장음표시 사용
371쪽
quicquam sundamenti habet in Gregorio Baroni j opinio' Lego fir- eunedem ad annum 19 I. Num. I7. haec scribentem: auod autem audis id factu, septimo Mauricyanno, intestige illum hichoatum hoc anno 19 I. mense Augusto. Certe ab anno 1 8 ad annum 193. quinque tanthm armi numerantur; non ergo septimus Mauricij anno 19 I. inchoari poterat. Rursus lib. q. epist. qq. recita- tur Synodus Romana sub Gregorio Papa, cuius est hocce exordium: Regnanu in vetuum Domino Nostro Iesu Christo: Tempori sus p simarum, ac Serenissimorum i Dominorum Mauricis Tiberj, in Thcadosj Augustorum, eiushm Domini imperatoris Mauri ij anno tertiodecimo, indictione tertiadecima, quinto die mensis tali': Gregoriar Papa cte. Indictio XIII. mense Iulio labebatur anno 193. qui cum decimus tertius numeretur Maurici), palam sit, hunc anno 1 8 r. Imperium suscepisse. Eosdem verb annos imperij Mauricij inchoari ab anno 182. ex ipso Eua- ..prio ostendo, nam unum Euagrium caeteris omnibus tum Graecis, tum Latinis
Scriptoribus vir Illustris praeserendum dixit, qudd ille sub Tiberio, & Mauri cio vixit, atq; summa diligentia annos Iustini, ac Tiberij computare se pro
nunclauit. Is anno I sq. opus in libros sex digestum terminauit. Libro te tio cap. , se illa literis mandare annosexcentes quadragesimo pr. mo. Lo quitur iuxta epocham Antiochenam, quae aeram Christianam annis q8. anticipat, quibus a dato numero detractis,habes annum 193.quo Euagrius libriani tertium scribebat. Rursus lib. q. cap. 29. tradit biennio post captam a Pe sis Antiochiam sub Iustiniano ea in urbe pestiferum morbum exortum. Por id Cosrhoe anno 16o. capta est Antiochia, unde anno 1q2. morbus erupit, durara, inquit Euagrius annos quinquaginta duos. Eu utura sint incertum est, at tamen eo tendent, quo placita Dei destina rint. Scribebat ergo illa anno 1 sq. Lein fine historiae ait: Hic so mihi praesentis historiasinis amo duod cimo Maurit Tiaberj Romani Imperatoris. Anno igitur 38 a. imperium ex Euagrio Mauricius obtinuit. Laronius ex Photij codice XXIX. amo decimo legendum contendit Sed Photius aperth scribit, Βασινίας Μαυρουου ετος δωδεκατω, imperidi s auritanno duodecimo , neq; enim nempe decimum scripsit. Praeterea Leslatisrse finem libris illis imponere Ioanne Episcopo nouae Romae, Anastasio post
annos Σ3. Antiochiae restituto, & Ioanne Hierosolymitano mortuo vacante Sede . At Ioannes Constantinopolitanus Patriarcha mortuus est, non an γss6. ut putant Baronius, d Panuinius, sed anno 1 F. quarto Nonas Septem -hris ex Menologio Graeco, quod legere potes in sine tomi s. Italiae Ughelli,
cum sacram Ecclesiam ad annos tredecim mcnses quinque integerrime guoemasset. Ele
Ous fuerat anno 18 a. die I 2. Aprilis. Quare epistola I . quam indictionea'. lib. 3. Gregorius Papa ad Ioannem mense septembri perscripsit, mortuum eundem inuenit. Idem vero Gregorius anno 1 sq. mense Iustio literas gratulatorias Anastasilo Antiocheno ob reditum in urbem misit: Lib. q. indict. I 3. epist. 37. Quare Euagrius neq; ante annum 3sq. opus terminauit, cum Anastasium Sedi suae redditum narret; neq; post Septembrem anni 191. quo tempore obijt Ioannes Ieiunator, quo tamen vivo ille scribe at . Ux Euagrio ergo habemus Mauricium anno 182. Tiberio successisse, qui cum se Ius annos quatuor eodem authore imperauerit, inccepit regnare mortuo I stino anno 178. quae est recta, divera illorum Imperatorum chronologia. Ex
his ab indocto quodam corruptum suisse textum illum Euagrij intelligimus,
372쪽
atq; erpugendaliaee de tempore imperij Iustini: In et nisurcton ono sedet tam sis mu cum dimidio . Vel si eiusdem Euagrij integra Opputatio est, semet correctore emendetur. Haec susilis prosecuti semus, ut posita semel Principum elironologia annus Synodi Aquileiensis, &tempus, quo Gregorius Ma-. gnus Vrbanam praeturam gessit, ac dein Monachum induit, exactiis statuere- rur, ex quibus Romanam Sedem vel ante Pelagi j II. Pontificatum tria capitula proscripsisse: contra Halloix clarissimEdemonstrabitur.
