장음표시 사용
211쪽
decreta euasere; de quare Decampsj Iesu itae verba reddam: Fuit, inquit, Augustinus quodamnodo Ecclesiae praecentor, cum Rominis Pontificibus , in Cotilijs ore pratuit, quod de superbistima haeres iudicarunt. Fuit lingua Ecclesia, cum eius Derbis decreta concepta sent, o quae priur fuerant Augustini et res, Spiritus S. Oracula esse
caperunt. Fuis ille Conciliorum Dux, atque ingenium, cum ys rationes, ct argume
ta subministrauit, quibus Pelagium , eiusque complices fregerunt ste. His collegae diactis si credis, iam Augustinum Cyrillo parem conspicis. Theodosius sanEImperator parem Cyrillo Augustinum iudicauit, dum ad utrumque Sacram Imperatoris litteras ita vocabant direxit. Imb longE plus honoris Augustino tributum a Principe suit, nam ad Cyrillum uti Metropolitam scripsit, quo Synodum cogendam Episcopis suffraganeis intimaret; at cum ad Africae Primatem Carthaginensem eadem de re pariter perscripsisset, priuatas tamen ad Augustinum literas misit enixh eundem ogans, ut Synodo adesset, de qua re in historia Pelagiana diximus libro primo ad annum q3I. Imo veterum Scriptorum fide constat Cyrillum Alexandrinum egisse per literas cum Theodosio, vi S. Augustinus ad Synodum Ephesinam se conferret, videbat enim quanto sibi aduersus Nestorianos adiumento suturus esset magnus ille Dux ex contis nuis contra haereticos praelijs erectis trophaeis toto orbe celeberrimus. Porro Athanasium magnum illum Arij Antagonistam Augustini discipulum ne liquam facimus, sed motum ab Athanasio aduersus Arianos bellum, ab Augustino feliciter tandem profligatum asserimus. Ioannes Rivius Belga lib. q. de vita S. Augustini cap. 8. s. s. pluribus tradit, unum Augustinum Arianismum a fundamentis euertisse, quod ante ipsum adeo exacth nullus Patrum praestitit. Et sanE contra Arianos & libris, & sacris declamationibus ex profesta S. D ctor insudauit, qua de re Possidius toto cap. II. de vita Augustini. Quare si argumenta, ac testimonia, quibus Arii sectam Augustinus expugnauit, ilia
considerationem veniant, anteriores Patres S. Doctor omnium eruditorum
iudicio facilE superauit. Instat rursus Moraines: id de Hieronymo ρ Eritne etiam iste Augustini disj Ius, mel de Angeli inferioribus Sed capite praecedenti hoc obiectum refutauismus. Quhdverb nolit Mora ines dici Augustinum Doctorem Doctorum, palam Patribus contradicit. Doceri se ab Augustino voluit Bonifacius; Magistrum mstrum Augustinum nuncupauit S. Celestinus . Ad Augustinum Orientales remisit S. Hormisdas: & sanh suum Doctorem Ecclesia Romana Augustinui appellat. S. Thomam Augustini doctrinam secutum esse tradit Urbanus V. in hulla de translat. S. Thomae. De Scoto haec habent Patres Hispani Minoritae in libello supplici apud Petrum a Campo tomo primo hist. Aug. lib. 3. cap. 3 o.
Adeo Augustinianae doctrime addictus fuit, mi in solis Theologicis commentaris octi genties, ac quindecies S. Augustinum in suarum assertionum testem protulerit, enixe pracaeteris Doctoribus satagens illius mentem intimius penetrare re. Neget igitur Mora ines, Scotum, S. Thomam, totque Romanae Ecclesiae Pontifices S. Aug
sint discipulos fuisse Doctores, ne Augustinus dici possit Doctor Doctorum. ULdeo tamen ipsum non pati sine exceptione Augustinum dici Doctorem Doet rum. Scias itaque S. Augustinum in disputationibus de auxilijs gratiae esse, Doctorem Doctorum, sed non omnium. Non quidem eorum, qui ipsum Pra
cusserunt, neque enim potuit illos docere , neque posteriorum, qui ab ipso d
212쪽
ceri noluerunt quae fuit Semipelagianorum obdurata superbia , ac concepta olim opinionis defendendar effraenis lubido ; At qui praecesserunt Augustinum Patres, non sunt Doctores in materia de gratia cum Augustino conserendi, qui teste Augustino cap. I . de praedest. SS. δε gratia Dei quid sentirent, breuiter quilusdam scriptorum suorum locis, ist transeunter attigerunt. Et ridendus ille esset, qui sepositis Augustini libris, vellet quaestionum de gratia solutionem petereo ab Hilario, vel Athanasio, unde qui de diuina gratia scribentes Ecclesiam illustrarunt, omnes S. Augustini discipuli fuere, qui primus Sanctorum Patrum,& quidem in doctrina tantum de gratia scholam sibi fecit, cui nomen dedere
Prosper, Fulgentius, Petrus Diaconus, Eugippius, Caesarius, Prudentius, alijque, ut vel e Doctor Doctorum dicatur Augustinus. Illorum vero Recentiorum Doctorem Augustinum numquam pronunciabimus, qui eiusdem discipuli esse dedignantur. Augustinum quidem legunt, non ut Ducem illum habeant, sed ut praeconceptae suae ipsorum opinationis sectatorem volentem ,
nolentem faciant, admotis etiam tot violentarum interpretationum machinis.
