장음표시 사용
381쪽
ir um capitulorum iamnatoribus communicarat Rauenna. Nom in a verb Epistopcrum in editis libris ita recensentur: Petrus de Altim clarissimus, Ingenuintis Sasione, Agnestus Tridentinus , Iunior Vtronensis, Horuntius Vicentinus, Rusticus de Taruisito, Fonteius Felirensis , Agnellus de Acilio , Laurentius Lunensis. At si decem conuenere, cur nollem tantum Schismaticorum nomina exprimuntur ξ Et
hic error in codicem irrepsit , nam clarissimus math apponitur, ut epitherum Petro Altinati , est enim nomen Episcopi Concordiensis, qui anno 379. alicii Synodo interfuit. Itaq; hoc pacto legendum est, Petrus de Altino, clarassi tis concordia. Laurentius etiam Bellunensis dici debet, neq; cnim Lunensis Episcopus in Liguria ad Macram erat suffrageneus Aquileiensis Metropolitae, in altera Synodo proxime habita scribitur Laurentius Bellunenss: est a rem Bellunum Venetis Vrbs. Porro omnes sere illi Episcopi Synodo anni 379- nomen dederant. Tarui sinus tamen, & Vicentinus tunc non adsuere, & SUMcio Veronensi Iunior subrogatus fuerat. De hoc Iuniore scribit meus Panuinius lib. s. Antiq. Veronen. cap. 9. interfuisse Maranens Synodo, in qua Manichaeo errore damnato Seuerus iterum & suae Sedi, & Ecclesiae Catholicae redditus fuit. Qui S. Ingenuini Sabionensis gesta perscripsere, idem testati sunt, imo inter sacra ossicia precum Ecclesiae Brixinensis in Rhstia hoc ipsum recitatur, sed quam procul a vero ista abeant, satis manifestum est. In P
triarchali aula Utini hocce elogium inscriptum legi. Seuerus. Rauenna' iniuriose ductus , coactusq; Manichaeis assentire a Gregorio I. Papa ad catholicam ritatem redire reuocatus , quam in Episcoporum prouinciali Synodo publice professus s- Dixit, obditque. Ita & muri suas fabulas cantant. Quid enim veri in tota,
illa inscriptione Θ Nec Rauennae Manichaeis, sed Catholicae Ecclesae a sensus est, nec a Gregorio Papa id actum, cum enim hic Pontificatum in ut, a triennio Smaragdus Constantinopolim redierat, & initio statim sui Pontificatus questus est Gregorius cum eodem Seuero, quod a fide Rauennae data desciuisset lib. I. epist. IG. Quam verb sancti vixerit, qui peruiuix, in quo diu su
rat schismate, mortuus est, Vt dicemus, nemo non videat.
Anno 3 9 o. Pelagius II. N Longobardorum armis, & Schismaticorum dis sidijs turbata Italia, ac Romae pestilentia saeuiente, eadem ictus evita disces-st. Hic Synodum V. non solum decretis tutatus est, Vertim etiam integrum ea de re volumen procudit, de quo haec scribit S. Gregorius lib. 2. Indict. I o. epist. 3 6. ad Episcopos per Hiberniam. Vt igitur de tribus capitulis animis me-pris ablata aubietalepositIatisfactio abundanter infundi, librum quem ex hac re fam-ctae mem. decesior meus Pelagius Papi scripserat, mobis mille iudicaui transimitterciis ;*em si posito moluntaria defensionis sudio, puro, migilantique corde sepius et olueritis relegere, eum mosper omnia secuturos , in ad munitatem nostram reuersuros nihilominus
esse consido. Quo verb Pelagius Ecclesiae quieti, ac Sancti V. Concilij dignit
ii prospiceret, vim etiam per Smaragdum adhibuit, memor sententiae dudum contra eosdem Aquileienses Schismaticos a Pelagio decessore latae: Eos abdem Apostolicis Sedibus aut attrahi ad salutem quoquo modo necesse es, aut ne aliorum porritis essepsint , secundum canones p Ueculares comprimi potestates. Ita Vnus Nasese tem, alter Smaragdum in Schismaticos concitauit. Adeo verb Synodi V.
vindicem Pelagius iese ostendit, ut in epistola tertia ad Istros tria capitula Mndemnarit, & in eadem etiam cum ininta Synodo Origenem inter haeret,
382쪽
cos reiecerit, imb eundem omnium haeresiarcharum pessimum fuisse pronun- etauerit, haec Apostolico ore tonans: id nur; in oris me deterius δ& recitatis magnis Origenis praeconibus concludit: Nec istum ar Mu hi priuauor alienae attestationis excusauit.