Indagandum iam tandem remanet tempus, quo S. Gregorius praeturam Usebanam gerens contra tria capitula iurauit. Anno 1 8 r. id contigisse docet Baronius A. eodem num. . Sed non ita est; nam Gregorius Tiberio imperante Apocri sarium Sedis Apostolicae apud Principem egit, quo tempore cum Eu- tychio Patriarcha de palpabilis carnis resurrectione coram Imperatore litigauit. Rem ipse describit lib. I s. Moralium cap. 29. Tunc itaque, inquit, de hac re in longa contentisne perducti grauissima a nobis c imus simulatione resilire, cum pia memoriae Tiberius Constantinus Imperatorsecreto me, sillum suscipiens , quid m- ternos discordiae versantur agnouit. Ciam verbEutychius G. Aprilis 382. mortuus sit, ea dissensio ad annum 18 I. ad minus retrahenda est, ut dici possit ex contentione inter utrumq; simulatio suborta. Quare anno 3 8 i. Gregorius
haut Praetorius Romanis dicebat, sed Pelagi, legatus in regia urbe versaba- rur. Idem Gregorius lib. q. dialogorum cap. q7. de prodigijs, quae in mon sterio se extructo contigere, verba faciens Merulam quendam sanctissimum Monachum obijsse scribit, additque: Adcuiussepulchrum dum Petrus , qui nune monastιrio meo praeest,sibis ulturam facere post amnor quatuordecim moluisiet, tanta, Ut ferit, de eodem sepulchrosius Iragrantia suasitaris emanauit, ac si istic forum o m. niumfuissent odoramenta co regata. Porro libri Dialogorum editi sunt Grego rio anno 19 3. nam pestem, quae Romam ahno so. afflixerat, atq; Pelagium II. occiderat, a triennio accidisse memorat lib. q. cap. 26. de 3 s. de Maximianum Episcopum Syracusanum, qui ex literis Gregorij ad Cyprianum lib. q.
epist. is. Obijt indictione XIII. mense Nouembri, lib. 3. cap. 3 nunc Dracm. Ianum Episcopum dicit, de lib. r. cap. 7. de eodem est: Nunc seuesurires. Iam vero etiamsi demus miraculum illud ad Meruli sepulchrum accidisse eo ipso, quo scribebat anno 193. quod tamen antea patratum fuisse longE probabilius est, per annos quatuordecim retrocedentes venimus ad annu 379. Qua .re si eo anno iam constructum erat Gregorij monasterium, ac viris sanctitate' illustribus florebat, dicendum videtur triennium ad minus effluxisse, ex quo Gregorius urbanam praeturam gerebat, ea enim perfunctus est vivente adhuc genitore, quo mortuo sex in Sicilia coenobia, unumq; insuper Romae in paternis aedibus construxit, ubi Monasticam professus est; quae non tam cito contigere, quin ad minus sub Benedicto Papa illa accidisse videantur. Certe eum ex Ioanne Diacono, qui vitam Gregorij scripsit, hic in monasterio S. AndrexHilarione, ac Maximiano Magistris monachi vitam egerit, ac postmodum Abbas suerit, quae inter precum ossicia recitat Ecclesia in festo Gre sorij, aliquot annos in coenobio vixit. Profecto libro 3. Diat. cap. 33. de Eleuthero Abbate dicit: Diu mecum est in hae Vrbe in meo monasterio conuersatur. Diu ergo ille in monasterio vixit. Quare in eam sententiam relabor, ut existia irim anno 3 7 a. Gi egorium urbanam praeturam obluisse o anno Laurentius
373쪽
novus Mediolaiiensum Antistes cautionem de tribus capituli; damnandis RG
mam ad Ioannem transmisi. Etenim non illam misit mortuo aemulo Frontone anno 38 r. tunc enim, Vt euidenter probatum est, Gregorius Constantinopoli Apocris artus morabatur, quare id illum executum colligimus, cum primum Mediolanensium sacris praesectus est; nam eo tempore talem cautionem ab Tpiscopis exigi solitam restatur Gregorius lib. 3. indict. I a. epist. a. ad Co stantium ubi ait: aice refraternitatis tuae Laurentius districtissimam cm sis Em Sedi Apostolicae remi erit, in qua miri nobilissimi ex legitimo numero si scripsserunt, inter quos ego quoque tunc Urbanam praeturamgerens pariter subsicripsi. uia post quam talis scissura pro nulla re facta est, iustum fuit, mi Sedes Apostolica curam gereret,
cuatenus unitatem et niuersalis Ecclesiae in Sacirdotum mcntibus per omnia custodi, r.