Annatus totis libris septem unum Augustinum appellat, Morainij volume millies Augustini voces reddit; istos-ne Augustini discipulos dixerim ,&s ctatores ' Videri quidem discipuli Augustini volunt: sed ficta cito in naturam
suam redeunt. Hinc Mora ines, cum in Praefatione ad Orthodoxos, quam suo Anti-I senio praefixit, Augustini laudes, ne ea in re aduersario cedere censeretur, recitasset, paulatim panegyricum in satyram vertit, strenuus Augustinianae gloriae decurtator, qui initio quidem non inelegans eiusdem promotor videbatur. Eadem via Annatum luisse ex dictis initio cap. 3. patet. viis enim piae posterum hominis consilium non irrideat, qui eunt ad Augustini tribunali eptem libris cum Iansentanis disputasset, atque ab Augustino causam sibi t tam , intcgramque adiudicatam gloriatus esset, exclamans in limine lib. 8.
nihil esse, quod Iansniani possint ab Augustino sperare praesiHj , cum Iudici gratias
agere, eiusque erga se propensum, suisque fauentem animum commendar eundem putas, datisque ad amicos literis laxatis habenis in illius laudes effundi, pessimhab illo Augustinum acceptum videmus, conductis contra ipsum. longo ordine testibus mille conuicijs Iacessitum: uno verbo, ex iudice reum
factum . O gratissimos S. Augustini discipulosi Insuper non patiuntur dici Augustinum: caeteres omnes instar primi Angelis a luce collustrasse. Scimus Prosperum olim cecinisse cap. 2. COD. Ingrato S. Augustinus erat, quem Christigratia cornu V B E RIO R E rigans, nostro lumen dedit aevo
S. Fulgentius lib. 2. de verit. praedest.& grat. cap. I 8. Augustinum legat o is, qui salutem aeternam adipisci desiderat, humiliter orans misericordia Dominum, it eun. rim spiritum intelligentiae legens accipiat, quem ille accepit, mi scriberet, s eandem liminationis gratiam adipiscatur, mi discat, quam ille adeptus est, mi doceret. Sed cur non audiatur S. Tliomas villa nouanus Archiepiscopus Ualentinus con. I. de S. Aug. O Pater, ait, amplissime Augustine, qui non solsi m sanctitate , sed etiam mirosapientia tuae Iustore Christi Ecclesiam luce propria, luce plena, luce fixa irradiasti. Si enim sapientia lux est, quis in Ecclesa Dei ita lucet, stat Augismus ' A Soli omnia astra lucent, ab Augustino omnes , qui post ipsum fuerunt m tores sapientia lumem
213쪽
accipiunt, ipse mero propria luce lucet, quam a nullo hominum, sed a Deo solo Hoepit , nullo enim tradente, nullo Maes stro cunctas didicit disciplinas. Non-ne igitur , teste Thoma, Augustinus est instar primi Angeli, quo in caeteros intelligentiae lumen derivari Theologi autumant , cum ipse a solo Deo illustretur ξ Hipponensis quidem noster Angelus suae doctrinae radiis Prosperum, Fulgentium, Thomam, caeterosque Orthodoxos Patres illustrauit, at Rccentiores, qui contendunt cum Annato: Aluluid lucis Augustino defuisse in concilianda cum creata Iibertato diuinorum decretorum , σ.auxiliorum e uia. Lib. 8. cap. q. pag. STq: quiue, ut Idem alibi ait, nempe disp. 3. de scientia media cap. F. num. II 3. Radium quendum mirire se putant ex Augustini Sole non emissum, qui denique scribere non erubuere cum Molina I. p. q. a 3. arr.q. S 1. disputatione I. memb. Dum sub ea quasi caligine D. Augustinus au Me non attendit, arbitratus primo aspectu cumsua de praedestinatione opinione Recentiores, inquam, isti quibus purioris
doctrinae lux affulget, Augustino sub caligine posito, huius primi Angeli fulgores non excipiunt, imo sese contemnunt, ut mirum minimh videri cuipiam debeat, eos adeo molesth ferre tantum lucis Augustino attribui, ut Wia iersos subsecutos Doctores irradiare potuerit, & antecessorum Patrum se tent ijs de diuina gratia plenioris, ac solidioris doctrinae lumen adferre. Sed Annatus collecto spiritu iterum contra Augustinum inuehitur, atquin Moraini j collegae factum aemulatus,domesticum contra S. Doctorem librum ab Apostolica Sede expressiori, atque scaciori, quam quodvis Augustini volumen, approbatione communitum opponit. Aduersari j verba sunt: Obiwmus 8. om-mbus illis a probationibus , qnas obtendunt Nou. Augustiniani , doctrinam Augustini niuersim approbari, nststam aver, esse, quae cadat in omnia, di singula eius placita, quὸd si aliqua ratis esset, non negabunt, opinor, expressiorem fore, is escacioram in
omnibus consentiendi necessitatem. id igitur facient, s reperiatur in natura rerum