Obijt Pelagius die 8. Februari; , vacavit Sedes menses septem, ne ste enim grassante ali) alio saluti consulturi diuerterant. Scribit Baronius Pela ris momtem tardius Hispanis innotuistὸ, unde S. Leander Episcopus Hispalensis hoc anno 19o Hispali Synodum die q. Nouembris celebrans eandem ad Pelagium confirmandam transmisit, qui tamen nono abhinc mense mortuus suerat . Reddo insignis Scriptoris verba ad hunc annum num. 21. Fuit ista Θημdvis prouincialis, cui interfuerist octo Epim' , qui tria in Synodo decreta firmata ad Pelagium, quem vivere putarent, direxerunt. At non ita est . Nam decreta illae,
directa sunt ad Pegasium, non ad Pelagium. Erat Pegasius Episcopus Astio itanus: est urbs in Hispania Baetica, quam Plinius lib. 3. cap. I. Coloniam ω no- mne Augustam Firmam dixit. Quare cap. a. eiusdem epistolae linimust Hainc I non solum mestra, hoc est, Apigri a struabit Ecclesiam. & cab. I. dicitur. 'cessor tuussanctae recordationis Gaudentius Episcopus. Ex quibus non Pelastium, sed Pegasium legendum esse constat. In magna synodo Toletana anno superiori praesente Reccaredo celebrata subscriptus legitur Seruandus Diaconus Eeclesiae Apstuana agens micem Domini mei Pegasy Episcopi. Quae dedita opera ad notaui, quia in notis ad vitam Pelagii II. a Ciacconio editam eundem errorem repetitum Iegi. Plerunque enim magni Scriptoris nomen sine examine fide cuilibet dicto facit.
Quae huc usque descripsimus PeIagii Papae gesta in fauorem Synodi U. noui-cis Origenis defensoris consilium comprimere debuerant ι sed cui facile suit
Oecumenicae Synodi decreta a mille annis ab Ecclesia adprobata proscindere, haud ei dem Romani Praesulis fanctiones rei jcere in religionem venit. Quitanam effugii a Pelagi; sententia tam celebri, tam manisella, tam ubi Iue recepta excogitauit i Pelagium II. ignorantiae insimulauit. Do hominis verba: S. I s. Icrabit: Pelagium Secundum non id e consitutumVirili , ct falsis Con- etly V. actis deceptum. Hinc gloriabundus ob publicatum a Baronio Vix illi Constitutum, quod nec Pelagio, nec Gregorio Magno, caeterisque Pontificibus innotuisse putat, haec ipsa satis deridicula effatur S. I 8. Iam igitur circa V. concilium faciam , Deo summe , mr aliquid aperiatur, quodperdiu clausum fuit, Oid cognoscatur, quod dolo nonsolum malo, sed etiam passimo foctilis pluribus latuit. Etes illud quidem eiusmoῶ, mi ad causam maxime pertineat, or cuius defectu multe Ialsa eo merar recepta pnt, ct humano errore ad plurimos transmi aposteros. Homianis , sit fas est ita loqui, iactantiam refellam, palamque faciam, hunc Oristenis aduocatum totius planὶ causae ignorantia, quam caeteris falso impingit, laboraste. inaeso te, Halloix, nullumne verbum unquam Pesagio seniori, nullum
pluribus Italis Episcopis, nullum alicui ex numeroso Clero Romano qui Uigilium Constantinopolim prosecutus fuit, de hoc laudato vigilii Constituto vnquam excidit Hi quidem & numero, & dignitate spectabiles illud Vistilii scriptum anno 3 3 3. pridie Idus Mah subsignarant, pro eodem vigilii Constituto defendendo in exilium deportati sint, ac diu a patriis sedibus exularunt haec quoque ipsa te aluus exaggerante. Itane ob recentem Narsetis victorian
383쪽
te Authore Romam reduces omnium gestorum memoriam perdidere, ut nubilum unquam verbum de suis calamitatibus, eorumque causis eosdem fecisset,
existimes ξ At illi nec Letheis undis sese immerserant , nec dedecori sibi ducebant, deuorata pro libertate, ac maiestate Pontificis incommoda recensere. Gestortim mentionem saepe faciebant, queis aliorum animos in noua exempla prouocarent, ita ut Vigilij Constitutum tanta constantia, ac fortitudine de sensum in ore omnium esset, & Vi iiij asseclis plurima Byχant ij tolerantibus , ea de re late per Urbem, imo Orbem literae, ac nunc ij volitarent, Omnium Occidentalium regionum Episcopis eas in res intentillimis. Qui igitur fieri potuit, ut Pelagius Romanus ciuis, qui ea aetate florebat, cum ex Baronio anno tantum quarto, &vicesimo a subscripto Vigili j constituto, ac peractae. Synodo U. sederit Romae Ponti sex, cuncta illa ignorauerit ξ Scito tum temporis nullum de re secta sermoncm in Romana Ecclesita eo de tribus capitulis fuisse frequentiorem, rebellantibus ab Apostolica Sede Venetiae, Istriae, Rha itiae, ac Norici Episcopis. Sed hoc est agere coniecturis, quae verborum tu phis sorte eludi possent ab aduersario: res solidius stabilienda est. Istriae Episcopos Schismaticos Vigil ij decretum, quo tria capitula approbauit, remorabatur, ne quintam Synodum reciperent; dabo eorum verba ad Mauricium Imperatorem in libello supplici transmissa: Viri io, inquiunt, time
