장음표시 사용
141쪽
flate, mitraedestinem:r, necfiluisent miti, nisi Inedesinata. Et I 3. Reproueat ouli, qua Gura homines excidere ab ultimosne pernetis isti ut, cisi afuit ccatum originiae . Haec ibi. Iamne vides , iamne sentis, Adame, quae sit sapientissimorunt, veterum tuorum Theologorum reuerentia erga Augustini sententiam de reproba-ιione ex solo originali peccato primitus derivata, quam tamen prae tuasngulari pietate , eruditione, ac zelo horrere te dicis, uti caluaria τι erroris matrem ZPlurimi quidem Theologi varios modos excogitarunt, quibus eam S. Patris doctrinam explicarent, atq; defenderent. Dominicus Ban ZI. p. q. 23. arti . quinque e3plicationes refert , quarum nullam probat. Quinque etiam modos recenset Gonet tus cit. S. 6. quos singulos in ipsorum probabilitate relinquit. Ego iuxta doctrinam S. Augustini ita dissicillimi mysterusolutionem propono; neq; enim facile est, diuinae Voluntatis arcana rimari, quis enim consiliarius eius fuit: ' ι Certum dogma est, hominem ex peccato primi parentis euasisse massanti perditionis, ita ut seclusa gratia Redemptoris nunquam inde suis viribus potuisset restigere, quod olim ab I nnocentio I. N Asricanis Concilijs contra Pelagianos statutum fuit. Evaserant igitur omnes homines in Adamo natura,
si ij irae, subiecti potestati Daemonis, inimici Dei, & indigni qualibet gratia,
facti obiectum diuini odii, atq; vindicta . Potuisset summa Numinis iustitia qualibet vel minima gratia negata in aeternum genus humanum originali peccato insectum perpetua damnatione punire. Docuit hoc Au stinus saepissina E. In Enchirid. cap. 99. Vnivcrsum , ait , eenus humanum tam iusto iudicio diuino in apestatica radice damnatum, t etiamsi nuPus inde liberaretur , nemo iecie possest Dei vituperare iustitiam, ct qui liberantur , sic oportuisse liberari, mi ex pluribus non tibi ratis, MD, in damnati me iusissima derelictis ostenderetur , quid mouisset re uersa conspersio, quo etiam istos debitum iudicium Dei auctret, nisi eius indebitamis ricordiasubucini rot. Similia habet lib. de cor. & grat. cap. Io. lib. de dono perseu. cap. 8. initio. lib. de praedest. SS. cap. 8. Haec exemplo Angelorum mal rum confirmat cap. 27. Enchiridij: Etsi quidem, inquit, in melius hominum reformationi mnustam prorsus esse moluisset, sicut impiorum nuta est Angelorum , non immerito ferit. Itaque in illa massa perditionis homo euasit indignus tota serie gratiarum, quas inter primae sunt gratia iustificans, perquam homo accedit ad Deum, & gratia perseuerantiae finalis, per quam homo non ampli iis potest recedere a Deo. Homo igitur ex peccato originali incidit in priuationem gratiae iustificantis, & in priuationem potentiae proximE expeditae ad perseuerandum in semel accepta gratia iustificante, quae priuationes cum respiciant diuersas tormas, diuersae etiam sunt inter se, & una sine altera donari a Deo potest, ut certum est ex fidelibus, qui damnantur, quibus dedit Deus gratiam iustis cantem, illis tamen negauit gratiam perseuerantiae finalis. Hinc pers uerantiam esse ex speciali auxilio Dei, docuit Tridentina Synodus sessi c. can. 22.& olim Arausicana II. can. Io. duce S. Augustino, qui Catholicam veritatem integro volumine de dono perseuerantiae inscripto , solidissimh contra Semir lagianos propugnauit. Porro haec est differentia inter utramq; priuationem, quod priuatio gratiae sanctificantis vel est ipsemet formalis ratio peccati, veIest necessarid connexa cum peccato. Altera vero priuatio, nempe potentiae
proximE expeditae ad perseuerandum stat cum gratia sanctificante. Sancti
142쪽
cnim orant, ut Deus donet illis perscue tantiana, non igitur illam habent, veprobat Augustinus cap. a per totum ι alias enim hon esset speciale Dei beneficium a gratia iustificationis distinistum; unde per gratiam sanctificante non tollitur ipsa priuatio potentiae proxime expeditae ad persevcrandum. Haec Vero priuatio est in poenam primi peccati, sicuti etiam priuatio subiectionis concupiscentiae respectu rationis, &lichi in baptistio nihil cs danmationis js, qui Veia sepultisunt tum christoper baptisenia inmitem,ut ait Tridentinum indecreto de peccato originali, od dixerat antea Augustinus lib. i . ad Bonifcap. Io. Nuda ergo condemnatio est nune his , quistini in Christo Iesu, non id intelligitur de pcaenalitatibus, ita enim loquuntur Theologi, sed de culpa, cuius nihil r manet post baptismum: illae enim etiam post baptismum remans ei e Hanc priuationem relictam esse in poenam primi peccati adeo notum est in S. Augustini sententia, ut vel ipsi Semipelagiani hoc ex Augustino supponere silerent contra ipsum arguentes. Etenim cum probare Vellent, Adamum eo qubd perseuerantiae donu in non acceperit, sine culpa cecidisse, solitam, ac familiarem Augustino responsionem praecludentes ita instabant, teste Hilario in epistola ad Augustinum t enim dicidiis ideo non accepisse , quia non est discrems a masse perditionis gratiae largitate; nontam quippe erat illa ingenere humano