alius quidam liber, cuius omnia, σ singaea in eo corinta aut oritate Sedis Apostolicae per bullam ad perpetuam rei memoriam editam, gh promulgatam approbentur. Eia agedelapsum san E coelo libellum pande, nisi sortE sacratiora tam cith in propatulo esse piaculum putas. Esi, inquam, ait, talis quidam libra in rerum natura, di Auctoris Sancti. Iam pietatem, ac religionem excitas, dum Authorem com- Mendas , ac Divum contestaris. At pergit Annatus Lectorem suspendere : Sed quis est ' libellum potius dicere debui, quod sit mole parius , di specie conte tibilis , sed qiii tamen mirtutis plurimum habet. Hunc libellum, cui supra omnia Augustini Magni volumina ex Apostolicae Sed is approbatione expressior, st σω-cior in omnibus est consentiendi necessitas, cito citius exhibeas. iis mer), addit, tandem cuius est Ita quidem hoc petimus, hoc rogamus, ne quaeso diu nostram expectationem torqueas, per sanetiam illius libelli Auctoris nomen a Cnumen obtestor. Contrahant, inquit, licet Irontem Baiani, di toruum intuemtur,
sorbenda pitula est. Nae tuo pharmaco illi indigent quoscumque Baianos dicis ξNos quidem validiori stomacho samus iam pridem tuis tu Augustinum conuicijs pitulis omnibus amarioribus deuorandis assueto , neque pitulis praemianiendi sumus, quo aut horem , libellumque citra fastidium, ac deliquium audiamus . Imis quando libri Scriptorem sanctum autumas , sacris doctrinis conspersas paginas summa religione deosculantes, Divum Authorem pro Au
sustiniana aut horitate contra nouos censores sarta tectaque seruanda etiam, atque
214쪽
Vindiciae Augustsia lanar. 2 os
atquc etiam rogabimus, sua enim vicis lim tutari Diuortim est. At inquis rLim. ν sit Exi uitiorum Spiritualium S. Ign ij, quem Paulus III. fuere examinatu in isti. st approbauit, eo disat, se documenta, ct exercitia praedicta ac omnias fingula
meis concivia auctoritate praedicta renore praesintium ex certa sicisntia appro ire, collaudare, ac praesentis sex tipatrocinio communire. Haec ille suspensis diu quasi perio- cum Lectoribus lib. 8. cap. Vltimo: exclamatque pag. 912. Scire melim, quid sint responsuri tam disertae , tams, explicioe approbationi, qui miniss expressam, explicitamme, Augustini scilicet, suu obtendunt erroribus.
, Abst', ut per nos quicqua ui approbationi Ignatiani libelli detractum sit, imb quanti illona Augustilatani secerint vestri Scriptores tradunt in imagine primi taculi lib. 3. cap. 1 o. ubi de exercit ijs Sancti Patris Ignatij loquentes
haec scribunt Testes su8t infiniti toto orbe, qui ea non minori sua moluptate, quam Ist,ctu sunt expcrtia ded 'mus is par omnium Augustinus Carauatalius Augustiniani ordinis Theologxs . Is cum Indiam Occidentis peragraget, ist in Hispania marjs -- viribus cum laude persunEBur set, Italiae quoque carnobis sit ordinis iussu Summi Pontilicis mista Sr, Bononiam tandem ab eodem Pontifice Visitator Apostolicus missus ad D. Iutobi ignarum iumererem disciplinam restitu ndum non alijs id praesi se fatere aggresesus est, quam pyι his Societatis commentationibus , quibus ipse camper mens se exerra et, tegatus est candide se quamdiu in Religione et xij tet, rationem aliquam , qua re dissime incedιret , semper optasse, eamq; tunc demum , cum in haec S. Ignatis exercitia incidisset, inuenisse, riae quidem ille auidissime harusta , atq; in intimum demissa petius tanti fecit, mi in js aliquid mere diuinum inesse aperte diceret iste. Hic Carauatain litis ex Assistente Hispaniarum electus est Episcopus Guam angensis apud Pellianos, de quo Herrera in Alphabeto Augustiniano. Utinam ier nos Ignatianis chartis maior laudis fieri posset accessol illud tamen aegid patimur, quod scribit Ani satus, Augustinianam doctrinam minus explicita, atque expressa approbatione, qua Ignatianam,ese ab Apostolica Sede firmatam. Quar- so vos, quandonam doctrina S. Ignatij in Synodorum canones transjt ὸ Arausicana Synodus ex ipsis S. Doctoris iententijs conflata est. Quando illa in Pontis tum Romanorum literis ad verbum exscripta est ' Duo integra capita ex Enchiridio S. Augustini Leo Magnus inseruit suae ad Aquileiensem Antistitem epistolae, & quidem contra Pelagianos datae. Quando ad illam pro veritate percipienda ab Apostolica Sede orthodoxi remissi sunt 3 Ad Augustini libros S. Hormisdas Orientis Principes viros, Episcopos, ac Monachos, uno verbo Catholicum Orbem retulit. Quando ad illius normam Pontifices Catholi eorum doctrinam exegeres' Clemcns VIII. iuxta Augustini mentem lites de auxilijs diuinis componendas iussit. Quando nam S. Ignatij libellus tantis Romanorum Praestium commendationibus exceptus ξ tantis Sanctorum Patium clog ijs decoratus' tantis omnium penh saeculorum plausibus honoratus
suit ἡ Quae quidem laudes si in librum cogerentur, iam decuplo maior ille euaderet, qu in liber exercitiorum S. Ignatij. Audio sanh, quid de libro illo S. Ignati j Romana Ecclesia iudicet in lectionibus Breuiari j Romani: Homo, in-
