장음표시 사용
51쪽
Arausicanae s Udi aiunt, Deum non potuisse hominis nisi culpae mini Aessitari moriendi adicere, moluntque, si id Deus faceret, fore iniustam, quia pinnam non merentii gerat. Et cap. 7. icct. 3 ait: Fateor quoque Deum de potentia per bonitatem, σέ sapientiam ordinata nullo peccato premio , non potuisse melle iaminem morti obnoxium , ιν cum prauitate concupiscentia carnalis creare. Haec ille non exiguae inter Recentiores tamae, qui postea insignibus Thomae Augustini nominibus assumptis contra Iansenium stripsit. S. IV. An S. Augustinui disputans de mirtutibus infidelium exus ris ΙDem Morainius rigidiorem existimans s. Doctoris sententiam de virtutibus insdelium haec scribit disp. I s. num. 33. Dicit disputando contra Pelv
ms, qui cum nimis extollerent mirer naturales liberi arbitris, inrmarentque sincere si- pegratia non modo ad mmutes naturatis quascunque, sed etiam ad saltitem, Aet di nus mi istor ab eo errore abducat, in contrarium extremam aestu disputationis abripi s
terdum videtur. Sed eundem lapidem hic censor offendit, nam de virtutibus insdelium non aestu disputationis impulsus S. Doctor disseruit, sed ab adue fari)s in eam arenam prouocatus, Iibenter, & animosὶ descendit. Etenim Pelagiani, ut probarent posse hominem sine gratia henhoperari , exempla infidelium producebant, quos ali serebant sine Dei gratia pluribus virtutibus floruisse. Audiatur S. Pater lib. q. con. Iul. cap. 3. Soletis enim negantes Dei dona esse mirtutes, quibus recte mluitur, in eas naturae, moluntatique humanae, non grati Des tribuentes, hoc ti argumento, quod ear nonnumquam habeant insidetis iste. Ax
Augustinus ibidem per septingentos, & amplius versus probat, virtutes infidelium habuisse bonitatem tantiim ciuilem, ac suisse specie tenus apud homisnes laudabiles, illo praesertim ad Romanos Iq. testimonio usiis: Omne, quod ne V ex fido p ccatum est. Unde cum de operibus infidelium tanto labore, ac studio Augustinus cum Pelagianis disputauerit, ac ibidem omnem aduersarijs aditum subtilissimis argumentis praecluserit, non aestu disputationis id prot lit, sed post longam rei d inicillimae meditationem, ac seriam quaestionis totius eoi de rationem. Duo autem S. Doctor asseruit: Primum nullas in infidelibus ex solius liberi arbitri j viribus virtutes reperiri: alterum , s quae in eisdem virtutes fuerint, easdem nequaquam ipsorum voluntati, sed diuinae gratiae adscribendas esse. Scio plerosque Scholasticos, quod primum illud aistinet, ab Augustini sententia recessisse. Illi autem iuxta Aristotelis Ethicam de virtutibus disputarunt , cum tamen philosophos humanae naturae debilitas ex originali labe derivata latuerit, ac in summi boni cognitione longilis a veritate exorbitauerint. Ax Augustinus ex sacris literis, nec non excolsiori, ac subtiliori Theologia suam ipsius sententiam deduxit. In eo verb Augustini nae sententiae cardo versatur, qudd virtutes a viiijs non ossicio, sed fine discernuntur. Audiatur Augustinus lib. q. laudato contra Iulianum: aeris ita , inquit, non , sed flnibus a misys discemodas esse minuter. Obscium est autem , quod faciendum est: litus mero proptir quod faciendam es. Cum itaque facit homo AElia quid, rubi peccare non Otur,s ηρ propter Meserit, propter quod bacere debet, P a
52쪽
c' uincitur. Hoc probat ibidem exemplo auarorum, qui virtutibus mitralibus sudere se fingunt, quae tamen in vitia desinunt, quod auaritiae ancillantur. Vnde non est attendenda sola substantia operis in speciςm boni ex obiecto, sed finis quoque considerandus venit, propter quem idem opus elicitur. His autem sussus ibidem ab Augustino probatis, idem conatur euincere, in infidelibus non fuisse veras virtutes, quia easdem humanae laudi, ac gloriae subi, ciebant, qua ratione invitia vertebantur, Vtpote quae superbiae inseruirent. Haec scribit lib. q. con. Iul. cap. 3. Anforte, inquit, ct istis, qui exhibuerunt terrenae patriae Babylonicam dilectionem,q irtute ciuili non mera, sed meri di dam nisus , mel humanae gloriae seruierunt o c. Et antea dixerat: Bdinum est enim, mi su neniatur homini periclitanti , praesertim innocenti. Sed ille, qui Minacis, s amando gloriam hominum magis, quam Dis facit, non bene benum facit, quia non tinusscit, quod non bona moluntate facit. Hinc cum Iulianus ibidem obiecisset: Sigentilis nudum operuerit , nunquid quia non est ex de , peccatiis ξ Respondet Augustinus: Prorsus inquantum non est ex eleccatum est, non quia per seips.m factum, quod est nudum σμrire , peccatum est, seis de tali vere non in cimino gloriari, solus impius negat esse peccatum: In quam rem plura ibi subtiliter, & aςute congerit. Hic quidem certa sunt,nam a nullo viro Catholico in dubium vocari potest, actus morales humanae gloriae inseruientes, licet alias ex obiecto boni sint, ex praua tamen intentione vitiari, sicuti actus in speciem boni Epicureorum a virtutibus degenerabant, quia sectae magister easdem virtutes, ut ibidem ait Augustinus, inducit moli ptatis ancillas. Opponunt tamen contrariae sententiae ut hores, posse hominem infidolem elicere actus virtutis obsolam ipsitus metoperis honestatem, nullam inde ab alijs laudem captare desiderans; siquidem cum bonum honestum sit intra obiectum voluntatis, illud propter se praecise a
voluntate appeti potest, i v Iim Augustinus miro ingenii acumine .hanc responsonem infregit tibi q. con. Iul. cap. 3. haec scribens e Nihil est in creaturis,
od attina ad institutarum diuinitus merita naturarum , rationali mente praestantius.
