Quis est Petrus? : seu, Qualis Petri primatus? Liber theologico-canonico catholicus

261쪽

di eam , s sorte temere in una Diaeces coniugia admitterentur, quae in proxima ut nulla, & irrica damnarentur

Fae Episcopos posse, quae voluerint, ex salso prineipio, ple.

nam esse suam potestatem, quia a Deo inititutam, hanc ligari, aut cit, eum seribi non posse, sed ad pristinam, prout inter persecutiones ex eo, eehatur, amplitudinem esse reducendam; quid suo tempore Presbyteros prohibebit iisdem armis contra Episcopos pugnare Quid autem dixi, suo tempore 2 Publica documenta testantur hoc triste dissidium inter ordinem episcopalem, & Presbyteros jam actu grassari in quibusdam Italiae Dioecesibus: non solum theoretice doceri, sed etiam practice a Paro. ehis exerceri dicuntur sequentia: se Parochos esse a Deo institutos, fi.,,dei judices, ordinarios, in suae quippe di vinae jurisdietionis exeris,,citio independentes, nullum dari conscientiae casum , ita reserUatum, out ipsi absolvere nequeant, ipsorum esse facultatem in sua Ecclesia sepraedicandi, aut absolvendi etiam Episcopo concedere, uno verbo, ,,seeundum primae disciplinae puritatem teste Hieronymo se in omnibua separem, & aequalem cum Episcopo potestatem habere excepta solum, ordinatione ' Qualia haec doctrinae monstra, qualis Sacerdotii confusio, & sacrae Hierarchiae destructi ol sed quaenam mali radix, nisi salsa episcopalis independemiae praetensio

In easu, quo aperte suo munere male fungitur Episcopus, a Papa vi Primatus admoneri potest, aut corrigi, inquies. Sed odissero,

nonne melius est, praecavere, ne error contingat, quam commisi umerrorem in Pastore non sine ovium scandalo corrigere Τ Quid vero, si correctio non iacile pro sutura videatur, si Pastor sorte corrigi impatiens, si suae independentiae salsis licet praejudiciis fultae sit justo amantior, fiexterna etiam vi, & Authoritate seculi sit potens y Nonne tunc in ex trema sorsitan malorum particulares greges praecipitarentur 3 Huic rii iniudivinus Salvator Optimum remedium pro Vidit, unum totius ovilis sumamum Pastorem instituendo, qui oves, & Pastores rogat, Cui Omnes Chr. sti fideles, prout catholicae fidei professio fert, veram, suu si nem

262쪽

si demum ad hodiernam praxin dispensationum pontis elarum

pro foro externo attendamus; inveniemus eam a Concilio Tridentino it sapienter suisse ordinatam, ut & honori, & ossicio Ordinarii quam optime sit consultum. Non enim immediate per romanam curiam dispensa. tiones conceduntur, sed ordinario tamquam apostolico Legato quos sane honoris est) ad praevium examen committuntur, an preces sub vel obreptionis vitio non subjaceant. Contra si proprium jus dispensandi Epjscopis tribuas, eos tamen a necessitatς frequentioris ad Papam recursus eximere haud valcbis: cum enim dispensationum caussae, praecipue matrimonialium non raro dissiciliores sint, & graviores; tam divino Iure , quam antiquissima Ecclesiae disciplina ad Caput, seu Petri Sedem recurrere, atque inde agendi normam petere necet se erit; quods aevo sequiore satis accurate fuisset observatum, forte tot pontificias reservationes non haberemus. Quid ergo melius pro fidelium salute,

quid dignius episcopali erga Matrem, & Magistram universalem devo. tione, quam tranquillam disciplinae ab ipsa Ecclesia introductae tenere observantiam Τ

Quarto nunc loco ad veterem historiam, ceu optimam e eclesia. stiete disciplinae magistram revertamur: & de tribus quidem primis secu- Iis sermo est inchoandus, qua de re ante Omnia pra judicio laborare doctiss. alias Jungium animadverto, dum in sua historica Dissertatione de Dispensationibus episcopalibus pag. I 3 scribit: Tribus primis flectilis

omnium constensu purissima erat regiminis ecclesiastici, divinitus, ae per Apostolas constituti obstruetntia. Non sane tam facile omnes eruditos sibi conissentientes habebit: rcgimen enim ecclesiasticum a Deo - homine institutum quidem fuit quoad radicem suam, seu regendi potestatem; neutiquam tamen quoad omnimodam formam, quam Christus suis Vica.riis, totius Ecclesiae Pastoribus pro temporum, locorum, & personarum ratione ordinandam permist. Apostoli etiam per orbem dispers, & convertendis praecipue infidelibus intenti circa stabiliendam universalis regiminis sormam parum aut nihil occupabantur, ita quidem, ut servientibus tunc, & per tria secula sere continuatis persecutionibus hanc impeditam potius dicas, quam integre constitutam. Igitur primaevis illis tempori.

