장음표시 사용
271쪽
longe igitur ante Isidorum Mercatorem testati fiant. o utinam eamdem hanc Ecclesiae antiquissimam regulam Punctatorea Em sani ante ocu
los sibi posuissent i . . g. 27.
Ut vero do singularibus adhuc Episcopis exemplum proscram, mox patebit, quam parum pro sancti illius aevi observantia sbi praesumserint, ita, ut ne in dubio quidem casu, an lex valeret, s ne Primatis eonsilio quidquam enuntiare auderent, minus proprie dispensare in te. go, erius obligatio adhue adesse nosceretur. De quibusdam in persecutione lapss, sed postea paenitudine ductis, qui novo animo Chri. stum consessi, & propterea exilium, & bonorum jacturam passi, id est, extorres facti sunt, de his Caldonius Africae Episcopus ita ad S. Cypria. num scripsi AOportebat vobis scribere, quoniam ii, qui postea.
isquam sacrificaverunt, iterato tentati extorres lacti sunt. Videntur erasego mihi abluisse prius delictum, dum possessiones & domos dimittunt,
se& poenitentiam agentes christum sequuntur. - Quamvis mihi vio eantur debere pacem accipere, tamen ad consultum Uestrum eos diisse misi, ne videar alii uid temere proesumere. Cyprianus in responsione sua
hune Episcopum dilaudat, quod ex scripturis divinis, quarum peritus esset, recte judicaverit hujusmodi fratres non amplius esse legibus poen, tentiae humanis subjectos, sed coram Deo vera paenitentia, & dominicae eonfessionis gloria pacem sibi promeruisse. Verba Cypriani sunt: MNee semiramur, si exercitatus, & in Scripturis dominicis peritus caute omiasinia, & consulte agas: recte enim sensisti circa impertiendam fratribus senostris pacem, quam sibi ipsi vera paenitentia, & dominicae confessi senis gloria reddiderunt. Neque igitur cyprianus in lege ecclesiasti ea dispensavit, sed hosce Consessores non amplius lege ecclesiastica teneri declaravit, quippe qui jam vera paenitentia apud Deum satisfecerint.
Hine merito doctiss. ,Iorinus textui Cypriani hanc adjungit notam ηη :-Illud, quod potissimum spectat Ecclesia in reconciliationis praestatio. ne, non est poenitentiae longitudo, aut severitas, sed sinceritas, &
272쪽
Equidem in veteri illius aevi historia unum invenio lactum euiusdam Asticae Episcopi, nomine Therapit, sequi Presbytero Uictori, an-- equam poenitentiam plenam egisset, & Domino Deo, in quem deli
uerat, satisfecisset, immaturo tempore, & praepropera festinatione sepacem dederat-- D. Sed malefacta in exemplum trahi nequeunt, nec jus inde probari: immo hinc elucet, quantum Vel ipsorum Episcoporum potestas legibus disciplinae constricta suerit. Cum enim hae de re Fidus Episcopus ad S. Cyprianum Primatem querimonias detulisset, is habita eum 66 Episcopis Synodo vehementer factum improbavit his verbis: AQuae res nos satis movit, recessιm e se a decreti nostri Authoritate, sevi ante legitimum, & plenum tempus satisfactionis, & sne petitu, A& conscientia plebis, nulla infirmitate urgente, ac necessitate cogenis de pax et concederetur. Sed librato apud nos diu consilio satis fuit se objurgare Therapium Collegam nostrum, quod temere hoc fecerit, &Minstruxisse, ne quid tale de cetero faceret. En, quantum Authori. tatis in Episcopum vel Primas Carthaginensis humano tantum ex jure habueriti Si tune temporis jam cognita sui sient hodierna principia; nonne Therapius excipere potuisset, sibi pro sua Dioecesi plenitudinem potestatis a Deo immediate suisse commisiam , quae ab hominibus coamctari non posset, omnes Episcopos aequalem inter se Authoritatem habere, se melius agnoscere, quid illis in circumstantiis magis conveniens, &utile suerit, soli Deo se regiminis sui rationem redditurum Nonne ita Episcopus ille, si pertinaciter voluisset caussam suam defendere, Cypriano rescribere potuisset, prout humanum in naevum incidens postea Cyprianus Episcoporum caussam, vel suam potius contra supremum
Ecclesiae totius Primatem, Stephanum P. defendit Satis jam de tribus primis seculis, ubi quaedam pontificiae quidem dispensationis vestigia,
vel exempla inveniuntur, nullum autem, nec unicum cujusdam singularis Episcopi exemplum nisi, qui sorte attentati sui, eastigationem retulerit ne dicam circa legem Ecclesiae universalem , nequidem circa particularis Provinciae disciplinam. E contrario autem vel dubiis tantum in rehus singuli Episcopi caute, & sollicite vel ad totius Ecclesiae Caput, vel ad suae Provinciae Primatem relationes secerunt, a quo in Synodo sententia lata, & pro rei magnitudine, vel dissicultate Sed is
273쪽
apostoli eae judicio submissa est Rcundum antiquissimam illam regulam:
Ne absque consiensu r alii Pontificis quidquam ab Eccle1iis decernatur.
