장음표시 사용
91쪽
is peccato esse , inimicum Dei , sib Daemonis potestate, eiuslam membrum . in eiusdem familia e Quae ille audiens statim dolore corripitur , qudd natus se sub potestate Daemonis , atque sub eo diutius vixerit. Audiatur S. Augustinus lib. I. de pec. meri cap. I9. Dicet Miquis: auomodo ergo di ipsi morantur inpar- mictituunt Nunquid tantilius potest aliquid paeniseres Huic respondetur . Si propterea paenitenter dicendi nonfunt, quiasnsumpaenitendi nondum habent, nec fideles dicendi sum, quia similiter sensem eredendi nondum hasent. Si autem propterea recte ideles
mecantur, quoniam sidem per Hagestantium quodammodoprofitentur, cur non priuretiam paenitentes habentur tum per eorundom et erba gestantium Diabolo, di huic Iaeculo renunciare monstrantur. Igitur si poenitentiam pueris eo pacto S. Doctor asserit , adulti ad bapti sinum accedentes eandem non habebunt Θ Tunc ergo
dolet ipsos peccati originalis, quando ex Augustino renunciare se Diabolo
Antequam hanc disputationem claudam, volo recitare obiectioneni Gui-Ielmi de Rubione, qui in 1. dist. 3 q. a. art. a. hoc argumento impugnat cru- ciatus puerorum. Ille, qui est aeque innocens alio peccante, sicut non pec
cante, non eli assigendus, nec magis iusth potest affligi post peccatum alte- rius, quam si ille nunquam peccasset, sed propter peccatum primorum paren- tum eorum filia, qui nunquam peccauerunt, non sunt magis culpabiles, quam si non peccassent ipsi eorum parentes; imb sunt aequE innocentes post ipsorum peccatum, sicut fuissent, si nunquam ipsi peccassent, licet enim sint modo rei, ergo Sic. J Negat hic Scriptor maculam veram, de propriam, quae inest pueris ante bapti sinum, in quo iuxta Ecclesiae canones parum conformiter loquitur, putat enim posteros dici peccatores per denominationem extrinsecam a culpa Adae, ut patet ex ijs, quae habet dist. 3 o. q. a. S. Et ideo, ita ut culpa ne rit in solo Adam, reatus vero, seu obligatio ad poenam, quae, ut ibidem ait, lest culpae effectus, & quid eandem consequens in nepotibus. At Tridentina Synodus in decreto de peccato originali definiuit anathema esse, qui dixerit
Adam inquinatum per imbedientia peccatum, mortem , in parnas corporis tantum in omnegenus humanum transfudisse, non aurem st peccatum, quod mors est animae. Et
sess. 6. cap. I. statuunt Patres: Omnes homines in praeuaricatione Ada innocentiam
perdidisse ,factos immundos, ἐν me Apostrius inquit, natura suos ira Ille verbNominalis ait, pueros esse aeque innocentes post peccatum progenitorum, sicut fuissent, si nunquam isti peccassent. Quare cum Rubion tanthm innocen. tiae pueris tribuat, nil mirum illorum post mortem supplicia negari. Haec itaque argumenta Augustinianae sententiae obi)ciunt, quae facili negotio solvuntur, nec illorum opinionem valent reddere Augustiniana probabiliorem, uti notat Estius dist. 3 3. g. 8. cui S. Patris assertio probabilis visa est. Nec audiendus est Duvallius tract. de pec. q. q. art. 3. Vbi ait, sententiam conta Augustinum accedere ad fidem , ta habere rationes, quas constat esse eui- i
Essent hic conserendae sententiae de poenis parvulorum, nempe S. Augustini, Pelagianorum, ac Scholasticorum. Sed quia id ex hucusque dictis facit hconi ci potest, & id tentans inuidiam sortE mihi conflarem, libens periculosam collationem omitto. Hoc mihi certum est, in statuendis infantium p nis non excessisse Augustinum, sed potius eos scholasticos, qui pueros natui
92쪽
rali beatini dine donandos scribunt , ac felicissimam eisdem regionem promiti. tunt. Ita censuit acerrimus Catholicae Relietionis vindex Cardinalis Bella minus, qui tomo 3. lib. 6. cap. 3. hanc censuram ponit: Non igitur, inquit, augustinus aliquid humani passus esse , aut excessisse in Me dogmate censiendus est; sed isti humanum aliquid patiuntur, di EXCEDUNT, qui par vulos in superiore parte serrae, quasi in terrestri paradis collocant, eosque beatos, ae felices dicunt. Addam etiam de ijsdem iudicium Reuerendissimi P. Laurent ij Brancati a Laurae a Vaticanae Bibliothecae Praefecti, & eximij nostrae aetatis Theologi, qui in eruditissimo volumine de Nouissimis disp. 27. art. 7. num. r 9. ait: God dicunt nostri moderni, hucusque censeo inane, notum, in ridiculum, nempe de stati ne, sabι-
