장음표시 사용
51쪽
trus ubique dispoihil. Agite, hue adeste seculi nostri Impererit teli qui
ut sacram Petri Monarchiam impugnare possitis, nihil singulare, quod Monarchicam Potestatem prodcrct, in actis Petri posse inveniri contenis ditis. Palaestinae Ecclelias variis in locis per Apostolos fundatas Petrus pertransiit uniOersas, i plas adeo Apostolorum sedes visitans. Cuinam auteri ex Apostoljs tanta authoritas Τ Nonne haec visitatio universalem ubique locorum Petri, seu supremi Ordinarii jurisdictionem praedicat 7 Aut num sorte reliqui Apostoli gravamina adversius Petrum moverunt doconcurrente secum aliena in greges sibi proprios, hoc est in fideles a se conversos potet tale Sane peregrina haec Apostolis, ct incognita lingua foret, illam Petri concurrentem, & ordinariam quidem, sed superiorem jurisdictionem alienam vocare. Superil quam distana vox, & Patribus inaudita est, quae alienam Petri Vocem appellat, Petri, cui totum ovile Christi dominico ore commisium csti Uae ovibus, quibus audire unive salis omnium Pastoris vocem non liceati Non certe Pastores forent, sed Iupi rapaces, qui ab uno Pastore omnium oves segregarent. Etsi plures sunt Pastores ovium singularium; at unus tamen est omnium Pastor, suis premus ubique ordinarius, quippe cui totus grex illimitate sine ulla r
strictione, o immediate proprio ore Pastoria divini traditus est: Pasce oves
Petrus visitans universos per Paristinam fideles fratres cad gentes
enim regnum cauorum nondum erat dilatatum) devenit ad Sanctos, qui habitabant Lyddae. Hac generali visitatione non solum Petrus suam, quam habuit, supremi Ecclesiae Capitis aut horitatem exercuit, sed αDeus ipse insigni prae reliquis Apostolis miraculorum glotia utaque locorum incit manifestam. Homo quidam Aeneas nomine, jam octo annis
in lecto jacens, quem priores viri apostolici per loca illa fidei praecones nondum sanaverant, subito Petri jussu sanua surrexit. Hujus rei fama ci. to ad Ioppen non procul a Lydda sitam adventum Petri nunciavit, quoaubi discipuli fideles audiverant, Petrum prope adesse, fiducia pleni erga Principςm Apostolorum miserunt, qui illum mox adducerent ad vitam destinctae Tabithae optimae mulieri' restituendam, quam ille voce sua reis suscitavit. Qua re per totam Ioppen divulgata multi in Domino crediderunt. Nostra hic iterum animadversione dignissimum est, quod, etsi singuli Apostoli dono miraculorum essent praediti, illud tamen donum,
52쪽
ubi Petrus aderat, lare unice in hunc, aut plane insigni cum eminentia ab ipsa S. Scriptura reseratur, qua.etiam teste fideles undiquρ dispersi jonge majorem in Petro, utpote post christi de hac terra discessium. Apuo nolorum Principe, quam in aliis Apostolia fiduciam posuerunt. .: S. D. Praecipuum est Act. eap. X, unde apostolici adeo muneris iIIustris praerogativa in Petro effulget. Persuasi sibi adhuc erant Apostoli tantula filios istael a Deo electos esse, qui praedicatione sua in ovile Christi mingregarentur, margaritas autem Evangelii non ante porcoa, id est, gemalles esse projieiendas. Soli Petro prae ceteris diuina revelatio facta est, jam non discrimen fore Iudaeum inter, & Graecum, sed ipsis quoquo infidelibus populis regnum Dei esse adapertum. Ascendit Petrus in sup
,,riora, ut oraret, circa horam sextam, & cum esuriret, voluit gustare.,, Parantibus autem illis cecidit super eum mentis excessus, ct vidit cistisium apertum, & descendens vas quoddam, volui linteum magnum q--,,tuor initiis submitti de caelo in terram, in quo erant omnia qu drupin a, & serpentia terrae, & volatilia coelii & facta est vox ad eum , su sege Petre, occide, & manduca: ait autem Petrus, absit Domine i quia numquam manducaUi Omne commune, & immundum, & vox iterum secundo ad eum, quod Deus purificarit, tu commune ne dixeris. FCum Petrus secum haestasset, quidnam sibi haec visio vellet, advenientibus viris a Cornelio Romanorum centurione missis, interno spiritus imstinctu didicie, sibi jam esse cum gentibus communionem ineundam. Quare cum quibusdam fratribus ex Ioppe Cria ream 3d Coroelium pros Mus dixit: Mihi Uendit Deus neminem communem, aut immundum dicere hωminem. Magnum. hoc mysterium soli Petro immediaxo a Deo, non in aliquo Apostolorum conventu ostensum fuit, R d omnes reliqui hanc tanti momenti Veritatem, ceu apostolici ossicii regulam primum a Petro addiscere debuerunt. Ita vel ipsi Aposto i in sui Apostolatus munere a Petro dependebant instruendi, quo illud spectat Cbristi essatum: Tu alia quando conversius confirma Daιres tuos. Primus ergo, qui divin revelati