vides ergo a nouis Episcopis transmitti solitam cautionem, qua tria capitula eiurabant. Illam ergo Laurentius misit anno 17 i. Sc sub id temporis rectilis Gregorij urbana praetura statuitur. Quare teste eodem Pontifice a Pelagij I. temporibus , quando in Italia ob tria capitula plerique Episcopi a Romani Pontificis communione discesserant, dum quisque novus Antistes eligebatur, scripto tria capitula damnabat, ac ad Romanum Pontificem chirographunia transmittebat, ut iam Halloix apertae falsitatis reus habeatur, qui Be edictum, ac Ioannem decetarem tria capitula minimh damnasse, affrinare non dubit uerit. Annus, quo Gregorius Monachum induit, certus figi non potest, ait men post annum s i. id accidisse ex dictis liquet. Cum vero ex recitato miraculo ad sepulchrum S. Meruli anno 379. Gregorii monasterium viris sanctitate illustribus floreret, intra illud septennium Monachatus eiusdem initia si ruenda veniunt. Interim mihi plaiah certum Videtur, Gregorium a Pelagio Secundo & Diaconum, & Apocrisiarium ad Tiberium electum fuisse; etenim in praefatione ad libros Moralium haec ait: Eo quoque tempore, quo ad ministerium
altaris accessi,hoc de me,ignorante me, actum est, ut sacri ordinis pondus acciperem, qua tenus iis terreno palatio licentius excubarem. Eo igitur consito a Pelagio Diaconus Tactus est, ut ad Tiberium Apocrisarius mitteretur, nam Diaconi eo munere iuxta antiquam confiuetudinem fungebantur teste eodem Gregorio lib. ii. epist.
3 q. ad Phocam Augustum. S. IV. Schismaticorum Episcoporum Synodus apud Gradum cogitur. Pelagius II. literis,
dein per Smaragdum Exarchum eo sem compescere conatur. Plurium Scrip- 'torum de Patriarchis Aquileiensibus Schisematicis dicta corriguntur. Pe- 'lugium Vigil, Constitatum nouisse contra Hastota demonstratur. BEnedictus exacto in Pontificatu quadriennio ad superos trans t. succepsit alter Pelagius, cuius initia Holstentus post Sigonium, ac Panuinium in diagi animate laudato ponit anno 179. dies. Nouembris. Non asentior; nam anno 79. die is. Februari j scripsit Pelagius ad Heliam Antistitem Aquileiensem, S anno eodem tertio Nonas Novembris idem Pelagius sedebat exactis Synodi Gradensis, ut mox patebit. Sed neque anno 177. initia Pelagii statui possunt cum seroato , quia Abbas Bictariensis, qui tum temporis viii
374쪽
bat , annos XI. illum sedisse scribit: quod etiam antiqua manu insertum lego Chronico Tunonensis perperam ad annum 37. Iustiniani. Obijt autem Pel pius die 8. Februarii 39o. Anno ergo 178. Pelagius fit Pontifex. Universae. Italia Synodum V. receperat. Soli Transpadani, Istri, ac Veneti, eidem refragabantur , quod eo securilis iaciebant, quod sub Longobardorum imperio
degebant: unde contra Romanum Pontificem pro tribus capitulis acerrimEdiu ab ipsis pugnatum est. Paulinus, quem literis ad Narsetem datis Pelagius I. insecutus fuerat, capta a Longobardis Aquileia sacram omnem supellectilem in Gradi insula, quae propE urbem in aestuarijs sita est, seruandam curauerat, illo verb mortuo, atque eiusdem succςstare Probino intra annum extincto, Helias Archiepiscopus renunciatus fuerat. Hic cum Aquileiae inter Christianae rei insensissimos hostes haud tuto se degere posse animaduerteret, Pelagium II. rogauit, Vt Metropolitana sedes Gradum transferretur, ubi & templum Martyri Euphemiae sacrum aedificarat. Pelagius tum ut initio Pontificatus Schismaticorum Principem collatis benefici)s erga Apostolicam Sedem reuerentiorem faceret,iun quod sub Romano imperio viventem facilius ad obedientiam reuocari post intelligebat, Heliae precibus annuit delegato etiam Laurentio Presbytero, qui cum literis Pontificijs Synodo prouinciae ea de causa celebrandae suo nomine adesset. Coacta est Synodus apud Gradum die 3. Nouembris anno 379. Illam recitat Dandulus in historia Veneta MS. eamque refert Ughellus to-mo s. Italiae sacrae in tabulis Aquileiensium Patriarcharum, cuius hocce legitur initium: Imperante Sereniffinis Tiberis constantino Augusto anno imperti eius quin ro eodem consuleJub dis 3. Nonarum Nouembrium Indictione I 3. Sunt nobiles caracteres, queis iasti Panu ini), & aliorum corriguntur; nam ex praemissa disserta-itione Chronologica constat annum illum esse 179. nostrae Epochae. Panuinius tamen anno 38 o. Tiberis consulatum ponit y sed anno superiori prisis Consulem fuisse constat ex Chronico Alexandrino, ubi habemus haec ipsa: Indictione XII. Tibery I. Tiberio iuniore constantino primum Consule. Qui cum anno I78. Iustino successerit, anno nouo consulatum intuit. Hoc ipsum patet ex subscriptione Tiberis paulo ante mortem Mauricio iam ad imperium vocato, in qua scribitur: Post confulatum eius III. quae posita est S. praecedenti. Cum vero decretum illud emissum sit anno 182. palam est, anno 179. Tiberio consulatu recitandum. Praeterea tertio Nonas Novembris labebatur annus V. Tiberi),
quod optim E inscriptioni superitis positae quadrat. Ex hoc etiam codice Synodali Baroni) sententia de longiori Iustini imperio refellitur, ac Pelagi; tempora melius innotescunt.
