장음표시 사용
291쪽
sequidem, ut nonnulli, nee parum in veterum actis, & scriptis exerci- Mati alserant, plurimis seculis nullam canonis infringendi veniam datam Afuisse, sed dispensationes, si quae darentur, tantum fuisse pinnarum ca- onicarum remissiones. Agite Disicopales s hanc pristinae disciplinae observantia in exemplo restaurate, & nos Pontisicii vel tra vestigia presso pede insequemur; toti potius Ecclesiae hodiernum dispensationum usum restringite, quam ut nimium largi in singulos Episcopos extendatis, &manus nostras vobis dabimus.
Ad domestica nos vertamus t Concilium Coloniense a. Is 36ean. 46 ita statuit: , Ouod ad gradus consanguinitatis, & affinitatis attiis
senet, qui matrimonium contrahendum, ac contractum dirimunt, decre-
um Concilii generalis c Lateranensis IV observabitur. - Ubi ro. semanus Ponti sex dispensatorio diplomate matrimonium secus contractum hopprobandum jusserit, cxaminentur caussae diligentius, quae dispensa. tionem extorserunt. Misiis jam nugis vestris, vanisque diverticulis, dicite Moguntini Censorest penes quem Coloniense Concilium posseGsionem juris dispensandi agnoverit Τ Nonne vel invitis fatendum est, romanam Sedem in tranquilla possessione matrimonii impedimenta diis spensandi usque ad Concilium Tridentinum suisse Τ Α ut sacta negentur, quae adduximus, toti mundo cognita; aut alia in contrarium producantur nobis hactenus incognital
Saltem, inquiunt, hae super re nihil in Tridentino Coneilio fuit
decisum. Quam optimet ergo, inquam, cum ipsis Moguntinis, nibutorrectum, quod non expressium, sed prior disciplina, antiqua consuetudo,& tranquilla Pontificis possessio, prout jam ad oculum demonstravimus, integre servata. Veterem hane consuetudinis observantiam retineri se velle vel ipsum Tridentinum satis insinuavit, dum in determinate quam. cumrxe dispensandi Authoritatem sua in possessione reliquit: de pontificiis autem dispensationibus, si extra romanam Curiam se extendant statuit, ut Ordinariis, tamquam Delegatis apostolicis committantur. Nonne eo ipso Concilium hane disponsandi facultatem propria Authorita e Episcopis negavit, quod iisdem ut Delegatis pontificiis committendam voluit Praeterea satis sollicita suit sacrosancta Synodus, ut eam dispensandi in
292쪽
aliis rebus potestatem, quam volebat penes Episcopos esse, clare e primeret: se e. g. Sess. de Res. C. 7 deerevit caussam homicidii in voluntarii committendam esse ordinario, vel ex quadam caussa Metropolitano, aut viciniori Episcopo, qui pro sacris Ordinibus di pensare pos-1it. Item Sest. 24 de Reirm. C. 6 conceditur Episcopis dispensendi facultas in irregularitatibus, & suspensionibus ex delicto occulto pro Uenientibus , & in quibuscumque reservatis casibus occultis tantum pro soroconscientiae. Nonne exceptio firmat regulam in contrarium Τ aut nonne universalis est regula, Ecclesiae legibus etiam Episcopos esse subje.ctos 7 ergo, inquam, nihil Disicopis concest ιm, quod non expresum. Uerum, quod amplius est, Tridentini Patres etiam expresse se declararunt soli Pontifici jus esse relinquendum intra vetitos cognationis gradus matrimonia dispensandi. Nam in Actis Concilii die i7 Augusti a. is 63
apud Paleotium legitur iactam fuisse propositionem, ut saltem in quarto gradu relaxandae legis potestas fieret cum Episcopis communis: ergo hanc potestatem intra tertium, & propinquiores gradus solius Papae esse,
atque esse debere, in eo omnes conveniebant. Iam Uero ne in quarto quidem cognationis gradu dispensandi jus Episcopis fuisse permissum, inde liquet, quod Patres amplexi sunt Marci Antonii Bobbae Augustensis Episeopi sapientissimam sententiam: ANon esse id Episcopis permi
is endum, quippe Concilii proposito adversum, ut rarior esset relaxationis Luctus: etenim si singulae a singulis Episcopis concederentur, longe ste- sequentiores illae fierent, quam quotquot quilibet profusus Pontifex ela rigiretur. Uide apud Pallavicinium 'b. En ergo, quam Uolebas ex. pressam etiam cucumenici Concilii dispositionem l cn rationem criticam, cur Turonenses Praesules Tridentino quam proximi declararint in quarto cognationis gradu dispensationem non esse Episcopis permissam. Si adhue quaeras, quare illa Tridentini prohibitio tantum in Actis concilii, non inter canones inveniatur ψ in promtu responso est , quia Patres tran. quille observatam retineri volebant praxin: lex enim , ut dici solet, justo non ponitur, id est, Episcopi matrimonii impedimenta dispensando abusivae usurpationis aut nulla, aut rarissima dcdorunt exempla, hinc caussa non fuit, cur id speciali canone prohiberetur. Nihil autem comtra Ecclesiae canones permissiim, quod non expressum.