qu it, fit rarit m plane i udis admirabilim issum composuit exercitiorum librum Sedis Ap pcdica itidicio, is omnium tilitate comprobatum. Mirabile sanE, libellum illum aliterarum plane iudi esse conscriptum : at prosecto mirabilius Recentiorum s
ctum, qui cundem ex Apostolicae Sedis testimonioli tirarum plane rudem in sapientiae,
215쪽
2OD V ita Gi .E EIUS MILI INQU. U. pientiae, authoritatis, ae laudum campo Augustino non dicam velut aequalem opponere, scd quod ad illam expresiorem, ac efficaciorem commendationem, ac consentiendi necessitatem pertinet, veluti superiorem praedicare conantur, illi, inquam, Augustino, qui tantae scientiae fui se ab Apostolica Sede tu.6 . . dicatus est, met nihil pen. , Verba sunt Martini V. ex sacris litiris possit, nisi eo Duce 'intilii, nihil nisi eo interprete explicari. Eo iam aut re factum est, mi nec Philosophis
Sapientiam inuideamus, non Dratorum eloquentiam desideremus, non studiosorum ingerita requiramus , non deniq; nolis acumen Aristotelis necisarium sit, non Platonis et quentia , non prudentia Varronis, nongruuitas Socratis , non aueloritas thagreae , non lEmpedoclis solertia, non cus quam illius generis hominum scientia, aue evirtus exemplo, aut documento nobis esse de eat. Idem nobis Prophetarum oratula, idem Apostolorumetu es refert., idem omWm omnium. scripturarum sensum exprimit, mus postremo omniti nPm μ' , Sapientumq; ingenia, acstudia exhibet. Itane, si superis placet, huic Apostvli e appi'bationi eximiae, praeclarissimae, exces lentissimae Ignatiani libelli approbationem , Aligustino Ignatium, tot Summis Pontificibus Paulum
Ill. opponetis f Respondet Annatus: ice a me minime referumur, mi mel Vnatium Augustino, M. et Paulum III. superioribus opponam Pontificibus, absit. Sed dictis facta non collirent. Qualis, enim quantusve esset Augustinus, si Ecclesia illum. non approbasset ὸ iam cum Cassiano, ac Fausto numeraretur. Igitur tantumdem nobis probandus venit, quantum idem ab Ecclesia approbatus fuit. Quare si ignatii libellus ab Ecclesia approbatus est, itemq; approbati suere libri
Augustini, sed isti approbatione miniu, ut ais,expressa explicitaue, unde illi Ignatiano, te iudice, incacior in omnibus consentiendι necessitas est, quam istis Augusti-nsanis, iam vides Ignatium Augustino vel praeponi abs te, vel ex aequo saltem opponi. At cith commentaris, tuique iacti hanc rationem reddis, ea ted
Jgnatiani libri approbatione recitasse: Qod constet, in Me libello aliqua esse, quatapitalibus Salanorum principiis opponuntur ,scire melim, quid ni responsuri tam di si tae, tamque explicitae approbationi, qui minus expressam, explicitamet e suis obtentans erroribus. Nos quidem pro Baianis nullam volumus, imo nec possumus responsionem adornare, sed quod eodem ictu & Baianos, S Augustinum serias, tibi vitio vertimus, qui per Baianorum latera Augustinum impetis. Sint in libello Ignati j sententiae, quibus capitalia illorum dogmata strangulentur, ipsi viderint; at quod eadem periodo Augustini per Apostolicam Sedem approbati
nem minus expressam, explicitamque contendis,nobis placere non potest. Parce Patri, S Baianos in exilium non Baias, sed in Gyarum deportato. Si Annati cxemplo insistere, S par pari reddere vellemus, uti ille ad imminuendam s. Augustini aduersiis Pelagianos scribentis authoritatem, tum coliniectis plurium testimonijs, tum violentis, prauisque Romanorum Praesuiu elogia eidem S. Doctori delata interpretationibus corrumpens , contra Augustinum insurgit, possemus & nos cadem prorsus audacia huc reuocare, quae Abbas Constantinus, quae vincentius Baronius vir satis notus par. 2. Theo LMor. disp. 3. sect. I. art. 2. S. 2. quae alij de eisdem exercit ijs S. Ignatij scrips re, ac subinde frigidam illam Annati excusationem Augus lino quorundat censuris insultantis repeteret Refero tantΜm, non probo, si quiquam iustae Usen ρ- is causam det: lib. 8. cap. 6. pag. 86q. Sed absit, ut hominis errorem redarguens, eundem imiter, eiusque criminis reus fiam, cuius hunc Recentio ronia
216쪽