perditionis messe, antequam pecca , ex quo tracta est origo mitiata. Ergo supponunt iuxta mentem s. Doctoris priuationem potentiae proxime expeditae ad perseuerandum esse poenam massae peccato originali insectae; cui argumento soluendos. Doctor aurea illa tria capita de correptione & gratia, nemph I o. II. & I a. exarauit. in illo cap. II. palam concedit auxilium ad perseuerandum in poenam peccati deesse, quod tamen non potuit deesse Angelis, vel Adamo: Si autem , inquit, hoc adiutoriam mel Angelo , mel homini, quumprimum facti sunt, δε- fuisset , quoniam non ratis natura facta erat, ut fine diuino adiutario posset manere, si meulet , non et liqι sua culpa ceriissent ι adiutorium quippe defuOt , sine quo manere non tossent. Num auum quibus es tale adiutorium, iam pumapeccatis, quitas autem datur , secundum gratiam datur. Non potest autem intelligere Augustinus, nisi in poenam peccati originis donum perseuerantiae negari ; nam baptizatus cum primum lethaliter peccauit, caruit dono perseuerantiae in bono semel accepto, ergo in poenam peccati originalis suit a Deo denegatum. Idem tradit lath cap. 8. de dono perseuerantiae, ubi quaerenti, cur qmbusdam, qui eum colu runt bonafri, perseuerare et , adfinem non dedit, respondet perseuerantiam nom esse debitam naturae, sed esse gratiam, quae potest negari, cur autem negetur, tradit initio capitis : Ex mno quippe, inquit, omnes in condemnationem non iniustam, iudieatifunt ire ,sed iustam . Gi ergo liberatur , gratiam d ligat, qui non liberatur, δε-i bitum agnoscat. Hanc perseuerantiam nun -gnum beneflcium vocat lib. de corii lcgrati cap. 8. in fine, & hac sela discerni electos a massa perditionis probati ex prosesso cap. 8. & s. illius libri, de rursus lib. de dono perseu. cap. itidem 8.
N 9. Hine cap. 7. de cor. & grat. ait: Ae per hoc st qui Euangelium non audierunt,
'qui eo audito in melius commaratiperseuerantiam non acceperunt Sc. non sunt ab ilia per me disrui, quam constat esse damnatam , euntilus omnibus ex mnam condemis
nationem. Et postea statim: Abilia perditionis musa , qua facta es per prim Adam debemus intelligere neminem posse discerni, nisi quod hoc donum habet, qμisquisi , set , quodgratui Saluatoris accepit. Igitur ex Augustino e Adae peccato incidisi mus
143쪽
imus in priuationem doni perseuerantiae, quod gratuito tantum a Saluator praedestinatis donatur. Privatio vero huius tam magni benescij est causa damnationis illativa; quicunq; enim caret dono perseuerantiae damnabitur svnde aperth deducitur peccatum originale esse causam reprobationis. Vno verbo concludo. Carentia doni perseuerantiae est c*usa damnationis , sed peecatum originale est causa carentiae doni perseuerantiar, ergo peccatu originale est causa damnationis. Minor est Augustini, & superius etiam probata est, quia per peccatum originale homo est indignus tota serie gratiarum, et licet si baptizatus, zdhuc habet priuationem doni Perseuerantiae, quae est speciale Dei beneficium. Maior non ita intelligenda est, quasi illa carentia sit causa per se damnationis, sed tantiim tanquam non remouens prohibens, somo enim iustificatus, si tentatione graui pulsetur, Sstet sub priuationGpotentiae proximh expeditae ad perseuerandum, in fallibiliter succumbet, ni Deus speciali auxilio donet vim perseuerandi, quod auxilium,.cum ex primo peccato non debeatur homini, iuste a Deo negari potest. Vide quae dixi supe
Haec sententia de reprobatione ex peccato originali orta deducitur .ctiam, ex Epistola Synodica Patrum Africanorum in Sardinia exulum, ubi cap. 6. imi, quiunt: Dixistis itaq; quod mobis dici mibius, quod Esau, Iacob necdum natis,cob permisericordiamgratuitam eligitur , sau autem originali peccato detentus iusto iu-. dicio Dei est odio habitus. Illi e contrario dicunt in Esau figuram esse populi Iudaeorum ex futuris malis operibus condemnandi i in Iacob et r. figuram esse populi Gentium ex futuris operibus bonis saluandi. Haec duo , quae singula proponitis , bonum est, ctat C. tholisa consensione iungatis. Itaque periplos catholicum est dicere, Esau originali peccato detentum iusto iudicio Dei es eo dio habitum. At cap. I. scri hiant . In Esau mero iussicium iustae seueritatis ostendit: qui sacramento quidem circumcisionis Octauo die secundum tenorem diuinae constitutionis accepto, reatu peccari originalis caruit, sedper nequitiam cordis in hominis terreni metustate permansi, illius ibi ii dic aderelictus, qui gratis saluat, iusteque damnat . At Esau non est detentus originali peccato secundum reatum, ergo secunddm aliquid ab ipso originali causatum, est enim derelictus iudicio Dei, quod est carere dono perseuerantiae; nam ut supra inserebam, permissio primi peccati actualis fit iusto iudicio Dei neganti donum perseuerantiae in bono iustitiae per baptismum acceptae, at ex Augusti no illud donum negatur in poenam peccati non actualis, nam de primo pecc to actuali loquor, ergo in poenam originalis. In eadem explicatione est S. Gre.
