장음표시 사용
391쪽
Eum tamen Synadam, piae memoria Iustiniani tempore facta est , per Dorer Uentium trai misi, mi praedictus ilius meus dilectissimus ipsa relegens agnoscat, sesunt omnia, qua contra Sedem Apost dicam, Ca icam Ecclesiam audierat. Hae posteriores literae datae sunt Indict. 7. inchoata anno so3. Idem Ponti sex cum Brunichilda etiam Sigeberti Francorum Regis coniuge egit, ut Schismaticos, qui in Galli,s degebant, ad Ecclesiam reuocaret, haec ad eorum ignominiam scribens Lib. 7. epist. 1. Nam non ob aliud irnorantia suae hactenus caecitat luuntur, nisi mi Eubsiasticam fugiant disciplinam,Wperuerse habeant, mi et esu rint misendi licentiam, quia nec uisi desina ant, nec qui equamur, intestigunt. Quod ultimum exemplo legati a Brunichil da ad se missi confirmat, itam is, inquit, ut ad nos amestra Excellentia missus est, cum quaereretur a nesis , cur ab iniuersali Ecclesia separatus existeret , se ignorare professus fit 3 sed neque quid dicerer, neque 'i aliud audiret, maluit scire. Extat etiam lib. 7. epistola 3 3. ad Secundinum Monachum, in qua ibar epistolam iure damnatam probat addens: Haec paucis dixi, quia ex quibus praecipv. lausis hac in re dubitationem tua charitas habeat, inepistolis no inueni. Ita ille indictione II. cuius post quinquennium nempe indictione VII. disseultates postea cognouit.
Sed quotidie Gregorij conatus pro profligando schisinate diuinum Numen prosperabat Prudentius, & Petrus Istriae Episcopi per Castorium Gre porij Notarium eidem significarunt, optare se Romam ad ipsum pergere, modo nulli molestiae obnoxij fierent, quibus Pontifex singulari humanitate in haec verba rescripsit: Hortis Alectisei fratres ut ad me uinire, si ut praefatussum, δε- beatis, dummodὸ ratione perrepta ad concordiam sancta et niuersalis Eccisia dissensis
mos nulla dis ociet. Hoc ramin certa sit mestra charitas, quia mor cum lectu,
quo decet suscipiam, in cum gratia relaxabo, tuc aliquam mos , tui quoscunque artu, qui ro hac me causa uenire uoluerint, asyictissem, uel molestiam sustinere permisi', Ni quidem ad Ecclesiam accesserunt, de Catholiaeum etia Episcopum Candia. num Patriarcham Gratansem consecrariint, ut ex literis Ioannis Schismatici Aquileiensum Episcopi inserili, dicemus, ubi nominantur Petrus, or Prouidentius. Episcopi Istriae . Firminum etiam Terses linum Episcopum seueri
Schismatici successorem, cum ad Ecclesiam venisset, literis fouio Nobis ergo, inquiens, enmino curae trit destaternitatis tuae quiete, ut alnum est, rogitare, qui pinquam nobiscum iam Deo protegente unus ex , non aliter utilitates tuas, fiam nos, attendimus. Sacram etiam vestem eidem cum literis dono misit .lib. Io. ep. 32.
At Seuerus Aquileiensis Episcopus Firmini conuersone intellecta, innemuri ac rabie plenus arte, εc vi illum aggressus est . Libeat haec a Gregorio accipe
re: Seuerus Gradienses Episcopus, ait e ei dem caput Schismatis eum, nempe Fiserrumam,di Vir praemiorum c it , si posset ,saasiambus a bono reuoeare proposito, quod eum perficere posse Deo adiutore minime in aluissit, sidition i isurium ciuium exciso non timuit. Iruanta uero praedictussiare , orae scopus nost)r Fi minus ex ea emira missio pertulerit , plenius illis , M inrius a uicino potiritis agnoseere. Lib. I I. epist.