Romano Praesuli, atque omnibus pcn; Sacerdotibus damnatio ipsa trium capitulorum scut reuera contraria Sancto Chalcerinenses Concilio execrabilis noscitur ex tuisse. aut etiam Vigilius scriptasua per omnes prouincias mittens anathematis minculis obligauitemnem populum , si quis damnationi trium capitulorum naberit aliquando G cnsum. Et licit Dstea imperiali pondere ad consensu n damnationis trium capitulortim i ἰru' paulatim singuli tunc sutrint coarctati, nostrarwn tamen prouinciarum menerandi deces ves , quibus indignisuccessimus , praedicti quondam si iiij instructionibus informati ad soc inclinare: nullo modo potuerunν . Guoruin nos exempla , Ddo propiciante , seruanter cum et niuerso Iopulo nobis credito, sequentes etiam in omnibus definitioncm Sancti Cha cedomniis comiti, capitulorum ipsorum di reuerentiam exhibemus, . communion: damnantium cum diuina gratia abstinere dinoscimur. Audin testari illos, se I edij instructionibus infirmatos nullo modo poste in trium capitulorum damnati in
cum aduersarijs conuenire ' Et illi quidem Synodo V. Vigilij sententiam, quod recenter tu quoque facis, ob ijciebant, lic Et imperiati ponaere coarctatum cum caeteris postea subscripsisse lateantur. Sed non modo apud Imperatorem, sed et apud Romanum Pontificem Pelagium II. eam schismatis rationem obtenderunt , qudd Vigilij priorem sententiam defendebant; haec scribit Pontifex: Rursum per mestram epistolam dicitur a Sede Aristotica mos doctos, atque ab Arimo
Sanctae Ecclesae, cui Deo adiutore praesumus , confirmator, ne huic rei, quae jubpi mm . Iustiniano gesta est, consentire debeatis, atque hanc opitulationem excusationi rus calungitis dicentes , quod in causae principio Sedes Apostotica per Vigilnim Papam , in omnes Latinarum prouinciarum Principes damnationi trium cupiturorum fortitιν ν
fiterunt. En Vigili, decretum in Pelagi j faciem a Schismaticis illisum. At P
lagius Vigilium quidem, aliosque Episcopos Occidentis initio causae tria Capitula defendisse concedit usque ad iniurias, ac persecutiones, sed tradit re distigentiori postea examine explorata eosdem a priori sententia recessisse, ac Ἀ-
my. postrema voluntate approbasie. Iuvat integiam Pelagi j I l. responsionem
384쪽
i soneri exhibere: A quibus, inquit, et ei Asostendimus quodus, quae prouocare et os ad sesensum debuit, si cm s. mos ipsa diuellit . Latini qui πὸ homines, di Graecitatis iari, dum linguam nestiunt, errorem tarde cor nouerunt, ct tanto eis celerius re di debuit , quanto eorum constantia , quousque merum cornoscerent , a certamine noti quieuit: quorum consensum certe sera ternitas mestra despiciret, si ausu pr/cipiti, priμσquam merum cognoscerent, consen sent. At postquam diu ab eis lasoratum est, longo tempore ad iniurias sique certatume hinc mestra praternitas penset, quia tot labores repente non relinquerent, nisi quae mera snt, ag Oufent. Vides eum recitare molestias, quas Vigilius, Dacius, Pelagius, aliique tum Constantinopoli, tum alia hi pro defensione trium capitulorum perpessi sunt ξ Inseritis vero Uigistumia , imo Apostolicam sedem in Vigilio excusans,qubd sententiam mutarit in quaestione tacti, haec reponit: Si igitur in trium ecpitulorum negotio aliud cum ινitas quaereretur , aliud autem inuenta meritate , dictum est, cur mutatissententia huis Sedi iucrimine oritur , quae a cuncta Ecclesia in eius Aut re humiliter eveneratur λ Non enim
mutatio sententia ,sed inconstantissensus in culpa est. Q ando ετο ad cognitionem redii intentio incommutabilis p.rmanet, quid obstat, s ignorantiam suam deserans meria premutet ' Videsne Vigili j decretum pro tribus capitulis emissum cum et eruas a Patribus in Synodo , at per eandem Synodum inuenta meritate illum verba mutaste. Quae omnino consenant ijs , . quibus sententiae mutatae causam Vigilius ipse Eutychio dedit testatus, se initis omissastudio Linde meritatis inu nise . Non igitur Pelagius it. Vigil id Constitutum ignorauit. At clamat Halloix: Pelagium II. Papam non mississe illud tonstitutum Vidita inde probatur certissime. Ortissimε ' Do aures ia, inquit, cum scriberent Istrr doctrinam Apostolicae sedis per Leonem , ac siiccessores eius esse, is tuum as ominibus damnari nonpisse, Pelagius responclit: Nulla eius testimoniasubdidistisse quibus hanc sententiam firmaretis . Ex his insert: Si avium Pelagius II. legisset consi-
tum Vigily Papae, ibi ea Neris trestimonia Leonis , o Gelasij, , ipsiusmer Vigily
oc. g. 19. illa quidem testimonia in ore erant schismaticorum, atque ea ante vigilium adduxerat Facundus Hermianensis in libris, & epistolis pro tribus capitulis exaratis. Planh tes imonia illa Leonis, & Gelasij non sunt ad rem, nec recte adducta suisse a Vigilio in Constituto ipsi Istri intellexere, unde verba silentes nomen tantum Leonis Magni produxerunt. S. Leo epist. 89. ad Theodorum Episcopum Foroiulensem in Gallia scribit eum, qui in peccato mortuus est, non posse ab lui post mortem: Si autem , inquit, aliquis eorum,
pro quibur Domino supplicamur , quocunque interceptus obstaculo a munere indulgentia i pro tit excia rit, in priusiquἀm ad constituta remedia perueniat, temporalem mitam humana condicione nierit , q-d manenx in corpore non receperit, consequi exutus carnes
