, imo & necessita te convicti. Huc spectant summe memorabilia doctiss. Thomastini ve

250쪽

- metha 'b: AIterum, iterumque inculcandum illud est, Episcoporum impe

, tum super alios, Apostolorum aeque Successores, proficisci ab ejus Apraerogativae imitatione, & expressione, qua Christus Petrum decora. it, extulitque supra alios Apostolos. Unde merito colligas, numquam laturum fuisse, ut Archiepiscopi constituerentur, si unus totius Ecclesiae Primas suffecisset ad omnia per seipsum immediate in dissitis adeo regionibus ordinandum. Hinc vel ipsa rerum naturali conditione se exigente iactum, ut universalis illius potestas originaliter ex uno sonte defluens verba sunt S. Cypriani. in plures veluti rivos dispartire. tur, salva semper penes unum totius Potestatis plenitudine, uti manifeste ex eo elucescit, quod jure electiones confirmandi per Concilii Nicaeni decreta in Metropolitanos translato, nihilominus ubi singularis ratio id postulabat, non raro summi Pontifices pro sua suprema, & illi. nntata jurisdictione caussas electionum episcopalium ex Oriente ad sevocarunt, electosque sua sententia aut confirmarunt, aut rejecerunt: plena est hisce exemplis vetus historia.

Deinde cave tibi, ne more hodiernorum Canoni starit m sat vulpari decipiaris decreta antiquorum Conciliorum pro confirmationis jure de quibuscumque Metropolitanis promiscue intelligendo: duplicis enim generis inde ab initio Metropolitani fuerant, id quod discimus ex testimoniis S. Hieronymi , & innocentii I ' η . Alii tantum unicae Pr vinciae, alii integra: Dioecesi, ut dicebatur, hoc est, pluribus simul Provinciis praeerant, habebantque sub se Motropolitanos, quorum intuitu etiam Patriarchae, seu Exarchi, seu Primates Vocabantur. Hisce primi ordinis Metropolitanis, non aequo aliis secundi ordinis Concilia jus tri. huere inferiores Episcopos confirmandi, prout expresse Concilii Nicaeni explicationem ab Innocentio P. habemus, qui Patriarcham Antio. clienum admonet, ut Metropolitanos minores ipse ordinet, reliquos sibi suriectos Episcopos, antequam ordinentur, suo permisseu con. firmet. En verba: , Revolventes itaque Authoritatem Nicaenae Synodi,

quae una Omnium per orbem terrarum explicat mentem SacerdGtum,

,quae consuit de Antiochena Ecclesia cunctis fidelibus, ne dixerim Saccrdo. Atibus, esse necessarium custodire, qua super Diaecem suam, non super