38. Scriptae sunt hae literae anno G . id nosum Italiae Exarchum Flauium Smaragdum, quem Mauricius iterum Italiae praefecerat. nicante sedecim minos, cum codem magistratu fungeretur, hunc ipsum Seuerum captivum Rauennam deduxerat s quare inde ipsum commendans epistiam orditur Gro, Olim η--r, Exementissimodi, quo dolueris, oue nuntio
392쪽
i Ἀ-eamne mercedisfladj mestri feruor extit rit. Et iterum .' Excellentiam qua Ort ter vestam paterno salutantes assectu petimus, mi estimestri in hac causa olim exhibiti, r nunc evehementius feruor incandeat, tantoq; mos contra hostes Dei etandices, defenso- resis; reperiant, quanto apud Deum preciosior est anima, quam defensio corporis. Armeti mos contra deuios ipsa, quae inmobis fidei stet rectitudo, redint ζretur mestris tem-i paribus, quod in illis est partibus scissum corpus Eccle . Ex quibus patet, saliuniat esse, quod Paulus Diaconus ait, Smaragdum ob captum sub Pelagio Papa Sel uerum a Daemone correptum, & quod addit Sigonius, ea de causa a Mauricio dignitate priuatum, cum Gregorius ob illud recte factum Smaragdum pluri
commendet, & ex praeteriti lacinoris memoria in nouum iterum contra seuerum dandum exemplum prouocet. Haec pauid ante occisionem Mauricij
Cum Schismatici ad Ecclesasticam unionem redibant, iuramenti sermulam a Gregorio conflatam recitabant, quam exhibuit S. Pontifex lib. I in epist. 3I. At Cardinalis Baronius in addit. ad tomum s. ait desiderari in Gregorij libris fidei prosessionem, quam recitabant Schismatici, dum ad Ecclesiam reuertebantur, accepisse se illam tamen a Nicolao Fabro, quam ibi inserit. Sed prosectb eadem ijsdem omnino verbis habetur libro I. epist. Σ ad Patriarchas in fine, incipit ab illis verbis,Praeterea, quia corde creditur ad iustitiam usq; ad finem epistolae . Etenim hic in Ecclesia mos id temporis vigebat, mr ties verba sunt Gregorii inquature aecipuis Sedibus Antistites ordinantur, J- nodales sibi epistolas mitissim mittant, inquitasse sanctam chalcedonensem Synodum eum alijs generalAur S nodis cumiare fateantur . inare Gregorius acceptis Im- peratoris literis, queis ipsius consecrationem ratam habebat, quintosia Pontificatus mense elegantistimam Synodicam epistolam ad Patriarchas misit, in cuius fine ait: Sicut Sancti Euangelν quatuor libros , sic quatuor concilia suscipere, menerari me fateor. Quibus sigillatim approbatis , de Quinta Syncuo haec addit risistion concilium pariter eneror, in quo epistola, quae nae dicitur , erroris plena reprobatur, in quo Theodorus personam mediatoris Dei, or hominum in duabus f vantiis separans ad impietatis perfidiam cecidisse conuincitur, ρο in quo scripta quoque Thra.
doriti, per quae F. Cyrillis dei repraehenditur, ausu dementiae prolata resutantur. Cunctas uerὸ, quas praefata ueneranda conciliapersonas respuunt, respuo, quas umerantur ,
o plector, quia dum uniuersali sunt consensu constituta, soWnon ista destruit, quisquis praesumit, aut soluere, quor religant, aut ligare cisa soluunt. is ergo alitersapit, an thema fit. Hac celeberrima, atq; illustrissima tanti Pontificis confirmatione Quinti Concilij authoritas stabilitur, & Recentioris Origenis aduocati sigmenta penitus dispelluntur. Andio tamen eundem haec inclamantem: Noxia iit proinde, non uidit Gregorius Vigilyconflιtutum, neq; illi quoq; Pontifices uiderunt, qui Gregorium in hac de tribus capitulis opinionesecuti sunt. Ue iam cimmerijs prorsus tenebris immersus censeatur, qui tantam Romanae Ecclesiae ignora
tiam affricet; nam cognouisse illos Pontifices Constitutum vigilis & eiusdem abrogationem, quam Halloix non uidit, superius satis euidenter demonstratum cst , ut nihil penό solidius hic iterum addi posse videatur. Anno Goa. exeunte Mauricius Imperator una cum filijs a Phoca die x7.Nocuembris occisus fuit. Gregorias his acceptis gratulatotias ad nouum i Pera
393쪽
peratorem literas dedit lib. ii. epist. 35. in quibus Mauricii tempora pedistringens ait: βuiescatselisi simis tempressus vestris maresa sub causarum imagine prada pacis. Cessent testamentoraim insidiae, domitisrumpatia tolenter exactae c. Et epist. q3. ad eundem Phocam: Remeto iugo tristitiaeas libortatis tempora sub imper i benignitatis mestrae pietate peruenimus. Gregorius nunquam fauentem habuit Mauricium, qui ut in alijs, ita in Schismaticis reuocandis suis eundem semper mandatis impedivit, nec ullis Pontificis precibus, vel aliorum eam in rem inflecti potuit , unde Seuero Schismaticorum Coryphaeo audacia creueiat. Hinc accidit, ut, teste Gregorio, nullus de more Diaconus Constantinopolim delegari posset, qui Romani Pontificis Apocri sarium apud Principem ageret: Dum minifri onmes, inquit epist. '3. huius nostrae Ecclesiae combtrita, aspera Di tempora inmbormidine declinarent, atq; refugerent, num eorum potervi imponi, mi ad Vrbem regiam in palatio permansurus accederet. Itaque Mauricius