tacuis , st deambulatione super terram; inde id halem p quis eis reuelauit λ Ego au tem mirari satis nequeo, quando video veteres Scholasticos S. Thomam, S Bonaventuram, AEgidium, Scotum,& alios negasse, parvulos tristari ob amissionem gloriae, cum oppositum tam aperth, tam diserth, tam asseueranter Augustinus asseruerit, & Pelagianos, quod secus sentirent, acerrime increpuerit. scio illos non affirmare, poenam damni esse leuem, vel nullam secundiim
se, quatenus enim est priuatio summi boni possessi in patria, dicitur ab ipsi x
shmmum malum, cum eiusdem grauitas ab excellentia boni, quo priuat, mensuretur; unde minus proprih superitis S. Doctoris testimonia exaggerasse vi- .debimur , ubi idem tradit, non esse in patria, esse magnam poenam, cum id vltro Scholastich concedant. Sed prosectb non disputauit S. Doctor cum Pelagianis de poena sic intellecta, illi enim cum acutissimi essent, nequaquam negabant poenam exclusionis a regno coelorum, prout dicit nudam priuationem Dei possessi in patria, esse in se magnum malum, sed dicebant levem, vel nutulam poenam in pueris, quia nullum , vel leuem dolorem pueris incutiebat. Damnum enim, quod quisque subit in amissione boni, in tantum eidem inseri poenam, inquantum sentitur, si enim non sentiatur, nulla illi poena est, ut patet in pueris, quorum bona dilapidantur, patiuntur enim malum, sed non se tiunt, quia ex desectu cognitionis illud non percipiunt. Poena vero a iudice praesertim intenta, non dicit malum prout est nuda priuatio boni nulla habita consideratione subiecti, sed significat id, quod est malum alteri, quatenus illi dolorem ingerit aliquid ponendo, vel tollendo, quod reus nollet. Porro hoc pacto accipi poenam ab Augustino certum est. Nam lib. 6. con. Iul. cap. I o.
ait : Si hoc eis non erit malum, non ergo amabunt regnum Dei tot innocentes imagines Dei
Quo dimisso tanquam absurdo, quod nunquam Iulianus admisisset, instat: Si
autem amabunt, in tantum amabunt, quantum innocentes amare debent regnum eius,
quo ad ipsius imaginem creantur, nihil-ne mali ex hac ipsa separiuione patientur ' At malum, quod sentitur ea amissione boni, quod amatur, habet rationem poenae affligentis subiectum, quod priuatur eo bono, quod ab eodem amatur. Pr terea sem. Iq. de verb. Apostoli cum dirisset Pelagianos non percutere parvulos , hoc est, non infligere illis poenam sensus, sed tantiim illos in exiliuinmittere, negando ipsis regnum coelorum, probat eos pati, ac cruciari ob c clusionem ab eodem regno: Si amatur patria, magna poena , se anti m non amatur patria, peior cordis poena. Parmum malum est in lammis corde, qui societatem non quaerit Sanctorum, qui non desiderat regnum caelorum' Si non desiderat, pamas de perueminare: si autim desiderat, parnas defraudatae chari te. Ex quibus apeti. com
93쪽
stat, Augustinum velle, parvulos cruciari ob exclusionem a patria coeleta, eo quod illam amant ,& desiderant, quam si non amarent, essent perues, & mali, quippe qui societatem non quaererent Sanctorum. At malum, quod sentitur amissone boni, quod amatur, est allativum doloris, & tristitiae, dolemus enim, & tristamur, quoties amato bono priuamur . Iam vero si Patrum, qui Augustino fauent, suffragia ad calculum reuocentur , erunt hi vigintiquatuor Seniores, nam Byzaceni quindecim suere, qui S. Augustini sente tiam subscripserunt. Inter Patres filii Gesasus Papa , qui in epistola decretali tertium locum a Pelagianis inuentum de medio tollendum decreuit. Non desunt Scholasticorum suffragia. Albertus Magnus , Estius , iniedo, Pol manus uti probabilem Augustini sententiam defendunt. stant pro eadem inito foedere quinque ex ordine Minorum , & totidem Augustiniani nostri Theologi. Et quidem spero fore, ut deinceps, ubi haec nostra disputatio legetur si tamen ulla horum scriptorum cura posteris erit plures in S. Augustini partes transeant, vel saltem a censuris abstineant, neque S. Doctorem excessus insimulentinea sententia tradenda, quam unanimi consensu Pontifices , Synodi, ac Patres docuere, ut huc usiue luculenter monstratum est.
An Augustinus discrens de lege metiri contra Pelagianos excesserit.