ne sibi soli facta Evangelium in gentes propagavit, fuit Petrus: ipse fumdator est christianae inter Ethnicos Ecclesiae, quae nostra hodie Ecclesi est regno Dei a perfidis Iudaeis ablato, nobi aque donat . i Ipse est, tu quo Christus promissionem suam implevit: Zu es Petrus, , super banc
53쪽
Non minus notandum venit Act. cap. XII. Manum miserat He. rodes Aggrippa ad Ecclosiam Christi persequendam: lacobo, qui major dicitur, jam occiso, ut amplius placeret Iudaeis, tonsilium iniit illis adeo inviis sectae ipsum e medio tollendi Caput; hinc & sacer textus ait: Apposuit. ut apprehenderet X Petrum. Hoc apprehenso, & in carceis re servato, ut poli Pascha populo daretur interficiendus, summa erat totius Hierosolymitanae Ecclesiae pro Petro sollicitudo, & fideles toto Paschatis octi duo indesinenter suas preces pro Petri, Capitis sui libera. tione ad Deum essu derant: oratio fiebat sine interni Upone ab Ecclesia ad Deum pro eo. Tantum tibi in Petri salute positum existimabant Christianii Dicas non immerito illum suisse procibus fidelium a Deo donatum, pr Pterea magno miraculo per angelum e carcere eductum. Potuisset Deus Iacobum quoque a morte liberareό sed permisit hunc celeri martyrio coronari, nec aveo sideles pro illo leguntur fuisse solliciti. Petrus vero adhuc erat necessarius, qui ad ampliora servabatur, non tantum Judaeorum, sed & Gentilium Ecclesiae Princeps. Hunc oportuit non Hieros
lymete, sed Romae, in civitate orbis capite Christum glorificare, ejusdem que Ecclesiam inter gentes martyrio suo aedificare. Una est Christi Ecclesia sub vicario capite, Petro. Qui non Petri est, neque Christi est: unum ovile, S unus Pastor.
IIue usque nascentis Ecclesiae historia per XII Act. eapita se a
S. Luca descripta est, ut cum veritate illam Regiminis Petri bisoriam diixeris, honoris, & potestatis praerogativa inter Apostolos sumper Petro attributa, inamo aliorum Apostolorum gestis aut penitus nutectis, auς non nisi occasione Petri, & quasi per transennam recensitis. Petrus per se solum sine prae habito Apostolorum concilio mandata dat o. g. pro Iuda proditore Successorem in illius locum eligendi. Solus Petrus nomine aliorum Apostolorum in ejus praesentia tacentium loquitur, omisniumque causam in se suscipit defendendam. Solus est Petrus, qui inter alios Apostolos praesens miracula patrat, & verbum Dei ex singulari inspiratione praedicat. Errantes solus Petrus inter reliquos Apostolos cum authoritatis eminentia redarguit, & miraculorum gloria prae aliis il-Justris a toto apostolico choro solus, ceu caput distinguitur. Singulas diversis in locis per alior Apostolos plantatas Ecclesias solus Petrus cum ordi.
54쪽
ordinaria superioris jurisdictione tanquam suaε Visitat, divinae omnipo. tentiae virtute ubique locorum sussultus. Revelatio plane singularis de gentibus ad regnum Dei vocandis extra Apostolorum concilium soli Petro datur, a quo Omnes reliqui hane praecipuam apostolici ossicii sparutam debent addiscere. Demum pro Petri periclitantis Nita extremum amicta Ecclesia eumdem suis precibus impetrat Judaeorum manibus ab angelo ereptum, sed. ampliori gloria per Gentiles coronandum. Ensundamentum Romano. Catholicae Ecclesiae, quae sola Christi est, supra Petrum aedificata, quam diabolicae potestates numquam poterunt expia. gnare. Tu es Petrus. N supra banc petram aedicabo Ecclesam meam, Nporia inferi non pravalebunt adversis eam.