protectionis Schismaticis praestitae, qua illi muniti Sancti Pontificis conatus semper elusere, reus poenas tandem dedit. Sed neque Gregorius diu superstes fuit, nam anno Goq. die ia. Mart ij ad Superos abiit. Hic prosecto nomiam ob gesta scribenda, quam ob scripta legenda Magni cognomento publica fama decoratus est; animi certe magnitudinem in profligando schismate tostatam reliquit. Nam cum pestis illateterrima lath per Italiam serperet, intra Aquileiensium confinia morbum inclusit, penitusq; extinxisset, nisi Imper toris decreta e iusdem vota, ac conatus frustiassent. Hic Synodi V. calumni tores vocavit imperitor aestultos lib. 3. epist. q. ad Theodet indam, itemq; 3 3. malignispiritus instigatione persuasi, homines malitiose mentis, S ignorant cecit te laborantes. Lib. 3. epist. 2. Lib. 7. epist. S. Caeterum nec Seuerus Aquileiensis Episcopus Gregorij morte diu laetatus est; nam de ipse anno sos. satis concessit, cuius elogium in v tinensi Patria charum aula ab authore rerum ii Seuero gestarum prorsus inscio inscriptum. recitat Palladius iuni br lib. i. Hist. Foroiuliensium , 'cuius fragmentum sup ritis correximus. Illud sane tolerari nullo pacto potest, quod de eodem ibi dem scriptum leuitur,sancte mixit, ἀjtque . Etenim usque ad S. Gregorij moris tem Seuerus SAismaticorum eaput extitit, &non modo ipse ad Ecclesiae viaionem venire recusauit, sed & Firminum Episcopum Tergestinum praemiis quidem iteriim ad Schisma pellexit, dein recusantem ciuilibus dissensionibus a fixit. Idem contra Gregorium semper stetit, ac datis ad Mauricium literis
S. Pontificis desderia, atq; operam elusit. Hinc falsum omnino est, quod in M s. Chronico Aquileiensi apud Dandalum ab Ughello in tabulis Gradensium Patriarcharum Iaudatum legitur, Seuerum a S. Gregorio Patriarchalis sedis ad Gradum translationis iteratam approbationem obtinuisse. Adeo eniti, Gregorius Seuer, nomen abhorruit, ut illius Urbem vel eleemosini si dignam prorsus arbitraretur. Ioannes Diaconus lib. q. de vita S. Greg.c. 38.
ita scribit: Dempi oeseerus , quia au et nitatem San Le e iuersalis Ecclesiae redire non meruit, adscindendum quoquι suae in us uiri scos e statem Romanum Potificem sua Decordia suscitauit, adeo eis ab ino imus uirus tempore Aquileiensis dimesis in duo Metropolitanos Catholicorum midulere,.Schismaticorum uiuisast, neq; potuirps motam, licet omneueneraliter ad unitarem de Schismate repedauerint, ad pristinae con
imitamir Dionem msi; hactenus inmari. Haec ille. Mortuo
394쪽
Mortuo itaque in schismate Seuero Marcianum quendam successisse Chro-hicon Aquileiense, ac Danduli historia recitant, adduntque per triet nitimeam sedem tenuisse. Sed ex Ioanne Diacono mox laudato oppositum patet, nempe a Seueri obitu dioecesim Aquileiensem in duos esse distractam, quod
etiam constat ex literis Schismaticorum, quas ex veteri MS. laudat Baronius ad Annum Gos. Defuncto, inquiunt, itaque Setino ordiaratur loco eius Ioan s P triareia in Aquileia eo tempore, quo Ablulphus Rex Longobardosum regnabat, in Gra da quoq; ordinatus est haereticus Candianus. Etenim Gradenses Catholicum Alit stitem volebant, Aquileienses vero Schismaticum; cumque nulla ratione conuenire possent, Aquileienses Ioannem Abbatem Synodi V. proscriptorem Elegerunt, Orthodoxi verb Gradenses Candianum Ariminensem sacris praesec runt, de quare etiam scribit Paulus Diaconus lib. q. de gestis Longobard rum cap. 3 . Agilulphus Aquileiensi Schismatico studebat, Exarchi Gradem sem Antistitem tuebantur, quod Gradus Graeco Imperatori parebat, Aquileia vero Agilulpho. Baronius satis acrem Ioannis Schismatici epistolam ad Longobardum Regem recitat, in qua de aemuli consecratione ait: Et Petrus, Preuidentius , seu Agnestus Episcopi Isbia, qui adhue fidem sanctam tenebant, Can diano nec iam consentiebant, de Eaeclisjs suis a militibus tracti, scumgraui iniuria, or contumelijs ad eum lenire compus sunt. Sed isthaec esse mera mendacia arbitror. Nam illi duo Episcopi ad Catholicam unitatem velle se venire per litea ras Gregoriis significauerant, ut dictum est. Caeterlim utrumque Episcopum in Candiani sententiam Catholicam descendisse, nec homo schismaticus p ruit inficiari. Quanta vero rabie in Orthodoxum Antistitem fremeiat, exciae eiusdem ad Agilulphum Regem adhortatione innotescit: Sis laborare , ait, stagite, quatenus Psas Catholica instris augeatur te regus, ct in Gradensi ca-tro, postquam infelix Candianus de Lesaeculo aut aeter supplicia transmigrarit, altera qua ordinatis ibi minime celebretur. Ita stulti, atque imperiti homines aeterna