a pud Iudices reum postulo. Erubescant profecto aduersarii, erubescant, dum nos in hanc arenam vel inuitos propellunt, in qua odiosis prorsus comparationibus de Diuorum auctoritate litigetur. Scitote Augustinianos S. Ignatij libellum uti Augustinianae doctrinae conformem recipere, euoluere, deosculari, ει ne quis de hoc ipsorum obsequio dubitet, editis commentarijs hoc ipsum coram Catholico Orbe profitentur. P. Franciscus Macedo Minorita Lusitanus Seraphicae Gentis splendor, hanc sibi gloriam felicissimh comparauit. Hic Augustinianae doctrinae adeo studiosus est, ut in Isagoge initio suae Cortinae hac veluti tessera in literariam palaestram descenderit: Ego Augustinianus sum: Augoinianissimussum. Hic, inquam, in eruditissimo illo volumine, quo Ecclesiae orantis, & Augustini scribentis concentum descripsit, harmoniam quoque exercitiorum S. Ignatij Societatis Iesu fundatoris, & operum S. Augustini Ecclesiae Doctoris nam planε hunc operi titulum dedit) exhibuit, cuius illud exordium est: Sino, idque expertus, ac prudens dicere, haudfacile inter Sanctos reperiri alium Augustinaciem doctrime , quae a Deo est, in mystica appellatur, tum linituω Mys indictae mitarauione, quam Ignatium similiorem. Quae quidem vir doctissimus fusissimh per viginti octo capita collatis ex utroque sententijs ita comprobat, ut prosecto minimE timendum sit, ne Augustino quicquam detrimenti ex Ignatiani libelli expressiori, ac magis explicita, Vt inquis, approbatione inferatur, ne-ve tantis Romanorum Praesulum, ac Patrum elogijs Augustiniana volumina nobilirantibus Ignatij libellus suffocetur, sed cum eadem dogmata S parvum Ignat ij, & prolixa Augustini volumina de diuinae gratiae
auxilijs tradant, eadem piorsus approbatione munita dicantur, Augustino de doctrinam, & eiusdem etiam commendationem in Ignatianum codicem tran sundente, de Ignatio noua a Paulo III. approbatione obtenta, antiqua Ponti ficum de Augustini libris decreta recentiori iterum eiusdem Apostolicae Sedis testimonio confirmante. Uos quidem magnae animae beatae illius regionis ciues, uti in libris, ita Et in coelesti patria concordes aeternam eritis, & Angeliscis eantibus vestrarum doctrinarum harmonia recitabitur, ac dulcior inde concentus inaudietur. Filijs quoque vestris eundem doctrinae consensum immitistite , eosque inuicem officiosos vel seruate, vel facite. Turpe sit in tanta P trum concordia filios odiosis sane comparationibus de eorundem auctoritate
Recentiores ex epi a S. Celestini Papae D. Augustim auctoritarem
SAnctus Celestinus Papa ex literarum commercio Augustini amicus, ac deinde demortui aduersus Semipelagianos defensor, in Augustiniana doctrina commendanda omnium nobilissimo elogio usus est, unde Recentiores ad illud decurtandum, limitandumque vires omnes intendunt ,&quod est eorum acumen, ex eadem Celestini epistola, unde ab alijs vel supra Sydera Augustiniana authoritas euehi solet, eandem deprimere conantur. Vltima epistolae Verba recitant, nempe ubi Celestinus ait: Profundines ri iis sis;
217쪽
r artes incurrentiam quaestionum, quas latius pertractarunt, qui haerethis restiterunt, cui non audemus contemnere, ita non necessenabemus adsti here. Quibus fgnificarci,
Celestinum contendetint, praeter paucas S. Augustini sententias ab Ecclesiae. Praesulibus, ac Synodis receptas, quas in superioribus capitulis recitat, abs se iterata approbatione confirmatas , nolle reliquas de diuina gratia opiniones, quas ille in suis contra Pelagianos editis disputationibus tenuit, tanquam deside adstruere, ob a serentis tamen Augustini auctoritatem eas se non contemnere, sed easdem libero Lectorum assensui, vel dissensui citra reprehensionis lpericulum permittere. Et quidem Annatus lib. 8. cap. I. cum numerosam tostium cateruam contra Augustinum producturus esset, eidem Celestinum Papam Ductorem dedit inclamans: Agmen ducet, α/t par est, Summus Pontifex Celspinus Primus. Cum tamen hucusque inter praecipuos S. Doctoris Encomi astas
ille idem primas tenuerit. in imo Recentiores isti Theologi gloriantur, se eiusdem epistolae limitationem , qua angustior fiat Augustini aut horitas, e t nebris in scholae oculos reuocasse. Audiatur Mora ines in praelatione ad Orthodoxos r Quam multi sine isto discrimine Augustini auctoritatem admittebant, quintime audita limitatiove, quam eius approbationi Celsinus apposuit, dum audiunt aliquid ex Augustino proponi, quaritant: Est ne hoc de istis profundioribus quaesionibus, quas non neceμ iudicauit adstruere, quas in ancipiti opinandi libertate reliquit λ Tripudiat in illis Celestini verbis Annatus lib. 8. cap. I. pag. 838. 1Nos merὸ, inquit, Auctora Celestino distinguimus inter necessarias , di indisserentes Augustinisententias, ο
mmq; huic lumini contrariam lucem tenebras reputamus . Itaque hoc loco pro Augustiniana doctrina cum Recentioribus comminus veluti collatoipede pugnandum est, in quo quidem campo miniis seliciter Recentiorum impetus alii se stinuere, unde illi animosiores facti, sibi ea in lite de Augustino victoriam, de