293쪽
g. 52. Ex qua antiquissima pontificis possessione, si & divina primatus
jura hoc loco praetereamus, manifeste sequitur, cum Principes, &Elmctores Germaniae ad Pium IU varia detulissent gravamina, inter quae numerabantur dispensationes sanctae Sedi reser vatae, eumdem Pontificem merito respondisse: AIllos injusti ilima petere: nam ut Archiepiscopi, aut AEpiscopi potestatem habeant dii pensandi in his, quae in hujus Sedis',Authoritate constituta sunt, hoc est, inferiores, & subditi in lege Su- eriorum suorum, nisi ubi eis hoc expresse permittitur, omni juri,isomnique rationi contrarium esse, indubitatum est ' . Enimvero, si ut Noguntini volunt, sola facti graVamina possessionis antiquae jura instingerent ; vae Dominis, qui immorigeros haberent subditos i vae nobis Catholicis in Imperio romano i ' contra quos sne numero & mensura Protestantes usque ad deletionem totiuε rei catholicae gravamina jam
Quaenam post concilium Tridentinum usque ad hodiernam diem vel ab ipsis Germaniae Archiepiscopis continuata sit praxis, jussu Sanctitatis Suae a. 1786 Kalend. Decemb. in litteris filis ad Parochos manifestum feeit Nuntius Coloniensis, ubi singula designavit quinquennia, qu hus tres ecclesiastici Principes Electores Imperii ab apostolica summa Se. de dispensandi facultatem in certis dumtaxat gradibus circa impedimenista Matrimonii petierunt, & numquam aliter, nisi cum certa restricti ne obtinuerunt. Reliquum est ergo, ut totam hanc criticam disquisiis stionem eum sanctissimo Papa Nostro Pio Ut concludam ): -Ex qui- us liquet, primum ab apostoli ea Sede exerceri coepisse dispensiatio, num matrimonialium potestatem, & hunc usum penes illam solam peris severasse, atque ad eamdem solam pertinuisse, prout totius Ecclesiae 'consuetudine, & consensu suit agnitum, cum alios Episcopos eam sbiis Authoritatem assumsisse non constet, nisi cum sanctae Sed is expresso, vel prae tanto privilegio eam tueri se posse confiderent. Si nunc cah Episcopis dispensari inciperet jure pruris p quid aliud ageretur, nisi',ut sancta Sedes suo spoliaretur jure, quod ab antiquissimo tempore so- la semper exercuit, cujusque exercendi tenuit non interruptam, sed
294쪽
oeonstantem, receptamque in Ecclesia possessionem. Qui eerte tam invete. ,,ratus possessionis titulus, etiamsi alia deelIent in suo Primatu constituta, Afundamenta, valere per se ipse apud Omnes deberet. Haeo quidem possessionis non turbandae aequitas usi inter homines pares naturalis est. Ipsam vero possessionis suae antiquitatem, & continuam praxin cum sanctissimus Pater iactis ostendere dignatus est toti mundo cognitis; quis credat Moguntini Censores eloquia supremi Christi Viearii, & Ecclesiae catholicae Capitis vocare audent omnia falsesima, Nile ε grunditust D. Et haec loquuntur in ipsa Sede Metropolitana, & ecclesiastici sunt, & publiei Doctores Archidioecesis Moguntinaei Non ea certo cuti alias canina illa satyrica non ea est ovium Vox erga pastorem. Petres pasce
De jure appe Hationum ad Papam, non a Papa.