PFlagiani ne gratiam omnino negando orthodoxoriimindignationem se . birent videbant enim eandem gratiam in sacris Literis, a Paulo vero praecipue commendari dixere legem, qua Deus homini iacienda, vel fugien- da praecipit, esse gratiam, utpotό quam Adae posteris profunda agendorum lignorantia laborantibus, & longo vitiorum usu naturali lumine penξ extinctis imisericorditer proposuit. Imb legem contra gratiam impudentissimE erex re . Etenim arguebant ex lege nullam esse aliam insuper Dei gratiam necessariam. Haec est ratiocinatio sexta Celesti; apud S. Dociorem cap. 3. de persect. iust. Quaerendum est, mirum praeceptum sit homim , sine peccato esse . Aut enim non potes , or praeceptum non est: aut quia praeceptum est, potes. Et in lib. degrat. dc lib. arb. cap. IG. scribit Augustinus: Magnum ahquid Pelagianisescire putant, quando ricunt: Non iuberet Deus, quod sciret non posse ab homine fieri. auis hoc nesciat ξ Hinc haeretici in laudes legis effusi, in eadem uti in arce causae ab Augustino se tutos arbitrabantur. Audiatur magnus Ecclesiae magister lib. q. ad Bonifacium Papam cap. . subdolos hostium conatus publicans 'tem, inquit, isti mimili gratiae ad eandem gratiam mehementita oppugnandam occulti res moliuntur in dias, quam rubi legem laudant , quasne dubitatione laudanda est. O- lgem quippe diuersis locutionum modis, s maristare νυ rborum is omnibus disputationi. bursuis molunt intelligigratiam ste. Augustinus quo Pelagianam haeresim a sundamentis euerteret, ex sacris literis, S subtilissimarum rationum momentis ostendit, legem non modo non esse gratiam homines ad bona capessen . adiuvantem, sed reos tantlim facereiubendo, terrendo, puniendo, non adiuvando. Pleni sunt huiusmodi phrasibus s. Patris libri, praesertim liber de Spi-
94쪽
ritu , de litera, qui totus in hoc argumento versatur. Plura loea Indicat Co tina P. Macedo ad thesim q8. Vnum testimonium profero ex cap. 8. libri dein gratia Christi : M pertie, inquit, Winue adeo aliud est lex, aliud est gratia, itum
nonsolum. nihil prosit, merum etiam plurimum obsit, nisi adiumetIratia: Et haec oste datur legis rutilitas, quoniam quos octipraeuaricationis reos, cogit confugere ad gratiam liberaudos, ct mi concupis entias malas fVirexi, ad mandos. Iubet enim magis , quam tu vat, docet morbum esse , nonsanat , imo ab eo potius , quod non sanatur, augetur , mi attentius , in sollicitiusgratiae medicina quaeratur. At Morai nos Augustini
de lege veteri dicta examini subijciens, hanc de ijsdem sententiam prostri Disp. Σε Anti-Iansenij num. qq. Augustinum pluribus locis durius loqui de legometeri , sed sicut ipsemet ait lib. s. de doctr. chris. cap. I o. Scriptura merba quando alia quid absonum id tur prae erre, sunt in benignum , ν commodum sensum intern tanda : quidni etiam merta ipsius Augustini, quotiescunque mel nativo impetu animi , mel stud putationis abreptus , miritur ad extrema declinare. Quid autem durius de lege veteri Augustinus dixerit , non erit indagatu dissicile, cum probE sciamus , in quo S. Patris doctrina a Moraino culpetur furoris , de excessus in dia sputando. Dixit Augustinus cum Apostolo ad Galatas 3. Legem datam pro uaricationisgratia, de quo plura disserit serm. II. de verb. Apost. cap. 8. N 9. Dixit literam Occidere cum eodem Apostolo a. Cor. 3. atque integro volumino verba illa explicat. Dixit cum eodem Paulo Rom. 3. Lexsubintrauit , t abu daret delictum. Quam sententiam exponit serm. I 3. de verb. Apostoli, & epist. 89. q. 3. Vocauit legem cum eodem Galat. 3. Pedagogum molestissimum, ac similitudinem pr*bauit sermone eodem, .& epist. I . Ubi etiam nuncupat legem non absolutumis adiutorium,sed misculum criminis. Quod Augustinum inexcessuum suspicionem traxit, ac duritis assertum videtur, est ubi idem Doctor: pronunciauit tantlim abesse, ut lex homines adiuvariisquin potius reos fecerit sine gratia iubendo, non adiuvando. Scribit cap. I. de cor. & grat. deinclinare a malo, & ruere bonum nullus potest sine spiritu actae r quaes desit, ad hoc
ux adest , mi reor faciat, in occidat. Serm. s. de verri A nost. ait: Lex exum ius bait, is non implebat, quia aro, tibi non erat gratia dic dimis ergo lex mihi opia radaretur iubens per literam, O non dans gratiam ' Sermone 13. laudato dixit: Lex timorem dedit. Vbi aut gratia non infundit amorem, obseruatio legis ex puro timore seruili iacit praeuaricatorem, qua de re egregiE agit in epistola Iηε. ad. Anastasium. videtur ergo Augustinus sensisse, homines lege urgeri ad recte operandum, neque tamen semper adesse gratiam adiuvantem, ex quo insemri videtur tunc praecepta Dei esse obseruatu impossibilia, nam sine gratia impleri non possunt, qua tamen illos carere idem tradit. Hinc Iulianus haec Augustino exprobabat lib. 3. Oper. impers. cap. II s. Taceo Aterim, qua rabie in t tam legem fremas, quam credis ea imperasse mortalibus, quorum apud eos nulla a- tinatem mideret. Quam stropham saepius cantat . .