Quartum jam, & sequiora secula attingentibus vel apud solum
Thomas linum tot pontificii juris circa dispensationes documenta se nobis offerunt, ut describendo singula in prolixum opus liber accresceret. Quare brevitatis 1ludio non nisi pauca seligam, ac de Siricio qui dem initium faciam , cujus extat responsio ad consultationem Episcopi Tarraconensis, qui Damalo Praedecessori complures disciplinae maculas in Ecclesia Hispanensi exposuerat, potissimum vero circa ordinum collationes. Episcopi, qui antea paenitentiae subjectos, ct bigamos contra canones ordinaverant, haud suam dispensandi potestatem praetendebant, Hinc Pontifex veniam concessit sic ordinatis in suo, quem a ceperunt, Ordine permanendi, Episcopis vero ipsis, si quidquam simile Pro suturo committerent, congruam comminatus est paenam ' : Et quia his omnibus, quae in reprehensionem veniunt, sola excusatio ignorationis obtenditur, cui nos interim solius pictatis intuitu neces se est clementer ignoscere; quicumque paenitens, quicumque bigamus, isquicumque viduae maritus, ad sacram militiam indebite, & incompe- enter irrepsit, hac sibi conditione a nobis veniam intelligat relaxatam, But in magno debeat beneficio computare, si ademta tibi omni spe provectionis in hoc, in quo invenietur, ordine perpetua stabilitateri permaneat: scituri posthae omnium Provinciarum summi Antistites, quod si ultra ad sacros ordines quemquam de talibus crediderint a Lissumendum, & de suo, & de eorum statu, quos contra canones, & interdicta nostra provexerint, congruam ab apostolica Sede promen
dam esse sententiam. - Si ordinario dispensandi jure gavisi fuissent Episcopi, itane Pontifex rescribere potuisset y Aut jam ne Stricius ante Isidorianas decretales ellentialia, & divina Episcoporum jura iniquissime
Cum in quodam Italiae Concilio statutum esset, ne ad ullum ecclesiastici ordinis gradum reciperentur, qui jam in haeresi suis sunt; totius Africae Episcopi huic transmarino Concilio, haud dubie a Papa ipsis notificato, ita assurgebant, ut non sibi id sumserint, quo hujus decreti
274쪽
tem peramentum eirca Donatistas recipiendo per se ipsos Leerent, quamquam illi antiquissimus suae Provinciae usus adversaretur, & aperta dispensandi utilitas, nisi & necessitaε in oculos incurreret. Quidquid ergo humanitatis, & indulgentiae Donatistis concedendum putarunt, ab Episcopis Italiae, & maxime ab Anastasio Papa sibi exorandum statue.' runt I: placuit, ut litterae mittantur ad Fratres & Coepiscopos no- ,,stros, & maxime ad Sedem apostolicam, in qua praesidet Anastasius. Memoratu digna est in hoc factum annotatio Thomastini. ves apud ipsos adversarios pro meritis suis aestimatissimi '' : se Erat Carthaginen. sesis Archiepiscopi eminentissima quaedam honoris, & potestatis praeroga--tiva supra omnes Episcopos Africanos, Primatesque, sue Metropoli. Manos. Quidquid Patriarchis & Conciliis eorum dice celanis, sive uni-Aversalibus juris inerat & Authoritatis, inerat & Carthaginenti. Non alia Asuae libertatis, & antiquar Authoritatis amantior, re retinentior fuit AEcclesia quam Africana. Et tamen ad Anastasium P. illa confugit uni. iaversa, ut hanc dispensationem eliccat, cum Augustino scilicet suo Apersuasissima, quamquam omnes Episcopi in locum Apostolorum suc- secesserint, & quodam certo sensu ita Episcopi omnes, sicut Apostoli Aomnes pares sint, penes Sedem tamen Petri longe cumulatiorem, sequam penes ceteros quo3 libet Episcopos authoritatis & poteitatis vim
