장음표시 사용
91쪽
ctrinam esse Pasisiensium Seriptor ille in tota Responsidne sua ad petri
Meldensis Episcopi Logationem caute, verius autem callide dissimulat, quasi sicut sermo Petri tantum de moderno usu supremae Potestatis Ponti. fictae traeta hat; ita etiam, & non alia doctrina laret Declarationis galliaeanae, quae tamen Pontifici ipsam Iustremam potesatem satis clare Propoca & 4 negavit, & irreformabilem Authoritatem in Concilio oecumenico, proh pudori etiam a Papa diviso constituit. Hic verus est quaestionis,& controversice status, quem ille astute hoc loco abscondere studet, cum tamen alibi nostrae suntentiae Patronis audacter imputet, ab ipsis statum quaestionis inverti. Reliqua, quae adhuc respondet, tam infirma sunt, Ut prudenter contemnantur; ridicula larent, si tantae rei gravitas risum indulgeret: fingit enim politicam artem in Meldens Episcopo, & Galliae Legato, qui ad restaurationem salutis a Christo factam, & non ad carnis vel sanguinis respectum, sed ad Revelationes Dei Patris, ad traditionem Sanctorum, & Ecclesiae, ad finem beatitudinis caelestis provo.
cat. Item Voculas nune & olim contra manifestum contextus sensum ridicule ad ea detorquet, quae persuadere vult. Ita totus ille liber aut salsi. talibus historicis, aut artificiosis veritatis detorsionibus plenus est. Aminorem interim Pseudo - Bosi tum dicam, dante Deo autem Ostendam.
quid ergo, inquies, duorum Conciliorum generalium, Constam tiensis, & Basileensis decreta fidei, item celeberrima Cluri gallicani declaratio erroris arguantur Uerho tibi dicam, decreta illa utriusque Comeilii jam sua in radice esse vitiata, nec ab Ecclesia catholica pro cecumenicis, aut conciliaribus umquam suisse admissa, sed a Ponti seibus rejecta, neque ab ipsis Gallis pro fidei dogmate agnosci, neque demum extrasthismatis tempus ullum habere posse valorem, quippe quae aperte nimis contra S. Scripturae veritatem, & contra totius ecclesiasticae antiquitatis traditionem pugnant. Ceterum jam non est locus cerit autem suo sortantem poreb hane materiam densissimis spinis involutam adcuratius discutiendi. Quod vero ad famosam spectat Cleri gallicani Declarationem, qua summum Pontificem generalibus Conciliis inferiorem esse asset itur, ejusque judicium in fidei quaestionibus non irreformabile, nisi saltem per accedentem Ecclesiae consensum; respondeo nihil nos quidem hac particulari, & catholicae Ecclesiae sensui contraria Declaratione moveri: a
gumenta si quidem nil probant, & Authoritas deest. Iino enim illa Gallorum
92쪽
etini quorumdam Praesulum Declaratio apud nos Germanos eommuni Dructorum ealculo usque ad novissimos Vix amplius viginti annos suit rejecta. In Hispania vero ab ossicio Inquisitionis anno r683, die Io Julii decretum fuit emissum, quo assertio haec: Concilium est supra Papam, erronea, dischismati ea declaratur. Item Archiepiscopus Strigoni sis, & Regni iungariet Primas Georgius dictus Zelepe chirnus per litteras encyclicas ad universos Christi fideles in Hungaria existentes anno I 686, die a 4 Octobr. Declarationis gallicanae propositiones, ut absurdas, S plane dete- flabiles, a Sata=ue ministris disseminosas adiecit, proscripsitque; easdem Episcopi consutarunt, & eensuris confixerunt. 24o, Summi etiam Pontifices, Innocentius XI, ejusque Successor Alexander VIII, & Innocentius XII Comitia haec a Clem gallicano anno 168a habita reprobarunt. Mi s Ea ipsa demum internis, externisque laborant vitiis: pugnant enim contra constantem ipsius Ecclesiae gallicanae doctrinam, quae adhuc seculo XVII inguit, uti patet ex edicto, quod in conventu de anno I 626 editum, &ad omnes Regni Episcopos suit directum, ubi Papa expressis verbis dicitur E cissa universalis Caput visibila, Deique in terris Vicarius, Episcopus Disicopori , S Patriarcha Patriarcharum. Successer Peret super quem Christus ει- rosam suam fundavit, quando illi elaves regni caelorum, atque infallibilitatis do Num in causis fidei reliquit. Rusdem seculi dimidio idem adhue testaban. tur Galliae Praesules in duabus litteris ad Innocentium X datis, in quarum una legitur, in Seda apocles ea fiam Petri numquam deficere: in altera vero