sorius Papa in psal. Io I. ad versiculum: seia cinerem tanquam panem manducabam, enim ait et Elc cimi xta Apostoli sententiam, neque Volentis, neq;. curetrentis, sed miserentis sit Dei, alios qui corruerant misericorditer erigit , alios quipart videbantur, cadere iuste permittit. Ex peccato namq; primi parentis accepimus, Q. t th
is ipsa iustitiastabiles essepossimus. Quod idem est, quod dicebam, sub ijsse
priuationem potentiae proxime expeditae ad perseuerandum, quae non auseritur nisi ex spetiati auxilio Dei. Lege S. Prosperum in resp. ad 7. Gallorum. : Igitur praecipuae poenae relictae ex peccato originali sunt concupiscentia , N Privatio potentiae proxime expeditae ad perseuerandum. Concupistenti an relictam esse ad agonem dogma fidei est, ex Tridentino in decreto de peccato originali, qua de re eleganter Augustinus lib. 2. LOn. Iul. cap. q. ootra quam
144쪽
Iencratus ,si iam ratione edititur, illospectante, atq; at tu et ante mel it in agone consistis,
si a mistus in infirmitate perficitur, dum contra iae nostrum, quod a iustitia deficit, illo nostro, quod ad iustitiam notat, dimicatur, miminc nu profectu totum fugat in m litis, non incente defectu totum mergat in peius. Ideo veris haec pugna poenalis iam bis iusto Dei iudicio relicta est, ut honio propriam' infirmitatem eognoscens elationem illam, qua olim in paradiso contra Dominum stiperhiuit, deprimeret , atq diuinum auxilissim supplex imploraret. Audi Augustinum lib. con. Iul cap. a. ed quia in ista humana miseria peior hostis est cauenda superbia, ideo nimirum
non penitus extinguitur in carne continentium Sanctorum illa concupiscentia . in xum pu-Puitur aduersus eam, periculoram suorum animus admoneatur, nes curuae in tetur, δε-
nec humana fragilitas ad tantam perfectionem perueniat sanitatis , munulla putre lasciuia, nullus tumor supirbiae sermidetur. Idem pariter dicendum est de priuatione huius potentiae proximξ expeditae ad perseuerandum, nemph resti tam illam ad agonem, & ad humanam superbiam contundendam, unde concupiscentia,&priuatio ista veluti sederatae homini insidiantur, ac mutuo se iuvant ex concupiscentia enim inclinante ad peccatum impotentia, & infirmitas standi i bono proposito iustitiae uetur. Docet hoc clegaηter Author libri a. de vocat. gent. cap. 28. In caeteris me ὸ, inquit, L nisibus donee caro concupiscit aduersus . spiritum, dis ritus aduersus carnem, di donec1piritur quidem promptus est, caro autem infirma, inremma abilis animi fortitudo non potest reperiri, quoniam non huius, sed alterius mira est mere persecta, di secura felicitas. In praesentis autem agonis incerto, et ιι tua mita tentatio est, re ab insidiantisuperbia nec ipsa est tuta et ictolia, mutabiti
cuιs periculo non caretur. Et licet inn timeris Sanctis suis donet mirantem perseuerat idi
siue in sinem diuina protectio, si nullis tamen auferν, quod ipsis repugnat ex ipsis, et tmemnibus studijs eorum, atq; conati Ius semper inter se nolle melle decertisti. Hoeipsum docuerat S. Pater lib. de dono perseuer. cap. 8. ubi respondens quaerenti, cur fideli Deus deneget donum perseuerantiae, ait: Deus autem melius se iu-ἐicauit miscere quosdam non perseueraturos certo numero Sanctorum 'orum, it quibu non expedit in huius mitae tentatione securitas, non possint esse securi, multos enim aperniciosa elatione reprimit, quod ait Apostolus: propter qui videtur stare, vi
deat ne cadat. Voluntate enim 'a cadit, qui cadit, Cymoluntate Dei sat, qui flatre. Hinc quaecunq; contra hanc priuationem obi jci selent eodem prorsus modo soluenda sunt, ac illa, quae contra poenalitatem concupisce tiae Pelagiani Augustino olim opponebant. Expedienda hic est dissicultas, unde tradita Augustinianae sententiae explicatio maxim Pillustrabitur. Carentia, inquiunt, doni perseuerantiae fuit ilia Adamo, nam perseuerantiae donum, ait Augustinus in lib. de cor. & grat. cap ii .s habuisset, perseueraset, ergo priuatio doni perseuerantiae non est poena fec cati, quippe quae fuit etiam in homine ante peccatum. Hoc argumentum olun Semipelagiani Auoustino obi jciebant in laudato lib. cap. , b. ubi de Adamo inquiunt: Non ergo habuit in illo bono perseuerantiam, in si non habuis, hon inq; cepit. δα-dὸ enim accepistet perseuerantiam, se non p.rseuerasset ρ Porr. si
