장음표시 사용
411쪽
eonsiliore ritus verum naturali fiso impetu. Sed ii ripi dicuntur , qui manufacti sunt, sise subter terram, fossa ; flve subter, serem incisione d cu-j- vocabuli origo ex Graecopendet. Ita legendus hic locus, ex emendatione Turnebi. Ut autem mi iam τύ ρῶν, hoc est, a fluendo ita fluvius, a fluus, antiqvo praeterito τῆ fluo. fluo, ori, φημψ : ut pluo, stupi , P L u VI A.
Ulpianus, lege Fundi I . g. 6. de Actionibus
empti & venditi: Si rum S caesa excipiantur in venditione 3 ea placuis esse ruta, gya erum sunt rut harena, creta, s similia: casaea esse, ut arbores caesae, Es carbones, ctr his smilia. Ex his, Ulpianum existimasse constat, R u Τ A, a ruendo ;C AE s A, a caedendo appellata: quod est veris simum. Et ita Festus: RuTA CAESA, penditor possessionis, sui Us mutia, concidit, ruendos extraxit. Etiam Nonius: Ruae A, diacuntur erum. A ruo scilicet, hoc est, dejicio. Virgilius Georgic. I. '-Cumulosne ruit male pingvis arenae. autem, ex ρυω, ho, & ut Festi verbis utar, νuendo exmuho; sive ex ὀρουαρ, excito. Ceterum, in verbis Ulpiani melius legeretur, rura casa, Citra copulam, quemadmodum legitur apud Fe- sum. Ita Veteres loquebantur. Cicero libro
412쪽
voaeditores solent, ut cum aedes, fundumve vendia rint, rutis caesis receptis, concedant tamen inliquid
emptori, Foc ornandi causa, apte , re loco post rum esse pideatur. Et in Partitionibus: Cum ex lege praedii quaeritur, quae sint ruta caesa. Q. Mucius Scaevola l. a I. de Verborum significatione: In rutis caesis ea sunt, quae terra non tenemtur. Pomponius 66. de Contrahenda emptione: Pyintus Mucius scribit: avi scri is, ruta caesa, quaeque aedium, fundive non sunt, bis idem scriptum: nam rum caesa ea sunt, qua neque aedium, neqpe fundi frans. Varro libro v. de Lingua Latina Ideoqpe in venditionibus, lege fundi quia cin D im dicimus, ut producamuae. Tamen, haec V cabula divisa reperire est apud ipsiam Ciceronem in a. de Oratore: Sed dices, te, cum aedes Penderes, ne in rutis quidem re caesis, filum tibi pate num recepisse e quare nihil mutandum apud UL
Ulpianus,lege 7.deExtraordinariis criminibus: Sacculari e qvi velis, in Sacculo artes exercotes, ne ubducunt, panem subtrah t. Id est, qui vetitas artes, in sacculo, sive, ut alii legunt, in Dccul P exercentes, partem ad se magicis artibus eliciunt,partem manu auferunt: ut recte Cujacius observationum libro x. capite 27. Veteres stillicet magnam vim esse Magiae putabant et ut & ea messes
413쪽
messes alio traduci posse existimarent: quo nomine ; mirum dictu; etiam Lege X II. Tabularum judicia constituta sunt. Ab ea opinione Turneis bus Adversariorum libro IX. capite II Dardanarios , de quibus in l. 6. dicto Titulo de Extraordinariis criminibus , & in Veteribus Glossiis) qui
annonam Onerant & premunt,sic dictos existimabat a Dardano, Mago: cujus meminere App. leius & Tertullianus ; & a qVo Dardaniae artes, pro magicis, apud Columellam in poemate de Cultura Hortorum: quod eorum maleficiis obgus crederet annonam averti in ipserum horrea;& in metiendo, mensiuram ejus imimnui: sicque eam subtrahi. Aut, quod ad contumeliam &probrum 1agos eos increparent,Dardanarios v
citantes : cum Magiae nomen, & odiosissimum, esset & infame vocabulum. A saccus autem et culus, & sacellus crumena. Glossae Veteres, Sacculus, βῶλανιον. Sacesius, βαλλανπιον. Indefccularii,3 acesiarii Eaedena Glossae: Sacculisti, ραδιουργοι. Sacesiariuου , βαHανῖο υλαξ. Sa cularium, pro iure pecuniae publicae, usurpavit Asconius in oemmentario in Orationem contra C. Antonium & L.Catilinam: Equester ordo pro Cinnanis partibus contra Sysiam fleterat s multa qpepecuniar ab orant: ex qνο Saecularii erant peliati . multiqve ob ejus rei invidiam ME Syllanam victoriam inter
414쪽
Trebatius in libro deReligionibus secundo,apud Gellium libro vi. Noctium Atticarum capite Iz.S A C E L L u M, eisparvin locus DEO sacratura cum anu Sacellum ex duobus verbis compositum, sacris cellae, sacra celsa. Absurde. Quis enim ignorat facesium, & simplex verbum esse, Anon ex sacro dc cella copulatum sed ex sacro dimia nutum, ut vere Gellius dicto loco. Sacrum au. tem, ex sinserto C, uiscus, amra': voco, a-: aqua, sive aca, ab αα, He' lychius: συα μα- σικων,
addito sibilo sacram. I in A mutari, est tua
Marcianus, lege de Divisione rerum &lidiate: SANc Tu M autem, dictum es a sagmini . bus. Sunt autem segmina, quaedam herbae, quas Legati populi Romani ferre solent, ne qFis eos vio-tiret. sicut Legati Graecorum ferunt ea, qzae vo- cantur cerycia. Immo sanctum dictum est a sanciendo. Ulpianus , lege q. Titulo eodeni: Proprie dic in fandita, qua neque sacm , neque profana sunt, se fandri e θνMam confirmam.