. Duo hic possunt disticultatem sacere, num lex aliquando imperet, Stoblia set, ut aiunt, sub peccato, si desit gratia adiuvans ad implendam legem, vel videtur velle Augustinus, di an in lege veteri timor tantsim seruilis sine gratia, regnaret, quod eundem quoque sensisse nonnulli opinantur. Haec enim duo. Mortinio soria duriora videntur, in quibus Augustinum extra veritatis Iruptam saltata pinat. Pro que do priori dubio res mihi altius repetenda
95쪽
est. In primis statuendum est discrimen inter obseruationem Iegis in statu naturae innocentis, & statu corruptae. Etenim Adam habuit auxilium proxim Esufficiens ad obseruationem cuiuscunque praecepti in omnibus, & singulis occasionibus , & instantibus. Hoc adiutorium erudith exponitur ab Augustino cap. II. & 12. de corrept. & grat. Dicitur ab eodem adiutorium fine quo non , non quo; nam Adam illo adiutorio posito non statim operabatur, sed cum vole- ibat eodem semper praesente poterat operari. Tali quippe, inquit cap. II. erat adiutorium, quod desereret, eum mellet, in quo permaneret, si mellet, non quo sicut,
't mellet. Hinc est prima patia, qua data est primo Adam, sed haec potentior est in s eundo Adam. Prima est enim quast, mr at homo iustitiam melit,&c. Addit,qubd primo illo adiutorio est potentia liberi arbitrν ; nam ut antea praemiserat, Deus illud adiutorium reliquit in eius libero arbitrio, &ut ait lib. 3. operi impers. cap. II1. Rectorem habebat, quem libero reliquit arbitrio. Quare illud adiutorium semper praesto erat Adamo; scribit enim Augusti ruis, qood desereret CuM mellet. Paulo vero post in eodem cap. II. haec tradit: M autim hoc adiutorium mel Angelo, mel homini, quum primum factisunt, defuisset, quoniam non talis natu- lo facta erat, mi sine diuino adiutorio posset manere, si mellit, non editique sua culpa cecidissent. Adiutorium quippe defuisset, sine quo manere non possent. Nunc autem , quibus deest tale adiutorium, iam pinna pectati est, quibus autem datur secundum grauia
datur. Et his insero primb in statu naturae lapsae non omnibus dari, nec semper praesto esse illud adiutorium, alias oratio esse superflua. Nam, ut ait Augustinus lib. de nat. & grat. cap. I 8. quid stultius, quam orare, mi faciar, quod is potestate baras ' Et in epistola s. Ipsa igitur aeratis clarissima est gratiae restificatio. Non rogamus autem, ut Deus det quod habemus, sed cuius maximh indige
inus; etenim ex epist. Ios. Si in potestate hari Gur, non inique posceretur. Quar
cum urgente quolibet praecepto, possit homo orare Deum, ut gratiam ad illius praecepti impletionem largiatur, signum est, gratiam illam non adesse semper in omnibus ,& singulis occasionibus. Hinc factum est, ut cum Adamus gra- tiam illam habuerit pro omnibus, & singulis momentis sibi inhaerentem, non indiguerit oratione ad obseruandum ullum praeceptum. Scio Recentiores hocvltim lim uti nuperum paradoxum non approbare, sed plane est apert i stima
sententia Augustini lib. Coper impers. cap. I . Dominica, inquit, testatur oratio, ibi nonsdum dicimus, dimitte nobis debita propter mala, quae fecimus, uertim
etiam, ne nos inseras in tentationem, propter hoc itique, ne mala faciamus y undeo Apostolus dicit: Oramus autem ad Dominum, ne quid faciatis mali. God si
ita esset in potestate, quomodὸfuit ante peccatum, priu suam esset natura humanam tiara, NON POSCERETUR ORANDO , sed agendo potius teneretur.