1um pomis. idipsum docuit S. Gelasius in epistola ad Episcopos Dardaniae de Acacio, qui vivussierat ab Apostolica Sede damnatus: In hac autem, inquit Pontifex, persistens dummatione defunctus es, absolutionem , qua superses nec quin-siuit omnino, nec meruit, mortuus iam nonpotes impetrare. At hoc extra eontrouersam semper fuit, nec ullus, qui tria capitula proscripsit, hoc in quaestionem vocavit, nempe hominem mortuum & damnatum ob peccata posse ab Eccle-sa absolui, sed quaestio erat, an qui post mortem haereticus vixisse probar tur, posset damnari ; unde recth dixit Pelagius, nullius Romani Pontificis te-yimonio opinionem Schiunaticorum confirmari. Et quidem posse talem.
385쪽
damnari post s. Augustinum, de Synodum V. Pelagius I. ac reliqui Pontifices igitium Theodori damnationem postrema desinitiva sententia publicantem
secuti unanimi consensu pronunciarunt. S. V. . Sanctus Gregorius Magnus B dum anitam appretat, at Schisematicos :Episcopas Uria compescit.
PFlagio secundo Gregorius eiusdem pauid ante in aula Maurici j Apocri-
sarius, lices inuitus , ac reluctans, die 3. Septembris sui sectus fuit; unus enim calamitoso tempore periculorum magnitudini parem animum gerebat. Huic vero, ut caetera, quae praeclarissima gessit, flentio praeteream, maximae curae fuit, Synodum V. ubique recipi, in quam rem toto sere sui Pontificatus tempore incubuit. Initio statim Seuerum Episcopum Aquileiensem datae fidei praeuaricatorem Rauennae enim tribus capitulis damnatis coram Ioanne Archiepiscopo ad Ecclesiam Romanam accellerat) Romam una cum caeteris Episcopis Schismaticis euocauit. Idem quo metum rebellibus inferret, a Mauricio Imperatore contra eosdem decretum obtinuerat, quo Seuero, ac collegis idem iniungebatur. Hae literae Gregori datae sunt anno J9o. mense Decem-hri . Cum verb Principis etiam literas contra Schismaticos impetrarit, palam sit, initio statim Pontificatus contra Schismaticos ad imperatorem scripsisse. Haec Gregorius Lib. I. epist. IriSeuero mandabat: Imminente latore praesentium iuxta Coristianissimi, ct Serenissimi rerum Domini iusionem ad T. Petri tum tuis sequacibus menire te molumus, mi aut re Deo aggregata θnodo de ea, quae inter mos mertitur, dubietate, quod iustum fueris, iudicetur. Eandem in rem, uti vicinior, excubabat Ioannes Rauennas Episcopus, qui iubente Gregorio egit cum Romano Exarcho, ut Pontificis, atque Imperatoris literae per Tribunum ad Severum deferrentur. Seuerus his acceptis mandatis timere statim, ac treme;
qui & laesae fidei, & periuri; reus esset. Illico tamen literas ad collegas dedit consilium, & opem implorans, qui cito cititis Synodum coegerunt in commi ne consulturi. Haec autem illis sententia stetit, ne ullus Romam ad Synodum proficisceretur; interim literas ad Mauricium imperatorem misere, queis facti rationem reddebant. Libellum supplicem Schismaticorum ad Imperat rem Nicolaus Faber ad Baronium transmisi, quem appendici IX. tomi magnus annalium Ecclesiasticorum digestor inseruit. Pseudosynodus Seuero districtim per literas iniunxit, ne quid noui in causa sine communi prouincialium consilio deliberaret. In literis verb ad Mauricium Augustum datis haec scribunt: In hoc tempore iterum cognouimis Reuerendum Papam Gregorium eiusdem Patris nostri exhibitionem misisse cumsecratisinu vestraepietatis iussione, Ut pro causa ipsa communionis ad Romanam deberet ciuitatem deduci. Et quidem memoratum beatissimum Archiepiscopum Seuerum nostrum sequenti contestatione conuenimus, ne nobis a-s utibin , ctasse ad praesens rivisis de communi causa Ecclesia aliquid maleat definire . Haec insuper addentes : Contriti, atq; luctugrauissimo sauciari ad mltisnam i spe rationem peruenimus, mi ad illius iudicium Metropesita noster cogeretur occurrere, cuin
quo causa ipsa esse dinoscitur, di cuius communionem ab inuis motionis causae huius e M
386쪽
uncis sorti sui, senos cumo inpulo emtamus. Qubverb Imperatori po pularium dissensionum metum incuterent, addidere: Sic accensisunt ρ es hom-n splebium nostrarum inca cista, mi ante mortem perpeti, quam a s antiqua Catialisa patiantur communione diueri. Nec mirum: prauam enim opinionem contra Synodum V. ex Magistrorum doctrina viri prouinciales induerant. Illud vesanam eorum mentem publicat, qubd Apostolicae Sedis iudicium declinantes de Catholico dogmate Imperatoris sententiam sequi mallent: Sint indutiae, inquiunt, y cum iussione sacratissimi imperj mestri parati crimus ad pedes mestrae pietatis occurrere, o nostrae fidei, atq; communionis plinam reddere rationem. fiamt,m quo nobis causas, quem iis communione et tamus, turicem experiri non possumus, quod etiam sacratissimis legibus estris flatutum est, nullum posse Iudicon esse in causa, qua aduersarius com datur. Sed sicut semper Deus praesentia Christia i ut Principum contentiones Ecclesiasticas sedare dignatur, hoc nune feri supplicamus. Nomina Episcoporum, qui memoratum conuenticulum conflarunt, haec ipsa
I uinus Sabimensis in secunda Rhatia. Maxentius Episcopus Iulis'. .