ipplicia, quibus ipsi destinati erant, Catholicis interminabantur. g. UL
Aquileiensis Ecclesia 'intam doque θ dum recipit. MEtropolita Aquileiensis antiqua iurisdictione mulctatus longh peiori in
Ecclesiam Romanam animo cum subditis premincialibus euaserat . Etenim Romanus Pontifex Gradensis Archiepiscopi inaugurationem non m do probauerat, verum etiam illius Author fuerat, quod ex laudato Ioanno
Diacono lib. q. de vita Gregorij Magni cap. 38. colligitur, ubi scribit de
Schismatico Aquileiae, ad scindendum quoque sua ipsius disroseos e statem Roma num Pontifice u vecordiasuscitauit. Eandem etiam diuisionem Phocae homineratam habuit Smaragdus, cuius fides iam Gregorio, ac pelagio illa in re satis Probata suit, nam Schisinaticis semper infestus strenuam Apostolicae Sedioperam nauauit. Mortuo Longobardorum Rege Agilulpho Theodelitidas Adolualdo filio ob aetatem ad regnandum nondum idoneo, Longobardos Subernauit, eximiae quidem & prudentiae, de pietatis Remina'. Illa autem accepta a Gregorio .inta Synodo alieno a Schisinaticis animo esse coeperat,
395쪽
cum in illa Concilium Chalcedonense, quod ad dogmata spectat ex inisero
suscipi cognouisset. Quare cum Uriae Episcopi Firminus, Petrus, Prouiden tius, alijque ad Romanam Ecclesiam accessissent, eorum exemplo & Venetiae Praesiiles, qui subiectas Theodelineae dioeceses regebant, paulatim a Schi male disces re, solis Aquileiensibus in rebellione perseuerantibus. Et quidem uniuersus Orbis Catholicus exceptis Istris, & Venetis, & quibusdam Francis
iam vivente Gregorio Synodum U. recipiens Apostolicam Sedem reuerebatur. statur hoc S. Pontifex lib. I. epist. 3. ad Brunichildam: Sed ita illos e
roris tales imbibit, ut ignorantiae suae credentes uniuersalem Ecclestam, atque omnes qua tuor Parochias non ratione , sed malitiosa mente tantummovi refugiant. Quare cunia
nemine Patriarcharum, vel quocunque Metropolita seditiosi illi communicabant , sed Catholicam fidem intra Aquileiensem dioecesim toto orbe reliquo exactam se recepisse, stultissimi homines iactabant. Ita seb Adolualdo Rege in schisnate vixit Ecclesia Aquileiensis,surentis etiam Monachi doctrina pauld post in eodem errore confirmata. Rem narrat Ionas Monachus in libro do vita S. Eustasi, qui tomo tertio operum Bedae insertus est, indeque eandem historiam suis annalibus inseruit Baronius ad Annum 6 17. Sigonius vero ad annum σα I. Agrestinus quidam E Luxoviensi monasterio egressus, vana diutini verbi populis annunciandi cupidine actus in Boiariam venit, cumque illigenti se haud acceptum esse intelligeret, superatis alpibus Aquileiam desce Cit , statimque Schismaticorum discipulus factus mox Schismatis magister euasit. Literas per Aureum Adolualdi Regis Notariussi ad S. Attalam Monasterij Bobiensis Abbatem per summam temeritatem mittere ausiis est, sanctisismo viro schisma persuasurus. Aquileienses enim, inquit Ionas, discordalant a communione Sedis Apostolisae, de qua Dominus in Evangelio ad Petrum loquitur: Tu es Petrus, & super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam dcc. ob trium uidetructi capitulorum di sensionem, quae prasenti operi neclarium tun duximus inserere. It iis ueniens Aquileiam socius stat schismuis et tus , Romanis Sedis a communione
seiunctur, ae diuisus est, totius orbis communionem, quicumque Romanae Sediiungeretur, damnans, insola Aquileia orthodoxam fiam retineri decertans. Anno etiam 53α
quidam Fortunatus sedem Gradensem inuasit homo schismaticus, qui postea
sibi timens ad Longobardos fugit, de quo Chronicon Aquileiense apud Ughellum tom. s. Italiae Sacraer Fortunatus quidam haereticus Pontificatum arripuit, qui
cuintam S nodum minime recipiens usui erroris piaculum yc. fugit cum sacra supello hil. in Longobardiam. Huius Schismatis Aquileiensis terminum omnes ponunt Sergio Pontifice, qui anno 678. Romae sedit, ex Beda in Chronico circa tempora Tiberij Absimari ubi haec tradit: Synons Aquileiae facta Ob imperitiam Dei V. uniuersati conciliumμs peredi is, donee salutaribus F. Papa Sergj mministi abute eam taeteris Ecclesjs annuere consentit. Haec ipsa ad verbum transcripsit Paulus Diaconus lib. α hist. Longob. cap. i q. qui post mortem Bedae vixit sub Desiderio Rege, de Carolo Imperatore. Verum longh antea Antistites Aquis kienses Synodum U. damnato Schismate receperant. Nam Maximus Aseehiepiscopus Aquileienss in Synodo Lateranensi sub S. Martino Papa cel
hrata anno συ. secretario primo haec pronunciauit: Contra Theodorum autem, o Origenem in Sancta Quinta Symis auusator quidem nullus ,sed tantummodo eorumae saepta se 'usuistim scroto,dire' lasomes ecisse ψιμηιM. Ante Selagium
396쪽
uni etiam in synodo sub S. Agathone Romae habita in literis ad Imperato.
