Caroli Ludovici Struve opuscula selecta edidit Jacobus Theodorus Struve Vol. 1

101쪽

QUIN TUA SMYRNAEUS. Patot logondum esso οἱ δε καὶ αυτοὶ se. Trojani. v. 23. ον ποτ' ἐριγδουποιο Λιος δαμαρ ανθρωποισι

v. 93. ος ρα τε Κωρυκίην υπο δειραδα ναιετάασκεν,

θαυμα πελει' δη γαρ μιν ἐναίθετω ακαματον πυρ,

ασβεστον νυκτος τε και U-τος.

Ipso orationis nexus eo ducere videtur, ut pro περίφρονος, cui epitheto nulla hie vis ost, reponamus πυρίφλογο ν, de qua voco conferatur recentissima Lexici Schneid. editio, et suo Ioeo et in Addendis. V. 102. 103. καί ἐγα νοφ καὶ χερσι και ouμασιν ἰθυνεσκεν ἰον απο γναμπτοῖο κεραπιος' ος δ' ἀλεγεινὸς αλτο θοῆς απο χειρὸς ἐς α νεοα' τω δ' αno νευρηεἰσέτι που καναχιζεν.

Lego αλεγεινὸν et τὰ δ' ἐπί Rhodomannus malu prat τοὐ δ απο.- V. 120. verba πειγι πυνῆσι non intelligo; neque tamen, qu ratione assectum locum rostituam, milii Succurrit.

v. 125. ως δ' οτ' ἐπιβρίσαντος ἀπειρεσίου ἀνέμοιο λαβρον, υπαὶ φπῆς βαουηχέος ἄλλυδις αλλα

δένδρεα μακρα πωνσιν, υπ' ἐκ ριζων ἐριποντα, ἄλσεος ευπεδίοιο, βρέμ ει δέ τε πασα περι μι 3ν. Vox ευπέδιος, ut per se nihil habot, a quo Rermo Graecu8 Rbhorreat, ita tamen omni consanguinitato caret, excepto uni eooροπέδιον, quod tamen alius est generis. Epici vero posteriores, si quando talia novaverunt, similitudinem quandam cum aliis vocibus captaVerunt, ut statim perito et in veteribus poetis Ver' fato i ctori Rpparorot, quidnam novator in animo habuisset. Sod nihil riusmodi in hae voco apparot . Per so quid m Rna logia non repugnat; verum αλως ευπέδιον cur dixerit poeta, quonam hoc retulerit, eum quonam veterum Epicorum voce Sic aemulatus quasi fuerit, vix dixeris. Atque per Se quoque, quidnam hoc epitheton sibi volit, non intolligo. In fertili luco habet interpretatio Rhodo manni. ευπέδιος non est sertilis, sed vel bene in plano ritus, vel planus. Sod hoc epitheton no ornantis quidem nomine is insigni et, qui horum epithetorum, quae Or nRntire Vocantur, naturam perSpectam habet. Salva res est inoo, quod soli Rhodo manno ex conjectura hane vocem acceptrem Diuili od by Cooste

102쪽

QUINTUS AMYRNAEUS.

resorimus. Vulgata erat: ἄλσιος sic) ἐκ πεδίοιο. Verum ad sanandum hoc vulnus peritioris mo medici manus roquiritur, ni fuit αλσεος ε υ ρυπ έδ οιο ut χθονος ευρυπεδοιο 2, 198. Do V. 149. cf. Adnot. ad 8, 331. V. 157. κατ ρελοντο δε λαοὶ αυτως, ηυτ ἄμαλλα θερευς δυς θαλπεος ωρ st ηυ ἐά τ' εὐσπεοχωσι θοοὶ χέρας ἀελητῆρες. ην ὐα est a Rhodomanno; suit antea ον έα. Reponondum duco i ν si vo α ν, ut jungatur σπερχωσι χερας. v. 173. οἱ δ' ὁροωντες

ἐσσυμ ενως τρομεουσι lego ἐσσυμενους Se. κυνας.