Lecta est epistola Pelagii Papae, cuius in his verbis summa continentur:
Guapropter mestro compatientes maerori necessitudinem, imo etiam rabiem furentium perpendenter Longobardorum, inclinati precibus e stris per huius praecepti seriemsuprascriptum Castrum Gradense totius Vme, cum Omnibus e stra Ecclestiae pertinentibus etiam oriae Metropolim perpetuo confirmamus. Dicitur epistola data X M. Lac Marty
Inperatore Tiberio II. Augusto. Lectis literis acclamatum ab omnibus: Exauis christi , Pelario mitam: omnes consensu Sanctissimi Pelagi' praeceptionem, vestramsequimur confirmantes sententiam. In fine vero Epi phanius iussus est, Patrum
decreta legere, statimque definitio fidei Synodi Chalcedonenus lecta est, pro
375쪽
illa enim synodo Antistites illi mordicus stabant. Episcopi sitscripti non
eodem modo in laudato codice Danduli, Sin Ms. Barberinae gibliothecaenum. 247. quod apud eundem Vghellum in tabulis Gradensibus legitur, exhibentur.
Helitas S. Ecclesiae Aquileiensis Episcopus Urgestis subscripsi.
Laurentius Presbyter Apostesicae Sedis Legatus. z. Leonianus Tinmiensis.
'Aren Episcopus S. E. Auemiensis. N. Auericensis. Marcianur Epis opus locum faciens misi nauissimi Ingenuini S. E. S derasti. Virgilius Episcopus S. E. Scar Uiensis. R. Caravasto'. Fonteius Episcopus S. E. Altrina. Ingenuinus Episcopus fecunda Rhetia. In codice Eminentissimi Agnestus Episcopus S. E. Tridentinae. Barberini hi quinque .
Marcianus Episcopus S. E. Petenensis. insuper numerantur. lDannes Episcopus S. E. Celeiame. o
Extat in Bibliotheca Vaticana codex Num. 3912. in quo pag. x . ijdem Episcopi cum actis eiusdem Synodi recitantur. Illi autem Antistites Aquileielia Metropolitae subiecti erant, cuius amplissima erat iurisdictio, nam a Pannonia
Secunda usque ad Abduam in Insubria extendebatur . Continebat Rhaetiam II. cuius metropolis Sabio, ubi erat Episcopus S. Ingenuinus: Noricum, cuius primaria urbs erat Tiburnii ad Dravum, quod patet ex vita S. Seuerint Noricorum Apostoli, Teurnia Plinio lib. q. cap. 1q. quare Leonianus Tiburniensis dicendus venit. Denique complectebatur Istriam, Forum- Iulium, ac Venetiam , quae prouinciae Uno Istriae nomine id temporis, ac in Sexta Synodo viiud appellabantur . Virgilius Scarauasiensis in Pannonia Episcopus suit ι hinc puto Iegendum Scarabantiensis, quae urbs non procul a Danubio prope lacum
sita erat,&in Norico ponituri Plinio proximὰ laudato. Huius urbis ciues olim S. Quirini Episcopi corpus Romam detulere ex Surio die 1. Iuliij in vita eiusdem. Ex his Aquileiensis Metropolitae dioecesis amplitudo paret. M xentius recte in codice Danduli scribitur Episcopus Iuliensis, nam de hoc pacto inscriptus legitur in pseudosynodo Maranensi . Palladius lib. I. rerum Foro-iuliensium stribit, hunc Maxentium fuisse Utinensem Episcopum, tune enim Vtinum, inquit, Iulium, seu Foroiulium promiscith dicebatur ; addit sedisse eundem statim post Asterium, qui interfuit Synodo Romanae sub Hiloro Papa, cuius decestar fuit Theodorus Foroiulientis, ad quem extat Leonis Papae epistola 8s. Haec profecto a vero exorbitant. Nam Theodorus ille, ad quem scribit S. Leo, fuit Episcopus Foroiuliensis incalliar est autem Foroiii lium
Marcianus Episcopus S. E. Opiterginae. Leomanus Episcopus S. E. Teboricensis. Parus Episcopus S. E. Altinatis . Vindemus Episcopus S. E. Cenetensis. clarissimus Episcopus S. E. Ceucaua. Patritius Episcopus S. E. Hemonensis. Maxentius Episcopus S. E. Iuliensis. Seuerus Episcopus S. E. Tergestinae. Solatius Episcopus S. E. Veronensis. Ioannes Episcopus S. E. Parentime.