A scopo clarist. Iungius aberrat, dum duos canones, ex Synodo Ancyrana unum, S altorum ex Nicaena excitat, qui Episcopis permittunt cum lapsis, & jam poenitentibus, si visum fuerit, humanius agere : haud enim Episcopis illam dispensandi potest citem negamus, quam expressa juris dispositione acquisiverunt. Ceterum illa quidem reis missio mere poenalis satis lactionis non omni ex parte quadrare videtur, eum observante Morino Eceles a semper sinceritatem, O veritatem paenitentiae potius, quam durationem, & se Veritatem respexerit; limen umquam absolute, & omnimode determinata lex Ecclesiae fuerit et rca modum, & tempus satisfactionis, ita ut erga Paenitentes indu extia uti esset ipsa legis licentia, non dispensatio. Atque hane quidem lacuit m tem indulgentiae, non tamen plenariae, sed cum restrictione canon Am l i a cyra
275쪽
cyranus V , & Nicaenus XI Episcopis expresse attribuunt. Quid inde
Merito desperata videatur D. Iungit caussa, eoquod vel maximam vim in argumento multis ex capitibus incerto ponere nitatur.
Est autem Ancyranae Synodi canon IX vel X, quem apud Gusielmum Beveregium, Ecclesiae Anglicanae Presbyterum ) cum graeco idiomate collatum ita lego, prout & Gentianus Hervetus transtulit: MQuicum- ,,que Diaconi constituti in ipsa constitutione protestati sunt, & dixe--unt oportere se uxores ducere, cum non possint sic manere, ii, si isuxorem postea duxerint, sint in ministerio, 'eoquod hoc fit illis ab Dis , o concessum. Si qui autem hoc silentio praeterito, & in ordinatione, ut ita manerent, suscepti sunt, postea autem ad matrimonium Vene--unt, ii a Diaconatu cessent. Mirum, quantum Moguntiae Profensor hoc canone pluribus adhuc Obscuritatibus involuto glorieturi Alliet aperte praesumitur, ait, de se prohibitum fuisse Diaconis post ordina--ionem matrimonium, quod tamen gravibus de caussis permittere pOR sit Episcopus, adeoque in lege illa prohibente dispensare: ubi enim so-ia a cum silentio admissa ordinatio inducit obligationem non nubendi, ejusque violatio poenam, ibi est vera lex; & ubi poena cessat, si acceLisserit permissio Episcopi, ibi est vera legis relaxatio. Non satis adcurate a Doctore Moguntino Synodi verba hic referuntur. Concilium non dixit gravibus de causis, sed unicam nominavit, eamque expresem repugnantiam in ordinatione contra caelibatum, neque permitti ab Episcopo posse, sed tantum id suisse factum, hoc est, permisum, quamvis& hoc nonnisi interpretative. Itaque
Ηuie adversariorum Achilli sequens oppono dilemma: Vel ca- non ille Ancyranus tantum statutus est, ut retro ageret in jam praeteritas Diaconorum ordinationes, Vel ut esset etiam lex pro suturis Diaconorum ordinationibus. Priorem quidem illum sensum ipsa canonis veroha, quae semper de praeterito loquuntur, insinuare videntur. Tantum ergo duo sunt, quae inde necessario colliguntur, commvncm iam tune suisse in illis locis disciplinam, saltem conluetudinis, aut Observantiae; etsi
bynodicon, sive Pandectae canonum. Oxonii I 672.