haec: Ddicia pro saricienda regula fies a summis Pontifcibus lata super Disic
porum confisatione divina seque, aρ summa per universiam Ecclesiam Authoritatamι i. Interim quis crederet post paucos annos inter Papam, & Regem excitata gravi diffensione non plures, quam 34 Episcopi in Comitiis, non in quodam nationali Concilio congregantur, altis. qui jure su stragii potiebantur, in re tanti momenti nequidem vocatis. Ubique exilia personant, spolia contra illos intentantur, qui jam praeordinata declarare resteusent, & sc sine votorum libertate, vi & metu Declaratio extorquetur. Postea quoque Academiae Parisiensi violentia insertur, ita ut Senatu incassum conuo eat , & turbis inter Doctores excitatis, illorum consensu non exspectato Notarius jussus si academicae tabulae Declarationem aifigere. Non multo tamen postea illi ipsi Praesules, inter quos M. Bossuetus, paenitentia ducti anno I 69 et ad Innocentium XII litteras dederunt, quibus
contestati sunt, se ex animo dolere, & ultra id, ac dici possit, quod in Comitiis statuta secerint, quae Sanctitati Suae displicerent, adeo, ut ipi
93쪽
3o met, quaecumque in suis Comitiis sive circa ecelesiastieam Potestatem, EvPontificis Authoritatem, sive in praejudicium jurium Ecclesiarum decreta snt, pro non decretis haberent, serio insuper spondentes, ita in posterum se gelibros, ut nihil penitus de vera sua erga summam Sedem obmdientia desiderandum supersit. Ipse adeo Rex Ludovicus XIU eidem Innocentio Xll rescripsit, se velle edictum, quo haec comitia confirma-Verat, revocare, ut Omni jam essectu careati
siquis ex recentioribus Galliae Comitiis de Pontificia, & Distopali
potestate doctrinam velit addiscere; talia nobis offert eximius Florentiae Hrchiepiscopus, nomine Franciscus Cajetanus I contri, ex quibus duo tantum producam praeclaris laudibus celebranda. Prima sunt Comitia R. i 683 habita, in quibus de Romano Pontifice haec proseruntur: MCD put est Ecclesiae, & centrum unitatis. Obtinet illo in nos Primatum es authoritatis, & iurisdictionis sbi a Christo in persona S. Petri colla. ,,tam. Qui ab hac Veritate dissentiret, schismaticus, imo haereticus Messet. Longe alia haec Gallorum doctrina, quam Febronii. Secun. da extraordinarie celebrata comitia haec fuere de anno 3728, quae de episcopali Potestate ita statuunt: -Iesus Christus ipse sua institutione li- ,,mites priuscripst huic Potestati, quam subjecit Sedi Petri, in qua poe suit plenitudinem apostoli eae Potestatis. Ceterum supra Cleri galli. cani Authoritatem plurimum nobis praevalet universae Ecclesiae Authoritas, quae post illa duo Concilia, scilicet Constantiense, & Basileensequam firmissime Potestatis Pontificiae planitudinem. atque supereminentiam stabilivit; in Florentino primum Concilio, ubi,definitum fuit ): R semano Pontifici in B. Petro pascendi, regendi, & gubernandi universam
Ecclesiam a Domino plenam potestatem traditam fuisse, quemadmodum Deliam in gestis Conciliorum arcumenicorum, & SS. Canonibus coni, netur Particula etiam, sive quae hoc loco eumdem sensum da manifeste denotat, hanc elausulam in confirmationem Pontificiae Auth ritatis ex antiquis Ecclesiae documentis, non vero ad ejusdem restrictionem
fuisse adjectam. Quomodo enim per decum enica Concilia ipse Euge. nius IV in Florentino praesidens intellexerit Constanti ense , & Basileem se, quae a se ipso adeo pro secumenicis agnita non fuerant, ut etiam . expresse rejecta ; tantum ea si excipias, quae in Constantiensi contra
94쪽
8 Haeretiem unanimi Praesulum consensu, nempe eoncilia ster, acta Marti. nus V approbaverat Τ Praeterea si Patres Florentini Pontificis potest,tem ex antiqua doctrina SS.Conciliorum, & Canonum restrictam judicassent,& sibi ipss in eadem sententia contradixissent, & nobis imposuissent, quod nefas cogitatu plenam vocando Pontificis potestatem guberis nandi universam Ecclesiam. Concilium autem Lateranense V clarissime declaravit η : Romanum Pontifcem Aviboruatem super omnia Concilia