bus purissimam quidem morum disciplinae, haud vero regiminis ecclesiastici, V cujus Dissili sed by Corale

263쪽

euius tune vix ulla adhuc libertas erat, observantiam suisse eruditi omnes consentient. Magni interest, hae in re praejudicio esse vacuum, ne in errorem ineidamus primorum temporum disciplinam restitui cupiemtes. Morum tune purissima, & adhuc imitanda nobis observantia, reis ei minis autem forma nondum integra, nondum tranquille ordinata sue. rat : imo pristina morum sanctitate jam multum deficiente necesse est aliam regiminis esse disciplinam.

Porro de primis illis temporibus doctiss. Κubelius Holdelbergae

Prosessor 'b duplicem dat, eamque in genere sat firmam critices regulam, frustra a D. Iungio impugnatam. Prima est: Lustratis tribus pri- semis Ecelesue seculis nihil usquam dispensationis a singulis Episcopis con- Acestae occurrit, nec etiam credibile est, ullas in legibus Ecclesiae pau- ,,cissimis a Christianis primo adhuc calore serventibus vel petitas, volisab Episcopis datas esse. Altera sic habet: ANoque praeterea, si etiam ridatae essent, quidquam concluderetur pro jure ordinario Episcoporum, ,,eum in illo aestu persecutionum multi casus incidere potuissent, qui adiis situm ad superrus tribunal praeclusissent. Quoad primam regulam observo, id de dispensatione circa disciplinam moraleni intelligendum, tantum exis .cepta seculo tertio lapsorum paenitentia: circa disciplinam vero cerem nialem mox vetustissimum saltem quoddam vestigium proferam. & quidem pontificiae dispensationis. Quoad alteram; nomen Dihpensationis nobis nunc est in proprio, strictoque sensu secundum praemissas antea notiones sumendum, prout nostris quadrat temporibus, ut castis nec mstatis, aut justae epikiae, qui illis persecutionum seculis saepius occurrerant, inde excipiantur.

Liceat ad duplicem hanc rcgulam & mihi tertiam de meo ad. idere : sepro certo habendum est primae Vae illius aetatis Episcopos di Aspensationem proprietatem in lege universali sine praevia Papae sentcn Atia dare numquam fuisse ausos. Quale sit ab epihia discrimen dispen sationis proprie sic dictae ἔ jam supra g. 4 declaravimus, ubi nimirum nec casus si ejusmodi, qui prudenter a lege exceptus judicari post et nec urgens necessitas, quae aditum ad superius tribunal impediret. Iam Vero

Exercitium canonicum de Matrimonio. Heidulberg. II. 6. Praes.

264쪽

vero pretiosa , quae ex illa aurea aetate restant, monumenta testantur,

quam tenera sollicitudine Episcopi in rebus dubiis, aut dissicilibus, naquid temere susciperent, sanctam , & apostolicam Petri cathedram

consuluerint. Plura antiquissimarum relationum exempla jam praeceden. ti Corollario g. et ex Coustantio attuli, quae iterum repetere superis fluum soret: tantum ex ejusdem haud suspecti Scriptoris Praelatione pag. 29 sequentia exscribo : Apostolica Sedes undique, nec ab Ocelia ente solum, sed & ab Oriente arduis in rebus consulebatur, uti lo- uples testis est Hieronymus, qui cum Romam venisset, id sibi mune- siris injunctum scribit, ut in Chartis ecclesiosticis juvaret Damasum, romana Aurbis Episcopum, S Orientis atque Occidentis consultationibus responderet. se Amissa quidem Pontificum eorum, qui ante Damasum fuerunt, desideserantur plurima id genus responsa, sed quae supersunt, haec certe ab . ,,unde probant vel primis etiam Ecclesiae seculis viguisse apostolicae Se. dis constuendae morem. Dein Coustantius ex litteris Dionysi Alo. xandrini Praesulis ad Xistum haec refert: Vere etenim, Frateri consilio opus habeo, S sententiam expeto, ne forte balluciner. Si dubiis in rebus tanta fuit sanctorum illorum Praesulum anxietas, quis credat ausos suisse per se solos, inconsulto Pontifice, & sine urgente necessitate legem Ecclesiae manifestam, eamque universalem relaxare Τ