v. 184. ενθα τις 'A ργ ει ιον, ἡ κάρτεῖ παγρο πεποιθὼς η Μοίρης ἰοτητι, λιλαιομενης μν ολεσσαι, φευγοντ' ἐκ πotiuοιο δυσηχεος ιππον ἔρυκε etc. aut vehementor fallor, aut pro τις υργείων reponendum est nomen aliquod proprium viri; nam non ignobilis isto do plebo est αναξ vocatur v. 200.), nequct in univerSum in pugnarum descriptionibus Veteres Epici quemquam sivo sortiter pugnasso

Rivo caesum esse narrant, nisi semper addito nomine Viri. v. 251. pro oντιν' ἔλοντο logo ον τιν' ελοιντο. v. 272. sqq. Αἶσα γαρ ἄλλα πολυστονος ωρμῶνεσκεν αυτο δ' ουτε Ζῆνα πελώριον, Ουτε τιν' αλλωναθανατωW ου γαρ τι μετατρεπεται νοος αἰνος κείνης, οντινα πρῶτον ἐπ ανδράσι γεινομενοισιν,ανδράσιν ἡ πολ ιεσ σι ν, ἐπικλωσVται ανυκτωνηματι ' τῆ δ' uno πάντα τα μεν φλνυθει, τα δ' αεζει. Locum hune corruptum esse, facito demonstrabo. Medicinam ulceris a molioribus codicibus exspecto. EX Homero totum locum potitum osso patot. cf. Iliad. 120, 27. 128. υστερον αυτε τα πείσεται, ασσα οἱ AIσα γεινομένω ἐπενησε λίνω. Cum verbis Quinti mirum quantum convenit Lucian. JOV. Consul. c. 1. T. 2. pag. 96. 97. Interrogat Cyniseus JOvom: εἰ τε Ουν

μοι, εἰ αληθῆ ἐστιν, ὼ περὶ τῆς Εἱμαρμενης καὶ των Μοιρων

ἐκεινοι εὐραφωδηκασιν, αφυκτα εἶναι, oπόσα αν αυται ἐπινήσωσι γεινομενω ἔκάστω. Respondot Jupiter inter alia: πάντα, οποσαγίγνεται, υπο τω τουτων ατράκτω στρεφομενα εὐθυς ἐξ αρχῆς

103쪽

QUINTUS SMYRNAEUS. εκαστον ἐπικεκλωσμένην ἔχει την αποβασιν. Sod nihil hinc pro-fielmus ad locum Quinti restituendum. Qua o nunc leguntur, ea partim ex condoctura Rhodomanni ita scripta sunt; antea

legobatur tum adversus metrum, tum ut sent Entiam non perspiceres :οντινα πρωτον μετ' ανδρασι γεινομενοισιν ανδρασιν ἐν πολέεσσιν Pic.

ad quem locum linoe est Rhodomanni nota: ishic non levomendum est, Ox librarii Oscitantia ortum. Nescio autem, utrum ὁπ' ἄστρασι an vero αυγας legondum sit. In proximo huic vorsu legendum Videtur ανδρασιν ἡ πο-σσιν. Unde ἐπ' ανδρασι venerit, nescio. Sed ut tac stam, quam parum Verisimile sit, ἐπ' eontra metrum a librariis in μετ' mutatum esse, tamen repetitum illud ανὁράσιν tum tantum placoro possit, si ex ἐν πολεεσσιν maη opitheton hominum, quod iis in hoc sontentiae nexu conveniat, quodque eos imperio Αισης nullo modo resistere posse indicet. Nam cogitasse Quintum do fatis urbium quod somniavit Dausqueius, pag. 223, nemo, qui Quinti orationem perspectam habet, sibi persuaderi patietur. Nequo respiei moretur altera huius viri conjectura, ἀνδρασιν dii απε σιν, quod nomo intelligeret, nisi ipse a Mocissot o siquidoni sata dantur nascentibus ot perficiuntur moriontibus. Sed, ut ad ipsa Quinti

Verba redeamus, grRVissimum vulnus nullus oditorum animadvertisse videtur, quod in eo ino St, quod oντινα, ad νοον relatum, sententiam totius loci turbat; nam quis unquam dixerit,AIσα ἐπεκλώσατο νοον ανθρώποις. Aportum esse videtur, deesse substantivum, quale est ποτμον, quod ad oντινα referendum sit.