Ut vel ex ipsa jam inscriptione patet, praesens haec summi momenti discussiocritica in duas principales partes dispestitur. Prima de jure Pontificis tractat, ex toto christiano orbe appellationes suscipiendi: altera de appellationibus a Papa divino jure, & humano prohibitis. Attamen non juris solum, sed pro nostri temporis exigentia & facti quaestio hie tra. ctanda est. Sunt autem sex praecipue Articuli Capite I hic discutiendi: ymo De ipso supremo jure appellationum: ado De hujus juris exercitio ex factis Anteni carnis: 3xio Do Canonibus Conciliorum , Nicaeni, Antiocheni, Sardicensis De factis historicis Postnicaenis usque ad nonum seculum : sN De recentiori positiva juris speciatim germanici dispositione: 6xo Demum de sano ct utili adpellationum usu. Si hoc in praelio Eruditorum authoritate, hoc est, praejudiciis, queis plurimi hodiernorum Reformatorum ducuntur, pugnandum sit; magna stant utrinque Nomina, ex uno latere Petri de Marca, Baiurii, Quesnelli, Febronii,& quem castra deseruisse dicas, Zaliveinii, aliorurnque denso agmine gregariorum: Ex adverso autem non minus magni Nominis viri, Benedictus XIV, Cardinalia d'Aguirre, Christianus Lupus, Antonius de Si. meonibus, Thomassinus, Barthelius, Fratres Balle inii, P. Zacharia
295쪽
eum tota, quod maximum est veteri Ecclesia. Ex hoe solo praejudicio, quae pars sortioribus armis instructa sit, jam colligas.
Nos autem ipsi intimam rei naturam scrutemuri Inditum certe a natu. ra principium , atque etiam gentium jure stabilitum est, miseris inis justa sorte sententia pressis ad superioris judicia tribunal refugium , aditumque esse concedendum. Hanc viam, quae appellationis dicitur, cum ipsa natura affictis voluerit apertam , ab optimo Pastore Christo laisse Oeelusam, suasque oviculas, iniquis sorsitan inferiorum judicum oppressionibus absque refugii solatio expositas, blasphemus laret, qui assere. ret. Atqui romanum Pontificem, S. Petri Successorem, in hac terra Christi Vicarium, & sngulis Episcopis, vel Archiepiscopis, & Conciliis quibuscumque provincialibus jurisdictione esse superiorem, res est divinis ex eloquiis adeo manifesta, certaque, ut catholicam fidem profitentium nemo unus, ne nostris quidem diebus palam contradicere ausus fuerit. Hi ne nostrae catholicae fidei dogma est, naturali & divino jure ad summi Pontificis tribunal tamquam episcopali superius Appellationes spectare. Hoc jus essentiale est Primatui divinitus instituto, quod qui negaverit, hunc a nostra fide, & Ecclesia esse alienum non dubitamus, prout Benedictus XIV enuntiavit ' : MIIoc jus adeo necessario conne. Axum esse cum romani Pontificis in universam Ecclesiam jurisdictionisisPrimatu, ut nemo possit illud in controversiam adducere, nisi & hunerivelit praefracte inficiari. b. 2. Ipse Zalaeeinius, uti & Natalis Alexander, hic Natione Gallus, hie Germanus, ambo pontificiae sedis nullo modo adulatores, alibi po- tius
296쪽
tius sibi stipendia meriti, hoe idem jus appellationum, eeu divini Prim
tus Appendicem agnoverunt. Verba prioris sunt : Quaestio juris no. sestra opinione facillimae est decisionis : nam si semel in Pontifice reve. deamur quemdam Primatum jurisdictionis, sane jus adpellandi inde ve- , ut appendix necessario consequitur: quid enim aliud est jus appellandi, quam jus provocandi ad judicem superiorem, velut ab ipso jure na--urae fluens in quantum nempe sapit speciem necesIariae defensionisseeum in finem, ut appellanti fiat justitia, in qua se per judicem inse--iorem laesum esse queritur. Si ergo Pontifex vi Primatus vices legiti. Ami judicis sustinet; quo ausu ipsi admissionem, vel exactionem appella. istionum abnegare sustinemus p Plaee Zal cinius, nempe ut Theolo. gua catholieus: vcrum est illum pro sua egregia Advocati vastitie adniti ad omnem hujus juris praxin