Vnde sit consequens, mi mens bona magis sibi placeat, magisve se ipsa desectet, tu
quaelibet alia c Mura. uuam σά periculose , imis perniciose μ' placeat, cum per Metumescit Upho, s modo in alio iis exturitur , quamdiu non indet, sicut mi ut in Mne, summum ilitia , immutabile bonum, in cuius comparationese spereat, .sbique tiali ιι charitate delicato c. Consor aliis tradit lib. I s. de civit. Dei cap. 11. Proinde, inquit, minutes, qgas humana mens sibi habere videtur, per quas imperat
corpori, O iijs ad qu libet adipiscendum, mel tenendum, nis ad Deum retulerit, etiam ipsae mitia sunt potius. , quam mirtutes. Nam licet a quibusdam tunc merae, sonestae putentur esse missu es , cum AD SE IPSAS REFERVNTVR, nee fropter
aliud expetuntur , etiam tunc in latis, ac superba sunt: ct ideo non mirtutei ,sea mitia iudicanda sunt. Itaque cum virtus etiam ob sui rant lini honestatem appetitur , facit, ut illam prosequens, atque assequens sibi complaceat in suo opere, ac
philautiae vitio laboret. Quare scuti honesth operans, Vt alijs placeat, ac laudetur ab alius, pecc*t peccato inanis gloriae, ita pariter qui honeste operatur complacens sibi, ac in te ipso gloriatus, reus est philautiae. Hinc dixit Apostolus scismium t. Eo enim ipso, quod homo cognoscit se Virtute prae- t. cma ditum, stinet delectatur, caeteris se praeponit, ac in se ipssi, non in Domino
joriatur. .fst autem primus ad sit perbita, gradus, se pluris, quis alios fas
53쪽
cere, ac virtutem sibi, non Deo acceptam serre. Illud autem Augustini proruinciatum, nempe virtutem, cum ob sui honestatem appetitur, esse superbam, ac philautia vitiari, probatur susE ab eodem S. Doctore se . I 3. di Verb. Apost. exemplo Stoicorum, qui sectabantur virtutem propter se ipsam, Corundem tamen virtutes superbiae ancillabantur. Ibi autem introducit Pa Ium Athenis cum Stoicis, & Epicureis colloquentem Dicitur enim Act. I7-
autem Epicurei, ct Stoici Philosophi disserebant cum eo ) inter alia scribite locebat Epiciueus: Reatur cuius est in fluctu moluptas carnis eius. Direbat Stoicus e Irmno beatus cuius est infructu mirtus animi eius. Dicebat Apostolus: Teatus cuius est
nomen Domini spes eius. Errat Epicureus, falsum est enim, se hominem beatum, cuius es infructu mesuptas carnis eius. Finitur 9 Stoicus; falsum enim est, y omnino mendosissimum, beatum se hominem , cuius est infructu minus animi eius. Prosecto an virtus propter sui tantum honestatem intenta inflet habentem , ac philautiam causet, tam claro exemplo manifeste patet. Unde quicquid sit de respeculatiuE considerata, in praxi Augustini sententia vera est. Poribtanta erat Stoicorum superbia, ut ad virtutem capessendam diuino nos auxilio indigere stultissimE pernegarent. Eorum verba recitauimus lib. I. Hist. Pelag. cap. I. ubi etiam probauimus superbiam Pelagianorum, qua diuinae gratiar necessitatem inficiabantur, ex Stoicorum dogmate derivasse. Egre ES. Doctor contra Pelagianos sermone eodem 1 3. dixit: Tu remis agere, a te ipso α is agi ad actiones carnis mortificandas hidribiprodest, quia non eris Ephureus, eris Stoicus λ Idem magnus Magister lib. s. de civit. Dei cap. 2 o. cum dixisset, quosdam Philosophos ad Epicuri turpitudinem demonstrandain, affabrE in tabula pinxisse voluptatem in regali stilla tanquam Reginam considentem , virtutes verb eidem pro obsequio adstantes, eiusque nutum obseruantes, Ut quod illa imperaret, promptissimh exequerentur, haec addit: Nihil haesectior a cant e e ignominiosius, ct d formius. Postea autem his Stoicos vellicat : Sed num existimo satis ribiti decisis se picturam ,si etiam taliongatur, ibi mirtutes humanae gloria seruiaἡt. Licet enim istularia delicata mulier non sit, issata tamen est,st multum inanitatis habet. Inde Recentiorum responsionem praeoccupans addit N cistise ab ista d fendisint foeditate, qui cum aliena spernant iudicia, metutgloriae
com mptores, si bisapientes videntur, & SIBI PLACENT. Nam eorum returius, istamen mitis, alis modo quodam HvMANAE sv BDi TvR LΑvDI ; Neque
enim ipse, qui sibiplacet, homo no est. Haec ipsa confirmantur exemplo Angelorum reproborum, ac primorum parentum, quorum lapsus ex philautia ortum duxit. scribit S. Prosper ad Demetriadem: Hacsuperbia si Diabolosumpsi ea sedium, qui quoniamsua, quam a creatore acceperat, potentia, indignitate si BI PLA
C v i T is c. a ca sis blimitate detectus es. Et de homine dixit Augustinus lib.