.. I. II. Porro Petrus est, ad quem, utpote Columnam Ecclesiae praeespuam, seu supremum Rectorum S. Paulus ab ipso Christo post mortem vocatus Apostolus proficiscitur Gal. I, 18, licet non discendi studio ut S. Hieronymus ait, sed tamen honoris priori Apostolo deferendi gra.
tia. Ceterum, quod sacer telitus, praecipue graecus insinuat ad edinfimlandum Petrum invisit Paulus : e ρησαι enim significat pereontandi gratia inflere teste grasmo, ut antiquorum etiam exemplis Scapula in suo Dictionario ostendit. Idem sensus ex ipso Paulo colligitur Gal. II, a, ubi denuo eum Apostolis, qui videbantur Columnae esse, Evangelium, quod jam ante
praedicaverat, tamen adhuc se contulisse testatur, ne forte in vacuum eurreret, id est, ne in alienam viam aberraret. Id quidem pro soS. Paulus non timuit, quippe a Domino ipso instructus; agendum tamen erat de Authoritate apud alios praedicationi suae concilianda; uti ex δα IX, 26 apparet; cum enim statres ex Iudaeis conversis ab illo sibi timerent, Sauli conversionem aut ignorantes, aut non facile credentes, a Barnaba adductus est ad Petrum, quocum Jacobus minor, ut vulgo dieitur, Hierosolymae Episcopus fuerat. Ita Paulus conversonis suae,& conversationis in Evangelio, & quod praecipuum, apostolici sui muneris immediate a Christo suscepti rationem Petro exposuit, ob eam quaeausam ad conserendum cum Petro, non ad curiose . prout vulgi sensus est, videndum Petrum Hierosolymam profectus est, ut cum unitatis centro communicaret, Ostunderetque, se a Vinculo unitatis non disso-
55쪽
eurreret, aut cucurrillet. in .
Leve est, & inane, quod tamen non raro opponitur: Paultini hulla ratione Petro subjectum suisse, sed potius eodem superiorem huippe quem in faciem correxerit. Gal. II, M. Enimvero quod Paulus in Petro supremum Ecclesiae Caput respexerit, satis ex eo, quod ad Pe- rum suscepit percontandi, seu rationem reddendi causa, itinere colligLrur. Quesis anteni correctio fuerit illa Cephar, ex ipsa historia sacra
breviter explanabimus. Petrus Antiochiae clim fratribus ex gentilitate manducaverat, subito autem advenientibus Ilierosolyma neo . convcrinsis Judaeis metuens, ne illorum infirmitati scandalum priuberet, a menia Gentilium si stibtra Ist, suam cum hoe generE honii hum conversationem dissimulaturus, cujus exemplum ceteri quoque discipulorum, inter quos Bamabas imitabantur. Actio quidem Petri in se in 1Ia non fuit, ratio autem facti etiam laude digna; nuxios tamen parere effectus p terat, & majori scandalo Gentilium persuasionem excitare, quasi legis Nolalete jugum in christiana adhuc esset portandum. Quare noh immoe rito Paulus reprehensibile hoe factum judicavit, & cum publico esse posset offendiculo, pro fraterna, quae inter Apostolos erat, libertate loquendi, publice corrigendum. Hare, inquam, fratris, etsi ordine inserioris erga fractem liberia, Mutiquam SusscriZris potestati officit. . Qua vis igitur in hoc officiorum conflictu Petrus per imprudentiam pocrive' rit i quippe nee Apostoli plane impeccabiles crant, utpote homines, ct ipse Paulus timebat; ne reprobus fieret praedicans) culpa tamen alia, nisi levis improvidentiae non fuit, quae ipsa humilitate, ae charitate Pstri in majus meritum eessit. Major certo virilis in Retro fuerfit propter improvidum actum, F charilatis quidem humiliter culpari, quam in Parulo absque tostra ilia audacter culpare.