Qiare cum ex inhaerente diuino, eoque iugi adiutorio Adam in quolibet. inomento temporis potuisset legem implere, frustra orasset Deum, ut vires Ghi ad mandata facienda ministraret. Vidit ista Theologorum huius nostri sae- iculi acutissimus Basilius Poncius, qui in relectionibus de gratia I. p. cap. vlt. lpag. 213. scribit: Atque hoc est adiutorium , quod saepe Augustinus dieit, Adamum habuisse, quod nos in hoc flatu non habemus, quia non haLemus pro singulis occasion bur perseuerantes cogitarimes, ct assectiones Gi, eis notum es. Vnde Adamus mDG iemas oratione , mi adiutorium illud compararet, quia iam Dei munere cum x a natur
se genit- erat,sed gratiarum actione pro tanto boocis, via . Destin prim ut oliue
96쪽
.ueuerat. Neqherecth diceretur Adam intensiorem gratiam potuisse petere, ut tacitias legem impleret. Etenim vanum suisset, nouas vires petere in tanta se peccandimilitate, ut loquitur S. Pater cap. I 2. Poterat tamen Deum orare, ut tentatorem procul arceret, ne ad malum pelliceretur, vel cadendi periculo vicinus fieret. At posita tentatione neutiquam, nisi inaniter, a Deo pet ijsset vires eidem resistendi. In statu autem naturae lapis illud adiutorium pro omnibus, & singulis momentis proximh sufficiens non semper praesto est hominibus , unde necessitas orationis elucet, qua rogamus Deum, ut mandata ipsus implere possimus. Hinc scribit ibidem Augustinus . Ideo in hoc agone magis nos Deus moluit orationibus certare, quam miribus, quia st ipsas mires, quantas hic habere nos competit , ipse subministrat certantibus , quem rogamus . Si ergo hi , quorum
contra carnem spirisus concupiscit AD AC TvS SINGULOS INDIGENT DEI GRATIA, ne mimantur, qualem libertatem moluntatis hasere possunt, qui nondum de potestate eruti tenebrarum, dominante iniquitate nec certare carperunt, aut si certare moluerunt , nondum liberatae moluntaris seruitute miscuntur. Vbi affirmat gratiam
ad singulos actus virtutis dari, neque tamen omnibus ministrari. Brevitis idem tradit epist. Io7. ad Uitalem: Scimus pratiam maioribus adfingulos actus dari. Scimus non omnibus hominibus dari. Et lio. q. oper. impers. cap. 128. scribit: Proinis hominibus natu fuse irae dantur incepta misendi, quia datur θ ρraria, mi qui iuber, iumet, arse mala non solum quae moluntate addita , merum etiam quae sunt venerata mincantur. QOd enim hominibus impossibile est , Deo facile est. Gibus autem NON DATUR gratia , propter quam dictum est. Sis enim te discernit pquid autem habes quod non accepisti praeuaricatores sunt accedente lege , non tuo si . Sed si quam ad millitatem mimunt Ariorum misericordiae, mr eos dentes, quid sibi non merito, sed gratia donetur , intelligentes non extollantur , sed qui gloria tur in Dominosorietur. Quae sententiae passim in Augustino occurrunt . Qubd autem lex, ad hoc ut obliget, non debeat iupponere in operante potentiam proximam ad faciendum opus, quod imperatur, est constans eiusdem S. Patris doctrina contra Pelagianos, qui, uti Vidimus, ex praeceptorum impositione humanae voluntatis potentiam ad mandata facienda cum cuiustu
que diuini adiutorij exclusione praedicabant. Quibus Augustinus cum collegis Africanis respondet epist. 9 3. ad Innocentium Papam: Distinguenda es lex,
gratia. Lex iuberemuit, gratia iuuare. Nee lex iuberet, nisi e et uoluntas, nee
gratia iuuaret, si sat se, uoluntar. Postea inculcatis sacris testimonijs, in quibus lex, & oratio afferuntur, concludit: Sicut ergo agnoscimus uoluntatem, cum
hae principiuntur, sic di ipse agnoscat gratiam, cum petuntur. Quare cum instante quolibet praecepto legis , homo non irrisoriE , sed veraciter Deum debeat orare, ut sibi gratiam donet ad saciendum mandatum, signum est diuinania gratiam necessariam ad exequendum opus imperatum non adesse in omnibus, S sngulis momentis, nam ut clamat ubique magnus Doctore Si ias possibili tat , ut quid orant f Lib. de nat. &grat. cap. 33. Haec doctrina, quae plane v rissima est, probatur ex synodo Τridentina sessi α de iustificat cap. II. ubi ait: Deus impossibilia non iubet, sed iubendo monet, ἐν farere, quod posis, stprure, Τμώ non possis, stadiuuat, ut possis. Est sententia exscripta ex libro S. Augustini de nat. & grat. cap. η3. N lichi illa postrema verba, di adiuuat, ut postis, Um asserantur explicith ab Augustino, subintelliguntur ι nam si ab illo petis,
97쪽
ut possis, signum est, quod ille est , qui adiuvat, ut possis. Sed plenam ea