contra divinum, & naturale jus enervandam, aut extinguendam. caussam, nisi jam pateat, inquirere nolim. Alter vero hoc loco non tam historicus, quam Theologus ita loquitur :AHoc ipso quod romanus Pontifex est jure divino omnium Episcoporum siprimus, & ceteris jurisdictione Superior, Ecclesiae Caput, Uicarius christi; consequens est, ut ad ipsum Episcopi, cum injuriam patiun--ur, appellare possint. Ipsa enim juris naturalis aequitas ab inferiorum,dudicum sententiis ad supremum iudicem appellari posse dictat, & pedi uadet. Cum itaque romanus Pontifex ratione sui Primatus si Supe- ,,rior Episcopis omnibus divisim sumtis, & Conciliis etiam provinciat, us, ae nationalibus; ad ipsum appellare posse Episcopos Metropoli. anorum, Primatuum, Patriarcharum aut Conciliorum sive provincia-iatum, sive nationalium, sive patriarchalium judiciis depositos, neceΩessario sequitur, ac perinde jus appellationum episcopalium ad roma. isnam Sedem pontificii Primatus cst appendix.
Gallicanae Ecclosae doctrinam , eamque recentissimam ex teste multo praestantiore , Archiepiscopo Senonensi audiamus, qui ita scri. hit ,,Quod ex Authoritate, quam Chrisi institutione in nos Epti,,pos Pontj sex habet, legitime sequitur, jus est judicandi sontes Epi- copO5.
297쪽
274 Ascopos. Quodsi illos a Provinciae Episcopis in primae cognitionis caupissa judicari mores nostri postulant, jus tamen suscipiendarum appella. tionum est ipsi absque ulla controversia servatum. Quidquid hac in re antiquissimi licet canones statuerint; non certe hoc jus appellationum, quippe divinitus institutum, e medio tollere, aut plane in praxi irritum
facere potuerunt, sed tantum pro meliori exercitio ad graviores caussas e. g. Episcoporum restringere. Quare etiamsi inferiorum Clericorum, sive etiam secularium caulla, dummodo natura sua gravior ageretur; eam.
dem ad se vocare Ponti sex posset insuper habita quacumque disciplina, aut cujuscumque concilii statuto: neque enim ulla hominum dispositio Pontificem jure spoliare potest, divinitus sibi commissis, aut vel ejusdem usum tunc restringere, quando fidelium bono necessarius foret. Atque hinc quaectimque Conciliorum decreta cum hac conditione intelligi necesse est, fine praejudicio tamen romana Ecclesie, eui in omnibus crucis debet reuerentia custodiri: ita jam innocentius I ' . Hoc ipsum sacrosancta Synodus Tridentina clare sub initio, & fine expressit per specialem hane
elausulam, ut salva semper Autboritas Sedis aposolicae , sit, , esse intelli
Observatu dignissima sunt, quae in hane rem doctissimi Fratres
Ballerinii annotarunt ) : APosset quidem nonnullis in circumstantiis secontendi, hanc primigenii juris ad summum Pontificem revocationem, issi qua inolita in Provinciis judiciorum forma aboleretur, non expe- ire, eoquod plura exinde incommoda, aut sicandala sequerentur, quae siex naturali, ac di Uina lege impedienda 1unt. At aliud est quaeresere, num quid expediat, vel liceat: aliud vero negare potestatem, &-jus ipsum , quod institutione divina certum si, & alieni juris usurpa--ionem criminari. Qui de primo solum disputat, si non passione, vel se praejudicio aliquo, lad Zelo , ac veritate ducatur, soliusque boni pinseblici intuitu agat, ut scandala impediat, & rationes in hanc rem op- ortunas quibuscumque potest viribus debita semper observantia, &M moderatione servata urgeat, atque promoveat, quibus institutionum Meeelelialticam consuetudine firmatam, sartam tectamque servandam, a novitate autem inducenda abstinendum esse suadeat, at nihil tamen
298쪽
opponat, quod ipsam pontificiam, certeque divinam institutionem D. Ariat; non solum nihil peccaverit, verum etiam sancte, & laudabiliter
Atque hoe eatholicae fidei dogma de jure appellationum plurimi
Pontificum, Isidoro Mercatore multo antiquiorum testimoniis constat.