Inde ab Act. eap. XIII S. Lueas Piuli apostolattim, erius in imneribus comes fuerat, describit: & hae quidem occasione facttim, ut d snuo de Petro, ceu Hierosolymitini Concilii Capife mentionem faemcdinsigni praerogativa quod alibi semper in s. Lncet obaervatur a reliquis 'Apostolis Petrum etiam hic dimnguenς. Aae XV., Cum Antieehi e Pam
56쪽
conversis imponenda; Paulus, ut ipse tς statvr Giu. ll, diuina reotiationa ii Orosolymam ., AB tunc adhuc temporiε matricem Ecclesiam, ubi qecaput Peu vh aderat, ascendit super hAc que stilonq Cψlumnas Ecelesiae
tistitis pro sua authoritate sentent m Notulit, quam reUerenter omnes, a tumultu nunc cessantes in silentio e ceperunt: Tacuit omnis multitudo.
Petri autem sententiae hic erat ingressus: Se Jam pridem a Deo fui e es,
ctum, ut per os suum genter Euangelii verbum audirent, crederent. 1 Iae exerba Petri hodiedum a nobis summam merentur utentionem: Se, ait, a Deo esse electum, & constitutum, ut gentes pqr os suum vera hum Dei audirent. Quamvis Paulus ex quadam conventiona humana Λpostolus gentium magis, quam Iudaeorum .deputaretur GaI. Il, 9 e Petrus tamen effatur, per se gentes esse ad fidem Vocata/, & per ossuum oportere illas audire Evangelii Verbum. Qua praelatione. suam hi gentes, eamque divinam authoritatem in Evangelio non solum an nunciando, verum etiam exponendo declaravit, ut patervi, quam mox prolaturus esset, sententiam non jam dubitationi sti i ciendam sed communi assensu amplectendam: Nori debere Gentillhus intolerabile Mosis jugum imponi. Postquam Petrus elocutus est, una omnes in P in sententiam abirB, tamquam concilii totius regulam, S ea, quae ille dixit, suis quoque dictis comprobare, atque confirmare. Ita quod P trus iudieavit, narrationibus suis Barnabas, ct Paulus eonfirmarunt, st acobus quoque sua oratione, qua expresse ad Petri authoritat om proovoravit v. 14, & reliqui demum Viri apostolici, ac Presbyteri eum omni Emesa: Non inquietari eos, qui ex geratibus converguntur ad Deum. Haec norma fere omnium posthac emc orum suit, ut causρ mi vel in concilio, vel jam antea diligenter discussa primus omnium EF ore sui Uicarii Petrus loqueretur, cibus voci reliquorum Patrum vox semper consens t. Aut si subinde vox Petri non antecessit, sed subs euin Pst; tunc primum sententia patrum auctoritatem consecuta est. IX stra repudiatis jam iudaeis Eccἷcsa gentium est, hane Oportet per cis Betri divinum vςstium laudire: Retrus enim hodiodum non cessavit.
57쪽
ore sui Viearit, aut suceestoris loqui. Dum os Petri loquitur, taeeat
tam Apostolorum, quam fidolium omnis multitudo. Quisquis voci Peliri contradicere attentaverit; is non tantum a capite, sed etiam a codipore alienum se secerit. Potrus enim, & Ecclesia duo sunt, quae a se mutuo separari ex verbi Dei promisso nequeunt: ille siquidem funda. mentum est, haec aedificium : Tu es Petrus, θ' super banc petram aedisca.
εο Ecclesiam meam. Falsa foret Christi promissio, si Ecclesiam suo funadamento destitui, hine labilem fieri permitteret,inrina inferi non prin
., Vana est igitur, & inutilis quaestio magis ad obnubilandam veri. xatem, quam dilucitandam excogitata: An in solo Papa, an in univerra Melesia in fallibilitas resideat y Ita tu quaerendo falsa cogitatione separas. quae revera separari divino ex instituto numquam possunt. Petrus est fundamentum, supra quod suam aedilicavit Ecclesiam. Haec Dei Eccleissa portis inseri insuperabilis numquam a suo fundamento, id est, a Petro scindi, & avelli poterit. Sed illa est vera Christi Ecclesia, quae cum Petro, suo fundamento conjuncta. Si omnes Germaniae, aut Gauliae, aut Italiae, immo si omnes Europae, si omnes Asiae, si omnes Asri car, si omnes Americae particulares Ecclesiae, queis nullum datum est, singulare promissum de su a in fide perseverantia, & si omnes illae unas mul suis in capitibus a Petri fide deficerent; numquam tamen in Moquoque, absurda licet hypothesi sua Petro Leclesia deerit, aut seeum in uno loco collectorum fidelium, aut per orbem uniuersum dispersinrum, ex quibus novos sibi creare Pastores in partem sollicitudinis poterit. Ihec enim est ipsa Christi Ecclesia, ad quam pertinent, quotquot
cum Petro communicant. Foris sunt, & a vivo corpore sejuncti, quo quot ab uno capite scissi. Una est Christi Ecclesia, cujus Petrus landamentum est. Petrus dum ergo loquitur, numquam sui unius, sed Eoclesiae fidem enunciat, id est, divinam fidem, a qua ne desceret, Chri- Ni precibus impetratum est : Ego rogavi pro te, ne deficeret fias tua. Luc. XX, 3 a.