Sod pergnmus. v. 284. δὴ τοτ' ἐπ' Ἀργείοισιν υπέρτερον ἄρνυτο ει οσος conjecoram ἐν 'Ἀργείοισιν. Mox eum vidissem, oditionem veterem praepositionem prorsus ignorare, optimum videbatur, duabus litoris bis scriptis locum rostituero sic: δη τοτ' ἄρ' 'Αργείοισιν etc. - Statim v. 286. pro μετ' Ἀργείοισιν αμυνεν lege μέγυργείοισιν αμυνεν ex perpetuo Quinti usu. - v. 308. Cur pro αἰγιαλοῖσιν malim αλλ ήλοισιν, longum est hoc loco exponere , et attentius totam comparationem portogonti tacito se probabit. - Do v. 361. cf. Adnot. ad 1, 490., do v. 365. Adnot. ad 3, 184. - v. 367. legi α ρηρ α ιι ενοι sententia fla gitat; es. V. 376. συνα ρηράμενοι δ' ἐφέποντο. - v. 379. quis Diuitiam by Corale

104쪽

sit δρομος, non Video. Forsan aut θροος, aut, quod Lobeckio meo placet, βρόμος, restituas. - V. 383. pro υ πο σοὶ νεσσι rectius videtur ἐπὶ σμήνεσσι. v. 404. ἀμφὶ δὲ μηλονομοι τε καὶ ἄλλ' ο σα παντα φεβονται. Vix hoe Graecum dixeris. Tentavi καὶ α λσεα παντα. . LIB. XII. V. 145. Eppus in pquo Trojano ut omnia affabro facit, ita: ουατα δ', o μαλμους τε διειδέας. ἄλλα τε παντα, oh ἐπικίνυται Ἀπος. Etiam Rhodomannus: oot cetera cuncta, quibus equus movetur. Sed non video, quid hoc significare possit. Num capitis aurium etc. Opse equus movetur 3 Lego oli ἐπικαίνυται Ἀπος i. e.

κέκασται.

LIB. m. v. 145. δὲ μὲν Ἀργείοισιν ἀνούτητος πέλε δῆρις.

'Λν τσροος est Ox Rhodomanni conjectura. Adverbium ανoin τὶ Graecis notum est, ut Quint. Smyrn. 3, 445. Atquo longa. Vocalis otiam in ipso Verbo nonnunquam reperitur; Ουτήσω Nonn.

eum vetus lectio hoc loco sit α νο υτ ατ ος, quo adjectivo Noster jam usus erat 3, 175., praeferri forsan meretur altera Rhodo manni conjectura: ανο υτατος ἔπλετο δῆοις.

v. 278. καὶ γαρ μευ πατεo' ἐσθλον ἐνήρατο II λέος υίος ἔνι ζαθερ. How δ' ἐνὶ φαίδιμον ανδρα,ος μοι δην μαλα πολλα, τα τ' ἔλδετο θυμος ἐμεῖο καί μοι καλλιπε τυτθον ἐν ἡμετ έρο ι ς ἔτι παῖδα,

ω ἔπι κυδιαασκον απείριτον. Logo vero:

καί μοι καλλιπε τυτθον ἐνὶ μεγάροις ἔτι παῖδα. Haec enim productio logitima est in Quinto, nogloeta illa quidem ab Hermanno, sed a Spiignero jam de vers. Gracte . hor. p. 45. ut Homerica iudicata ot confirmata Quinti quoque loco

l0, 438. Quibus addoro poteris 2, 73. 164. 13, 357. 14, 323.