propterea non habuit, quia non accepit, quid ipse non perseuerando peccauit, qui perseuerantiam non accepit ρ μιν enim dici potest, ideo non accepisse, quia non est discretur antasia perditionis gratiae largitate Nonaeum quippe erat ista in renere humano perdit imir fia, antequam peccasset, ex quo trami est ora uitiata. Nullum arguitatum hin subti-
145쪽
subtilius, neque operosius isto solutum via alia in suit ab Augustino, ut summi ingenij vires omnes eidem diluendo impendisse videatur, tria enim capita in libro de correptione, & gratia integrae responsioni insumpsit, quorum summa est: Adamum habuisse auxilium Dei, quo proxime, & expedite poterat perseuerare, sed ita ut perseuerantia actualis reposita esset in usu libero eiusdem p nendo ab ipsa mei voluntate Adami, quam per modum habitus adiuvabat. Ad hoc explicandum ibidem duo illa capita ii. & I a. scripsit; unam S ait
ram sententiam dabo, ne uniuersa huc transferam: inquit, non acciperet hoc donum Dei, idest, in bono perseuerantiam primus homo,sed perseuerare, mel non
perseuerare in eius relinqueretur adurio, tales mires habebat eius et oluntas, quae sine
mllo fuerat instituta peccato, by nihil illi ex se ipsa cincupiscentialiter iesistebat, mi Agne tantae bonitati, in bene miuendi facilitati perfueranda committeretur arbitrium a. Cap. I a. Et cap. II. scribit : Tunc ergo dederat homini Deus bonam et oluntatem, in illa quippe eum seuerat, qui fecerar rectum . Dcderat adiutorium, fine quo in Monon post permanere, s uellet, ατ aurem mellet, in eius libero reliquit arbitrio. Itaque
Adam non indigebat dono actualis perseuerantiae, quia habebat adiutorium, quo per modum habitus inerat illi potentia proxime expedita ad perseuerandum; unde Augustinus in fine cap. I 2. ait: cum p moluntas primi hominis somtis, σsina in bono ampliore non persevcrauerit ha ni mirtutem liberi arbitrii, quamuis non defutura adiutorio Dei, sine quo non posset perseuerare, si mellet: non tamen tali, qua in illo Deus operaretur, mi mellet. Fortissimo quippe dimisiit, atque permisit faccre,
quod mellet. Quare Adamo nil defuit ex parte Dei ad hoc, ut posset perseuerare, sed sibi nolens defuit; nam si voluisset, facillime perseuerasset. Addit Augustinus, si Deus hoc adiutorium denegasset, Adamum, itemque Angelos non sua culpa casuros fuisse, rationem assignans, adiutorium quippe defuisset, lune quo manere non possent. Nunc autem quibus deest tale adiutorium, iam pama peccati est, quibus aurcm iatur , secundum gratiam δει ur, non secundum debitrem. Ergo donum praebens potentiam proxime expeditam ad perseuerandum traditum suit Adamo, ita ut carentia perseuerantiae actualis non potuisset illi imputari culpae, si eo adiutorio caruisset. Caeterum ex peccato perdidit sibi, & nobis hoc auxilium constituens potentiam proximd expeditam ad perseuerandum. Qiiare priuatio huius potentiae in nobis est poena primi peccati, nam secundum gratiam datur, non secundum delitum. Tanta vero per peccatum Adae contracta est impotentia ad proximh expedith perseuerandum, vi s idem omnino adiutorium, quod datum fuit Adae ad perseuerandum, nobis in statu naturae lapsae donaretur, non esset stiliciens ad amouendam illam impotentiam perseuerandi , ut docet S. Doctor propE snem cap. I x. haec tradens: Si in tanta infirmitate
ista huius , in qua tamen infirmitate propter elationem reprimendam persici mirtutem vortebra, i s ulinqueretur moluntas sua, mi in adiutorio Dei, ne quo perseuerare non possent, manerent, si mellen , nec Deus in eis operaretur, mi mellent, inter tot, plautas tentationes infirmitate sua moluntas ipsa succumberet, di ideo perseuerare non possent, quia Ascienter infirmitate nec mellent, aut non ita mellent infirmitate moluntatis,
ut possent. Ex his patet solutio propositi argumenti, negandum est enim ante ens, ut intelligatur de carentia potentiae proximε expedith ad perseuerandum, haec enim priuatio in Adamo non suit, qui habebat adiutorium suifi-ςientissimum ad perseuerandum, solumque illi velle suum defuit ..At ipse ta
146쪽