Haud sane nutile suerit, ipsorum etiam Graecorum de Pontifi-eia Authoritate confessionem percipere. Bostarion Patriarcha Constantiis nopolitanus antea Graecorum schismate involutus, in Synodo vero Fl rentina errorem suum dedoctus epistolam encyclicam ad omnes sui Pa. triarchatus Archiepiscopos dedit hujus tenoris: ASi Doctorum nostro. serum libros evolveritis, invenietis Romanam Ecclesiam supra ceteras omnes potestatem habere, & ita universe praeesse Ecclesiae, ut absque Mejus authoritate nulla prorsus ecclesiastica quaestio solvi, nullum dog-Ama concludi possit, aut debeat. - Haec est, quae fidem Petri tenet, & praedicate haee sola est, adversus quam portae inseri non praeval Ahunt. Alter Graecus , qui pariter Florentiae Concilio intersuit Ioseaphus Methonensis Episcopus in Responsione ad libellum Maret Ephesini
eum ita alloquitur: AA te porro emendari Romanam Ecclesiam nil opus Aerat. Nam illa cunctarum est gubernatrix Ecclesiarum, & aegrotantiis onus Ecclesiis peritissime medetur, cum potestatem a Christo accepit reis Mendi alias, & gubernandi, non ut ipsa confirmetur ab aliis. Et tu, Ainquit Salvator ad Petrum, aliquando conversus confirma fratresistuos: non dixit, confirmare a fratribus tuis , sed eoorma. Ita vel graeci Doctores cum latinis conveniunt in textu hoc interpretando. Revera autem sacer textus in alium sensum sine manifesta vi, vel fraude detorqueri nequit. O si plerique Doctorum nostrorum voluntatem non haberent, scd tantum intellectum; per caput hoc meum caelum obteostor, non unum fore aliquem , cui divina ad Petrum eloquia satis clara non scirent, ut adeo naturalem nostram, & communionem interpret,
tionem inficiaretur. Ahi Sublimis illa cogitatio Paschalis, gallici Ser,
95쪽
ptoris hie mihi in memoriam recurrit v) : Veritas siti luminis habet, ut
eum ratione eoν bonum credM: sal obscuritMis, ut malum cor voluntaria prae
Hae iis sin oecasione molestam mihi, & odiosam plane quaestio.
Rem iacies, quid ergo de Iibertatibus Ecclosarum particularium sit sen. tiendum, quas Galli adeo aestimant, ut non nisi pro vita, & sanguino darent ρ Scio, quantum humanis auribus blandiatur captiosum illua nomen libertas, quo multi adeo decipiuntur, ut falsae libertatis praetextu a uia veritatis, ct salutis aherrent. Si tu mihi particularium Ecelesiarum Certa, quae gratiarum sunt, privilegia, aut stabilitas inter se invicem Pr rogativas, aut publica pasta, & concordata cum Supremo Ecclesiae Rectore inita, atque ab eodem confirmata libertates nomines; ego qui- .dem proprio nomino illa potius dicerem, id quod revera sunt, sta Pham enim oportet scapham vocari; attamen res illas Omnes probo, seu privilegia sint, seu praerogativae, seu demum pacta, & Concord ta: omnia illa salva sint, & integra maneant. Verum enim Vero non hoc est, quod nomine praetenta libertatis adversus Papam solet intelli gi. Antequam hae de re meam ego di eam sententiam, velim tu mihi Fespondeas, quid de exemtione ab obedientia cuicumque legitimo Suis periori praestanda tute sentias Si illam quibusdam in casibus licitam Pute3; nonne saltem iundamentum firmum requires hujus exemtionis Quid tu cogitares de subdito generatim quidem obedientiam suo Principi praeclaris verbis spondente, in specie vero mandata Principis, nisi placeant, praetextu libertatis retusante Κdlc porro, an humanum valere possit quodcumque privilegium se eximendi ab obedientia supremo Capiti ab ipso Deo immediate instituto debita' Edant Galli, si possimi ,- libertatum sitarum legitimam authoritatem, quarum Vel notionum elaram, di constantem dare nequeunt, hinc merito reformidant. Ego vero pauea nunc de putatiliae ipsorum libertatis notione, Origine, & authoritate, item extensione, ac demum utilitate dicam.