276쪽
ni 153 etsi sorsitan non cujusdam postivae legis. qua Diaeonis matrimonium prohiberetur; & quosdam Episcopos hinc inde in Diaconos ordi. nasse, qui expresse protestati sunt, se continentiae servandae pares non fore. ΙΙoe Episcoporum lactum admittimus, nec miramur, partim ob Ecclesiae illo persecutionum tempore necessitatum, dum esset Clericorum penuria, ad quorum statum interdum ju Venes cetera probi, vel inviti, & non sine violentia adigebantur spe concepta, per ipsam sta. tus sanctitatem fore in ossicio continendos, ita seculi quinti initio Synesii exempIum docet; partim ob quorumdam in Oriente Episcoporum ignaviam, qui teste S. Epiphanio etiam Presbyteris liberos facere pommiserant, sorte multo facilius Ministris uxorem ducere, & iis quidem
Diaconis, quos tantum ex Decellitate Ordinaverant contra continentiam protestatos, que is non sine injuria videretur imposita. Facta haec Episcoporum vel ex bona praesumtione, vel ex culpabili ignavia non negamus, sed haec esse legitimae dispensationis exempla pernegamus. Certe in Antiochen a praesertim Provincia inde a Paulo Samosate no continentiae clericalis disciplina grave vulnus est passa: Clerici enim non solum utebantur uxoribus, sed novas etiam ducebant, ut ex hac An. cyrana Synodo, & altera Neocaesareensi ejusdem anni 3ι4 patet. Hoc vulnus curaturi Ancyrae Patres generaliter Diaconos, qui uxorem duxerant, ab ossicio removent, ex aequitate tamen mitius agunt erga eos, quos utpote invitos ab Episcopis juste non potuisse ad tam grave ju. gum continentiae obligari censent, atque ideo in ministerio manere permittunt potissimum, ut factis Episcoporum parcerent, ne ea sorte eum standalo effectu frustrarentur. Siqua hic dispensatio, potius nunc a Synodo, & in gratiam Episcoporum, quam antea a lingularibus Episcopis data est, qui continentiae onus Diaconis, aut nullatenus relaxare volebant, aut male. Ceterum non solum ante Ancyranam Synodum, sed etiam posthac usque ad Nicaenam de continentia Diaconorum adeo lex positiva universalis non extitisse Videtur, ut nequidem disciplina ob. struantia apud Orientales uniformis suerit; nam in Neocaesareensi Syno. do tantum Presbyteris expresse can. I matrimonium prohibetur.
Λtqui expressans legem, quae iam ante Synodum Ancyra nam Diaeonis nuptias interdixerit, jactitat D. Iungius, & quidem ex Aposto. lorum canonibus, constitutionibus, nec non Paphnutii in Nicaeno Conis
277쪽
eilio dictis. Miror Moguntiae pro sessorem nostris his illustratu diebus
non vercri aeque suspectas merces, ac illae sunt Isidorianae, in forum producere: eruditis enim Criticis, ut , anespen ius docet, communis hodie sententia est, tam parum canones illos Apostolorum esse, quam famosas Decretales Pontificum Antesiriciorum. Si quis ex Romano. Catholicis, vulgo Transalpinis has Decretales amplius excitaret, Superil quantum clamoris i Sed idem ille sic dictus Apostolorum canon XAUlI, ad quem clarist. Jungius provocat, quinto nondum seculo ubique notus suit, aut receptus: Concilium enim Chalcedonense tantum ait can.XIV, in nonnullis prouinciis concessum esse Lectoribus, & Cantoribus uxores
ducere. Quod dictum de Canonibus Apostolorum, valet pariter de Constitutionibus: & Paphnutius in Nicaeno Concilio non utique positiuum
canonem ἔ sed veterem Ecclesiue traditionein allegat, eamque non probat ubique locorum uniformem, & constantem suisse. Ubinam ergo exemplum episcopalis dispensationis ante Ancyranam Synodum 8