res, quae recitantur in Synodo VI.act. q. haec habentur: Hoc idem etiam disam cta Synodus, sub memoriae lustiniano Principe in constantinopoli cm quaesti in septi definitimum capitulo aedicat die. Huic verb epistolae legitur intersios subscriptus Antistes Aquileiensis: Agatho Episcopus S. Ecclesiae Aquileiensis prouincia Urie in hanc fugiestionem, quam pro Apostolica nostra me et nanimiter comstruximui, militer subscripsi. Sequuntur postea eiusdem suffraganei Cyriacus Polansis, Aurelianus Parentinus, Vrsnus Cenetensis , Andreas Vegliensis, Gaudentius Tergestinus , Benenatus Opiterginus , Vrsinianus Pucinanias, alias Petenensis, Paulus Patauinus, & Paulus Altinas. Quare ante Sergiu Ecclesia Aquileiensis, S suffraganei Episcopi non modb ad Ecclesiam Romanam accesserant, verum etiam Synodum V. pleno ore laudantes decetarum errorem, diuturnamq; pervicaciam detestabantur. Nonnullis sorth, at non,
illis quidem Episcopis, sed E plebe adhuc ea de re haesitantibus Sergius ve rum dogma declarauit. aeri hic potest, num tot Episcopi, qui contra sedem Apostolicam obstinati Synodum V. damnarunt, sint & ipsi a ternis sipplici js condemnati. Prosecth si in illo Schismate diem obierunt, utpoth ab Ecclesia seiuncti, & rebellionis ab Apostolica Sede rei dubio procul damnati periere. Hinc S. Gregorius scribens tum ad Theodet indam, quae ab Insubriar Episcopis decepta ad Schismaticos transierat, tum ad Secundinum Anachoretam exclusos illosa regno coelesti testatus est, nisi a Schismaticis discederent. Do verba ad Se- eundinum seuerioris instituti Monachum lib. 7. epist. 32. Necesse est, inquit, ut duliissima mihi tua dilectis in hoc, quod acipue in senis moribus uiuit, quod se per abstimiitiam assigit, quod doctrina Dei uia entius insistit, hoc studiosius cogiter, net remem Schismaticoran sequens. Mamiiuersali Ecclesia diuisarissit inuenis; EGa id tu latores proderunt ,si in unitate idei inuenta nonfuerint, quae ante Dei omnipote tu diutor in bonis actionitas animam praecipue cu'dit Z Inter Episcopos Schismati .eos , qui contra Apostolicam Sedem Pontificibus Pelagio II. & Gregorio M gno pro Schismate depugnarunt, suit Ingenuinus Sabionensis Episcopus, qui primus libellum ad Mauricium contra S. Gregorij mandata conscriptunia lignauit, &Apostolicae Sed is iudicium fugiens profanum Imperatoris tribunal appellauit. Illius tamen sestum peragitur Brixinae in Rhaetia II. unde dicendum est cum Bollando illum respuisse, ει ad meliorem frugem reuerumL 3 de quo pluribus agit ille scriptor tonio Februari j a pag. 66s. Historici Foroiulienses tradunt schisinaticos omnes Episcopos pie in Domino defunctos
esse. De seuero schismaticorum pessimo scribit Palladius ad annum so .par. I. lib. I. morti proximum errorem esse auersatum . Ioannes Candidus lib. s .antiq. Aquileien. ait, recta per atinos XV. Ecclesiasanctissime Ajsse . De Helia
ad annum 386. scribit Palladius, approbasse in Synodo Constantinopolit num. Concilium, de diem in Domino obijsse. Paulinum etiam Apostolicae Sedi conciliatum Mari titulo publich honorant, qui infandi schismatis Plinceps fuit, & a. Pelag o Papa dictus est insulse reo iactus. Idem etiam ro- ferens Episcopos, qui Helia, Synodo interfuere Patres nuncup*t, qui omencontra Pelagium, & huius mandata exequentem smaragdum ad Mai
socium literas pro seuero dedere. ' Euimuero si illorum supplex libellus ad
397쪽
Imperatorem, vel Ioannis Patriarchae epistola ad Agilulsum legatur . sum inam iisdem insitam suisse obstinationem intelligemus . In libello supplici haec
seribunt: contriti ,-lumgrauissimosauciati ad mltimam desperationem peruenimus, ut ad illius, mpe Gregorij Papae, iudicium Metroposta noster cogeretur occum rare , cum quo causa j a se dinoscitur, ct cuius communionem ab initio motionis causae rutus et sit; nunc decsores nostri, in nos cum omni populo euitamus. Si ante mortem Paulinus, & Helias Aquileienses, Solacius Veronensis , alijq; Schismatici communioni Sedis Apostolicae errore deposito sese iunxissent, nae illi vera I auricio narrassent ὸ Prxterea S. Gregorius Episcopos illos deprauatis mori, bus corruptos ex plurium contestatione fuisse assimat lib. 7. epist. 67. Ioannes verb Diaconus lib. q. de vita S. Gregorii cap. 38. de Seuero ait, qubd ad unitatem Sanctae unia salis te redire non meruit. Quod si illorum quosdam ante, mortem ab errore discessisse constet, ut de S.Ingenuino narrauimus, de eorum
poenitentia nobis laetandum est. Sed quinam . fuerint, diuinari non possi mus , neq; sas est de diuinis iudici js temerὶ iudicare.