Ad quid ergo, inquies, Concilium illud Hierosolymitanum, s Q.
Ia Petri sententia jam decretoria suit, & aliarum omnium regula Τ Adquid ceterorum Apostolorum vota Nonne & illa decisiva suerunt, &talia Dj0j j oo by Coostr
58쪽
talia etiamnum sunt Episcoporum Uno Verbo responsum habe: eonis
cilia propter errantes, eosque Pertinaces rem utilitatis esse, non necesia
sitatis. Hierosolymitanum illud appello, quippe praecipuam omnium posteriorum normam. Paulus Apostolus salsis ex Iudaismo fratribus, in specie Phari diis, qui legem Mosaicam volebant Christianis etiam ex gemtilitate imponere, toto nisu restiterat: ille, qui se quoque Spiritum Dei habere senserat, haud ambigebat de liberatione Christianorum a gravi jugo Iudaeorum; sed propter litigantium tamen contumaciam, ut suae
doctrinae major ab extento authoritas accederet, matricem Ecclesiam eum
praecipuis Apostolis, quorum Caput Petrum jam agnoverat, consultare decrevit. . Quod decidere per se ipsum Paulus contra suos adversarios potuisset, id sane potuisset & Petrus; attamen pro sua prudentia smul,& modestia sine publica discussione noluit, ne temere quidquam agere adversiariis videretur. Hinc indicta fratrum consultatio ipsis quoque eontradicentibus ad causae suae defensionem admissis; motivis in utramque partem productis, tune primum sententiam Petrus effatur, eui, quippe Capiti, & sundamento suo tota Ecclesiae collectio jam consentit , non quasi caeco modo, aut forte simulato, sed prolatis etiam a ceteris Apostolis in confirmationem argumentis, ut ostenderet propriam fidem suam eum fide fui Capitis vere esse conjunctam. Sic decisiva sunt eum Petro aliorum quoque Apostolorum vota ad totius Ecclesiae fidem profiten. dam, decima, inquam, sed prout cum Petro in unitatem sententiae cono
spirantia, non pro hypothesi dissensionis, sive, si ita loqui fas est, in
partes itionis, quasi tune major numero pars Votantium contra ipsum Caput praeUaleret. Ea sit sors, misera certo, prosani corporis, cujus
unitas facile Pindi potest: at melius Magister divinus suo mystico colapori providit, inseparabili nexu Ecclesiam supra Petrum fundando, ut numquam alia sit Ecclesiae, quam ipsa Petri fides. Usque ad finem mundi una semper cum Capite suo conjuncta christi Ecclesia est. Posito casu, eoque tristissimo, quod major numerus Episcoporum in concilio sententiae a Papa definitae contradiceret, minore tantum eidem adinhaerente; isti quidem cum Petro, ceu corpus cum capite, aedificium cum suo sundamento, conjuncti veram essicerent Christi Ecclesiam; illi uero, etsi numero plures, ab unitatis centro separati, a capite, eoque ipso a Christi corpore avulsi extra Ecclesiam forent; schismatis rei, a Veritate fidei, nec non a salute, alieni. Falsum est multorum hodie praejudicium in Ecclesiae concilio ex volantium numero stulentiam pem i F 3 dere. Dj0j j oo by Cooste
59쪽
41 ἔ--undere. Vota eam capite consentienIium sola valent, si res fidei est alia in contrarium non admittuntur, sed suis cum authoribus ab .nitate eorporis exclusa sunt. Quicumque in ii de a capite dissentiunt, jam non ad unam Christi Ecclesiam pertinent, sed ad aliam cujuscunque Antes, gnani sectam. Unum ovile, S unus Pastor.
g. 2Ο Dices vcro, saltem confirmari ab aliis Apostolis Petri sententia debuit, uti ex historia eoncilii Hiero lymitani discimus. Ergo Episco.