376쪽
vum Inprouineia Narbonens, Octauianorum olim colonia Plinio memorata urbs lib. 3. cap. q. quam veterem, &illustrem coloniam vocat Tacitus initio vitae Agricolae soceri, qui eandem urbem habuit patriam. Idem verb Theodorus cum Lerinensibus Monachis litigauit, unde celebrata est sub l auennio synodus Arelatensis. De hoc Theodoro alia diximus lib. 2. his l. Pelagiana cap. 3.& II. Asterius Theodori succes rvivebat tempore Synodi ab Hilaro Papa celebratae anno q6 . O Hermiserico Cog. nam eamdem subscripsi, ut ex actis patet. Quomodo ergo huic immediath successit Maxentius, quem post centum & quatuordecim annos sedisse certum est Θ Foroiulium ilia Italia erat in dioecesi Episcopi Aquileiensis, neque unquam Episcopum habuit ab Aquileiensi Metropolita distinctum, ut mox ex Paulo Diacono Foroiulicns ostendam. Theodorum vero uti suffraganeum Metropolitae monet S. Leo e
Solicitudinis quidem tuae is ordo esse debuerat, et i cum metropolitano tuo primitus de eo,
quod quaerendum et idebatur esse, conferres . Maxentius erat Episcopus Iulij Carnici. Iulienses Carnorum Plinio dicti lib. 3. cap. 19. nunc Euglio dicitur tribus M. P. supra Tolmetium oppidum. Paulus Diaconus libro G. de gestis Longobardorum capite si . de Fidentio Episcopo scribit: De Castro Iuliensi cum et Auntate superiorum Ducum intra Foroiuliani castri muros habitauit, ibiquefui Episcopatus
sedem saluit. Ex quibus patet Iulium, & Foroiulium haud suisse unam, eandemque Urbem, ut putabat Palladius. At Callistus Patriarcha Aquileiensis, qui tunc Cormonae residebat, indignatus, inquit idem Diaconus, in eiurdiores cum Duce, Longobardis habitaret Episcopus, vi Fidentium expulit. Itaque Foroiulium erat in dioecesi urbana Antistitis Aquileiensis, ad quam um. hem Iulio Carnico destructo permittentibus Ducibus Longobardis Fidentius se receperat; atque etiamnum Forum-iulium est in dioecesi Patriarchae, neque quam proprium Episcopum habuit. Fuit autem Foroiulium urbs prouinciae quondam primaria, ac Principum sedes. Cluverio, Sabellico, alijsque doctioribus est Ciuidia dis tuli ad Natisonem. At Henricus Palladius lib. q. rerum Foro-iulien. contendit, Vtinum esse Forum-iulium. Mihi tamen haec opinio probari nequit, nam Paulus Diaconus ciuis Poroiuliensis lib. 1. de gestis
Longobardorum cap. 23. de Sciauis scribit: Congregata malida multitudine et olueruntsuper Foroiulianornm castrum irruere. Et et enientes castra metati sunt' in loco , qui Troxas dicitur, non longe a Foroiulio. Cum verb*ectaris Dux prouinciae cum raucis contra barbaros moueretur, ait: Eu Sclaui cum paucis monita conspiciem ves irriserunt, dicentes, Patriarcham contra se cum Clericis aduentare. Qi cum ad Pomtιm Natisonis, qui ibidem est, ibi Sclaui restribant, propinquasset, callidem sibi de capite auferens, multumsuum Sciauis ostendit. Ex his constat, Vtinum non esse antiquum Foroiulium , .longilis enim abest a Natisone. De quo tamen nolo sum Vtinensibus, quos sacras apud ipsos conciones habens anno 8. mei crinantissimos sum expertus, in praesenti litigare. Clarissimus Episcopus Ec-clasar Celicanae, in MS. Barberino Concordiensis appellatur, ego quidem Velinanae Iegendum arbitror, etenim Concordia ab Attila sundatus euersa,
huius urbis Episcopus Celinam se contulit. De hoc oppido, quod in dioeceu concordiensi nobile fuit, agit pluribus Cluverius lib. I. Italiae antiquae c*p. 1 8. Apud Mariacum in lapide celinenses inscribuntur. Reliquae urbes, quarum miscopi in memorata Synodo leguntur, notissimae sunt, unoque aspe quiad N a deri
377쪽
deri possunt in tabula Cluuerij laudati cap. 16. itemq; de illis igit ranci . .