Quod si ad alteram Ancyra ni canonis explicationem confugeret D. Iungio plaeeat; ut Episcopis pro suturo liceret Diaconos in lege conistinentiae dispensare; Jam quidem ipse animadvertet, extra rhombum se versari: neque enim nos Episcopis negamus dispensandi potestatem expressa juris dispositione illis adjudicatam , vel legitima solum consuetudine acquisitam. Ucrumtamen si is sit Ancyra ni canonis sensus, illum sane probare hodie non possimul s; cum certum si, eumdem non solum in latina Ecclesia , sed etiam in ipsa graecanumquam suisse receptum, probutumve. Paucis enim posthac annis Socrate teste Paphnutius in Concilio Nicaeno voluit Clericos, etiam Diaconos ad abstinendum a nuptiis secundum veterem traditionem esse obligandos. Ipse denuo Uane spe-nius observat, hoc posteriori sensu canonem Ancyranum ab aliis Eccle- sis non suisse acceptatum: idem Balsamon, Zonaras, aliique graeci cancinum interpretes testificantur. Certe si observantia hic canon apud
Graecos invaluisset, Trullana Synodus non statuisthi deponi Diaeontis
debere, qui post Ordinationem matrimonium contraxerint. Forsitan ergo, si tamen Ancyranus hie canon pro suturo umquam valere debuerit, uti sanior, ita verior quoque ejusdem interpretatio est, qua eum aliqui cum Martino Bracarensi Ecclesiae romanae student reconciliare, sicut in altero meo Programmate de Conjugio Sacerdotibus permittenda P. 2S
278쪽
. assp. 2s indicavi: -Ita, ut verba illa de ordinandis Diaeonis, si qui eon. 'inero se nolint, in miniserio memeant, sensum dent, in eo gradu mi. Anisterii, in quo sum . permaneant, eo quod ab Episcopo permissi sunt sibi, scilicet suae libertati ad altiorem gradum ascendendi, vel non ascendendi, prout graeco originali textu exprimitur: οια το επιτραπη--vοιι αυτους υ πο τῆ επισκοπῆ Si qui vero tacita continentiae proses.sesione cum Diaconatu conjuncta manuum impositionem c quae expreςissio de prioribus non adhibetur acceperint, & postea uxorem duxe--int, ab omni Clero, seu ministerio, etiam priori gradu inferiore re., oveantur. Quid infirmius adversariorum argumento ex hoc Ancy.rano canone Τ .
si ad remissionem satisfactionis paenitentibus indultam vellem redire; ex seculo quinto indulgentiae plenariae, tantum a summis Pontiis fidibus concessae insignia elucerent exempla, eo quod in universalibus etiam Conciliis ne collecti quidem Episcopi, sed soli Pontifices poenbtentibus satisfactionem, eamque totam condonaverint, uti in Ephesina synodo Caelestinus P. Nestorianis redeuntibus, in Chalcedonensi Leo M. ipsi Eutycheti, dummodo sincere ab errore resipisceret. Uide Thomastinum saepe jam excitatum. Cum vero idem alias licet doctissimus Author quandoque dormitet, in specie circa ordinationes, & translationes Episcoporum, quarum dispensationes Veteri jure ad Concilia provincialia putat pertinuitie; ego quidem in exempla ab ipso allata diligentius linquisivi: at nullum plane, nec unum inveni propriae dispensationis inieree universali datae ab Episcopis exemplum; plura vero a summis Pontificibus vel concessae Vel denegatae dispensationis. Duo tantum pro.
Perigenes Corinthi mundo natus, & Deo renatus, ejusdemque Eeel esue Clero adscriptus totius Provinciae Syn Odo approbante ordinatus est Patrensium Episcopus; sed a plebe illa repulsus, ad Corinthios rindux brevi postea ab iisdem Sede Vacante ad Episcopatum assumtus est.
Non sa Vet & nov. Eeclec discipi. TOm. a, Lib. 2, cap. 55, 56, ω, 6 I. Lib. 3,
279쪽
rs6 Nonnulli religione ducti verebantur, ne hae postulatione canones Ε eleste violarentur, qui Episcoporum translationes vetabant. Si tunc persuasio fuisset, canones relaxandi lacultatem in Episcopis residere; ni hil videri poterat convenientius, faciliusque, quam cam dem a primate Thessalonicensi petere. Sed illa adhuc aetate Ecclesiae vel dubiis in eaussis sine Pontificis praesei tu nihil suscipere tentabant. Igitur Corinthii Sedem apostolicam precibus adierunt, ut ejus Authoritate voti sui compotes serent. Boni sacius P. etsi aequam illorum petitionem judicaret, miratus tamen nullas Rufi Thessalonicensis adjunctas litteras, illis rescribere noluit, ut & apostolicae Sedis Authoritas, ne sorte quid imo maturum faceret, & delegato Primati honorificcntia servaretur. Dum vero Rusus suum de Perigene testimonium dedit petentium desideriis omnino consorme; tunc Ponti sex missa ad eumdem altera epistola Perigenem Corinthiorum Episcopum Authoritate sua confirmavit.