ut leges sanctae sint: sanctione enim quadam sine sybnixae: quod enim fructione qνadam subnAxum es, id sanctum est, etsi Deo non sit conse a-
415쪽
tmm. Propertius, de Deo Sanco, sive Sancto, verba facienS: t . Nunc qνomam manibin purgatum saxerat o bems Sic Sancum Tatiae composuere mamus. Sancto autem, est ab αγωο est enim proprie sansire , ut recte Servius in X II. AEneidos ; cinctuna,
aliquid, id est, consecratum, facere : quod voSitidem notat. Ab primum factum est fgior praeposito sibilo: Min Asu fuser, ab ει, his ,-: & postqa, facio: & d mum, sancio, N inserto: ut leto, meto 3 thesaurus, thensaurus densus s-& Dorico, anguis λίπω, linquo, &c. Nec istat, quod Varro libro iv. 4e Lingua Latina ait, Sanctum Deum ab Sabina lingua esse: Sabina enim lingua, a Graeca: nam Sabini άνεκαλν Dores, e Peloponneis; ut pluribus argumentis, in Tractatu nostro de universis Linguae Graecae Dialectis ostendemus. A facio, in sagmen. Sacio, sacr-men, sacmen , 3 A G M E N. ut a gigno, genimem GERMEN. a cano, canimen, c ARMEN. Vere
igitur Festus: Sagmina, vocantur verbenae, id est, herbaesurae, pyia ex loco sancto arcebantur si.arcessebantur a Consule,Praetor e,Legatisproficiscentibus ad foedus faciendum, bellumque indicendum. Vela sanciendo, id est , confirmando. Sagmina, sunt herbae sincia. Inde verbena. nam sagmina & perbenae, idem ) Onomasticon: sagmia, s βο δνη. Plinius xxv. y. ubi depla
416쪽
eis: Nulla tumen Romanae nobilitatis pluc habet, quam Herabomne. Aliqui peristereon; nostri verbenacam vocant. Nac est, quam Legatos se Hisdhostes indica pimus. Hac, Jovis mensa ve ritur ; domin purgantur 9 L nturque. Por
velobeunum soliicitudinem: ne cui malum afferretur,cum esset intra muros exercitin P nam ανου κρως ἔχων dicunt eos, quibus cum vel tuitio alis
jus ocumbat: Reges appesiam forossis inde
ἀνακτας. Eiam ανααίους, pro δῆριελῶς, apud Herodotum in Urania, capite Ioy.
417쪽
Modestinus, lege Ilo. de Verborum significatione: S E DE sTER dicitur, apud νem plures eamdem rem, de qPa controversia est, deposuerunt: dictus ab eo, quod occurrenti, aut qua equenti eos vi contendunt, committitur. Etiam a seqvor deducit Gellius: sed alia de causa. P. Lavinii, inquit, liber es non incuriose factus. Is inscria De Verbis sordi dis. In eo scripsit, scul-m an vulgo diri, quasi seculnam e quem qui elegotiis, inquit, loquuntur, sequestrem appeliant.