tomo 1. Italiae sacrae. Nonnulli etiam illorum Episcoporum memorantur Paulo Diacono in historia Longobardica. Agnellus Tridentinus ab Agilii pho legatus missus suit ad Francorum Regem lib. q. cap. I. Libro vero tertio cap. 17. quinque ex ijsdem nominat, itemque alios tres, sed textu plane corrupto, ut paulo post nobis adnotabitur. Haec itaq; Synodus Metropolitanam sedem Aquileiensem Gradum tran stulit apud Ecclesiam S. Euphemiae ab eodem Helia in ea insula extructanta. Caeteriim in hac Synodo contra V. Concilium Schismatici Episcopi iterunti iurarunt vano eo praetextu, ne Synodus Chalcedonensis laederetur. In laudato enim Chronico Aquileiens ita legitur: In Θnodo quicquid de chalcedonensi concilis dubitabatur, pulsa Eu tatio confirmatum est. Et apud Dandalum habemus eos Episcopos demonstrata Synodo chahedonensi subscripssse . Has vices Apostolicae Sedi retulere, quae dum nouo fauore Sedem Metropolitanam procul a barbarorum incursionibus tutiori loco reponi concedebat, specioso illo titulo Synodi Chalcedonensis defendendae veluti per cuniculos ab ingratis impetebatur . Certh eo beneficio Schismaticis collato nihil Pelagio peractum est. Ex illa autem Sedis translatione factum est, ut Metropolitae promisscue Aquileienses, vel Gradenses dicerentur; ita S. Gregorius Seuerum Heliae succestarem Episcopum Aquileiensem dixit lib. i. epist. IG. Gradiens mIib. i I. epist. 38. Posthac Tiberio Principe orthodoxo, ac religiosissimo Pessico bello cupato, atq; anno 382. defuncto, schismatici periculosis temporibus in robellione perseuerarunt. Etenim Longobardi in dies imperium per Italia protendebant, neq; Exarchi a Mauricio Imperatore in Oriente bellum gere te eas supellas accipiebant, queis hostium vires frangere, aut sustinere sati. temposient. Schismatici, quod sub Barbarorum imperio vivebant, securitis in errore perseuerabant; pauci vero Episcopi, qui maritimis Istris Vrbibus praeerant, haud vi ad obedientiam cogi poterant, ne ad proximos Longoba dos rebellarent. Denique cum anno 386. Longobardi Francorum Regis cum validissimis copijs aduentum reformidantes inductast cum Flauio Smaragdo Exarcho statuissent, Pelagius Pontifex, quod iam diu in votis habuerat, tandem adnixus Schisiuaticis ad Ecclesiam reducendis manum admouit. Itaque Redemptum Episcopum, vitaq; Quodvultdeum Abbatem ad eosdem Legatos cum literis misit, ut rogati ad pacem venirent. Erat Redemptus Episcopus Ferentinus laudatus a S. Gregorio lib. 3. Dialogorum cap. 38. &paulo post hanc legationem decessit, nam a septennio illum obijsse scribit, cum dialogos exararet, quos constat ex dictis anno 193. ab eodem conscriptos esse. Porro literarum Pelagij haec erat inscriptio, exordiumq; Dilictissimis Fratribus Elia , alqD; Episcopis, et niuersis θι in Ecclesa Uriaepartibus constitutis Pelagius Eliis pus S. E. catholica Vrbis B oma. God ad allectionem mestram fratres , c ris-smi nostra tardius scripta trigimur, non malevola moluntatis, aut di simulationis, mel negligentiasui se credatur,sed ,scut nostis, temporalis qualitas, Hssilis ne reseritas nactenus impedivit'e. 'sua ergo quam Deus omnipotens pro felicitate Christiano rum Principumper labores fulicitudin/-H nostri Excaeenti Isimi maragdi Exar
chi, o lar acri palat pacem nobis interim, mel quietem are destis est ,
378쪽
cὴmemii soli tua ne festinamus praesentia ad os scripta dirigere hortaliter , ct o si croter , ne in diuisio Ecclesiae mirerius qui tuamstudeat permanere dic. Pluribus in .culcat in sola unitate fidei procura schismate homines saluari posse, deinde concludit: Si quidsue causae est, inde vestri scandaliviti animi retrideantur, manentes in initatis charitate, eligite de fratribus , ac Hs nostris, quos ad nos inquirendo, de quibus mouemini, ira mittere debeatis , sparati fumus secundum praec tio. x m Apostolicam , π cum charitate eos suscipere , di cum humilitate ad placita satis
ctionis reddere rationem , ct sine impedimento aliquo cum omni dilectione, quando reuerti voluerint , moluntate sincerissima relegare. inio anno datae sint hae literae, non
indicatur, sed ex induc ijs a Smaragdo stabilitis anno scriptae intelligun
Helias, ac collegae Pelagi j Iegatione audita tantum abest, ut a diuturno schismate disce iserint, quin potius Apostolicam Sedem non minis, sed precibus secum agere animaduertentes, ac proinde in superbiam elati suos & ipsi eum literis Nuncios Romam miserint, execrabili superbia mandantes, ut literis Papae datis, ne verbum quidem supra adderent. Non despondit animunia Pelagius, sed quo aberrantes oves ad Domini caulam reuocaret, iterato ad eosdem scripsit. In ijs autem literis de Istrorum ad se missis nunc ijs ita fatur: Scripto nobis quasi capitulare, mel interdictum potius ostenderunt, nihil iniunctum sibi ac bis aliud oerantes, nisi ut mestrae tantummodo essent portatores epistoia, in qua tameu nullam rationis satisfactionem quaesisse os legitur, sed melut iudicatAm quia expressi μθ. Adeo superbe cum Apostolica Sede illi Episcopi agebant, quasi iam supremi essent Ecclesiae iudices. Porro eorum Vecordiam, ac tumorem perstringens Pelagius ait : Nolite ergo amore iactantia, quaesupirb emper est proxima, in obstinationis mitio pormanere, suando in die iudici, nullus moram