Utrum ex Schismate ortum traxerit Patriarchatur Aquileiensis. Ecclesiasticae Hiera chia diuisio praemittitur. Salmasi, opinio reipitur. Patriarcharum nomen C de, σ quinam antiquitus fuerint. De primatu Ecclesia Aquilaiensis , Mediolanctuis, ac Rauennatis disputatur. Aquileiensis Metropolitae antia quitas defenditur. Variae Faronj , Sinnondi, ac Salma- .sy sententiae examinantur.
EX hucusq; descripto schismate Aquileiensis Ecclesiae Patriarchatum,
emersisse insignis Ecclesiae Catholicae historicus Cardinalis Baronius as seruit. At iniquum suis Foroiuliensibus Scriptorem increpat Henricus Palladius lib. s. His . Foroiuliensis: molesthenim, & acerbEfert, infames adeo natales Aquileiensem modb celebrem Patriarchatum olim sortitum esse. Salmasius etiam ob hoc ipsum Baronium redarguit par. 2. Eucharist. cap. 3. Pan. 68I . Venetiae, inquiens , Metropolis Aquila , hine Aquileiensis Episcopus Patriarchasin per nuncupatus es. Longe mero errat Faunias,. reliqui , qui per Schisma illum hunc sibi titulum surpase contendunt. Veriim Baronio adhaerent Sirmondus i Propemptim, Bollandus ad 8. Februarij in notis ad vitam S. Honorati g. r. meus nunquam satis laudatus Christianus Lupus in comment. ad Synodum
cap. s. in quaestionis primae, ubi recensito Paulini Aquileiensis schismate concludit: Haec sunt mera exordia , in natales Patriarchatus Aquileiensis. Imb Si mondus, di Lupus ante Schisma non modo negant, Sedem Aquileiensem P triarchalem fuisse, sed contendunt primum post Pontificem in Italia Metropolitam suisse Mediolanensem Antistitem, cui proximus Aquileiensis succedebat, atq; ita secundum inter Italiae Metropolitanos Aquileiensem iaciunt. Horum tamen sententiae hic nobis excutiendae sunt. In primis certum mihi est, in Ecclesiastica Hierarchia quatuo, Episcopo-xum ordines esse statuendos, nempe Patriarchas, Primates Exarchos, Me
s rapolitanos i ci saeras eos Episcopos. Ita sine Episcoporum gradus di stin uit
398쪽
stinguit Leo m. epist. q. ad Petrum, & Ioannem, & S. Isidorus qui Gregorio
Magno convixit,ex antiqua Ecclesiae consuetudine idem docuerat lib. . Orig. cap. I a. ordo, inquiens, Episcoporum quadripartitus est, in Ruriarchis, Archiepia scopis, AEutropolitanis Episcopis. Patriarcha pluribus prouincijs praeest: ita XV. Orientales prouinciae Patriarchar Antiocheno parebant: Romano Patriarchae suberat totus Occidens, Septemtrio, Africa, & Illyricum. Primas Exarchus, seu Archiepiscopus aliquot Ecclesiasticas prouincias moderatur. Metropolitanus unicam Ecclesiasticam prouinciam regit. Hi vero gradus ideo inter se distinguuntur, quia Archiepiscopus, seu Primas Exarchus aliquot sub se habet Metropolitanos, at Metropolitanus in Episcopos tantum suffraganeos ius possidet. Episcopus unius urbis regimen administrat. Scio plures de nominibus horum ordinum inutiliter litigare; certh de origine nominis Patriarchae contra communem sententiam plurima tradit Salmasius cap- 3. pag.