In primis eximia Recentiorum eruditio commendandat accurrit, qui hae prorsus incerta certum, inuictumq; contra Augustinum argumentum exerere arbitrantur. Etenim viris cruditissimis, & sapientissimis haud probatur, ver-ha superitis memorata adscribi Celestino, std cuipiam alteri Augustinianae doctrinae studioso deputanda esse contendimi. Celestini epistola illis verbis in fine cap. z. concluditur: Deus mos incolumes custiatat , Fratres tharissimi.' stea decem capita adnectuntur, in quibus Pelagianorum, ac Semi pelagian rum errores ex Innocentij, Zosimi, ac Synodi Carthaginensis decretis resu- tantur . Porrbista decem capita non esse Chlestini, tradit Ecclesiasticae historiae parens Caesar Baronius ad annum q3 I. pag. 6o3. ubi ait de epistola ilic testini: Iunguntur. svi capitaquaedam aduersus Pelagianos errores a Apostolica
Sede olim, ν ab Africanis dec*ra Cociis , quibus discrent insistere, qui sub Catholica
nomine licet Pelagium , atq; celestium anathemate condemnarent, eorum tamen defendera conarentur errores. Putantur illa capita esse Prosperi, qui miprofiteri mittkr, ea collegit ex decretis Romanorum Pontificum, simulν concilys Africanis , ibi idem Auctor hac habet, in sine: Prosundiores vero dissiciliore'; partes incurrentium quaestionum, quas latius o c. ut supra. Ante Baronium Laurentius surius in sacra historia satis percelebris, alijque post ipsum Collectores Conciliorum hoc ipsum praenotarant ; nam in editione Coloniensi Conciliorum Anno i s s I. a latere haec leguntur: Sequentia edificis capitula mentur potius as alis quopiam intes i
218쪽
Papae. Inc ditione subfixto U. hoc scholion post secti iam capitulum inseritur: No evidetur data dum quissequintia set 'si peri, tam stit similia'argumento, stilo eius scriptis. Gerardus Vossus vir, quem librorum helluoneni dixeris, lib. r. hiae Pelag. cap. io . eandem sententiam probat dupli ei aromento: uno, quM Celestinus in illa epistola non meminit horum capsitum , qnae annexa eidem sunt: aliud his verbis proponit: Alterum argumentum, cur Celesimi esse non possis , hoc est, quὸd Innocentij, Zosimi epi- as citet septius, nec et quam mel hunc detessorem, mel illum praedetes orem suum σῖ-pe et, contra quam Romanis Episcopis mos est, celestinus ipse in epistola facit his verbis: Augustinus inter Magistros optimos etiam ante a meis decestaribus
habebatur. Sane haec argumenta tanti apud me sunt, mi Celest no tribuere non ausim. At cuius fit mitra diseruirenἀum. Sed neque ex Theologis cx Recentiorum schola desuere, qui ia garent illa capita esse Celestini; unus pro mille sonsciat Franciscus Suarius prole g. η. de Gratia cap. I. num. II. ubi haec scribit: Ex modo loquenaei intelligimus , Siriptorem illius partis nonfuisse Celsinum, nec al Dem Romanum Pontificem, mi patet ex illis everbis. Quia nonnulli, qui Catholico nomine gloriantur, in damnatis autem haereticorum sensibus seu prauitate, siue imperitia demorantes, pijssimis disputatoribus obuia re'praesumunt, & cum Pelagium, atque Celestium anathematirare non dubitent, Magistris tamen nostris tanqtiam necessariuiaa modum excesserint, obloquuntur, eaque tantummodo sequi, &probare profitentur, quae sacratissima B. Apostoli Petri sedes contra inimicos gratiae Dei per ministerium Praesulum suorum sanxit, S docuit . Necessarium fuit diligenter inquirere , quid Rectores Romanae
Ecclesia' de haeresi, quae eorum temporibas exorta fuerat, iudicarint: Hae enim non et)identur crba Rctv ni Antipitis, umenim' se Romana Sede tanquam de ' myria loquirer, nec Romanos Rectoier et tri decessores flos; prout Pontifices con- , euertunt, tamen habens an sesntenm m altriaritatem liquitur; propter Mi uicen-bent illa capita fui sie a Prolpe, o collecta, illi epistolia ad ina, a qua sententia non longe abest faronius Anno q3 i. num. I 8 3. th sterte meri ilis, indicatur ne in iulis everbis, Magistris nostris tanquam necessariam modum excesserit , obloquuntur ; Haec enim merba in granam Augustini dicta sunt , net istiue redolent Prosp rum, quἀm Celestinum. Haec ille. Vidit ista in Surio Gabriel Vasqueet r. p. disp.9I. mim. 8 . dixitque ab eo Authore sine fundamento negari capita illa esse Celestini, cum uti Celestini sanctiones protulerit Petrus Diaconus. Addere poterat & Cresconium tria collectione canonum. Vertim iste vixit Anno Θ8. petrus vero Diaconus integro post Celestiniana saeculo floruit, ut ex historia nostra Pelagiana intelligitur ; quare potuit ea capita edita a Prospero per errorem tribuere Celestino. Hinc Photius veterum montinaen tori diligens indagator, & censor Cod.