excusare se maleat, neq; THEODOR vs Mopsu Es TENVs neq; Iba epistola, quae ab adueisaryris prolata , ante tribunal tanti Iudicis mobis maleat subuenire. Hortatur iterum, ut suorum quosdam Romam mittant omnium rationem lucidissimam percepturos, vel si eos itineris incommoda remorantur, Rauennam saltem quosdam delegent, de illic, inquit, Rauennae sat congregatio Sacerdotum, quὸ nos etiam, qui lito nostro intersint, diuinitate propitia dirigιmus , a quibussatisfactionem plenissimam capiatis, ne amplius animae simplices diuisae a S. Ecclesia pro superfuis quistionibus tam longa obstinatione remaneant, nec 'r vos, quos Dominici gregis decet esse Pastores , ques Hylis Ecclesiasticis evagantes rapacis lupi dentibus consumantur. At illi S D-ctum defendere, suamq; stultitiam Pelagio instillare longiori epistola pertentarunt. mare benignissimus Pater tertio iam tandem rebelles filios prolixa satis ad eosdem data epistola monere non destitit, in qua lacrymabundus haec praefatur: Dum nihil apud mos reperi admonitionis meae merba proficere, flens, gemenseque cum propheta cogor exclamare, curauimus Babylone, & non est sanata&c. Pe fate quaeso hoc, quod dicere nisi singultu interrumpente non malio, longo diuisionis sensu quanto mentis Irigore fraternitas estra torpuerit, quae nec constricta recalescit. Dein beSynodum Chalcedonensem,quod ad fidei decreta spectat, nihil per ciliu V. laesam ostendit, idq; ex s. Leonis epistolis probat. Apostolicam Sede in s xetur initio per Vigilium Papam noluisse tria capitula damnare, quae tamen causa postea diligentius discussa Vigilio eodem Authore proscripsit; ibique Theodorum haereticum ex M. Patribus ostendit, ac Theodoreti libros contra
379쪽
tra S.Cyrillum, itemq; epistolam Ibae omnino dant nandam esse demonstrat Illud vero quἱm maximE Pelagio displicebat, qubd Istri Episcopi ab Apostolicae Sedis communione se suspenderant, contra quam etiam teste eodem publicarant. Quare in hisce postremis literis grauissimum coriandent
crimen arguens ait: Cur non ad inmoriampro et nitateseruanda B. Augu semia dium reducitur ' cui dum de et nico baptisimate loqueretur, idcirco Cyprianum Mart rem, qui
de iterando baptist rescripserat , defunctum p rhibuit, quia licctprauum quid si norit, nunquam tame ea totius Ecclesiae communione suspendit. Has literas Pelagij Papae scriptas fuisse i S. Gregorio aut hor est Paulus Diaconus lib. de gestis Longobardorum cap. 2 O.
Sed ne hilum quidem prosecit Pelagij patientia diuturnior. Quare cum sum
dis se canere intelligeret, abiecto calamo armata manu cum Schismaticis agendum ratus Smaragdum Exarchum contra eosdem per literas concitauit, qui Pontificis iussa impigrε executus minaccs ad Heliam, reliquosue, qui sub Imperatoris potestate erant, literas dedit obedientia erga Apostolicam Sedem imperata. At illi coacta Synodo oratores ad Mauricium mittere decreuerunt, a quo etiam, ne quid molestiae ipsis inferretur, subdola statim arte impetrarunt . Hoc tradunt Schismatici in libello ad eundem Maurietum sub Gregorio Papa transmi r Dum Smaragdus, inquiunt,gloriosus chartularius P. trem nostrum sanctra mem. Heliam Archiepiscopum Aquileiensis Ecclesiae procausa ipsa
pluribus micibus contristaret, cum nostrum omnium consilio, atq; consensu direxit ad pia mestigia principatus mesbiprece upplicans, mi expectata Dei misericordia, reuocatis omnibus consatirdotibus Synodi nostrae in potestare anctae Reipublicae , ad vestrae cle mentiae praesentiam Ueniretur, in mestrum in ipsa causa expediaretur iudicium, quod . pietas mestrae mansuetudinis ad merce m, s laudem imperj fui clementi dignatione
suscipiens , iustorum suam dedit ad praedictum gloriosum maragdum , it nullatenus
sec-luam Sacerdotumpro causa communionis inquietare praesumeret . Ita stultissimi
Episcopi hoc enim nomine eos S. Gregorius sugillat) ad profanum Principistribunal sisti volebant. Quare Mauricius Smaragdo, ne quid noui contra, Schismaticos moliretur, iniunxit, ne prouinciae illae a Barbaris vexatae nouis tumultibus. importuno prorsus tempore implicarentur. Caeteriim paulo post Heliam decesiise ijdem assirmant, cui in Synodo susscitur Seuerus Rauennas . Paulus Diaconus citatus ita scribit: Pelagius Helia Aquileiensi Episcopo nolenti tria capitula Chalcedomno Synodi suscipere epistolam satis et tilem misit, quam D. Gregorius, cum adhue esset Diaconus, conscripsit. Qui sanE author rem ignorauit Helias etiam pro tribus capitulis Synodi Chalcedonensis tutandis scitisma soauebat. Hinc planh vulgata apud Scriptores rerum Foroiuliensium de Helia, opinio rei jcienda est; etenim in Manichaeorum illum haeresim delapsunt fili gunt, indeq; Pelagii Papae literis reuocatum, quod in elogio in aula Patria chali Vtini eidem Heliae inscripto etiamnum legitur, quam Manichaeam haeresim Heliae quoque successori Seuero perperam assricani, ut' mox apparebit At Smaragdus, cum accepisset Seuerum pro tribus capitulis acerrimε de- Pugnare, veritus ne& vicinas regiones schismate inficeret, culii Istriae Urbe, inuiseret, classem ad Gradum appulit, Seuerum in Ecclesia depit , ac militari licentia iniurijs, ac verberibus lacessitum secum Rauennam deduxit, ubi e
am Ioanne Archiepiscopo tria capitula dananarecoadus fuit . Sisonius lib.