Maximi ponderis illud est Iulii I, quod ad Episcopos Antiocheni Con-eilii a. 342 ante ipsum Sardi cense perscripsit ). Cum enim Euse hianae Secta Episcopi S. Athanasium Tyri deposuissent, Legatos ad romanum Pontificem eum ipsa damnationis documentis miserunt, ut suae Synodi confirma tionem ab illo obtinerent. Pro Athanasio Alexandriae congregati Epi Popi ad eumdem Papam litteras dederunt. Unde patet ex hoc Orienis talium facto Haereticorum aeque, ac Catholicorum haud firmam suis se visam Synodi Authoritatem sine ultimata papae sententia, ad quem Eusebiani ipsa sui judicii instrumenta transmiserant. Pontifex ergo peris reptis quoque Athanasii Legatis tam hunc, quam illos ad novum judioetum Romam avocat. Nunc vero illi suae causiae merito diffisi parere detrectant, NB. neutiquam tamen Romam Vocandi jus Pontifici nestanistes sed temporis angustias, & bellicum suae Patriae statum praetendentes. Ceterum, quod rei eaput est, Orientales illi Haeretici jam tune sere eadem caussabantur, qtim moderni juris ecclesiastici Resormatores frequenter in ore habent, Episcopis injuriam seri, s do rebus jam a sudefinitis denuo apud Papam rationem reddere deberent, & ratam esia habendam cujuslibet Synodi sententiam : quam in rem, immerito licet di falso Novatiani, ac Pauli Samosateni exempla 'proferebant. Ponisti sex autem respondit: DNihil dignum querela esse, quod ad Synodum se romanam vocarentur: qui in rebus a se gestis, & judicatis fiduciam seponerent, eos non indigne ferre, si ab aliis judicium suum examineissetur, id per Nicaenam synodum permitti, & antiquam esse hanc eon.
Asuetudinem ergo oportuiset illos huc accedere, F non abnuere. ut nego ,,tium ad fnem deducerciur. Si qua culpa Episcoporum fuerit, sesseeundum ecclesiasticum canonem oportuisse judicium fieri, ut primum ad Ecclesiam romanam scriberetur , S hinc, quod justum est, decerneretur. ,, Demum concludit Pontifex, non posse se illorum Synodo sustragari, isneque injuriam sacere, dum pro communi Ecclesiae hono summae se sedis sententiam perscriberet: Apud omnes nota esse, qua a B. Petro Apο.