Inprimis quidem si apud ipsos Gallos de eantatae suae libertatis definitionem claram, & completam requiras, e . g. apud Renatum Chopi
96쪽
n 1 G, Guidonem coquillaeum G, Chrystophoram Iustellium e . P,
trum etiam de Marea G, aliosque; tam parum inde luminis hauries, ut natura & indoles hujus libertatis, quae antea latebat, iam studiosus tibi occultata videatur. Iacobus Leschasierius in Senatu Parisiensi Praesidens tractatum edidit Moersus omnes exigentes , ut Francia judices libertatum suarum notitiam evenant, , authoritatem alignent; quo pariter scriptoGallis insinuat, se non teneri ad molestas ejusmodi quaestiones respondere. Communior
tamen Gallorum doctrina videtur cum illa Petri de Marca convenire 'brVera S genuina de uio hujus libertatis ex sensu Ecclesius gallicana es usus antiqui juris communis. Obscuritatem , seu notionis clarae desectum vel ipse de Marea hoe Ioeo inspexit: hinc addidit, aliud esse jus commune antiquissimum, quod aliquos Canones, &decreta Pontificum complectitur; aliud jus antiquum commune, quod illis ipsis Canonibus, atque etiam
decretalibus Pontificum recentioribus constat, prout in Gallia usu receis Pto temperatae sunt: hoc ultimo jure ait libertates suas contineri. Mihi Vero eadem adhuc caligo prae oculis esse videtur. Usus receptus C, nonum ipsa sit Gallorum libertast Si id de libertate ab antiquis Canoniis bus pro tua Patria non datir, aut in ea nunquam receptis, & Superi Te quidem consentiente intelligas; tecum sentio. Hinc Galli antiquorum canonum collectiones e. g. Apostolorum, DionSsianam, Isidori, nam, Gratianam, aliasve merito poterant recusare, aut pro suo juris usu temperare. At contra, si legem spectes actualem, & recentiorem,
eujus proin antea usus non erat, postea tamen usu receptam ἔ tune hune receptae legis usum vocabis lihertatem Ego sane non aliter possum nomia Maro, quam continuatam fideliter legis Observantiam, sive obedientiam. Dic, obsecrol cum recentior lex quaedam apud Gallos reciperetur; sane usus ansiquior, utpote novae legi contrarius, non poterat caussa esse
hujus receptionis: quaenam ergo suit caussa An denuo Gallorum liberatas, an Iegis ipsius obligatio Τ Si primum; non ergo usus est, quo Gallorum libertas nititur, sed propria illorum vel utendi lege, vel non utem di voluntas. Quam misera haec libertas omnibuS peccatoribus communis Sin vero alterum; ergo quod salso Galli libertatem vocant, vera est Iegis obligatio: ergo, hodiedum tanta est vis novae legis ad obligandum Gallos, sicut olim ipsorum Patres ad obediendum se crediderunt obli. L a gatos.
97쪽
gatos. Εeeur enim hodie minus si authoritatis in Petri meario, quam antiquitus Illa antiquissima laltem Pontificum decreta vim legis sua ex origine habuisse, vel ipsi Galli testantur. Quid est, quod temporis lais plu pontificia authoritas perdideriti Antiquus usus, inquies, fortissima
Gallis lex est, quae novis decretis praevalet. Bene jam nunc quidem loqueris legem Vocando antiquum morem, quem antea perperam libem ratem vocasti: est enim libertas naturali sua fgnificatione non lex, senim munitas a lege. Satis interim de improprio sermone; nunc de ita mis iundamentis gallicanae libertatis. . .