Iam ad singularia dispensationum exempla. Secundo sedulo salis

rem, ut ego quidem existimo, insigne quoddam vestigium occurrit, &quidem pontificiae dispensationis. Erat in Ecclesiis christianis, praeei. pue Romana ab Apostolorum aevo introductum, Paschatis solemnitatem non cum Iudaeis luna ipsa decima quarta mensis primi, sed die do. minica proxime insequente celebrare. In Ephesina autem, aliisque Asiae minoris Ecclesiis mos Judaeorum antiquus viguerat a S. Joanne Apostolo descendens, cujus discipulus S. Polycarpus Smyrnae Episcopus adhuc sub Aniceto P. supervix crat. De hac Asiaticae Ecclesiae a reliquis differentia quaestio suit mota volente Pontifice, ut Asiani Romanis se conso narent. Quamobrem testibus Irenaeo, Hieronymo, & Eusebio S. Polyis carpus Romam contendit, sua: Observantiae apostolica S. Ioannis tradiistione sustultae rationem redditurus, eamdemque, ut putabat, tanti δε postoli Authoritate Pontifici persuasurus. Revera Pontifex, etsi R manam , aliarumque Ecclesiarum traditionem Asiaticis praeponendam ju.

H h dicaret,

265쪽

242 dicaret, ob reverentiam tamen erga apostolieum Utrum Polyearpum, suum illis morem, licet a communi observantia alienum, adhue permitis tendum censuit. Hoc itaque primum mihi videtur exemplum pontificiae saltem permissionis, nisi propriae dispensationis, eoquod observantia hujus disciplinae ceremonialis numquam antea in Ecclesiis Λsiae obtinuerit.

nis episcopalis exempla, ea quidem omnia levi brachio dispelluntur. Prima ordinationes respiciunt Neophytorum tam canone 79 Apostolorum, quam ipso apostolico ptaecepto I ad Timoth. III, 6 prohibitas. Parum quidem illis, quos Apostolorum UOeant, canonibus moverer, de quibus saltem singulariter sumtis non constat, an primis tribus seculis jam Extiterint, minus, an ubique locorum cogniti, vel recepti fuerint. Sed & eontra Apostoli praeceptum plures factas fuisse ordinationes ex necessitate, non per dispensationem fateor, id quod Nicaenum Concilium ean. et adfirmat. Necessitati autem positivum vel apostolicum praeceptum cedere, quis dubitet Τ Certe saeviente tune persecutione haud mirum, plurimis in locis rarissimos fuisse viros probatae diu virtutis, ita ut necesse fuerit & noviter conversos, fidei tamen fervore excellentes ad Ecclesiae ministerium assumere. Quin neque diis teri possumus, jam ante Nicaenam Synodum , prout humanae naturae est deficere, quaedam adis versus ecclesiasticam regulam cogentibus hominibus, quorum tunc erat

suos eligere Praesules, male facta fuisse. Quod insuper quorundam virorum sanctorum, uti Cypriani, Gregorii Thauma turgi, aliorumque exis legem attinet electionem, hanc potius per viam inspirationis, quam dispensationis dicas contigisse. Tunc enim temporis, ubi donum mira.culorum adhuet Dequeus erat, vox populi, vox Dei credebatur, saepe externis signis sat manifesta. Sic in specie de Cypriano cjusdem Diaconus, & vitae scriptor Pontius testatur: Ddicio Dei, F plebis favoribus adcficium Sacerdotii, F Episcopatus gratam adbuc neopotus - electus est η .