673. Promiscue tamen quandoque accipi solent; ita Leo Ponti sex in Synodo Chalcedonensi Archiepiscopus, & Patriarcha dictus suit: Aquileiensis Episcopus Metropolita, & Archiepiscopus appellatur in libello Schismaticorum ad Mauricium, nempe quia gradus inferioris dignitatis in superiori continetur . Graeci posteriores Archiepiscopum post Metropolitam locant, ut patet ex instructione Leonis Sapientis ad Andronicum. Salmasius secundum gradum Episcoporum insciatur parte posteriori sui Eucharist. cap. 3. etenim negat suisse Metropolitas absque Patriarchali dignitate in subiectos Metropolitanos iurisdictionem exercentes. Hinc putat tres Primates Autocephalos Ephesinum Asiaticae dioecesis , Heracleensenti Thraciae, & Caesareensem Ponticae, itemque Primatem Africae Carthaginensem nullam iurisdictionem exercuisse in Ecclesias Metropolitanorum intra autocephaliam consistentium. At planE errat: Nam Sanctus Basilius, ut ex eiusdem epistola 187. colligitur, Nicopolitanam Ecclesiiam visit uit: Est autem Nicopolis urbs Armeniae minoris sub Metropolita Sebasteno . Helladius etiam Nicomediensi Metropolitanae in Bithynia Ecclesiae Episcopum dedit nemine contradicente teste Sozomeno libro octauo cap. 6. Erant Basilius, &Helladius Primates Caesareenses. Hoc ipsum in Primate Carthaginensi patet . scribit Leo IX. in laudata epistola, quod nullus aliquam licentiam consiereandi Episcopos, mel deponendi , seu prouintiale concilium conuocandi habet sine consensu Carthaginensis Archiepiscopi cuiuslibet dignitatis , aut potestatis sit. At Video Salmasium reponere, Iustiniani tempore Primati Carthaginensi hoc priuilegium concessum suisse ; quare altius res mihi repetenda est. Valerius Hipponensis in Numidia Episcopus non a Megalio prouinciae Metropolitano, sed ab Aurelio totius Africae Primate iacultatem obtinuit, ut S. Augustinus secum in eadem sede Coepiscopus ordinaretur. Rem ita narrat Poladius cap. g. de vita Augustini scribens, Valerium egisse secretis literis apud Primatem Episivam oedis carthaginensis allegantem imbecistitatem corporis sui , aetatisque grauitatem , inobsecrantem , t Hipponensi Ecelesiae ordinaretur Episcopas. Postea: Qua igitur beatus
Valerius optauit, ct rogauit satagens, rescripto impetrauit. S. Augustinus adhuc Presbyter epist. sq. egit gratias eidem Aurelio, quod permiserit Alipium una secum morari in monasterio Hipponensi. Plena igitur iurisdictione in Numia
dia Aurelius pollebat. Erat Alipius tunc sorte Presbyter Tagastensis Eccle
399쪽
sae, vel certe ab illius Vrbis Episcopo in Presbyterum ostitus, qui tametu Aurelio permittente in monasterio Hipponensi cum suo Augustino remansit. Cum anno q33. delatae fuissent Carthaginem litem Theodosii iunioris, queis Augustinus ad Ephesinam Synodum euocabatur, Capreolus, uti diximus lib.
2. Hist. Pelag. cap. 9. sacram illam non ad Numidiae Primatem deserendam curauit , sed ipsemet aperuit, legitque, ut hoc supremae eiusdem authoritatis argumentum sit. Est praeterea egregium pro hoc ipso testimonium in epistola S. Doctoris 23 s. ad intianum, in qua cum dubium esset, an Privatio, qui semel tantum in alia Ecclesia legerat, posset intra Hipponensis Ecclesae monasterium recipi, haec Augustinus scribit: Causam ipsius ad Seium Aurelium nasi, Diuod de illosiat uerit, hoc saciam. Et postea: Tanuti de isto adolescente, quod memorato Amisiti et fum fuerit, hoc oportet obsiruem. Dubiae ergo causae Numidarum ad Aurelium Carthaginensem reserebantur, eiusque sententiam uniuersisse. quebantur. Aurelius Carthaginensis omnium prouinciarum Africae Episcopos poterat consecrare. Hinc idem in Synodo Africana habita Carthagine post cons. Sti. lichonis anno qor. dixit: Cretro, ac pene per diem Dominicam ordinandos has mus. At si solos Proconsularis Prouinciae Episcopos inaugurabat, non adeo fre- qtienter Antistitum promotiones incidissent. Scio variare Scriptores in designando numero Episcoporum Proconsularium. Anonymus in notitia Praesulum Africae L IU. eosdem numerat. At Victor Vitensis lib. I. de persectat.