3 3. de eodem Celestino haec habet: Scripsit idem st ad Galliarum Episcopus de μῶ Augustini,Wcontra eos, qui haerests licentia nimis elati inselescerent. Quae quidem in duobus prioribus capitibus continentur, neque ulla mea in epistola stattitorum dogmatum mentionem secit. Iacobus etiam Sirmondus tomo I. Concit. Galliae capita illa epistolae niemoratae annexa ab eadem prorsus separauit lineis interpositis, quo alieno Authori illa prorsus deputanda esse monstraret. Sed age, probemus ea capita non fuisse a Celestino scripta, quod sa- Dd ne
219쪽
praestabo argumento, quo ipse conuictus sum. Prius tamen nonnullano tan a veniunt, quibus tantorum Scriptorum sententia illustratur; nempe Pr sperum, & Hilarium pro Augustinianis libris, quos Massilienses carpebant, ac se ipsis quoque, qui uti haeretici passim traducebantur, Romam ad Celestinum profectos fuisse, quae patent ex Prospero cap. qo. con. Collatorem, Scap. 1. epistolae Celestini ad Episcopos Galliae. Celestinus vero literas ad Gallos Antistites destinauit, quibus s. Augustinum eximih cqmmendauit, vetans eiusdem memoriam nouis Massiliensium conatibus percelli, ac Prosperum ,&Hilarium haeresis accusari, nihil interim scripti aduersus eosdem publicans, quo illorum errores damnarentur, hinc epistola inscribitur pro Proj ο, ct H
laris. Sed hoc nobis est demonstrandum. S. Prosper contra Collatorem probaturus, bonarum moluntatum initia Dei imse ratione generari, adducit cap. I o. testimonia Innocentii, Zosimi, & Concilij Carthaginensis eadem omnino, quae Celestini literis adiuncta leguntur, & concludi ita Videsne regulas tuas inuictarum constitutiom solidisterensiactas, infidei fructura prauas, ruinosasiue iuncturas, melut Hierechominu mures ad sacerdotalium tutarum ruisse concentum ' cum enim de sanctarum origina moluntatum, re Dei, ch -νitatisque principys inter nostros, ct Pelagiano quaestio merseratur, non ancipiti ita fia, nec dubio diremptu est fine certamen, et i adhue nisis de iniquissima huius sederis tuitate tractandumst. At si illa decem capita Celestini suissent, cur non illa protulisset Prosper veluti clariora, efficaciora, & ex toto litem dirimentia ξ Lono enim expressitis Celestinus eam Cassiani opinionem damnat, quam Innocentius, vel Zosinius. Profecto Massilienses testimonia horum Pontificum, Sc Sacrae paginae explicabant, ita ut non de initio fidei. sed de eiusdem increme to intelligenda csscnt ex D. Augustino cap. a. de praedest. SS. Sed nunc cis mspondendam ego mirio, qui diuina testimonia, qua de hae re adsiduimus, ad hoc dicunt aure, em nouerimus ex nobis quidem nos habere fidem, sed incrementum eius ex Deo. Quae Massiliensium sententia clare damnatur cap. 1 a. illius epistolae, ubi hac leguntur: His ergo Ecclesasticis regulis , sex diuina sumptis authoritate documentit,
aditima me Domino confortatisumus, mi omnium bonorum assectuum, alfue operum,
o omnium studiorum , omniumque mirtutum, quibus ab initio fidei attenditur, Deum profiteamur auctorem, in non dubitemus A inius gratia omma hominis mrita praeuenia νi, per quem sit, et i aliquid tivi di messe iticipiamur, sp facere. Praeterea haec scri . buntur cap. II. Pratre beatissimae, ci Apostolicae Sedis inuiolabilissanctiones, vibus nos piyssimi Patres pestifera nouitatir elatione deiecta, se bona moluntatis eo cita , increm)nta probabilium studiorum, o in eis ue in finem perseuerantiam ad christi gratiam re serie docuerunt o c. Idem habet cap. 9. Vt sancta cogitatis , pium consilium, omnisque motus bona moluntatis ex Deo fit, quia per lilum aliquid b nipsumus, sine quo nihil possumus. Vane haec Celestini oracula Pro ero rogari te data, ac literis pro eodem ad Episcopos missis inserta, adeo memoria eius. dem excidisse credenda sunt, ut illa, cum vel maxime ad Massiliensium peti lantiam comprimendam necessaria essent, omitteret 'Sibicula tela, atqui elaborata arma tam parui secit, ut cum ijs Semipelagiani penitus conficiendi forent, eisdem veluti obtusis uti noluerit, qui contra Massilienses omnivi