dem sententiam ex tract. 3 3. in Ioannem exhibeo: Bd audivimιr, inquit, Dominum s praecipientem, se opitulantem, di iubentem qui acere debeamus , ct adiuuantem, ut implere possimus. Premo illa S. Synodi ex Augustino verba ,-petere, quod non possis: Ergo dum petis, Vel etiam antequam petas, stas sub lege praeci piente, & nondum habes gratiam adiuvantem, tunc enim non potes sacer , quod lex iubet. Quare errarunt Pelagiani, qui ex lege hic, & nunc obligante existimarunt hominem posse suismet viribus exequi imperata. Inde etiam rei hciuntur plures Theologi, qui putant legem non posse hic, di nunc obligar , nisi adsit gratia adiuvans, nam dum petis, ut passis, profecto sentis te urgeri praecepto, S simul cognoscis te destitutum gratia proximh necessaria ad opus implendum, unde oras, ut eandem tibi Deus largiatur. Hic vero rehcienda est sententia illorum, qui dicunt gratiam proxime sufficientem semper adesse, lnec unquam legem obligare, nisi adsit gratia adiuvans, alias homo ob impotentiam excusareturjab obseruatione legis. Nam si lex, ut obliget, semper inseri assistentiam gratiae suscientis , se queretur gratiam susscientem ad obseruationem legis necessariam non fuit amissam ex peccato Adae, quod lichia pluribus concedatur, puto esse falsiss-mum. Probatur sequela, nam Adam per peccatum non exemit homines a lege naturali , haec enim lex perinde obligat Adamo peccante, vel non peccante , ergo si ut lex obliget, habet connexam assistentiam gratiae suffcientis, haec. gratia sussiciens sue stante Adamo, siue cadente , connexa erat cum lege prout obligante, ergo non fuit amissa ex peccato primi parentis. Probo modo illam gratiam suffcientem esse amissam argumento eodem, quo Paulus Galat. 2. usus est ad contundendam superbiam eorum, qui dicebant, legem posse iustificare; arguit breuiter, sed solidissime: di enim per legem iustitia, ergogratis Christus mortuus est. Cuius argumenti vis tota in hoc consistit, quod s lex sola susscie-hat ad hoc, ut homines obseruando praecepta se innocentes conseruarent, Christus gratis passus diceretur. Cur enim Venit in mundum, ac tot tormenta subijt, si aliunde ex legis doctrina homines poterant se iustos seruare Θ Iam ve- λ eandem vim habet Apostoli ratiocinatio contra gratiam sufficientem: Si per legem, & gratiam suffcientem poterat homo implere totam legem, ergo Christus gratis mortuus est. Respondebunt Christum venisse, ut abundanti xi gratia humana natura sulciretur. Instamus: Igitur Christus mortuus est, Vt facilius possemus implere legem ex donis ipsius gratiae, quam tamen, lichi dis sicilitis, implere poteramus per gratiam lassicientem etiam absque ipsius Redemptoris morte. Ad hoc verbum facilius veluti ad sacram anchoram in tempestate confugiebant Pelagiani, quos his Augustinus execratus est lib. 2.Oper. impers. cap. I 98. ubi recitatis ijsdem verbis Pauli ait: Apostoli est mox ista, non meas iam erumpite in apertum inimici cmcis Christo. iuid timetis magnum populum christi, Ch christi magnum iudicium non timetis ' Aperte dicite, iusti Pari natura, iusi- fari lege possumus,gratis mortuus est Christus , sedformidantes multitudinem Christi nam, Pelagianum rebumsupponitis,st quaerentibus a milis, quare mortuussit chri-fus ,si natura , mellex vicit iustos, respondetis,etit hoc ipsum facilitis fieret, qiuasi pes set, quamuis dissicilius, feri iamin pu eper naturam ,siue per legi m. Pincris ddere,
sue per gratiam suffcientem connexaipnecessario cum lege obligante christr
98쪽
mmce; Mquerenuince , ciamar sine me nihil potestis sacere, mi taceant hi, Mi 1 1 vi clamant, eis docilius, numn pssumus ct fine tefacere, auis tacere non possunt, seipso in latebras aliquas ducant, et i atios non seducant. Hanc nostram sententia erudith Basilius Poncius defendit r. p. relect. de grata cap. Iq. ubi argumentae soluit Suaret, &VasqueZ, qui ingenuh fatetur I. 2. disp. I93. cap. q. num. Augustinum fuisse in hac ipsa sententia, quam exposui. Lex igitur ex Augustino homini data est. non ut cum gratia susscienti secum necessario connexa homines agendorum cognitione instructos ad operata praecepta implenda iuvaret, sed ob hoc data est, ut homo conatus facere, quae praxepta erant, & cernens per semet illa exequi non posse, gratiae auxiliunia imploraret. Haec scribit ad Anastasium epistola I M. Lex itaque docendo, ct H- δε quod sit gratia impleri nonpotest, homini demonstrat suam infirmitatem, me quaerat demonstrata infirmitas Saluatorem, . quo sanata moluntas possit, quod infirma non post. Itim tradunt Augustini distipuli, Fulgentius lib. a. de verit. praedest. cap. q. Dum ergo, ait, praecipitur nobis, eis melimus, ostenditur quid habere debe mas. Sed quia id ex nobis MLutrem Assumus, admonemur, ut a quo nobis datur praeceptum , ast ipse petamus auxilium. Et Prosper in epist. ad Demetriadem: Nec ob aliud unquam istW praceptum, nisi Ut quaeraturnaecipientis auxilium. Igitur lex non inseri potentiam proximam voluntatis faciendi , quod iubetur, & ex consequenti non habet annexam gratiam proximὶ suscientem ad faciendum opus imperatum. Augustinus ex Apostolo Galat. 3. Vocat legem rideto um, quia lex ducit ad gratiam. Legatur sermo i 3. de verb. A postoli. Egregie in lib. doe Spintellit. cap. I9. Lex ergo datas L Gratia quareretur: Gratia data est, mi lex impleretur. Neque en suo mitio non implebatur lex, sed mitio prudentiae carnis. Goduitium per legem demonstrandum , pergratiam sanandum fuit. Pergit ulterius S.D ctor scribens legem iubere facienda, fidem vero impetrare adiutorium ad imperata exequenda. Hinc celebre euasit illud eiusdem dictum: Fides impetrat ,