Vandal. scribit: Vnde factum es, eis post obitum Epistopi Carthaginis Zeugitanae, di
Troconsularis Prouincia Episcopos interdiceret ordinandos, quorum erat numerus centum
sexaginta quatuor. Ex quibus illustrissimus Casanata nobis lib. 2. Hist. Pelag. cap. 8. laudatus eruditὲ infert, notitiam illam Episcoporum Africae a Sirinoi do publicatam perperam a Chimetio cap. 2. elucidat. in Victorem Vitense huic ipsauthori adscribi; neque enim unus, idemque Scriptor adeo a se ipsi in computando variasset. Anonymi vero numerum descere certum est. Et nim in Synodo prouinciali Carthaginensi anno qis. contra Pelagianos hab1, ta adsuere Episcopi LXVIII. quorum nomina leguntur in epigraphe epistolaes i. apud Augustinum; neque tamen Omnes Proconsulares conuenerant. Eu dius certe UZalensis, ut notauimus lib. r. Hist. eiusdem cap. Io. tum tempo- .ris Carthagine ab mit. In tabulis Caroli a S. Paulo, δe eruditis in easdem Hotassenia notis supra centum Episcopi in Leugitana, seu Proconsulari prouinci numerantur. Vtut sit de hoc, constat Episcopos eiusdem prouinciae, etiamsi C L XIV. asserantur, crebrὸ, ac pene per Dominicam diem non potuisse ordinari , cum adeo frequentes eorundem obitus fingi nereant. Salm sius cap. 3. pag. 63 i. ita Aureli j verba interpretatur, quia pene, hoc est praesertim Dominica die Episcopos consecraret. imperith. Etenim lib. 2. Hist. Pelag. cap. 26. ostendimus, in Ecclesia Latina Episcopos Dominica tantum die ad sacras cathedras promotos fuisse. Praeterea in eadem Synodo canone a z. cum Aur lius dixisset: Ego enim cunctarum nempE per uniuersam Africam Ecclesiarum, dignatione Dei inscitis Fratres sdicitudinem fustimo. Numidius Episcopus Ma- lacullianus respondit: issemperiae licentia isses, Me de vellet, Oisci ii ν nominefuisset conuentus, pro desideris cui que Ecclesiae ocinare Episcuum. In Sy-
no*cum Carthaginensi annos et 1. ii Bonifacio Primate celebrata monast , i
400쪽
.'rium prouinciae Byracenae exemptum suit a iurisdictione Liserati Primatis Byzacij, & sub Primatis Carthaginensis dominium adactum, de qua re diximus lib. I. Hist. Pelag. cap. 1 Alia argumenta in hanc ipsam rem congerit Hallier lib. q. Hierar. Eccles. sect. q. cap. 2. art. I. quae nolumus exscribere. Illud tamen eidem non obseritatum adnotandum videtur, ipsorum etiam D natistarum Primatem Carthaginensem in omnes Africanas prouincias itis apud Sectarios habuisse. Etenim Victor Taborensis Donatista cap. 2o I. collat. I . dixit: Susceperam quidem mandatum,sed quia beatissimus Pater, Princeps, noster Primianus nunc suscepit, me necesse est mandare his actis. Erat Primianus Metropolita Donatistarum Carthaginensium , Victor vero sedebat Taborae in Mauritania Caesareensi. Igitur ex dictis contra Salmasium probatur, Primatem Carthaginensem, itemque tres Autocephalos Antistites ius habuisse in alios in seriores Metropolitas. Patriarchae a tribus Autocephalis & nomine, & Ecclesiasticae iurisdictionis amplitudine distincti in pluribus cum ijsdem conueniunt. In primis neque Patriarcha, neque Exarchus Autocephalus in sua ordinatione indiget praeuia alicuius licentia , est enim independens uterque ab omni subiectione, , consecratur in sua sede a Synodo prouinciali. Hinc cum Zeno Imperator Patriar--cham Antiochenum ob contrarias illius urbis factiones in regia Vrbe per Acacium C-P. consecrandum curasset, Simplicius Papa ideo illam electionem ratam habuit, quia Imperator sancth iurauerat, quod posthae in Antiochena Vrbe inveteri more seruato a Comprouincialibus suis Episcopis ordinaretur . Ritum, quo Patriarchae Alexandrini consecrabantur , describit Liberatus cap. ao. Breis ui vij. De Constantinopolitanis agit Simeon Thessalonicensis apud Moriis num par. 2. de sic. Ordin. cap.9. Eo ritu etiam sacris insulis decorabantur Au-
.locephali , seu Archiepiscopi. Legimus act. II. Synodi Chalcedonensis, itemque sequenti decretum fuisse, novum Ephesijs Episcopum in Metropoli
consecrari, ne populus ob antiqua iura violata in furorem ageretur; clamauerant enim Asiaticae dioecestos Antistites: Si quispiam hic Chalcedonesumtordinatus, ys iij nostri moriuntur, Ch ciuitas Ephesima deperit. Rursus Patriarcha, i& Autocephalus poterat sine alterius licentia legitimh electos Metropolitas, Episcopos confirmare, suoque arbitrio consecrare. At sine utriusque licentia nullus Metropolitanus alios consecrare poterat. Hac de causa Pelagius Primus Paulinum Aquileiensem Pseudo-episcopum in literis ad Narsetem appellat, qudd non obtenta a suo Patriarcha facultate ordinatus fuerat. S. Gregorius lib. 2. epist. 3 i. scribens de electione Constantij Metropolitae Mediolanensis ad Romanum Exarchum altri re e fuit pro seruanda consuetudine militem. Ecclesitae nostrae dirigere, qui eum, in quo omnium moluntates, atque consensum concor iter conserita cognouerit, . fuit Episcopis, sicut metus mos exigit, cum nostro tamen af
se fusciat consecrari. Quae quidem spectabant ad ius Patriarchale supra Metropolitas suae dioecesis. Hisce priuilegijs, quae caeteris antistant, & aliorum Veluti sontes sunt, carent Metropolitae prouinciales, itemque Episcopi sus saganei. Illis autem constituitur reapse Patriarcha , vel Autocephalus , quae si semel auferas, solo nomine, & titulo tenus dicendus erit Patriarcha.. Nomen Patriarchae apud Latinos primitus legitur in epistola Adriani imperatoris ad Semianum consulem apud Fl. Vopiscum in vita Saturnini. Iudata