v. 323. ἐκρέματ' ἐμπεφυως απαλος πάῖς. Patet exarandum osso ἐμπε ως, ut locum jam citavit Spitanerblant. p. 267., bono ἀταλος pro απαλος corrigens. - De V. 464cs. Adnot. ad S, 33l. Dissilirco by Gooste

105쪽

QUINTUR SMYRNAEUS. LIB. XIV. V. t 6. pro γλαγος πε οιμαι u ωωντας praestat divisim scriboro γλαγος πέρι μ α ιμ loco ν τα ς. - V. 64. pro φανείη lege φανείy. v. 100. ος περὶ παντων ἀθανατων γενος ἐστι, suisso videtur μένος εστί. - V. 124. ευνομίης pro ευομιης, quod Rii Odomannuη habot, vix roeto omon datum videtur. Nihil tamen, quod pinceat, se mihi obtulit. v. 172. καί σφιν ἀο' αιμνοιν ' δακρυ κατα βλεφα ρων η λείβετο ηδυ γοώντων. Evortas monstrum, scribondo ἐλλείβετο, ut Homericum ελλαμ ν. Sod vi do, no pii ta dedorit κατα βλ ε φα eo ι ι ν ἐλείβετο, quo

restituto consuetam Quinto caesuram lucramur. - V. 198. απηεξηνθ' bono o Rhodomanni conjectura editum est pro Vitioso απηεξρο - Αnte v. 215. unus versus excidisge videtur. v. 230. pro ' ἐκ λεχέων α ρουσαν fuit, ni fallor, α ν' ἐκ λεχέων ανορουσαν. v. 258. την δ' αγον, ηυτε πορτιν ἐς α θανατοιο θυηλας. Rhodomanni haec ost emendatio; logebatur sine REDsu et metro . ἐς θανατον θυηλάς. Sed locum non sanatum existimo; nain αθανατος sic nudo opicus sermo non recepit, vix tota Graecia.

Quid morit, nescio. - v. 2i,5. pro περιτρυ ζωσι logendum est π ε ρ ι τρίζωσι. Sod supra v. 36. bono so habet περιτ ρυζουσιν. - V. 269. στοναχῆσι pro στεναχῆσι occupatum jam video a Spi ignoro Mant. p. 236. v. 28 l. του πέρι δειμαίνουσα καὶ υσσομέννὶ μέγα πῆμα οἰκτρον ανωλυζεσκε γοω δ' ἐπὶ μακρον αυτει. Totigit hune locum jam Spitetnor Mant. p. 267. sq. , qui Ruia νολυζω lexicis hinc insor indum, nut vel ανωμώζεσκε, Vel ανιυ ζεσκε, vel deniquo ἀνατρι σκε corrigendum pronunciat. Sed ἀνιλυζω nulla ration o so tueri potorit, cum nusquam ολυζω, Oλυγγὶ, non magis quam αλαζω ot hinc dorivata Gra eis in usu suorint. Varia poΗsunt substitui. Sed vi do, no laudom Optimum

106쪽

ORACULA SIBYLLINA APUD LACTANTIUM OBVIA. 47ἐχεεν νεφελας τε και Ουρεα Rnnotaveram ηερα. OeeupaVit, ut video, RhodomamuS. v. 568. δὴ γαρ τ οι νεμέσησεν R. T. 1. Bene jam Rhodomannus τοὶ in Οι mutavit, male id om δην substituens; es.

8, 354. δη γ α ρ οἱ μεγαλοιο Λιος διεφαίνετο θυμος, ubi Rhodomannus idem δὴν nobis obtrudoro voluit; 9, 25. δὴ γαρ οἱ κατένευσεν, quod illo intactum reliquit; 1l, 471. δη γαρ οἱ λασίοιο καρηατος αλλυδις αλλη ἐγκέφαλος κεκέδαστο. Ne quo absimilo est δὴ γαρμιιν, quod legitur 9, lS8. 360.ll, 94. v. 610. μέσον illud κυμα non intolligo.