380쪽
i de regilo Italiae ad annum 386. Panu inius lib. I. Antiquit. Veronen. cap s. Rubeus lib. q. hist. Rauennat. cosque secuti Recentiores Palladius lib. 1.hist. Foroiulien.Vghellus tom. 1. Italiae sacrae in tabulis Patriarcharum Aquileiensium scribunt, Seuerum Rauennae Ioanne Episcopo cogente Manichaeorum haeresi nomen dedisse: Ioannem, illum inquam Antistitem doctissimum , cui & S. Gregorius Magnus libros de cura Pastorali statim Pontifex nunctipauit, ac tolliteras dedit, eiusq; morti se indoluisse testatus est lib. q. epist. 13.
tanto crimine infamantes. Sinistra illa opinio ex Pauli Diaconi errore proxime mmorato emtixit. Caeter sim una cum Seuero Rauennam deportati etiam fuerant tres alij Episcopi Ioannes Parentinus, Seuerus Tergestinus, ac Uindemius Cenetensis ex Chronico M S. Aquileiensi, qui anno 179. Synodo sub Helia apud Gradum interfuere, & hi quoq; tria capitula damnarunt. Hic
Pauli Diaconi textus corrigendus est, qui cum lib. 3. cap. 27. dicat tres Episcopos cum Seuero Rauennam deductos, postea in fine capitis editionis Gro- iij eos veluti quinque recenset hoc pacto : Seuerus, Parentinus, Ioannes Patriae,s, Vindemius, ac Ioannes; nam ita prorsus legendum est: Seuerus Tergestinus, Dannes Parentinus, Vindemius. Idem vero Scriptor ibidem ait de Sinaragdo, vi illos in Ioannis Rauennatis sententiam adegisse: auibus, inquit, comminans
exilia, atq; miolentias infercns communicare compulit Ioanni Rauennari Episcopo trium
capitulorum damnatori, quiri Ore Veiis, mel Pelagidi a Romanae Ecclesiae desciverat societate. Ita Catholicum Episcopum, ac Romanae fidei vindicem ob historiae ignorantiam ab Apostolica Sede rebellem fingit. Hinc deceptus Petrus dS Natalibus Episcopus Equilinus lib. 3. de vitis Sanctorum cap. 86. Ioanne Rauennatem Haereticum, Schismaticos verb Sanctos Episcopos nuncupauit. De hac Seueri captiuitate haec scribunt Schismatici ad Mauricium: Post hoc ordiamito in Sancta aquileiensi Ecclesia beatissimo Archiepiscopo nostro Seuero, quae contumelia illata simi , quibus iniurjs , ac caede corporali fustium, di qua et iolentia ad Ra--nnatem Auitate ueris perductus, atq; redactus in custodiam , quibus e necessitatibus pressus, atq; contritur fuerit, potuit ad Domini nostri pias aures sime dubio perueniret . Ex quibus patet, errare bigonium dum scribit, Smaragdum ob captum, Vexatumq; Seuerum a Mauricio ex Italia reuocatum dato eidem successore Romano Patricio, nam Schismatici hoc minime reticuissent, neq; an factum Jmperatori innotuisset, subdubitassent . Manuscripta Aquileiensia Smaragdum uti sacrilegum a Daemone inuasum fuisse comminiscuntur, haec enim Schismatici publicabant, queis plebem in errore detinerent, idem etiam a Paulo Di
cono libro citato dicitur a Damonio non iniuste correptus. Caetcrii in Seuerus, ac
collegae post annum liberi dimissi sunt.
Interim ubi per Istriam, ac Venetias Vulgatum est, Selierum, ac collegas Rauennae tria capitula condemnasse, eorum praesentiam singuli quique fugiebant, nec ante communioni Ecclesiasticae admissi sunt, quam in Synodo it rum pro tribus capitulis cautionem dato Sacramento praestarent. Indicta autem suit Synodus Marani, quod munitissimum modo Venetorum oppidum est stagnis Adriatici maris ferh circumdatum in Foroiuliensi littore ad Celinam amnem situm. Decem Episcopos eo conuenisse scribit Paulus Diaco anis lib. 3. cap. 27. inquit, facta est S=nodus decem Episcoporum in Mara m , rubi rue perunt Auerum Patriarcham Aquileiensem dantem libellum erroris sui, quia