Io. de Civit. cap. ι 3. Diabolus hominem non re fiet, nisi iam ille Sisi IPsε PLACERE uvisset. Hinc idem acuth scribit lib. I q. eiusdem operis cap. 28. Fec runt itaqxe ciuitates duas amorer duo, terrenamsiilicet auresule que ad contemptum
Dei: causem merὸ amor Dei e que ad contemptum sivi. Denique illa in se ipsa, mec , i Domino gloriatur die. mare ab amore sui initium superbia sumit, quae virtutum omnium venenum est, solius diuinae gratiae antidoto expellendum. Haec a tem valide probant, virtutem etiam propter se ipsam intentam inflare, cuiuς
ratio est,quia quilibet amore naturali diligit se, & quo plura in se bona conspi
54쪽
plui ses complacet: unde prae alijs se aestimat, & philautia intumescit,
veluti Narcissus suamet pulci tritudine rapitur. Vnum autem contrariae sententiae Authores opponere possent, optime hucusque dicta concludere, si etiaciens actus honestos, inde apud semetipsam inani complacentia turgescat; at fieri posse, ut quis honeste operetur, v. g. det eleemosinam pauperi, ac statim eiusdem mens alio auocetur, in quo casu neque apud semetip&m de bono opere per actum reflexum gloriabitur. Fateor quidem, si statim mens aliis a nouo obiecto trahatur, fieri posse, ut nulla, apud seipsem gloria, vel iactantia titilletur: at id per accidens contingit. Nam agens morale debet consider re, an recth operatus sit, an optimE se habeat erga sium finem ex illa actione: Quae quidem considerans, amat situm opus, ac in se ipso gloriatur. Censeo tamen haec opera bona non filisse facta ab infidelibus suis ipsorum viribus der lictis,sed praemunitis specialibus diuinae gratiae auxilijs,quibus sorth aliquando factum est , ut recth operantes nouo proposito obiecto de bono opere minime gloriarentur. Etenim cum adeo facilis, imb cum irreparabilis sit casus ab actu virtutis in philautiam, diuinae gratiae suit, quoties infideles nulla ex opere bono superbia intumuere. Video hanc doctrinam disertE tradi a Ripalda cels
i inter Recentiores Theologo, qui disp. 2 o. sect.6. num.a s. ait: Recte dicitur voluntatem in He ordine prouidentia destitutam auxilistram in isque uiribus relictam,
soli m pGie superbiam, in peccatum . Quae pluribus ibidem prosequitur, laudans praesertim hanc S. Doctoris sententiam: Liberum arbitrium issertum a diuiano adiutorio, quamlibet scientia legis excellat, nullo modo habet iustitias iditatim, sedis timem is a superbiae. Igitur ubi ex opere hono nulla superbia in animo erumpit, diuinae gratiae auxilium praesto est. Quod autem infideles ex speciali gratiae auxilio quandoque benε operati fuerint, probatur ex libro I. ad Bonis cap. 2o. ubi Augustinus lenitatem i Asilieri Regis animo repenth natam gratiae adscribit: cor regis, inquit de Deo, a tequam mulieris sermonem poscentis audisset, occultissima, ct cscacillima potestate onuertit,mtranstulit ab indignatione ad lenitatem , hoe est, de miluntate laedendi ad molantatemfauendi. Idem reritii lib. de grat. Christi cap. 24. Praeterea epist. Is o. continentiam Polemonis Philosophi diuinae gratiae deputandam scribit: Tamen, ait, M idipsum quidem , quod melius in eo factum est, tamam operi tribuerim , sed diaim. Hoe tamen ex Augustino obseruandum est, actus bonos infidelium ex diuina gratia derivatos ex subseeuta praua operum circumstanitiari pluris iniim vitiari , ac amittere bonitatem, quam in sua ipsorum productione ex Dei munere habebant. Hoc deduco ex Augustino lib. q. con. Iul. cap. haec stris hente: Ex quo colligitur , etiam ipsa bona opera, quae faciunt infideles non Vsorum esse, sed illius , qui bene rinitur madis. Ipsvirum autem fra peccata, quibus di FO N AMALE faciunt , quia ea non Heli sed in Eli,sae est, stultare nolafaciunt m luntate. aualis moluntas dochristiano dubitanta aris es mala , quaescere nonp re, εν se βμctur malo, id se , sola peccata: Omne enim, melis nolis, quod non est ex D notum est. Vult enim Augustinus, voluntatem sola fide dirigi ad faciendum opus cum debita circumstantia relationis in Deum ultimum snem. Hinc superias ibidem dixerat: cum natat suum referuntur auctorem dona Dei , hoc ipso mali his Mentes e unitur iniusti, si quas minutes habent, meras non habent, ac per --- mentia , liuepudicitia ' a mistus in impiorum. In hoc vero capitede sendit