Utrumqne vocabulum a sequendo factum est ; ὀdejus qniele diu sit, utra e pars fidem se Meur. Potius; ut visum Meursio, Martinio, Volosio; ab antiqvo verbo id est, dico: quia sententiam dicit inter partes. Sequo autem, in eo significatu, est a Graeco quod idem sonat. Unde insequo, hoc est, αννεπω. Glossae Veteres: inseque, Livius Andronicus, haec Homeri reddens, Avis μοι- Μουσαν πιλυτροπον : Virum mihi, Camena, insece versu tum. Transitor in C, sive in equus: επομπι, sequor. proprie igitur & primario Sequester laetit Arbiter, qui sententiam inter partes dicebat. Plautus in Rudente IV. I.
Tu sunc hodie non feres, nisi dat Sequestum,
aut Arbitrum, Ius hac res arbitratu fiat.
Clota Cyrilli: μεσιτης. Sequester, arbit tor,
418쪽
mediator. Erat autem Arbiter, qui arbitrari se dicebat, quod ipse vidisset: qui spectata referret, aut testaretur. . Cicero Academ. inaestionum lib. 1v. sub finem: Tum φυi tesimonium diceres, ut ARBITRARI se diceret, grod ipse ridisset. Cum vero res, de quibus controversia esset, apud Mediatorem, sive Arbitrum, ab altercantibus d poni solerent: Se fres sunt, inquit Asconius, apud quos pecunia deponitur: Interpretes, per mos inducitur pactio: Cum, inquam, apud A sitrum res de quibus litigaretur, deponi solerent, inde factum, ut SNpeser postea is diceretur,apud quem res de qua controVersia esset, deponeretur. Possit etiam τὰ Sequester deduci a voce secus o eo quod res secus, id est, juxta Sequestrum, deponitur: quae est H. Valesii conjectura. Vel - του, & Laconice
sequester: quae mea est sententia.
Florentinus, lege q. de Statu Hominum rSERVI ex eo appestatisunt, spod peratores chytivos vendere, acter hocservare,nec occidere,f-Ient. Similiter Pomponius lege 23'. de Verborum significatione: SERvo RuM appellatio ex eo fluxit, quod peratores nostri captivos vende--γ ac per hoc serpine, nec occideresolent Et Iusti,
419쪽
Ingeratores captivos vendere , acyer hoc Pare, nec occidere solent. Item Sanctu Augustinus ibbro xix. de Civitatς Dei, capite II. Origo autem vocabuliServorum in Latina Linina inde credrur
ribus cum servabantur, serpi flebant: a servando appellati. Et Donatus in Adelphos II. I. Mancia pia, dicuntur, 'od manu castaseum. S E R v I, qui servatisunt, φωm eos occidi oporteret jure belli. I de Vietibus sic inducit captivum, rogantem, Per patrios manes, per spes surgentis Iuli, Te precor, hanc animam se es, natoque ,
Et Isidorus Ix. q. SERVI autem vocabulum indotraxerunt, ροὰdhi qνi jure bellipossunt occidi a viactoribus, consternabantnr, serpi flebant: a se vando scilice servi appellati. Aserpando quoquei sed in significatione custodiendi ; quia servorum , sit servare commissa a dominis, & res eorum custodire; deducunt Matthias Martinius, & Gerarindus Iohannes Vositus: qui &serpare volunt esses, ab quod est, trahere, extrahere, eris re,cu sodire,salvum es incolumem praestare I unde apud Hesychium. exponitur φιλαξιέο. Η -jus vocis radices in Graecia, non Latio, quaerendae Melius igitur, atque eruditius, Scaliger ad Varronem servum deducit ab inusitato , hoc est, servus. Homero, pro servitute, Odyss.
420쪽
λειαρ ν'- ων. οι si λεγειν ςεροντα , ριη πιαρρησταθμβ γοι. Horimeri locum memoratum respexit Hesychius: aρεδουλωαν. Apud eumdem legas: ωρὲον, δοin λείρω, άχααλακκου. Inde θ' pro famula apud Hesiodum. , εζFος, servus: ut vere intilianus l. I. c. 6. dixerit, primum v inserv- sonare digamma aeolicum. Potior tamen videtur Salmasii sententia, qui servus ab AEolico σ--π' deducit. Verba ejus sunt in libro de Us ris, pag. 2J6. Et ridicula sane Iurisconsulurum etymologatio Servorum, quiaservarentur bello cisti, ut servirent. I servant, ut mactent. Ita beb o captos multos ex Phr ibin Achillis servavit, ut
adiumulum Patrocli immolaret, combureret. Graecuia est Eolicum , pro communi. Ita prosιψτυρ,&q ύλακ' , pro φυλαξ apud Homerum: quod ex Ionica esse Dialecto docuit nos doctissimus Apollonii Scholiastes ad librum I. pag.7.