sibi, & toti generi humano subsecuto talis potentiae priuationem intulit, cuius occasione tanta crimina committuntur. Hanc doctrinam sustus explicaui superius capite 3. Gregorius Ariminensis in a. dist. 26. q. I. & 2. idem ex A sustino docet. Obijciunt plures, qui lichi peccatum originale in ijs, quibus non est remisi sum, concedant esse sufficiens motivum reprobationis, in baptizatis tame id nullo pacto dici posse existimant. Nam peccatum remissum non potest esse causa, cur homo damnetur, non esset enim remissum, si propter illud morte, perpetua plecteretur ; baptitato verb est remissum originale peccatum , &propter illud nulli poenae est subiectus ; nec potest componi voluntas remittendi peccatum cum voluntate damnandi, de illud aeternum puniendi. San ETridentinum in decreto de pec. orig. statuit nihil damnationis esse in baptizatis , esset autem multum damnationis, si inesset aliquid dignum puniri poena aeterna. Hoc argumentum pariter Semipelagiani contra S. Augustinum adducebant ; nam cum ille assereret, peccatum originale esse causam, cur homines uniuersm suerint reprobati, quos diuina praedestinatio suos non fecerat, inserebant hoc absurdum ex Augustini sententia: God ab eis, qui non sunt prae-dsinati ad mitam, non auferat percepta bapti irratia originali peccatum. Haec est enim secunda obiectio Gallorum, qua doctrinam S. Patris teste Prospero, siu-gillabant. Respondeo peccatum originale intulisse poenas proprias ipsius naturae, & has per baptismum non remitti, quarum praecipuae sunt concupiscentia, & priuatio potentiae proxime expeditae ad perseuerandum in accepta iustitia,& sic nihil damnationis remanet in bapti Zato, prout damnatio culpam significat, non vero prout dicit poenam. Nam ibidem docet S. Synodus , remanere concupiscentiam, quae ex peccato est, re ad peccatum inclinat. Nullo vero pacto conceditur, hominem baptizatum damnari propter peccatum originale sormaliter, & esse ratione illius ut causae proximae reprobatum, sed dicimus radicaliter peccatum originale esse causam reprobationis fidelium, qui damnantur, quatenus ex illo ortum habuit priuatio potentiae proximE expeditae ad perseuerandum, sub qua praeciso auxilio speciali Dei homo salutem non consequitur, sed labitur in peccata, ob quae proxime, & formalii ter a Deo damnatur. Neque enim negamus Deum reprobare aliquem ob pe : cata actuata, neque dicimus Deum prius reprobare propter originale , deindei etiam ob actualia, ut opponit Io. a S. Thoma disp. I o. de Reprob. art. a. num. : 3 o. sed asserimus Deum immediath damnare poena aeterna hominem obpec , cata actualia, in quae incidit ob impotentiam perseuerandi, seu ob priuatio- pem potetiae proxime expeditae ad perseuerandu, quae est poena humanae natu- , rae relicta ad agonem ex peccato Adae. In baptisino vero remittitur culpa, des poena debita personae, quae peccauit, non poenalitas inflicta ex primo pecca- to ipsi naturae, quod exemplo concupiscentiae diximus fieri manifestum. Qua- re ob peccata actualia homines damnari concedit S. Pater eap. t 3. de cor. &ρ grat. in fine, ubi de reprobis loquens: Aus enim , inquit, iacent sub peccato, a via originaliter de generatione traxerunt, cum illo haereditario debito hine exeunt, μοι nun es regeneratione dimissum, aut per liberum arbitrium alia insuper adideruM
a oc alij magis, odi minus, sed omnes mali,Wpra ipsa diuersitate diuesti sunt,srii hin andi, aut mi gratiamIuscipitini, sed temporales sunt, nec perse rant, deserunt,
147쪽
Dei iUo, ct ι cculto. Lege cap. 9 s. Inchiridi j. Ex quibus colligo, taxationem poenae dependere a peccatis ab ualibus, in quae homo labitur, quia deserit Deum, deserit vero, quia est dimissus libero arbitrio, non accepto dono perseuerantiae iudicio Dei iusto, nempe in poenam peccati originalis. Caeterum homo baptiLatus lichi habeat illam priuationem doni perseuerantiar, dc nomst dignus hanc habere, quia non datur secundum debitum, non est tamen dicendus illa indienus, seu habere debitum non habendi, quomodo sunt peccatores, sed tantum non habet debitum habendi, quod debitum habebat Adani, unde non esse huius potentiae proxime expeditae ad perseuerandum non potest dici sola negatio, sed vera priuatio, quia est carentia doni alias debiti naturae
prout eleuatae ad snem supernaturalem.