55쪽
Cup. cap. 3. ubi cum dixisset continentiam esse donum Dei, ait: 'id ergo AA-mus, quandom in quibusdaem impiys inuenitur pudicitia coniueatis Θ Vtrum eo peccare dicendi sunt, gli)u dono Dei male et tantur, non id referentes ad cultum eius, a quo Me
perunt f Anforte nec dona Dei putanda sunt ista, quando haec infideles agunt, seiundum x.- ,. Apostolisententiam dicentis: Omne quod non est ex fide peccatum est ξ Hoc secundu . ibidem eligit dicens: seis audeat dicere donum Dei esse peccatum ' Et cum praemisisset bona naturalia animae, & corporis, cum quibus infideles nascuntur, esse dona Dei, haec addit: De dis autem, quae faciunt, dictum est: omne, quod non est esco peccatum est. Cum igitur faciunt haec homines Deside, quae evidentur ad coniugalem pudicitiam pirtinere, sine hominibus placere quarentes, mel SIBI, mel alijs, sue in his
relus, quas mitiose concupiscunt, humanas molestias deuitantes, siue Daemonibus fer tes , non peccata coercent, sed alse peccatis alia peccata mincunt. Absit erra pudicum Veraciter dici, qui non Iropter Deum erum fidem conmilypraestat mri. In Iaudato vero capite tertio contra Iulianum susissim ξ hanc suam sententiam vindicat ab argumentis, quae plura contra eandem haereticus urget, ubi sui constans, negat veram pudicitiam suisse in Gentilibus. Scio nonnullos asserere, Augustinum dixisse, illa opera esse peccata, quae in Deum ultimum finem non reseruntur positiud, non autem negati vh; exempli gratia, qui continens est, ut sibi, vel alijs placeat gloriam apud se, vel alios quaerens, peccat, quia inanem gloriam post iu E sibi sinem illius pudicitiae desinat, S tunc positiud illud opus deuiat a Deo tanquam ultimo fine. At si
continentiae propositum eliciat, motus honestate tantum operis , nec inco-dem apud se, vel apud alios gloriatus, tunc ille actus negative Deum non respicit tanquam ultimum finem, ex nulla tamen parte vitiosus apparet. Haec
doctrina admitti potest, praesertim, quia S. Doctor inde virtutes Gentili uni .vitiari dqcuit, quω ijdem de illis vel apud se, vel apud alios gloriam quaere
rent. Haec enim intelligenda sunt de abibus virtutum per accidens non vitiatis, F Un prima statim corundem productione contingere diximus. Nan, si quis eundem actum. virtutis frequentet, eique impens.s studeat v. g. pudicitia coniugali, sine speciali Dei auxilio non potest a philautia, vel inani apud alios gloria temperare. Unde recte ob hanc rationem dixit S. Doctor, in fide Ies non posse trahere veras virtute , i illa praecipuE Apostoli sententia motus Omne quod non est ex iopeccatum est. Moraines scribit, haec verba Pauli pei p., ab Augustino intellecta suisse, at S. Patris interpretationem Apostolicae itidi et Catholicae Ecclesiae probatam. sui se ostendam inserius cap. S. s. Hinc idem Augustinus lib. de praedest. SS. cap. 7. tradit, bona opera Cornelij Act. ro. a s de in Deum processisse: curas, inquit, accepta sunt eleemostinae, di exauditae.
'crationes , antequam credidi et in Christum, nec tamens alisua fide donabat , sat . Nam quomodo inuocabat , in quem non credi Aratὸ Excivibus patet ad referenda opera bona in Deum non requi iisdem in Christum, sed satis esse fidem hi Deum ; imo solam fidem etiam acquisitam susscere colligitur ex lib. de patim tia cap. 26. Sc 27. Vbi Schismaticorum patientiam & bonam esse. d laudandam scribit, cuius verba paulo post referemus. Video tamen S. Doctorei ia num actum bonum sine gratia in infidelibus, S caeteris hominibus concede ei nempe illum, quo homo appetit summum bonum. In Enchirid. cap. 27.