299쪽
, fiolo acceperit. Hoe praestantissimo documento Iulius P. tamquam de re omnibus Catholicis nota testatur apostolica Petri Authoritate Synodos Episcoporum posse resormari. Quid dicet jam Dupinius, quid Zal-weinius, quid Febronius 8 in Sardisensit Concilio post quinque annos jus quoddam revisionis primum Pontifici concellum suille Apage nugas l
Eodem adhuc quarto Seculo Damasius P. Ariminensis Coneilii acta ad se relata dijudicavit, rejecitque his verbis '): MNeque enim
,,praejudicium aliquod fieri potuit per numerum Arimini congregatorum is 6oo Episcoporum quando constat neque romanum Episcopum, cuis jus ante omnia decebat eos exspectare decretum praebuille consen- ,,sum. Quin immo idem Ponti sex varias illius temporis tam Cath licorum, quam Haereticorum Synodos una simul omnes praeter Nicae. nam ex authoravit, praecepitque teste S. Athanasio '' , ut nulla dein .ceps in Ecclesia catholica nominaretur Synodus praeter tinam Nicaenam. Ueniant nunc Febroniani, & pontificiam potessatem resormandi provinciales Synodos per Isidorum salsis Decretalibus suilla invectam fabulenturi i. 7. - . t ' :Quinti jam Seeuli initio Innocentius I, ut supra g. 3 annotaviamus, ab ipsius universalis Synodi Nicaenae decreto exceptam esse apostolicam Petri Authoritatem declarat '' : -Si quae autem causis, Vel contentiones inter Clericos tam superioris Ordinis, quam etiam ins Μioris fuerint exortae, ut secundum Synodum Nicaenam congregatis ejusdem Provinciar Episcopis jurgium terminetur, nec alicui liceatri sine praejudicio tamen romanae Ecclesim, cui in omnibus caussis de-ribet reverentia custodiri relietis his Sacerdotibus ad alias con Molare Provincias. Ecce, quomodo in ipsis inferiorum clericorum caussis ad summae sedis tribunal via appellationis per Synodum Nice nam patuerit. Boni eius I Episcopis Tnessaliae vehementer exprobrat, quod apostoli eo Legato debitam reverentiam non exhibentes, si qua haberent gravamina, ad se non detulerint κη'η : se Institutio universalis na. centis Ecclesiae de B. Petri sumsit honore principium, in quo regi- en ejus, & summa consistit: ex ejus enim sonte ecclesiastica disci. Dplina
300쪽
bplina per omnes Ecclesas Religionis iam cresiccnte cultura manavit.,, Nicaenae Synodi non aliud praecepta teliantur, adeo ut non aliquid su. seper eum ausa si constituere, cum Videret nihil supra meritum sutilli . ,,posse conferri: Omnia denique huic noverat Domini sermone concesta. Hancis ergo Ecclesiis toto orbe da Tu sis velut caput suorum certum est esse membrorum, a qua se quisquis abscidit, sit christianae Religionis ex. Orris. - Audio Episcoporum quosdam apostolico jure contemto nO- um quidpiam contra Christi propria praecepta tentare, cum se ab se apostolicae Sed is communione, & ut dicam verius, potestate separasere nisuntur, eorum petentes auxilium, quos ecclesiasticarum sanctio regularum majoris elli non dedit potestatis. NB. Quoniam ideo isten et Sedes apostolica Principatum, ut qucr clas crinium licenter aci eptet ; interpellari nos super hoc missa legatione convenerat, quos
curam omnium rerum manere videatis.
Agapetus P. sexto seculo ad Iustinianum Imperatorem de Stephani Larisi ei caussa agens ita scripsit ' : MAbsit a quorumlibet menti.
Mus christianis, ut in quacumque persona aut innocentiam redargUant, Aaut crimen absolUant, sed universa, quae apostolicae Sed is nuper haeissunt parte disposita, illo semper studio manaverunt, quae Principatui AB. Petri vos quoque cupitis per omnia reservari, scilicet ne in his, qui ASedis ejus audientiam postula sent, spreta ejus reverentia alterius sentciitia pro ,,veniret. Vigilius Papa ad Euterium haec scribit: se Unde omnium a p. ellantium apostolicam Sedem Episcoporum judicia, & cunctarum maia orum negotia caussarum eidem sanetae Sedi reler ata esse liquet. --Cujus tramiti, si quis obviare tentaverit Sacerdotum, causias se non
sesine honoris sui periculo apud eamdem Sedem sanctam noverit reddi.',turum. Cum septimo Suculo Wilfridus Eboracensis Sedo sua pullus ad Agathonem appcllasset; S. Ponti seX in Concilio romano riebat: Non semediocriter satisfecit audientibus petitionis series, quam Uilfridus Deo amabilis Episcopus obtulit in hoc, cum se indigne de episcopali Sede sedej cctum agnovit, non contumaciter per vim secularem Chlutit, sed Ahumiliter sentiens Authoris nostri B. Petri Apostolorum Principis cano- 'nicum expetivit subsidium, & supplici praestolatione . quae super ea' censenda sunt, se suscepturum perhibens, quod ex ore nostro B. Pe-'' M m 3 ,,trus,