Alterius generis facta, praecipue ex S.Cypriani scriptis ad duenniatur, ut inde exempla primaevae disciplinae circa paenitentiam ab Episcopis remissae ostendantur. Sane, inquiunt, omnibus in Ecclesiae historia obia

266쪽

ter versetu eonstat, antiquitus multo rigidio m , quam nostris diebus poenitentiae disciplinam viguisse: nihilominus tantus ille rigor commv. nis disciplinae pro singularibus circumstantiis interdum ab Episcopis suit remissus, si ve, ut hodie dici amat, dispensatus. Antequam ad singula. ria hac in re nos immittamus, juvat cum doctiss. Chardon praenota. re, primum a dilapso tertii seculi dita idio firmam , fixamque paenitentiae agendae normam in Ecclesia fuisse institutam: etsi enim ea esset omni uin Christianorum sententia, lapsos post Baptismi gratiam non sine doloro. se paenitentia ad secundam reconciliationi gratiam posse admitti, diversae tamen quoad paenitentiae modum, ac tempus erant consuetudines pro diversis Ecclesiis, imo vix ulli bi constans consuetudo, sed pro delicti gravitate, & paenitentis dispositione, aliisve adjunms mensuram da plerumque Sacerdotum judicio paenitentia. Ex quo manifestum fit, ubi firma nondum lex suit, nec locum propriae dispensationi esse potuisse.

At vero inde a Cypriani, & Cornelii aevo universalis in Eeelesia Iex paenitentiae consti tuta est, lapsis in perstetitione, hoc es, Sacrificatis, diu trahendam esse , agendamque planam paenitentiam η : qua in lege cum Episcopi aliquoties dispensasse legantur, quis neget antiquam illorum dispensandi potestatem Operae pretium est inprimis ipsam hanc legem

penitius eonsiderare, tum vero historica facta ad trutinam vocare. CP prianus itaque caussa lapsorum pro tempore persecutionis suspensa mox reddita pace in Concilio Carthaginensi peremtorium decretum de lapsis edidit, quod ad Cornelium Romae creatum Episcopum transmissum, ah eodem adprobatum, atque in Ecclesia fuit publicatum. En ex epistola ad Antonianum ipsa decreti Verba: Scripturis diu ex utraque parte seprolatis temperamentum salubri moderatione libravimus, ut meo in Atotum spes communicationiε, & paeiε lapsis denegaretur, ne plus de peratione deficerent, & eoquod sibi Ecclesia clauderetur, secuti secu-Mlum gentiliter viverent; nec tam rursus censura evangelica solveretur, Aut ad communicationem temere prosilirent, sed traheretur diu paeni--entia, & rogaretur dolenter paterna clementia, & examinarentur causse, & voluntates, & necessitates singulorum. Si jam ad spiritum

n Histoire des Meremens. Tom. 3, P. 25 a ' Cyprian. epist. 52 ad Anton.

267쪽

tam positivam statuere legem humanam voluisse, quam authenticam dare circa paenitentes divina legis declarationem, eamque tantum' pro tranquillo pacis tempore. Versabantur enim inter duos veluti scopulos, cum ex una parte Novatiani per nimiam austeritatem omnem spem reis conciliationis Sacrificatis abnegarent, ex altera Uero parte quidam Pre byteri per nimiam laxitatem Martyrum precibus commendatis fine ulla paenitentia, quin etiam sine humili confessione absolutionem concederent, quod Cyprianus contra Evangelii regulam , & Dei judicium pugnare

merito asseruit. Propterea ad errorem utrinque vitandum, Scripturas diu ex utraque parte librarunt, easque hoc temperamento declararunt, lapsos non penitus a communione esse abjiciendos, sed neque temere, & absque competente paenitentia admittendos. Dico hujus decreti de lapsorum reconciliatione scopum, & principale objectum fuisse competentem paenitemtiam quam quidem diuturnam volchant, sed quod maxime notandum pro quietis, & pacis tompore, & sub hac adhuc clausula, ut quoad satisfactionis exactionem caussae, & voluntates, & necessitates singulorum paenitentium antea examinarentur. Unde sequitur, hoc ipso decreto, tantum pro tranquillis temporibus facto circa modificationem poenitentiae Episcopis quamdam licentiam, vel epihiam, vel indulgentia iacultatem esse relictam. Si qua ergo remissio quoad tempus, aut modum poenitendi

Iapsis indulta; id ipsius legi licentia, vel justa epikia Pastores pote

rant, quin proprie dispensationem darent, quae legis obligationem etiam pro singulari hoc, vel illo casu stringentem supponeret. Uno Verbo: lex illa paenitentiae haudquaquam ita omnimode determinata fuit; sicut lquaedam hodiernae sunt e. g. matrimoniales, cum impedimentis dirimen. tibus quoad certos gradus consanguinitatis, vel assinitatis, aut certa propter crimina conjunctae. Attamen, ut ne sorte de verbo videar litigare, dicas pace mea quamcumque datam indulgentiam licet in proprio sensu dispensationem. Nunc ergo illius aevi disciplinam ex lactis singularibus perspiciamus.