Hactenus haec pro explicanda sententia S. Augustini insinuata sint, pluribus enim eandem sententiam S exponunt, dc defendunt eruditissimi Theologi Ruixius, & Gonetius laudati. Vnde nescio quo pannico timore perculsus illam Adamus horruerit, accusans eandem tanquam matrem Caluinianae haere seos 3 quod quidem attenti iis considerans, arbitror illum intellexisse errorem satis notum, nempe in baptizatis vere remanere peccatum originis ; etenim si
post baptismum adhuc fidelis potest reprobari ob peccatum originis, non igitur est deletum, & remissum, cum aliquid remaneat in renatis, ob quod aetemniim damnentur. At haec erat vetus calumnia , quam Semipelagiani, ut ex Prospero diximus, Augustinianae sententiae inserebant, ii qua eandem procul esse ostendimus. Longe vero abest S. Doctora Caluin istarum sententia, isti enim putant ipsam concupiscentiam esse sermaliter peccatum originis, quae cum remaneat post baptismum, dicunt non suisse deletum peccatum, sed i ctum, & non imputatum. At s. Doctor non constituit in ipsa concupiscentia essentiam peccati originalis, sed in reatu, de macula, quae tota deletur in baptismo . Unde lib. 2. de pec. mer. cap. 28. loquens de concupiscentia ait: Non sic manti in membris corum, qui ex spiritu renatis .nt, tanquam non fit eius facta remissio, rubi omn no plena, idi persecta bis remisio peccatorum omnibus inia miludis interfectis, quibus si parabamur a Deo. Lege Bellarminum tom. q. lib. s.
de amissione gratiae cap. 8. id ex Augustino erudite probantem. Hoc ipse nutamen melius, ac fusius explicat P. Macedo lib. q. de Clauibus Petri cap. 1.& . Non est igitur, cur Adamus celeberrimam S. Patris sententiam Caluini sint insimulet, cum Caluinus hac in re longius ab Augustino, si quis alius abierit. Sed transeamus ad alia, suique consili j causas aduersitio dimitta
An errauerit Augustinus docens occisionem Passatoris mortem intentantis rum esse Mitam.
V Lximum, quem S. Patri errorem obijciunt, in examen vocamus; i quiunt enim eundem dixisse: Haud licitum Ure occidere grassatorem, qui nobis Solis Pitam eripere . Est Adami contra Augustinum accusatio cap. 3.181.
148쪽
3 s s. Disputat Augustinus lib. I. de libero arbitrio cap. s. possint- ne citra culpam interfici hostis irruens , mel insidiator sicarius, siue pro ita , siue pro libertate, siue propudicitia. Postquam dixit lege Romana grassatores posse impune occidi , dum vitam alteri stricto mucrone auferre tentant, ait: Legem quidem non
reprehendo, quae tales permittit interfici, sed quo pacto istos defendam , qui interficiunt, non inuenio. Ex his Augustini verbis in varias sententias grauissimi scriptores abiere. Multi putarunt Augustinum negasse, esse licitum occidere inua rem etiam cum moderamine inculpatae tutelae, quorum nonnulli tanti Doctoris au-doritate moti eandem sententiam subscripsere, vel saltem probabilem existimarunt. Augustinus Triumphus Anconitanus insignis Theologus Augustinianus in libro de potestate Ecclesiastica quaest. 32. art. 3. ponit, S probat hanc conclusionem e Puto , qu.d culpa sit hominem occidere, ne ipse occidatur, qua--ique ineuitabili necessitate hoc fat. Ad hoc est, addit, auctoritas Augustini in plu- ibus locis. Primo de libera arbitrio dicentis dic. Tostatus illud ingeniorum mon-srum in cap. . Mati. 9. Ios . recitata sententia Triumphi, & opposita, quae est communior ait: 'raFe istarum positionum miritur aliquatiter rationabilis , m xime cum ista secunda aliqκaliter mideatur esse de intentione Augustini. VasqueZ cap. a. de restit. dubias, num. I 8. Augustinum eam sententiam secutum fuisse Uirmat, quam, inquit, quidam ex Canonisiis amplectuntur. Molina disp. 3. cit. num. 3. ait: Vehemens suspicio est, Augustinum eius fuisiesententiae. Gerson pro eadetria sententia refertur in traei. de Euchalistia. Certh a. p. compend. Theol. in expost. s. praecepti ait: Dicuinit quidam, quod nullo modo tiret occidere etiam defexi dendo, maxime auram minperfecto, di hae viditur esse opinio Ansel m. Ubi etiam
recitat contrariam opinionem , neutram vero reijcita Sequuntur Accursius,& Glossa super t. vim vi K de Iust. de iure. Richardus4psupera S. Victore, &Almayhus citantur a nostro Salonio . Quare hon solus fuit in ea sententia Augustinus , sed habuit sectatores & Theologos, & Iuris consultos, apud quos plus ponderis unius Augustini auctolitas valuit, quam vulgaris aliorum opinio. Antequam tamen S. Doctoris sententiam explicem, moneo haud opus suisse, nonnullos tanta diligentia utriusque iuris testimonia conquirere, queis inuasoris occisio cum moderamine inculpatae tutelae conceditur, uno enim verbo iam olim responderat S. Doctor cap. s. laudator Legem quidem satis δεο Use munitam contra huiuscemodi accusationem, quae in eo populo , quem regit, ν muribus malefactis, ne maiora committerentur, dedit licentiam ; multo enim mitti s est eum, qui alienae: ita insidiatur, quam eum , quisuam tuetur, occidi. Vbi quaerit an lim mines, quibus ciuiles leges inuasoris occisionem permittunt, aliqua meisme h. tiore, ac secretissima lege teneantur lades non occidere.