Laurentius Sellunensis. Augustus Concordiensis. . is r.
. Agnellus Tridentinus. - . Iunior Veronensis. l. Fonteius Felirensis. Felix ruisinus.
rus Vicentinus mod enim in editionibus Barorij Horontius dicatur Episcopus Ecclesiae venetinae, & Agnellus Traiectinae, error est ex codice Fabri corrigendus ex subscriptione synodi Gradensis sub Helia anno 179. Noui tamen Episcopi susecti fuerant, nam solacio Veronensi Iunior, Clarissimo Concordiensi Augustus, Rustico Gruisno Felix successerant, prauis tamen decessorum opinionibus imbuti. Huic autem Synodo nec Seuerus, nec quispiam alius ex Istria Episcopus adsuit, horum enim Vrbes maritimae in Imperatoris potestate per-i seuerabant, di Longobardi barbari, ac suspiciosi homines aegrE ferebant sua- m Vrbium Episcopos cum ijs, qui Imperatori subiectas urbes regebant,
Interea Seuerus apud Gradum Synodum alteram cum Istriae Episcopis habuit, atq; in unam sententiam itum, ut a Pontifice Caesarem appellarent. Hinc tres epistolae ad Mauricium missae sunt; utraq; Pseudosynodus scripsit, priuatas etiam Seuerus addidit, quod ex rescripto Maurich ad Gregorium inrixelligitur. Callidi homines Imperatori assentantes contestati sunt, quoti qdiana Vota, ac preces se fundere pro Principum incolumitate , & victorijs: ni hil sibi magis cordi esse, quam ut eiectis barbaris amictissime prouincim pasce data, vel saltem pactis inducys ad Imperatorem accedere possent, eiusdem sententiam audituri. Mauricius hisce literis acceptis a priori sententia diascessit, atque haec Gregorio rescripsit: dia igitur st tua Sanctitai cognoscit sentem rerum halicarum confusionem, ct quod oportet temporitas comprimur V ςri, iubemur tuam Sanctitatem n latenui molistiameisdem Episcopis infru, sed come
387쪽
Episcopi Ipria, seu inuetiarum iterum adpri linum ordinem redigantur . Maiarici j, die Schismaticorsi literas Baronius exhibet in appendice tom. 9. Etenim verebatur, ne vi adhibita Istros ad Longobardos proniores saceret, sub qilorui dominio liberE poterant in schismate perdurare. Eadem mandata accepit a Mauricio Romanus Exarchus, a quo cum haec ipsa intellexisset Ioannes Ravennas, certiorem perliteras Gregorium secit, qui respondit: De causa et era Episcoporum Istriae onmia, quae mihi is fraternitasscripsit, ita se iam ante de in Hndi in fis iussionibus, quae ad rere a pyssimis Principibus evenirunt, quatenus me intorim ab eorum compulpone suspenderem. Ego quid prodis, quaescripsi lir, υ,, ardori vestro malae congauiso, debitorem; me motis multipliciter factum profiteor. Scitote tamen, quia de eadem re Serenissimis Dominis cum summo eris Dei, st libertate rescribere non cessabo. Lib. a. epist. 3 a. Hic est ille Ioannes quo ad haeresim in pulsum Seuerum, aliosq; Istriae Episcopos Sigonius, Panuinius, Rubeus, ac Scriptores rerum Foroiuliensium perperam prodidere, ut superitis adnotauiamus. Caeteriim Gregorius nihil obtinere potuit a Mauricio vivente Romano Exarcho viro inerti, atq; auaro, nec non Gregorio semper insesto, unde Sanctus Pontifex ad Sebastianum Scrinensem Episcopum semel scripsit: Romani in normalitia ladios Longobardorum uis. Ioannes quidem scripserat incensam a barbaris Aquileiam, Seuerum, ac ciues inopia rerum laborare, cui ijsdem in Iiteris tale responsum Pontifex dedit: De hoc, quod dicitis incensae ciuitatis HGhismatici eis sinam esse mittendam , idciria mestra fraternitassentit, quia quae comtra nos praemia in palatium mittat, ignorat. auae etsi non transmitteret, nobis con id
randum fuit, quia misericordia prilis elibus, adpostea Eces se hostibus Macienda. Sub id serE temporis Gregorius ad schismaticos etiam literas dedit, nam Ioanni Rauennati scripsit mense Iulio, Schismaticis verb mense Augusto. Illi quidem significauerant, grauem se pati persecutionem, gloriari tamen, quod pro fide tot molestias subirent: addebant, quM a recepta V. Synodo in praescriptionem Chalcedonensis Concilii inter alias prouincias maxime sageli