g. 23. iQuaenam sunt illa, quae oculis nostris occurrunt, dispensationis i in lege paenitentiae exempla Τ Nonne propriis, quae assiimunt, armis ι caussam suam sauciant adversarii S. Cornelius Pontifex romanus quais liuor Consessores cum aliis quibusdam Novatiano schismate abreptos, . i

268쪽

iterumque redeuntes s ne ulla poenitentiae impositione per solam amne. stiam in Ecclesiae sinum recepit, ut ipse Cornelius ad Cyprianum per. scripsit. Idem Pontifex, prout ex Cypriani epistola ad Antonianum patet, Trophimum Episcopum, qui idolis sacrificaverat, populique

multitudinem secum ab Ecclesia abduxerat, facti poenitentem, fratres. que seductos reducentem satisfactione remissa mox ad communicationem,

in statu tamen laicali, admisit. Quae si verae dispensationis, ut placet. exempla sunt, quid inde colligitur, nili a summis Pontificibus, nevoti quam vero a singulis Episcopis pro illius aevi disciplina jus dispensandi exercitum sui sic Trophimum Episcopum , ajunt, a Cornelio non ut Papa, sed ut Patriarcha dispensatum. Sed nugae sunt istae: constat enim romanum Episcopum non alia, nisi Petri Authoritate Patriarcha tum occidentis obtinuisse. Quod ergo ut Patriarcha occidentis, id hoc iplo ut Petri Successor jure nativo, & divino Deerat. Tantum in Oriente propter locorum distantiam Patriarchae humana dispositione instituebantur, qui & ipsi ampliorem suam prae aliis Episcopis Authori.

talem ex illa Petri, tamquam rivulum ex uni Uersali sonte traxerant.

Quamobrem jura pontificia, & patriarchalia in romano Episeopo separari non possunt; tantum disingui sub hoc intuitu, quod ex pontificiis juri.

hus aliqua Patriarchis Orientis fuerint communicata, quae eadem in ociseidente ut Patriarchalia considerantur, sua autem in radice, & origine

vere Pontificia sunt. Hinc antiquissimi Pontifices, quidquid etiam in occidente ordinaverant, apostolica Petri Authoritate se ordinare profitebantur.

Ita vero clarist. Iungius contra nos argumentum instruit: Novatiani hane Cornelii erga Trophimum indulgentiam in calumniam vertentes, ab illius communione Antonianum Numidiae Episcopum n bstrahere conabantur. Quare Cyprianus huic Asricae Praesuli litteras misit, in quibus Cornelium, tamquam qui nihil contra veterem disciplinam attentaverit, ex eo Capite purgat, quod in similibus adjunctis jam antea Africani quo. que Episcopi disciplinam relaxarint: Sicut Antecesseres nostri fove fecerunt, eolligendis fratribus nostris charissimus frater noster Cornelius necesitati succubuit. Ergo & Episcopis usitata fuit dispensandi facultas. Respondeo, prieter. quam quod illa Cornelii potius ex necessitate indulgentia, quam proeurie dispensatio fuerit, hoc quidem argumentum quam certissime extra II h 3 .: . Oleas Dissili sed by Cooste

269쪽

oleas vagari. De eo enim nune quaeritur, an singuli Episcopi, atque in lege universali umquam dispensare potuerint. Notum est autem ex historia Ecclesiae, ante S. Cyprianum firmam, fixamque poenitentiae nor. mam, & legem universalem nondum extitisse, in qua Antecessores illius dispensare potuissent. Si vero circa particularem suae Provinciae disciplinam quidquam relaxaverint, quis est, qui id juris penes ipsos fuisse neget penes ipsos, inquam, hoc est, S.Cypriani Antecessores, Carthaginenses Archiepiscopos, totius Africae Primates, in Synodo cum sitis Suffraganeis congrcgatos. Quid inde juris accrescit singulis Episco. pis Nam sancta illa tempora docent , nec contra particularem disci. plinam quidquam ab Episcopis singularibus attentatum, sed hujusmodi res a Patriarcha, vel Primate convocata in Synodo provinciali suissa ordinatas, nec solum in provinciali Synodo ordinatas, Verum etiam, ut S. Cypriani exempla abunde demonstrant, cum apostolica Petri C

thedra communicatas.