De origine, & authoritate libertatis gallicanae si quaeras; sunt, qui cum Fleutio existiment, ne quidem nomen illius ante Seculum XIII notum fuisse. Equidem Petrus de Marca contendit ' , praxin gallicanae libertatis nova decreta ecclesiastica examinandi, admittendi, rejiciendi , temperandi antiquissimam esse, ejusque primum exemplum ad Seculum V refert. Uerum Author operis de libertatibus Ecclesia gallicamae, qui fuisse creditur P. Antonius Charias S. I., invictis rationibus Marcam consuta fit, ostenditque, praetensas libertates initio Seculi XIU originem
traxisse a magno illo distidio inter Papam Boni laetum VIII, & Regem Philippum pulchrum; porro incrementum ace episse a tristissimo schisinate
ejusdem secuti, usque ad Gallorum pragmaticam sanctionem, veluti thinsaurum, & promtuarium Galliae libertatum. Harum itaque vel ipsa origo vitiata suit: ut enim duobus verbis omnia complectar, ex una parte fuit Principum in jura oeclesiastica invasio; ex altera parte Sacerdotum erga Principes adulatio, utpote quibus magis cordi suerat studium data occasione se amplificandi, quam firma obedientia, eaque aliquoties duriore, quod non distiteor, centro unitatis adhaerendi. O utinam turbidis illis temporibus subordinati Ecclesiae Pastores justa, & aequa sibi levamina, non autem etiam iniqua, & impossibilia obtentu petiissenti Utinam obe. dientiae magis memores, quam independentiae studios sese uni supremo totius corporis Capiti aequiparare, atque etiam praeferre, & sic ordinem pro unitatis bono a Deo institutum magno dissensionis scandalo perve
98쪽
Quaenam vero Authoritas est, qua Gallorum praetensa libertas nitatur Mirum i si Petro de Marca credimus, vel ipsa haec Pontificia Authoritas est, ita enim loquitur D: ,,Ecclesiae Gallicante libertatem montiquitus eo praecipue fundamento niti, ut supremam Apostolicae SedisisAuthoritatem & profiteatur, & omnibus ossiciis colat. Haec sane teste de Marca antiquitus Gallorum gloria fuerit, uti revera fuit, Apostolicae Sed is supremam Authoritatem agnovisse, & omnibus debitae submisesonis officiis coluisse. Haec inquam antiqua submissionis gloria Gallis debetur. Agnita enim Papae suprema Authoritas fundamentum erat antiquitus gloriosae submissionis. Sed pro dedecust De eo jam quaeritur, unde recentior Gallorum erga Authoritatem Apostolicam non submissionis, immo & renitentiae libertas Τ Heu quantum ab illa antiqua gloria supremam Papae Authoritatem Omnibus ossiciis colentium, distat recentior quorumdam Gallorum gloriatio summi Pontificis Λuthoritatem infra su ditos deprimentium t Non ergo, ut sucum vult facere de Marca, Ponatificia Authoritas, sed potius Pontificiae Authoritatis depresso primum est jactatae libertatis fundamentum. Sed & ipse Petrus de Marca sincerius adhuc mentem suam aperit, ubi ait '' : ,, Superest, ut alterum non riminoris momenti landamentum aggrediamur, quod in suprema Regis sichristianissiimi per Gallias Authoritate stum est. -- Fateantur tantum, quod diffiteri non amplius possunt, Gallicani illi Doctores, se Ecclesiam suam, ne serva Papae videretur, servam Regis, immo non tam Regis, quam Partamenti esse cisse. Qui serat hoc catholica auris, ubi de Regimine ecclesiastico divinitus instituto, sive de Apostolico animarum Pastoratu sermo est, Regis politici supremam dici Auctoritatem l Hanc Ecclesiae gallicanae duram servitutem, quam salso nomine libertatem vocant, avertat Deus a Germanis nostris, ne ignominiose ambianti Amtiqua Patriae gloria nobis maneat, regnum Ohedientia esse erga Christi Uicarium ; non illam Gallis invideamus, regnum dici libertatis. Numquid enim non vera est descriptio hujus fictiliae libertatis , quam gallicus A
thor secit illam vocando' ' oppressionem jurisdictionis ecclesiasica alaica, Udepressumem Aulboritatis Romani pontificis a Claro gallicano p
Cone. I. 4. c. v. n. r. 'D Cone. l. a. e. I.
De liberi. Eccles. sallic. lib. I. cap. 13.
99쪽
Cum praetensa contra summum Pontificem libertas aperte nimium omni authoritate externa destituatur; hine plerique illius Patroni inter.
no illam niti sundamento contendunt; antiquo scit cet more , & usu recepto. Hanc libertatem magno verborum adparatu commendant, han omni jure Ecclesiis particularibus convenire volunt, quae est libertas υ terem Canonum, aut conruetudinis disciplinam contra Pontificias innovationes
servandi. Ipsam hane utut speciosam assertionem in thesi, sive generaliter falsam esse, facile demonstravero. Notum quappe omnibus est, qui vel a limine legis prudentiae studium salutarunt, eam debere esse ratio. nem scut legum civilium, ita Canonum quoque ecclesiasticorum, ut personis, locis & temporibus sint conformes; adeoque pro diversis ci cumstantiis personarum, locorum, & maxime temporum leges quoque esse variandas, atque hinc antiquas cedere recentioribus debere. Nonne enim cum primi Canones statuerentur, circumstantiis illorum temporum fuerunt adcommodati His ergo immutatis nonne & illos mutari oportet δAut num eadem non amplius authoritas Ecclesiae est pro disciplina cano.