3. ORACULA SIBYLLINA APUD LACTANTIUM OBVIA.

a in libris Divinarum Institutionum. Maximam admirationem movet insignis illa discrepantia, iquaρ intorcodit intor versus Sibyllinos, in collectione horum Orneulorum Sservatos, et eos, quos Lactantius non uno in loco Operum Suorum affert. Huc accodit, quod Lactantii Graeca Saepissime ne Graeca quidem sint, praetereaque longe plurima in metrum turpissimo poceoni. AuXit tandem admirationem, quod Bunomatinus, tot codicibus editionibusquo in- Structus, in Gra eis prorsus nullius varietatis meminit, quasi haec in omnibus ex omplaribus eodem modo legerentur. ΝΟ - quo in prapsatione, ubi de eodd. mscrr. et Edd. agit, un-qurem memorat, Graeca in hac vol illa oditio no accuratius odico epta esse. Tantum ex titulo editionis Venet. 1509. hao enffert: ,, Lactantii Firmiani opera, nuper per Ianum Purri ιSium

accurati ime caStigata, graeco integro adjuncto, quod in aliis cum mancum tum corruptum invenitur, in Me vero emendatissimum reperies.' Quid, quod eo socordias Bunemannus processit, ut ne moneret qui dom lectorem, ubi Sibyllina quao citat Lactantius in Sylloga Sibyllinorum carminum logerontur; quod non minus in rotiquis Gras eis nogloxit. Vorum in Graecis quoquct insignem osso in codicibus Lactantii variolatona, ot per so exspectari Dissilirco by Cooste

107쪽

ORACULA SIBYLLINA poterat, et vero sex opsopaei notis ad Sibyllina didiceram, undo et patuit, longo plurimis Sibyllinorum locis a Lactantio servatis, codicem Puteani praesentissimam sano medicinam afferro. Sed eam ita oditoros non re8pexerunt, ut no ii quidem, qui Sibyllae carmina contulerunt cum textu Lactantiano, opsopaei notas unquam inspexerint. Jam, cum nupor aliam ob causam Sibyllina logorem, eumque in Gallaei odition o plurima modo eorrupta reperirem, circumspicere coepi subsidia, si quid ad textum omendandum indo lucri lacero possem. Atque subministravit

mihi bibliotheca rogia tum Sibyllinorum oraculorum oditiones tres primam rarissimam Xysti Botulrii Basil. 1545, seeundam in Orthodoxogr. Basil. 1569, tortiam opsopapi Paris. l607ὶ, tum vero Lactantii quatuor Venetam anni 1494, Bunomanno Prorsus ignotam in , praeterea Venet. 1509, Paris. 1513 otoxon. 1684). Verum multo exoptatius erat, quod Ox bibliotheca

urbica naetus sum egregium codicem Lactantii, qui Puteant codico non dstorior est. Sed de hoc codice, quem nondum innotuisso viris doctis puto, paulo diligentius agondum esse video. Codox est membranaeeus, sorvino olim maximae, sed abibliopogo margo superior et inserior magna sui parto imminutus,

ut sero non longior quam largior sit. Quaevis pagina in ta scolumnas divisa est. Constat soliis 172. Seriptus est literis Latinis minusculis sod grandioribus, facilibus lectu. Pauca a insunt compendia scripturao. Continet libros institutionum, de ira, et do opificio Dei. Deost initium institutionum, usque Rd Cap. l. g. ll. Bunem. , tum 17. g. 4. a verbis opere confiteturusquo ad 18. g. 8. quam exercitus ducere, tum 22. g. 24. avorbis liben)ter obsequebantur usquo ad lib. 2. cap. l. g. 7., tum lib. 3. cap. 35. g. 2. a verbis bene rivendi usque ad lib. 4. cap. 4. g. ll. patrem ves oderit, tum a lib. T. c. 24. g. 35. Ruorbis a sinibus terrae usquo ad finom institutionum. Tandem

doost finis libri de Opidem Dei indo a cap. 19. g. 4. Praeterea

in Titulus habot: Laetantii Vir ani de diDinis inatistitionibus libri r . Guadem de ira Dei ad Donatum. De opis io Dei et formatione hominis ad