Altissimus, ac solei tissimus post Augustinum Dux a Recentioribus, demeritia quidem praedicatur Θ
220쪽
Laudatas literas a Celestino emissas ad damnandos Massiliensium errores scribit VasqueZ I. p. disp. s r. num. 83. Qibus, inquit, locis cum obstinus omnia bona opera, studia,stmerita in quovis tempore causa, di negotio ad Deum aucto-umgratiae referat, manifeste Massiliensium errorem confutat. Et lisc adeo constanter docent Recentiores, ut eorum eruditissimus, ac sapientissimus Annatus
celestini personam induens, quod satis ridiculum est, altiori, ac clariori voce in Massilenses ita tonet: Cum eo tantum spectet Romanae Sedis consilium, prouidentia , mi MAssi LIENSES si , QUORUM CAusA HAEC sANCI- M v s , nihil penitus Dbtrahant diuinae gratiae , ne illum quidem morbi sensum , ct desiderium medionae, quodpatuito, di supernaturali aux stio praemittunt, praedidiae regu la , seu praefixae sententia ita sinciunt, misticut non debet ideri cathoticum , quod eis. repugnat, ita neque quod non repugnat, miriri debeat erroneum, aut . sensu Catholico alienum. Haec elegantissimus Paraphrastes. Hic tamen obiter noto, hunc hominem siue contra suos Baianos, siue contra Massilienses loqui incipiat, sermonem tandem contra Augustinum semper finire. De Baianis id vidimus capite superiori; hic verh cum Celestini personam agens illa dixisset, statim addit : Vnis sequitur, si quid mel ab Augustino, mel ab alio quodam Ecclesiastico τω-ctatore asertum, aut negatum sit , quod non repugnet regulis illis, atque sententjr, esse ne inter αδ αφορα numerandum, quae libero Catholicorum consensus , atque disiensui permisia sunt. Ego quidem certissimum puto in adiunctis illis capitibus Massiliensium errores capitales, quorum reliqui Veluti appendices erant, aperthdamnari, neque hoc in dubium vocari posse arbitror, quod rect Ea Vasquio, Annato, alijsque communiter est obseruatum. Duo erant capitalia Semipelagianorum dogmata, fidem incipere a nobis, itemque a nobis esse usque in finem in bono perseuerantiam, ut docet S. Augustinus capite ultimo de dono persetuerantiae: Satis, inquit, docuisse me existimo, mel potius plusquamsatis, dona Dei esse, incipere in Dominum credere , y que in 'em in Domino permanere is . Hoc vero utrumque statuitur in literis illis, quae Celestino adscribuntur; nam
cap. II. decernitur, ut dicebam: Pone moluntatis exordia incrementa probabialium studiorum, in in eis et que infinem perseuerantiam ad Christi gratiam referri. Ibique svsh probatur, fidem non esse a nobis , sed donari a Deo, & cap. I a.
iniungitur, ut omnium bonorum assectuum, atque operum,stomnium studiorum , omniumque minutum, quibus ab initio ei attenditur, Deum profiteamur auctorem. Haec
ibi. Ex his nostrum argumentum instauramus. Cum Prosper contra Semipelagianos Celestini elogium recitasset cap. qχ. contra Collatorem , illorum invia diosum interpretamentum apponit, quo dictitabant, laudatos a Celestino priores' S. Augustini libros, non posteriores, nempe de correptione, δέ gratiae, duosque ad Prosperum, & Hilarium datos de praedestinatione Ss. & dea dono perseuerantiae. Hoc commentum statim refellit, tum quia idem semper
in omnibus libris Augustinus scripsi, idemque fuit semper in illo spiritus, Mdoctrina, tum quia Apostolica Sedes, ait, quod a praecognitis sibi non discrepat, eum n cognitis probat, quod iudicis iungit , Lude non diuidit. At quorum isthaec Elonginquo librcrum S. Augustini de praedestinatione SS.& de dono perseu tantiae petita ab Apostolica Sede approbatio e Cur Celestini literas abs se im-
miratas , in quibus doctrina librorum S. Doctoris de initio fidei, & de pers