nes statuendi, sicut olim fuerat quarto praecipue, & quinto seculo Numquid non Canones antiqui quod dolendum) per solam non obse vantiam uti in Gallia, ita & in Germania fere omnes jam aholiti Si vel per subditos potuerunt aboleri; cur a Superiore, si expediens sore judicet, non possint Heu quantum hodiernae libertates, quae praetenduntur, ab antiquis Canonibus distanti De consuetudine quid dicam Non noomnis consuetudo etiam hona expressae legi Imperantis cedere debet Quid vero, si plerumque malae sint, non bonae consuetudines, quae per nova decreta emendantur Quodsi Ecclesiis liceat consuetudinis praetextu pontificia decreta in irritum mittere; nonne idem licitum est quo
ad episcopalia 2 Quid ergo si Parochi, immo si & laici eontra Episcopi
sui diceeeiana statuta consuetudinis suae libertatem praetenderent Ex his abunde patet, in thes falsam elle eam assertionem, quae in veteri usu fu, ditorum jus agnoscat contra Superioris recentiorem legem excipiendi. De usibus vero quibusdam in Dpothesi, seu plane singularibus fi loquamur, quorum mutatio cum notabili jactura, vel sorte scandalo conjuncta esset; haud negaverim hos manu teneri posse, immo & debere, ΝΛ. salva tamen debita Superiori reverentia. Hinc ne tum quidem audacter, aut Proterve contra Legislatorem licet reniti; sed ea, qua par est, submissione eidem motiva in contrarium sunt exponenda, atque etiam illius as
100쪽
--- s hue Iudieio standum, si majus bonum generale minori bono particulari prinferendum judicaverit. Non est, cur multum huic regulae immorer; satiaeam Curialistae Archi . vel Episcopales norunt, siquis inserior Pastor amdeat illis resistere. Pone pontificiam legem in particularibus Melesiis ad. hue episcopali Placeιo indigere; nonne sequeretur, quemlibet particul rem Episcopum, quippe qui Papae sententiam saltem pro sua Melas a di. judicare, eamdem approbare, Vel rejicere posset, ipso Pontifice esse in sua Dicecesi superiorem Quid, si hoc Parochus contra episcopale decretum sua in Parochia attentaret Quaenam tunc unitas seu in particular,
bua Ecclesiis, seu in universali I. Io.
Multas adhue gratias Petro de Marea debemus, qui extensionem praetensarum Galliae libertatum sincere nohis, & aperte declaravit imquiens η : Libertates perinde luemur, F de Concilii generalis novis Lecreti ae si de Romani Ponti is cmsitutiombus Vatur. Ex quo apparet, Galinaquosdam tam firmiter, verius dicas, tam perfracte suis libertatibus plane fictitiis adhaerere, ut ne generalis quidem Concilii velint Authoritati an surgere. Quam tamen sic dictam libertatem nolis credere penes Episco. pos esse, sed penes regios Magistratus. Serri sunt illi, isti Domini. Hine factum, ut Concilii Tridentini Canones ad disciplinam spectantes in paraticularibus Galliae Ecclesiis valorem non haberent, nisi postea primum per accedentem regiam, seu Partamenti adprobationem. Quanta ergo inscitia, vel malevolentia in plerisque nostris est eanonici juris, ut dici volunt, Re formatoribus, qui toties decantatas Galliae libertates Pontificiae potius, quam totius Ecclesiae Ruthorit1ti solent opponeres Eeel fasticas leges, aeque cinciliares ac Pontificias Galli suae regiae Authoritati, quae potissimum in Partamento residet, submittunt. Sive Papa in fallibilis si, sive non; vel Superior Conciliis, vel inferior; nihil hoc ad pretensas pertinet libertates, vel ipso iterum de Marea l. c. fatente. Non est, quod haereamus in ea regula, quae Romanis stomachum movet, & quae ,,rebus nostris non prospicit, ut par est. Fruatur summus Pontifex aequo,gure eum Conciliis generalibus, aut superiori. Illud unum in foro era pendetur, an noVa Constitutio, vel novum Rescriptum rebus Gallicis consulat, Vel noceat. Nulla est igitur apud Gallos ullius Potestatis ecclesiasticae attentio, si nova lex utilitati prophanae, & caducae profi-