56쪽
ait: agae tamen raturam malissuis nm potuit amitteret, ciuitudinis a Duum. Idem habet cap. I et . & lib. q. con. Iul. cap. s. 'ces, enim, inquit, omnes homines naturali instinctu immortaus, di beati bis mellemus, nisi se pssemus. At ob ignorantiam ex peccato originali contractam, nescit homo suis viribus relictus tria quonam beatitudo, & felicitas vera sita sit, unde tot de summo bono philosophorum sententiae emerserunt. Sola autem fide reuelatum est, Deum clarE vi. Iumessest uim hominis bonum, cuius unius possessione sit beatus. Haec Augustini sententia suit de operibus infidelium, quam & Patres, ac nobilissimi Doctores secuti sunt. Sanniis Leo Magnus ser. a. de ieiunio Pentecostes ait : Apud ipsor paganor sunt quaedam mana ieiunia. Aliud enim agit sub meritate ratiis , aliud μι falptate deceptis. Apud s fides sanctificas etiam manducantem , apud illos infueritas polluit ieiunamem. Vndae quia extra catholicam Ecclesiam nihil ' integrum , nihil castum dicente Apostolo: Omne, quod non est exfri, pereatum est. -- Idem asserit Bonifacius II. in epistola ad S. Caesarium Arelatensem, & S. Fulgentius cum Synodo Byracenorum Patrum in Sardinia exulum, quorum Verba recitabimus inseritis cap. q. S. F. S. Prosper in epistola ad Rufinum ait: -- ne, quod non es ex fis, peccatum est : mi stiluet intestigat iustitiam infidelium non essensitiam, quia serit natura De gratia. Et in carmine contra ingratos cap. 16.
canit: Omne etenim probitatis opur, η semine merae Exorisuodes, peccatum est, inque reatum
Vertitur, lysterilis cumulatsMgloria parnam. Iulianus Pomerius S. Caesari j Arelatenss magister, cuius libros laudat S. Isidorus, uti diximus lib. 2. Hist. Pelag. eap. Iq. lib. 3. de vita contemplativae, cap. I. Augustini sententiam plenam exseribit : Haec, inquit, is psum humano
ingenio discimi, tamen De dono', quantum mihi midetur, nec mirtutes possunt apperi , mel haberi, nec earum ilitudines, quae sunt mitia minutes imitantia, declinari in
tantum, mi infidelibui nihi/profuisse credamur , etiam sunt aliqμas per corpus oporati evirtutes i quia eas nec a Deo suo se accepisse crediderint, nee ad eum, qui est sinis omnium
bonorum, referre e luerint . Et quid vico, nihil eis profuerunt: iis otiam nocuerunt, diacente Apso, r Omne, quod non est ex fide peccatum est. Legatur totum caput, ubi fisus eandem doctrinam explanat. Cassiodorus, & vulgbetiam caeteri hosce libros adscribunt S. Prospero, qua de re in historia Pelagiana pluribus disi ruimus. In eadem sententia fuit Beda in praefat. ad Cant. ubi Pelagii sente tiam de philosophorum virtutibus impugnat inquiens: odergo duit, multos Hilosophorumpatientiam, castitatem, modestiam, alia que de naturae com habere nisi tes, constat, quia quicunque philosophorum christum Dei uisutem, est Dei sapientiam
nescierunt , nec ullam ueramsapientiam habere posuerunt. In quantum uero uelgustum aliquem sapientiae cuiusl Ll, uel uirtutis imaginem batibant, totum hoc desuper aecep rent, non solum munere primae creationιν, uerim etiam quotidiana eius gratia. Cuniai Augustino etiam concinit S. Rhemigius cum sua Ecclesia Lugdunensi lib. destedenda Veritate sacrae Script. cap. II. scribens: Sed huiusmoi humana ian 6γη humana ostfctione potes uelli, potest nonnumquam agere humana natura. Cum propter timoralia bona appetuntur, sine dubio cupiditates sunt: cum uter SOLAM VITAs HONEsTATEM, sine dubio L FLATA, ET ELATA sunt . Tamen
μιυμ dictamne, pates etiam uelle, pas etiam haere, inquantum naturali iam adi
57쪽
. tur, disp. thisinpermittitur his, nana natura. Ibi plura erudite asseruntur Omitto consul tb testimonia Cypriani lib. 1. de patientia S. Hanc se sectari Philosophi, Tertulliani libo de cultum mi h. initio S. A seminis nationum, Gre gorii Magni lib. 2. Moral. cap. I s S. Si non iils. Etenim horum dicta ab aduersariis explicari possunt de bono opere meritorio, quod nunquam reperitur ini)s, quis de carent. Imbomnes sere scholastici, qui non similiter Augustino de operibus infidelium loquuntur, ne videantur S. Doctori aduersari, dicunt eundem negasse opera insidelium esse bona', hoc est, meritoria, Vt Pe lagiani contendebant. Sed hi pla de August in i libros perfunctori E legerunt; numquam enim Iulianus, ali)ue Pelagiani admisere opera meritoria, selido' nantia ius ad gloriam sne gratia iustificante. Iuliahi verba reddo ex lib. q.