pi in concilio Papae stiperiores sunt, cum jus confirmandi luperiorem erga alterum potestatem denotare videatur. Sed si velis, ambiguae vo, eis confirmara discrimen iacili negotio tute senties. Est enim aliud con. firmare, seu debitum alteri consensum praestare, quod subjectionis est; &Eliud confirmare, seu potestate praeditum esse, alterius sententiam vel approbandi, vel reprobandi, quod suprema Authoritatis est. Hoc po, steriori modo solus Papa erga Episcopos etiam in concilio generali corueregatos jus habet confirmandi, utpote cui in Petro dictum est: Tu conisi a fraιres tuos. Illo priori modo obligatio Episcopis incumbit cum unitatis centro sese conjungendi, hoc est, in capitis sententiam con, sentiendi, eamque hoc sensu confirmandi. Si locus hic foret, utrumque hoc ex historia ecclesiastica luculenter posset demonstrari, sed dan, te Deo de his quoque dicendi occasio erit.
S. 2I. Nec est, cur timeant Episcopi, s necessario sibi eum Papa se tiendum, se libertate sentiendi, loquendique privari. Dicat enim Episcopus quilibet, & libere quidem, quod sentit; sed meminerit simul,
suam nonnisi sui unius, aut particularem esse opinionem, Quodsi vero Pastor omnium universalis semel fuerit locutus, & definitivam dederit sententiam; notum jam Episcopis si, debere se a Petro confirmari, non posse a mndamento suo Ecclesiam avelli, nec unitatem caput inter, 6. membra discindi: vocem ergo capitis ex divino promisso non aliam esse posse, nisi ipsum communem sensum Christi fidelium, verbo: Εωclesiae eatholicae doctrinam, cui quilibet particularis Pastor cum reverentia assurgere, seque submittere tanquam divinae veritati debeat, aqua ne ullo unquam tempore Petrus aberret, aliosque secum fideles
Ibi subditos in errorem inducat, specialiter suis precibus Christus a
60쪽
Patre impetravit. Ego rogavi pro te, ne deficeret fides tua, S tu confirma
Hierosolymitana Apostolorum synodus profecto omnium posteriorum norma sit, oportet. Hinc singularem animi reflexionem meremtur, quae in illa observatu digna occurrunt. IV . Concilium nonnis facta seditione non minima fuit congregatum, cum falsi quidam fratres ex Phar,saeis contenderent circumcisonis, & rotam Moysis legem adhuc obligare. tis, Quaestio mota non erat ejusmodi, de qua Paulus dubitaverat, quippe qui nihil li sua sententia cessit, nec Titum gentilem circumcidit. Vis. Pa lus tamen ampliori matricis Ecclesiae Ruthoritati dicina ex re eluime id tribuendum conmit, ut Hierosolymam ad Petrum iterato se e serret. 4ro. Gravior causa, quam praesens de circumcidendis gentilibus , & in qua haec ipsa comprehendebatur, jam antea soli Petro a Deo suerat revelata, gentes quoque regni coctorum sarticipeε fieri sosse: Mihi ostendit Deus, neminem immundum dicere χοusinini. Stρ- Apphnctio matri eis tunc Ecclesiae judicio non Iacobus, tamquam proprius Episcopus, sed Petrus praefuit, quippe Caput uniyersale, & disquisitione ultro, citroque ina primus deis octoriam cὁixit sententiam, quam omnes in hientio abrupta sua contentione exceperunt. 6to, Hanc eamdem Ῥro regula ceteri assumserunt Ap
poli, suoque pariter judicio confrmarunt, Petri authoritate persuasi: Simon narravit, quemadmodum Vruum Deus silidost, sum ere ex gensibus populam Noministio. Demum hujus concilii, NB. Na quod non unD versale omnium Apostolorum, sed tantum matriela Eeelellae eum supremo Capite Petro fuit, tanta authoritas armostdha iis, ut eiusdem deerdix ad absentes fratres nominia divini Spiritus pisseti rentur: Vi ui si v yitui sancto,innobis. Ex quo tam celebri concilio, eujsts judleso 'vel ipsbd. Paulus se submisit, praeci aro denub elucet suprema Petri In Apostolorum quoque confestu authoritas, quippe qui praemissa disquisitione primus decretoriam lari sententia m, quam amplecti omnes sudeles sulanissis lini. mis con sciuntur, suoque 1mplexu contra obloquentium pertinaeiani. Toborare. Siqua enim inter fratres etiam dubitatio oritur, si quod periculum fidei obstat; Petri est, cujus fides numquam descit, suos fratres consirinare. Tu confirma fraιres tuos.