retur Italia. Imperatoris etiam recentia decreta obiecerunt, queis inter sinestissimi belli tumultus quicquam innovari vetabat. Gregorius graues ha- sce sententias reposuit: Persecutio, dum non rationabilite ustinetur, nes quam proficis adfatuum. Mari rem nonfacit parma, sed causa. Incongruum nimis est die
mos , quam obcitis, persecutionegloriari, perquam vos constat oti aeterna ama mini- me prouehi. Reducat ergo charitatem mestram tandem integritassi ei ad matrem, να
mos generauit Ecclesam. Postea exemplo Romae id temporis a Gothis captae, 'cum Vigilius Constantinopoli existens Theodoram Augustam damnarat, a sigi etiam iusto Dei iudicio Italiam ostendit, vel cum maximE Romani Pol tisces recta imperant. Scio hanc epistolam, quae recitatur lib. 2. num. 3 Indict. X. inscribi: Vniuersis Episcopis per Hibernia . Et reapse ad Hibernos data' putat Baronius ad annum cum eo Bollandi operis continuatores
destidus Henschenius, & Daniel Papebrochius viri doctissimi, & non mo- de hominibus , vertim etiam de Superis benemeriti ad diem ii. Maiiij in notis ad cap. I. lib. 3. devita s. Gregorii Papae. Sed cum ea tempestate nullos de tribus Capitulis in Hibernia tumultus fuisse sciamus, nulla enim idyMenim monumenta prodidere, non assentior. Consului codices Vaticanos,
388쪽
di nusquam Hiberniam in laudatae epistolae epigraphe legi In Codice niun
6i7. pag. 66. item in altero num. 6I 8. pag. 28. ita inscripta legitur epistolai illa 36. Gregorius et Hersis de trium capitulorum sis. At in codice nurp. 6 οὐ pag. 3q. inscribitur: Vniuersalis de trium capitulorum causa. Ioannes Diaconus lib. 3. cap. r. scribit de Gregorio: Iam Liguret, Venetos, Bibi ras, mare se, libel7οαnfessos Chalcerinensem Synodum enerari compellens ad et nitatem S. Ecclesiae reuocarat. Et certh P. Lupus ad Episcopos Ib rne, non Hiburniae scriptam illam epistolam arbitratur in notis ad Synodum V. cap. 6. Sed neq; hoc vero consonat ; nam tberi, seu Hispani Gregorio Ecclesiam regente non erant
diuis ab unitate Esclesiae, inamb in Synodis Toleti anno 189. Hispali Romanam Apostolicam sdem cum Rege Reccaredo susceperant , quo Iad
uaestionem tertiam eodem capite fatetur P. Lupus. At illi Episcopi, quibus. stribit Gregorius, erant Schismatici, ut ex datis verbis Gregorij patet , quod& in fine epistolae repetit inquiens : Tanto citias ad Matrem instram, quaesiit
μοι expectat, imitat, Eccletiam redeatis , quanto mos as ea croti Leexpectaris
in scitis. Quare Hispani Episse,pi haud eas literas accepere. Video qui tenvIsidorum pro tribus capitulis schismati eis fauere, vi cap. 9. S. 2. in fine monstratum est. Sed vir doctissimus illa dixit , quod rem non intellexit , niti ex Tunonens Chronico,ac Facundi Hermianensis libris: nullas ea de re Gregorij epistolas legit, quod de eo testatur S.Idelphonius ArchiepiscopuS:.ri, ipse Isidorus in libro de scriptoribus Ecclesiast. cap. πι. duas'ad Leand didqui Isidori & stater, &decestar fuit, literas Gregorijse tantum vidit se ic status selicem illum dicit, qui caetera tanti Pontificis scripta perlegerit. Pro
sectb si illa epistola scripta est ad Hispaniae Episcopos, quomodo Isidorus
Gregori; coaetaneus illam ignorasset λ erat enim encycliςa ad omnes: prouin elae Episcopos. Non vidisse vero illam Isidorum certumi etiam est . eoquod Theodorum nunquam insignem Ecclesiae Doctorem dixisses,iqui in eadem epistola asseritur nan iniuste Annatus. Ex his sand mihi certum est, epistolam illam trigesimam sextam scriptam esse ad Episcopos Istriae, nam & illi schisma.