cap. 3. S. Augustini contra eundem: cunctarum, idquit, origo uirtutum in rati natili animosita est, di assectus omnes, pcrgisos aut pli. v CT v O s E, aut ST E R i L DT E R nisumus, insubiecto sent mistis nostrae, u Antia , usitia,temperantia, fortiti
do. Horum igitur assectuum uir , cum sit Omnibus naturaliter, non tamen ad unum μnem in omnibus properat', stupro iudisio uoluntatis, cuius nutui seruiunt, aut ad aeterna , aut ad temporalia diriguntur. βuod cum fit, non in eo, quo unt, non in eo quod ni
substantiam operis .vocant Scholastici)sed in eos oliιm uariant,quod merentur. Et postea : Ego STERILITER bonos dixi L ines, qui non propter Deum faciendo b
ma, qu faciunt, non ab eo uitam consequuntur auream. Ita Iulianus virtutes viribus naturae ab infidelibus acquisitas, veras virtutes secundum substantiam a PPellabat , negabat tamen esse meritorias gloriae aeternae. At E contra Augustinus intulit, opera sterilia non posse dici bona, sed tantum maIa tum ex desectu relationis in Deum, tum ex inde derivata philautia, ut superitis exposui, mus. Tvi, inquit S. Doctor, uirtutes tine fide ιὰ placent, ut eas ueras praedicer , eisq; botrar esse homines ue ly rursus, quasi te paenituerit laudis earum, steriles pronunci re dubius P Rursus: Aut certὸ, quoniamsaltem concedis ver infidelium, quae tibi
eorum videntur bona, non tamen eos ad salutem sempiternam regnum; perducere dic.
Hoc autem Pelagiani asserebant, quia credebant cum Catholicis per solan .sratiam sanctis cantem homines fieri filios Dei adoptiuos cum iure ad gloriam , quod ius viribus naturae haberi posse negabant. Legantur eorum testimonia apud Augustinum lib. de pec. orig. cap. s. lib. 6. con. Iul. cap. 17. Sclarissime lib. 3. Oper. impers. cap. Io 8.&IIT.&lib. I. cap. 9. Ex quibus se tis euidenter ostenditur , Pelagianos non admisitis in infidelibus opera meritoria regni coelestis, & gloriae, sed tantum de eorundem bonitate secundiim subnantiam cum Augustino contendisse. Porro de hac quaestione ad mentem S. Patris egregi E disputarunt duo insignes Augustiniani Theologi,Gregorius Amminensi Sin a. dist. et Qq. I. N Gaspar Casalius Lusitanus Episcopus Leire sis lib. I. de quadripartim iustitia per plura capita. Basilius Pontius Logio mensis in priori parte relectionum de gratia ad mentem S. P. Augustini cap. 11. in resp. ad a. scribit, se in altera parte de operibus infidelium disputaturum , quem tamen librum nusquam potui reperire..Ex exteris Augustini sententiam doctissimh defendit P. Macedo in Cortina D. Aug. quaest. Σ. de necessitate
gratiae. Qui Doctores soluunt etiam argumenta, quae contra S. Patris sententiam vulgo adducuntur; unde ne actum agamus, hic eadem non repetimus.
Legatur Ariminensis, qui optimὶ omnibus obiectis occurrit; neque enim R
58쪽
i centiores noua irgumenta produxere, quibus Augustinianum assertum impu- . rnarent. Scio illos opponere damnatam hanc Ba ij propositionem: Oninia oper ra infideliumsunt peccatalec. Sed hac censuras. Patris sententia neutiquam per- cellitur. Etenim hic palam concedit in ins delibus aliqua opera bona in pri- , ma saltem sui productione, ex gratia tamen donata. Praeterea etiam sine gra- , ita homo appetitu innato ex Augustini sententia amat si immum bonum, nuli Ius enim est, qui non velit esse beatus. Et de his hactenus. λ . At quoniam ob hanc ipsam sententiam de operibus infidelium Augustinus et male audit a Maldonato, libeat paucis hominis dicta refellere. Is igitur i
, cominent. cap. 6. Matth. Vers. I 8. ita scribit: Nec enim sequenda illa opinis est, quam Tridet imum Concilium nuper meritὸ damnauit, omnia peccatreum, aut etiam insia desiuin opera se peccata, quamuis maximum auctorem D. Augustinum lib. q. con. Iul.