Sanctus Thomas 2. 6q. art. 7. nolens discedere a S. Augustini sente tia , neq; item a communi opinione, distinguit unum, & alterum modum, quo quis se defendens potest inuasorem occidere. Potest enim quis habere ta thm intentionem se defendendi, licEt inde ex accidenti sequatur mors inuasoris; vel potest intendere occisionem aggressoris, vel tanquam medium, vel tanquam finem, ut exponit ibi Caietanus. Potest hoc explicari exemplo satis apto. Praecipit medicus scindi venam infirmi, ut emissione sanguinis curetur , licti sciat infirmum ex tali emissione passurum deliquium, quod re Vera
ipse nollet , si aliter ius muscurvi presset. In hoc casu Medicus vult salutem
149쪽
infirmi, ut finem, emissionem sanguinis, ut medium, deliquium nullo pacto
intendit, nisi ut quid consecutum ex accidenti praeter stam intentionem, in quod tantum materialiter consentit. Ita hoc secundo modo potest aggressus occidere inuasorem, nullo verbpacto potest intendere mortem grassatoris in ruentis neq; ut medium, neq; uti finem. Et hanc esse mentem S. Doctoris recte ostendit Salonius in fine art. 7. eamdemq; explicat status citatus. Quare S. Thomas in resp. ad. t. scribit Augustinum intelligendum esse de intentione occidendi aggressorem, non veros intendat directh conseruare propria vitam, nam talis actus non habet, inquit, rationem isticiti, eum Mefit euilibet nat rati, quὸdserens ruet inesse, quantum potest. Omitto hanc sententiam vix post
in praxim reduci, quis enim surgente ira, animoq; in sui defensionem subito erecto, illam intentionem habere potest e quod Salon, Molina, alijq; adnota runt. Certh illa explicatio non est ad mentem Augustini, 'cum tamen, inquit
Molina tom. q. disp. 3. num. 3.sertasse Angustini testimonia D. Thomam impulerint auasserendum, aegressum nonposte intendere mortem aggressoris . Nam Augustinus occisonem aggretaris inde esie malam probat, quia oritur ex cupiditateferruandi vitam , quae non deber amari, sed contemni: seuomodo enim, inquit, apud eam diuinam prouidentiam 'sunt istinuata liberi, qui pro ijs rebuν , 'contemni oportere, humana caede si isunt. Et antea. Non enim lex eos cogit occidere, sed relinquit in potestate s liberum eis itaq; est neminem necarepro ijs rebus, quas inuiti poseum amittere ob hoc amare o debento MLThtimas vult, ex instinctu naturae amare unumque y suam vitam quantum potest, e . quo amore sequi tun defensio ad illam eon seruandam etiam cum morte insidiantit. Porrointer illa, qu*contemni debent, ibidem stam reponit Augustinus , eo utens dilemmate do vita animae, dum corpus interimitus et sauferripotes, contemnenda est, sinop is, nihil metuendum. Et Angelicus Doctor illam intentionem ex ira coni hostem infici malitia opinatur, at Augustinus nimia concupiscentia, & imm derato amore erga seoccisionem illam vitiari existimauit. . , . Sed iam videndum est, undenam Augustinus in eam sententiam descenderit.. Ille quidem cum originem mali, iquam contra Manichaeos disputans indagabat, a libidine , seu praua cupiditate derivari statuisset, omnia miles dia, imquiens: His ob aliud mala se , nisi quia lilii re, iid est improbanda cupiditate sunt. Can q. Postea quaerit cap . Vtrum meth sis irruens, mel insidiator sorius e promita, sue pro libertate, siuetro pudicitia sine vita reficiatur libidinὸ ρ Re omdet occisores invasorum non esse ab hac praua cupiditate immunes: Gomovipsum, ait , arbitrari carere istor libidine, quiproyr rebus digladiantur, quas psun amittire inuiti σe. ' At statini obijcit sibiis rimanas leges permittere aggress rem impunh occidi, quod autein lege liuisum est, peccatum nullo modo ego potest. Respondet tales quidem non teneri reos lege Principum temporali,
sed uiliquam sementiori, esecretis a lege i Getaed. cnim Mudeam sunt i peccato liberi, quipro bis rebus, quar conix mi oportu, humana caede Diautisunt' insata comititutis, tota rei difficultas in eo erat, ut Augustinus rationem daret, cur apud leges ciuiles occisor in saris non esset homicidi j reus, sed benE apud legem aeternam, de immutabilem. i Ad hoc vero probandum S. Doctor reliquum iblius libri impendit, cuius summa est. Lex aeterna Vult redinatissima.