tici erant, di eo ipso temporc a Gregorio pati se persecutionem conquerebantur, dc Ioannes Diaconus ex literis Pelagij I. corrigendus est, qui scribit ad Narsetem,Learer,mnetis,/pris Episcopos schisma conflasse . Errat vero idem scriptor, dum asserit, Schismaticos Gregorio compellente Synodum Chalce adonensem veneratos esse, cum illi ob praetensam venerationemerga Synodum Chalcedonensem Gregorio, uti diximus, contradicerent. Rursus alter Palmaris eiusdem error emendandus est, dum lib. q. cap. 3 8. scribit Seuerum ab
Exarcho Rauennam deductum, ibi meritura cum Gregorio Onodalem Ligere eo si dium ad nitatim S. e iuersalis Ecclesia mediante Ioanne Rau etate ' Pontifice remea.
sit. Nam haec sub Pelagio Pontifice, & smaragdo Exarchocontigere, Gre Drio vero ad Synodum euocanti Maurici j literis fretus non obtemperauit.. - ousq; Romanus Exarchatum tenuit, nulla Gregorio spes adsuit, Schis invicos corrigendi. Illi Ap stolicae sedi rebelles prauos m0res induciat, sexu hente eodem Gregorio lib. 7 epist. 67 . 'ruersi autem homines, quinium capi tutorum occasione reperta Eccle iasticam a ciplinam fletiant, is suis carnalitur actis, a repraehendi pertimescunt, fisese Seris An licae isceptis nolunt, in nos qua laesidera eprahcndunt, quam ipti nesciunt. Erdum Misside recti sunt, neq; n bonis oriri a
389쪽
enti, student, mirertare proside inde tur; sic hi si mi quotidie Aterioressit, δε ineis culpa ossescit,''quasi de tuos νιωris eoaeri etiam laudabilis appetit. Neq; verb in pessimos mores plebs schismaticorum sola defluxerat, cum nihilo me- lior fuerit ipsorum Praesulum vita. Ipsi populi ad fidei unitatuita accedentes' contra eosdeni ad Mauricium hortante Gregorio Papa profecti sunt. Eos autem commendatit ijs literis Pontifex prosequutus ait: Latores praesentiunt, quiis Istricorumschismate ad et nitatem Ecclesiia Dro miserante reuersismi, multa deprauia tale Episcoporum, qui in illis pallibusIunt, conqueruntur, di quia eaprare Coinstantianopolim festinanter Anno 198. mortuo Rauennae Romano Callinicus nouus in Italiam Exarchus aduenerat; quare Gregorius reducendis schismaticis totus incubuit. Sed nec illi segniter rem curabant; nam ad Callinicum mandata a Principe impetrarimi, queis illi iniungebatur, ne Istriae Ecclesiae ob schisma ulla molestia asscerentur. Idem Maurici j decretum missum fuit ad Basilium strenuum Romani exercitus Ducem, ac Gregorij amantissimum . Porrb cum hic ad schismaticos compescendos per literas a Pontifice hortar tur, regijs se decretis impediri respondit, cui Gregorius rescribens ait: seuia autem exemplar iussionis , quae ad mos pro Schismaticorum defensone transmissa est, mihi Ostendi moluistis, pensare sollisite dulcissima mihi mestra Excessentia deluit, quia
quamuis iusto ipsas Lepta est, non tamen in ea molis praeceptum est,etat evenientes ad statim Ecclestae repellatis ,sed mi evenise nolentes hoc incerto tempore non compellatis.