is cap. 3. O cm. Das epist. Petit. cap. F. Prosterum fui. Ios. habui e mideatur. . Nusquam docuit S. Pater omnia opera peccatorum esse vitiosa, qui recentiumn haereticorum error est damnatus in Tridentino sese s.can. 7. Imb Augustinus . oppositum saepe docet; nam cap.7. de praedest. Ss. tradit omnia bona operais Cornelij, antequam crederet, Deo accepta reserenda esse, ut proximi olfeni dimus. Item lib. de patientia cap. 26. docet Schismaticum, qui timore poenarum aeternarum cruciatus sustinet, ne C hristum neget, benE, citra meritum, tamen vitae aeternae, agere: Nullo modo istaculpandastini, inquiens, imb ier. Otac laudanda pastentia est. It cap. 27. ait: Neq; enim hoc mu es lonum, mi credat
homo isterno sopplicisse Opuniendum, si negaWrit Christum, mi pro isas L qualecun I; E supplicium perferat, ct contemnat humanum. Promissicut negandum non est hoc etiam . σὸ donum Dei, ita intestigendαm es, alia esse Dei dona fliorum illius HierWalem, quati fursum lib. ra est Mater nostra. Haec sunt enim quodammodo haereditaria, in quibus su- , mus haeredes Dei, cohaeredes autem christi. Aba meia, quaepsunt accipere etiam filij ii concubinarum , quibus Iudaei carnales , inschismatici, mel naeretici comparantur. At di Cornelius ante baptismum, item Iudaei, &Haeretici inter peccatores censeni: tur, quorum tamen opera quaedam laudanda, utpoth Dei dona, Augustinus concedit. Illud verb tolerari nullo modo potest, quod audet Maldonatus aia serere, Tridentinam Synodum damnasse sententiam Augustini de operibus insidelium. Vbi nam, quaeso te, synodus de operibus infidelium loquitur Θ Ca-i none illo septimo damnat dicentem: Opera omnia, quae ante iustificationem fiunt,
o quacunq; rationefactasint, ere epeccata, melodium Dei mereri. Quo anathema- , te configit errorem Nouatorum dicentium, omnia opera facta ab homine extra charitatem, & in peccato constituto esse peccata , quod illa a conscientiae j reatu vitiantur, quae sententia &salsa,&olim damnata fuit, uti vidimus, ab Augustino. Tantum vero abest, ut Patres Tridentini eam S. Doctoris senten-ju tiam damnarint, quin potius non desuerit ex eorum coetu & scientia, &dignitate percelebris, qui postea Augustini sententiam in sensu etiam seueriori ei, acceptam defenderit. Hic autem est doctissimus Gaspar Casalius Augustinia- n. vi instituti vir,&Episcopus Leirensis Lusitanus, qui anno i 162. ingens volu-iu men de quadripartita iustitia inscriptum Tridenti composuit, ac Legatis s. 9. sdis nuncupauit, in cuius libro I. δ cap. 22. diffusissime S. Augustini sententiam propugnat, Patrum, dc Theologorum tum auctoritate, tum rationibus
59쪽
I I. Itane tantum audaciae viro illi stille dicemus, ut damnatam ἱ synodo sententiam iterum tanta contentione defenderet P Libeat Casalium audire: Porro, inquit, de illo alio, quod semper Augustinus miritur docere, extra fidem , ex
tra cognitionem meri Dei non reperiri aliquam meram mistutem , quae non sit mitium ,
quid dicendum ' id dicendum, inquam, secundum sententiam eius, in aliorum Sase ii torum Doctorum 8 uoad ipsum dicimus: Ipse quidem ita docuit, idi quia merax erat, atque ex corde loquebatur, ita credidit. Nunc aly secus dicant, sed se V ses sapienti re esse Augustino non ostendunt. Sed non adeo rigoros h de operibus infidelium S. Doctor locutus est, nam aliquos quandoque virtutum actus eosdem elicere palam concessit, ut ex dictis satis apparet.
An Augustinus asserens parmulis puniri mitissima pama sensus in inferis
NVsquam noui Augustini censores potiori titulo excessus eidem obijcere videntur, quam ubi de poenis puerorum sine baptismo decedentium cum Pelagianis disputauit. Etenim antiqui etiam Scholastici hoc ipsum de S. Doctore publicarunt. Hoc Scotus, hoc Richardus, hoc Maior, Capreolus , alijque unanimi consensu tradidere. De hoc Augustini placito scripsit S. Bonaventura: Plus dixit, minus evolens intellis. Quam sententiam Annatus grandioribus caracteribus exscripsi, tapiusque ad Augustini authoritatem eleuandam obtrudit. Nec defuere, qui rem potitulo, ut ipsis quidem videi, tur, exemplo explicarunt teste Haurerio tom. a. Anatomiae Augustinianae col 1 763. Hinc, inquit, sicut equites armati, dum inuehuntur in hostes, solent eodem impe tu obuios etiam pueros inermes conculcare: ita. B. Augustinus persequendo Pelagi
nos, midetur quibusdam quasi praeferuore pugnandi minus etiam parmulis illis peper cisse. in imb nec a scommate abstinuere ; assirmat enim Soto illos, qui po sitam S. Augustini sententiam defendunt, nuncupari ignominiae causa res puerorum, & noster Puteanus in I. a. q. 8 3. art. q. dub. q. testatur, Gregorium Ariminensem, quddsimilia Augustino tradidit, appellari tortorem puero rum . Itaque Adamus cap. 6. pag. 666. scribit Augustinum in taxanda insantium poena isti excessu extra quaestionem , quam eum Pelagianis habebat , tractum fuisse, ac praeter intentisium locutum. Additque, Patres , qui de hac quaestionescripsere, omnes contrariam sententiam tradidisse. Idem habet Moraines disp. ' o. Num. h co. Quhd vero Gregorius Magnus, ac Fulgentius Ruspensis in ea doctrina, cum S. Augustino concinuere , scribit et Non ex senisu Ecclesiae, tanquam illius te-' ,sed exsuo id afferusse. Ego quidem rem Augustinianae scholae gratam me: facturum arbitror, si hac in re S. Patrem omni excessuum suspicione liberaue ro, simulque ostendero, eundem Catholicae Ecclesiae probatum dogma, communem antiquorum Patrum, ac se ipso dignam sententiam docuisse; E contra vero Scholasticorum plerosque in opiniones quasdam de infantium poenis descendisse, quae Pontificum Romanorum, synodorum, ac Patrum statutis pla-
'd aduersantur. Rem paucis sic conficio .