qaa lex imperat. Epist. 8s. q. a. lib. despici &lit. cap. 29.& alibi. Audiendus est cap. I 3. libri proximE laudati: Ac per hac, inquit, lege operum dicit Deus, fac quod timor lege fidei dicituis Deo , daquod iubes. Ideo enim iubet lex, ut admoneat pia faciat fides: id st, ut cui iubetar, si nondum potes, sciat quid petat si autem continuo test, ct obedienterfacit, debit etiamscire, quo donantefacit. Ex quibus patet quandoque auxilium proximE suffciens praesto esse, inquit enim si autim CoN Ti-N v ci potest. Illud vero ex Augustino certum est, neque fidem posse mouere hominem ad petendum diuinum auxilium , ad hoc ut possit implere praecepta, nisi Deus insundat gratiam actualem , qua homo moueatur ad orandum. Semipelagianorum error fuit, posse hominem petere, S desiderare suis viribus. gratiam, quem damnauit ex Augustino Synodus Amusicana canone Etenim licet quis ut fidelis, non habet in singulis momentis praesens diuinum auxilium proximElassiciens ad orandum. Hoc passim in Augustino habetur. Lib. de dono perseu. cap. 2 3. de Semipelagianis ait: Nee uolunt intelligere, etiam Me diuini ν aeris esse, ut oremus, hoc est, petamus, quaeran f, atquepulsemus: Accipimus enim Spiritum adoptionis in quo clamamus Abba Pater o c. Idem habet epist. Ios. - . lib. corrept.&Fat. cap. I. Epist.i a I. cap. II. In libro I. qq. ad Simplicianum q. a. inde obat orationem seruidam, qua impetramus, esse
Tunne aliquando, inquit, ipsa nostra oratio fir te da est , uri'Dur rigida, σ μώM nulla,
99쪽
nulla , 11M et ηο inrisdum ita nulla, ut neque hoc in nobis cum dolore avertamuν,
fluet hoc issemus, iam oramus ' Ex his colligitur, quomodo infideles peccent, non obseruando legem, quandoquidem sine fide manent tantum sub lege praecipiente, non sub gratia proxime adiuvante, unde opera, quae ipsi faciunt, semper sunt peccata, nisi ubi aliquando Deus quosiam bonos actus ipsisne'. scientibus in eorundem voluntatibus operatur. Scribit Augusti si in epist. aqq. Lex igitur ado/-u ad fidum, sides impetrat spiritum largiorem , dissis udis S risur
Charitatem, implet charisas urem. Irio lex paedagogus uocatur, μι catas minacissi ima seu ritate , in locareerit ncmen Domini sal f ιris. siti maia Muem imisca ιunt , malum mn credidi rum. Itaque cum infideles in Christum non eredant
Dei gratiam ad implendam legem naturalem non petunt; uncla nec eandem obseruant, di si quae bona facere videntur, illa non faciunt bent, ut g. q. pro batum est . Cur verbnon excusentur tradit Augustinus in lib. de spir. & lit. cap. 33. epist. Ioy.ad Sixtum. Quamvis enim careant auxilio proxime sus 3 scienti , habent tamen auxilia quaedam remota , unde non patiuntur antecedentem necessitatem peccandi, quam Iicht humanum genus ex peceato primi: parent is incurrerit , Christi t men Redemptotis benescio sublata est, ut ac iv probat noster Poncurus. pari resect. O grat. c. 13. Nihil igitur Augusti mis,du ius de lage impetin animi, uel aesta di aetationis asseruit y ut contendebat M ra ines. Sed quod nec de lege veteri durius quidpiam pronunciarit incndo. In primis, si verba, v psoris sonant, tantiim consderentur, prosectono Augustinus, sed Paulus censendus seret durius locutus de veteri lege Moysis. Dixit Rom. Lex autem subintrauit, mirabundaret delictum. Cum tamen lex ideo promulgetur, Ut de icta toIlantur, licessent. Dixit a. Cor. 3. Liter oecidit. Cum tamen lex subditos a criminibus arceat. Dixit I. Cor. P . tus ηυι- peccati lex. Cum ladi peccata prohibeat. Has tamen loquendi sermolas Augustinus locis superius laudatis explicuit, nihilud absurdi continer monstrauit. In eo autem S. Doctor reprehenditum, qudd visius sit, aserere I gem veterem reos fecisse homines iubendo, non adimando; qi-Lye operae. factarn lege veteti peccata dixit, cum Iudaei illa secerint timore Menae, non amore ius tiar. Iutat habita lege eo superbiae delaps simr, ut putarint solania Iegem ad hominem hastificandum sufficere, neque necessariam esse Dei gra tiam, sed tantii in liberum arbitrium. Hic autem error tam alth eorum mentibus insidebat, ut plerique etiam ad fidem ex Iudaismo conuersi , . in veteri erroie obstitiatius versarentur, unde illos Apostolus arguit in epistola ad Gala tas cap. 2. argumento superilis recitato: Si ex Iete iustitia, ergo Christus gratit mortuus s. Testatur Augustinus haec ipsa sepius Apostolum inculcasse, veeorundem superbiam contunderet. Adhre ducit, inquit serm. I 3. de Verb.Apo