Nundinarius Barcinonensis Episcopus paulo ante mortem suam pereupere se significavit, ut sibi Stice estor daretur Irenaeus alterius in Ilispania urbis Episcopus, quem & haeredem sibi adoptaverat. Ea vide. bantur utriusque Praesulis merita , ut non populus tantum , Clerusque Barcinonensis consensum darent, sed & Metropolitanus cum Provinciae Episcopis. Num vero propria quoque Authoritate legem ecclesiasticam relaxare audebant, quae designationem, & translationem Episcopi prohibuerat Τ Caussae quidem dispensandi manifestae, gravissimaeque aderant, duorum Episcoporum merita, petentium nobilitas, & multitudo, Toelesiae utilitas, nec non & specialis caussa, quod Irenaei Episcopatus in loco situs esset Barcinonenti Ecclesiae obnoxio , ubi non sine assensu provincialium Episcoporum jam erat ordinatus. Vae caussae in Synodo Metropolis Tarraconensis libratae, ae justae fuerant inventae, ut rata haberetur designatio, & translatio Episcopi. Nihilominus cum gravior haec caussa esset, secundum Ecclesiae canones ad supremum Caput roseis renda; Metropolitano, & Concilii Patribus visum, necessario sibi adeundam esse Petri Sudem, ut sua decreta illic adprobarentur: hinc ad Hilarium P. litteras mittunt reverentia plenas hisce verbis η : Suppliciterpretamur Apostolatum vesrum ut bumilitatis nostrae decretum, quod juste a nobis videtur factum, vestra Aulboritate frmelis. En praeclarum sanctae illius di.
280쪽
seiplinae exemplum, imitatione hodierna dignissimum, sed amplius evenis
tum miraret Res secus cecidit, ac Hispaniae Praesules tantis rationum momentis ducti expectabant, ipsorum decreta jussu Pontificis rescissa, praeceptumque, ut inviolata fide canones observarentur. Ad Ascanium Metropolitana, seu Primatem rescripsit Hilarius, ut nox juberct ad Eeclesiam suam, remeare Irenaeum, idque illi cx indulgentia concedi, qui tamquam Nicaemi canonis contomtor foret ecponendus. Num putas, amice Lectori II ispaniae Primatem ceterosque Praesules huic inopinato Pontificis responso fuisse indignatos, suam quo dispcnsandi potcstatem praetendendo refragatos, ut Febronius quid om consilia suggerit Τ Cogita, num antiquis illis temporibus minor sucrit summae Sed is Ruth Gritas,& minor erga eamdem Episcoporum reverentia P quaenam disciplinae mutatio instituenda sit, si ad sancta illa tempora, quod optandum, foret reformanda 8 an veteri observantiae Isidoriana, nonne potius Ger-χniana, & novissime Febroniana principia vulnus , - utinam non Iecha
Qui di quod illorum temporum exemplis adeo ostendi non possit
singularium Episcoporum potestas circa relaxandos Ecclesiae canones, ut eadem etiam expressis prohibitionibus demonstret tir negata. Ita Inno. tentius I, cum ad declinandum schisma Episcopis Macedoniae permisis. sci a Bonoso ordinatos ex venia, & humanitate ad functiones suorum ordinum admittere, rescripsit η : Jam ergo, quod pro remedio, ac senecessitate temporis statutum est, constat primitus non fuisse, ac suis se regulas Veteres, quas ab Apostolis, vel ab apostolicis viris tradi. ,,tas Ecclesia romana custodit, custodiendasque mandat his, qui eam audire consueUerunt. - Quod necessitas pro remedio invenit, ces-,sante necessitate debet utique cestare. - Advertite, quod neces tas imis Hetrauit, in pace jam constitutas Ecclesias non posse praesumere. Sed, ut ,,saepe accidit, quoties a populis, aut a turba peccatur, quia in omnes propter multitudinem non potest vindicari, inultum solet transire: espriora dimittenda dico Dei judicio , S de reliquo maxima sollicitudi. ne praecavendum. Caelestinus P. severe monuit Episcopos, ne quem.