60쪽
S. P. Augustinisententia de paenissensibiti sparmulorum sirin i s decedentium
PElagiani lichiassererent pueros sine originali peccato nasci, eosdein ta
mon, si secris undis inexpiati decederent , in regnum coelorum ire negabant , illam Domini sententiam reueriti: Nisi quis renatusfuerit ex e Spiritu Sansto, non intra in regnum ea brum. Scribit haec Augustinus serm. t q. de verb. Apost. Ideo, inquis , par et uti non baptizatopolium regnum αι non possum, contra Dorni sententiam apertam. Cum vero ab omni crimine immunes pueros pronunciarent, in locum poenarum eosdem trudi inficiabantur, dicentes secundam quandam selicitatem illis statutam in medio quodam loco inter gloriam regni coelestis, & inserorum iupplicia. Vbi tamen hic medius locus es.set, ipse Pelagius se nescire, ingenuE fassiis est celebri illo dicto apud Aug.
lib. de pec. orig. cap. 2I . Eine baptismo parmuli morienter x quὸ non eant,scior quo
ἐμι, nescio. Nec discipuli quid certius tradidere , hoc unum asserentes, ir pueros in locum, ut mox notabam, secundae selicitatis .iAt Augustinus hanc a Pelagianis promissam puςris selicitatem non modo irrisit, vertim etiam soludis argumentis probauit , insentes sine baptismo destinctos , mitti in gehen, nam ignis. Hinc Haeretici Augustini sententiam, uti crudelem rei jciebant,
ut patet ex his Iuliani mrbis lib. 3. operi impers. cap. 2oo. Sedractimas. Au- diamus rego, quid pariat Aristot les Inme Tantum, inquis , malum ei inest, mi possi Matur a Diasolo, at ato'um merea tur incossium. Haec ille, cui Augustinus: di tem non eruitur de ps stara tenetirarum, in illic remanet pamulus, quid miraris in igne aeterno cum Diabou buturum, qui in Dei regnum intrare non nitur ξ An pιia P liniani nescis quem par si 'niapti itis praeter Dei regnum, quietis,' ua aetem naucumns' am,ido istierisfalsa sententia: Micredi. t, si aptityuussus rit, salius erit.' Gi autem non crediderit , condemnabitur ρ. Primum argumentum pro poenis parvulorum S. Pater deduxit ex cap. 2 1.
Matth. quod serm. i q. de verb. Apostoli ita proposuit f Venturus est Domi- nus, & iudicaturus de vivis, & mortuis, sicut Euangelium loquitur, duas partes facturus est, dexteram, S sinistram. Sinist is dicturus : Ite in ignem aeternum , qui Iaratus est Diabolo, di Angelis eius. Dextris dicturus: Venite benedicti Patris mei, percipite regnum, quod mobis paratum est ab origine mundi. Hanc regnum nominat . hanc cum Diabolo damnationem. NuLLvs RELICTvs EsT MED Ivs LOCUS Vbi pQnere queas insantes. De vitiis, & mortuis iudicabitur; ς alii erunt ad de teram, alij ad sinistram. Non noui aliud. Qui INDvCIs ME- vavM, RECEDE DE MEDIO. Non te ossendat, qui dextram quaerit,&te ipsum admonet. Recede de medior sed noli in sinistram. Si ergo dextera erit, et sinistra, & nullum medium locum in Evangelio nouimus, ecce in dextera re- gnum coelorum qst: Percipite, inquit, regnum. i ibi non est, in sinistra est. Quid erit in sinistras Ita in ignem aetii num. In dextera utique ad regnum aeter-έ num, in sinistra ignem aeternum. i non in dextera, procul dubio in sinistra. rRGO MI NON IN REGNO , PROCUL DUBIO IN IGNEM AETERNvMUἔvbi dejiciens homines secus opinantes veluti de fece vulgi quaris m G α ilium