arbitrio letem fusum arbitrabant r . . ac per hoc aia libero suo arbitrio legem sincere M bitrabamur, gnorantes Dei ivstitu- , uiis , os de issiliam datam . Damina, σμοπα Olentes patuere, uis urru su implfam, non dantema impetraram, usui Dei scut di/it ,nosumsubiecit. Et in lib. de Spir. & lit. cap. χν. ait Isracu. ueromst quens legem msturae, in legim institia non peruenit. Quare F quiana voema sedetam. ci meo operibus idest, toti tuam eam per semetipsos operantes , non inscrearetraepe rara Deum. Porreae cum hunc errorem serbuerint postea Pelagiani asserentes
100쪽
gratiamini in veteri testamento non esie nisi legem Moysi traditam, gratiam verbnopi testamenti esse Euangelium,& exemplum Christi, Augustinus, ut illorum errorem consutaret, acut E probauit legem a gratia se par am reos sacere homines iubendo, non adiuvando, ut ex testimoniis adductis constat. Neque iniurius suit legi ; non enim haec imposita suit, ut homines se sola iustos saceret, sed ut ostenderet quid iaciendum esset, & cum homo se praeceptis faciendis imparem esse cognosceret, ad auxilium gratiar confugeret, quod ex S. Doctore, eiusque discipulis probauimus, ostendentes non durius loqui, qui asserat, in hypothesi, quod sola lex iubeat, nec gratia proximh sussciens ad-st, legem eandem obligare, & transgressorem reum esse peccati. Porro sicuti Hebraei non ex amore iustitiae bona opera faciebant, ita mala vitabant timore tantum poenae. Hinc Augustinus dixit opera Iudaeorum in veteri lege
fuisse peccata, & legem illam suisse legem seruilem , quod illi qui eandem implebant, timori inseruirent. Scribit S. Doctor lib. q. ad Bonifacium cap. s. uod ex lege testimonium commemoratum ab Apostri propter uisam temporalem intelligiatur, propter cuius amittendae timorem, satiebant homines legis opera non reside, quae trans
fores legis eadem lege a populo iubebat occidi. Idem in lib. de spir. & lit. cap. 3 a. ex his Apostoli Rom. 8. I s. suam .sententiam probat: Non enim accepistis Spiriatum fruitutis iterum in timorem sed accepistis Spiritum adoptionis filiorum, in quoes
mamus, Avariter. Erat ergo lex Vetus lex timoris, quod carnalis ille populus se, ac sua tant sim amans, quicquid boni iuxta legis mandata faciebat, am re sui faciebat, volens sibi bona, ac timens mala. Lex ergo tanquam seruis incutit timorem, gratia, quae perfidem Christi impetratur, inspirat amorem. Quare S. Pgter lib. eodem de spir. & lit. cap. 29. ait: Ex tete autem timemus
Detim, ex ι speramur in Deum, sed timentibus parmam absconditur tratia ia Cur autem ijs, qui ex puro timore seruili legem implent, gratia abscondatur tradit ibidem cap. ι9. serm..i3. de verb. Apostoli. Epist. aqq. ubi haec habet di uis raram Deo innocens inuenitur, qui nullieri, quod uetatis , si sultrahas quod tim tur ὸ Ac per hoc in ipsa uoluntate uus est, qui uult facere, quod non licet feri , sed irio non facit, quia impunc non potest fieri. Nam quantum in ipso est , mallet non esse iustitiam peccata prAribentem, atq; puni tem. Et utiq; si mallet non esse iustitiam, quis dubiti. uerit , quὸdeam sp et , a ratis Ac per Me quomodo iustus est iustitiae talis inimcus ,
ut eam ,s potestas detur, praecipientem auferat, ne comminantem, uel iudicantem ferat 'lege ibi plura. Timor quidem si desinat esse pure seruilis, & per aliquem Dei
amorem incipiat esse castus, est bonus, nec Vitiat opera ex eodem derivata, qua de re & susissim E, & eruditissimcidisputarunt duo insignes Lovaniensis Academiae Doctores Christianus Lupus, & Franciscus Feracques Augustiniani editis a sexennio quotannis de eodem argumento libris, & apologiis cplurimi tamen veteris testamenti Patres non siib lege tantiim fuere, sed sub gratia adiuvante, quia propriae infirmitatis conscij ad sectanda virtutum ope radiuini auxilij opem implorarunt. Caeterum omnibus hominibus adesse auxilium saltςm remotum, mihi videor colligere ex Augustino lib.de nat.& grati cap. 67. ubi ex lib. 3. de lib. arb. cap. I o. hanc sententiam recitat, approbatque aduersus eos, qui Adami peccato omnia crimIna imputabant, & seipsos innocentes asserebant e Recte enim suasie quererentur ,si erroris, ct libidinis nullus inum ictor existeret. Cum uerὸ ubiq; sit praesens, qui MuLTIS MODIS PE R M 2 CREM