Lib. 7. epist. s. Degebat in Basilij aula Iustinus vir eloquentissimi is, sed schis maticus; at Gregorius Basilium rogauit, ut hunc Romam mitteret schissima, eiuraturum, vel hoc praestare recusantem ab obsequio dimitteret dicens: Vbi dominus Iustinus consilium praebet, qui pacem cum Catholica Ecclesia non habet, iboo LRfiunt haretici adduci. Ibidem. Interea Caprulae Episcopus est autem Caprula insula in aestuarus Veneto litori proxima carete modo insulanis nuncupato cum uniuersa plebe ad uni nem Ecclesiasticam accedere volens , Callinicum Exarchum conuenit. Quod ubi Seuero, qui E proximo in rem Schisnaticorum vigilabat, innotuit, Epia scopum a sancto proposito dimouit. Quae cum plebs accepisset, per nuncios a Gregorio Catholicum Episcopum postulauit. Gregorius cum Mariniano Antistite Ravennate Ioannis laccessore per literas egit, ut eiectum Episcopum ad unionem Ecclesiae hortaretur, qui s pervicax in Schisinate perstitisset , Orthodoxum Episcopum Caprulanis consecraret, eamq; infulam, inquit, in sua discesi haseat, quousq; ad sirim Catholicam Iprici Episcopi reuertantur, mist icuiq; Eccloae suae dia reseos iura seruemus, idi desituro a Pas e populo mu desit protectis, ct curaregiminis. Haec sunt vera initia Episcopatus illius insulae, quae tamen tabulae Rhelli tomo quinto ex Dandulo statuunt ad annum so . quasi Episcopus Concordiae nolens Schismaticis communicare eo cum plebe se receperit . At ex Gresorio, qui primus Caprulae sedit Episcopus, ex Panniandis ue mens renunciatus fuerat, de eodem Episcopo uiolenter expulso alius illic fuerat ordinatus. Lib. 7. epist. Io. Indict. II. inchoata, hoc est anno 198. Ad eosdem C prulanos literas humanissimas dedit lib. 7. epist. 99. inscriptas Gregorius ha
tauribus capreae insulae. Sanh viri militares Gregorij vota seduld promouebat Basilius Maurich Dux strenuam operam nauabat, quo Schismatici a rebelli Merecederent. Hinc gratiar eidem viro Uustri reserens Gregorius: Inur alia, inq; tu
390쪽
in iiit, uunmti,-agitis, cliraliter uos contra huicorumschisei a pro unitate Ecclesiae iam is dim feruor accenderit, in multorum testificatione , nostrorum modo plane relatiore cognouimus. Vnde Redemptoris nostri misericordiam exoramus, mi sua e bis in amnibustratias ragetur, st essect vos implere tribuat, quod melle concessit. Lib. . epist. 93. Hic Basilius Victorias nuper ex Sclauis reportauerat ex epist. 9 ac pro pace cum Agilulpho Rege Longobardorum egerat, ex epist. Ioz. eiundem libri septimi . Maiialoni, itemque Theodosio viris illustribus, quod etiadem rei incumberent, actae gratiae epistola sq. & epist. 9 1. Gulsarem militum Magistrum hisce commendat: cognouimus nanniue, quόd inter curas iniunctae milia Phraationis illarum partium, nempe Istriae, praecipuam de animarum lucris sollici- tkditum habeatis, ν ita errantium corda ad et nitatem festinare mos Ecclesia reuocare, ut quantum ad desiderium uestrum pertitur, nullum illis o Aristoli segregatum remanere u litis Ecclesia. Et postea: Gantatibet enim sit temporalis affluentia, mel certe prosteritas, habet inem suum terminum mortis. Hoc mero quod L animarum lucris
ρυhendistis studium, tenet fixam spei suae certitudinem , aeter scilice duae retribuisii in m. Cum Marcellinus vir magnificus a Mauricio ad regiam euocatus esset, quod in causa Vricorum laborauerat, Anatholio etiam, atque etiam eundemis
Vertim non solam virorum, sed & Reginarum operam ad tollendum Schisma implorauit. Cum accepisset Theodelindam Agilulphi Longobardorum Regis uxorem a Constanti j Episcopi Mediolanensis communione se suspendisse, qudd ille tria capitula dato sacramento damnasse dicebatur, literas eiisdem destinauit lib. 3. epist. q. in quibus Synodum V. Iaudat, ac defendit. Theodelinda ab Episcopis quibusdam seducta, quorum sani unus erat Episcopus Brixiensis ex lib. 3. epist. 37. ab Ecclesiae Catholicae communione sesegregarat. Cum Verd Gregorius a Constantio intellexisset, illis literis, intaqueis Synodi v. mentio erat , posse Reginam offendi, iterum ad eandem reseripsit nihil de illa Synodo interlocutus; hae literae datae sunt mense Iunio indictione XII. anno scilicet 1sq. In eis autem Gregorius professus est quatuor
se Synodos recipere, addens anathema illi se dicere: qui earundem quatuor Syn dorum maxime ηutem chalisianensis , de qu quibusdam imperitis hominibus natas sup rsutionis occaso, ei aduere, vel demere praesumit. In eandem sententiam etiam acti onstantium stripsit eundem inonens, ut Brixiensibus ita responderet, em athematis interpositione fateamini, neque mos aliquid de fide Chalcedonensis Syno- in imminuere, neque eos , qui imminuunt recipere, ν quoscunque damnauit damnvore,
in quoscunque ahesuis avduere. Schismatici enim illud ad nauseam usquς inculcabant, a Romanis Pontiscibus Chalcedonensis Synodi fidem decurtari; de qua responsione Gregorij inserilis ex eodem,& Pelagio II. plura addemus. Hal Iota lib. q. q. I o. S. 1 a. priorem epistolam, in qua mentio Synodi V. babG tur, seppressam a Gregorio obi)cit, ne Regina scandalli cretur. Aliam vero, in qua nec verbum de illa Synodo dicitur, obtrudit, inculcatque. Sed &lege da illi fuerat libri duodecimi epistola septima ad eandem Reginam, ex qucta moti modo Synodum V. a Theodelitida receptam fuisse intelligimus, sol &Secundini Abb xlycontra eandem obiecta fuisse a Theodes: nda ad Gregorium transmissa, ut datis solutionibus dubia illa dissolueret. Gregori tame
apodagrae dolores causatus haud celere responsum dedit; haec autem scribicq