Demetrianum. Carmina ejusdem de Denise et de die resurrectionis dominicae a mu-- ejusdem. Item Tretulliani Apoleveti ua sie adversus gente3, Perquam ditissentissime castigati ac nuper impressi. In caleo vero legitur; mPrexsum Venetiis cura et expensis Nobilis Diri Donnuisti Dotaviani Scoli m stoeliensis MCCCCLXXXXIV. Puinto Idus Octobris. Per Bonetis MeateitGm.

108쪽

ΛPIII, LACTANTIUM DII VI A.

margo superior p r totum codicem et postroma docem folia sorointegra aqua oli in madefacta suorant, ut multast lineas ovanidas sero nullo modo, ne ab oculatissimo quidem, qualem me esse gaudoo, legi possint. Do aetato codicis nihil dosintro audeo; Prae Stantiam vero ejus usu e Xportus sum. Atque ad Latinum quidem textum quod attinet, continet illo multas egrogias Ioctiones, partim aliunde jam notas partim vero prorsum novas. Sod has in praesontia omittemus. Grao ea vero in libris prioribus adjunctam haboni interpretationem Latinam, maxime diVersam ab interpretatione aliorum codicum, quam passim in notis laudarunt editoros. In libro T. vero Institutionum sola Graeca continoi; et in libro do Ira, quod dolendum, sola Latina . Graeca ut plurimum latinis litoris scripta Sunt; atque ita quidem scripta,

ut monstrent, librarium non solum sermonis Graeci prorsus ru-dom misso, sod no literas quidem legoro calluisse. Hinc eas ita pinxit, ut sibi similitudinem quandam cum Latinis litoris

habere videbantur; quae vero nulli Latinarum Similes erant, 'as utcunque rudibus ductibus ropraessentavit. Atque firmissimo mihi porsuasum ost, descriptum esse codicem jam ex alio, qui u non magis porito librario scriptus erat; quod unde concluserim, postea dicendi locus est. Dixi Supra, quamvis paginam in duas columitas divisam esse; jam initio, nullo discrimine, ubi Graeca occurrunt, haec cum Latina versione ita confusa Pt permixta sunt, ut mox ex exomplis patebit, postea Verodenuo quaevis columna in duas divisa est, quarum prior Latina,

posterior Graeca coutinet. Uoeos Singula o raro intervallo sejunctae Sunt, sed Omnia continuo tenore perscripta. Literne non nunquam aut transpositae sunt aut exciderunt Rut abundant. Compendia scriptura foro nulla, nisi in vocibus θεος et κυοιος. N finnio saepe omissum. Nonnunquam αι pro ε et ε pro αι

Scriptum. Sed prae reliquis investigandum erat, quibus Latinis litoris Graecas librarius expresSisSet. Itaque α, d, et λ plerumque per a minutum, se quale etiam nunc in improssis Latinis libris logitur, - DXpressum est. Raro iuvenios is ot A; sod. ot linoe inter se et cum si confusa; λλ plerumque per Μ, nonnunquam Por nn Rut RA

STRUVE, OPUS C. SEL. I. 4

109쪽

ORACULA SIBYLLINArraro sibi similo ost, hoc ost figurae j : plerumque rius loco t positum est; confusum nonnunquam eum B Pt c.

ζ - E aut ξ.αὶ et ν semper per H expressit librarius, rarius ν per n. θ - θ, haud raro, omissa lineola, per o, nonnunquam quoque Pser Q. ι- i. nonnunquRm e Rut i saepius y.κ plerumquo sibi simile est; confusum tam sen cum II pt te. 5 si plerumque Μ; nonnunquam RA.ξ - κ aut ξ.

O - O; nonnunquam P.

ψ- raro sibi similo; plorumque confusum cum F.