Cap. 6. unde fit consequens, ut homo mei πο- tisti m rsit. Cap. . Cum c verb
150쪽
verb habeat homo plures motus cum beluis commune*, nam appetere moluptates corporis, ist mirare molestiasserinae omnis actio est. Cap. 8. Hse motibus animae cum ratio dominatur , ordinatus homo dicendus est. Non enim ordo rectus, aut ordo ap- ριllandus est omnino , ubi deterioribus meliora subjeiuntur. Ratio ista ergo, mel menr , , mel spiritus cani tirationales animi motus regit, lascilicet dominatur in homine, cui δε- minatio lege debetur ea, quam aeternam esse comperimus. Cum ergo ita homo constitutus , atq; ordinatus est, nonne tibisapiens mideturi Ca p. 8. Eos enim sipientes Cisco, quos tritas e cari iubet , id si regno mentis omnis libidinis subiugatione pacati. Cap. 9. Putasne ista mente, cui regnum in libidines aeterna lege concessum esse cognoscimus, potentiorem esse libidinem ' φόenim nullo pacto putas Neq; enim est oramatissimum, et timpotentis potentioribus imperarent. Gare necesse arbitror esse, mi plus posit mens,
quam cupiditas , eo ipso, quorcupiditati recte , iusteq; dominatur. Cap. Io. Ex his Augustinus intentum deducit et Nam cum quis aggre rem occidit, non ratio, sed cupiditas illi dominatur . Gomodo possum arbitrari , inquit, carere istos libidiam , qui pro 's rebus digladiantur, quas possunt amittere inviti, aut si non possunt, quid opus est pro his erasq; ad hominis neccm progredi ' Neq, enim actum occidendi ratio, sed cupiditas regit , cum ratio dictet , Vitam non esse verum bonum hominum, quia illam possunt amittere inuitr. Quod enim, anquiunt , et, natura insitam esse, sui conseruationem, ac propria boni defensionem, nihil iuvat ; nam vita comporis non est propritim bonu hominis,sed hominis pari vilissima. Cap..i6.Benhquidem serae naturali instinctu etiam cum a Messoris occisione vitam tuentur, quia haec unicum summum bonum illis est, idq; cupiditate sui conseruandi fai.
ciunt , ne amittant esse. Ais homo, Vise defendat, inuadentem perimit , ςupiditate mouetur , qua & beluae in eos motus impelluntur, existimans tantum bonum vitam corporis, ut pro illa necesse putet ad holminis necem prurrui. cap. s. Beluarum enim proprium est, appetcre evoluptates corporis, itare mollias. Cap. 8. Ergo tunc mouet homines ad occidendum cupiditas , quae be-pys meliores non sunt, neq; tunc ratin iratisnales auit ri maur regit. Ibidem l . EGgo homo non ordinath agit, ερ per consequens contra legem aeternam agi quae suae, o Messe ordinatissima, ut ibidem. praemiserat . , Dices. Non igitur citra vitium poterimus amare vitam corpori ὸ Respon- det s. Doctor cap. I . nos posse amare vitam, ac reliqua bona c0rporis utenm
do illi s, non seuehdo, quod egregi : sic explicat . cum et r. eis ' Mus
male alius bene metatur Lo ΨMuliumqui male morem, eat, atq; implicetur, 'M
' nuitur , o dat quidem bona Ure, sed vim sibi, mmemm eum bonum ,. meliorem es : riunt', seu ab eo potius sunt a G, ita non iis amore conglutinitur, Mi y melut membra i sui ammifaciat, cludor amando , iis cum resec inperiphram cruciatu , ac tabefordent, sed eis tot superferamr, habere illa , ac regere , cum qua est paratus ct amittera, a te non habere paratior PiVaiae vi occidit aut gressotem non superfertur totus, neq; ι regit bonum vitae corporis, sed ei amore conglutinatur , ac membrum sui alii
mi iacit, dolens cum cruciatin am staresecari , neqV parisior est illam non i habere, sed totis viribu&colluctatur, ut habeat, putans eam suum bonum e a se, pro quo conseruando digladiatur quae taliten vita ag beatam vitam nihil