Ab ipso autem S. Cypriano data dispensatio allegatur. Cum n va instaret post brevem pacem Ecclesiae persecutio . S. Cyprianus χνει riorem illam generalem legem, ut lapsi plenam agerent paenitentiam,

relaxandam censuit, decrevitque dandam esse paenitentibus pacem, e si nondum expleto tempore, ut ad imminens priuitum eo sortius arm

rentur. Concilii hac super re habiti relationem ad Cornelium P. ipsa Cypriani verbis audiamus 'b: Ut omnes omnino milites Christi, qui Marma desiderant, ct praelium flagitant, intra castra Domini colligamus, Mnecessitate cogente censuimus , eis , qui de Ecclesia Domini non recesse. serunt, sed paenitentiam agere, & lamentari, ac Dominum deprecari a seprimo lapsus sui die non destiterunt, pacem dandam esse, & eos ad Apraelium, quod imminet, armari. ci instrui oportere. Obtemperan- um est namque ostensionibus, atque admonitionibus justis, ut a Pa. inoribus oves in periculo' non deserantur, sed grex omnis in unum secongregetur, & exercitus Domini ad certamen militiae coelestis arme--ur. Merito enim trahebatur dolentium paenitentia tempore longio--e, ut infirmis in exitu subveniretur, quamdiu quies, fit tranquillitas aviiserat, quae differre diu plangentium lacrimas, & subvenire sero morieminibus in infirmitate pateretur. At vero nunc non infirmis, sed sorti.

270쪽

fibus pax necessaria est, nec morlantibus, sed viventibus eommunieatibria nobis danda est, ut, quos excitamus, & hortamur ad pranium, non hinermes, & nudos relinquamus, sed protectione Sanguinis & CorporisisChristi muniamus. - Idoneus esse non potest ad martyrium, qui abhEcclesia non armatur ad praelium, & mens deficit, quam non acce. ta Eucharistia erigit, & accendit. - Nonne nobis veI negligentia fisegnis, vel duritia crudelis adscribetur in die judicii, quod Pallor secreditas, & commillas nobis oves nec curare in pace, nec in acie hvoluerimus armare Placuit nobis S. Spiritu suggeronte, &. Domiseno per visiones multas, & manifestas admonente, quia hostis immina--e praenunciatur, & ostenditur, colligere intra castra milites Christi, hexaminatis singulorum caussas pacem lapsis dare, immo pugnaturis arma

sesuggerere, quod credimus vobis Pontifici, paternae misericordiae

iscontemplatione placiturum.

g. 26.

Hisee manifestis verbis Africani Patres explicant, eamdem illam generalem legem, cujus Authores suerant, & plena lapsorum paenitentia, tantum pro tempore quieto, S tranquillo datam fuisse. Non itaque remittere se legis observantiam judicant, sed jam legem pristinam non obligare necessitate cogente, ut milites Christi intra castra colligantur, scique Ecclesiae communione, & Sacramento Corporis & Sanguinis Chrini ad pugnam armentur. Observatu dignissimum est, sanctam hanc Carthaginensem Synodum, etsi divinis visionibus illustratam, ac de assistentia S. Spiritus merito confidentem, non tamen praetermisisse suam erga apostolicam Sedem reverentiam, sed hujus Placito se subjecisse. Levissima sunt, quae D. Iungius ingerit, minusque digna, quam ut iis tempus teramus. Meretur autem animadversionem, quod in historica ejusdem Dissertatione p. II 6 legitur: se Antiquas Synodorum ordinatio es Episcopis saltem conjunctis fine recursu ad rowanum pontificem, quod, ei eaput es, tribui debere. Falsum hoc quidem est, sed & a lum-rna Sede abhorrescentiam denotat , non dependentiam eidem de, tam , non obedientiam, non reverentiam, non charitatem. Sane haud ita SS. Patres nostri senserunt, sed illis regula fuit antiquissima: Ne absque consenseu romani Pontificis quidquam ab Ecclesiis decernatur. Hanc regulam

duo graeci Scriptores Socrates ' , & Sozomenus '' quinto secula, longe