Indicavi tantum on consusarum lit rarum gonera, quae saepissimo roperta sunt. Esso praeterea nita quoquo Observata, tacito quivis nugurabitur. Patet vero hine, quam dismellis et isto dii plotius logondi labor morit; at laodium operis egregie compensavit fructus uborrimus, quem indo rotulimus. Iam singulos locos inspiciamus, atque eo quidem ordine, quo repud Laetantium sibi succedunt. LIB. I. CAP. G. g. 15.-In iis ergo versibus, quos legati Romam attulerunt, de uno Deo haec sunt testimoniar, εἷς θεος, ος μονος ἐστὶν υπερμεγεθνὶς αγένητος. Sie sola odit. D habot. In A inusinio )εισθεοσ os μονοσ εστIOG οδηπερμεγεθqσ αγενηὶ τοσsine accentu. In B ot C vero εk θεος ὁ μονος ἐστίν ος υπερμεγέθης αγεν qτος editionem a. l404. vocabo A, a. 1500. B, a. 1513. C, a. 1684. D. Duili od by Gorale

110쪽

ΛPUD LACTANTIUM OBVIA.

ubi ος aperto pro θς i. o. θεος positum ost; sed ob metrum postea Vocula haec Hecta videtur, a quo primo, nescio) addunt praoterea A, B et C. hanc vorsionem: id est, unus deus, qui si solus dominatur, isque amplissimus, increatus. - Apud Justinum in cohori. ad Graec. p. 16, D. odit. Colon. 1086, idom versus sie logitur: . εἷς δὲ θεος μονος ἐστὶν υπερμεγεθης, αγενVτος. Paulo vero aliter sum Sibyllina oracula exhiboni, εἷς θεος, υς μονος αρχει, υπερμεγεθνὶς αγενητος,

odit. I ot II: Kς θεος, μονος ος ἄρυὶ, υπερμεγεθης, ἀγένητος ). Mutavit Opsopaeus, qui praeterea notavit apud Thoophil. ad Autolycum logi εἶς θεος ἐστὶ μονος. Verum Sibyllina o Thoo- philo collocta, quao adjecta sunt carminibus Sibyllinis in odit. II praeboni:

εἷς θεος μονος αρχει, υπερμ. κ. τ. 1.ot oditio Theophili Coloniensis pag. 112, C. vocom deficientem ος supplet. Quo igitur ista opsopapi verba re renda sint, non video. Sod Obsorvari morentur reliqua Opsopaei verba: Atque ἐστὶν unoscunt quidem Lactantii exemplaria, aι scriptum αρχη habet. latiu. Cod. Vratisi.J Videamus jam nostrum codicem: sera hiis

ergo versibus, quos Romam testati attulerunt, de uno deo haec Runι testimonia. unus deus eicθc omnipotens O MOHOe Supra magnitudinem apXoIIepM pee He atomitos, innatus Haec si graecis

litoris seribas, sic legenda sunt. εις θς ος μονος αρχε περμερεθης αγεν=ητος nam, ut supra monuimus, θ quoque per e expressum est, et γ ut plerumque per t). Nihil ita quo vitii romanet, quam quod ultima litora in ἄρχει ot prima in υπερμεγεθης excidit, et quod in hac voco P, hoc ost ρ, pro γ positum sest. Patet orgo Laetantio rostitui deboro, quod toxius Sibyllinorum jam habet, αρχει pro ἐστίν. Sed pergamus. Ibi d.

-Hunc ene Solum Deum summum, qui coelum fecerit, lumini- Τbusque distinxeruis αλλα θεος μονος εἷς πανυπερτατος, ος πεποίηκενουρανον ηελιον τε καὶ ἀστεραν εἰ δὲ σελ ινην καρποφορον γαιαν τε καὶ υδατος οι ὁματα πόντου. ) Xysti Botulrii oditionem voco I, in Orthodoxographis ΙΙ, OpsOpnoi III, Gallaei IV.

라틴어 텍스트